ΔΙΚΗ 17Ν
ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2003
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΕΩΣ: 09:10
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλή σας ημέρα. Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση. Ο κ. Σάββας Ξηρός ζητά τον λόγο.
Σ. ΞΗΡΟΣ: Ήθελα να πω ότι προσθέτω στην Υπεράσπισή μου τον κ. Φραγκίσκο Ραγκούση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον καλωσορίζουμε τον κ. Ραγκούση και καλή δύναμη.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, οι συνήγοροι Υπερασπίσεως συντάξαμε ένα κείμενο το οποίο θέλουμε να καταχωρηθεί στα πρακτικά ως δήλωση και να μου επιτρέψετε να το αναγνώσω. Είναι μια ανακοίνωση των συνηγόρων Υπεράσπισης για τη Δίκη αυτή και ξεκινώ την ανάγνωση του κειμένου:
«Οφείλουμε να καταγγείλουμε το απροσδόκητο Εισαγγελικό ατόπημα της παραβιάσεως από τον Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών Γεώργιο Σανιδά, της ρητής διατάξεως του άρθρου 287 παρ. 3 του Κ.Ποιν.Δ. για την περίπτωση του κατηγορουμένου Παπαναστασίου Ανέστη. Η διάταξη ορίζει ότι εφόσον η προσωρινή κράτηση έχει διαρκέσει έξι μήνες και δεν αποφασισθεί από το Συμβούλιο Εφετών η παράτασή της, το ένταλμα ή το βούλευμα με το οποίο είχε διαταχθεί, παύει να ισχύει και ο αρμόδιος Εισαγγελέας διατάσσει την απόλυση του προσωρινώς κρατουμένου.
Για να μην εξαπατάται η κοινή γνώμη με κακότεχνες κατασκευές ότι τάχα η παράταση επέρχεται αυτοδικαίως αν έχει αρχίσει η Δίκη, σημειώνουμε ότι η σχετική εισηγητική έκθεση αναφέρει χωρίς περιστροφές ότι το Δικαστικό Συμβούλιο ελέγχει τη διάρκεια της προσωρινής κράτησης κτλ., μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης. Το ατόπημα δε θα ήταν ανησυχητικό αν περιοριζόταν στη μεμονωμένη αυθαιρεσία του συγκεκριμένου δικαστικού λειτουργού, για τον οποίο βεβαίως υπάρχει ποινική ευθύνη λόγω της εκ μέρους του παραβιάσεως του άρθρου 5 παρ. 3 του συντάγματος και 326 του Ποινικού Κώδικα.
Προσλαμβάνει δυστυχώς εφιαλτικές διαστάσεις από τη στιγμή που έχουν περάσει πέντε ολόκληρα 24ωρα, ήδη έξι σήμερα, χωρίς να υπάρξει αντίδραση ούτε από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ούτε από τις Ενώσεις Δικαστών και Εισαγγελέων, ούτε τέλος από τον Υπουργό Δικαιοσύνης ο οποίος είχε το εκ του άρθρου 91 παρ. 3 του συντάγματος καθήκον να ασκήσει κατά του παρανομήσαντος Εισαγγελέως την επιβαλλόμενη πειθαρχική δίωξη και παραλλήλως να τον καταμηνύσει για την παρά το σύνταγμα παράνομη κατακράτηση του Αναστασίου Παπαναστασίου.
Ενώπιον αυτής της καταστάσεως έχουμε την υποχρέωση να καταγγείλουμε το φαινόμενο της πλήρους αδιαφορίας που κλονίζει την εμπιστοσύνη όχι μόνο των δικαζομένων αλλά και του κάθε πολίτη στη δικαστική λειτουργία της χώρας και να δηλώσουμε ότι θα απόσχουμε από τα καθήκοντά μας επί τριήμερο εάν εντός των τριών προσεχών ημερών δεν τεθεί σε άμεση αργία ο παρανομήσας δικαστικός λειτουργός, δεν κινηθεί εναντίον του η επιβαλλόμενη ποινική και πειθαρχική δίωξη και δεν διαταχθεί κυρίως η εκ των φυλακών απόλυση του παρανόμως κατακρατουμένου›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Οι συνήγοροι είναι η κα Βαγιανού, ο κ. Αγιοστρατίτης, ο κ. Βλάχος, ο κ. Καρύδης, η κα Κούρτοβικ, ο κ. Μυλωνάς, ο κ. Οικονομίδης, ο κ. Παπαγιάννης, ο κ. Παπαδάκης, ο κ. Παρασκευόπουλος, ο κ. Ραχιώτης, ο κ. Σταμούλης, ο κ. Χρυσικόπουλος, ο κ. Ζώτας και ο κ. Ζούλας.
Το θέμα είναι ότι το Δικαστήριο τούτο με το 287 έχει καμία δικαιοδοσία, καμιά αρμοδιότητα να κάνει κάτι;
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν ξέρω, είναι θέμα των κ.κ. Υπερασπιστών, ειδικώς του κ. Παπαναστασίου, του κ. Τεντολούρη και του κ. Κούρκουλου. Δεν αφορά σε εμάς. Εμείς είδαμε αυτή την παρανομία την οποία επισημάναμε και δυο λόγια μόνο κ. Πρόεδρε, προσυπέγραψα αυτή την δήλωση διότι πράγματι με λύπη μου, έχω διαπιστώσει ότι το ιερό καθήκον της προστασίας των δικαιωμάτων θα έπρεπε να είναι όλων μας και έχει απεπωμισθεί κυρίως τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω για ποιο λόγο, η δικαιοσύνη η οποία έπρεπε να ήταν, όπως το έχετε κι εσείς τονίσει, οχυρό της δημοκρατίας και να φυλά τις Θερμοπύλες κι έχει μετατοπισθεί το καθήκον αυτό διακριτικά θα έλεγα, στους ώμους της μαχομένης δικηγορίας και προς τούτο, ας με συγχωρήσουν οι συνάδελφοι της Πολιτικής Αγωγής, τους προσκαλώ να προσυπογράψουν αυτή τη δήλωση.
Είναι κάτι που ενδιαφέρει, διότι και η απέναντι πλευρά είναι της μαχομένης ποινικής δικηγορίας και μάλιστα με έντονο τρόπο και πιστεύω με πολυετή πείρα. Έχω τη γνώμη λοιπόν ότι αυτό το οποίο τελευταία γίνεται, δυστυχώς μας οδηγεί σε τέτοιες δηλώσεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η δικαιοσύνη έχει εσωτερικούς μηχανισμούς τέτοιους που στο τέλος όλα βρίσκονται. Εκείνο που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω είναι το εξής: Πώς μπορεί να συνδεθεί η εξέλιξη και η διεξαγωγή της Δίκης με συνεχείς εξωγενείς παράγοντες. Μια φορά το Ιράκ, σήμερα μπορεί και η Πολιτική Αγωγή να πει «ξέρετε, ο ΟΗΕ δέχθηκε μια επίθεση, αποχωρούμε κι εμείς›, δηλαδή τί θα κάνουμε; Θέλετε να γίνει η Δίκη ή δεν θέλετε;
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Θέλουμε να γίνει η Δίκη, είναι μια διαμαρτυρία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι ένα νομικό ζήτημα το οποίο μου λέτε ότι εκκρεμεί αυτή τη στιγμή στο Συμβούλιο και ρωτάτε, το Συμβούλιο θα αποφασίσει ελεύθερα πλέον με τη συνείδησή του όταν υπάρχουν τέτοιες αναταραχές και τέτοιου είδους αποχές και διαμαρτυρίες ή δε θα τους αφήσουμε ήσυχους τους ανθρώπους κι αυτοί να κάνουν τη δουλειά τους;
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Νομίζω ότι θα έπρεπε ήδη να είχε επέμβει το Συμβούλιο. Όταν παραβιάζονται τέτοια θεμελιώδη δικαιώματα κατηγορουμένων?.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λυπάμαι που δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το αποφασίσω εδώ και τώρα, αλλά επειδή δεν είμαι –και να το θέσω στο Δικαστήριο εδώ- δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Με ποιον τρόπο θα διαμαρτυρηθείτε; Κάνοντας αυτή τη δήλωση, η οποία θα περάσει σε όλα τα μέσα. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η αποχή διότι τη θεωρώ τελείως αδικαιολόγητη σαν διατακτικό ενός τέτοιου σκεπτικού το οποίο μπορεί να είναι ορθό. Και μάλιστα τριήμερη αποχή, σε μια δίκη που κινδυνεύουμε να περάσουμε το 18μηνο κι εγώ έχω πολλές φορές επισημάνει ότι είναι κίνδυνος; Γιατί δε θέλετε να λειτουργήσει η Δημοκρατία και οι θεσμοί; Φυσικά εσείς το βλέπετε μικροσκοπικά, εγώ το βλέπω μακροσκοπικά.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτή η δήλωση ακριβώς έχει αυτό τον έντονο χαρακτήρα διότι θα πρέπει κάποτε κάποιος να διαμαρτυρηθεί. ¶λλωστε απειλείται αυτό που λέτε. Ο συνήγορος Υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του κάθε πολίτη, του κατηγορουμένου, δε ζητά ρουσφέτι από τη Δικαιοσύνη. Γι αυτό είπα ότι τελευταία η Δικαιοσύνη έχει απεπωμισθεί αυτού του ιερού καθήκοντος και το έχει μεταφέρει στις πλάτες της μαχόμενης ποινικής δικηγορίας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κάνετε πολύ μεγάλο λάθος αν νομίζετε ότι είστε μόνοι σας, είμαστε όλοι που αγωνιζόμαστε γι αυτό.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Το εύχομαι ειλικρινά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είμαστε όλοι που αγωνιζόμαστε και δεν αγωνιζόμαστε σήμερα, αλλά πάρα πολλά χρόνια. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβετε ότι η Δίκη πρέπει να τελειώσει. Αν δεν συνοδευόταν από τριήμερη αποχή, φυσικά θα το άκουγα. Κι ένα άλλο: Μήπως όλα μπορούν να γίνουν λίγο μινιμαλιστικά; Δηλαδή όχι τριήμερη αποχή, να κάνουμε μια μέρα, να φανεί δηλαδή στον κόσμο?. Ξέρετε, εγώ είμαι άνθρωπος των μέσων όρων.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Συμβολική είναι και η αποχή κ. Πρόεδρε. Εκτιμώ το πρόσωπό σας, σας λέω όμως δεν είναι προσωπικό το θέμα, δεν απευθύνεται προς το πρόσωπό σας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό είναι βέβαιο, ούτε προς το Δικαστήριο.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Και μάλιστα αν θέλετε να συνταχθώ με τη φιλοσοφία σας, δεν πήραμε 45άρια εμείς γι αυτό το ατόπημα του κ. Εισαγγελέως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ τα 45άρια τα πήρα στο στρατό και τα άφησα?. Κάτι θέλει να πει και ο κ. Εισαγγελεύς.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κύριοι Δικασταί, δεν είναι μόνο εσωτερικό ελληνικό δίκαιο αλλά και η γενική αρχή του δικαίου παγκόσμια αποδεκτή από όλα τα πολιτισμένα κράτη. Απαγορεύεται η αυτοδικία. Η αυτοδικία είναι πράξη παράνομη και απαράδεκτη για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο.
Κύριοι Δικασταί, οι της Υπεράσπισης παράγοντες διαμαρτύρονται για μία απόφαση, για μια πράξη του Εισαγγελέα Εφετών. Δεν γνωρίζω αυτή την πράξη, δεν μπορώ να έχω γνώμη. Αυτή έχει τεθεί υπόψη του αρμοδίου Δικαστικού Συμβουλίου Αθηνών το οποίο και θα αποφασίσει εάν είναι νόμιμη ή όχι και βεβαίως θα πάρει την ανάλογη θέση. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να περιμένουμε αυτή την απόφαση.
¶λλωστε κ.κ. Δικασταί, ένα Δικαστήριο, ένα όργανο της δικαιοσύνης, μπορεί ακόμα και να κάνει και μια παράλειψη, δεν σημαίνει ότι αυτή η παράλειψη η οποία θίγει κάποιον ότι πρέπει να συνδεθεί με μια αυτογνώμονα άσκηση δικαιώματος που βεβαίως θα δημιουργήσει άλλες καταστάσεις ίσως και χειρότερες από το δικαίωμα το οποίο έθιξε η παράλειψη.
Στην προκειμένη περίπτωση ακούγεται ότι οι δικηγόροι της Υπεράσπισης έχουν αποφασίσει να απέχουν επί τριήμερο. Με ποιο δικαίωμα; Αυτή η απόφαση καταρχήν πέρα από το ότι είναι αυτοδικία, είναι και επέμβαση στα καθήκοντα της δικαιοσύνης. Δηλαδή τί; Εκβιάζουν το Συμβούλιο και του λένε ότι «αν δεν αποφασίσεις έτσι εμείς θα απέχουμε ενώ αν αποφασίσεις αλλιώς εμείς δεν απέχουμε;› Δηλαδή ζητούν από το Συμβούλιο να μεταφέρει την εξουσία του στους κ.κ. συνηγόρους; Πού ξανακούστηκε αυτό το πράγμα;
Κύριοι Δικασταί, το Συμβούλιο αποφασίζει και αν αυτή η απόφαση δεν αρέσει στον Εισαγγελέα ή στην Πολιτική Αγωγή ή στην Υπεράσπιση τί θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι; Θα πρέπει ο καθένας να απέχει από τα καθήκοντά του ή να βγει στο δρόμο; Η Δημοκρατία έχει κανόνες, έχει δικονομία, έχει σύνταγμα και όλα τα δικαιώματα ασκούνται μέσα από τις διαδικασίες τις νόμιμες, δεν ασκούνται έξω από διαδικασίες.
Με καταπλήσσουν αυτά τα πράγματα και μάλιστα από ανθρώπους αυτού του επιπέδου όπως είναι οι κύριοι της Υπεράσπισης. Απαγορεύεται κ.κ. Δικασταί, εμφανίζεται πράξη παράνομη και εμφανίζεται και λίγο σαν εκβιασμός. Φέρει τα στοιχεία της εκβίασης. Είναι δυνατόν η δικαιοσύνη να καθίσει μοιραία και άβουλη ενώπιον τέτοιων πράξεων; Είναι δυνατόν κ. Πρόεδρε; Δεν έχει τη δύναμη η Δικαιοσύνη να σταθεί εκεί που πρέπει, εκεί που την έχει το σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους;
Κύριοι της Υπεράσπισης δεν είναι η Δικαιοσύνη με την πλάτη στον τοίχο. Εάν νομίζετε ότι είναι ή μπορεί να βρεθεί το Δικαστήριο με την πλάτη στον τοίχο, σας λέω ότι αυτό δεν θα καταστεί δυνατόν. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα στο δίκαιο και στην ποινική δικονομία. Υπάρχουν κανόνες και αντιμετωπίζουν κάθε συμπεριφορά, είτε έτσι είτε αλλιώς είτε αλλιώτικα.
Κι επειδή ο ομιλών συμβαίνει να εκτιμά την Υπεράσπιση, να τη σέβεται στο βαρύ και δύσκολο έργο της, θέλει να πιστεύει ότι αυτή η απόφαση που έχει πάρει θα ανακληθεί και ότι αυτή η απόφαση απέβλεπε και μόνο σε μια διαμαρτυρία. Πιστεύω ότι η Υπεράσπιση δεν θα εμμείνει σε αυτή την απόφαση. Εάν κ.κ. Δικασταί εμμείνει, τότε πρέπει το Δικαστήριο να πάρει αποφάσεις και για τώρα και για αύριο και για πάντα.
Δε θα μείνει το Δικαστήριο με την πλάτη στον τοίχο. Το Δικαστήριο θα εκδώσει έγκαιρα μέσα στις συνταγματικές προθεσμίες και οι κατηγορούμενοι θα τύχουν της ορθής και δίκαιης Δίκης και απόφασης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Αναγνωστόπουλος θέλει κάτι να πει.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Τα παράπονα του κ. Παπαναστασίου Ανέστη είναι πολύ σοβαρά και αντίστοιχα και της σοβαρότητος των υπερασπιστώ. Η ευχή και η ελπίδα και της Πολιτικής Αγωγής, είναι να αντιμετωπισθούν από το Συμβούλιο Εφετών έτσι όπως επιβάλλει το σύνταγμα και η ποινική δικονομία. Σκέφτομαι όμως το εξής: Εφόσον είναι δεδομένο και δε νομίζω ότι το αμφισβητεί αυτό κανείς, ότι αρμοδιότητα το Δικαστήριό σας δεν έχει, είναι αρμοδιότητα του Συμβουλίου Εφετών, συνεπώς αποδέκτης διαμαρτυρίας ή οιουδήποτε είδους δικονομικού ακτιβισμού το Δικαστήριο σας δεν είναι πρόσφορο να γίνει και γι αυτό αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα αυτού του ιδιότυπου ας το πούμε συνδικαλισμού ο οποίος αναπτύσσεται και ο οποίος έχει τα εξής δύο για μένα παράδοξα χαρακτηριστικά: Ότι το θέμα αφορά τον κ. Ανέστη Παπαναστασίου και επαναλαμβάνω ότι είναι πάρα πολύ σοβαρό. Θα κριθεί λοιπόν ως προς αυτόν.
Οι άλλοι κατηγορούμενοι και οι συνήγοροί τους υπό ποία έννοια, τί έχουμε δηλαδή εδώ; Ένα είδος απεργίας συμπαράστασης προς τον συνάδελφο ο οποίος έχει το παράπονο; Δεν είναι παράταιρο να μεταφέρουμε στη δικαστική αίθουσα μορφές συμπεριφοράς οι οποίοι δεν αρμόζουν αν μη τι άλλο στη δικαστική αίθουσα;
Δεύτερον, θα κριθεί το θέμα του από το αρμόδιο Συμβούλιο Εφετών. Δεν έχουμε από την άλλη πλευρά όλοι μία ευθύνη η διαδικασία αυτή να προχωρήσει και να συμβάλλουμε και όχι να μποϋκοτάρουμε τη διαδικασία ώστε να προχωρήσει; Εάν μεθαύριο αναγκαστεί το Δικαστήριο να συνεδριάζει μέχρι τη νύχτα, οι συνήγοροι οι οποίοι αν σήμερα προκαλέσουν μια καθυστέρησης, θα διαμαρτυρηθούν τότε διότι αυτό θα είναι ένα απάνθρωπο ωράριο; Και δε θα υποχρεωθούμε τότε κι εμείς να συνεδριάζουμε μέρα-νύχτα και να είμαστε εδώ για να γίνει η Δίκη;
Διότι την ευθύνη διεξαγωγής της Δίκης και μάλιστα με το σωστό τρόπο και μέσα στα συνταγματικά όρια όπως επεσήμανε ο κ. Εισαγγελέας, την έχουμε όλοι. Αυτό δεν αφορά μόνο την Πολιτική Αγωγή, αφορά και την Υπεράσπιση και προεχόντως βεβαίως το Δικαστήριο και την Εισαγγελία. Λέγω λοιπόν ότι αναρμοδίως απευθύνονται οι διαμαρτυρίες, αναρμοδίως απευθύνονται τα παράπονα και το κυριότερο απρόσφορη και παράταιρη είναι η εξαγγελόμενη πρωτοβουλία σε σχέση με την παρούσα διαδικασία.
Ας μείνουμε εδώ να ασκήσουμε τα καθήκοντά μας και το Συμβούλιο Εφετών θα ασκήσει την αρμοδιότητά του για το θέμα του κ. Παπαναστασίου. Είμαι βέβαιος ότι αυτό γίνεται παρά τη θέληση του κ. Παπαναστασίου και χωρίς ασφαλώς ως προς αυτό οι συνήγοροί του να έχουν καμία ευθύνη, φοβούμαι ότι εκμεταλλεύονται το θέμα κάποιου άλλου κατηγορουμένου οι λοιποί κατηγορούμενοι για να εξυπηρετήσουν εκείνοι άλλους σκοπούς. Δε βλέπω άλλο θέμα.
Εάν ο Δικηγορικός Σύλλογος ελάμβανε μια απόφαση και έλεγα να απόσχουν οι δικηγόροι από τα καθήκοντά τους διότι το θέμα αυτό θεωρώ ότι είναι τέτοιο που επιβάλλει αποχή των δικηγόρων από τα Δικαστήρια, τότε θα είχαμε μία απόφαση από το αρμόδιο θεσμικό όργανο, που είναι ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και βεβαίως όλοι θα την τηρούσαμε, διότι η αποχή αναγνωρίζεται και στον Κ.Ποιν.Δ., ως θεσμός που αρχικά διαμορφώθηκε στην πράξη αλλά τελικώς υπάρχει ως θεσμός του δικαίου πλέον.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λοιπόν, να τελειώνουμε με αυτό το θέμα, εμάς δεν μας αφορά ούτε θα λάβουμε απόφαση όπως ξέρετε. Δεν δίνω τον λόγο σε κανέναν άλλον. Ούτε εσείς. Τι να πείτε; Κάνατε μια δήλωση. Τελειώσατε. Την ανέπτυξε ένας, εσείς δεν υπογράφετε τη δήλωση. Δεν θέλουμε ούτε βελτίωση ούτε τίποτα. Τελείωσε.
Το ζήτημα είναι το εξής: εάν εσείς θέλετε να έρθετε, θα έρθετε. Εμείς θα ερχόμαστε εδώ και θα δούμε τι θα κάνουμε.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, ας ρωτηθεί ο κ. Παπαναστασίου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα δεν την υπογράφουν οι δικηγόροι του. Εμείς αυτή τη δήλωση τη σεβόμαστε ως δήλωση διαμαρτυρίας όπως τη λέτε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρά να έρθουμε αύριο το πρωί πάλι εδώ να συνεχίσουμε και αν δεν έρθετε και δεν υπάρχουν συνήγοροι θα δούμε τι θα κάνουμε. Είτε θα διορίσουμε, είτε θα δούμε τι άλλο θα κάνουμε. Ό,τι λέει ο νόμος. Δεν μπορούμε εμείς, όπως πολύ σωστά είπε ο κ. Αναγνωστόπουλος. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε. Τι να πούμε;
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Να σας πω ότι η απόφαση περί αποχής την οποία έλαβα γνώση τώρα -επιστρέφω βέβαια τα περί ακτιβισμού ούτε τον τιμούν ούτε περίμενα να τα ακούσω από τον συνάδελφο και τον ιδιότυπο συνδικαλισμό κι αυτό του το επιστρέφω- σας ανακοινώθηκε στο Δικαστήριό σας και δεν υπήρξε θέμα συζήτησης να αποφασίσετε εσείς και ο κ. Εισαγγελέας, εάν θα μας δώσετε εμάς το δικαίωμα, να απέχουμε.
Εμείς απέχουμε και μάλιστα όχι υπό την έννοια της αιρέσεως από ό,τι κατάλαβα κι έτσι διατυπώθηκε –ίσως λάθος- ότι σας δίνουμε μια προθεσμία γιατί αυτό πράγματι ούτε κομψό ήταν και υπερβαίνει και τις αρμοδιότητες και τις δικές σας και τις δικές μας σαν πρόταση. Είναι ανερμάτιστο νομικά.
Εμείς απέχουμε από σήμερα μέχρι της συμπλήρωσης του τριημέρου σαν διαμαρτυρία επειδή για κάποιον κατηγορούμενο που είναι ενώπιον του Δικαστηρίου σας υπάρχει αυτή η συμπεριφορά. Η αποχή υπάρχει από σήμερα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να πάτε στο καλό.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι από σήμερα. Εντός των τριών προσεχών ημερών.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, ζητώ τον λόγο για μια τελευταία διευκρίνιση σε αυτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ελάτε κύριε Παπαδάκη δεν θα τρώμε τώρα τη ζωή μας σε αυτά.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Με συγχωρείτε αλλά τέθηκαν ζητήματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνέχεια η Κόκκινη Πόλη που βγαίνει με εσάς. Δεν θέλετε κύριοι να γίνει η δίκη; Δικαίωμά σας.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Αφήστε αυτό το τροπάρι κάθε φορά κ. Πρόεδρε όταν παίρνουμε τον λόγο ότι δεν θέλουμε να γίνει η δίκη!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είτε σας αρέσει είτε δεν σας αρέσει η δίκη θα γίνει και με εσάς και χωρίς εσάς θα γίνει.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Το ξέρουμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν σας αρέσει. Το ξέρω.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Που το ξέρετε ότι δεν μας αρέσει; Έχουμε δώσει τέτοια δείγματα; Αλήθεια;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είμαστε κουτοί!
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Παραβιάζεται το εξάμηνο κι είναι ένας άνθρωπος μέσα?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν μας ενδιαφέρει εμάς. Δεν έχουμε δικαιοδοσία και το είπατε μόνοι σας. Τι να κάνω εγώ δηλαδή;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Δώστε μου τον λόγο για δυο λεπτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν σας δίνω τον λόγο.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Προσφεύγω στο Δικαστήριο έχει τον τελευταίο λόγο η Υπεράσπιση για διευκρίνιση πάνω στο θέμα αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για ποιο θέμα;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Για το θέμα της δήλωσης της διαμαρτυρίας και της αποχής.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τελειώσαμε. Εγώ δεν σας δίνω τον λόγο. θα αγορεύουμε τώρα ό,τι θέλουμε; Θα αγορεύσουν εδώ 85 δικηγόροι; Σας παρακαλώ κ. Παπαδάκη. Να προσφύγετε στο Δικαστήριο για να αγορεύσετε πάνω σε μια δήλωση! Κύριε Εισαγγελεύς τι να την κάνουμε αυτή τη δήλωση;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Να απορριφθεί το αίτημα του συνηγόρου κ. Πρόεδρε. Δεν είναι νόμιμο.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, εδώ καλώς ή κακώς πήρε τον λόγο η Υπεράσπιση, πήρε τον λόγο ένας συνάδελφος της Πολιτικής Αγωγής, δεν μπορείτε να πείτε «δεν δίνω τον λόγο σε εσένα ή σε εσένα›. Εφόσον τον ζητάμε, πρέπει να τον πάρουμε. Δεν αντιλαμβάνομαι αυτή την επιλεκτική στάση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είναι θέμα να πάρετε τον λόγο.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Εφόσον δόθηκε ο λόγος σ’ έναν εκλεκτό συνάδελφο?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ακούστε, εγώ σας έχω θέσει όλους προ των ευθυνών σας. Ούτε η Πολιτική Αγωγή ενδιαφέρεται να τελειώσει, ούτε οι άλλοι θέλουν να γίνει η δίκη.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Μην τα λέτε αυτά κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι να μην τα λέω; Αφού τα βλέπω και τα αισθάνομαι στο πετσί μου κάθε μέρα.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Κακώς τα αισθάνεστε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κακώς αισθάνομαι; Έχω αισθητήριο πολύ ευαίσθητο και καταλαβαίνω.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Αυτή η εικόνα συνέχεια όποτε και να ζητάμε τον λόγο αυτό θέλετε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αντί να καθίσουμε εδώ να πάρουμε τις απολογίες, καθόμαστε και λέμε τι θα κάνει το Συμβούλιο Εφετών. Είναι θέμα της δικής μας δίκης; Δεν καταλαβαίνεις κανένας εδώ μέσα;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Εγώ θα είχα τελειώσει πάντως αν είχα πάρει τον λόγο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει κανένας εδώ μέσα γιατί βρισκόμαστε σε αυτή την αίθουσα.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Κύριε Πρόεδρε είναι εσφαλμένη αυτή η ισοπεδωτική σας δήλωση ότι δεν καταλαβαίνει κανείς εδώ μέσα. Όλοι καταλαβαίνουμε και ο καθένας καταλαβαίνει και ανάλογα με τα συμφέροντα που προασπίζεται, κάνει το έργο του.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και τα συμφέροντα είναι να τρώμε τον καιρό μας.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Όχι. Κανείς δεν είπε αυτό το πράγμα και με αυτό προσβάλλετε όλους τους συναδέλφους. Κανείς δεν συμβάλλει στο να τρώμε τον καιρό μας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ας τους προβάλλω όλους αρκεί να γίνει η δίκη.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Κύριε Πρόεδρε όλοι θέλουμε να γίνει η δίκη και ο καθένας το κάνει μέσα στα πλαίσια της εκτέλεσης των καθηκόντων του.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι δουλειά έχουμε εμείς κ. Παπαδάκη; Αν λυπάστε που είναι στη φυλακή, αφήστε να βγει η απόφαση να δούμε αν θα κηρυχθεί έστω κι ένας ένοχος.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Πρέπει κατ’ αρχήν κ. Πρόεδρε να μας διευκρινίσει η Υπεράσπιση?
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Αυτό ζητάμε να κάνουμε. Να διευκρινίσουμε θέλουμε.
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Διάβασε ο κ. συνάδελφος μια δήλωση με 13 υπογραφές και έρχεται ένας συνάδελφος ο οποίος σήμερα πρωτοεμφανίζεται στο Δικαστήριο και λέει μια τελείως άλλη εκδοχή.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Γι’ αυτό ζητάμε για δύο λεπτά μια διευκρίνιση για να τελειώσει αυτό το θέμα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ελάτε κάντε τη διευκρίνισή σας.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Ευχαριστώ.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να πω το εξής: εδώ δεν τίθεται κανένα θέμα αυτοδικίας όπως είπε ο κ. Εισαγγελέας. Αυτοδικία θα ήταν ή να βγάλει κάποιος τον κατηγορούμενο έξω, ή να πάρει τον παρανομήσαντα Εισαγγελέα και να τον πάει μέσα δι’ ιδίων δυνάμεων. Τέτοιο θέμα δεν τίθεται.
Εδώ έχουμε δύο ζητήματα. Το ένα είναι η ανάδειξη αυτού καθ’ εαυτού του γεγονότος της παραβίασης του Συντάγματος του άρθρου 5 και του άρθρου 287. η εξουσία δεν έχει μάθει να αναγνωρίσει τα λάθη της και να υπομένει τις συνέπειές της, ο νομικός κόσμος της χώρας είναι υποχρεωμένος να αντιδράσει.
Δεν το έκανε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ή η Ένωση Εισαγγελέως ως όφειλε μέχρι τώρα και είναι ένα άλλοθι το γεγονός ότι η υπόθεση εκκρεμεί στο Συμβούλιο Εφετών, διότι αυτό δεν απαλλάσσει κανέναν από το να καταγγείλει από μια ευθέως παράνομη πράξη, όπως είναι η άρνηση αποφυλάκισης του συγκεκριμένου κατηγορούμενου και βεβαίως ο νομικός κόσμος αυτή τη στιγμή, εκφραζόμενος από εμάς με την πρωτοβουλία που πήραμε, αντιδρά με αυτό τον τρόπο. Ελπίζω και εύχομαι τις επόμενες ημέρες τη σκυτάλη να την πάρει η φυσική του ηγεσία που είναι οι Δικηγορικοί Σύλλογοι και συντονίζοντας τις αντιδράσεις να οδηγήσουν στη μορφή κινητοποίησης, εκείνη που χρειάζεται.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ωραία ας την πάρει.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Επισημαίνω ότι από την αντίδραση του νομικού κόσμου λείπει για άλλη μια φορά η αντίδραση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων και της Ένωσης Εισαγγελέων.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Παπαδάκη, μην συγχέεται το συνδικαλισμό με τη δίκη.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Με συγχωρείτε πάρα πολύ, όταν τα ζητήματα άπτονται συνταγματικών, υπό τον πέπλο της επιχείρησης που στο 1ο κεφάλαιο είχε τον τίτλο «Εξάρθρωση› και στον 2ο «Δίκαιη δίκη›, έχουμε δει να θυσιάζονται πάρα πολλά δικαιώματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ μέσα; Πάρα πολλά θυσιάστηκαν.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Παντού και έξω από εδώ, και εδώ μέσα. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να νομιμοποιήσουμε την ανοχή. Εδώ είναι εξόφθαλμα τα πράγματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξέρω τι γίνεται έξω. Μην τα φορτώνετε στο Δικαστήριο αυτά.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Δεν τα φορτώνω αυτά, τα συγκεκριμένα, στο Δικαστήριο. Αλλά δεν είναι κι ένα ζήτημα εξωτικό όσον αφορά τη δίκη αυτή, όσο είναι το Ιράκ, ο ΟΗΕ κλπ.
Είπα το εξής: η ανακοίνωση στην πρωτοβουλία την οποία πήραμε έχει σκοπό πρώτον να αναδείξει το ζήτημα και δεύτερον ευελπιστούμε ότι στις επόμενες τρεις μέρες που θα είμαστε εδώ θα ληφθούν εκείνες οι πρωτοβουλίες από τα αρμόδια όργανα και τα συνδικαλιστικά τα δικά μας τον Δικηγορικό Σύλλογο και δεν θα χρειαστεί να πραγματοποιηθεί αυτή η αποχή, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είμαστε αποφασισμένοι να την κάνουμε, αν πραγματικά δεν αλλάζει τίποτα μέχρι τότε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ¶μα το πει ο Δικηγορικός Σύλλογος τι να σας πω μετά; Μην απέχετε; Είναι απόφασή του. Αλλά τώρα εδώ είναι διαφορετικό.
Ο κ. Τεντολούρης έχει τον λόγο.
Δ. ΤΕΝΤΟΛΟΥΡΗΣ: Είναι γνωστό ότι δεν έχει αρμοδιότητα υπό αυτού του ζητήματος γιατί οι αντιρρήσεις του 287 υπάγονται στο συγκεκριμένο Συμβούλιο. Όμως ενόψει αυτής της ακρότατης κατάστασης και μιας ερμηνείας η οποία είναι κάτι περισσότερο από ακραία, ενόψει του γεγονότος ότι σε αυτές τις περιπτώσεις εκείνο που μπορεί να πει κανείς είναι ένα: όταν χάνει ένας πολίτης το δικαίωμά του το χάνουμε όλοι μας. Και αυτή είναι η πεμπτουσία ενός κράτους δικαίου και μιας δικαιοκρατούμενης πολιτείας.
Θα έλεγα αν είναι δυνατό αυτή την ακραία ερμηνεία η οποία ελπίζω μέχρι το μεσημέρι ή αύριο ή μεθαύριο το Συμβούλιο Εφετών το οποίο επελήφθη των αντιρρήσεών μας θα επιλύσει, εγώ θα έλεγα μήπως δι’ ολίγων κ. Πρόεδρε να δώσω το νομικό στίγμα αυτής της απίστευτης νομικά υπόθεσης ενώπιόν σας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα, μπορούμε να κάνουμε όμως τίποτα; Καλύτερα να μην πούμε τίποτα και να ακούσουμε τον κ. Ψαραδέλλη. Κύριε Τεντολούρη δεν μπορώ να επέμβω στο Συμβούλιο. Καταλαβαίνετε; Εδώ έχουμε μια θέση που μας ακούει όλη η Ελλάδα. Να πάρω θέση εγώ;
Δ. ΤΕΝΤΟΛΟΥΡΗΣ: Κύριε Πρόεδρε γίνατε απολύτως κατανοητός. Η Υπεράσπιση απλώς θεωρεί ότι είναι ένα βήμα από άποψη ποινικό-δικονομική όντως αναρμόδιο, αλλά είναι ένα βήμα κοινωνικά, γιατί μια δίκη κάποιων κοινωνικών διεργασιών, για να μην πω επικοινωνιακά. H αίθουσα ενός Δικαστηρίου in vitro, αλλά λειτουργεί στην κοινωνία.
Η άποψή μας είναι ότι μπορούμε να κάνουμε μια σύντομη δήλωση για την ακρότατη αυτή ερμηνεία, η οποία κρατάει έναν άνθρωπο παρά το νόμο μια εβδομάδα τώρα μέσα, αλλά εάν το Δικαστήριό σας επιμένει ότι κάτι τέτοιο είναι περιττό, εμείς κ. Πρόεδρε?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλλον είναι περιττό. Σας είπα ότι τα νομικά θα μπορούσαμε να τα συζητήσουμε πιο καλά. Είναι σαν εγώ μέσω αυτής της διαδικασίας να κάνουμε μια παρέμβαση, διότι κάποιος θα εκφραστεί, κάποιος θα μας ξεφύγει να πούμε «ναι έχετε δίκιο› ή «όχι δεν έχετε δίκιο›.
Δ. ΤΕΝΤΟΛΟΥΡΗΣ: Μολονότι η εισαγγελική διάταξη στο τέλος της, αφήνει υπονοούμενο ?delengis deferentas? ότι τουλάχιστον η παράταση από του 12μηνου στο 18μηνο, θα έπρεπε υμείς να είστε αρμόδιοι. Λέει ότι ευπροσώπως θα μπορούσε να υποστηριχθεί η άποψη, αλλά μόνο στο 12μηνο, ότι διαρκούσης της διαδικασίας στο ακροατήριο το δικαστικό, το βούλευμα για το οποίο προνοεί μάλιστα και το Σύνταγμα, από το 12μηνο δηλαδή στο 16μηνο, θα έπρεπε την απόφαση περί παρατάσεως, να τη λάβει το συνεδριάζον Δικαστήριο.
Υπό αυτή την έννοια και μόνο θεωρητικά κ. Πρόεδρε θα μπορούσε να πει κανείς ότι εμμέσως έχετε κάποια σχέση, σε σχέση με την εισαγγελική διάταξη. Εάν όμως το Δικαστήριό σας κρίνει ότι περιττά θα ήταν να επιχειρηματολογήσουμε?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα το έλεγα. Γι’ αυτό αφήστε το και όταν εκδοθεί η απόφαση του Συμβουλίου βλέπετε κι εσείς τι θα κάνετε. Αλλά τώρα εδώ για την ώρα ας εξετάσουμε τον κ. Ψαραδέλλη να έρθει να μας πει ό,τι νομίζει.
Κ. ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε η δήλωση αφορά την προσωπική μας στάση. Έχουμε να πούμε πολλά στις αγορεύσεις μας. Αυτή τη στιγμή είμαστε ούτως ή άλλως, το θέλουμε δεν το θέλουμε το επίκεντρο κάποιων συζητήσεων εδώ. Αφορά την προσωπική μας στάση, την προσωπική μας αξιοπρέπεια και θα μπορούσα να πω και το επαγγελματικό μας ήθος η στάση αυτή.
Τόσο ο κ. Τεντολούρης όσο και ο ομιλών δεν είναι από τους ανθρώπους που σιωπούν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Γνωστό.
Κ. ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ: Πιστεύω ότι ποτέ δεν σιωπήσαμε και μάλιστα σε πολύ δύσκολες ώρες. Η σιωπή μας εδώ δεν θα πρέπει να εκληφθεί αρνητικά από κανέναν. Είναι μια δήλωση που θεωρώ ότι είναι πολυσήμαντη με πολλούς αποδέκτες. Σας ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Ψαραδέλλη ελάτε να μας πείτε τα δικά σας, όπως τα θέλετε εσείς πρώτα και αν θέλετε μετά να απαντήσετε στις ερωτήσεις. Έχουμε μια κατηγορία, κάτι ληστείες, εσείς είχατε πει όχι το ’86 τώρα λέτε το ’83, εξηγήστε μας, είπατε «δεν ήξερα με ποιους πάω›. Ας μας τα πείτε πιο αναλυτικά.
Θ. ΨΑΡΑΔΕΛΛΗΣ: Επειδή εγώ δεν αποδέχομαι το κατηγορητήριο όπως έχει καθόλου, δεν υπήρξα ποτέ μέλος της 17Ν. Μια ληστεία που έχει γίνει το 1983 είναι παραγεγραμμένη, αλλά το ποινικό της μέρος έχει πάρει μια διάσταση πολιτική, γιατί με κατηγορούν σήμερα όχι για τη ληστεία σαν ποινικό αδίκημα, με κατηγορούν ότι είμαι μέλος μιας Οργάνωσης ένοπλης, η οποία σκοπό είχε να ανατρέψει το καθεστώς με ατομικές τρομοκρατίες.
Θα ήθελα να αναφερθώ διαχρονικά στην πορεία μου σε αυτούς τους αγώνες όχι ενάντια στην ατομική τρομοκρατία αλλά και στην κρατική τρομοκρατία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα έλεγα καλύτερα στην ατομική πρώτα.
Θ. ΨΑΡΑΔΕΛΛΗΣ: Επειδή είμαι 40 χρόνια στο Κίνημα στην 4η Διεθνή έχω να σας πω τα εξής: εγώ από το 1963 μετά το φόνο του Γρηγόρη Λαμπράκη που εκατοντάδες λαού πήραν μέρος σε αυτή την κηδεία ήταν και το αποτέλεσμα να γίνει η Οργάνωση της Νεολαίας Λαμπράκη. Εκεί αγωνίστηκα για πρώτη φορά για τις ανθρώπινες αξίες αυτές που λέτε εσείς κάθε μέρα, για να μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα, δημοκρατικά και να μπορέσουμε να έχουμε αυτό το αγαθό της επικοινωνίας και του έντυπου λόγου.
Στους αγώνες μου αυτούς για την πρώτη δεκαετία μπορώ να σας πω έφτασα να γίνω ένα από τα ηγετικά μέλη της Νεολαίας Λαμπράκη και συγχρόνως μέλος της 4ης Διεθνούς. Επειδή έχουμε μια άλλη αντίληψη και μια άλλη πρακτική για την αναβάθμιση των αγώνων και τις αξίες αυτών των αγώνων, εμένα μου έδειξαν οι Λαμπράκηδες –τουλάχιστον από τότε που έγινε η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη- να εκτιμώ τις ανθρώπινες αξίες. Γι’ αυτό αγωνίστηκα και γι’ αυτό αγωνίζομαι γι’ αυτές τις ανθρώπινες αξίες.
Την εποχή που μπήκα στους αγώνες αυτούς σαν συνδικαλιστής και σαν μέλος της 4ης Διεθνούς?
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Σε ποιον τομέα ήσασταν συνδικαλιστής;
Θ. ΨΑΡΑΔΕΛΛΗΣ: Στον τομέα των κλωστοϋφαντουργών. Σας παρακαλώ πολύ κ. Εισαγγελέα αν θέλετε μην με διακόπτετε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν επιτρέπεται η διακοπή από κανέναν.
Θ. ΨΑΡΑΔΕΛΛΗΣ: Αν δεν θέλετε να με ακούστε εντάξει.
Οι αγώνες μου αυτοί ήταν συνδικαλιστικοί, ήταν αγώνες οι οποίοι προσπάθησαν όλο αυτό τον καιρό να ανυψώσουν την εργατική τάξη σε μια παιδεία την οποία δεν την είχαμε. Εγώ επειδή όλο αυτό τον καιρό, μέσα στους κλωστοϋφαντουργούς που ήμουν σαν συνδικαλιστής αγωνίστηκα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.
Πολλές φορές με έπιασε η Αστυνομία για παρακίνηση ιδεών και παρακίνηση απεργιών. Φτάνοντας σε μια απαγορευμένη διαδήλωση το 1964 επί Κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου αν θυμάμαι καλά, η διαδήλωση ήταν για την ελευθερία της Κύπρου και την ελευθερία του Βιετνάμ, για πρώτη φορά επισκέφθηκα τα Δικαστήρια. Σε αυτή τη διαδήλωση ηθικός αυτουργός ήταν η ΕΦΕΕ. Περάσαμε 20 μέρες στα Δικαστήρια, το αδίκημα ήταν ποινικό πάλι, γιατί ήταν παρακώλυση συγκοινωνιών –τα ξέρετε καλύτερα από εμένα- και αντίσταση κατά της Αρχής. Αυτό ήταν το κατηγορητήριο.
Είκοσι μέρες περίπου που κράτησε αυτή η δίκη αθωωθήκαμε όλοι, αλλά οι αγώνες μου να υπερασπίσουν τις ανθρώπινες αξίες και την ελευθερία του Βιετνάμ και της Κύπρου και νομίζω ότι αυτές οι αξίες είχαν καταπατηθεί από τους ιμπεριαλιστές Αγγλο-αμερικάνους. Γιατί, πως μπορείς αλλιώς να χαρακτηρίσεις εισβολείς σε ελεύθερα κράτη, ή κράτη που έχουν δικά τους προβλήματα και να επεμβαίνεις μέσα εσύ και να σφάζεις τους λαούς αυτούς;
Αυτή ακριβώς ήταν η πρώτη μου εμπειρία στα Δικαστήρια. Από εκεί και πέρα έχετε ακούσει και θα ξέρετε από την ιστορία, γιατί εγώ αυτή συνήθως διαβάζω κι αυτή ακούω, ότι τα πρώτα χρόνια μέχρι που να φτάσουμε στη Χούντα εγώ είχα επισκεφθεί πάρα πολλές φορές τα κρατητήρια, την Αστυνομία, με ήξεραν –όπως λένε- σαν κάλπικη δεκάρα.
Το 1965 είχε γίνει και η δολοφονία του Πέτρουλα, το ’67 μας ήρθε αυτή η 7χρονη δικτατορία που έβγαλε στο γύψο ό,τι πιο προοδευτικό κομμάτι υπήρχε σε αυτή την κοινωνία. Εμένα στα 24 μου χρόνια στη δικτατορία ήταν που όχι με ανάγκασαν, το θεώρησα υποχρέωσή μου να υπερασπιστώ αυτή τη δημοκρατία που είχαμε κατακτήσει μέχρι εκείνη την εποχή. Είχα κατακτήσει δηλαδή το να πηγαίνω στο περίπτερο να αγοράζω την εφημερίδα μου, αυτό που δεν μπορούσα να κάνω ποτέ.
Όταν έγινε η δικτατορία μία πολιτική ανάλυση που μπορούσα να κάνω, ήταν ότι δεν μπορούσε η αστική τάξη να κρατήσει αυτό το Κίνημα που ανέβαινε συνέχεια. Ο φόβος του κομμουνιστικού και του κομμουνιστικού κινδύνου που η αστική τάξη δεν τον έβλεπε ποτέ, οδήγησε να βάλει την ίδια την αστική τάξη μέσα σε αυτό που λέμε τον γύψο. Γιατί η ίδια η αστική τάξη όπως έχετε δει δεν μπόρεσε ποτέ να σταματήσει αυτό το Κίνημα. Η ιστορία για μένα έγινε για να σώσουν τις αξίες του καπιταλισμού βασικά, της περιόδου, από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Όπως ξέρετε, η δικτατορία δε χτύπησε μόνο τους κομμουνιστές, δεν έβαλε μόνο στην πυρά των κομμουνιστών, έβαλε στην πυρά και τους συνοδοιπόρους του Κομμουνισμού. Και γι αυτό για πρώτη φορά οι αστοί δημοκράτες μπήκαν και αυτοί και δοκίμασαν τις φυλακές στις εξορίες για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Εδώ θέλω να σας επισημάνω ότι δε μπήκαν απλώς γιατί ήταν κομμουνιστές, απλώς υπήρχαν την εποχή εκείνη, οι δημοκράτες οι οποίοι έβλεπαν λιγάκι παραπέρα απ’ τη Δημοκρατία. Αυτό που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ήταν το καπιταλιστικό σύστημα πώς λειτουργεί. Νομίζω ότι το καπιταλιστικό σύστημα λειτούργησε με τη βοήθεια των Αμερικάνων να επιβάλλουν αυτή τη χούντα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όπως σας είπα, να γεμίσουν τα ξερονήσια και οι φυλακές, αλλά όχι αυτή τη φορά μόνο από κομμουνιστές αλλά και από αστούς δημοκράτες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η Οργάνωση της 4ης Διεθνούς η ΟΚΒΕ, να πάρει μια μεγάλη πρωτοβουλία την ημέρα της δικτατορίας, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο, ένα μέτωπο με όλους, ακόμα και αστούς μέσα, που να παλέψουν αυτή τη δικτατορία να τη γκρεμίσουν και να μπορέσουμε να ξαναδιαβάσουμε πάλι ένα βιβλίο.
