«Μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, όταν αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες, όλες οι κοσμοθεωρίες παθαίνουν αφλογιστία».

Τα ξημερώματα της Παρασκευής η Σελήνη μάγεψε με το ουράνιο παιχνίδι της το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης, την Αφρική και την Αμερική, για περίπου πέντε ώρες.

Η Γη παρεμβλήθη μεταξύ του Ηλιου και της Σελήνης, με αποτέλεσμα την απόκρυψη του σεληνιακού δίσκου, αφού αυτός δεν δεχόταν, και συνεπώς δεν αντανακλούσε προς τη Γη, το ηλιακό φως.

Κατά την πρώτη φάση της ολικής έκλειψης, η Σελήνη άρχισε σιγά σιγά να καλύπτεται από την παρασκιά της Γης, που είναι η εξωτερική και λιγότερο εμφανής σκιά.

Στη δεύτερη φάση του φαινομένου, η κύρια σκιά της Γης κάλυπτε σταδιακά την Σελήνη. Το τμήμα της Σελήνης που κρύβεται στην σκιά δεν χάνεται εντελώς, αλλά εκπέμπει ένα αχνό κόκκινο φως, γεγονός που οφείλεται στην διάθλαση του κόκκινου φάσματος του ορατού φωτός στην γήινη ατμόσφαιρα.

Μετά την φάση της ολικής συσκότισης του σεληνιακού δίσκου, το φαινόμενο ακολούθησε την αντίστροφη πορεία, ωσότου αποκαλύφθηκε το ολόγιομο φεγγάρι.

Οι εκλείψεις συνδέονται ιστορικά με μεγάλες ανακαλύψεις στην Αστρονομία και την Φυσική. Οι αρχαίοι έλληνες αστρονόμοι Αρίσταρχος και Πτολεμαίος ανακάλυψαν ότι η Γη έχει σφαιρικό σχήμα, παρατηρώντας την σκιά της Γης πάνω στον σεληνιακό δίσκο κατά την διάρκεια έκλειψης Σελήνης.

Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Albert Einstein επιβεβαιώθηκε το 1919 με παρατηρήσεις απόκλισης της θέσης των αστέρων, εξαιτίας του βαρυτικού πεδίου του Ηλιου κατά την διάρκεια της έκλειψης του Ηλίου από τον Βρετανό αστρονόμου Eddington.