Η γένεση του «οδικού χάρτη», που προτείνει επίλυση της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης μέχρι το 2005 με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, δημιούργησε ελπίδες για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή.

Το σημερινό αδιέξοδο, αποτέλεσμα της αμοιβαίας δυσπιστίας και της επανάληψης της βίας, κάνει και τους πλέον αισιόδοξους να αναρωτιούνται μήπως το σχέδιο οδηγείται σε κατάρρευση, ενώ δε διαφαίνεται στον ορίζοντα και εναλλακτική λύση.

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι αλληλοκατηγορούνται ότι σαμποτάρουν τον «οδικό χάρτη».

Οι ισραηλινές δυνάμεις συνεχίζουν να κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Οχθης, και ο αριθμός των εβραϊκών οικισμών στις περιοχές που επρόκειτο να εκκενωθούν έχει διπλασιαστεί.

Η κυβέρνηση Σαρόν δεν εκμεταλλεύτηκε την εκεχειρία που είχαν κηρύξει οι ριζοσπαστικές παλαιστινιακές οργανώσεις. Η απόφασή της να επαναλάβει την εκστρατεία των «επιλεγμένων δολοφονιών», έδωσε στη Χαμάς και την Τζιχάντ το πρόσχημα για να διακόψουν την εκεχειρία. Και η ανέγερση του τείχους επιτείνει ακόμη περισσότερο το αδιέξοδο.

Η Παλαιστινιακή Αρχή, από την άλλη, δεν «μάζεψε» τους εξτρεμιστές, ενώ θύμα της κατάστασης είναι και η ενότητα της παλαιστινιακής κυβέρνησης.

Ο Μαχμούντ Αμπάς απειλεί να παραιτηθεί, αμοιβαίο μίσος λέγεται ότι χαρακτηρίζει τις σχέσεις του με τον Γιάσερ Αραφάτ, και το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζονται οι Παλαιστίνιοι με δύο φωνές. Ενας «εσωτερικής κατανάλωσης» ηγέτης, ο Αραφάτ, και ένας τεχνοκράτης, ο Αμπάς, για τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Αλλά και το μποϊκοτάζ της Ουάσινγκτον στον Αραφάτ έχει εν τέλει αρνητικό αντίκτυπο στην κυβέρνηση Αμπάς.

Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι για να υπάρξουν πραγματικές ελπίδες για ειρήνη στη Μέση Ανατολή πρέπει να περάσει μια γενιά. Γιατί; Ο Σαρόν θέλει να «ροκανίσει» χρόνο για να αποκομίσει περισσότερα από την ειρηνευτική διαδικασία, και ο Αραφάτ δεν επιθυμεί μια πολιτική λύση που θα τον αποδυνάμωνε.