Ο Βιτγκενστάϊν είχε πει πως τα όρια του κόσμου μας είναι τα όρια της γλώσσας μας. Αν αυτό είναι αληθές, τότε στον κόσμο του κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν υπάρχουν όρια.

Είναι γεγονός ότι οι επιθέσεις που δέχθηκε στη διάρκεια της παρουσίασης του προγράμματος της ιταλικής Προεδρίας, αλλά και πριν, ήταν σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβολικές.

Αλλά, αν δεν μπορεί να διαχειρίζεται το θυμό του, ή τη δημόσια κριτική, και προπαντός τη σκληρή, καλό θα ήταν να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό.

Δεν είναι απλά ολίσθημα να παρομοιάζεις με ναζί, Γερμανό ευρωβουλευτή, και να του προτείνεις –με ειρωνεία και χιούμορ, όπως διευκρίνισε ο καβαλιέρε- να συμμετάσχει σε ταινία που γυρίζεται στην Ιταλία με θέμα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν είναι απλά ατόπημα να χαρακτηρίζεις ευρωβουλευτές ως «τουρίστες της δημοκρατίας».

Δείχνει κατ' αρχήν έλλειψη θεσμικής κουλτούρας. Δείχνει ερασιτεχνισμό, επίδειξη δύναμης που αντικαθιστά τη γνώση και την πολιτική ικανότητα, αλλά και έλλειψη ήθους.

Δεν πρέπει ωστόσο, να είμαστε σκληροί με τον κ. Μπερλουσκόνι. Ο ίδιος άλλωστε ξεκαθάρισε χθες ότι διαφωνεί με τον κομφορμισμό και προτιμά την καινοτομία. Καινοτόμα στοιχεία πολιτικής συμπεριφοράς κατέθεσε, που ψαλιδίζουν την αξιοπιστία και την εικόνα που θέλει να δημιουργήσει.

Οπως είπε, όμως, «έξι μήνες είναι αυτοί (σημ. η διάρκεια της ιταλικής Προεδρίας) θα περάσουν».