Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ θα προχωρήσω στο συλλογισμό μου λέγοντας ότι οι ισχυρισμοί της Υπεράσπισης ότι οι Εγγλέζουν ξέρουν από τη δεκαετία του ’50 να φτιάχνουν αποτυπώματα με αναφορά, για να ολοκληρώσω το θέμα των αποτυπωμάτων οι δύο κατηγορούμενοι που υποστηρίζουν τα της μεταφοράς ή της παραγωγής, που είναι ο κ. Γιωτόπουλος αφ’ ενός και ο κ. Τζωρτζάτος αφ’ ετέρου, όχι μόνο δεν εισεκόμισαν οτιδήποτε να κλονίζει την απόλυτη επιστημονική αξία των ευρημάτων των εργαστηρίων της Αστυνομίας και της κατάθεσης του κ. Γιαννακούρη, αλλά απλώς έδειξαν ότι στερούνται επιχειρημάτων κι όταν το πράγμα γίνεται κρίσιμο και πρέπει να απαντήσουν σε ερωτήματα κρίσιμα, εκείνοι απαντούν με άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, ή με θεωρίες περί σκευωρίας.
Όσον αφορά τα γραφολογικά ευρήματα παρατηρήθηκε από την Εισαγγελική Αρχή ότι η γραφολογία μπορεί να μην έχει την απόλυτη επιστημονικότητα που έχει η δαχτυλοσκοπική και το περιθώριο εκεί κάποιων σφαλμάτων ή η επιφύλαξη που μπορεί να διατυπωθεί υπάρχει όσον αφορά τις γραφολογικές έρευνες με μια βεβαίως αυτονόητη προϋπόθεση: στο λόγο του γραφολόγου πραγματογνώμονα ο οποίος ταυτίζει τη γραφή υπάρχει επιστημονικά διατυπούμενος αντίλογος.
Όταν στη δίκη αυτή έχετε επτά γραφολογικές εκθέσεις οι οποίες ταυτίζουν τη γραφή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου κι άλλων κατηγορούμενων πάνω σε κείμενα τα οποία είναι κρίσιμα και ο αντίλογος ο οποίος αναπτύσσεται από την πλευρά της Υπεράσπισης είναι ότι δεν μπορέσαμε να βρούμε γραφολόγο πραγματογνώμονα, διότι όλοι οι Έλληνες γραφολόγοι έχουν συνωμοτήσει με το κράτος και αρνούνται να έρθουν να καταθέσουν ως τεχνικοί σύμβουλοι.
Αλλά δεν είναι απλώς ελληνική συνομωσία των γραφολόγων είναι παγκόσμια συνομωσία των γραφολόγων αφού ούτε οι ξένοι έρχονται εδώ να καταθέσουν για να μας υποστηρίξουν, αλλά και επιπλέον δεν έχουμε τα χρήματα για να τους πληρώσουμε. Βέβαια κάποια στιγμή είπε ο κ. Γιωτόπουλος αν θυμάμαι καλά «Να δώσουμε λεφτά και να έρθουν να πουν τα ίδια;› δηλαδή η απροθυμία να πληρώσουν τους γραφολόγους δεν έγκειται στο ότι δεν διατίθενται τα χρήματα, άλλωστε έχει τόσους φίλους ο κ. Γιωτόπουλος που αν έβαζε ο καθένας από ένα μικρό οβολό, μόνο τα εισιτήριά τους από το Παρίσι να ταξιδεύουν και να έρχονται να τον ακουν στην απολογία του, θα είχαν μπορέσει να εξασφαλίσουν την αμοιβή ενός πολύ καλού γραφολόγου από την αλλοδαπή, ο οποίος θα ερχόταν εδώ και θα μπορούσε και μέσω των συγγενών του να καταθέσει και να ενισχύσει αυτά τα οποία εκείνος ισχυρίζεται.
Έχετε εδώ το μοναδικό φαινόμενο και εκείνοι που αρνούνται τα γραφολογικά ευρήματα και αναφέρομαι στον κ. Γιωτόπουλο και στον κ. Τζωρτζάτο να μην κομίζουν τίποτε, να μην διατυπώνουν μέσω ενός τεχνικού συμβούλου επιστημονικό αντίλογο για οτιδήποτε οι γραφολόγοι έχουν συμπεράνει ως αποτέλεσμα της έρευνας την οποία έχουν διεξαγάγει.
Από εκεί και πέρα επιχειρήματα που διατυπώνει ο κ. Γιωτόπουλος «Μα είναι στα σοβαρά λογικό να λέτε ότι εγώ καθόμουν στο σχέδιο της προκήρυξης Περατικού και έβαζα εισαγωγικά και κόμματα;› Γιατί όχι; Αμφιβάλλει κανείς ότι το τελικό κείμενο των προκηρύξεων της 17Ν είναι ένα κείμενο προσεγμένο από όλες τις απόψεις και στα σημεία στίξεως και στα θέματα του «τέτιου› το οποίο ορθά λέει η Υπεράσπιση ότι είναι ίδιον ορισμένης προέλευσης κειμένων να χρησιμοποιούν το «ι› σε αυτή κ.ο.κ.
Έχετε δηλαδή έναν επιμελή συντάκτη των κειμένων που είναι ο κ. Γιωτόπουλος ο οποίος νοιάζεται πάρα πολύ για το συγγραφικό ύφος των προκηρύξεων και ο οποίος μάλιστα έχει κατορθώσει επιμέλεια και φροντίδα για αυτά να έχει και ο κ. Κουφοντίνας ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες συγκατηγορουμένων δαχτυλογραφούσε τα χειρόγραφα του κ. Γιωτόπουλου.
Έχετε λοιπόν κείμενα που στη διατύπωσή τους τα οποία έχουν επαναλαμβανόμενα στερεότυπα χαρακτηριστικά και σε έναν τέτοιο συγγραφέα ο οποίος νιώθει συγγραφέας. Είναι πολύ φυσικό να διορθώνει και τα σημεία στίξεως ή να προσθέτει σημεία στίξεως. Και το ότι νοιώθει συγγραφέας των προκηρύξεων φαίνεται από το ότι όταν έστειλαν μία προκήρυξη, το μακροσκελέστερο κείμενο που έχει η Οργάνωση δημοσιοποιήσει, την απάντηση στα Κόμματα και τις Οργανώσεις, ένα κείμενο 38 σελίδων αν θυμάμαι καλά προς την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ› έγραψαν στην αρχή ότι ξέρουμε ότι το κείμενο αυτό είναι πολύ μακροσκελές αλλά σας παρακαλούμε να το βάλετε ολόκληρο ή αλλιώς να μην το βάλετε καθόλου.
Να τα συγγραφικά δικαιώματα του συγγραφέως. Θέλει το κείμενό του αυθεντικό χωρίς περικοπές έτσι όπως εκείνος το τελειοποίησε να βγει στην δημοσιότητα. Το ίδιο και σε άλλη προκήρυξη όπου γράφουν ότι «στέλνουμε την προκήρυξη αυτή μόνο στην εφημερίδα σας και αν δεν σκοπεύετε να την βάλετε ολόκληρη σας παρακαλούμε να μην την δημοσιεύσετε γιατί θα την δώσουμε σε κάποιον άλλον›. Να και πάλι πώς διεκδικεί στο πλαίσιο βέβαια της συνωμοτικής δράσης μιας Οργάνωσης τα συγγραφικά και πνευματικά δικαιώματα ο συντάχτης των προκηρύξεων.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με έναν πολύ ακριβή στα γραφόμενά του συγγραφέα ο οποίος κάθεται και αφού το κείμενο διαμορφωθεί γενομένων και συζητήσεων μεταξύ των μελών όπως έχουν επιβεβαιώσει οι κατηγορούμενοι για το περιεχόμενό τους, τελειοποιεί το κείμενο, του δίνει την τελική μορφή του για να δημοσιοποιηθεί έτσι ως προκήρυξη και να βγει στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και στην δημοσιότητα.
Είναι λοιπόν απολύτως λογικό να διορθώνει ακόμη και λεπτομέρειες ο κ. Γιωτόπουλος και βέβαια πλην της προκηρύξεως Περατικού, υπόθεση που ανάγεται ως γνωστόν στο 1996. Οι διορθώσεις του έχουν βρεθεί στις προκηρύξεις που αφορούν τις εκρήξεις στα MAC DONALTUS εν έτη 1998. Είναι νομίζω αυτό το σημείο πάρα πολύ κρίσιμο και της δεύτερης δηλαδή ομάδας αυτής προκηρύξεων διότι δείχνει πώς ο Γιωτόπουλος σε όλη την διάρκεια της ζωής της Οργάνωσης έχει – δεν τον διεκδικεί πια, τον έχει αποκτήσει – και έχει δικαιωματικά τον ρόλο αυτό, της τελευταίας δηλαδή βαθμίδας μέσα σε αυτή την Οργάνωση της κεφαλής η οποία είναι αρμόδια και για τα κείμενα που είναι τα ιερά και τα όσια της Οργάνωσης.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο κ. Γεωργιάδης αντίκρισε και προκήρυξη Γουέλς όταν μία φορά μπήκε στη γιάφκα της Οργάνωσης όπως ο ίδιος έχει επιβεβαιώσει και ανακριτικά διότι η Οργάνωση φύλαγε το αρχείο της, τα κειμήλιά της και αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό που θα έρθω αμέσως στη συνέχεια όταν αναφερθώ στη δομή αυτής της Οργάνωσης.
Λέει λοιπόν ο κ. Γιωτόπουλος «και τί έχετε για μένα γραφολογικά, μια προκήρυξη εκεί του Περατικού με κάτι διορθώσεις σας «και›; Μα δεν είναι έτσι. Ξανακοίταξα κ. Πρόεδρε την έκθεση γραφολογικής πραγματογνωμοσύνης και τα αντικείμενα τα οποία φέρουν την γραφή του είναι δώδεκα. Δώδεκα κείμενα τα οποία είναι γραμμένα είτε υπό μορφή διορθώσεων, είτε υπό μορφή πρωτοτύπων κειμένων δια χειρός Γιωτόπουλου και όχι οποιαδήποτε κείμενα. Έχει περάσει κάπως η άποψη ότι μια προκήρυξη είναι όλη κι όλη. Μήπως ανακατεύθηκε μόνο στην υπόθεση Περατικού ή λόγω της συγγραφικής του δεινότητας του ανετέθη το έργο της συγγραφής της προκηρύξεως αλλά κατά τα λοιπά δεν είχε συμμετοχή και επομένως μήπως είναι απλώς συνεργός μόνο στην υπόθεση Περατικού;
Τί θα κάνουμε κ. Πρόεδρε με την αντιαρματική χειροβομβίδα; Τρεις σελίδες γραμμένες με το χέρι του. Τί θα κάνουμε – και θα ξανάρθω σε αυτό – με τα περίφημα μέτρα ασφάλειας τα οποία έχουν ενσωματωθεί εν μέρει στο λεγόμενο καταστατικό της Οργάνωσης και είναι 8 πυκνογραμμένες χειρόγραφες σελίδες. Τί θα πούμε για την καταγραφή υποψηφίων στόχων με τα στοιχεία τους που μένουν, τί νούμερα έχουν τα αυτοκίνητά τους, οι λίστες αυτές θανάτου τις οποίες συνέτασσε δια χειρός του και ας μην μας πει ότι έγραφε εδώ τους βασανιστές της ΕΣΑ ή κάποιους πλούσιους γιατί αυτοί του φάνηκαν ότι έχουν ενδιαφέρον.
Είναι γνωστό ότι τέτοιους στόχους κυνηγούσε η 17Ν και επομένως αυτούς κατέγραφε ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δείτε λοιπόν κ. Πρόεδρε ότι το γραφολογικό υλικό το οποίο βεβαίωσαν οι γραφολόγοι ότι έχει βρεθεί και ανήκει στον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο είναι τόσο πλούσιο χρονολογικά διασπειρώμενο στην ζωή της Οργάνωσης, διαφορετικό κατά το είδος και χαρακτηριστικό για το γλωσσικό ιδίωμα του ανθρώπου που τον φωτογραφίζει, τον ταυτίζει ως τον άνθρωπο που έχει την ιδιότητα αυτή για την οποία κατηγορείται και δείχνει ότι είναι η ψυχή της Οργάνωσης, ο νους. Ο νους της 17Ν είναι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.
Αυτό είναι φανερό από την πρώτη προκήρυξη Γουέλς μέχρι την τελευταία προκήρυξη Σόντερς στην οποία προκήρυξη Σόντερς την δεύτερη που εστάλη ύστερα από μερικούς μήνες στις εφημερίδες, η Οργάνωση σπεύδει να τονίσει ότι η ενέργεια αυτή, η δολοφονία δηλαδή του Στήβεν Σόντερς είναι ενέργεια πάρα πολύ μεγάλη και σημαντική, σημαντικότερη λέει και από τη δολοφονία του Γουέλς ή του Νορντίν.
Μη νομίσετε δηλαδή ότι ξεπέσαμε ως Οργάνωση. Εξακολουθούμε να σκοτώνουμε σημαντικά πρόσωπα και μάλιστα λένε εκεί στην προκήρυξη, την αναφέρω γιατί έχει σχέση με αυτόν τον κύκλο των θεμάτων που ασχολούμαι, ότι «εμείς πήραμε ένα G3 γιατί πιστεύαμε ότι η βρετανική αυτοκρατορία θα είχε τουλάχιστον έστω κι αν έχει ξεπέσει σε έναν τέτοιο εκπρόσωπό της ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο. Που να φανταστούμε ότι αυτός θα πήγαινε με ένα απλό αθωράκιστο ROVER μόνος του να πάει στην δουλειά του. Κοιτάτε πώς έχει ξεπέσει η Μεγάλη Βρετανία. Τέτοια λιγούρα έχει πέσει σε αυτή την χώρα που δεν διαθέτουν ούτε ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο. Αφού εμείς πήραμε το G3 και ρίξαμε με αυτό πρώτα για να σπάσουμε τα τζάμια και με αυτό κόπηκαν τα δάχτυλα του Στήβεν Σόντερς, όταν έπαθε εμπλοκή ο επόμενος ήταν επιτόπου και έτοιμος και τον αποτελείωσε με το πιστόλι›.
Να λοιπόν η συνέχεια της Οργάνωσης από την αρχή μέχρι το τέλος, να ο άνθρωπος ο οποίος με λεπτομέρεια και με επιμονή φροντίζει το έντυπο υλικό, το φυλάσσει, το αρχειοθετεί και αυτό είναι επίσης κάτι που χαρακτηρίζει τη δράση της 17Ν. Λέει ο Γιωτόπουλος «μα στα σοβαρά εγώ (όταν είχε αρχίσει να γίνεται λόγος ότι οι Αρχές προσεγγίζουν τη 17Ν, πιθανόν κάπου να είχε ακουστεί και το όνομά μου) θα έπαιρνα εγώ χαρτιά δικά μου γραμμένα με το χέρι μου και θα τα πήγαινα στη γιάφκα της Πάτμου; Γιατί, για να με βρουν;›.
Μα η απάντηση νομίζω είναι απλή και προκύπτει εκ της λογικής. Η γιάφκα Πάτμου ανέκυψε μετά την έκρηξη στα χέρια της βόμβας του Σάββα Ξηρού. Η γιάφκα Πάτμου ανέκυψε και δεν θα ανέκυπτε ποτέ ενδεχομένως υπό άλλες συνθήκες επειδή βγήκε η φωτογραφία του Σάββα Ξηρού.
Α. ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: (Εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Γιωτόπουλε, ήθελα να σας παρακαλέσω....
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ θα επιμένω να τον αποκαλώ «κύριο› κ. Πρόεδρε παρόλο που ο κύριος χρησιμοποιεί ενικό και είναι υβριστής. Αλλά τί να κάνουμε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς θα τηρείτε την δικονομία και τους τύπους. Οι κατηγορούμενοι μπορούν να λένε μια κουβέντα παραπάνω.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ θα τον ονομάζω «κύριο› γιατί έτσι οφείλω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εάν όμως εξέρχονται των ορίων και διαταράσσεται η ευπρέπεια της διαδικασίας.... Εγώ σας παρακάλεσα κάτι. Μπορούμε εμείς στο ίδιο επίπεδο να συνεννοούμαστε. Με άλλους δεν μπορώ να συνεννοηθώ αλλά με σας νομίζω.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δείτε όμως κ. Πρόεδρε πώς η ενέργεια αυτή την οποία ο ίδιος εμφανίζει ως συστατικό της επίσημης εκδοχής ως παράλογη είναι απολύτως λογική. Αν ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είχε αρχίσει να ανησυχεί κάπως για το ενδεχόμενο να προκύψει η ταυτότητα του Μιχάλη Οικονόμου με τον από το παρελθόν αναζητούμενο Αλέξανδρο Γιωτόπουλο έπρεπε αυτά τα οποία φύλαγε ως υλικό και αρχείο, γιατί αυτή την εμμονή την είχε, είναι δικό του πρόβλημα γιατί την είχε, αυτό φάνηκε από τις γιάφκες έπρεπε κάπου να το εξασφαλίσει.
Εάν η Αστυνομία στο σπίτι του τον έβρισκε με τέτοια χαρτιά τα πράγματα θα ήταν χειρότερα. Ποιο ήταν το μόνο ασφαλές σημείο σε όλη την Ελλάδα που μπορούσαν αυτά να διασφαλιστούν χωρίς να βρεθούν; Μα η γιάφκα. Ποιος θα έβρισκε το κρησφύγετο; Όταν λοιπόν λέει ο Σάββας Ξηρός στη συνέντευξη στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο ότι «μου έφερε ορισμένα χαρτιά και μου είπε παρ’ τα αυτά και βάλ’ τα διότι έχει αρχίσει να γίνεται κάποια κουβέντα και αυτό μου δημιουργεί κάποιες ανησυχίες› αυτή η ενέργεια ως ενέργεια κάλυψης είναι απολύτως λογική και είναι και πάρα πολύ έξυπνη.
Όπως έχει πει ο ίδιος και έτσι εξηγείται και η εκ πρώτης όψεως παράδοξη αδιαφορία του για το ενδεχόμενο να συλληφθεί και να διωχθεί για πλαστογραφία, λέει ο Γιωτόπουλος και σε συνεντεύξεις που έχει δώσει «και τί έγινε που κυκλοφορούσα ως Μιχάλης Οικονόμου; Το πολύ-πολύ αν με έπιαναν να είχα και μία κατηγορία για πλαστογραφία πιστοποιητικού, ίσως ούτε καν εγγράφου. Μέχρι ένα χρόνο τιμωρείται. Θα πήγαινα λοιπόν σε ένα Μονομελές και θα μου έβαζαν 6 μήνες φυλακή. Και τί έγινε;›.
Και ναι μεν για μας υπό την εκδοχή ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που ζει τίμια, ο οποίος δεν είναι συνωμότης, ο οποίος δεν έχει σχέση με την Οργάνωση αυτό είναι τελείως παράδοξο, ότι κανείς αναδέχεται τον κίνδυνο να συλληφθεί ως κοινός πλαστογράφος αλλά για τον κ. Γιωτόπουλο θα ήταν η σωτηρία. Δηλαδή τα μεν γραφόμενά του που τον συνέδεαν με την Οργάνωση και του προσέδιδαν την ιδιότητα την οποία είχε ήταν διασφαλισμένα στην γιάφκα, ο ίδιος δε κυκλοφορούσε με μία ψεύτικη ταυτότητα ώστε να αντιμετωπίζει απλώς το ενδεχόμενο να τιμωρηθεί με ποινή φυλακίσεως μέχρι 6 μηνών.
Τί έγινε; Πράγματι δεν έγινε τίποτα. Δεν θα γινόταν τίποτα. Σύμπτωση και τύχη ήταν ότι η βόμβα αυτή εξερράγη. Τύχη όχι γιατί οι συνέπειες που είχε στον ατυχή Σάββα Ξηρό αλλά για την πορεία της υποθέσεως και προέκυψαν οι γιάφκες, βρέθηκε το υλικό και αυτό συνδέθηκε με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο.
Να λοιπόν πώς όλα αυτά όταν τα συνδέσει κανείς λογικά και δει την θέση τους στην ιστορία αυτής της υποθέσεως και της Οργάνωσης αποκτούν το νόημά τους και την λογική τους εξήγηση. Το ότι η Οργάνωση αυτή κ. Πρόεδρε ήταν μέχρι λεπτομερείας επίμονη στο να συλλέγει και να κρατάει το υλικό της και τα κειμήλιά της είναι αποδεδειγμένο. Μην ξεχνάτε ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας μολονότι παραδόθηκε κάποια στιγμή στις Αρχές έκρυψε προηγουμένως το ένα 45άρι της Οργάνωσης και είπε ότι οι αγωνιστές δεν παραδίδουν τα όπλα τους. Φράση που ταιριάζει με την ενέργεια της απόκρυψης αυτού του περιστρόφου. Δεν έχει βρεθεί ούτε η γραφομηχανή.
Η τήρηση του καταλόγου των ενεργειών, είδατε με πόση επιμέλεια η Οργάνωση αναφέρει τί ενέργειες έκανε. Η επιμονή του αστεριού και της χρησιμοποίησης της ίδιας γραφομηχανής μολονότι αυτά σε εκθέτουν σε κίνδυνο να συσχετιστείς για να δείχνεις την ταυτότητά σου γιατί θέλεις τα σύμβολά σου ή τα φετίχ σου (δεν έχει σημασία), είναι χαρακτηριστικό αυτής της Οργάνωσης. Τα μάζευαν, τα τηρούσαν, τα αρχειοθετούσαν, τα φύλαγαν όλα. Αυτοί που είχαν την πρόσβαση και την ευθύνη των κρησφύγετων, δηλαδή οι τρεις κλειδοκράτορες, Γιωτόπουλος για τη μία, Κουφοντίνας και Σάββας Ξηρός ήσαν συγχρόνως οι αρχειοφύλακες, κειμηλιοφύλακες των κειμηλίων και των αντικειμένων αυτής της Οργάνωσης.
¶λλωστε αν η Οργάνωση αυτή ήθελε να μην αφήνει σύμβολα θα είχε φροντίσει κάτι τελείως απλό. Μετά από κάθε ενέργεια θα κατέστρεφε οποιοδήποτε ίχνος. Κάθε φορά θα είχε άλλο πιστόλι, κάθε φορά θα έβαζε ένα άλλο σήμα, στις γιάφκες δεν θα άφηναν τίποτα εκτός από οπλισμό χωρίς αποτυπώματα και πάει λέγοντας. Δεν ήθελαν όμως. Ήθελαν γιατί αυτό τόνωνε την εσωτερική λειτουργία και είναι απαραίτητο στην Οργάνωση διότι όταν ένα μέλος έμπαινε στην Οργάνωση αυτή έπρεπε για να ταυτιστεί με τους σκοπούς της, αυτό ήταν κάτι πολύ δύσκολο να εσωτερικεύσει αυτά τα οποία πίστευε η Οργάνωση, να πιστέψει στις ενέργειες τις προηγούμενες, να θαυμάσει τους παλαιότερους που είχαν εκτελέσει αυτές τις σπουδαίες για τους ίδιους πράξεις και για όλα αυτά χρειάζεται η ιστορία της Οργάνωσης με τα κειμήλιά της.
Να λοιπόν γιατί προκείμενου να λειτουργήσει λογικά, προκειμένου να διαμορφώνεται η συλλογική βούληση μέσα σε αυτή την Οργάνωση, προκειμένου να υπάρχει η ψυχική αλληλεγγύη των μελών, προκειμένου να νοιώθουν όλοι ότι είναι ο καθένας για όλους τους άλλους εκεί, προκειμένου να έχουν την ετοιμότητα να εκτελέσουν εκείνα τα έργα που θα τους ανέθετε η Οργάνωση χρειαζόταν η ιστορία, το αρχείο, τα σύμβολα διότι χωρίς αυτά καμία ομάδα δεν μπορεί, είναι ψυχολογική αυτή η διαπίστωση, να λειτουργήσει δυναμικά ως ενιαίο σύνολο. Και η Οργάνωση αυτή το χρειαζόταν και μάλιστα πάρα πολύ.
Έρχομαι με αυτά κ. Πρόεδρε να ασχοληθώ με ένα επόμενο θέμα που αφορά τον τρόπο λειτουργίας αυτής της Οργάνωσης, την δομή και τον τρόπο λειτουργίας αυτής της Οργάνωσης σε συσχετισμό με τον ιδιαίτερο ρόλο των μελών της και με ειδικότερη αναφορά στον ρόλο όπως αυτός αναδεικνύεται από κείμενα και λογικές αξιολογήσεις του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου.
Υπάρχει στη δίκη αυτή αυτό που έχει καθιερωθεί να ονομάζεται «καταστατικό της Οργάνωσης›. Είναι το κείμενο το οποίο έχει γραφεί δια χειρός Πάτροκλου Τσελέντη όπως ο ίδιος βεβαιώνει επί τη βάσει ενός πιο πρόχειρου χειρογράφου το οποίο του εδόθη και για το οποίο χωρίς να είναι βέβαιος θυμάται ότι πρέπει ο γραφικός χαρακτήρας αυτός να ήταν του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου διότι ήταν αυτός που έχει και το κείμενο που επιγράφεται «μέτρα ασφάλειας›.
Τί προκύπτει από αυτό το καταστατικό το οποίο παρότι μπορεί στο α ή στο β σημείο να μην τηρήθηκε σε όλη την ζωή της Οργάνωσης με κάθε λεπτομέρεια, πάντως στο βασικό του περιεχόμενο πράγματι έχει τηρηθεί από την Οργάνωση. Τί προκύπτει; Διαπίστωση πρώτη. Μεγάλη αξία αποδίδει ο συντάκτης του καταστατικού σε αυτό που ονομάζει «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό›. Είναι γνωστός ο όρος από την θεωρία και την πράξη του Κομμουνιστικού Κινήματος, είναι γνωστό επίσης από την ιστορική εμπειρία ότι δημοκρατικός και συγκεντρωτισμός δεν μπορεί να υπάρξει. Ή έχεις δημοκρατία ή έχεις συγκεντρωτισμό.
Όποιος λέει ότι θέλω δημοκρατικό συγκεντρωτισμό λέει ότι θέλω συγκεντρωτισμό. Απλώς επειδή η λέξη «συγκεντρωτισμός› μόνη της δεν χτυπάει καλά σε αυτούς που πρέπει να είναι οι υποτελείς της συγκέντρωσης πρέπει να εξωραϊστεί και με λίγη δημοκρατία για να μπορέσει να λειτουργήσει. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ουδέποτε έχει λειτουργήσει τουλάχιστον μακροπρόθεσμα στο πλαίσιο των Κομμάτων τα οποία τον θεωρούν ως στοιχείο τους. Δείτε την ιστορία των Κομμουνιστικών Κομμάτων από τον 20ο αιώνα και εντεύθεν και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Ότι έτσι έχει το πράγμα δεν είναι απλώς ισχυρισμός για την στήριξη του οποίου επικαλούμαι την ιστορία. Είναι ισχυρισμός που προκύπτει και από το ίδιο το καταστατικό. Δείτε τί «εκπτώσεις δημοκρατίας› κάνει αυτό το καταστατικό. Πόσο δηλαδή συγκεντρωτισμό θέλει και καθόλου δημοκρατία. Λέει καταφερόμενος ο συντάχτης κατά του υπερσυγκεντρωτισμού ο οποίος κατά την άποψή του χαρακτηρίζει το σταλινικό μοντέλο Οργανώσεων, λέει «σε αυτά τα σχήματα του υπέρ δηλαδή συγκεντρωτισμού το παντοδύναμο κέντρο επιβάλλει με διοικητικά, αυθαίρετα και βίαια μέτρα την γραμμή του και όχι πολιτικά›.
Να λοιπόν ότι δεν θέλει την δια της βίας επιβολή της γραμμής αλλά θέλει την επιβολή της. Πρόκειται για γραμμή. Η γραμμή βγαίνει από πάνω και κατεβαίνει κάτω. Ουδέποτε στην ιστορία υπήρξε γραμμή η οποία να βγήκε από κάτω και να ανέβηκε πάνω, διότι αν βγει από κάτω δεν χρειάζεται να πάει κατά πάνω. Να λοιπόν ότι αυτό το οποίο θέλει ο συντάχτης του καταστατικού είναι η επιβολή (όχι η πειθώ) αλλά με πολιτικά μέσα της γραμμής.
Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι βγάζουμε την γραμμή και κάνουμε και τους άλλους που είναι μέλη της Οργάνωσης να την υιοθετήσουν. Τους την επιβάλλουμε πολιτικά. Επίσης είναι αφέλεια λέει καταφερόμενος τώρα κατά ενός μοντέλου υπερβολικού αυθορμητισμού, είναι αφέλεια να πιστεύετε ότι ο κίνδυνος σταλινικής γραφειοκρατίας και μανιπουλάτσιας αντιμετωπίζεται με αποκεντρωμένους πυρήνες και έναν απλό συντονισμό ενός συντονιστικού οργάνου.
Νάτο λοιπόν και από την άλλη πλευρά. Δεν θέλουμε να είμαστε πυρήνες αυτόνομοι οι οποίοι αποφασίζουν και έχουν κάποιο συντονισμό μεταξύ τους. Ισχυρισμός τον οποίο προβάλλει ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος για την 17Ν στη συνέντευξή του στον «Λαμιακό Τύπο›. Εδώ επρόκειτο λέει για πυρήνες. Εκμεταλλεύεται την ύπαρξη πυρήνων στην Οργάνωση που την ξέρει πολύ καλά για να υποστηρίξει ψευδώς ότι εδώ επρόκειτο για Οργάνωση που δρούσε με αυτόνομους πυρήνες. Μα είμαστε στα λογικά μας; Είδατε αυτή η Οργάνωση να δρα με οποιονδήποτε αυθορμητισμό; Δεν είναι κάθε ενέργεια μελετημένη, σχεδιασμένη επί μήνες; Κάθε «και› και κάθε «Ν› της προκήρυξης γραμμένο από πριν και τα πάντα ελεγχόμενα υπό την σιδηρά πυγμή του κέντρου όπως το ονομάζει το καταστατικό αυτής της Οργανώσεως;
Επίσης παρακάτω ξέρετε η σημασία της υπάρξεως ενός πολιτικού κέντρου, δεν είναι λέει δε επιτρεπτό να παίζουμε, αλλάζοντας κάθε λίγο τους συντρόφους που συγκροτούν το κέντρο για ψύλλου πήδημα. Να λοιπόν και η διαχρονικότητα. Το κέντρο πρέπει να είναι ένα, πρέπει να είναι συγκεντρωτικό και πρέπει να είναι το ίδιο ή τα ίδια πρόσωπα. Γιατί αλίμονό μας, αν ο καθένας αναλαμβάνει αρχηγός για κάποιο διάστημα. Πού θα πάει ο συγκεντρωτισμός;
Περαιτέρω, προχωρεί στην ανάλυση του τι κάνουν οι πυρήνες; Και προσέξτε εδώ τώρα τι λέει. Αυτή η Εκτελεστική Γραμματεία που είναι το κέντρο, εξηγεί ότι το πολιτικό κέντρο είναι η Εκτελεστική Γραμματεία, κατεβάζει την πρόταση στους πυρήνες. Οι πυρήνες δεν ανεβάζουν τίποτα, μόνο τους κατεβαίνει κάτι και αυτή είναι η γραμμή τους κατεβαίνει στο κεφάλι κυριολεκτικά.
Και αφού υπάρξει λέει συλλογικός προβληματισμός και οι μερικές απόψεις των πυρήνων ξαναγυρίζουν στην Εκτελεστική Γραμματεία που αποφασίζει, λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά τις μερικές ανάγκες, αλλά χωρίς αυτές να αποτελούν επιτακτική εντολή. Γιατί; Σε κάθε περίπτωση η Εκτελεστική Γραμματεία έχει την πολιτική ευθύνη της απόφασης, η οποία θα ληφθεί. Να λοιπόν που η συζήτηση με τους πυρήνες, τις οποίες συντονίζει ο πυρηνάρχης και στον οποίο πυρηνάρχη μάλιστα το ίδιο καταστατικό, παρέχει το δικαίωμα, μολονότι η πλειονότητα των μελών του πυρήνα διαφωνούν μ’ αυτά που λέει αυτός, αν λέει είναι απολύτως αναγκαίο το λέει παρακάτω, να κάνει του κεφαλιού του.
Δηλαδή ο πυρηνάρχης δεν υποχρεούται, δεν δεσμεύεται από τις γνώμες των μελών του πυρήνα, όπως και το κέντρο δεν δεσμεύεται από τις γνώμες όλων των τυχόν πυρήνων και αποφασίζει αυτό γιατί αυτό είναι σε τελευταία γραμμή. Και λέει μάλιστα χαρακτηριστικά, μπορεί να πάρει την απόφαση μόνος του αυτός, ο πυρηνάρχης, δεν πρέπει να πιστεύετε ότι η σωστή άποψη και η αλήθεια βγαίνει με μια ψηφοφορία, αλίμονο. Θα βάλουμε τα μέλη να ψηφίσουν να μας πουν αυτοί τι θα κάνουμε εμείς;
Συγκεντρωτισμός, πολιτικό κέντρο, εκτελεστική γραμματεία, ίσως το αποφασίζουμε και διατάσσουμε του κ. Λάμπρου να ήταν υπερβολικό στην έκφραση – συγχωρήστε με κ. Λάμπρου – αλλά είναι κατ’ αποτέλεσμα ορθό.
Με μια προσχηματική βόλτα της γραμμής η οποία έβγαινε επάνω, δια μέσου των μελών, για να καλυφθεί το στοιχείον της δημοκρατίας της υποτιθέμενης, το πολιτικό κέντρο αποφάσιζε αυτό ή εκείνο το οποίο ήθελε. ¶λλωστε σας είπαν οι κατηγορούμενοι εδώ απολογούμενοι, Κονδύλης, εγώ λέει δεν είπα ποτέ καμιά άποψη η οποία να αλλάξει κάτι απ’ αυτά που μας φέρνανε. Ο δε Τέλιος έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία η απολογία Τέλιου στο σημείο αυτό. Ήταν φαίνεται το μόνο μέλος της οργάνωσης το οποίο κλώτσαγε πολύ. Κλώτσαγε πολύ ιδεολογικά.
Και έδειξε με την απολογία του στο ακροατήριο, ότι έχει μια πολύ καλή πολιτική συγκρότηση, έχει διαβάσει τα κείμενα της αριστεράς, γνωρίζει πάρα πολλά πράγματα, και από την ιστορία και από την θεωρία και γι’ αυτό διατύπωνε αντίλογο.
Ίσως δε αν θέλετε και η ιδιαιτερότητά του η προσωπική, η ευαισθησία του η συναισθηματική, να τον έκανε ένα πρόσωπο το οποίο τελικώς δεν άκουγε. Προσπάθησε ο Κουφοντίνας να τον πείσει. Ο Χριστόδουλος από κοντά χρησιμοποίησε και το μέσο της απειλής. Δεν τον απολύουμε λέει αυτόν εδώ πέρα, καθόμαστε και ασχολούμαστε με τις διαφωνίες του τόσοι άνθρωποι. Δεν τον απολύουμε, μπας και φοβηθεί. Όχι, ούτε αυτό έπιασε.
Και τότε γίνεται η μεγάλη συνάντηση με τον πνευματικό ηγέτη της οργάνωσης, ο οποίος με την κουκούλα, γιατί όλοι αυτοί που αρέσκονται σε τελετουργικές εμφανίσεις, μη μου πείτε ότι είναι τυχαίος ότι εμφανίζεται ο Λάμπρος με κουκούλα, για να προκαλέσει δέος. Για να μην είναι αυτό που είναι. Ο άνθρωπος με το πρόσωπό του. Αυτός τον οποίον κοιτάς και μπορεί να τον αμφισβητήσεις για το εάν σε πείθει, στον αδύναμο Τέλιο να τον φοβίσει και με την κουκούλα και να τον βάλει κάτω δυο ώρες να καταλάβει, ότι αυτά τα οποία λέει, ιδεολογικά και πολιτικά είναι απλώς ανοησίες. Δεν επείσθη όμως, ο Τέλιος δεν επείσθη.
Και αυτό βεβαίως προκάλεσε πρόβλημα στην οργάνωση. Και ποια είναι τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται για εκείνον που είναι απείθαρχος; Εδώ και το είπαν και στην διαδικασία οι κατηγορούμενοι, κοιτάξτε λέει τα πειθαρχικά μέτρα. Έχει επίπληξη, έχει νέα σοβαρή παρατήρηση κλπ. κλπ. Είδατε πουθενά να λέει ότι απολύουμε κάποιο μέλος;
Αν λοιπόν το καταστατικό – διατυπώνω τον αντίλογο τον πιθανό της άλλης πλευράς – ισχύει πού είναι γραμμένη η απόλυση ως πειθαρχική ποινή εκείνου ο οποίος διαφωνεί;
Εδώ κύριε Πρόεδρε θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει επιχειρήματα λογικά. Ότι αυτά τα πράγματα γίνονται αλλά δεν γράφονται. Αλλά δεν είναι μόνο εκεί η απάντηση. Η απάντηση υπάρχει σε κάτι που πιστεύω ότι δεν έχει προσεχθεί επαρκώς μέχρι σήμερα και βρίσκεται, όσο και αν αυτό ακούγεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο, θα το αποδείξω αμέσως πόσο λογικό είναι, στα κείμενα εσωτερικών κανονισμών της Λ.Ε.Α. Έχω στα χέρια μου το κείμενο εσωτερικού κανονισμού της Λ.Ε.Α.
Εάν κανείς το διαβάσει και δει και το καταστατικό, θα δει ότι υπάρχει μια εκπληκτική ομοιότητα όχι στην έκταση, αλλά στο μοντέλο το οποίο προωθείται στην οργάνωση και ότι ο συντάκτης είναι ο ίδιος. Και είναι ο συντάκτης ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος του κειμένου αυτού της Λ.Ε.Α. Είδατε άλλωστε με πόση υπερηφάνεια σας είπε στο ακροατήριο, ότι εμείς είμαστε η μόνη οργάνωση επί δικτατορίας που κάναμε ένοπλες ενέργειες?
Α. ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ακούστε κ. Πρόεδρε, ο τρόπος λειτουργίας της οργάνωσης είναι συγκεντρωτικός, δημοκρατικός. Ο συγκεντρωτισμός είναι το μοναδικό μέσο αντιμετώπισης των αυτονομίστικων τάσεων. Τόσο στο πολιτικό, όσο και στον στρατιωτικό τομέα, που δημιουργούνται από την ανάγκη του συνωμοτισμού, τα κείμενα της Λ.Ε.Α. έχω. Είναι τα κείμενα της Λ.Ε.Α. που αναγνώστηκαν όλα σε μια συνεδρίαση. Συνωμοτισμού και στεγανοποίησης. Πειθαρχία κ.ο.κ. Μέτρα – προσέξτε – ασφάλειας, διατύπωση: Προσέξτε, κείμενα διεκδικήσεων. Έτσι λέει η 17Ν και τις δικές της προκηρύξεις. Είναι η ορολογία που χρησιμοποιεί η Λ.Ε.Α.
Και το κυριότερο όμως κ. Πρόεδρε που αφορά τον Τέλιο. Ακούστε, σε περίπτωση που η απειθαρχία βάζει σε κίνδυνο την ασφάλεια της οργάνωσης και την ζωή των μελών της, οι ποινές που μπορεί να επιβληθούν είναι απεριόριστες και βαρύτατες. Και ο νοών νοείτο.
Να λοιπόν που υπάρχει η ρίζα του κακού, είναι εδώ στο καταστατικό και η σχέση που έχει είναι ότι, αυτή η νοοτροπία του συγκεντρώνοντος την εξουσία της οργάνωσης, εκφράζεται και με τις απειλές προς τον Τέλιο. Και το ότι το Τσελέντη δεν χρειάστηκε να τον απειλήσουμε, γιατί ήσαστε σίγουροι ότι ο Τσελέντης δεν πρόκειται να πάει να μιλήσει πουθενά, δεν θα πει τίποτα, και επομένως δεν κινδυνεύανε. Είναι πάρα πολύ απλό.
Και ο Κονδύλης ακόμα, ο οποίος είπε εδώ, ότι εγώ αποχώρησα ειρηνικά και κανείς δεν με απείλησε, αν δείτε κ. Πρόεδρε την συνέντευξή του στο Έθνος που έχει αναγνωστεί εδώ, ξέρετε τι λέει; Θα σας το πω αμέσως. Κανείς λέει, δεν με απείλησε, αλλά αντιλαμβάνεστε είναι ευνόητο ότι φυσικά φοβόμουνα, υπ’ αυτές τις συνθήκες να πάω να πω κάτι. ΤΙ φοβότανε; Τις αρχές μόνο; Φοβόμουν χωρίς να έχω απειληθεί. Ήταν εύλογο να φοβάμαι.
Όταν διαπιστώσεις ότι βρίσκεσαι σε μια τέτοια ομάδα, πάρα πολύ δύσκολα φεύγεις. Αυτό είναι νομίζω κατανοητό. Σωτήριος Κονδύλης, έχει κατατεθεί από μένα, συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ.
Ιδού κύριε Πρόεδρε, και έρχομαι εδώ νομίζω σ’ ένα κρίσιμο σημείο αυτής της ενότητας πως η 17Ν ως σχήμα και ως μόρφωμα, είναι συνέχεια της Λ.Ε.Α. του κ. Γιωτόπουλου. Λέω του κ. Γιωτόπουλου, γιατί βέβαια, δεν αφορά αυτό άλλα μέλη που τότε συμμετείχαν σε αυτή την οργάνωση.
Α. ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: (Παρέμβαση εκτός μικροφώνου)?Εγώ δεν ήμουν αρχηγός της Λ.Ε.Α?
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν πειράζει γίνατε εν συνεχεία. Κοιτάξτε κύριε Πρόεδρε, θα δείξω αμέσως, ότι μπορεί μεν η Λ.Ε.Α. να έκανε αντιδικτατορικές ενέργειες, κανείς δεν αμφιβάλει περί αυτού και μπορεί οι αντιδικτατορικές ενέργειες ως πράξεις και ως αποτέλεσμα, ως εξ αντικειμένου δηλαδή σκοπούμενες, όλες, απ’ όποιον και αν γινότανε και όπως και αν γινότανε, να είχαν την συμβολή τους στην αποσταθεροποίηση και την απονομιμοποίηση του δικτατορικού καθεστώτος. Κατά τούτο – όπως τόνισε και η εισαγγελική έδρα – ουδείς μέμφεται αλλά αντίθετα επαινεί εκείνους μεταξύ αυτών είναι και οι άνθρωποι της Λ.Ε.Α., οι οποίοι κάνανε ενέργειες εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος.
Εκείνο όμως που έχει ενδιαφέρον, είναι να δει κανείς ότι, η πορεία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου από μέλους ή αρχηγού, δεν ενδιαφέρει της Λ.Ε.Α., σε αρχηγό της 17Ν, δεν είναι αντιφατική. Αυτό το οποίο ορισμένοι μάρτυρες εδώ υπερασπίσεως εδώ κατέθεσαν ότι δηλαδή, μα ένας άνθρωπος που είχε αντιδικτατορική δράση, που διέθετε αυτή τη προσωπικότητα και την γενναιότητα να κάνει τέτοιες ενέργειες, είναι δυνατόν στη συνέχεια να στραφεί σε δολοφονίες, σε ενέργειες τέτοιες βίας, σαν και αυτές που έκανε η 17Ν;
Η απάντηση είναι ναι . Και να που βρίσκεται ο σπόρος του κακού που χαρακτηρίζει τον κ. Αλέξανδρο Γιωτόπουλο από την δράση του τότε. Ακούστε τι λέει η Λ.Ε.Α. σε μια από τις προκηρύξεις της, την οποία εκδίδει επί δικτατορίας, κυκλοφορεί επί δικτατορίας για τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις.
Λέει: «η συντριπτική πλειοψηφία των αντιστασιακών ενεργειών έγιναν από τις Οργανώσεις της Επαναστατικής Αντίστασης. Δηλαδή εκείνων που αγωνίζονται με μέσα βίαια και μαχητικά ενάντιας το σύστημα. Δηλαδή, 20η Οκτώβρη – Γιωτόπουλος Λ.Ε.Α. – Γιωτόπουλος, ¶ρης συγγενής οργάνωση?›
Α. ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν είχατε κάποιες επαφές με την 20η Οκτώβρη;
Α. ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ καμία απολύτως. Τι είναι αυτά που λέτε;
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Καλά. Και λέει «και από την άλλη μεριά της χούντας. Από την μια μεριά λέει, βαριές ποινές και σκληρή αντιμετώπιση των αγωνιστών της ένοπλης αντίστασης και από την άλλη, όλοι οι άλλοι. Είτε δεξιοί, αντιχουντικοί, είτε κεντρώοι, είτε αριστεροί του Κολιγιάννη, Κ.Κ.Ε. Εξωτερικού, είτε αριστεροί του Εσωτερικού, είτε Τροτσκιστές, είτε ψευτοκινεζόφιλοι, αρκεί να χρησιμοποιούν μη μαχητικά μέσα, προκηρύξεις – συζητήσεις. Αυτά λέει τα μέσα, τα μη στρατιωτικά, τα μη ένοπλα, είναι λέει ασήμαντα, τι είναι αυτά;›
Δείτε την περιφρόνηση αυτής της προκήρυξης, για όλους τους άλλους, πλην ημών, που έκαναν αντίσταση. Και δείτε την, με τον κομπασμό του Γιωτόπουλου στην αίθουσα αυτή, ότι ήμασταν εμείς οι άπιαστοι, οι άπιαστοι ήμασταν μόνο εμείς, η Λ.Ε.Α. Όλοι οι άλλοι, τους έπιασαν αμέσως. Και όχι μόνο αυτό κ. Πρόεδρε. Θα προχωρήσω παρακάτω στις προκηρύξεις της 17Ν, όπου στην προκήρυξη που στέλνεται στον ΠΟΝΤΙΚΙ και έχει αναγνωστεί και έχει γίνει χρήση της επανειλημμένως στο ακροατήριο, και πάλι εκφράζεται περιφρόνηση για όλους τους άλλους και λέει η οργάνωση ότι, το ποιοτικό ανέβασμα στην δράση, είναι οι εκτελέσεις. «Εμείς είμαστε η πρωτοπορία, γιατί μόνο εμείς δολοφονούμε. Όλοι οι άλλοι είστε δεύτεροι, τρίτοι, ή τιποτένιοι, τίποτα δεν είστε. Τι είναι λέει αυτό; Πηγαίνουν και βάζουν σε καλάθια αχρήστων κάτι ψευδοκροτίδες, ακόμα και κεντρώοι; Λες και ήταν ντροπή να είσαι κεντρώος στη δικτατορία και να κάνεις αντίσταση και βάζουν κροτίδες; Πάνε λέει με τα πόδια, ενώ εμείς λέει τώρα οι τελειοποιημένοι αγωνιστές, απαλλοτριώνουμε μεταφορικά μέσα, κλέβουμε. Και επιπλέον προχωρούμε στις εκτελέσεις. Δολοφονούμε.
Ιδού η ανωτερότητα η επιχειρησιακή και ιδού και ο ατομικός κομπασμός. Η υπεροψία, η αλαζονεία, ο εγωισμός, η αυταρέσκεια, του ανθρώπου ο οποίος τα προπαγανδίζει. Όλοι οι άλλοι είναι άχρηστοι. Στην απάντηση στις οργανώσεις και τα κόμματα, η 17Ν αφού σύρει όλες τις πολιτικές δυνάμεις από τη δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά τους σούρει τα εξ αμάξης, ξέρετε τι λέει; Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν στο ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό, είναι λέει ηλίθιοι με περικεφαλαία. 17Ν.
Και παρακάτω ότι, αυτοί λέει που στην διαδήλωση του 1974 πετάξανε αυγά, το ΕΚΚΕ τότε στην Αμερικανική Πρεσβεία, αυτοί λέει είναι φολκλόρ και παιδαριώδεις. Γιατί μόνο οι ενέργειες που κάνουμε εμείς, στην Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έχουν κύρος και σοβαρότητα, η κροτίδα στην τουαλέτα. Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, περήφανος γι’ αυτήν, δεν θυμόταν αρχικά πότε την έβαλε, το θυμήθηκε στη συνέχεια. Την εμφάνισε ως μέγα συμβάν της αντιδικτατορικής περιόδου και αποδείχθηκε ότι ήταν μια κροτίδα που προκάλεσε ζημιά 5.000 δραχμών.
Αλλά αυτό στο κόσμο το δικό του, τον οποίον φαντασιώνει, και στον οποίον θεωρεί ότι είναι όντως μεγάλος αρχηγός, θεωρεί ότι είναι προσωπικότητα και μας εκδικείται εμάς που δεν τον αναγνωρίζουμε και μας εκδικείτο τόσα χρόνια σκοτώνοντας ή βάζοντας άλλους να σκοτώνουν, όλα αυτά είναι συμβατικά. Η ιστορία γράφεται από τον Γιωτόπουλο, δια του Γιωτόπουλου και για χάρη του. Ένας είναι αυτός που γράφει τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας και αυτός είναι ο Γιωτόπουλος. Όλοι οι άλλοι δε, δεξιοί, αριστεροί, ακροαριστεροί, μαοϊκοί, τροτσκιστές, είναι για πέταμα, τιποτένιοι, άχρηστοι και ηλίθιοι.
Προσέξτε κύριε Πρόεδρε και κάτι άλλο, στα μέτρα ασφάλειας δια χειρός Γιωτοπούλου, στο τέλος, αναφέρεται ότι κάθε σύντροφος πρέπει να έχει τρία σημεία πάσες. Σημείο πάσα είναι, σημείο κρυφό που βρίσκεται π.χ. πίσω από το καζανάκι μιας καφετέριας, όπου ένας σύντροφος αφήνει ένα αντικείμενο μεγάλο ή μικρό π.χ. στις δέκα και κάποιος άλλος που δεν γνωρίζει τον προηγούμενο πηγαίνει και το παίρνει στις δέκα και τέταρτο. Δηλαδή προώθηση αντικειμένου, μπορεί να είναι εκρηκτικά, προκηρύξεις ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς να γνωρίζει αυτός που παραλαμβάνει, ποιος την έχει αφήσει προηγουμένως.
Εάν τώρα δείτε ένα από τα έγγραφα τα οποία έχουν κατασχεθεί και στα οποία έχουν βρεθεί αποτυπώματα αν θυμάμαι καλά του Ανέστη Παπαναστασίου, που αναφέρεται στο τι κάνει κανείς μετά από μια ενέργεια, λέει στο τέλος, η δεύτερη σελίδα μετά από την σύλληψη μέλους, «απαγορεύονται οι πάσες, εκτός από τις αναγκαίες για προσωπική άμυνα και κρύψιμο υλικών.›
Τι θέλω να πω μ’ αυτά, προσθέτοντας και το περίφημο ιστορίες - λεζάντες, που αναφέρονται στα μέτρα ασφάλειας και στο καταστατικό της οργάνωσης. Ότι καθένας που συλλαμβάνεται, πρέπει να έχει έτοιμες ιστορίες – λεζάντες, ώστε να μην κινεί την υποψία των αστυνομικών αρχών. Τι σημαίνει λεζάντα στα ελληνικά; Εμείς συνήθως λέμε το κείμενο που συνοδεύει μια γελοιογραφία. Ο κ. Γιωτόπουλος το χρησιμοποιεί βέβαια με άλλη έννοια, είναι η γαλλική έννοια του «λε ζαντ› που σημαίνει μύθος, δηλαδή μια ψεύτικη ιστορία. Πρέπει να έχουμε ψεύτικες έτοιμες ιστορίες, βέβαια ο καημένος ο κ. Τζωρτζάτος δεν τα κατάφερε πολύ καλά όταν τον πιάσανε τότε, να τον ρωτήσουν, γιατί τριγυρνούσε με την μοτοσικλέτα αλλά δυστυχώς οι αρχές ήταν τόσο αδρανείς, που αυτή την απίθανη ιστορία του, με τον άγνωστο με τον οποίον έτρωγε παγωτά, θεωρήσανε ότι δεν έπρεπε να έχει συνέχεια όσον αφορά την δίωξη και την περαιτέρω διερεύνηση αυτής της υποθέσεως.
Θέλω να πω επισημαίνοντας όλα αυτά κ. Πρόεδρε, ότι υπάρχει μια διήκουσα γραμμή σε όλα αυτά τα κείμενα, τα οποία όχι απλώς αποπνέουν την ψυχολογία του συντάκτη τους, αλλά δείχνουν και αποδεικνύουν την ιστορική συνέχεια στη δράση αυτού του ανθρώπου.
Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος άλλωστε, αυτό προκύπτει και από τις προκηρύξεις της 17Ν, δεν θεώρησε ότι αποτελούσε καμιά σοβαρή αλλαγή η πτώση της δικτατορίας και η μεταπολίτευση. Αν δείτε αυτό το κείμενο το δακτυλογραφημένο που έχει επάνω τις διορθώσεις του με ημερομηνία Δεκέμβριος του 1974 στο οποίο γίνεται αποτίμηση της παρούσης πολιτικής καταστάσεως μετά την μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974, λέει ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι το μπλοκ το οποίο κυβερνάει είναι φασιστοδεξιό. Δεν έχει λέει και μεγάλη διαφορά. Απλώς η χούντα υποχώρησε από το προσκήνιο, δηλαδή την πολιτική εξουσία, έχει διατηρήσει όλα της τα πόστα στον υπόλοιπο μηχανισμό και φέρανε και ένα πολιτικό, ο οποίος παρέχει επίφαση δημοκρατικότητας, δηλαδή τον Καραμανλή, ώστε να παριστάνουμε ότι έχουμε δημοκρατία.
Ενώ λοιπόν για μας και ολοκληρώνω αυτό το κεφάλαιο κ. Πρόεδρε, τους υπολοίπους η πτώση της δικτατορίας ήταν ιστορικό γεγονός και για τους περισσότερους οι όποιες περαιτέρω φιλοδοξίες, είτε αυτές ήταν για σοσιαλισμό, είτε για οτιδήποτε άλλο, ήταν αυτονόητο ότι με ειρηνικά μέσα πλέον θα επιδιωχθούν, με τον κ. Γιωτόπουλο δεν συνέβη το ίδιο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η πτώση της δικτατορίας του χάλασε λίγο και την κατάσταση, γιατί δεν εύρισκε εύκολα ανθρώπους οι οποίοι να αποδίδουν τόση σημασία στις στρατιωτικές, όπως ο ίδιος τις ονόμαζε, ενέργειες. Ο άνθρωπος ήθελε να συνεχίσει την ένοπλη δράση.
Επομένως η αντιδικτατορική ένοπλη δράση του, δεν αντιμετωπιζότανε από τον ίδιο, ως μια δράση η οποία είχε σκοπό να πέσει η δικτατορία, αυτό ήταν δευτερεύον και το πολύ ενδιάμεσο. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν, η επαναστατική λαϊκή βία, να καταρριφθεί ο καπιταλισμός και να πάρουμε την εξουσία στα χέρια μας, αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό, όπου όλους θα μας διαχειριζότανε ο κ. Γιωτόπουλος και εκείνος βέβαια θα διαχειριζότανε τον εαυτό του.
Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να ξενίζει το γιατί, ενώ είχε αντιδικτατορική δράση, γιατί προχώρησε στην δράση στο πλαίσιο της 17Ν. Μ’ αυτά τα μυαλά τα οποία είχε όταν έκανε την αντιδικτατορική του δράση, τα ίδια συνέχισε εν συνεχεία μέσα στην 17Ν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτει για το δείπνο των όσων κρατούνται μισή ώρα.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
