ΠΕΜΠΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2003
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΕΩΣ: 09:05
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Α΄ ΜΕΡΟΣ
09:05 – 10:10
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλή σας ημέρα. Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Πρεμιέρα κάνετε σήμερα.
ΑΡΧΙΦΥΛΑΚΑΣ: Ο κρατούμενος κ. Ξηρός Σάββας αρνείται να εισέλθει στην αίθουσα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πέστε όμως να έρθει γιατί θα απολογηθεί.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Πρόεδρε, να θέσω ένα θέμα. Υπάρχει κόσμος έξω από το Δικαστήριο στον οποίο δεν επιτρέπεται η είσοδος με το αιτιολογικό ότι δεν υπάρχουν θέσεις κενές για τους παρατηρητές. Νομίζω ότι υπάρχουν θέσεις και μπορείτε να επιτρέψετε την είσοδο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτές οι θέσεις είναι προορισμένες κ. Εισαγγελεύ για κάποιον άλλον;
..........: Κύριε Πρόεδρε, όλες οι θέσεις οι οποίες είναι κενές είναι θέσεις προοριζόμενες για διαπιστευμένους δημοσιογράφους. Αυτό έχει τηρηθεί από την αρχή της διαδικασίας. Οι θέσεις οι οποίες προορίζονται για ακροατές είναι 120 τον αριθμό οι οποίες σχεδόν έχουν πληρωθεί.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι σχεδόν, θα πληρωθούν όλες.
..........: Όσες απομένουν κενές θα πληρωθούν όλες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα πληρωθούν όλες αλλά στην θέση των δημοσιογράφων δεν μπορώ εγώ τώρα να πω.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Για ποιο λόγο; Υπάρχει κάπου στο νόμο σχετική εγγραφή η οποία απαγορεύει....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Υπάρχει λόγος ότι θα έρθει ο δημοσιογράφος. Ο ακροατής είναι ένας. Προσέξτε κα Κούρτοβικ να μπούμε στην λογική. Ο ακροατής είναι ένας, είναι για το εαυτό του. Ο δημοσιογράφος όμως δεν είναι για τον εαυτό του, είναι για 30.000-40.000 ανθρώπους.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Να κάνω μία πρόταση κ. Πρόεδρε επειδή οι δημοσιογράφοι βρίσκονται αυτή την στιγμή αυτοί που βρίσκονται στην αίθουσα 10-20 – πόσοι είναι – μπορούν να πληρωθούν οι θέσεις οι υπόλοιπες οι κενές που έμειναν κενές καθ’ όλη την διάρκεια της δίκης. Αποδείχθηκε ότι δεν αντιστοιχούσαν κι αν έρθει θα ζητηθεί από κάποιον από τους παρατηρητές....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι ακόμα νωρίς, μπορεί να έρθουν αργότερα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Θα ζητηθεί από κάποιον από τους παρατηρητές κ. Πρόεδρε να αποχωρήσει και να παραδώσει την θέση του στον δημοσιογράφο διότι βεβαίως προηγείται.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα δούμε αργότερα. Δεν θα σηκωνόμαστε και θα καθόμαστε.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Νομίζω ότι θα κάνετε μία δίκη σήμερα μπροστά σε κενά έδρανα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κενά είναι τα έδρανα;
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Η αίθουσα είναι κενή κ. Πρόεδρε.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, μία παράκληση. Να μην το δούμε αργότερα. Είναι κρίμα να διακόπτουμε την απολογία οποιουδήποτε για τέτοια θέματα. Ας λυθεί από την αρχή. Υπάρχουν το λιγότερο 60-70 θέσεις κενές. ¶μα έρχεται αυτός που την κατέχει ο διαπιστευμένος θα σηκώνεται αυτός που κάθεται, είναι απλό. Έχει πάρα πολύ κόσμο έξω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιος θα σηκωθεί μετά; Θα του πούμε «κύριε, κάθισες θα σε σηκώνουμε πάλι;›. Θα περάσει λίγη ώρα κι αν δεν έρθουν οι δημοσιογράφοι θα το δούμε πάλι.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Πρόεδρε, να μην διακοπεί η απολογία ενός ανθρώπου, ενός σημαντικού κατηγορούμενου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν θα διακοπεί.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Να μην διακοπεί μια σημαντική απολογία για να γίνουν τέτοιου είδους διευθετήσεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ θέλω ακροατήριο. Τί λέτε κ. Εισαγγελεύ;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, απ’ ότι μου λένε οι δημοσιογράφοι οι από κει θέσεις δεν είναι θέσεις δημοσιογράφων. Είναι παρατηρητών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είναι θέσεις δημοσιογράφων;
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Παρατηρητές είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι κενές. Πόσες είναι αυτές;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Οι δημοσιογράφοι λένε ότι δεν είναι δημοσιογράφων θέσεις.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν καταλαβαίνω κ. Πρόεδρε γιατί η πλευρά εκείνη φωνάζει. Τα πράγματα είναι καθαρά κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι θέμα ακροατηρίου. Δεν έχει δικαίωμα να φωνάξει;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ο χώρος είναι συγκεκριμένος. Γιατί λοιπόν πρέπει αυτήν την συγκεκριμένη τακτοποίηση να την αλλάξουμε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τις θέσεις τις κανονίζω εγώ, δεν θα μου κανονίσει άλλος πριν μπω εγώ εδώ μέσα πού θα είναι. Μου βάλανε και τα τζάμια κι εγώ τα πέταξα. Ότι θέλω κάνω. Θέλω να μου πείτε πόσες σειρές είναι τα καθίσματα αυτά, θα κρατήσουμε 2-3 μπροστά ενδεχομένως και στις άλλες να φέρουμε τον κόσμο. Δεν θα φέρουμε τον κόσμο εδώ μέσα; Να μπουν μέσα αυτοί που είναι απ’ έξω. Τελειώσαμε. Αφήστε τους ανθρώπους κι ας καθίσουν και πιο μπροστά, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ας μείνεις 4-5 σειρές κενές για να έρθουν ενδεχομένως δημοσιογράφοι και οποιοσδήποτε άλλος.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Η μέχρι σήμερα εμπειρία έτσι κι αλλιώς αποδεικνύει ότι δεν έρχονται περισσότεροι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από την κολόνα και μπροστά θα είναι μόνο για δημοσιογράφους και παρατηρητές, για κανέναν άλλο. Οι άλλοι θα πάνε πίσω. Να με ακούσει η φρουρά. Διακόπτουμε 5 λεπτά και παρακαλώ να εφαρμοστεί η εντολή μου.
ΔΙΑΚΟΠΗ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Φαντάζομαι ότι θα έχετε συμμορφωθεί στην εντολή μου. Οι τέσσερις σειρές οι πρώτες αριστερά είναι για τους δημοσιογράφους και οι τέσσερις πρώτες σειρές είναι για τους παρατηρητές. Από κει και πίσω είναι για το ακροατήριο και όσο υπάρχουν θέσεις θα μπαίνει κόσμος. Δεν μπορώ εγώ να απαγορεύω. Δεξιά δεν μπορεί να καθίσει δημοσιογράφος, απαγορεύεται. Αυτά ορίζω εγώ, είμαι ο Πρόεδρος.
Κύριε Κουφοντίνα, βλέπετε τί τραβάω; Δεν θέλουν να σας αφήσουν να απολογηθείτε. Ελάτε εδώ κοντά, να ειδωθούμε. Παρακαλώ ησυχία και να μην παραβιαστεί αυτή η εντολή που έδωσα. Εάν ακούσω χειροκροτήματα, αποδοκιμασίες, οτιδήποτε, αν αντιληφθώ ποιος είναι ατομικά έχει 24 ώρες κράτηση από μένα προκαταβολικά, ούτε να τον βγάλετε έξω, ούτε τίποτα. Αν του αρέσει ας πάει, επιλογή του είναι αλλά να το ξέρει από πριν. Παρακαλώ να σεβαστούμε τον κατηγορούμενο συνεπώς.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Κύριε Προέδρε, θα ξεκινήσω με μία δήλωση στο Δικαστήριο. Δεν πρόκειται να κάνω αυτό που εσείς ζητάτε σαν απολογία. Αρνούμαι τις κατηγορίες, αρνούμαι το κατηγορητήριο, αρνούμαι να συνεργήσω στο να δικαστεί μια επαναστατική Οργάνωση σαν εγκληματική. Να ξεκόβεται ένα πολιτικό φαινόμενο από τις κοινωνικές του ρίζες από τις αιτίες που το δημιούργησαν. Να αντιμετωπίζεται η 17Ν έξω από τις συγκυρίες που την γέννησαν, έξω από το κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασε τις ελληνικές και διεθνείς συνθήκες των τελευταίων 30 χρόνων.
Αρνούμαι να αποδεχθώ την προσπάθεια αξίωσης της επαναστατικής Αριστεράς. Αρνούμαι την απόπειρα να ξαναγραφεί η ιστορία μέσα σε μία αίθουσα Δικαστηρίου. Ένα Δικαστήριο που δεν μπορεί να κρίνει κοινωνικά φαινόμενα, που δεν μπορεί να δικάσει ή να καταργήσει την πάλη των τάξεων.
Θεωρώ ότι το Δικαστήριό σας δεν θέλει, ούτε μπορεί να δικάσει την 17Ν γι’ αυτό που πραγματικά ήταν. Θα μας δικάσετε με βάση ένα Δίκαιο της ανισότητας, ένα Δίκαιο που δεν μπορεί να κρίνει την δράση μας, έναν Ποινικό Κώδικα που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε σαν εργαλείο για την αξιολόγηση του αγώνα μας. Ένα Δίκαιο που θα το υποστούμε αλλά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αναγνωρίσουμε.
Ένα σύστημα δικαιοσύνης που είναι υποκριτικό γιατί αφήνει ατιμώρητο τον βιομήχανο που δολοφονεί και σακατεύει στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τον εφοπλιστή που πνίγει στα σαπιοκάραβά του, τον μεγαλέμπορο ναρκωτικών, τον ληστή του δημόσιου πλούτου την ίδια ώρα που καταδικάζει σε βαρύτατες ποινές απόκληρους παραβάτες, μικροκλεφτρόνια και δυστυχισμένους χρήστες. Ένα Δίκαιο που εφαρμόζεται μονόπλευρα και μεροληπτικά, που δεν ισχύει για τους ισχυρούς του πλούτου και της εξουσίας, που «πιάνει στην φάκα τα μικρά ποντικάκια› όπως έχετε πει ενώ οι «μεγαλοπόντικες και οι αρουραίοι› ροκανίζουν ανενόχλητοι το «τυρί› τον κοινωνικό πλούτο.
Αποτελείται από την θεσμική σας θέση κομμάτι ενός μηχανισμού καταναγκασμού ενός συστήματος επιβολής ιδεολογίας, ελέγχου φρονήματος και διατήρησης κοινωνικών ισορροπιών στο πλαίσιο μιας τάξης πραγμάτων την οποία εμείς δεν αποδεχόμαστε.
Το Δικαστήριό σας είναι ένα ειδικό Δικαστήριο εκτάκτων μέτρων που συστάθηκε στην βάση ενός ειδικού αυταρχικού νόμου, προικοδοτήθηκε με ειδικούς νόμους και διατάξεις και κλήθηκε να νομιμοποιήσει με το κύρος των μελών του μια σκανδαλώδη προδικασία όπου καταπατήθηκαν, καταβαραθρώθηκαν και εξευτελίστηκαν όσοι από τους δικούς σας νόμους χρειάστηκε.
Τα όριά σας φάνηκαν στην απόφασή σας για το λεγόμενο πολιτικό έγκλημα. Ο Νόμος, το Δίκαιο και το Σύνταγμά σας σας επέτρεπαν να χαρακτηρίσετε την δράση της 17Ν σαν πολιτικό έγκλημα όπως λέγεται. Δεν σας το επέτρεπε όμως η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων που ήθελε να δικαστούμε σαν κοινοί εγκληματίες και όχι σαν αυτό που είμαστε. Αιχμάλωτοι ενός ακήρυχτου και ανειρήνευτου κοινωνικού πολέμου που αρχίζει από τότε που υπάρχουν τάξεις, που υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ισχυροί και ανίσχυροι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.
Η δράση μας ήταν πολιτική. Οι αφετηρίες, οι σκοποί, τα αποτελέσματα της δράσης ήταν πολιτικά και η ιστορία θα καταγράψει αυτή την δίκη σαν δίκη πολιτική. Δεν περιμένουμε επικύρωση από το Δικαστήριό σας. ¶λλωστε ποτέ στην σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν αναγνώρισαν Δικαστήρια μια δίκη σαν πολιτική, ούτε υπήρξαν ποτέ πολιτικοί κρατούμενοι παρά μόνο σφαγείς, κακοποιοί, εγκληματίες, τρομοκράτες.
Δήλωσα ότι ήμουν μέλος της 17Ν και δήλωσα ότι δέχομαι την πολιτική ευθύνη για την δράση της. Συμφωνώ με τις θέσεις της και τις επιλογές της. Είναι αλληλέγγυος με όλες τις ενέργειες που έκαναν οι σύντροφοι της 17Ν αλλά και όλους τους αγώνες που κάνουν οι άνθρωποι για να κατακτήσουν έναν κόσμο ειρήνης και ελευθερίας, έναν κόσμο χωρίς ανισότητες, εκμετάλλευση, αδικία και στρεβλή δικαιοσύνη που θα την μετρά.
Δεν θα κάνω αυτό που θέλετε, δεν θα μπω στην λογική σας. Η δικιά μας ηθική δεν δέχεται λογικές συνεργασίας και κατάδοσης. Δεν θα μιλήσω για την σχέση μου με την δράση της Οργάνωσης. Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω σε ποιες ενέργειες δεν συμμετείχα. Δεν θα μιλήσω για συγκατηγορουμένους μου. Αυτή είναι η στάση μου και θα την κρατήσω με οποιοδήποτε είδος προσωπικό κόστος.
Η 17Ν όπως από την πρώτη στιγμή επίμονα διακήρυσσε ήταν μία Οργάνωση απλών λαϊκών αγωνιστών. Από τα σπλάχνα του λαού προερχόταν, την δική του φωνή αφουγκραζόταν, τα δικά του συμφέροντα προσπάθησε να υπηρετήσει και μπροστά στον λαό νοιώθει ότι πρέπει να λογοδοτήσει. Εγώ εδώ θα πω λίγα λόγια και απλά για την Οργάνωση και την δράση της απευθυνόμενος σε αυτούς που μας πίστεψαν, μας στήριξαν ηθικά, που ένοιωθαν ότι αποτελούσαμε μία ελπίδα, μια σπίθα. Αλλά όπως είπε και κάποιος μάρτυρας μια ανάσα, έναν στεναγμό ανακούφισης, μια στιγμή απόδοσης δικαιοσύνης όπως ποτέ δεν μπορεί να είστε εσείς για τους απλούς ανθρώπους.
Σε αυτούς που αντλούσαν από μας περηφάνια, που έβρισκαν σε μας ένα κομμάτι από το χαμένο στοίχημα της επανάστασης. Σε αυτούς που απογοητεύσαμε, που διαψεύσαμε, σε αυτούς που διαφώνησαν με τις επιλογές μας αλλά που ήταν από την ίδια πλευρά με μας, που τους συγκινούσε η έφοδος στον ουρανό. Σε αυτούς τέλος που πόνεσαν αναπόφευκτα από την δράση μας είτε ήταν από την δική μας την πλευρά, είτε ακόμα και από την απέναντι. Στις οικογένειες αυτών που έγιναν στόχος άδικα κατ’ αυτούς, δίκαια κατά την Οργάνωση, η ιστορία θα μας κρίνει γι’ αυτό. Η ιστορία που όπως λέγετε ευτυχώς έχει διαφορετικά κριτήρια για την δικαιοσύνη και την αδικία.
Τον Δεκέμβρη του ΄75 μια ομάδα αγωνιστών εκτελεί τον σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα. Δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει πιο ξεκάθαρη και δικαιολογημένη ενέργεια. Ο σταθμάρχης της CIA ήταν και είναι το μακρύ χέρι της Αμερικάνικης κυριαρχίας στην χώρα μας. Επικεφαλής μιας 5ης φάλαγγας μερικών εκατοντάδων πρακτόρων 300 με 400 προδικτατορικά σύμφωνα με τον αναλυτή Κάτρι, τοποθετημένο σε νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση, στον κρατικό μηχανισμό, τις Ένοπλες Δυνάμεις, στα Κόμματα, τον Τύπο ελέγχει και κατευθύνει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας ανάλογα με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Ελληνικός λαός ήξερε τί ήταν η CIA, ήξερε τον ρόλο της από τον εμφύλιο έως τότε. Στις εκλογικές αναμετρήσεις ιδιαίτερα το ΄61 της βίας και νοθείας, στο στήσιμο του παρακράτους και την δολοφονία Λαμπράκη, στα Ιουλιανά, στη δικτατορία και την πρόσφατη τότε Κυπριακή τραγωδία. Ήξερε και επιδοκίμασε την ενέργειά μας. Όπως είπε πρόσφατα ο Καθηγητής κ. Φίλιας οι προδοσίες τύπου Κύπρου ξεπλένονται μόνο με αίμα. Είναι και αυτός τρομοκράτης; Τί έχει συμβεί και δεν έχει ανοίξει ακόμα ο φάκελος της Κύπρου; Πού είναι η Βουλή και η δικαιοσύνη σας, πού είναι η δημοκρατία;
Τόση επιλεκτικότητα για το τί είναι έγκλημα και ποιος είναι ο εγκληματίας; Τους βασανιστές ο λαός τους άφησε ελεύθερους ή η ανεξάρτητη δικαιοσύνη σας; Ο Ελληνικός λαός ήξερε γιατί εκτελέστηκε ο σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ποιοι ακριβώς ήταν οι υπεύθυνοι και αυτό γιατί η Κυβέρνηση, Κόμματα και Τύπος επιδόθηκαν σε μία εκστρατεία συσκότισης, αποπροσανατολισμού και σύγχυσης μιλώντας για σκοτεινές δυνάμεις, χουντικούς, προβοκάτορες, πράκτορες, μαφιόζους, οτιδήποτε τέλος πάντων διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν.
Όμως το ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Η Οργάνωση είναι αναλάβει την ευθύνη, είχε στείλει προκηρύξεις, είχε μοιράσει το κείμενο διεκδίκησης σε χιλιάδες φύλλα στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Μαζί με την δράση της 17Ν άρχιζε και η επιχείρηση παραπληροφόρησης που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η 17Ν ήταν μία Οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς, του κομματιού εκείνου της Αριστεράς που πιστεύει ότι το σημερινό κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες γιατί τις γεννά και βασίζεται σε αυτές. Δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας γιατί γεννά την ανεργία και χρειάζεται την ανεργία. Δεν μπορεί να εξαλείψει τους πολέμους γιατί γεννά τους πολέμους και τρέφεται από αυτούς. Δεν μπορεί να στηρίξει την ισότιμη ανάπτυξη όλων των χωρών γιατί βασίζεται στην άνιση ανάπτυξη και την λεηλασία του πλούτου των φτωχών χωρών.
Δεν νοιάζεται για την οικολογική καταστροφή του πλανήτη που προκαλεί. Δεν σέβεται την διαφορετικότητα των πολιτισμών και των ανθρώπων γιατί υπακούει σε έναν «Θεό Παντοκράτορα› το χρήμα και το κέρδος. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί, δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί παρά μόνο να ανατραπεί μέσα από μια σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που κοντά δυο αιώνες τώρα ξεχωρίσει την Αριστερά σε δυο βασικά ρεύματα, το μεταρρυθμιστικό και το επαναστατικό.
Η διαφορά δεν είναι θεωρητική, αφηρημένη και αυριανή αλλά πρακτική, συγκεκριμένη και σημερινή επειδή ο τελικός στόχος «το αύριο› καθορίζει τα άμεσα μέσα του σήμερα. Όποιος ρητά ή σιωπηλά απορρίπτει την επαναστατική λύση προσπαθεί να φρενάρει, να χειραγωγήσει και να εκτονώσει τον επαναστατισμό και την λαϊκή αγανάκτηση και αναγνωρίζεται εύκολα από την αδράνεια και το προσωπικό βόλεμα.
Όποιος επιλέγει τον δρόμο της επανάστασης αναζητεί και τις ανάλογες άμεσες δράσεις, τα μέσα πάλης και την ηθική που ταιριάζει στα συμφέροντα της τάξης του, της πλειοψηφίας του κόσμου της εργασίας, των ανίσχυρων, των φτωχών, των θυμάτων της εκμετάλλευσης. Σε αυτή την Αριστερά ανήκει η 17Ν, στην Αριστερά του Λένιν, του Τσε και του ¶ρη, στην Αριστερά της Οκτωβριανής, της Ισπανικής, της Κινέζικης, της Κουβανέζικης Επανάστασης. Στην Αριστερά του ΕΛΑΣ και του δημοκρατικού στρατού, στην Αριστερά των αντιαποικιακών επαναστάσεων από την Αλγερία ως το Βιετνάμ, στην Αριστερά των εξεγέρσεων του Μάη του ΄68 και του Νοέμβρη του ΄73, στην Αριστερά των ανταρτικών της πόλης.
Η 17Ν δεν θεώρησε ότι αποτελεί το κέντρο της επανάστασης ούτε ότι ο τρόπος δράσης της είναι ο μοναδικός αλλά από την αρχή διακήρυξε ότι η επαναστατική διαδικασία είναι μακρόχρονη και περίπλοκη. Απαιτεί τον συνδυασμό όλων των μορφών πάλης αλλά χρειάζεται να ξεκινήσει από σήμερα.
Ποιοι ήταν οι στόχοι της Οργάνωσης; Πρώτα-πρώτα η «Νέα Ρώμα› η νέα αυτοκρατορία. Όπως κάθε αυτοκρατορία που πέρασε από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα ακολουθεί κι αυτή τον δρόμο της υπερεπέκτασης, της παγκόσμιας ηγεμονίας, της πολιτιστικής ισοπέδωσης, της λεηλασίας του παγκόσμιου πλούτου. Με την τακτική των προληπτικών πολέμων στα ναζιστικά πρότυπα τρέφεται με αίμα και πετρέλαιο. Επιβάλει πέρα από κάθε κανόνα και έννοια νόμου και ηθικής το μόνο δίκαιο που γνωρίζει, το «δίκαιο του ισχυρού›. Το μόνο νόμο που αναγνωρίζει, το «νόμο της ζούγκλας›, την επιστροφή στην αποικιοκρατία.
Βασίζεται στην απολιτικοποίηση των πολιτών της, τον χειραγωγούμενο από τα ελεγχόμενα παντοδύναμα ΜΜΕ, την εξαγορά και συνενοχή της κοινωνίας των 2/3 του εσωτερικού της, την εθνικιστική και ρατσιστική ιδεοληψία περί περιούσιου αμερικάνικου έθνους συνδυασμένη με φασιστικού τύπου στρατιωτικούς πατριωτικούς νόμους και σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, Νταχάου και ¶ουσβιτς. Κάποιες θέσεις περιμένουν και μερικούς από μας μαζί με τους αιχμαλώτους πολέμου από όλον τον κόσμο.
Όσο όμως αυτή η πρωτοφανούς ισχύος στην ιστορία πολεμική μηχανή επεκτείνει τα μέτωπα και τα πεδία δράσης της σε όλο τον πλανήτη τόσο μεγαλώνουν και τα μετόπισθεν της. Κι εκεί αποδεικνύεται άχρηστη η τεράστια συμβατική μηχανή προς στις κλασικές μεθόδους του ανταρτοπόλεμου, την ενέδρα και το λιανοντούφεκο. Αυτή είναι αχίλλειος πτέρνα της αυτοκρατορίας, η καταρράκωση της εικόνας του πανίσχυρου, του άτρωτου, του ακαταμάχητου.
Αυτός ο ασύμμετρος πόλεμος, ο ανταρτοπόλεμος, ο πόλεμος του αδύνατου, η δημιουργία πολλών Βιετνάμ είναι η μόνη ελπίδα, ο μόνος δρόμος που μένει στους λαούς για να φθείρουν την υπερεξοπλισμένη αλαζόνα αυτοκρατορία, να εξεγείρουν συνειδήσεις και στις χώρες της Δύσης ώστε να αναπτυχθούν μαζικά επαναστατικά κινήματα αλληλεγγύης στις λεηλατούμενες χώρες του Τρίτου κόσμου.
Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό στη χώρα μας ήταν ο κύριος τομέας της δράσης της 17Ν. Οι περισσότερες ενέργειές της ήταν αντιϊμπεριλαστικές και ιδίως αντιαμερικάνικες. Επί 27 χρόνια γελοιοποιήσατε τις μυθοποιημένες μυστικές υπηρεσίες, ανέτρεπε και τσαλάκωνε την εικόνα των παντοδύναμων χολιγουντιανών υπερ-πρακτόρων. Έτσι εξηγείται η λύσσα τους, η μανία και η εκδικητικότητα απέναντί μας.
Η 17Ν ήταν αντικαπιταλιστική επαναστατική Οργάνωση στην Ελλάδα. Τα μέλη, ήταν αγωνιστές βγαλμένοι από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού, που από το μεγάλο λαϊκό αγώνα του ’21 ονειρεύεται να γίνει αφέντης στον τόπο του.
Όνειρο, που άγγιξε όταν άρχιζε να χτίζει τους πρώτους αυθόρμητους, αυθεντικούς λαϊκούς θεσμούς της Αυτοδιοίκησης και Δικαιοσύνης στην ελεύθερη Ελλάδα. Όνειρο, που έζησε κάτω από τους βομβαρδισμούς των ¶γγλων. 2.500 χιλιάδες βόμβες την ημέρα, έπεφταν το Δεκέμβρη στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και τα ναπάλμ των Αμερικάνων στον Εμφύλιο!
Γευτήκαμε μέσα από τις διηγήσεις των πατεράδων την πίκρα της ήττας, την ταπείνωση, τις διώξεις, την τρομοκρατία, τα Μακρονήσια, την απόλυτη εξουσία του χωροφύλακα και του στρατοδίκη. Αυτός ο τόπος είδε τους δοσίλογους να γίνονται κράτος! Τους μαυραγορίτες να γίνονται εφοπλιστές και βιομήχανοι και όλοι μαζί, να ροκανίζουν τις σάρκες και το μόχθο του ελληνικού λαού.
Ένα κράτος, που με το ληστρικό του φορολογικό σύστημα και τον ελεγχόμενο τραπεζικό τομέα, κατεύθυνε τον πλούτο που παρήγαν οι πολλοί, στις τσέπες των λίγων για να δημιουργηθεί μεταπολεμικά και μέχρι σήμερα, μια τάξη που ενώ αρμέγει τη χώρα, να μην αναλαμβάνει κανένα ρίσκο, κανένα κόστος, παρά μόνο κέρδη, οδηγώντας τη χώρα σε μια στρεβλή, ρηχή ανάπτυξη και την αναπόφευκτη σήμερα αποβιομηχάνιση.
Ο Ωνάσης γλαφυρά περιέγραψε τη μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση σαν ένα κουβά, όπου ο μεγαλοϊδιοκτήτης πετά μέσα ακαθαρσίες και όταν γεμίσει ξεφορτώνει το δύσοσμο κουβά στο κράτος, για να τον ξεπλύνει και πάλι καθαρό να τον παραδώσει στους επόμενους!
Είδαμε τους πολιτικούς άλλο λιγότερο και πιο διακριτικά, άλλος περισσότερο και πιο κυνικά, να τηρούν «την άψογον στάσιν›, όπως περιέγραψε ο Μεϊνο. Τη στάση του ραγιαδισμού και της υποτέλειας που στοίχισε στη χώρα την Κυπριακή τραγωδία, τις βάσεις που αποχωρούν αναβαθμιζόμενες, την ετεροδικία, το «Ευχαριστώ› για τα Ίμια, την κατάργηση του ασύλου για τον ικέτη Οτσαλάν, την παράδοση των νέων Ακροναυπλιωτών στα νέα Νταχάου αύριο, την επερχόμενη τραγωδία στο Αιγαίο.
Είδαμε την τάση των ισχυρών του πλούτου και της εξουσίας να παραβιάζουν όλους τους αστικούς νόμους, τους νόμους των φιλελεύθερων επαναστάσεων, με σκάνδαλα, μίζες, απάτες, κομπίνες και να μένουν ανεξέλεγκτοι από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.
Είδαμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε κάθε αλλαγή του να αλληλο-αμνηστεύεται. Η Ένωση Κέντρου αμνηστεύει την ΕΡΕ το ’65, ο Καραμανλής τους Χουντικούς το ’74, ο Παπανδρέου τη Νέα Δημοκρατία το ’81, ο Μητσοτάκης το ΠΑΣΟΚ με μια παρωδία δίκης βέβαια χωρίς αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ αμνηστεύει το Μητσοτάκη και ο Καραμανλής ο νεώτερος -παρά τα όσα λέγει- θα αμνηστεύσει το ΠΑΣΟΚ αύριο, γιατί ξέρει ότι θα υπάρξει και μεθαύριο.
Είδαμε την Αριστερά να ενσωματώνεται, να εκτονώνει και να ξεπουλά τους αγώνες, να αφήνει να χάνονται κατακτήσεις δεκαετιών, να μεταμορφώνεται από την Κίρκη της εξουσίας, να γίνεται το αριστερό δεκανίκι του καθεστώτος και είπαμε: Φτάνει πια, υπάρχει και η άλλη Αριστερά. Η Αριστερά, που αντί να γυρίζει και το άλλο μάγουλο, ρίχνει κλωτσιά στο καλάμι!.
Πέρα από την καθεστωτική, υπάρχει και η αντι-καθεστωτική Αριστερά. Πέρα από τη βολεμένη, την τακτοποιημένη, υπάρχει και η άτακτη, η ανυπότακτη, η αντάρτικη. Αυτή που πιστεύει πως απέναντι στη βαθιά κρίση του συστήματος, κρίση πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, κρίση αξιών, η λύση μπορεί να είναι μόνο επαναστατική.
Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο› οι Μαρξ και Ένγκελς γράφουν: «Οι Κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος›. Στον 1ο τόμο του «Κεφαλαίου› λέει ο Μαρξ «Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας, που κυοφορεί μια καινούρια›.
Όσο για το Λένιν στο 14ο τόμο ονομάζει ενέργειες σαν της 17Ν, «Παρτιζάνικες› και τις εντάσσει στα πλαίσια του επαναστατικού οπλοστασίου της εργατικής τάξης.
Η ένοπλη άμεση δράση ξεκινά από το γεγονός ότι θα είναι πολύ αργά να σκεφτεί κανείς για ένοπλο αγώνα, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και περιγράφεται στο αρχικό της στάδιο, από την ακόλουθη θέση των Τουπαμάρος: «Η ίδια η επαναστατική δράση ακόμη και το γεγονός ότι εξοπλιζόμαστε, ότι προετοιμαζόμαστε, ότι εφοδιαζόμαστε, το γεγονός ότι προβαίνουμε σε πράξεις που παραβιάζουν την αστική νομιμότητα, δημιουργεί μια συνείδηση, μια οργάνωση και επαναστατικές συνθήκες›.
Η 17Ν όταν μπήκε στο Τμήμα του Βύρωνα για να πάρει όπλα, στο Πολεμικό Μουσείο για να πάρει μπαζούκας, στο στρατόπεδο του Συκουρίου για να πάρει πολεμοφόδια και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει μύτη, έκανε πράξεις ένοπλης προπαγάνδας. Έδειχνε επιπλέον ότι δεν ήταν ετεροκίνητη, ότι βασιζόταν στις δικές της δυνάμεις, για να βρει τα απαραίτητα υλικά για τον αγώνα.
Όταν ο ¶ρης με την αρχική αντάρτικη ομάδα του έμπαινε σ’ ένα χωριό με τους ενόπλους του σε παράταξη και έβγαζε λόγο στην πλατεία, πραγματοποιούσε μια πράξη ένοπλης προπαγάνδας. Έδειχνε ότι κάτω από τη μύτη των Γερμανών, μπορούσε να υπάρξει δράση. Προκαλούσε ένα δυνατό σοκ, δημιουργούσε συνθήκες για παραπέρα ανάπτυξη της δράσης.
Βέβαια, η 17Ν δεν ήταν η αρχική ομάδα του ¶ρη και βέβαια στην Ελλάδα η αμερικάνικη κατοχή δεν είναι άμεμπτη και κρατά τα προσχήματα και βέβαια υπάρχει μια τυπική αστική δημοκρατία που συγκαλύπτει την πραγματική ολιγαρχία των ισχυρών του πλούτου, μια «φιλελεύθερη ολιγαρχία› όπως την ονομάζει ο Καστοριάδης.
Όμως η δράση της 17Ν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά της αντάρτικης δράσης. Χαρακτήρισαν την πρακτική της 17Ν ως τρομοκρατία. Εμείς απαντάμε: όχι. Η 17Ν στρεφόταν εναντίον στόχων - συμβόλων ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Πράγματι, κατάφεραν να τους τρομοκρατήσει.
Η Αμερικάνικη Πρεσβεία στη μικρή μας χώρα, ήταν η πρώτη σε ύψος δαπανών, για λόγους ασφαλείας σε ολόκληρο τον κόσμο! Οι μυστικές υπηρεσίες όλων των μεγάλων Δυτικών χωρών, έστελναν τους καλύτερους σπεσιαλίστες τους, ξόδευαν αμύθητα ποσά για έρευνες και πληροφορίες. Οι μεγαλο-βιομήχανοι και εφοπλιστές ύψωναν φρούρια, δημιουργούσαν στρατιές σωματοφυλάκων, ξόδευαν τεράστια ποσά για παράλληλες έρευνες για να βρουν τη 17Ν, για να θωρακίσουν τα αυτοκίνητά τους, να τα εξοπλίσουν με ηλεκτρονικά αντίμετρα.
Όλοι αυτοί –και μιλάμε για λίγες χιλιάδες άτομα- ναι πράγματι τους τρομοκρατούσε η 17Ν και είναι περήφανη γι’ αυτό!
Όμως το σύνολο του ελληνικού λαού δεν ξυπνούσε ούτε κοιμόταν με το φόβο της 17Ν. Σε μια δημοσκόπηση λίγο πριν την έκρηξη του Πειραιά, μόνο το 2% του δείγματος θεωρούσε τη λεγόμενη τρομοκρατία πρόβλημα, τοποθετώντας το τελευταίο στη σχετική λίστα.
Για το λαό, τρόμο του προκαλεί η βία του κράτους και του καθεστώτος. Η βία των κατασταλτικών μηχανισμών, η βία της φτώχειας και της ανεργίας, η αλλοτρίωση, η απάθεια και η μοναξιά. Ο όρος «τρομοκρατία› χρησιμοποιείται από το καθεστώς για να συγκαλύψει την πραγματικότητα της δικής του βίας, ή της απειλής βίας και τιμωρίας, που τρομοκρατεί το λαό και για να συκοφαντήσει τη λαϊκή αντιβία με μια λέξη που απευθύνεται στο συναίσθημα και προκαλεί αποστροφή.
Η 17Ν χαρακτηρίστηκε από πολλούς Οργάνωση του μέτρου. Παίρνοντας υπόψη τη συγκυρία και το επίπεδο ανάπτυξης του Κινήματος, δεν κήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο σε όλα τα μέτωπα. Δεν ανέβασε το επίπεδο της δράσης, σύμφωνα με τις εκάστοτε επιχειρησιακές δυνατότητές της. Δεν μπέρδεψε ποτέ τις επιθυμίες της με την πραγματικότητα, η βία με τη βιασύνη.
Μέσα σε αυτή τη λογική, δεν επιχείρησε να χτυπήσει την καρδιά του κράτους δημιουργώντας υπερβολικές οξύνσεις, ανεξάρτητα από το ότι θεωρούσε την θεωρητική σύλληψη περί κέντρου του κράτους μάλλον απλουστευτική.
Ήθελε η κάθε ενέργεια να προκαλεί το μεγαλύτερο δυνατό αντίκτυπο με την ελάχιστη δυνατή βία ως προς τις συνέπειες. Το κύριος βάρος της δραστηριότητάς της δεν έπεφτε στα κείμενα, στις προκηρύξεις ή σε κάποιο έντυπο -παρά το ότι τα θεωρούσε αναγκαία και απαραίτητα- αλλά στις ενέργειες. Το βάρος έπεφτε στις πράξεις και όχι στα λόγια.
Έτσι, δεν βγήκε παραδείγματος χάρη προκήρυξη για την πολύ σημαντική επίθεση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, ούτε σταμάτησε η δράση όταν για ένα διάστημα απαγορεύτηκε η δημοσίευση των προκηρύξεων. Τη διακίνηση των ιδεών, μπορούν να τη στραγγαλίσουν, τον πολιτικό λόγο μπορούν να τον ακυρώσουν! Το γεγονός όμως της ενέργειας και το νόημά της δεν μπορεί να αποκρυβεί ή να διαστρεβλωθεί.
Η προπαγάνδιση της λαϊκής βίας έπρεπε να επιτυγχάνεται από την ίδια την ενέργεια. Στη δράση της 17Ν το μήνυμα, ήταν η ίδια η ενέργεια. Υπήρχε ανάγκη να είναι κατανοητή από το λαό, «να μιλά από μόνη της› όπως λέγαμε, να αποκαλύπτει και να από-νομιμοποιεί το καθεστώς και φυσικά να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις σε επιμέρους Κινήματα ή σε εργαζομένους.
Η δράση της 17Ν ήταν δεμένη με τις πλατιές λαϊκές μάζες και τα προβλήματά τους. Το χτύπημα για παράδειγμα του ληστρικού φορολογικού συστήματος, ή του ιατρικού κατεστημένου, αναδείκνυε τη λειτουργία του κράτους – απατεώνα, που πλήττει διπλά τον ελληνικό λαό, ληστεύοντάς τον με το φορολογικό του σύστημα, χωρίς να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αναγκάζοντάς τον να πληρώσει γι’ αυτές, τεράστια ποσά στους μεγαλο-γιατρούς και τις ιδιωτικές κλινικές.
Η δράση της 17Ν ήταν δράση συμβολική. Επέλεγε στόχους – σύμβολα της εξουσίας σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομική, κοινωνική, πολιτική, εκπροσώπους των μηχανισμών και θεσμών του αστικού καθεστώτος, της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας με τους μηχανισμούς της, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ληστείας του κοινωνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας, των εξωνημένων πολιτικών, των διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών, της κρατικής καταστολής.
Οι ενέργειες της 17Ν είχαν παραδειγματικό χαρακτήρα και ταυτόχρονα προειδοποιητικό και προληπτικό, αφού αποσκοπούσαν να οδηγήσουν σε επανασχεδιασμό ή και αποχή ακόμη από πράξεις επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο.
Η δράση της 17Ν είχε πολιτικά αποτελέσματα. Εκλαμβανόταν σαν δίκαιη κοινωνική άμυνα απέναντι σε δραστηριότητες που επέσυραν σοβαρή κοινωνική βλάβη. Αν δεν κάνω λάθος, αν μπω στα χωράφια σας, στο δικό σας Ποινικό Κώδικα θεωρείται νόμιμη η προσβολή αυτού που επιτίθεται άδικα.
Δεν δικαιούται η κοινωνία ή κάποια μέλη της αμυνθούν με πολιτικό σκεπτικό απέναντι σε πράξεις με βαρύτατο κοινωνικό κόστος, όταν τους δράστες οι δικοί σας οι θεσμοί ουδέποτε αγγίζουν λειτουργούς, ή έστω και σαν κοινωνικό αντίβαρο.
Έδινε μήνυμα αντίστασης, ότι απέναντι στην πανίσχυρη εξουσία υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται ακόμη και θα αντιστέκονται για πάντα. Τόνωνε έτσι το αίσθημα αξιοπρέπειας και περηφάνιας του λαού, ενώ προκαλούσε τριγμούς στην εξουσία και στους μηχανισμούς.
Οι ενέργειες της 17Ν εκλαμβάνονταν από τον ελληνικό λαό, με βάση την εμπειρία του τις προσβολές και ταπεινώσεις που έχει υποστεί, τις αδικίες που είχε υποφέρει, την καταπίεση και εκμετάλλευση που βιώνει σαν πράξεις απόδοσης δικαιοσύνης και λαϊκής άμυνας.
Για όλους αυτούς τους λόγους συναντούσε την κοινωνική αποδοχή. Μια σημαντική αποδοχή, της οποία η 17Ν γινόταν αποδέκτης και νομιμοποιούσε την Οργάνωση να συνεχίζει τη δράση της. Θα αναφέρω μόνο τη δημόσια μαρτυρία δύο αναλυτών, του σοβαρού Καθηγητή κ. Μπέη στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ› ο οποίος μιλά για «πολιτικώς οδυνηρά αποτελέσμάτα δημοσκοπήσεων για συμπάθεια στη 17Ν› και του ιδιαίτερα εμπαθούς αντιπάλου μας του κ. Μαρίνου Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ› που λέει ότι «το 23,7% ήτοι 2.370.000 Έλληνες συμπαθεί τους αγωνιστές της 17Ν›.
Πρόκειται για ένα αναμφισβήτητο αντικειμενικό γεγονός που αποδείχνει ότι η 17Ν είχε κοινωνικές ρίζες και η δράση της ήταν αποτέλεσμα κοινωνικών αιτιών.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο περίφημο επιχείρημα περί συμψηφισμού της βίας, που ακούγεται?
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Με συγχωρείτε κ. Πρόεδρε που διακόπτω τον κ. κατηγορούμενο. Μένω με τη βεβαιότητα ότι?
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν έχουμε δικαίωμα να τον διακόψουμε. Παρακαλώ να μην διακόπτεται ο κ. κατηγορούμενος. Να τελειώσει και μετά θα τα πούμε.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Έχω αντίθετη γνώμη για την απολογία του κατηγορούμενου, για τον τρόπο και παρακαλώ κ. Πρόεδρε να κάνετε χρήση του άρθρου 366.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το οποίο λέει; Διαβάστε το.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Το οποίο λέει να μην εκφεύγει από το θέμα.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Κύριε Εισαγγελέα, εσείς ειδικά, έχετε βάλει ακριβώς έτσι το θέμα: ότι η δράση της 17Ν ήταν κατά της δημοκρατίας και της καθεστηκυίας τάξεως. Νομίζω ότι απαντώ ακριβώς στη δική σας θέση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ κ. κατηγορούμενε ως προς το πρώτο σκέλος που λέει ο κ. Εισαγγελεύς, φυσικά δεν επιτρέπεται η ανάγνωση κειμένου, απλώς το συμβουλευόμαστε, κάνουμε χρήση των σημειώσεων προς υποβοήθηση.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Είναι μια δήλωση σύντομη και τελειώνω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είναι δήλωση, είναι απολογία.
(Διαλογικές συζητήσεις)
