Εμείς πήγαμε τέρμα αριστερά και ανέφερα ότι έρχεται το περιπολικό και ο Κουφοντίνας είπε «Δεν πειράζει, εμείς στρίβουμε και θα δούμε› σχεδόν το ΤΑΞΙ ήταν σχεδόν σταματήσει για να στρίψει, γιατί είναι γωνία με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Εκείνη τη στιγμή το περιπολικό μας περνούσε από δεξιά γιατί άλλος ήταν ο σκοπός του που ερχόταν και ακούστηκε η έκρηξη. Μας είχε προσπεράσει το περιπολικό όταν ακούστηκε η έκρηξη που κουνήθηκε το ΤΑΞΙ.
Προχωρήσαμε περίπου 100 μ. και σταμάτησε. Μας λεέι ο Κουφοντίνας «Κατεβείτε γιατί έπαθε ζημιά το ΤΑΞΙ› η χειροβομβίδα δηλαδή έχει χτυπήσει το δικό μας ΤΑΞΙ. Εκεί μαλώσαμε με τον Σάββα Ξηρό γιατί άφησε τη χειροβομβίδα, άνοιξε την πόρτα και την άφησε και το περιπολικό είχε περάσει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, μας προσπέρασε και η χειροβομβίδα όπως κύλησε εμείς ήμασταν σταματημένοι για να στρίψουμε μας χτύπησε, χτύπησε το ΤΑΞΙ. Τους έδωσα το όπλο κι έφυγα για το σπίτι μου γιατί σας είπα ότι ήταν κοντά, αν και μου είπαν να πάμε όλοι μαζί κάπου.
Μετά από αυτή την ιστορία βρεθήκαμε –επειδή χωρίσαμε ξαφνικά- μετά από καιρό. Εμένα με έβρισκαν στο καφενείο που πήγαινα συνέχεια κοντά στο Πολυτεχνείο. Ήταν κάποια καφενεία εκεί και όταν ήμουν στην ΚΝΕ και μετά εκεί συγκεντρωνόμασταν. Βρεθήκαμε αν δεν κάνω λάθος στην αρχή με τον Χριστόδουλο περισσότερο να δει αν είμαι καλά γιατί χωρίσαμε ξαφνικά. ¶ρχισαν οι εφημερίδες και έγραφαν ότι είναι όπλα της 17Ν αυτά που χρησιμοποιήθηκαν, να σας πω ότι ειλικρινά δεν το πίστευα ότι μπορεί να έχουν σχέση με τη 17Ν περισσότερο για το Χριστόδουλο που τον γνώριζα στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, στις διαδηλώσεις, που ήταν εύκολο να έχει συλληφθεί.
Μετά από αρκετό καιρό βρεθήκαμε με τον Χριστόδουλο – δεν θυμάμαι – κλείσαμε ραντεβού να βρεθούμε. Βρεθήκαμε μετά από καιρό και είχαν πλέον βγει και οι εξετάσεις από τα όπλα ότι πραγματικά ήταν στην 17Ν. Τότε μου αποκάλυψαν ότι έχουν σχέση με την 17Ν. Φυσικό όπως ήταν εγώ ζήτησα εξηγήσεις. Εξήγηση μου δόθηκε και ήταν ότι για λόγους ασφαλείας η προσέγγιση σε κάποιους ανθρώπους που θέλουν να ενταχθούν, όχι σε άσχετους αλλά ανθρώπους που έχουν κάποια διάθεση δεν μπορεί ποτέ να γίνει να πας απευθείας και να πεις «έλα, εμείς είμαστε η 17Ν, έλα κι εσύ›. Γίνεται κάπως πλάγια.
Φυσικά εμένα και επειδή προερχόμουν από αυτό το χώρο της Αριστεράς που ειδικά για τη 17Ν, αλλά και για άλλες Οργανώσεις είχε μια άποψη περί πρακτόρων κλπ, η προσέγγιση έγινε έτσι μ’ αυτό τον τρόπο. Αυτή την εξήγηση μου έδωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, με τον οποίο συζήταγα. Τον δέχθηκα, για λόγους ασφαλείας που ισχυρίστηκε, τον δέχθηκα και εγώ ότι πραγματικά αυτό ήταν και δεν ήταν τίποτα άλλο.
Συνεχίσαμε τη συζήτηση, να βρισκόμαστε, δεν είχα αποφασίσει ότι θα συνεχίσω εγώ, μιας και είναι αυτοί της 17Ν, ότι εγώ θα συνεχίσω να είμαι στην 17Ν. Γίνανε κάποιες συζητήσεις, δεν είχα πει ότι ναι, δέχομαι να συνεχίσω τη δράση. Μετά από λίγο καιρό νομίζω έγινε το γεγονός με την Ριανκούρ και χαθήκαμε, δεν ήμουν στο γεγονός, το έμαθα μετά και χαθήκαμε. Εγώ τέλος Απρίλη του ’92 είχα ένα εργατικό ατύχημα στη δουλειά, έκοψα τον τένοντα στο δάκτυλο του δεξιού μου χεριού και για 5- 6 μήνες ήμουν εκτός εργασίας και είχα φύγει και από την Αθήνα. Ερχόμουν κάθε 15 ημέρες στο ΙΚΑ ή στο γιατρό που με παρακολουθούσε στο ΚΑΤ και ξανάπιασα δουλειά τέλος Σεπτέμβρη, αν θυμάμαι καλά ή όχι. ¶λλαξα σπίτι, από εκεί που έμενα πήγα στο Βύρωνα. Και μετά από ενάμιση μήνα, δεν είχαμε βρεθεί, δεν θυμάμαι αν είχαμε βρεθεί αυτό το διάστημα, πήρα την κανονική μου άδεια και πλέον ξανασυναντηθήκαμε και ξανασυζητήσαμε, αρχές του ’93.
Γινότανε η συζήτηση, δεν είχα καταλήξει, δεν είχα αποφασίσει, δεν είχα πάρει μέρος σε καμιά δουλειά με όλο αυτό που έγινε, ίσως δεν μου είπαν κιόλας να πάρω μέρος σε κάποια ενέργεια της Οργάνωσης, ίσως είχαν επιφυλάξεις μ’ αυτά που πρόβαλα εγώ. Εν τω μεταξύ αυτό το διάστημα εγώ δεν ήμουν σε καμιά πολιτική οργάνωση δεν έπαιρνα μέρος, αλλά ήμουν στο κλαδικό σωματείο, ήμουν στην διοίκηση από το ’86 μέχρι το τέλος του ’93, όπου παραιτήθηκα, ήμουν γραμματέας του κλάδου. Βέβαια δεν ήταν κανένα σημαντικό σωματείο, γιατί τα μεγάλα εργοστάσια στο κλάδο είχαν στο χώρο τους σωματεία, ασχολούνταν με πιο μικρές βιοτεχνίες, αλλά είχαμε κάποια αξιόλογη δουλειά με την παρουσία μας σε πιο μικρές βιοτεχνίες, επειδή βοηθούσαμε ανθρώπους.
Οι συναντήσεις μας γινότανε σε καφενεία, δεν καθόμαστε στο καφενείο που εγώ πήγαινα, αλλά περνάγαμε, κάποιος πέρναγε τον έβλεπα και συνεχίζαμε, είτε περπατώντας συζητούσαμε, είτε πηγαίναμε σε άλλο καφενείο και καθόμασταν, και αρχίσαμε πλέον από τότε και αργότερα μέχρι το τέλος του ’96 που εγώ σταμάτησα να έχω σχέσεις με την Οργάνωση, να βρισκόμαστε και στα ρεμπετάδικα που έχω αναφέρει. Αυτοί οι χώροι ήταν μικροί χώροι, δεν ξέρω εάν τους γνωρίζετε, με καλή μουσική για μας, εμένα μου άρεσε και σαν ΚΝΕ πριν είχαμε ίδιο μαγαζί, το είχε η Οργάνωση δηλαδή ο γνωστός ΞΕΡΞΗΣ. Ήμουν τακτικός σ’ αυτά τα μέρη και ο Κουφοντίνας συμφωνούσε με το είδος της μουσικής και είχαμε συμφωνήσει ότι εκεί θα βρισκόμαστε.
Εκεί δεν συζητούσαμε για ενέργειες της Οργάνωσης. Εκεί πηγαίναμε με τον Χριστόδουλο, με τον Σάββα Ξηρό για λίγο διάστημα. Γιατί τον Χριστόδουλο ξέχασα να σας το πω, μετά την υπόθεση περίπου μέσα του ’92 έφυγε από την Αθήνα. Ρώτησα πού ήταν ο Χριστόδουλος; Γιατί αυτόν γνώριζα πιο πολύ μετά τον Κουφοντίνα, και μου είπαν ότι έχει φύγει και είναι στην επαρχία, δεν μου είπαν πού ακριβώς, αλλά είχε πάει στο χωριό του.
Σ’ αυτές τις συναντήσεις εκεί, ήξερα από πριν, συζητήσαμε και μετά, ότι μαζευόμαστε κάποιοι που έχουμε σχέσεις όχι άσχετοι στην παρέα μας, εκεί είδα και τον Γιωτόπουλο. Όλο αυτό το διάστημα, 6-7 φορές τον γνώρισα, μου συστήθηκε ή μου τον σύστησαν δεν θυμάμαι, σαν Λάμπρο τον λέγαμε, δεν συζητούσαμε για ενέργειες της Οργάνωσης, δεν μου συστήθηκε σαν μέλος της Οργάνωσης, το συμπέρασμα είναι δικό μου, ότι κάποια σχέση έχει με την Οργάνωση γιατί δεν μαζευόμασταν άσχετοι. Και εκεί είδα και μια φορά τον Τζωρτζάτο τον Βασίλη και περισσότερο μου έχει μείνει, αλλιώς δεν θα το θυμόμουν, μου έχει μείνει γιατί μετά είδα το όνομά του στις εφημερίδες με την υπόθεση του ’93, και είχα ρωτήσει τον Κουφοντίνα, μου λέει ναι, είχε κάποια σχέση, δεν έδειξε ότι ήταν κάποιο στέλεχος της Οργάνωσης και γι’ αυτό μου είχε μείνει και ο Τζωρτζάτος.
Συνέχισε αυτή η διαδικασία και νομίζω ότι για κάποιο διάστημα το ’93, επειδή εγώ από τον Μάρτη – Απρίλη η δουλειά μας γίνεται πιο έντονη στο εργοστάσιο μέχρι τέλος Οκτώβρη, ήταν και βάρδιες, γιατί δούλευα μια εβδομάδα πρωί, μια απόγευμα, μια νύχτα, κυλιόμενο ωράριο είχαμε, είχαμε χαθεί – για το καλοκαίρι του ’93 μιλάω – δεν βρεθήκαμε μέχρι τις εκλογές. Με είχαν βρει οι παλιοί μου σύντροφοι, μου προτείνανε να ξανακατέβω υποψήφιος και ξανακατέβηκα υποψήφιος βουλευτής στον Νομό Ευρυτανίας. Δεν είχα ξεκαθαρίσει ακόμα την θέση μου, αν θα προσχωρήσω στην 17Ν ή όχι.
Μετά απ’ αυτό βρεθήκαμε φυσικά με τον Κουφοντίνα μετά τις εκλογές, του είπα τι είχε γίνει, διαφώνησε φυσικά μ’ αυτό το να είμαι, έπρεπε να ξεκαθαρίσω ή θα είμαι μαζί τους ή θα είμαι με την Αριστερά την υπόλοιπη και εκεί έκανα την μοιραία κίνηση, να συνεχίσω με την 17Ν. Αυτό θέλω να πω ότι δεν ήταν ούτε πίεση από κανέναν, ούτε εκφοβισμός από κανέναν. Είπα ότι εγώ, αν μου λέγανε εξ αρχής ότι εμείς είμαστε η 17Ν φυσικά δεν θα ήμουν στην 17Ν. Με όλα αυτά που λεγόντουσαν για την 17Ν στο χώρο που ήμουν, αλλά και με άλλους, είδα και πολλούς περάσανε εδώ μάρτυρες σ’ αυτό το διάστημα από το ’92 – ’94 είχα συζητήσει με πολλούς, είχαν και αυτοί την ίδια άποψη ότι είναι μια περίεργη Οργάνωση, κανένας δεν έλεγε ότι είναι οι επαναστάτες, οι λαϊκοί αγωνιστές. Τώρα είδα πολλούς εδώ που ήρθαν και λένε ότι είναι λαϊκοί αγωνιστές.
Σε μένα τουλάχιστον δεν υπήρχε κανένας εκφοβισμός, θέλω να το πω αυτό γιατί ήταν θέληση δική μου. Αρχίσαμε τις συζητήσεις, νομίζω ότι ήταν αρχές του ’94 που ξεκαθάρισα και είπα ναι, θέλοντας να δω πραγματικά και εγώ τι είναι αυτή η Οργάνωση, πώς λειτουργεί, τι κάνει, ποιοι είναι; Φυσικά ήταν 20 χρόνια δρούσε, πριν το ’91 πριν έρθω σε επαφή μ’ αυτό τον κόσμο, εμένα δεν με είχε αγγίξει ας πούμε σαν Οργάνωση, να είναι κάτι που να το θέλω, ή να ασχοληθώ. Δεν είχα διαβάσει ούτε τις προκηρύξεις της Οργάνωσης, αναγκάστηκα να τις διαβάσω τότε. Ένα βιβλίο κυκλοφορούσε τότε νομίζω του Μπότσαρη δεν θυμάμαι ποιος ήταν, είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με όλες τις προκηρύξεις. Και αναγκάστηκα να διαβάσω για να δω ποιες είναι οι πολιτικές θέσεις της Οργάνωσης, τι λέει, τι σκέφτεται. Δεν είδα και τίποτα το αξιόλογο, πέρα απ’ αυτά που συζητούσαμε και στην Αριστερά και ανοιχτά και στα κόμματα, άσχετα εάν τα εφαρμόζαμε στην πράξη.
Στις συζητήσεις αυτές που ξεκινήσαμε τότε, είχε μπει και θέμα συζήτησης , πλέον είχα ξεκαθαρίσει και εγώ ότι ναι θα συμμετέχω, ήταν το θέμα της ΑΓΕΤ που κυριαρχούσε, το ξεπούλημα που είχε γίνει στην ΑΓΕΤ, έτσι το λέγαμε εμείς τότε, αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ήταν και η περίοδος αν δεν κάνω λάθος, που σχεδόν ήταν έτοιμη να πάει και η υπόθεση αυτή στο Ειδικό Δικαστήριο τότε. Αλλά ο Παπανδρέου πιο έξυπνος από τον κ. Μητσοτάκη και τους ηγέτες μας τότε στην Αριστερά, είπε ότι το θέμα είναι πολιτικό, ο λαός το ’93 καταδίκασε αυτή την κυβέρνηση και έληξε η υπόθεση.
Διαφώνησα, γίνονταν κάποιες συζητήσεις, δεν ήρθε κάποια εντολή από πουθενά, γίνονταν κάποιες συζητήσεις, ότι έπρεπε αυτοί που ήταν υπεύθυνοι από την Νέα Δημοκρατία τότε για το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ, της Olympic Catering για τους νεκρούς στις μαθητικές συγκεντρώσεις κλπ, έπρεπε να πληρώσουν. Διαφώνησα, στο να χτυπηθούν οι βουλευτές είτε της κυβέρνησης, είτε της αντιπολίτευσης, γιατί οι βουλευτές είναι κατά την γνώμη μου ο τελευταίος τροχός της αμάξης σ’ όλη αυτή την ιστορία και καταδικάζονται με την ψήφο, ούτε έχουν και πολύ ουσιαστικό ρόλο σε πολλές αποφάσεις της κυβέρνησης.
Εκείνη τη περίοδο έγινε η ιστορία αυτή στην Κύπρο, σκοτώθηκε ο Γεωργιάδης. Εγώ και πριν και στο ΚΚΕ που ήμασταν και στην ΚΝΕ και μετά είχαμε πολλές επαφές με Κούρδους πρόσφυγες και Τούρκους μετά την χούντα του Εβρεν είχαν έρθει εδώ μάλιστα με έναν δουλεύαμε και μαζί με ένα παιδί καθηγητής ήταν από την Τουρκία, ο οποίος είχε έρθει εδώ και είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο. Και μέσω της Διεθνούς Αμνηστίας, δεν θυμάμαι πώς, του βρήκαν δουλειά και δούλευε και είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι και επέστρεψε οικειοθελώς το ’87 νομίζω, τότε μαζί με πολλούς ηγέτες της Αριστεράς Τουρκίας οικειοθελώς και νομίζω ότι ήταν συνοδεία και ευρωβουλευτών στην Τουρκία, γιατί είπαν ότι υπάρχει εκδημοκρατισμός εκεί. Και φυσικά τον συνέλαβαν στο αεροδρόμιο και δεν τον ξαναείδαμε από τότε. Πέθανε στην Αστυνομία στην Τουρκία. Και φυσικά με το Κουρδικό Κίνημα ήμασταν όλοι υπέρ, πιστεύω και πολλοί βουλευτές τότε και από την αντιπολίτευση και από την συμπολίτευση ήταν υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Αν θέλετε περισσότερα, εγώ ήμουν της άποψης ότι το δικαίωμα στην γλώσσα των Τούρκων και του πολιτισμού των Κούρδων, παρά στην διχοτόμηση ενός κράτους, γιατί οι μειονότητες είναι κατά την γνώμη μου να απολαμβάνουν τα δικαιώματα που απολαμβάνουν όλοι, παρά όπου υπάρχει μειονότητα να γίνεται και ένα κράτος.
Πιστέψαμε και εγώ πίστεψα και στις συζητήσεις που έκανα με τους άλλους, ότι αυτή η κίνηση τότε του Τουρκικού κράτους να σκοτώσει τον Γεωργιάδη και αν θυμάστε κυκλοφόρησε τουλάχιστον στον Τύπο, δεν ξέρω εάν είναι γνωστό, τουλάχιστον έτσι γράφανε οι εφημερίδες, είχαν επικηρύξει και Έλληνες απόστρατους τότε, τους είχαν επικηρύξει, ότι εδώ εκπαιδεύουν τους Κούρδους του ΠΚΚ και τους στέλνουν εκεί να κάνουν αντάρτικο κλπ. Εμείς δεν είχαμε καμιά σχέση με το ΠΚΚ και εγώ και οι οργανώσεις δεν είχαμε σχέσεις γιατί δουλεύαμε στο ελληνικό μόρφωμα. Οι Κούρδοι τώρα το θέλανε, ήταν δικό τους θέμα εντάξει. Αλλά είχα σχέσεις με άλλες αριστερές οργανώσεις, με πρόσφυγες, πήγαινα στις εκδηλώσεις τους, δίναμε ρουχισμό και δίναμε χρήματα κλπ. Και συμφώνησα ότι έπρεπε να απαντήσουμε σ’ αυτή την ενέργεια. Πιστεύαμε ότι ήταν οργανωμένη από μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας.
Συμφώνησα χωρίς να πάρω μέρος στο σχεδιασμό, είχε γίνει συζήτηση. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι οι συζητήσεις γίνονταν με εμένα και τον Κουφοντίνα και τον Σάββα, δεν γνώρισα άλλον στην Οργάνωση. Ο Χριστόδουλος είχε φύγει. Οι περισσότερες πολιτικές συναντήσεις γίνονταν μεταξύ εμένα και του Κουφοντίνα και ήταν και ο Σάββας σε πολλές παρών. Δεν έχω συναντήσει κάποιον άλλον και να έχω συζητήσει για ενέργειες της Οργάνωσης και τέτοια.
Και συμφωνήσαμε ότι χρειάζεται να χτυπηθεί. Δεν είχαμε καταλήξει ούτε στο πρόσωπο, ούτε πώς, ούτε αν θα είναι θανατηφόρο το χτύπημα ή αν θα είναι τραυματισμός. Απ’ ότι κατάλαβα μετά ότι η Οργάνωση παρακολουθούσε διάφορους, το καλοκαίρι του ’94 πριν πάω στη δουλειά μου συναντηθήκαμε με τον Κουφοντίνα Κυριακή απόγευμα, είχαμε συναντηθεί γιατί εγώ ήμουν νυχτερινός και πιάναμε Κυριακή βράδυ δουλειά στις 10 με 6 το πρωί και μου είπε ότι το πρωί θα πηγαίναμε να δούμε, κάποιος άλλος ήταν στην παρακολούθηση δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά έχει φύγει με άδεια, δεν θυμάμαι τι, αν μπορούσα να πάω το πρωί για να βλέπαμε, γιατί κάτι είχε συμβεί, είχε αλλάξει αυτοκίνητο είχε συνοδεία, τέλος πάντων θα πηγαίναμε στο μέρος που έμενε ο Τούρκος πράκτορας όπως λέγαμε, για να δούμε.
Πραγματικά συναντηθήκαμε το πρωί. Θέλω να πω εδώ ότι, τη συγκεκριμένη ημέρα που πήγαμε για να γίνει και έγινε η ενέργεια, δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει η ενέργεια, γιατί δεν θα πήγαινα, μετά από οκτώ ώρες δουλειά δεν θα πήγαινα. Όχι ότι εάν μου λέγανε ότι θα πάμε μετά από μια εβδομάδα που θα ήμουν εντάξει ότι θα πήγαινα, δεν λέω αυτό. Εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα όμως ήταν ότι θα πηγαίναμε να δούμε.
Πραγματικά πήγαμε και εγκατασταθήκαμε στο σημείο με ένα αυτοκίνητο, στο χώρο. Εγώ έκατσα κοντά στο αυτοκίνητο, όπως μου είπαν, δεν είχα ούτε όπλο επάνω μου, το είχα αφήσει μέσα στο αυτοκίνητο και προχώρησε πρώτα ο Σάββας Ξηρός, νομίζω πέντε λεπτά καθίσαμε τόσο και μετά από το Σάββα Ξηρό, ο Κουφοντίνας και μετά από λίγο διάστημα ακουστήκανε οι πυροβολισμοί και σηκώθηκα και εγώ να δω τι γίνεται γιατί ήμουν κοντά στο περίπτερο που λέει και ο περιπτεράς, δεν είχα όμως αυτά που αναφέρει εδώ ο περιπτεράς μεταμφίεση και τέτοια, ούτε τζόκεϊ, ούτε γυαλιά, ούτε πετσέτες ούτε τίποτα. Και ήρθε ο Κουφοντίνας προς το μέρος μας, ο Κουφοντίνας δεν κράταγε τίποτα στα χέρια του, ο Σάββας Ξηρός ερχόταν πιο πίσω και λέει, έγινε η δουλειά. Και φύγαμε.
Φύγαμε κατευθυνθήκαμε προς την Νέα Σμύρνη περίπου, εγώ κατέβηκα πιο πριν, με αφήσανε σε μια στάση και από εκεί πήρα ταξί και πήγα και πήρα τη μηχανή μου. Και μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον η πρώτη ενέργεια που συμμετείχα τελείως ανοργάνωτη.
Κάναμε συζήτηση γι’ αυτό και γι’ αυτό το θέμα, η απάντηση αν θυμάμαι καλά που μου δόθηκε ήταν ότι, ήταν ευκαιρία, μπορούσε να γίνει η δουλειά και εκτιμήσαμε επιτόπου ότι μπορούσε να γίνει το χτύπημα εκείνη τη στιγμή.
Η επόμενη ενέργεια που πήρα μέρος ήταν πάλι μετά την υπόθεση των Ιμίων, όταν έγινε η ιστορία με τα Ίμια εδώ, είπαμε ότι και η εκτίμησή μου και από πιο παλιά, αλλά και τότε και συμφωνήσανε και οι άλλοι, ότι όλη αυτή η έχθρα που υπήρχε μεταξύ μας με την Τουρκία και την Ελλάδα, δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα, ούτε του Ελληνικού ούτε του Τούρκικου λαού, αλλά ήταν προσπάθεια των Αμερικάνων να ελέγχουν την κατάσταση στη περιοχή, να πουλάνε τα όπλα τους και να έχουν πόδια για τα δικά τους συμφέροντα εδώ στη περιοχή.
Και αποφασίστηκε σαν συμβολική ενέργεια, γιατί έγινε πολύ κοντά στο γεγονός, να χτυπηθεί κάποιο κτίσμα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, πίσω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία, γιατί τη Αμερικάνικη Πρεσβεία να την πλησιάσεις δεν ήταν καθόλου εύκολο, έτσι πιστεύαμε και κόσμο είχε μέσα το βράδυ και γύρω – γύρω είχε φρουρούς.
Πραγματικά πήγαμε εκεί, βρεθήκαμε μετά την δουλειά μου στις 10 το βράδυ, δεν είχα πάρει μέρος στον σχεδιασμό, δεν είχε έρθει εντολή από πουθενά, είχαμε συζητήσει πριν με τον Κουφοντίνα και συμφώνησα και εγώ, για ενέργεια σε κάποιο κτίσμα εκεί. Πραγματικά βρεθήκαμε μετά την δουλειά, πήγαμε στο χώρο πίσω από την Πρεσβεία, απ’ ότι είδα μετά, με ένα αυτοκινητάκι. Εγώ και ο Σάββας καθόμουνα πίσω, κατέβηκε και ο Κουφοντίνας και προχωρήσαμε πιο πίσω από το σημείο που έγινε η εκτόξευση, είναι ένα παρκάκι αν δεν κάνω λάθος. Ο Κουφοντίνας ήταν εκεί, εγώ πιο πάνω μήπως περάσει, πλησιάσει πεζός ή λεωφορείο, γιατί νομίζω ότι ήταν λεωφορειακή γραμμή εκεί.
Είπα εντάξει, πιστεύω ότι ο Κουφοντίνας έδωσε το σύνθημα στο Σάββα και έριξε την ρουκέτα και φύγαμε. Και δεν θυμάμαι να ήταν άλλο άτομο, γιατί αναφέρεται ότι ήταν και άλλο άτομο εκεί, εγώ δεν θυμάμαι άλλο άτομο, εκτός και αν ήταν μέσα στο φορτηγάκι και δεν κατέβηκε καθόλου.
Αυτές ήταν οι ενέργειες εκ μέρους της Οργάνωσης. Μετά από λίγο διάστημα μετά απ’ αυτό το περιστατικό μετά την επίθεση στην Πρεσβεία, ένα – ενάμιση μήνα μετά, αρρώστησε ο πατέρας μου και έφυγα για το Καρπενήσι, ήταν στο νοσοκομείο εκεί με οξυγόνο, έκατσε περίπου 20 ημέρες εκεί, μετά γύρισα στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα μου, ήρθε στο Σωτηρία και για δυο ή τρεις μήνες περίπου ήταν στο Σωτηρία και μετά τον διώξανε από το Σωτηρία γιατί δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν με τα οξυγόνα με όλα και τον πήρα σπίτι, τον είχα σπίτι εγώ.
Αυτό το διάστημα δεν ξέρω ίσως, σκέφθηκα ίσως καλύτερα τα πράγματα ότι και ο χρόνος δεν υπήρχε και αλλαγές είχαν γίνει, άλλαξε η κυβέρνηση, εμφανίστηκαν οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ που υπόσχονταν πολλά, διαφάνεια κλπ, οι ίδιοι οι αμερικάνοι αν θέλετε, ο Κλίντον, μας επισκέφθηκε και μας ζήτησε συγνώμη για τα προηγούμενα, έβλεπα ότι και η Ολυμπιάδα έπαιζε ρόλο και ότι έπρεπε να σταματήσει η δράση της Οργάνωσης, ότι δεν είχε να προσφέρει τίποτα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, προχωρούσαμε πλέον προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και διάφορα άλλα πράγματα που γινόντουσαν. Πείστηκα ότι δεν χρειαζόταν, δεν ήταν αναγκαία η δράση, η ένοπλη δράση της Οργάνωσης, με όλη αυτή τη προσπάθεια που γινότανε, να συνδέσουν κάθε τι που γινότανε από είτε ένοπλα, είτε με συγκρούσεις αν θέλετε στην Αθήνα με μολότοφ ότι πίσω είναι τρομοκράτες, άποψη των Αμερικάνων.
Συζήτησα με τον Κουφοντίνα, δεν είχα με άλλον επαφή, καταλήξαμε ότι δεν μπορώ πλέον να βοηθήσω και λόγω χρόνου και λόγω αυτών των απόψεων. Πίστευα ειλικρινά εκείνη την περίοδο ότι και ο Κουφοντίνας είχε τις ίδιες απόψεις. Εξέφραζε αμφιβολίες και αυτός για την συνέχιση της δράσης της Οργάνωσης. Εγώ πίστεψα - μπορεί να έκανα λάθος – ότι και αυτός έχει τις ίδιες απόψεις ότι έπρεπε να σταματήσει.
Σταμάτησε η συμφωνία μας. Ήταν αν θέλετε ότι έπρεπε να συνεχίσω την φυσιολογική μου ζωή που έκανα και πριν και τίποτε άλλο. Δεν είχα καμία άλλη υποχρέωση ούτε υποχρέωση να μην τον καρφώσω. Εξάλλου ούτε το όνομά του ήξερα, ούτε ήξερα ότι ήταν στην παρανομία. Εμένα μου συστήθηκε σαν Τάκης, έτσι τον ήξερα, ούτε ήξερα ότι είναι στην παρανομία. Ίσως αν το ήξερα κι αυτό να μην είχα συνεχίσει από την αρχή ότι ο Κουφοντίνας ήταν στην παρανομία από πολύ πριν. Σε αυτές τις Οργανώσεις φυσικά δεν πρέπει να έχεις «νταραβέρια› με την Αστυνομία όπως το λέμε εμείς.
Μετά από αυτό δεν υπήρχε καμία άλλη συμφωνία. Η οριστική αν θέλετε απομάκρυνση έγινε, μου προτάθηκε στην τελευταία συζήτηση που είχαμε για κάποια ληστεία κάπου στου Ζωγράφου – δεν θυμάμαι – δεν πήγα. Η δικαιολογία για τη μη συνέχιση των συναντήσεών μας ήταν ότι με είχε καλέσει η Αντιτρομοκρατική, ότι με είχαν καλέσει στον Βύρωνα στο Αστυνομικό Τμήμα και ότι μάλλον ήταν η Αντιτρομοκρατική.
Βρεθήκαμε μετά από κάποιο διάστημα. Μου είπε αν συμβαίνει τίποτα, του λέει «όχι›. Λέει «εντάξει, δεν θα είναι η Αντιτρομοκρατική› κλπ. Ήταν τέλος του ΄96. Τελευταία φορά που βρεθήκαμε με τον Κουφοντίνα, τον Σάββα Ξηρό και κάποιον άλλο νεαρό (δεν τον γνώριζα) με μακριά μαλλιά ήταν ένα μήνα πριν το τελευταίο Πάσχα πριν την έκρηξη στον Πειραιά κι εκεί συζήτησα με τον Κουφοντίνα τί κάνω, τί φτιάχνω και του εξιστόρησα ένα γεγονός που μου είχε συμβεί γιατί είχα χάσει το όπλο μου επειδή ασχολιόμουν με το κυνήγι.
Είχα χάσει το όπλο μου ένα μήνα πριν. Όχι το είχα χάσει, ήμασταν με την βάρκα και παραλίγο να βουλιάξουμε και να πνιγούμε και πέσαμε στην λίμνη δηλαδή κι εκεί μας έφυγαν και τα όπλα και είχα Δικαστήριο εκείνες τις ημέρες. Δηλαδή ήταν ένα μήνα πριν το Πάσχα, νομίζω 20 Μαρτίου Πάσχα 2000.
Του εξιστόρησα το γεγονός. Αυτή ήταν η τελευταία συνάντηση που είχαμε. Τυχαία βρεθήκαμε στα ¶νω Πατήσια όπου πήγαινα κι εγώ γιατί ήταν καφετέρια εκεί πέρα που μαζευόμασταν οι ΑΕΚτζήδες εκεί και βλέπαμε τηλεόραση. Το αναφέρω αυτό το γεγονός γιατί με βάση αυτό ο Σάββας αναφέρθηκε σε μένα και στην Ασφάλεια.
Η συζήτηση έγινε εκεί, έγινε τυχαία με τον Κουφοντίνα γιατί είχα και το Δικαστήριο και ήταν σημαντικό για μένα γιατί παραλίγο να πνιγούμε. Αν δεν ήταν κάποιοι Ρωσοπόντιοι όπως τους λέμε εκεί πέρα να μας βγάλουν έξω, ήταν Φλεβάρης μήνας με πολική θερμοκρασία το πρωί και παραλίγο να πνιγούμε, ήταν ένα σημαντικό και λόγω του Δικαστηρίου το ανέφερα στον Κουφοντίνα. Με βάση αυτό το γεγονός αυτό ανέφερα και στην Αστυνομία. Ο Σάββας Ξηρός το σκέφτηκε καλά για να με βρει η Αστυνομία γιατί δεν είχα επαφές με τον Σάββα, δεν ήξερε πού μένω γιατί είχα 3-4 χρόνια να τους δω και με βάση αυτό με βρήκε η Αστυνομία.
Πηγαίνοντας στην Αστυνομία φυσικά είχα ακούσει το όνομά μου να κυκλοφορεί πριν. Από τις 14-15 του μηνός νομίζω κάποιοι δημοσιογράφοι ανέφεραν το όνομα «¶ρης› όχι το όνομα Κονδύλης. Το σκέφτηκα πολύ το θέμα. Δεν πήγα όμως στην Αστυνομία να αναφέρω ούτε τότε, ούτε πιο πριν γιατί είχα καταλήξει πλέον ότι αυτή η Οργάνωση ήταν πραγματικά μια πολιτική Οργάνωση με ακραία δράση. Θα θεωρούμουν «ρουφιάνος› για να πάω εγώ να καταθέσω στην Αστυνομία και με τα 5 δισεκατομμύρια που έδιναν για όποιον κατέθετε. Αλλά δεν είχα και πολλά στοιχεία για να καταθέσω.
Στην Αστυνομία όταν είδα τους αστυνομικούς 2-3 μέρες πριν με συλλάβουν, ήρθαν σε μένα. Από την ημέρα που τους ανέφερε ο Σάββας το περιστατικό, ήξερε ότι έχω Δικαστήριο στη Θήβα γιατί το είχα αναφέρει εκεί. Βρήκαν τα στοιχεία από την Θήβα και ήρθαν σε μένα. Τους είδα 2-3 μέρες πριν που με παρακολουθούσαν. Περίμενα να με συλλάβουν και ήξερα και τί θα πω και τί θα κάνω.
Ήρθαν σε μένα δύο αστυνομικοί χωρίς όπλα, χωρίς τίποτα παρόλο που τους είχε πει ο Σάββας Ξηρός ότι εγώ κρύβω τον Κουφοντίνα κλπ και διάφορες ιστορίες. Ήρθαν δύο άτομα, μου είπαν ότι μας έστειλε ο Σάββας Ξηρός. Λέω «καλώς ήρθατε›. Λένε «πάμε στην ΓΑΔΑ›. Πήγαμε εκεί στην ΓΑΔΑ. Ήμουν αποφασισμένος και πριν και όταν ήμουν στην Οργάνωση είχε γίνει και συζήτηση ότι αν εγώ συλληφθώ σε ενέργεια της Οργάνωσης καταρχήν δεν υπήρχε περίπτωση να μην πω ότι δρούσα σαν μέλος της 17Ν, να το αρνηθώ.
Δεν μπορούσα να κάνω τέτοιες ενέργειες και να αρνούμαι ότι έχω σχέση με κάποια Οργάνωση και ότι δεν είναι τυχαία. Πέρναγα από εκεί ή δρω για κάτι άλλο; Ήμουν αποφασισμένος δηλαδή και νομίζω το είχαμε συζητήσει κιόλας ότι πηγαίνοντας στην Αστυνομία θα έλεγα «ναι, για την δράση που με κατηγορείτε είμαι μέλος της 17Ν, δεν το έκανα για ίδιο όφελος ή για οτιδήποτε άλλο›.
Τους είπα ότι είμαι μέλος της 17Ν. Αποδέχθηκα ότι είμαι μέλος της 17Ν στους αστυνομικούς στην αρχή, στους επικεφαλής. Δεν θυμάμαι αν είναι ο κ. Σύρος αλλά ήθελα να μιλήσω στον κ. Εισαγγελέα. Ο κ. Διώτης ήρθε αργότερα. Παρουσία των αστυνομικών, των δύο αξιωματικών της Αστυνομίας, δεν ήταν ο κ. Σύρος εκεί, ήταν ο κ. Διώτης. Μου είπε ότι κατηγορούμαι για μέλος της 17Ν. Δέχθηκα.
Μου λέει «σε κατηγορεί ο Χριστόδουλος Ξηρός ότι κάποτε πήρες μέρος σε μια ληστεία›. Είπα «καταρχήν είμαι μέλος της 17Ν, δεν έχω πάρει μέρος σε ληστεία. Με κατηγορεί ο Χριστόδουλος Ξηρός›. Ανέφερα ένα περιστατικό που είχε γίνει ότι μετέφερα τον Χριστόδουλο Ξηρό γι αυτό είναι γραμμένο και στην ανακριτική. Μετέφερα τον Χριστόδουλο Ξηρό με το δικό μου το αυτοκίνητο από το Περιστέρι στον ¶γιο Ελευθέριο στα Πατήσια χωρίς να ξέρω αν είχε γίνει κάτι.
Μου λέει ο κ. Διώτης ότι «αν θέλετε, αν δεν θέλετε δεν λέτε τίποτα, αν θέλετε μπορείτε να ειδοποιήσετε τον δικηγόρο σας›. Του είπα «θα σας πω γιατί έχω πάρει την απόφαση να πω σε ενέργειες που έχω πάρει μέρος επειδή πολιτικά έχω ξεκαθαρίσει με την Οργάνωση. Δεν μπορώ να σηκώσω το βάρος της πολιτικής της Οργάνωσης όλα αυτά τα χρόνια. Θα πω για τις ενέργειες, θα πάρω την ευθύνη για τις ενέργειες που έχω λάβει μέρος, το βάρος είναι ασήκωτο της 17Ν›.
Ανέφερα τις περιπτώσεις που είχα πάρει μέρος όπως τις εξιστόρησα κι εδώ και οι δύο αστυνομικοί έγραφαν και πρόσθεσαν και το τελευταίο για το οποίο διαφώνησα. Ζητώ την επιείκεια και αυτά και μου λέει ο κ. Διώτης ότι «αυτό το βάζω εγώ γιατί αυτά που μας είπες για τις ενέργειες που είχες πάρει μέρος μας τα έχει πει ο Σάββας Ξηρός. Δεν σου είπα τίποτα για να δω τί λες›.
Του είπα ότι «δεν χρειάζεται› γιατί στον Ανακριτή το άλλαξα εγώ γιατί βγήκε και το ακούω και τώρα ότι εμείς είμαστε οι «ρουφιάνοι› κλπ. Στον Ανακριτή το άλλαξα εγώ αυτό και είπα ότι θέλω να τιμωρηθώ και τίποτα άλλο. Τον δικηγόρο μου δεν μπόρεσα να τον βρω. Είχα κάποιο φίλο δικηγόρο. Δεν γνώριζα πολλούς δικηγόρους. Ο φίλος μου ταξίδευε νομίζω εκείνο τον καιρό. Δεν τον βρήκα. Ζήτησα δικηγόρο. Μου είπε ο κ. Διώτης ότι δεν έχει πρόβλημα, να έρθει στον Ανακριτή. Δεν τον βρήκα. Αργότερα έμαθα ότι δεν μπορούσε να με αναλάβει εμένα και ήρθε ο κ. Δαλιάνης, τον έστειλαν οι συγγενείς μου.
Την πρώτη ημέρα που πήγα στον κ. Ανακριτή πήγα μόνος μου. Επιφυλάχθηκα γιατί είπε αν θέλω να μου διορίσει δικηγόρο. Δεν υπήρχε αστυνομικός. Δεν άφησε ο κ. Ζερβομπεάκος να μπει άλλος μέσα στην ανάκριση. Ήταν ο κ. Ζερβομπεάκος μόνο με την Γραμματέα του νομίζω. Το ίδιο και ο κ. Καρούτσος που ήταν σε διπλανό γραφείο και μετά ξαναπήγα στον Ανακριτή και είπα τα ίδια με τον δικηγόρο μου. Αυτά έχω να πω. Με τις ερωτήσεις ίσως βοηθήσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα συνεχίσουμε αύριο στις 09:00 το πρωί.
