ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σήμερα τι λέτε γι’ αυτή την Οργάνωση; Αποδοκιμάζετε τη δράση της ή λέτε ότι ήταν ιστορική ανάγκη να γίνουν αυτά τα πράγματα;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Η δική μου άποψη είναι ότι η 17Ν ήταν καθαρά μια πολιτική Οργάνωση. Απαρτιζόταν από λαϊκούς αγωνιστές, άσχετα αν εγώ διαφωνούσα με τον τρόπο δράσης της.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτή είναι η θέση σας και τη σέβομαι.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Σας είπα ότι σε πολλά από όσα λέει η 17Ν στις προκηρύξεις της συμφωνούσα και εξακολουθώ να συμφωνώ και σήμερα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το διατακτικό ήταν δηλαδή. Επειδή γίνεται εκείνο κι εκείνο, άρα ας σκοτώσουμε.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Ο τρόπος δράσης της που δεν άφηνε περιθώρια για μεγαλύτερη μαζικοποίηση του Κινήματος αυτού. Πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο στις πλατιές μάζες να συμμετέχουν σε τέτοιες διαδικασίες και όσοι το έκαναν δεν το έκαναν για να περνάνε την ώρα τους, όπως είπε ο κ. Μαύρος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τις Ερυθρές Ταξιαρχίες τις ξέρετε;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Έχω υπόψη μου κάποια πράγματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρετε πόσοι άνδρες και γυναίκες ήταν μέσα;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Είχε μεγαλύτερη μαζικότητα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρετε πόσα άτομα ήταν;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν ξέρω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Γύρω στις 10.000. Ήταν οι ίδιες πολιτικές συνθήκες εκεί και ίδιες εδώ;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Με την ίδια λογική δεν μπορώ να ξέρω ποια ήταν τα μέλη κάθε Οργάνωσης και πολύ περισσότερο εγώ δεν μπορώ να ξέρω ποια ήταν τα μέλη της 17Ν, γιατί εγώ –σας είπα- είχα πολύ περιορισμένη δράση και δεν ήξερα ποτέ ότι πρόκειται για τη συγκεκριμένη Οργάνωση στη δεδομένη στιγμή την οποία εγώ συμμετείχα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν σας άρεσαν οι ανθρωποκτονίες σαν μέσο.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν είναι θέμα ότι δεν μου άρεσαν, σαν λέξη δεν νομίζω ότι είναι σωστή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Απλά νομίζω ότι δεν ήταν αυτός ο πρόσφορος τρόπος για την ανατροπή του συστήματος το να χτυπάς επιλεγμένα κάποιους στόχους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή απλώς η προσφορότητα είναι αυτή που σας έκανε πίσω. Αν σκότωναν κατά πρόσφορο τρόπο, ήταν εντάξει.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν υπάρχει θέμα προσφορότητας για το θέμα των ανθρωποκτονιών. Δεν είπα τέτοιο πράγμα. Η άποψή μου είναι ξεκάθαρη, εγώ ήθελα να συμμετέχω σε μια Οργάνωση τέτοια, που θα μπορούσε να κάνει λαϊκές μάζες και γενικότερα το Κίνημα να καταλάβει και να κατανοήσει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει απέναντι στην όποια κρατική ασυδοσία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βλέπατε όμως ότι καίτοι δεν συμφωνούσατε, που λέτε ότι φύγατε –θα το δούμε αυτό, το ψάχνουμε- συνέχιζαν αυτοί.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν το λέω μόνο εγώ κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνέχιζαν και σκότωναν. Εσείς τι κάνατε; Μείνατε αδρανής; Αδρανής μείνατε τελείως, αυτοί συνέχιζαν και σκότωναν.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Κάποιες ηθικές αξίες κ. Πρόεδρε δεν ανατρέπονται.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δηλαδή εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να πάω και να πω οτιδήποτε γι’ αυτή την Οργάνωση από τη στιγμή που εγώ δεν συμμετείχα σε αυτή την Οργάνωση. Αποχώρησα από αυτή την Οργάνωση, κανένας δεν με πίεσε να ενταχθώ, κανένας δεν με πίεσε όταν αποχώρησα από αυτή την Οργάνωση και δεν είχα κανένα λόγο να πω οτιδήποτε γι’ αυτή την Οργάνωση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προχωράμε στην απολογία σας στην ανακρίτρια: «Από το ’90 μέχρι το ’93 δεν συμμετείχα σε καμία άλλη ενέργεια. Όμως συμμετείχα σε κάποιες συναντήσεις των προαναφερόμενων μελών συνήθως σε δρόμους. Οι συζητήσεις δεν αφορούσαν σχέδια μελλοντικών ενεργειών, αλλά απλά για να συνεχίζεται η επαφή μεταξύ των μελών της ομάδας›. Έτσι είναι;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Από το ’90 μέχρι το ’93 είχα κάποιες σποραδικές επαφές, τυχαία με κάποια από τα μέλη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λέτε «Στην Πάτμου είχα πάει μια φορά› εντάξει είπατε ότι δεν πρέπει να ήταν αυτό.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν ήταν σίγουρα αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εντάξει. «Από το ’93 μέχρι σήμερα έπαψα πλέον να έχω επαφή με τα άλλα μέλη. Μια δυο φορές τυχαία στο δρόμο συνάντησα το Μιχάλη, αλλά δεν είπαμε τίποτα. Τον Κωστάρη και τον Καρατσώλη όμως τους έβλεπα συχνά μόνο σαν φίλους και μόνο στο διάστημα που πηγαίναμε στην ιδιαίτερη πατρίδα μας σε διακοπές›. Δεν τους βλέπατε πλέον, αν και αρνηθήκατε ότι αυτοί είχαν κάποια σχέση με τη 17Ν, νομίζω ότι είπατε ότι αρνείστε να απαντήσετε αν είχαν κάποια σχέση.
«Το Πάσχα, Χριστούγεννα πήγαιναν κι αυτοί εκεί. Επίσης έβλεπα τον ξάδελφό μου Παύλο Σερίφη με τον οποίο είχαμε καλές σχέσεις. Ο Λουκάς μου είχε δώσει κάποιες φορές μερικά χρήματα όταν βρισκόμουν σε ανάγκη και δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιο, αλλά δεν ξεπερνούσαν τις 5 με 10 χιλιάδες κάθε φορά. Δεν ξέρω αν έδιναν και σε άλλους χρήματα, προφανώς έδιναν αλλά δεν ξέρω πόσα. Εργάζομαι? σε δυο δουλειές και ως σερβιτόρος. Η συμμετοχή μου είχε κίνητρα καθαρά ιδεολογικά και αγνά, δεν είχα κανένα προσωπικό όφελος, πίστευα ότι θα άλλαζε η κοινωνία γι’ αυτό και διαφώνησα πολύ σύντομα. Σήμερα δε, καταδικάζω αυτή τη μορφή ένοπλης πάλης›. Σήμερα λέτε ότι δεν την καταδικάζετε όμως. Έτσι δεν είναι;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν είπα ότι δεν καταδικάζω κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αλλά τι είπατε;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Η στάση ζωής μου όλη από το ’90 μετά έστω και από αυτή τη λίγη συμμετοχή μου, αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι εγώ δεν είχα καμία συμμετοχή σε τέτοιου είδους ενέργειες. Σας είπα, ότι αυτές είναι οι προανακριτικές μου καταθέσεις οι οποίες δόθηκαν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες εκείνο το διάστημα και ξέρετε πολύ καλά όλοι το τι κλίμα επικρατούσε εκείνη την εποχή και ποια ήταν τα δεδομένα εκείνου του διαστήματος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάντως δεν σας εκφράζει αυτό που διαβάζω εδώ, ότι «Σήμερα δε καταδικάζω αυτή τη μορφή ένοπλης πάλης›;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν νομίζω ότι πρέπει να μένουμε στους τύπους και σε μια μονολεκτική καταδίκη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προσέξτε, δεν είναι τύποι, «? Και επιθυμώ με οποιοδήποτε τρόπο να συμβάλλω στην εξάρθρωση αυτής της ομάδας›. Τα είπατε αυτά ή δεν τα είπατε;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Σας είπα, αυτά ήταν κάτω από το κλίμα εκείνων των ημερών. Εξάλλου εγώ πουθενά την εύνοια του νόμου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και λέτε «Εάν έστω και έμμεσα έχω βλάψει μέχρι σήμερα κάποιους ανθρώπους ζητώ συγγνώμη›.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Αυτό το δέχομαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήταν παρόντες μάλιστα και δυο συνήγοροί σας, δεν ξέρω αν είναι οι παρόντες εδώ.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Οι παρόντες είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και το κλίμα θα εκτιμηθεί. Έχουμε και την προανακριτική, για να δούμε τι έχετε πει εκεί για τα λέτε πλέον εκτεταμένα, στα σημεία βέβαια που συγκρούονται με αυτά που λέει εδώ. Θα σας τα θυμίσουμε.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν χρειάζεται να μου θυμίσετε τίποτα κ. Πρόεδρε, ξέρω πολύ καλά τι έχω πει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ας τα θυμηθούμε εμείς, για να δούμε τι έχετε πει, για να δούμε αν μαζεύονται όλα αυτά τα πράγματα και πόσα μαζεύονται.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Σε ό,τι αφορά δεν νομίζω να έρχομαι πουθενά σε αντίφαση με αυτά που έχω πει.
κ. ΡΑΠΤΗΣ: Δεν υπάρχει αντίφαση ώστε να καταφύγετε στην ανάγνωση των προανακριτικών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν υπάρχει αντίφαση;
κ. ΡΑΠΤΗΣ: Αντίφαση δεν υπάρχει. Επειδή δηλαδή δεν αναφέρεται σε πρόσωπα; Είναι κατηγορούμενος, αποδέχεται τις κατηγορίες ...
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είναι αντίφαση αυτή; Αυτός τα είπε λέξη προς λέξη και τώρα έρχεται και λέει «όχι›;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εγώ δεν είπα πουθενά «όχι› κ. Πρόεδρε σε ό,τι με αφορά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για να τα διαβάσουμε και να τον ρωτάμε για ένα-ένα. Είναι έτσι ή δεν είναι έτσι;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εγώ απορώ πάντως.
κ. ΡΑΠΤΗΣ: Σε τί απορείτε; Πείτε μου.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είναι εναντίον της πραγματικότητας και εναντίον των συμφερόντων του.
κ. ΡΑΠΤΗΣ: Εναντίον της πραγματικότητας είναι η απολογία του κατηγορουμένου;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εναντίον των συμφερόντων του είναι.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δηλαδή ποια θα ήταν η μόνη πραγματικότητα κ. Εισαγγελέα; Το να μεταβληθώ αυτή τη στιγμή σε μάρτυρα κατηγορίας; Δεν μπορείτε να σεβαστείτε τη θέση στην οποία εγώ βρίσκομαι αυτή τη στιγμή; Τη θέση μου πρέπει να σεβαστείτε, που βρίσκομαι εδώ κατηγορούμενος. Νομίζω ότι βοηθώ πάρα πολύ τη διαδικασία. Η στάση μου είναι συνεπέστατη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα εισηγηθεί αν είναι συνεπής ή όχι, αυτό θα το δούμε. Αυτή τη στιγμή όμως, να διαβάσουμε κάποια σημεία.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είναι στην ομάδα κ. Πρόεδρε....
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εγώ κ. Εισαγγελέα δεν είμαι σε καμία ομάδα, δεν ήμουν ποτέ σε καμία ομάδα και δεν είμαι ούτε τώρα σε καμία ομάδα και δεν καταλαβαίνω την εμμονή αυτή για την επανασύσταση της ομάδας πάλι. Και αν επανασυστάθηκε κάποια ομάδα, εγώ δεν ανήκω σε αυτήν ομάδα, δεν ανήκα ποτέ και δεν ανήκω ούτε σήμερα σε καμία ομάδα. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι με βοήθησαν να καταλάβω ότι δε χρειάζομαι ούτε αρχηγούς ούτε ηγέτες.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αν νομίζετε ότι το κράτος θα καθίσει να του βάλετε θηλιά, κάνετε λάθος κι εσείς και όλοι κι ο οποιοσδήποτε.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δε νομίζω να περνώ εγώ καμία θηλιά στο κράτος κ. Εισαγγελέα με τη στάση τη δική μου. Νομίζω ότι με την ομολογία των πράξεών μου βοηθώ το κράτος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε συνάδελφε, διαβάστε αυτά τα σημεία.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Είναι η έκθεση εξέτασης κατηγορουμένου με χρονολογία 22/7/2002 η οποία άρχισε στη 1:25 πρωινή. Αρχίζω από το σημείο περίπου μετά την απόλυσή του από το στρατό:
«Μετά την απόλυσή μου ήρθα στην Αθήνα και έμεινα στην οδό Σκαλιστήρη 9, πλατεία Καραμανλάκη στα Πατήσια, μαζί με τους συμπατριώτες μου Καρατσώλη Κώστα και Κωστάρη Ηρακλή. Την εποχή εκείνη δούλεψα αρχικά ως σερβιτόρος σε εστιατόριο κοντά στο νοσοκομείο ΛΑΪΚΟ και στη συνέχεια στην ταβέρνα ΨΑΘΑΣ στην οδό Δροσοπούλου στα Πατήσια.
Ο Κώστας τότε δούλευε στο τυπογραφείο ΠΑΠΑΧΡΥΣΑΝΘΟΥ στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας.....›
Γ. ΖΟΥΛΑΣ: Αυτά σε τί ωφελούν κ. Πρόεδρε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έρχονται σε αντίφαση μεγάλη, διότι τώρα λέει ότι «εγώ αρνούμαι να πω αν γνωρίζω ή όχι›. Εδώ όμως λέει ότι τους γνωρίζει και μας ενδιαφέρει αυτό. Εκατό φορές να πάρετε τον λόγο αυτό θα διαβαστεί. Πάρτε τον 100 φορές τον λόγο, την αλήθεια δε θα την ακυρώσετε.
Γ. ΖΟΥΛΑΣ: Την όποια συμμετοχή του σε συγκεκριμένες πράξεις την έχει αποδεχθεί και ευθαρσώς έρχεται μπροστά σας και τις λέει. Δεν δύναται όμως, ως κατηγορούμενος, γνωρίζοντας τη θέση του, να μεταβληθεί σε οτιδήποτε άλλο. Αυτό θα πρέπει να το σεβαστούμε όλοι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας παρακαλώ, να τελειώνουμε.
Ι. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, για λόγους τάξεως, θα παρακαλέσω τον κ. Γραμματέα να καταχωρήσει ρητώς μία ένσταση η οποία διατυπώνεται και αφορά και στον τρόπο με τον οποίο εξετάζεται ο κατηγορούμενος και στην ανάγνωση των προανακριτικών καταθέσεων και απολογιών των κατηγορουμένων.
Δοθέντος ότι με επανειλημμένες αποφάσεις του ο ¶ρειος Πάγος έχει κρίνει ότι η ανάγνωση αυτή συνεπάγεται ακυρότητα, η οποία αν δεν προβληθεί καλύπτεται, προβάλλεται η ακυρότης κατ’ εφαρμογή του άρθρου 365 του Κ.Ποιν.Δ. και θα επικαλεστώ βεβαίως τη γνωστή απόφαση 32/2001 η οποία λέει: «απόλυτη ακυρότητα συνεπάγεται η ανάγνωση προανακριτικής καταθέσεως μάρτυρα, κατά μείζονα λόγο συγκατηγορουμένου, παρά την εναντίωση του κατηγορουμένου.
Εδώ στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει σαφής εναντίωση απ’ ότι διαπιστώθηκε και βεβαίως αυτή η εναντίωση προβάλλεται και εκ μέρους των λοιπόν κατηγορουμένων.
Θα ήθελα ακόμα με την ευκαιρία αυτή κ. Πρόεδρε να παρατηρήσω ότι οι παρεμβολές του αξιοτίμου κ. Εισαγγελέως δημιουργούν ένα μεγάλο πρόβλημα στην Υπεράσπιση. Δεν είναι δυνατόν να εκπέμπονται τέτοιου είδους αφορισμοί από το στόμα του κ. Εισαγγελέως. Θα πρέπει να του υπομνήσω ότι και ο κ. Εισαγγελεύς υπόκειται στον κανόνα ο οποίος ισχύει γενικώς και ο οποίος επιβάλλεται από ρητή διάταξη του Διεθνούς Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα ότι σε καμία περίπτωση ο κατηγορούμενος δεν πρέπει να εξαναγκάζεται σε ομολογία των πράξεων για τις οποίες κατηγορείται.
Θα ήθελα ακόμα να υπομνήσω και στο Δικαστήριο και στους αξιοτίμους κ.κ. Εισαγγελείς ότι είναι γνωστός ο αφορισμός του θεωρητικού του Ποινικού Δικαίου κ. Γκαρό ο οποίος στο εγχειρίδιό του για την ανακριτική, λέει σαφώς ότι σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται ο κατηγορούμενος κατά την εξέτασή του να οδηγείται σε ομολογίες, αντίθετα θα πρέπει ο τρόπος της εξετάσεώς του να είναι τέτοιος ώστε να εμποδίζει την ομολογία. Ο τρόπος της εξετάσεώς του αξιότιμε κ. Εισαγγελεύ θα πρέπει να είναι τέτοιος ώστε να εμποδίζει την ομολογία.
Αυτό δεν το λέει ο έχω την τιμή να σας ομιλεί, το διαβάζει στο σύγγραμμα του Γκαρό. Με αυτά τα δεδομένα θα είχα την τιμή να παρακαλέσω το Δικαστήριο να μην εμμείνει στην επαγόμενη ακυρότητα, ανάγνωση των καταθέσεων των κατηγορουμένων ή των απολογιών τους που ελήφθησαν κατά την προανάκριση, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι κατά την συγκεκριμένη διαδικασία την προανακριτική, έγινε εκτεταμένη χρήση και αξιοποίηση των κινήτρων που παρέχονται από το νόμο, προκειμένου οι κατηγορούμενοι να οδηγηθούν σε όσα οδηγήθηκαν να καταθέσουν.
Φ. ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Πέρα από την απόλυτη ακυρότητα την οποία επικαλείται, εκείνο το οποίο θέλω να αναφέρω στο Δικαστήριό σας, είναι ότι κατά την αρχή της σχετικής αποδείξεως που έχετε με το 177 του Κ.Ποιν.Δ., είναι και υποχρέωση του Δικαστηρίου να απαγορεύσετε οποιοδήποτε θέμα αγγίζει έστω οποιαδήποτε δικονομική ακυρότητα και είναι εις βάρος του κατηγορουμένου.
Γνωρίζετε όχι μόνο εσείς κ. Πρόεδρε αλλά και όλη η Έδρα, πρωτευόντως είναι μέσο υπερασπιστικό και δευτερευόντως μη επώνυμο μέσο αποδείξεως. Μέσα λοιπόν στην απολογία του κ. κατηγορουμένου, αναφέρονται και ομολογίες. Οι ομολογίες πράγματι αφορούν ό,τι αναλαμβάνει επιζήμιο για τον εαυτό του. Κατά τα λοιπά –και πράγματι νιώθω άσχημα να τα αναφέρω σε εσάς και στην σύνθεση του Δικαστηρίου- αφορά πλέον ανομωτί μαρτυρική κατάθεση. Κατά συνέπεια κακώς αναγιγνώσκεται. Δεν είναι μόνο η σχέση αλήθειας ψεύδους για να τη διαβάζετε. Κακώς τη διαβάζετε. Και το 211α να μην είχατε, κακώς τη διαβάζετε.
Δε μπορούμε να έχουμε δικονομία επ’ ευκαιρία της 17Ν. Γιατί έχουμε συγκεκριμένους κατηγορούμενους και κανείς ποτέ δε μπορεί να δικάσει τη 17Ν.
κ. ΡΑΠΤΗΣ: Ο κατηγορούμενος ευθύς εξαρχής κατά την απολογία του είπε ότι «αναλαμβάνω την ευθύνη της συμμετοχής μου› και στην Οργάνωση και στις κρυμμένες πράξεις όπως σας τις έχει εκθέσει κατά την απολογία του στον ανακριτή. Πού υπάρχει η αντίφαση ώστε να εφαρμόσετε τον 366 παρ. 2. Πού υπάρχει αντίφαση μεταξύ των όσων λεέι σήμερα και των όσων είπε τότε; Πού είναι η αντίφαση; Απλά σας δηλώνει ευθύς εξαρχής, για λόγους δικών του ηθικών αρχών ότι δεν θέλει να αναφερθεί σε ονόματα. Ποια είναι η διαφορετικότητα δηλαδή της τότε κατάθεσής του με τη σημερινή;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Εισαγγελεύ έχετε ζητήσει την ανάγνωση.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Βεβαίως. Εμένα κ. Πρόεδρε η πραγματικότητα με ενδιαφέρει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να αναγνωσθεί παρακαλώ.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Συνεχίζω από το σημείο της διακοπής:
«Παράλληλα εκείνη την εποχή και οι τρεις μας συχνάζαμε σε διάφορα μαγαζιά της περιοχής Κυψέλης και Εξαρχείων. Το 1988 αγόρασα ένα μοτοποδήλατο μάρκας HONDA χρώματος μπλε με αριθμό κυκλοφορίας αν θυμάμαι ΖΑ 5273 με το οποίο κυκλοφορούσα και το οποίο κράτησα περίπου 2 χρόνια. Μείναμε μαζί οι τρεις μας ως τις αρχές περίπου του 1989 οπότε ο Κώστας μετακομίζει σε διαμέρισμα ιδιοκτησίας του πατέρα του στο Γαλάτσι, οδός Πλάτωνος 57 ισόγειο και μετά από λίγους μήνες μετακομίζω κι εγώ με τον Ηρακλή σε ενοικιαζόμενο ισόγειο διαμέρισμα στην οδό Σκύρου 54 στο Γαλάτσι.
Συνεχίσαμε και κάναμε παρέα οι τρεις μας. Εκεί στο Γαλάτσι, κάποια μέρα ο Ηρακλής με ρώτησε αν ήθελα να συμμετάσχω μαζί μ’ αυτόν, τον Κώστα και άλλους, στον αγώνα που κάνουν για την καλυτέρευση της κοινωνίας. Εγώ συμφώνησα και με έφερε σε επαφή με κάποιο άτομο που μου τον σύστησε σαν «Τάκη›. Η συνάντηση έγινε το καλοκαίρι του 1989 σε κάποιο δρόμο στα ¶νω Πατήσια, παρόντος του Ηρακλή.
Ο «Τάκης› δεν μου είπε τίποτε το συγκεκριμένο για την ομάδα των ατόμων στην οποία θα συμμετείχα, απλώς μου είπε πώς θα βρισκόμαστε κατά καιρούς και πώς θα γίνονται κάποιες δουλειές με ανατρεπτικό χαρακτήρα. Δεν μου κατονόμασε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο της ομάδας, παρά μόνο ότι αυτή κινείται στον Αριστερό χώρο. Στη συγκεκριμένη συνάντηση ο «Τάκης› αποκαλούσε τον Ηρακλή «Χάρη› και ο Ηρακλής μου είπε πως θα με αποκαλούσε στο εξής «Στάθη› για λόγους ασφαλείας, όπως μου είπε ο «Τάκης›. Εγώ στη συνάντηση πήγα αποφασισμένος να γίνω μέλος της ομάδας αυτής›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συγνώμη, εδώ σταματάμε. Έχετε πει ότι «εκεί στη συνάντηση, πήγα να γίνω μέλος της ομάδας αυτής›. Αυτό το δέχεστε ακόμη; Αφορά εσάς.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν λέει κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Λέω για κάποια ομάδα. Δεν με πίεσε κανένας, το είπα από την αρχή να γίνω μέλος. Έγινα με τη δική μου θέληση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μια αφελής ερώτηση: Μου λένε εμένα να γίνω μέλος σε κάποιο Σωματείο. Δε ρωτώ ποιο είναι αυτό το Σωματείο τέλος πάντων; Μπορεί να είναι και μυστικές ομάδες αυτές, να μας ψάχνουν οι «μπάτσοι›, οι «κακοί›, πέστε τους έτσι, δεν θα ρωτήσω «ρε παιδιά, ποια ομάδα είναι αυτή;› Έτσι μπαίνουμε;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Όταν αποδέχεσαι τη συμμετοχή σου σε κάποια ομάδα που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να λειτουργεί με καταστατικά όπως λειτουργούσαν όλα τα Κόμματα, δεν μπαίνεις και στη διαδικασία του να ρωτήσεις πολύ περισσότερα πράγματα. Εκ των προτέρων ξέρεις ότι δεν θα υπόκεισαι σε κάποιο καταστατικό ίδρυσης κάποιας ομάδας συγκεκριμένης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ούτε συνδρομή θα πληρώνουμε ούτε τίποτα, τα ξέρω αυτά. Αλλά δε θα ρωτάμε; Τότε υπήρχαν τόσα ονόματα ομάδων, «σε ποια απ’ όλες θα είμαστε ρε παιδιά;›
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Η εντύπωσή μου ήταν ότι συμμετείχα σε κάποια καινούργια ομάδα που τότε δημιουργείτο και δεν υπήρχε κάποιο ιστορικό προηγούμενο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι πάρα πολύ ωραία η εξήγησή σας. Να δούμε παρακάτω. Πάντως αυτούς τους δύο που λέτε ....
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν θέλω να αναφερθώ σε κανέναν από τους υπόλοιπους και κυρίως σας είπα σε συγκατηγορούμενούς μου. Σεβαστείτε αυτή την άποψή μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τη σέβομαι απόλυτα.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Αν σεβόσαστε κ. Πρόεδρε, τότε δεν θα μπαίναμε σε αυτή τη διαδικασία που έχουμε μπει τώρα. Να προσπαθώ εγώ να σας εξηγώ συνέχεια το ίδιο πράγμα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είμαστε υποχρεωμένοι να ψάξουμε την αλήθεια εδώ πέρα, εδώ δεν παίζουμε, έδρασε μια ομάδα 27 χρόνια ολόκληρα κι έκανε παράνομες πράξεις, δε λέω για πρόσωπα.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Έχετε και την ανάλογη εμπειρία και μπορείτε να βοηθηθείτε από άλλα στοιχεία πέρα από τις δικές μου απολογίες για να μπορέσετε να διαμορφώσετε δικαστική κρίση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μήπως δεν έχουν οι άλλοι όμως; Έχω εγώ εμπειρία αλλά είναι και άλλοι που ψηφίζουν, είναι και οι Εισαγγελείς...
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν απευθύνομαι προσωπικά σε εσάς, απευθύνομαι στο Δικαστήριο λέγοντας ότι έχετε τεράστια εμπειρία απ’ όσο έχω καταλάβει από τη διαδικασία όλων αυτών των μηνών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να μου επιτρέψετε να σας πω το εξής: Εγώ δεν έχω ποτέ γνώμη για τίποτα εάν δεν ακούσω και τον τελευταίο συνήγορο Υπεράσπισης και δεν ακούσω και τους συναδέλφους μου στη διάσκεψη. Πώς να έχω γνώμη τώρα; Ψάχνω να βρω όλα τα στοιχεία αλλά δεν θα αφήσω και τίποτα αχρησιμοποίητο.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εγώ νομίζω ότι αφειδώς σας προσφέρω κάθε στοιχείο τέτοιο το οποίο θα σας βοηθήσει να βγάλετε κρίση για τη συμμετοχή μου στην ομάδα αυτή και για τις όποιες ενέργειες στις οποίες εγώ συμμετείχα νομίζω....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να μην πάρουμε και κανέναν άλλον στο λαιμό μας, αυτό λέω.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Ακριβώς όπως το είπατε, επειδή εγώ δε θέλω να πάρετε κανέναν άλλον το λαιμό σας, δε θα ήθελα να χρησιμοποιήσετε τις δικές μου τις μαρτυρικές καταθέσεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δε θέλω να κάνετε ολοκαύτωμα του εαυτού σας.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν κάνω κανένα ολοκαύτωμα, έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος για το τί ακριβώς κάνω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας βλέπω ότι είστε ένα παιδί πολύ συνεπές σ’ αυτά που λέτε, δεν έχω αντίρρηση.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Συνεχίζω.
«Όση ώρα διήρκεσε η συνάντηση αυτή, οι τρεις μας περπατούσαμε σε διάφορους δρόμους της περιοχής των Πατησίων. Κατά καιρούς έγιναν κι άλλες παρόμοιες συναντήσεις στο δρόμο με τον Τάκη και τον Ηρακλή στις οποίες συζητούσαμε διάφορα θέματα, τίποτε όμως το συγκεκριμένο που να αφορά την ομάδα και τις δραστηριότητές της. Τότε πληροφορήθηκα από τον Ηρακλή ότι τον Κώστα τον αποκαλούσαν στην ομάδα «Στέλιο›.
Σε κάθε συνάντησή μας ορίζαμε και την επόμενη. Σε κάποιο από αυτά τα ραντεβού ο Τάκης μου είπε πως θα πηγαίναμε να κλέψουμε κάποιες πινακίδες αυτοκινήτων στην περιοχή της Κυψέλης, οι οποίες όπως μου είπε ο Τάκης, θα χρησιμοποιούνταν για κάποια μελλοντική ενέργεια. Πράγματι, το βράδυ της επόμενης ή μεθεπόμενης ημέρας της τελευταίας συνάντησής μας συναντηθήκαμε κάπου στην Κυψέλη εγώ, ο Τάκης, ο Ηρακλής και άλλα δύο άτομα τα οποία μου σύστησε ο Τάκης ως «Μιχάλη› και «Σταμάτη›.
Περπατήσαμε αρκετή ώρα τους δρόμους της Κυψέλης αναζητώντας ένα ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο το οποίο θα ήταν σταθμευμένο σε σημείο στο οποίο δεν θα υπήρχε φωτισμός ούτε θα διέρχονταν περαστικοί ώστε να αφαιρέσουμε τις πινακίδες κυκλοφορίας του χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί.
Πράγματι βρήκαμε ένα ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο που ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις μας και κάποιος από εμάς, δεν θυμάμαι ποιος, αφαίρεσε τις πινακίδες. Τα εργαλεία για την αφαίρεση των πινακίδων, συνήθως στραβοκατσάβιδο, τα είχε ο Τάκης....›
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έγινε έτσι αυτή η δουλειά; Εκτός από τα ονόματα...
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δε θέλω να αναφερθώ ούτε σε γεγονότα ούτε σε ονόματα τί ακριβώς έγινε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βλέπετε λοιπόν ότι δεν αναφέρεστε ούτε στα γεγονότα;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Αναφέρομαι μόνο στο τί έχω κάνει εγώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτά που κάνατε εσείς λέω, έγιναν;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εγώ δε λέω ποτέ ότι πήρα εγώ κάποια πινακίδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ήσαστε εκεί πάντως, που έπαιρναν τις πινακίδες;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δε θυμάμαι, μπορεί να ήμουν, αλλά δε θυμάμαι σε ποια συγκεκριμένη. Εκεί αναφέρονται ημερομηνίες, αναφέρονται τα πάντα. Εγώ δε μπορούσα να θυμάμαι τίποτε από όλα αυτά. Σας είπα, αυτή η κατάθεση είναι προϊόν της συγκεκριμένης τότε κατάστασης που επικρατούσε, δεν είναι ακριβώς ό,τι εγώ θα ήθελα να μεταφέρω. Γι αυτό εγώ σήμερα εδώ σας λέω ακριβώς αυτά που με αφορούν προσωπικά. Θα ήθελα σας παρακαλώ και πάλι να σεβαστείτε την επιθυμία μου να παραμείνω κατηγορούμενος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δε σας ρώτησα για τους άλλους, σας ρώτησα για τον εαυτό σας.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Νομίζω ότι γίνεται χρήση αυτών των γεγονότων για να επιβαρυνθούν κάποιοι άλλοι πέρα από τον εαυτό μου.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: (διαβάζει)
«Ο Τάκης επίσης μας προμήθευσε με γάντια τα οποία φορούσαμε κατά τη διάρκεια της αφαιρέσεως των πινακίδων καθώς και με όπλα. Εμένα συγκεκριμένα μου είχε δώσει ένα περίστροφο 38άρι. Δεν θυμάμαι τί όπλα είχαν οι άλλοι. Τόσο εγώ όσο και οι άλλοι, αμέσως μετά την αφαίρεση των πινακίδων παραδώσαμε τα όπλα και τα γάντια στον Τάκη, ο οποίος τα έβαλε μέσα σε μία δερμάτινη τσάντα ώμου.
Μετά την αφαίρεση των πινακίδων, διασκορπιστήκαμε ακολουθώντας διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας και κινηθήκαμε πεζοί. Πριν διασκορπιστούμε, ορίσαμε την επόμενη συνάντηση, δεν θυμάμαι όμως για πότε και πού. Τότε δεν είχα καταλάβει ακόμα ποια ήταν η ομάδα στην οποία ήμουν μέλος. Τα ίδια άτομα συναντηθήκαμε άλλη μια φορά και αφαιρέσαμε πινακίδες από ΙΧ αυτοκίνητο στην περιοχή Κυψέλης ή των Πατησίων, ακολουθώντας την ίδια με την προηγούμενη διαδικασία.
Επίσης κάποιο μεσημέρι συναντήθηκα με τον Τάκη και πήγαμε σε ένα πάρκινγκ στην Πλάκα απ’ όπου αφαίρεσε τα κλειδιά ενός αυτοκινήτου το οποίο ήταν παρκαρισμένο με τα κλειδιά πάνω στον διακόπτη. Εγώ φορούσα γάντια ενώ ο Τάκης στεκόταν λίγα μέτρα πίσω από μένα και κατόπτευε τον χώρο.
Στη συνέχεια συναντηθήκαμε με τον Μανόλη, του έδωσα τα κλειδιά και αυτός πήγε σε κάποιο κατάστημα εκεί κοντά, ακολούθως μου τα επέστρεψε κι εγώ τα έβαλα ξανά στην αρχική τους θέση. Τα αντικλείδια τα πήρε ο Τάκης. Εκείνη την περίοδο συναντιόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα με τον Τάκη, τον Μανόλη, τον Μιχάλη, τον Ηρακλή και τον Σταμάτη και πηγαίναμε και μετακινούσαμε κάποιο ΙΧ αυτοκίνητο το οποίο ήταν σταθμευμένο στην περιοχή των Αμπελοκήπων, κάπου κοντά στον ΕΡΥΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟ.
Δεν το πηγαίναμε πολύ μακριά, απλώς το μετακινούσαμε και το σταθμεύαμε σε κάποιον κοντινό δρόμο. Το αυτοκίνητο αυτό το είχαν κλέψει, δεν γνωρίζω όμως πότε, ποιοι και από πού. Κάθε φορά που πηγαίναμε να το μετακινήσουμε, οπλοφορούσαμε. Εγώ συγκεκριμένα, κάθε φορά είχα ένα περίστροφο 38άρι. Πριν πλησιάσουμε το αυτοκίνητο για να το μετακινήσουμε, ελέγχαμε την γύρω περιοχή και αφού βεβαιωνόμαστε ότι το πεδίο ήταν ασφαλές πλησιάζαμε το αυτοκίνητο, μπαίναμε όλοι μαζί μέσα και το μετακινούσαμε.
Απ’ ότι θυμάμαι στην περιοχή εκεί κοντά στον ΕΡΥΘΡΟ μία φορά είχα λάβει μέρος και σε μία μετακίνηση ενός ΙΧ φορτηγού τύπου van Αρχές με μέσα Δεκεμβρίου του 1989 εγώ, ο Τάκης, ο Χάρης, ο Μιχάλης και ο Μανόλης συναντηθήκαμε στην περιοχή του ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ στους Αμπελοκήπους, πήραμε το προαναφερόμενο van και πήγαμε στο Συκούριο. Ξεκινήσαμε το απόγευμα και φτάσαμε το βράδυ. Φτάσαμε στη Λάρισα μέσω Μπράλου.
Φτάνοντας στο Συκούριο τις βραδινές ώρες, σταθμεύσαμε κοντά σε ένα στρατόπεδο στο οποίο υπήρχαν πολλές αποθήκες. Μπήκαμε μέσα στο στρατόπεδο από τα συρματοπλέγματα της περίφραξης, χωρίς να θυμάμαι εάν κόψαμε εμείς το συρματόπλεγμα ή ήταν ήδη κομμένο. Μπαίνοντας μέσα στο στρατόπεδο ανέβαινε στις σκεπές κάποιων αποθηκών, έβγαζε τα κεραμίδια από τη θέση τους, έμπαινε μέσα και μετά από λίγο έβγαινε και αφού ξανατοποθετούσε τα κεραμίδια στη θέση τους κατέβαινε και μας έλεγε τί περίπου είχε μέσα η αποθήκη.
Δεν υπήρχε κάποιος λόγος συγκεκριμένος που αυτή τη δουλειά την έκανε ο Μιχάλης. Απλώς αυτός ήταν ψηλός και πιο ευκίνητος. Όση ώρα ήταν ο Μιχάλης μέσα σε κάποια αποθήκη, εμείς οι υπόλοιποι προσέχαμε έξω μήπως εμφανιστεί κάποια περίπολος. Δεν θυμάμαι σε πόσες αποθήκες μπήκε, θυμάμαι όμως ότι έψαχνε να βρει ρουκέτες και ότι κάποια στιγμή, βγαίνοντας από μία αποθήκη είπε ότι βρήκε μεγάλες και μικρές.
Μετά από αυτό συνέχισε, μπήκε και σε κάποιες άλλες αποθήκες και κάποια στιγμή επιστρέψαμε στο van βγαίνοντας από το στρατόπεδο, από το ίδιο σημείο που είχαμε μπει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιχείρησης αυτής δεν ήμαστε μεταμφιεσμένοι, αλλά οπλοφορούσαμε και φορούσαμε γάντια. Εγώ τότε είχα ένα πιστόλι 45άρι. Ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Πήραμε το van και επιστρέψαμε στην Αθήνα ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο. Οδηγός και όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε ήταν ο Τάκης.
Όπως έμαθα στη διαδρομή από Αθήνα προς το Συκούριο, δεν ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε στο συγκεκριμένο στρατόπεδο αλλά είχαν πάει ξανά άλλη μία αφορά, δεν ξέρω ποιοι, αλλά πιθανολογώ οι ίδιοι πλην εμένα. Εκείνη την εποχή αν θυμάμαι καλά δούλευα στο Εκτελωνιστικό Γραφείο ΣΑΡΟΓΛΟΥ. Ήταν πρωινή δουλειά και δεν δούλευα κάπου αλλού τα βράδια.
Μετά από λίγες ημέρες, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς αλλά πάντως πριν τα Χριστούγεννα, συναντηθήκαμε πάλι στην περιοχή του ΕΡΥΘΡΟΥ, εγώ, ο Χάρης, ο Σταμάτης, ο Μιχάλης, ο Τάκης και ο Μανόλης απογευματινές ώρες, πήραμε ξανά το van το οποίο οδηγούσε ο Τάκης και φτάσαμε βράδυ στη Λάρισσα. Εκεί κάπου στη Λάρισα σταματήσαμε και πήραμε μαζί μας ένα ακόμα άτομο.
Πριν το άτομο αυτό επιβιβαστεί στο van, ο Τάκης μας ζήτησε να γυρίσουμε την πλάτη μας ώστε να μη δούμε το πρόσωπο του ατόμου αυτού. Το άτομο αυτό επιβιβάστηκε από την πλαϊνή πόρτα του van και όταν γυρίσαμε την πλάτη μας, αυτός είχε φορέσει ήδη κουκούλα. Το μόνο που μπορώ να προσδιορίσω από το άτομο αυτό ήταν ότι ήταν μετρίου αναστήματος, κανονικής σωματικής διάπλασης και πρέπει να ήταν νεαρής ηλικίας.
Στη συνέχεια σταθμεύσαμε το van σε κάποια απόσταση από το στρατόπεδο που είχαμε επισκεφθεί λίγες ημέρες πριν, κατεβήκαμε κάτω και κατευθυνθήκαμε προς το σημείο απ’ όπου είχαμε μπει και την προηγούμενη φορά. Βγαίνοντας από το van ο Μιχάλης μας μοίρασε κάποια σακίδια μεγάλου μεγέθους, τα οποία κάποιος είχε τροποποιήσει ώστε να μπορούν να κουβαληθούν με ευκολία στην πλάτη.
Δεν θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες για τα σακίδια καθ’ όσον δεν τα είδα καλά, αφού ήταν νύχτα. Μπαίνοντας στο στρατόπεδο φορέσαμε όλοι κουκούλες, γάντια και οπλοφορούσαμε. Αυτά μας τα μοίρασε ο Τάκης. Ακολουθούσαμε τον Μιχάλη βαδίζοντας σε μικρή απόσταση ο ένας απ’ τον άλλον και φθάσαμε σε κάποιες συγκεκριμένες αποθήκες, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Μόλις πλησιάζαμε την αποθήκη που μας ενδιέφερε, ο Μιχάλης ανέβαινε στη σκεπή, έβγαζε τα κεραμίδια και έμπαινε μέσα. Ίσως μετά να έμπαινε μέσα και κάποιος άλλος. Έδιναν αυτά που θέλαμε να πάρουμε σε κάποιον που βρισκόταν επάνω στη σκεπή, δεν θυμάμαι ποιον και στη συνέχεια αυτός τα έδινε σε εμάς που περιμέναμε κάτω. Από αυτούς που ήμαστε κάτω θυμάμαι σίγουρα ότι ήταν ο Μανόλης.
Ο Μιχάλης έδινε από μέσα ξύλινα κιβώτια που είχαν μέσα ρουκέτες, μεταλλικά κουτιά με σφαίρες και χειροβομβίδες τις οποίες όμως είχε βγάλει απ’ το κουτί τους. Μόλις τα παραλαμβάναμε εμείς από κάτω, τα τοποθετούσαμε στα σακίδια. Τα σακίδια ήταν αρκετά μεγάλα ώστε να χωρούν ένα, μπορεί και δύο ξύλινα κιβώτια με ρουκέτες.
Αφού ολοκληρώθηκε η επιχείρηση και είχαμε γεμίσει όλα τα σακίδια χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή η κάθε ομάδα βγήκαμε από το ίδιο σημείο από το οποίο είχαμε μπει στο στρατόπεδο και επιστρέψαμε στο van. Φεύγοντας από το Συκούριο χωρίς να έχει ακόμα ξημερώσει και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, έχοντας ακολουθήσει άγνωστη σε εμένα διαδρομή, φτάσαμε σε μία πόλη άγνωστη επίσης σε εμένα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω πού βρίσκεται αυτή η πόλη, θυμάμαι όμως απ’ όσο μπόρεσα να δω μέσα στη νύχτα, πως δεν είχε πολλές και μεγάλες πολυκατοικίες.
Σταθμεύσαμε το van μπροστά σε μια μικρή πολυκατοικία η οποία βρισκόταν σε έναν στενό δρόμο και ξεφορτώσαμε τα πυρομαχικά που είχαμε πάρει σε ένα υπόγειο διαμέρισμα περίπου 50 τ.μ. Δε θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες για το διαμέρισμα. Αφού ξεφορτώσαμε, φύγαμε αμέσως και επιστρέψαμε στην Αθήνα. Δεν θυμάμαι αν αφήσαμε κάποιον από την ομάδα πίσω. Μετά από αυτή την επιχείρηση κατάλαβα πως η ομάδα στην οποία συμμετείχα ήταν η Ε.Ο. 17Ν. Το συζήτησα με τον Ηρακλή ο οποίος και μου το επιβεβαίωσε.
Μετά από λίγον καιρό, δε θυμάμαι πόσο, έγινε μία συνάντηση στην οποία δεν θυμάμαι ποιοι συμμετείχαν και κατά την οποία ο Τάκης είπε ότι θα κάναμε επιχείρηση στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών για να πάρουμε δύο μπαζούκας. Μετά από λίγες ημέρες συναντηθήκαμε κάπου στο Παγκράτι εγώ, ο Μιχάλης, ο Μανόλης, ο Σταμάτης και ο Τάκης. Πήραμε ένα σταθμευμένο Ι.Χ αυτοκίνητο από την ίδια περιοχή το οποίο ήταν κλεμμένο και με οδηγό εμένα κατευθυνθήκαμε προς το Μουσείο. Τα κλειδιά μου τα έδωσε στην συνάντηση αυτή ο Τάκης. Όταν φτάσαμε στο Μουσείο σταθμεύσαμε το Ι.Χ στα σκαλοπάτια της κεντρικής εισόδου αυτού.
Πριν κατέβουμε από το αυτοκίνητο ο Τάκης μας έδωσε όπλα. Εγώ πήρα ένα 38άρι, περούκες και γυαλιά οράσεως ηλίου. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και εισήλθαμε εντός του Μουσείου. Η ώρα ήταν πρωινή. Στο χώρο μπροστά στην είσοδο του Μουσείου υπήρχε ένας φύλακας και κάποιοι επισκέπτες. Μπαίνοντας μέσα ο Μανόλης φωνάζει «γίνεται άσκηση, μην φοβάστε›. Εγώ με την Μανόλη κρατώντας τα όπλα στα χέρια και προσπαθώντας να μην γινόμαστε αντιληπτοί από τους διερχόμενους πεζούς έξω από το Μουσείο μείναμε στο ισόγειο και συγκεκριμένα εγώ παρέμεινα στην είσοδο και ο Μανόλης κατευθύνθηκε αριστερά της εισόδου όπου βρίσκονταν οι σκάλες και το ασανσέρ παίρνοντας θέση εκεί.
Οι άλλοι τρεις ανέβηκαν με τις σκάλες στον α΄ όροφο. Αφού πήραν τα μπαζούκας κατέβηκαν και όλοι μαζί πήγαμε στο αυτοκίνητο. Στην θέση του οδηγού κάθισε ο Τάκης και κατευθυνθήκαμε προς Παγκράτι ή Ζωγράφου όπου σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο. Δώσαμε όλοι πίσω τα όπλα, τις περούκες και τα γυαλιά και φύγαμε προς διαφορετική κατεύθυνση ο καθένας, πεζοί.
Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα και πάντως πριν το έτος 1992 σε κάποια συνάντηση που είχα με τον Τάκη στην οποία συμπαρευρισκόταν και ο Ηρακλής, ο Τάκης με ενημέρωσε πως την επόμενη θα πηγαίναμε να κάνουμε μία ληστεία. Πράγματι την επομένη συναντηθήκαμε στα Πατήσια εγώ, ο Μιχάλης και ο Τάκης ο οποίος μου έδωσε ένα περίστροφο 38άρι, μία περούκα και γάντια και αυτοί επίσης πήραν όπλο, περούκα, γάντια και γυαλιά οράσεως και ηλίου αντίστοιχου.
Στη συνέχεια μεταβήκαμε πεζοί σε μία μικρή πλατεία στα Πατήσια όπου συναντήσαμε τον Χάρη, τον Μανόλη και τον Σταμάτη οι οποίοι και αυτοί είχαν μεταμφιεστεί. Κοντά εκεί υπήρχε ένα βαν στο οποίο κάποιοι, δεν γνωρίζω ποιοι και πότε είχαν κλέψει για να χρησιμοποιήσουμε στην ληστεία. Επιβιβαστήκαμε στο βαν και πήγαμε στο Περιστέρι. Σταθμεύσαμε αυτό σε κοντινό από την Τράπεζα Εργασίας δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς την Τράπεζα.
Όταν φτάσαμε εκεί ο Χάρης έμεινε έξω από την Τράπεζα στην είσοδο έχοντας κρυμμένο το όπλο του και οι άλλοι μπήκαμε μέσα. Εγώ με τον Μιχάλη ανεβήκαμε στο πατάρι όπου υπήρχαν μόνο υπάλληλοι της Τράπεζας. Μόλις φτάσαμε στο πατάρι ένας εκ των Τάκη, Μανόλη, Σταμάτη φώναξε «ληστεία›. Βγάλαμε τα όπλα που ως τότε είχαμε κρυμμένα και κατεβάσαμε όλους τους υπαλλήλους από το πατάρι κάτω στο ισόγειο.
Ο Μανόλης, ο Τάκης και ο Σταμάτης είχαν ακινητοποιήσει τους υπαλλήλους και τους πελάτες της Τράπεζας και τους είχαν συγκεντρώσει σε κάποιο χώρο της Τράπεζας. Εκεί βάλαμε και όσους κατεβάσαμε από το πατάρι. Την στιγμή εκείνη κάποιος από τους τρεις προαναφερόμενους φεύγει από την θέση του και πηγαίνει και παίρνει τα χρήματα. Εγώ από την θέση που ήμουν δεν είχα καλή οπτική επαφή με τον Ταμία και δεν ξέρω αν τα χρήματα που πήρε ήταν από τον Ταμία ή από κάποιο χρηματοκιβώτιο.
Στη συνέχεια και αφού πήραμε τα χρήματα βγήκαμε έξω, πήγαμε στο βαν, επιβιβαστήκαμε σε αυτό και αφού απομακρυνθήκαμε αρκετά από την Τράπεζα εγώ και ο Ηρακλής κατεβήκαμε από το βαν αφού δώσαμε στον Τάκη τα όπλα, τις περούκες και τα γάντια και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της Αθήνας με ταξί.
Τα χρήματα από τη ληστεία τα κράτησαν τα άτομα που παρέμειναν στο βαν. Μετά από την ληστεία και για μεγάλο χρονικό διάστημα 2 ή 3 χρόνια έπαψα να δραστηριοποιούμε κυρίως γιατί δούλευα νύχτα και γιατί αισθανόμουν ότι κάποιες καταστάσεις οργανωτικής λειτουργίας ξέφευγαν από τον έλεγχό μου και την δυνατότητά μου να τις κατανοήσω.
Στο χρονικό διάστημα από την επιχείρηση στο Πολεμικό Μουσείο μέχρι και λίγο μετά την ληστεία στην Τράπεζα στο Περιστέρι μαζί με τον Ηρακλή, τον Τάκη και τον Μιχάλη με κλεμμένο βαν το οποίο δεν γνωρίζω ποιος και πότε το είχε κλέψει πήγαμε κάπου μεταξύ Ιτέας και Γαλαξιδίου για να φορτώσουμε εκρηκτικά τα οποία ήταν κρυμμένα σε κάποια σπηλιά ανάμεσα στους βράχους.
Όταν φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι κάποιος τα είχε πάρει και επιστρέψαμε στην Αθήνα. Στο ίδιο χρονικό διάστημα μετά από κάποιο ραντεβού με τον Μιχάλη περάσαμε από το διαμέρισμα τις οδού Πάτμου που βρίσκεται στο υπόγειο πολυκατοικίας, δεν θυμάμαι αριθμό, για να πάρει ο Μιχάλης κάποια πράγματα. Ο Μιχάλης είχε κλειδιά και άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος κι εγώ μπήκα στον προθάλαμο και σε ένα δωμάτιο που βρίσκεται αριστερά της εισόδου στο οποίο υπήρχε ένα μηχάνημα πλαστικοποίησης και διάφορα εργαλεία.
Επίσης στο ίδιο χρονικό διάστημα ο Μιχάλης μου είχε ζητήσει να αγοράσω κάποια επιτραπέζια ρολόγια προφανώς για την κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών. Πράγματι εγώ πήγα στο Μοναστηράκι όπου βρήκα ρολόγια ιδίου τύπου με αυτά που μου είχε πει και αγόρασα μερικά. Τέλη του έτους 1993 είχα συμμετάσχει στην παρακολούθηση αυτοκινήτου που εφέρετο να ανήκει στον Διοικητή της ΕΤΕ Βρανόπουλο χωρίς όμως να τον δω. Στην παρακολούθηση ήμουν μόνος μου και βρισκόμουν στην οδό Σόλωνος, δεν θυμάμαι την μάρκα του αυτοκινήτου›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό το αρνείστε.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Μάλιστα. Καμία σχέση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μην το διαβάζετε. Το αρνείται. Προχωρήστε παρακάτω.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Γι αυτό κ. Πρόεδρε το διαβάζουμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το θέλει ο κ. Εισαγγελεύς.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: (Διαβάζει)
«Την παρακολούθηση αυτή μου είχε αναθέσει να κάνω ο Τάκης. Στην επιχείρηση κατά Βρανόπουλου εγώ δεν είχα κάποια άλλη συμμετοχή›.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν νομίζω να κατηγορούμε γι αυτό. Κατηγορούμαι;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Αρνείστε είπατε.
«Στο χρονικό διάστημα ΄89-΄93 είχαμε πάει σε μία ταβέρνα στην περιοχή της Δραπετσώνας εγώ, ο Ηρακλής, ο Μιχάλης, ο Τάκης, ο Σταμάτης και εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τον Λάμπρο και τον Φώτη. Επίσης απ’ ότι θυμάμαι τώρα καλά η πρώτη μου επαφή με τον Τάκη έγινε όταν ακόμα έμενα μαζί με τον Ηρακλή και τον Κώστα στην οδό Σκαλιστήρι στα Πατήσια. Αυτό το θυμήθηκα γιατί αρχές του έτους 1989 είχα συμμετάσχει σε τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα Βριλήσσια σε ακατοίκητο σπίτι.
Το 1990 πούλησα το μοτοποδήλατο HONDA που αναφέρω παραπάνω και αγόρασα μία μοτοσικλέτα KAWASAKI 250cc με αριθμό ΧΤ824 χρώματος κόκκινο. Το 1995 πούλησα την μοτοσικλέτα και αγόρασα ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο μάρκας ALFA ROMEO, χρώματος γκρι με αριθμό κυκλοφορίας ΥΖΝ7933 το οποίο και έχω μέχρι σήμερα. Χρησιμοποιώ επίσης από το έτος 1995 την υπ’ αριθμό ΥΗΙ605 μοτοσικλέτα μάρκας KAWASAKI, χρώματος μαύρου ιδιοκτησίας κάποιας εταιρείας που μου την παραχώρησε επειδή δεν είχε να με πληρώσει.
Μέχρι το 1992 έμενα μαζί με τον Ηρακλή στον οδό Σκύρου 54 στο Γαλάτσι. Από το έτος 1992 έως το 1995 έμενα μόνος μου στην οδό Βείκου 50 στο Γαλάτσι. Ο Ηρακλής είχε νοικιάσει κάποιο σπίτι τότε στο Γαλάτσι που δεν θυμάμαι την οδό. Από το 1995 ως το 1997 έμενα στην Αγία Βαρβάρα στο Αιγάλεω στην οδό Παλαιών Πολεμιστών 63. Μετά για μικρό χρονικό διάστημα έμενα στην Καλλιθέα στην οδό Αριστείδου 79. Στη συνέχεια και για μικρό χρονικό διάστημα στην οδό Εκάβης 83 στο Γαλάτσι και από τον Ιούνιο του 2000 στην οδό Πλάτωνος 57 στο Γαλάτσι.
Από το ΄94 μέχρι και το ΄97-΄98 είχα μόνο τυχαίες συναντήσεις με κάποια από τα μέλη της Οργάνωσης και από αρχές του ΄99 μέχρι και σήμερα δεν είχα καμία ενημέρωση και επαφή. Βέβαια με τον Ηρακλή και τον Κώστα εξακολουθούσαμε και εξακολουθούμε να έχουμε επαφές, οι σχέσεις όμως είναι μόνο σε φιλικό επίπεδο.
Θυμάμαι επίσης κάποιο καλοκαίρι μεταξύ του 1989 και του 1993 ότι είχαμε συναντηθεί εγώ, ο Τάκης, ο Μιχάλης και ο Ηρακλής και ότι σε εκείνη την συνάντηση ο Τάκης μας έδωσε κάποια χρήματα. Δεν θυμάμαι το ακριβές ποσό και στον Μιχάλη ή τον Περικλή έδωσε κάποια χρήματα για να τα δώσει στον Βαγγέλη. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουγα το όνομα αυτό. Επίσης άλλα ονόματα που είχα ακούσει αλλά δεν γνώριζα τα άτομα ήταν ο ¶ρης και ο Μάρκος.
Ακόμη θέλω να αναφέρω ότι τελευταίες ημέρες από τα ΜΜΕ και τις φωτογραφίες που δημοσιεύουν αναγνώρισα τον Λάμπρο ως τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, τον Μανώλη ως τον Χριστόδουλο Ξηρό, το Μιχάλη ως τον Σάββα Ξηρό, τον Τάκη και τον μετέπειτα Λουκά ως τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
Εδώ θέλω να επισημάνω ότι λίγο μετά την επιχείρηση Βρανόπουλου ο Τάκης εμφανιζόταν ως Λουκάς. Τον Σταμάτη ως τον Βασίλειο Τζωρτζάτο και τον Φώτη ως τον Θεολόγο Ψαραδέλλη. Επίσης γνωρίζω από την παιδική μου ηλικία τους Κωστάρη Ηρακλή και Καρατσώλη Κώστα οι οποίοι ήταν γνωστοί στην Οργάνωση ως Χάρης και Στέλιος αντίστοιχα.
Ακόμη θέλω να αναφέρω πως τις βόμβες τις αποκαλούσαμε «καλάθια›, τα πιστόλια «στυλό›, τα χρήματα «μαρούλια› και τα γάντια «χειρόκτια›. Δεν θυμάμαι άλλη ονομασία. Θέλω επίσης να πω πως εργάζομαι ως οδηγός στον ΟΑΣΑ 2,5 περίπου χρόνια ενώ παράλληλα για να συμπληρώσω το εισόδημά μου εργαζόμουν ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου μου Σερίφη Οδυσσέα στην Πεντέλη.
Μετά την έκρηξη της βόμβας στον Πειραιά και τα όσα επακολούθησαν με τον τραυματισμό του Σάββα Ξηρού δεν συνάντησα ούτε μίλησα με κανέναν γνωστό μου μέλος της Οργάνωσης 17Ν παρά μόνο σχολίασα το γεγονός με τον εξάδελφό μου Σερίφη Παύλο με τον οποίο είμαστε γείτονες και ο οποίος είναι ανάπηρος στο αριστερό του χέρι από το ατύχημα με μοτοσικλέτα. Επίσης κάποια σχόλια έκανα και με συναδέλφους μου στην δουλειά χωρίς να αναφερθούμε σε λεπτομέρειες›.
Έχει κάποια ερώτηση. Η απάντηση είναι : «Θυμάμαι τον τρόπο που σας έχω περιγράψει παραπάνω και δεν θυμάμαι παραβίαση κλειδαριών.
Ερώτηση: Στην κατ’ οίκον έρευνα που διενεργήθηκε στις 21 Ιουλίου 2002 στην οικία σου στον οδό Πλάτωνος 57 στο Γαλάτσι βρέθηκαν και κατασχέθηκαν αποδείξεις και διάφορα επίσημα έγγραφα στο όνομα Διαμαντοπούλου Νικολάου. Τί γνωρίζεις γι αυτόν;
Απάντηση: Το άτομο με τα στοιχεία αυτά είναι φίλος μου και τον φιλοξενώ το τελευταίο δίμηνο σπίτι μου. Τον γνωρίζω από το έτος 1990 όταν δουλεύαμε μαζί ως σερβιτόροι. Η συμμετοχή μου στην επαναστατική Οργάνωση 17Ν είχε καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα για μία καλύτερη κοινωνία και ίσα ανθρώπινα δικαιώματα. Πιθανόν με κάποιες από τις ενέργειές μου να έβλαψα κάποιους από τους συνανθρώπους αλλά οι ενέργειες αυτές δεν είχαν σαν στόχο κάποιο προσωπικό όφελος και μόνο αυτό. ¶λλο τίποτα δεν έχω να προσθέσω. Η λήψη της απολογίας δόθηκε στις 22 Ιουλίου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για κάτι χρήματα είπατε εσείς. Πήραμε ποτέ χρήματα;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Εγώ πήρα κάποιες φορές κάποια χρήματα για κάποια έξοδα και ποτέ για προσωπικό μου όφελος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πότε;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Κατά την διάρκεια της συμμετοχής μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή μέχρι το έτος;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: 1990.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μετά δεν έχετε πάρει τίποτα;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Όχι, ποτέ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τώρα θα σας ρωτήσουν άλλοι όμως που έχουν τα βιβλία. Εγώ δεν έχω τίποτε άλλο.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Είχα πάρα πολλές ερωτήσεις αλλά σεβόμενος την θέση ότι δεν θέλετε να μαρτυροποιήσετε συναδέλφους θα το σεβαστώ απόλυτα.
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Σας ευχαριστώ.
