Oταν πέφτει η νύχτα έρχεται η ώρα του φεγγαριού. Για τους επιστήμονες δεν είναι παρά ο δορυφόρος της γης, ένας αφιλόξενος, χωρίς ατμόσφαιρα και νερό πλανήτης, γεμάτος σημάδια από μετεωρίτες που πέφτουν με ορμή πάνω του. Υπάρχει όμως και ένα άλλο φεγγάρι που σε πείσμα των επιστημονικών αποκαλύψεων εμπνέει ακόμα τους ποιητές, προκαλεί για βόλτα στη φεγγαράδα και διατηρεί στη συνείδηση των ανθρώπων απόκρυφα μυστικά.

Το αυγουστιάτικο ολόγιομο φεγγάρι θα ξεκινήσει το οδοιπορικό του στον ουρανό το βράδυ της 12ης Αυγούστου, λίγα λεπτά μετά τη δύση του ηλίου. Θα πλησιάσει στη μέγιστη φάση του προς το χάραμα. Γιατί, όμως, το φεγγάρι του Αυγούστου θεωρείται κάτι ξεχωριστό;

Εχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, που το κάνει να ξεχωρίζει. Είναι, συνήθως, λίγο «έγχρωμο». Ειδικά λίγο μετά την ανατολή του, αλλά και προς τη δύση του, όταν αρχίζει να παίρνει κάτι από το χρώμα της πορφύρας.

Απομυθοποιημένη ή όχι, η σελήνη εξακολουθεί να κρατά τον άνθρωπο αιχμάλωτο της σαγήνης της. Οταν ο φωτεινός δίσκος της στολίζει το στερέωμα, η ομορφιά ανταμώνει με την τέχνη, τον μύθο, τις παραδόσεις και την πραγματικότητα και γίνονται λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, ταινίες, πεποιθήσεις.

«Το φεγγάρι βγαίνει σαν υπόσχεση

Από τους δρόμους περνούν παλίρροιες

Αφήνοντας ίχνη γαλάζιου στα μάτια», έγραφε ο Tηλέμαχος Χυτήρης.

«Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες

Και τα βουνά ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω

απ' τη γραμμή του ορίζοντα», κατά τη διατύπωση του Οδυσσέα Ελύτη.

Πιο μεγάλο, πιο λαμπερό και πιο σοφό, όπως λένε οι Κινέζοι, το αυγουστιάτικο φεγγάρι, είναι σκέτη μαγεία.