Οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι ξύπνησαν σήμερα σε μια νέα εποχή. Ο πόλεμος των χιλίων ημερών είναι θεωρητικά πίσω τους, έχοντας αφήσει περισσότερους από 800 νεκρούς από την ισραηλινή πλευρά, περισσότερους από 2.200 νεκρούς από την πλευρά των Παλαιστινίων, και χιλιάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές.
H τραγική ειρωνεία είναι ότι ο Αριέλ Σαρόν, ο άνθρωπος που πυροδότησε τη δεύτερη ιντιφάντα τον Σεπτέμβριο του 2000, είναι ο άνθρωπος που δίνει τέλος σε αυτήν την ένοπλη εξέγερση. Η ειλικρίνεια των προθέσεων του Σαρόν είναι υπό αίρεση, γράφει ο Ούζι Μπένζιμαν στη «Haaretz». Πρέπει να του αναγνωριστεί όμως η στροφή στην ισραηλινή προσέγγιση, που επιτρέπει την ελπίδα ότι οι τόνοι θα χαμηλώσουν.
Ο Σαρόν κατάφερε να φτάσει σε ένα συμβιβασμό ως προς τους όρους της εκεχειρίας και να πείσει την κυβέρνησή του να δεχθεί τη νέα κατάσταση.
Ολα αυτά όμως μπορεί να ανατραπούν. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός είναι ικανός να αλλάξει στάση μέσα σε μια νύχτα.
Ολοι θυμούνται τη στροφή 180 μοιρών που έκανε τον Οκτώβριο του 1998, όταν ο ίδιος και ο τότε πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου καταπάτησαν τη συμφωνία τους να εφαρμόσουν το δεύτερο στάδιο των Συμφωνιών του Οσλο. Η αρνητική πολιτική αντίδραση που είχε προκαλέσει εκείνη η συμφωνία, κυρίως στους κόλπους του Λικούντ, επέτρεψε στον Σαρόν και στον Νετανιάχου να κάνουν πίσω.
Τους τρεις επόμενους μήνες ο Σαρόν θα κριθεί όχι από τις δηλώσεις του αλλά από τις πράξεις του.
Η τύχη της συμφωνίας που αναμένεται να υπογραφεί από το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους εξαρτάται από τις προθέσεις και των δύο πλευρών. Είναι άραγε πρόθυμες να επιλύσουν τη διαμάχη με διαπραγματεύσεις ή η συμφωνία είναι απλώς ένα τάιμ-άουτ ενόψει ενός νέου γύρου βίας;
Τόσο οι Ισραηλινοί όσο και οι Παλαιστίνιοι έχουν κουραστεί από τις τελευταίες χίλιες ημέρες, δεν υπάρχει όμως εγγύηση ότι έχουν φτάσει στο σημείο μη επιστροφής, μετά το οποίο είναι αναγκασμένοι να επιλέξουν τις διαπραγματεύσεις αντί για τη βία.
Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε θέση να τους αποτρέψουν από τον πειρασμό αυτόν, όπως έδειξαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Η συμφωνία επεβλήθη στο Ισραήλ και στους Παλαιστίνιους από την αμερικανική κυβέρνηση, σημειώνει ο αρθρογράφος της, και οι πιέσεις της Ουάσινγκτον δεν πρέπει να χαλαρώσουν.
Οι ενέργειες του προέδρου Μπους αίρουν τις δικαιολογίες του Ισραήλ για να συνεχίζει να κατέχει τη γη που κατέλαβε το 1967. Η αμερικανική κυβέρνηση καθιστά το Ισραήλ πιο εξαρτημένο από την Ουάσινγκτον (μέσω των δανειοληπτικών εγγυήσεων) και ταυτόχρονα βελτιώνει τη διαπραγματευτική δύναμη του Σαρόν στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο. Αυτή η πολιτική του μαστίγιου και του καρότου οδήγησε τον Σαρόν (και τους Παλαιστίνιους) να δεχθούν την εκεχειρία.
Η μέθοδος αυτή επιτρέπει την ελπίδα ότι η νέα εποχή, που αρχίζει σήμερα, θα είναι κάτι περισσότερο από ένα πρόσκαιρο επεισόδιο και ότι οι δύο πλευρές θα εφαρμόσουν τη συμφωνία, όχι μόνο λόγω των πιέσεων που τούς ασκούνται, αλλά και επειδή καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η γη του Ισραήλ ή της Παλαιστίνης χωρίς αίμα αποτελεί ένα ελκυστικό όραμα και για τις δύο πλευρές. Μπορεί όμως πολύ εύκολα να αποδειχθεί και ευσεβής πόθος.
Πηγή: Haaretz, ΑΠΕ
