Είκοσι εννέα χρόνια συμπληρώνονται από το τραγικό καλοκαίρι του 1974. Από το εγκληματικό πραξικόπημα και την απόπειρα δολοφονίας του Μακάριου, την εισβολή του «Αττίλα» και την κατοχή τμήματος ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους.
Είκοσι εννέα χρόνια καταπάτησης του διεθνούς δικαίου, περιφρόνησης των αποφάσεων και ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών, προσβολής θεμελιωδών κανόνων, αρχών και αξιών που πρέπει να διέπουν τις διεθνείς σχέσεις.
Ανοιξε το δρόμο στον «Αττίλα», στις 15 Ιουλίου 1974, το χουντικό «άφρον πραξικόπημα», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο πρόεδρος Μακάριος.
Διέφυγε ο Μακάριος, και στις 19 Ιουλίου 1974 με ομιλία του στον ΟΗΕ ζήτησε από το Συμβούλιο Ασφαλείας να ενεργήσει, ώστε να ανακληθούν από την Κύπρο οι πραξικοπηματίες και να αποκατασταθεί η νομιμότητα.
Η διεθνής κοινότητα, δυστυχώς, κώφευσε, και το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, το πρωί ξεκίνησε «η αποβατική και καταδρομική επιχείρηση στην Κύπρο», όπως είχε ανακοινώσει ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετζεβίτ. Είναι δύσκολο «να πιστέψεις πώς τούς έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας».
Ανέχθηκε η διεθνής κοινότητα την παράνομη επέμβαση της Τουρκίας σε μια χώρα-μέλος του ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας με την υπ' αριθμόν 353 απόφασή του ζήτησε την κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση «του ξένου στρατιωτικού δυναμικού».
Αγνόησε η Τουρκία αυτή την απόφαση, όπως και όλες τις άλλες που ελήφθησαν αργότερα, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις που μπορούσαν δεν θα την υποχρέωναν, ούτε θα την πίεζαν έστω, να εφαρμόσει την απόφαση.
Μόλις στις 22 Ιουλίου, «κινήθηκε» ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, όχι για να εφαρμοστεί η απόφαση του ΟΗΕ, αλλά για να βρεθεί μια «συμβιβαστική λύση» μεταξύ Αγκυρας και Αθήνας.
Στις 14 Aυγούστου 1974, αρχίζει η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής: 40.000 στρατιώτες ενισχυμένοι με πυροβολικά και 200 άρματα μάχης.
H 18η Aυγούστου θα βρει τη νήσο διχοτομημένη. Oι εισβολείς έχουν καταλάβει το 38% του εδάφους της.
Η ένταξη της Κύπρου είναι μια απάντηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις τουρκικές απειλές, αλλά και μια δικαίωση της αδικούμενης επί 29 χρόνια μεγαλονήσου.
Η μνήμη, όμως, όπου και να τήν αγγίξεις πονά, κατά τη σεφερική διατύπωση. Ζητούμενο παραμένει, πάντα, η επίτευξη μιας λύσης.
