Η σημαντική ποιήτρια, μεταφράστρια και δοκιμιογράφος Λύντια Στεφάνου, μια από τις γνωστές φωνές της μεταπολεμικής ποίησης και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, πέθανε το πρωί της Τετάρτης 6 Φεβρουαρίου στην Αθήνα σε ηλικία 86 ετών.

Η Λύντια Στεφάνου, το γένος Γεωργούλη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Τέλειωσε το πειραματικό γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), το ελληνοαμερικανικό κολέγιο Pierce (1946-1947) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (νομική και πολιτικές επιστήμες, 1945-1949).                                                                          
Ήταν σύζυγος του διπλωμάτη, ποιητή και μέλους της εκδοτικής ομάδας του πρωτοποριακού περιοδικού «Τετράδιο», Αλέξη Στεφάνου.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με δημοσιεύσεις στο περιοδικό «Νεανική Φωνή» και στον «Παλμό» ενώ το 1958 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο «Ποιήματα». Συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Τομές», «Ζυγός», «Νέα Ποίηση», «Νέα Ελληνικά», «Εποχές» κ.ά.. Το 1973 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για τη μελέτη της «Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης» και το 1994 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το «Γενικά και ειδικά για την ποίηση».
                                                                                                                                                                                      
Η Λύντια Στεφάνου τοποθετείται στη μεταπολεμική ελληνική ποίηση. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή αντλεί τη θεματική της από τα βιώματα της περιόδου της γερμανικής κατοχής, ενώ στην πορεία του έργου της στράφηκε προς την προσπάθεια απεικόνισης του αδιεξόδου του ανθρώπου μπροστά στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής του σύγχρονου κόσμου. Βασικό χαρακτηριστικό της γραφής της είναι ο συνδυασμός του λυρικού στοιχείου με τη θεωρητική σκέψη, η οποία πηγάζει από τη θητεία της στη λογοτεχνική κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας.

Οπλισμένη με γερή θεωρητική κατάρτιση, κυρίως από τη μελέτη των νέων τάσεων της αγγλικής και της γαλλικής κριτικής της λογοτεχνίας, έδειξε ένα σπάνιο για τα ήθη μας αλτρουισμό, αφού προτίμησε να παραμερίσει το δικό της έργο για να βοηθήσει στην ανάδειξη πολλών νέων αξιόλογων ποιητικών φωνών στα χρόνια του ’60, του ’70 και του ’80.

Το τελευταίο αντίο στην Λύντια Στεφάνου, από συγγενείς και φίλους, θα δοθεί αύριο Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι, στο Α΄ Νεκροταφείο.