Σε μία μεταμόρφωση που ξεκινά εξωτερικά, για να γίνει εσωτερική, η ηθοποιός Άννα Κουρή ταξιδεύει στο παρελθόν μέσα από τα ρούχα της ντουλάπας της και της ζωής της, και μας μιλά για την παράσταση «Γάμοι, κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω».

Βγαλμένο από τη ζωή της σύγχρονης γυναίκας και την πορεία της προς το σήμερα, μέσα από την κληρονομιά της από προηγούμενες δεκαετίες, το έργο της  Άννας Χατζησοφιά, «Γάμοι, κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω», παρουσιάζεται στη σκηνή του Booze Cooperativa έως τις 2 Απριλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.

Πρόκειται για ένα έργο σύγχρονης φόρμας, με εναλλαγές ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, μία μεταμοντέρνα σπονδυλωτή παράσταση, όπου πέντε γυναίκες αλληλεπιδρούν, με βασικό άξονα την εξάρτηση που έχουν με τα ρούχα. Μέσα από μια σύνθεση μονολόγων, ντουέτων και κουαρτέτων, ανακαλύπτουμε πόσο άρρηκτα συνδεδεμένο είναι το ντύσιμο της γυναίκας με τις πιο σημαντικές και απόκρυφες στιγμές της ζωής της.

Η παράσταση «Γάμοι, κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω», παρουσιάζεται στη σκηνή του Booze Cooperativa έως τις 2 Απριλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.

Όπως όλες οι ηρωίδες του έργου, η Άννα Κουρή ζωντανεύει τις προσωπικές της αλήθειες, μέσα από εμπειρίες - σταθμούς της ζωής της, που χαρακτηρίζονται από τη μόδα της κάθε εποχής, και μιλά για την παράσταση, τη μόδα, το παρόν και το μέλλον.

Από πού είναι εμπνευσμένο το έργο;

Είναι εμπνευσμένο από τη ζωή. Αν σκεφτούμε πόσο συχνά ένα ρούχο ή ένα αξεσουάρ είναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση από τη ζωή μας. Όλοι μας έχουμε συνδυάσει ρούχα, παπούτσια, τσάντες με συγκεκριμένα γεγονότα, όπως ένας έρωτας, ένα ταξίδι, μια γιορτή, μια κηδεία και άλλα. Προσωπικά, μου αρέσει να φοράω ρούχα αγαπημένων μου προσώπων, την παλιά πυτζάμα του μπαμπά μου, κομπινεζόν της γιαγιάς μου σαν νυχτικό, κοσμήματα της μαμάς μου, πουλόβερ του άντρα μου. Είναι σαν να τους φοράω πάνω μου.

Πώς χρησιμεύει η μόδα ως εργαλείο για την εξέλιξη της παράστασης;

Είναι η αφορμή, για να διηγηθούμε μια ιστορία, που μας έχει σημαδέψει. Ο «διακόπτης» που ανοίγουμε, για να φωτίσουμε ένα βίωμα του παρελθόντος. Να ξαναζήσουμε διάφορα συναισθήματα χαράς, λύπης, φόβου, τρυφερότητας.

Πώς ξετυλίγονται, επί σκηνής, οι ιστορίες των πέντε γυναικών;

Δε θα ήθελα να το αποκαλύψω, γιατί πιστεύω ότι ο θεατής, όσα λιγότερα ξέρει, πριν δει την παράσταση, τόσο πιο πολύ θα τη χαρεί.  Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μόνο η κυρία Καίτη Παπανίκα έχει τον ίδιο ρόλο σε όλο το έργο, όπου διηγείται με μεγάλη μαεστρία και ευαισθησία την ιστορία της από παιδί, μέχρι που φτάνει σε μεγάλη ηλικία. Η Νικολέτα Βλαβιανού, η Ελένη Φίλιππα, η Σύλβια Δελικούρα και εγώ υποδυόμαστε πολλούς ρόλους. Εδώ, θέλω να σταθώ και να σας πω ότι αισθάνομαι πολύ τυχερή, που σε αυτήν τη δουλειά συνεργάζομαι με τόσο σημαντικές συναδέλφους! Πολύ ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που η μια ιστορία εναλλάσσεται ή και μπλέκεται μέσα στην άλλη, και αυτό το χρωστάμε στη γραφή και την εμπνευσμένη σκηνοθεσία της Άννας Χατζησοφιά.

Πώς είναι να υποδύεστε πολλούς ρόλους;

Πιο μεγάλη σημασία έχει η ιστορία του κάθε ρόλου. Έχει τρομερό ενδιαφέρον για μας τους ηθοποιούς, γιατί πρέπει να περνάμε από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον με ταχύτητα, ακρίβεια και μεγάλη συγκέντρωση!

Στη ζωή σας, με ποιον τρόπο ακολουθείτε τη μόδα;

Μου αρέσει πολύ η μόδα. Πιστεύω ότι είναι μια μορφή τέχνης!  Παρακολουθώ τις τάσεις της κάθε σεζόν, αλλά δεν είμαι αυτό που λένε fashion addict. Το θέμα είναι να ξέρεις τί σου πάει, γιατί υπάρχει φόβος να γελοιοποιηθείς, προκειμένου να είσαι μέσα στη μόδα.

Με μόνο κριτήριο το ενδυματολογικό στιλ, σε ποια εποχή θα θέλατε να ζήσετε;

Στον εικοστό αιώνα, που η μόδα είχε επαναστατικές τάσεις. Η δεκαετία του ’20 με τα άνετα και λαμπερά φορέματα τύπου τσάρλεστον, η δεκαετία του ’50 με τα κομψά ρούχα με τονισμένη μέση και υπέροχα ντεκολτέ και η δεκαετία του ’60 που σηματοδότησε τη μεγάλη επανάσταση με τη Mary Quant, με το μίνι, τα σορτς και τα μπικίνι. Βέβαια, για να ακολουθήσω τη μόδα των ’60s, θα έπρεπε να είμαι και είκοσι χρόνων....

Στη σημερινή δύσκολη εποχή που βιώνουμε, ποια συναισθήματά σας είναι τα πιο έντονα;

Έχω περάσει από διάφορα συναισθήματα. Πρώτα έκπληξη για αυτό που μας συμβαίνει, γιατί δεν ήθελα να δω τα σημάδια. Μετά πανικό, γιατί δεν ξέρουμε μέχρι που θα φτάσει η κατρακύλα. Και τον τελευταίο καιρό, ψυχραιμία και μια όρεξη για εργασία και δημιουργία.

Ποια είναι η ευχή σας για το μέλλον;

Να ξαναδημιουργηθούν οι συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Επίσης, εύχομαι να βγούμε από αυτήν την κατάσταση πιο ώριμοι και πιο συνετοί.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο - σκηνοθεσία: Άννα Χατζησοφιά, βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Τσιλιμιδός, κοστούμια: Χρήστος Πετρίδης, σκηνικά – video animation: Λίνα Μαντίκου, χορογραφία: Βαλεντίνη Βεργοπούλου, φωτισμοί: Σεραφίνα Σιδέρη - Διονύσης Γαγάτσος,  μουσική - sound design: Ισμήνη Πεπέ, φωτογραφίες: Μελίνα Δοσίου. Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Νικολέτα Βλαβιανού, Σύλβια Δελικούρα, Άννα Κουρή, Καίτη Παπανίκα, Ελένη Φίλιππα.

Πληροφορίες

Booze Upstairs Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57 – Αθήνα (2ος όροφος), τηλ.: 210 3240944, 210 3240945. Διάρκεια παράστασης:  90  λεπτά. Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 12 ευρώ, φοιτητικό: 10 ευρώ,  τηλ. επικοινωνίας και κρατήσεων: 6980 443026 (καθημερινά 13.00 – 21.00).

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης

[email protected]