Δε μπορώ να καταλάβω ποια είναι αυτά τα περισσότερα στοιχεία τα οποία κατά την άποψη του αξιοτίμου κ. Εισαγγελέως, θεμελιώνουν το «φυσικός αυτουργός› και όχι το «άμεσος συνεργός› όπως εμείς ισχυριζόμαστε και με τα υπομνήματά μας ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Φοβούμαι δύο πράγματα: Πρώτον ότι ο κ. Εισαγγελεύς δε θέλησε να ξεφύγει από την πεπατημένη που ακολουθήθηκε από την εποχή των προανακριτικών απολογιών και δεύτερον, του ερχόταν δύσκολο να πλήξει έστω και σε αυτή την λεπτομέρεια την αξιοπιστία του Πάτροκλου Τσελέντη. Τί είχε σαν στοιχείο που διαφοροποιείται από όλους και από τις μαρτυρικές καταθέσεις; Το μόνο διαφορετικό στοιχείο που είχε ήταν η κατάθεση του Πάτροκλου Τσελέντη.
Νομίζω ότι ενώπιόν σας αν μη τι άλλο απέδειξα ότι στο συγκεκριμένο θέμα, διότι αυτού την γνώση έχω και αυτά τα στοιχεία έχω, ο Πάτροκλος Τσελέντης δεν λέει την αλήθεια. Επομένως αφού δεν ξέρω για ποιους λόγους δεν λέει την αλήθεια για τις συνθήκες της ληστείας και του φόνου του Μάτη, δε μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο της στήριξης της Εισαγγελικής άποψης για το ποιος ήταν ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας του Μάτη.
Ειλικρινά με είχε συγκινήσει μία αναφορά του έχοντας στοιχειώδεις γραμματικές γνώσεις του εργάτου αδελφού του μακαρίτη του Μάτη όταν είπε σε κάποια συνέντευξή του πηγαία, από την ψυχή του όπως βγήκε, ότι «από το 1984 στο Θεσπρωτικό Πρεβέζης, τα άγρια πουλιά δε λαλούν πια. Περιμένουν να πάω στα νεκροταφεία του χωριού, στο μνήμα του Χρήτσου και των γονιών μας για να φωνάξω: Ησυχάστε, καταδικάστηκαν οι δολοφόνοι της οικογένειεάς μας›.
Επιτρέψτε μου να πω πως αν δεχθείτε την Εισαγγελική πρόταση, ούτε ο Ξενοφών Μάτης θα μπορέσει να κάνει αυτό το οποίο λέει, ούτε φρονώ ότι θα ησυχάσουν στο μνήμα τους ο μακαρίτης ο Μάτης και οι γονείς του που πέθαναν περιμένοντας να τιμωρηθεί ο δολοφόνος.
Συμφωνώ με την Εισαγγελική άποψη ότι από πλευράς ποινικής μεταχείρισης δεν έχει διαφορά αλλά για εμάς δεν είναι αυτό το θέμα. Κάτι το οποίο είναι τόσο οφθαλμοφανές, εάν δεν μπορέσετε να καταλήξετε γιατί δεν είναι επαρκή στοιχεία στο ποιος είναι ο φυσικός αυτουργός, αυτό δε θα μας ενδιέφερε. Αρκεί να μην επιμείνετε στην ψευδή πεπατημένη ότι αυτός που πυροβόλησε ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Η ποινή του άμεση συνεργού σ’ αυτή τη δολοφονία και βέβαια σημαίνει ισόβια.
Δεν είναι πως θέλησαν να μας προβοκάρουν και να πουν ότι «θέλουμε να ξεφορτώσουμε από ένα φόνο τον Δημήτρη Κουφοντίνα, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας›. Θέλουμε όμως την απόδειξη της δικαιοσύνης να περνάει μέσα από την αλήθεια κι από κει και πέρα, εάν κρίνετε ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την καταδίκη και του φυσικού αυτουργού, πείτε το και να το αφήσουμε κενό. Όχι όμως κάποιος –και μάλιστα αυτός που κατ’ εξοχήν φορτώνεται τις δολοφονίες, να φορτωθεί και τη δολοφονία του Μάτη.
Ήρθα σε αυτή τη δίκη με την πεποίθηση ως επί 25ετία υπηρετών τη Δικαιοσύνη από τη θέση του συνλειτουργού της Έδρας των συνηγόρων, πιστεύοντας αυτό που περίμενε όλος ο ελληνικός λαός παρακολουθώντας να ξεκινάει αυτή η διαδικασία. Ήρθα περιμένοντας από αυτή τη Δίκη να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση, να διερευνηθούν όλες οι πτυχές της, να πειστούμε εάν είναι έτσι ότι εξαρθρώθηκε η 17Ν ολόκληρη, ότι όσοι από τους κατηγορούμενους και αποδειχθεί ότι ήταν μέλη της Οργάνωσης ή έκαναν κάποιες πράξεις, αυτοί είναι που είναι εδώ και άλλοι δεν υπάρχουν και βέβαια μετά από 27 ολόκληρα χρόνια που ταλαιπώρησε η τρομοκρατία τον έρημο αυτό τόπο, όλοι με προσμονή περιμέναμε αυτή την εξέλιξη.
Η ζημιά της τρομοκρατικής δράσης ήταν μεγάλη, το αίμα ήταν πολύ όχι μόνο των νεκρών, αλλά και των τραυματιών. Θύματα ανύποπτα, άδικα δολοφονημένα ψυχρά, η ζημιά της πατρίδας μας μέσα και έξω από την Ελλάδα υπήρξε μεγάλη, ενώ –υποτίθεται- ότι χτυπούσαμε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στην ουσία δίναμε όπλα στα χέρια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για να ασκεί ποικιλόμορφες πιέσεις σε βάρος της χώρας μας εκμεταλλευόμενος το φαινόμενο της τρομοκρατικής δράσης.
Βέβαια θέλω να πω και ας φανώ σκληρός, ότι οι Αμερικάνοι είναι έμποροι. Σε κάποιο επίπεδο εξαργύρωναν τις πιέσεις αυτές προς τη χώρα, με την αγορά οπλικών συστημάτων και υπήρξαν πιέσεις στα χαρτιά, μας ανέφεραν στις εκθέσεις του State Department, στην ουσία όμως υπήρξε ένα κομβικό σημείο που ανέτρεψε τα πράγματα.
Το κομβικό σημείο ήταν η δολοφονία του Σόντερς, ήταν η ανάμιξη των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, βλέπετε και πάλι τι αναγκάζεται να κάνει η χώρα μας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, ενόψει των χαλκευμένων καταγγελιών ότι η χώρα μας δεν είναι ασφαλής, όταν αυτά που γίνονται εδώ είναι πολύ λιγότερα από ότι γίνονται σε όλο τον κόσμο, αναγκάζεται να ανεχθεί την ανεξέλεγκτη δράση των ξένων μυστικών υπηρεσιών μέσα στη χώρα και να μην το κατηγορούν αυτό διότι εκείνοι είναι υπεύθυνοι για την είσοδο και τη δράση των μυστικών υπηρεσιών και των αμερικανικών και των εγγλέζικων, στις οποίες πιέστηκε και αναγκάστηκε η πατρίδα μας να υποκύψει.
Ήρθαν οι Εγγλέζοι με τα κατάλοιπα της μεγάλης αυτοκρατορίας, οι οποίοι –επιτρέψτε μου να πω εν πολλοίς- αστυνομική δουλειά έκαναν. Έβαλαν κάτω το υλικό το οποίο υπήρχε και ήταν άφθονο και άρχισαν να κάνουν συγκρίσεις. Φαίνεται ότι τόσα χρόνια δεν είχε γίνει αυτή η δουλειά. Εν πάση περιπτώσει άρχισαν κάποια πράγματα να ταιριάζουν και έρχεται η βραδιά της 29ης Ιουνίου με την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά.
Από αυτό κατά την άποψή μου το εντελώς τυχαίο περιστατικό αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της τρομοκρατίας. Δεν νομίζω ότι πιστεύει κανείς σήμερα ότι οι Αρχές –όπως καλλιεργήθηκε έντονα- ήταν έτοιμες να κάνουν συλλήψεις, είχαν τα ονόματα, είχαν τα στοιχεία, τα πάντα και περίμεναν την έκρηξη στον Πειραιά για να υλοποιήσουν το πρόγραμμα των συλλήψεων και της εξάρθρωσης της τρομοκρατίας, της ελεγχόμενης εξάρθρωσης, επιτρέψτε μου να πω.
Υπάρχουν σκοτεινά σημεία βέβαια σε αυτή την έκρηξη, που φοβούμαι –και μπορώ να το πω πια, γιατί είμαστε στο τέλος της διαδικασίας- ότι δεν πρόκειται να φωτιστούν ποτέ. Μου έκανε εντύπωση –το είπα και στη διάρκεια της δίκης- γιατί ο Σάββας Ξηρός πήγε να κάνει μια τρομοκρατική ενέργεια, πήγε να βάλει μια βόμβα και κουβαλούσε μαζί του σχεδόν όλη την προίκα της Οργάνωσης. Κουβαλούσε μαζί του ό,τι θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανακάλυψη των σημείων που είχαν κρυμμένο τον οπλισμό τους. Ήταν μια ενέργεια η οποία δεν συνεδυάζετο με την 27χρονη πορεία της Οργάνωσης, με την οργάνωση, τη μυστικότητα, τη συνομωτικότητα, την προσεκτικότητα η οποία είχε διακρίνει τις ενέργειές τους. Είναι κάτι το οποίο μου έχει μείνει μέσα μου και δεν ξέρω αν θα πάρω ποτέ απάντηση και το οποίο οφείλω αυτή τη στιγμή να το πω.
Οδηγηθήκαμε στο να εκφράζεται δημόσια η άποψη ότι υπήρξε κάποια τετραμερής συμφωνία, η οποία οδήγησε τη μεν ιστορική ηγεσία και τους εγκεφάλους της Οργάνωσης στο απυρόβλητο και έδωσε και ένα κομμάτι της Οργάνωσης προκειμένου να ικανοποιηθεί το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και οι ξένοι παράγοντες. Όπως είχα πει κάποτε, έδωσε δηλαδή το τσικό της Οργάνωσης και τα μεγάλα ψάρια πέρασαν στο απυρόβλητο.
Πρέπει να δεχτούμε δηλαδή την άποψή ότι τα πράγματα στον τόπο μας με την τρομοκρατία ήταν τόσο απλά; Είναι αλήθεια αυτό που όπως υποστηρίζουν κάποιοι: Ελλάδα είναι εδώ, όπως έχουμε όλα τα άλλα, είχαμε και την τρομοκρατία που μας άξιζε; Αυτή είναι η υπεραπλουστευμένη άποψη η οποία πρέπει να γίνει δεκτή, η οποία ευνοεί ποιους; Ευνοεί αυτούς που διαφεύγουν τη σύλληψη είτε ηθελημένα, είτε αθέλητα. Δεν δίνει απάντηση τουλάχιστον πειστική στο θέμα της σημαδιακής επιλογής των στόχων και της χρονικής στιγμής που γινόταν η κάθε επίθεση.
Διότι δεν υπήρχε μόνο επιλογή στόχων, υπήρχε και χρονική στιγμή που αυτοί οι στόχοι χτυπιούνταν, με αποτέλεσμα να γίνεται παρέμβαση. Δεν δίνει πειστική απάντηση στην επιτυχία των επιθέσεων της Οργάνωσης που όπως είναι σήμερα πασιφανές οφειλόταν στην άριστη πληροφόρηση που είχαν για τις κινήσεις των θυμάτων τους, ακόμη και για τα ρεπό της φρουράς τους. θα ήθελα να πω ότι σημαντικό στέλεχος της Ασφάλειας, μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη αναφέρθηκε σε ποινικές ευθύνες αστυνομικών και ζήτησε η εξάρθρωση της τρομοκρατίας να αγγίξει και την ΕΛ.ΑΣ.
Είναι αστεία η άποψη που υποστηρίχθηκε εδώ, ακόμη και από τον κατηγορούμενο Πάτροκλο Τσελέντη ότι από τις εφημερίδες και από την κοινωνία επέλεγαν τους στόχους τους. Δεν ξέρω βέβαια τι γνώριζαν οι εκτελεστές. Σίγουρα όμως αυτοί που επέλεγαν τους στόχους και διάλεγαν τη στιγμή της επίθεσης, ήξεραν πάρα πολλά και λυπούμαι αλλά αυτοί σήμερα δεν είναι όλοι εδώ.
Καταντά γελοίο να υποστηρίζεται ότι επελέγοντο τα θύματα Αμερικανοί με την παρακολούθηση των διερχομένων αυτοκινήτων στη λεωφόρο Κηφισίας. Το λιγότερο στο οποίο στόχευσαν, εάν δηλαδή αφαιρέσουμε τους αξιωματούχους της Πρεσβείας, ήταν Αμερικανοί στρατιωτικοί. 27 ολόκληρα χρόνια δεν πέρασε την Κηφισίας ένας απλός Αμερικανός πολίτης ώστε να στοχοποιηθεί; Είναι δυνατό να δεχόμαστε τέτοιες απόψεις, ή τις απόψεις ότι παρακολουθώντας την Πρεσβεία και από το χαιρετισμό του φρουρού της Πρεσβείας αντιλαμβανόμαστε με ποιον είχαμε να κάνουμε και επιλέγαμε το στόχο μας; Έχουμε την αξίωση να μας πείσουν σε αυτό το πράγμα;
Το δράμα δεν είναι ότι αυτά υποστηρίζονται εδώ. Το δράμα ότι κάποια από όλες τις πλευρές έχουν τη διάθεση να το πιστέψουν. Δεν ξέρω ποιους βολεύει αυτή η απλή λύση. Είναι σίγουρο όμως ότι βολεύει αυτούς που από το σκοτάδι στοχοποίησαν αθώους ανθρώπους και σήμερα δεν βγήκαν ακόμη στο φως. Δεν βολεύει όμως σίγουρα την ελληνική κοινωνία, δεν βολεύει τον ελληνικό λαό που ήθελε να δει επιτέλους την οριστική εξάρθρωση της τρομοκρατίας στον τόπο μας και που τόσες ελπίδες τον γέμισε το τυχαίο περιστατικό του Πειραιά. Πάνω από όλα δεν εξυπηρετεί τη Δικαιοσύνη και την ορθή απονομή της.
Τι περίμενε ο λαός; Περίμενε αυτά που είπα. Τι εισέπραξε; Εισέπραξε μια ταχύτατη προανάκριση, μια ανάκριση που κινήθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ένα παραπεμπτικό βούλευμα που οριοθέτησε το παιχνίδι: «Παιδιά, αυτοί είναι μην ψάχνετε άλλους. Έχουμε τους τρομοκράτες, κάποιοι από αυτούς είναι οι εκτελεστές, να και ο αρχηγός. Τι άλλο θέλετε; Κάποιος θα τιμωρηθεί και για τη δολοφονία του δικού σας ανθρώπου. Δεν σας φτάνει αυτό;›.
Μου προξενεί κατάπληξη και το είπα στη διάρκεια της διαδικασίας ότι οι παρόντες κατηγορούμενοι σε βάρος της Υπεράσπισής τους ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν ελεύθερα μέλη της Οργάνωσης. Αυτοί που είναι εδώ έκαναν όλα αυτά τα φοβερά εγκλήματα, τα οποία αναφέρονται στο παραπεμπτικό βούλευμα. Φαίνεται ότι υπάρχει μια σύμπτωση απόψεων εδώ των κατηγορούμενων οι οποίοι πιθανώς και δικαίως δεν θέλουν να οδηγήσουν άλλους συντρόφους τους στο εδώλιο των κατηγορούμενων. Μια σύμπτωση απόψεων με εκείνους που επιθυμούν να μην βρεθούν κάποιοι στο εδώλιο των κατηγορούμενων.
Επιτρέψτε μου να πω ότι με την επίκληση της δικονομίας και του παραπεμπτικού βουλεύματος, τι αναζητήθηκε σ’ αυτή τη Δίκη πέρα από τη δρομολογημένη προανάκριση, τακτική ανάκριση και παραπεμπτικό βούλευμα; Είμαστε δικονομικά εντάξει. Αυτούς έχουμε εδώ, αυτοί κατηγορούνται γι’ αυτές τις πράξεις όλα καλά και άγια. Συγγνώμη, αλλά αυτό περίμενε ο ελληνικός λαός εν ονόματι του οποίου θα εκδοθεί η απόφαση από αυτή τη Δίκη; Κυκλοφορούμε όλοι έξω -δεν πιστεύω ότι είναι κανείς μας στο κλουβί που πήγαν να βάλουν τους κατηγορούμενους και το καταργήσαμε- και βλέπουμε την απογοήτευση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία.
Μια Δίκη η οποία διεξήχθη με το άγχος του 18μήνου θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα συνάδελφό μου τον κ. Αναγνωστόπουλο ότι δεν μας στερήθηκε τελικά το δικαίωμα να αναπτύξουμε τις απόψεις μας. Σίγουρα όχι. Δεν μας στερήθηκε ούτε χρόνος, ούτε δικαίωμα λόγου, ούτε η διαδικασία υπήρξε σε βάρος καμιάς πλευράς εδώ μέσα, όμως μας δημιουργήθηκε ένα ψυχολογικό άγχος με τη συνεχή επίκληση αυτού του 18μηνου, προκειμένου να προβούμε στον αυτό-περιορισμό μας.
Εγώ συγκεκριμένα πολλές φορές ενοχλήθηκα ακούγοντας ότι «Δεν κατηγορούνται γι’ αυτό οι άνθρωποι. Τι να κάνουμε;›. Σίγουρα η δικονομία μας έχει οδούς διαφυγής για τα αδικήματα που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, άσχετα με το αν κατηγορούνται γι’ αυτό οι άνθρωποι ή δεν κατηγορούνται και δεν είδα παρά τις επισταμένες προσπάθειες αυτής της πλευράς, καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση για το εναρκτήριο λάκτισμα της περαιτέρω διερεύνησης.
Δεν θέλησε κανείς μας να αναρωτηθεί σε αυτή την αίθουσα ότι οι κατηγορούμενοι από την προανάκριση ακόμη, έδωσαν την αλήθεια που αυτοί ήθελαν. Κανένα βασανιστήριο, κανένα ψυχοφάρμακο δεν ανάγκασε κανέναν να πει π.χ. ότι συμμετείχαν γυναίκες στην Οργάνωση. Κανένα.
Επίσης όλως περιέργως οι δολοφονίες φορτώνονται σε συγκεκριμένους ανθρώπους με τη μερίδα του λέοντος στον κατηγορούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα. Είναι μια σύμπτωση προφανώς. Τι πέντε; Τι δέκα; Τι δεκαπέντε φόνοι; Ίδια είναι τα πράγματα. Πολλές φορές μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα ότι μετά την έκρηξη στον Πειραιά τέθηκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο «Ξενοκράτης› της Οργάνωσης, το οποίο είχε εκπονηθεί για να χρησιμοποιηθεί σε τέτοιες στιγμές: όχι γυναίκες, αυτοί είναι οι εκτελεστές, αυτά τα περιφερειακά στελέχη της Οργάνωσης, είμαστε εντάξει. Το θέμα είναι ποιος είναι διατεθειμένος να το «φάει› αυτό.
Κάτι πήγε να σπάσει με τον Σάββα Ξηρό, κάτι ψέλλισε για ονόματα που είπε και δεν βρίσκονται εδώ. Μίλησε για κασέτες, ταυτίστηκα με τον προβληματισμό του σε κάποια φάση και ζήτησα να έρθουν εδώ αυτές οι κασέτες. Γιατί; Μην κοροϊδευόμαστε σήμερα είναι γεγονός ότι πριν αρχίσει να αποτυπώνεται γραπτή η κατάθεση του Σάββα Ξηρού υπήρξε συζήτηση. Αυτή είναι η ανακριτική διαδικασία. Υπάρχει μια συζήτηση γενική και αυτή εν συνεχεία αποτυπώνεται γραπτή. Αυτή τη συζήτηση δυστυχώς δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Τι λέχθηκε σε αυτές τις συζητήσεις;
Η μία πλευρά, η επίσημη πλευρά της πολιτείας είπε ότι κασέτες δεν υπάρχουν και επομένως δεν έχουμε να σας φέρουμε τίποτα. Αυτό που με κάνει να αισθάνομαι περίεργα, είναι γιατί ο Σάββας Ξηρός δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να προχωρήσει ένα βήμα περισσότερο σε αυτά που είπε και να κατονομάσει και να μας πει ποια είναι τα ονόματα που συζήτησε με τον Εισαγγελέα Διώτη, τα οποία δεν βρίσκονται σήμερα εδώ. Δεν θα τόνωνε αυτό την αξιοπιστία του; Βέβαια αντιλαμβάνομαι τη θέση του ότι δεν θα ήθελε να πει περισσότερα ονόματα, τα οποία προφανώς συμμετείχαν στην Οργάνωση γιατί αρκετούς είχε πει στην προανακριτική του απολογία. Αλλά είναι αρκετός αυτός ο λόγος για να πειστούμε ότι δεν ήθελε να κατονομάσει δημόσια;
Σ. ΞΗΡΟΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Σ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ: Νομίζω ότι ήμουν σαφής. Είπα ότι εάν υπήρξε κάτι που παρά τη θέλησή του ειπώθηκε, να μας το πει. Να δούμε κι εμείς το κλίμα, τι έγινε εκεί και ποιοι κάλυψαν ποιους, εφόσον κάλυψαν κι αν κάλυψαν.
Βέβαια είχα εκφράσει και τον προβληματισμό και μην φανεί υπερβολικό, ότι το άγχος μας δεν έπρεπε να είναι και τόσο μεγάλο διότι από ότι είδαμε και στην πορεία της διαδικασίας εδώ, οι τελευταίοι που θα επιθυμούσαν την αποφυλάκισή τους με βάση τις τελευταίες αμερικανικές οδηγίες για την πάταξη της τρομοκρατίας, ήταν οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι.
Ξέρετε, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί εμείς φοβόμαστε πιο πολύ από αυτούς. Όμως μήπως δεν έχει γίνει αντιληπτό το τι περιμένει η ελληνική κοινωνία από εμάς; Ποιος μας είπε ότι ο ελληνικός λαός αυτό που περιμένει από αυτή τη Δίκη είναι η επιβεβαίωση του παραπεμπτικού βουλεύματος και μόνο; Μήπως ήρθε η ώρα εγώ να ρωτήσω αν έχουμε καταλάβει τι δικάζουμε εδώ μέσα.
Θέλετε να πείτε ότι αυτοί είναι η 17Ν, αυτά είναι τα εγκλήματά της, αυτοί τα έκαναν μόνοι τους έρημοι και απροστάτευτοι; Πείτε το. Το θέμα είναι ποιος θα σας πιστέψει. Η λαϊκή συνείδηση και το λαϊκό ένστικτο είναι αλάθητο, δεν πέφτει έξω, υπάρχει κατασταλαγμένη η αντίληψη ότι κάποιοι δεν θέλησαν να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, κάποιοι μας οριοθέτησαν το παιχνίδι, έτσι ώστε να μην αναζητήσουμε αυτά που δεν πρέπει, μήπως και ανακαλύψουμε αυτά που δεν θέλουν.
Να η Οργάνωση, να και ο αρχηγός. Επιτρέψτε μου να πω ότι είναι κωμωδία. Σίγουρα, δεν νομίζω κανείς σήμερα μετά από τέτοια διαδικασία, να μπορέσει ευπρόσωπα να υποστηρίξει ότι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος δεν ήταν μέλος της 17Ν. Σίγουρα δεν μπορεί να ταχτεί με την άποψη ότι κατασκευάστηκαν οι γραφολογικές πραγματογνωμοσύνες, κατασκευάστηκαν αποτυπώματα, κατασκευάστηκαν ένα σωρό πράγματα προκειμένου να ενοχοποιηθεί από την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη και παντοκρατόρισσα του κόσμου τις ΗΠΑ.
Όμως από το σημείο αυτό μέχρι να πούμε ότι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι η κορυφή της πυραμίδας, αυτός είναι ο αρχηγός και εδώ τελειώσαμε και μην ψάχνετε τίποτα άλλο, υπάρχει τεράστια διαφορά. Πρέπει να είχε σημαντικό πόστο στην Οργάνωση και λόγω ηλικίας και λόγω γνώσεων. Μπορεί να μετείχε στο διευθυντήριο. Αυτός μετέφερε τη γραμμή. Είναι θλιβερό όμως να υποστηρίζουμε ότι αυτή η καρικατούρα ηγέτη, ήταν εκείνος ο οποίος ηγείτο μιας τέτοιας Οργάνωσης επί 27 χρόνια με αυτή την αποτελεσματική δράση. Δεν έχει τα φώτα κατά την άποψή μου, δεν έχει το prestige του αρχηγού, για να χρησιμοποιήσω μια γαλλική λέξη μη ων γαλλομαθής.
Έχουν καρφωθεί στο μυαλό μου οι κουβέντες του άτυχου πατέρα του Μιχάλη Περατικού, ο οποίος θυμόμαστε όλοι πόσο λοιδορήθηκε σε αυτή την αίθουσα όταν ήρθε εδώ να πει τον πόνο του για τον άδικο χαμό του παιδιού του και τον ρωτούσαν αν πλήρωσε τις εισφορές στο ΙΚΑ. Λες και η καθυστέρηση της καταβολής των εργατικών εισφορών γι’ αυτό το θέμα δηλαδή τιμωρήθηκε με θάνατο, δεν ξέρω από ποιους και με ποιο δικαίωμα ο αείμνηστος γιος Περατικός. Είπε ο Μιχάλης Περατικός όταν ρωτήθηκε «Για τον Γιωτόπουλο δεν μου μοιάζει για πλοίαρχος, μάλλον για ανθυποπλοίαρχος μου μοιάζει› και έσπευσε να συμπληρώσει: «Στο καράβι όμως τις εντολές τις δίνουν οι ανθυποπλοίαρχοι›.
Μας κάνει εντύπωση γιατί κανείς δεν μίλησε εδώ μέσα θέλω να σημειώσω ότι κι αυτοί οι οποίοι μίλησαν, ανεξάρτητα από ότι ακούσαμε ένα γλυκό λόγο για τα θύματα ενώ κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν και μέσω των μαρτύρων Υπεράσπισης ότι δικαίως δολοφονήθηκαν οι δολοφονηθέντες και όμως κι αυτοί ελεγχόμενα πράγματα είπαν, είτε διότι φοβούνται, είτε διότι έχουν οικογένειες έξω, είτε διότι δεν θέλουν να περάσουν το Ρουβίκωνα και να πάνε παραπέρα από κάποια πράγματα. Ακόμη και ο Τέλιος ο οποίος μου φάνηκε ο φυσικότερος όλων και ο Κονδύλης ο οποίος μου φάνηκε αυθόρμητος, κάπου για κάποιους λόγους σταμάτησαν.
Τι είδαμε εδώ; Ρωτούσαμε, αν ήθελαν μας απαντούσαν και τελείωσε. Επιτρέψτε μου να πω ότι δεχτήκαμε πολλές ιδιοτροπίες των κατηγορούμενων εδώ μέσα εν ονόματι του να τελειώσει αυτή η Δίκη. Ανεχθήκαμε πολλά από τους κατηγορούμενους και από μερικούς Υπερασπιστές τους και δεν ήμουν καθόλου ευτυχής γι’ αυτά που έζησα 7 μήνες εδώ μέσα. Είναι γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν θα το βλέπαμε σε άλλη δίκη. Μην μου πει κανείς ότι δεν έχω αντιληφθεί τι δικάζουμε εδώ, γιατί αυτό πρέπει να το εξετάσουμε και να το εφαρμόσουμε σε όλες τις παραμέτρους αυτής της Δίκης.
Βέβαια αυτά που είπα σχεδόν όλοι θα τα πουν, υπάρχει κάτι το οποίο κατά την άποψή μου δεν ερευνήθηκε και αυτό είναι το ποιους αντικειμενικά εξυπηρέτησε η δράση αυτής της Οργάνωσης και θέλω πάνω σε αυτό να πω ορισμένες σκέψεις μου, που από ό,τι βλέπω παρακολουθώντας τον Τύπο και τα βιβλία, δεν είναι μόνο δικές μου σκέψεις, πολλοί συμμερίζονται αυτή την άποψη.
Θέλω να πω ότι το 1982 δολοφονείται ο εκδότης της «ΒΡΑΔΥΝΗΣ› ο Τζώρτζης Αθανασιάδης. Δεν λέω εγώ ότι δολοφονήθηκε από αυτή την Οργάνωση, δεν ερευνήθηκε εξάλλου για να έχουμε απάντηση, όμως όπως καταγγέλλει ο Μίκης Θεοδωράκης ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας είπε: «Αναζητήστε στις χαρτοπαικτικές λέσχες τους δολοφόνους›.
Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση αυτό, διότι είχα ζήσει από κοντά κάτι άλλο: το 1982 επίσης λίγη ώρα πριν τη συνεστίαση της τοπικής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας Διδυμοτείχου στο Πλωτίνι στην οποία θα μίλαγε ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς, εκρήγνυται μια βόμβα μεγάλης ισχύος. Ανήκα στο κλιμάκιο των δικηγόρων που πήγαμε τότε πάνω και συνεργαστήκαμε εκεί με το δεξί χέρι του Μποσινάκη στέλεχος της Ασφαλείας προαστίων, συνταγματάρχης της χωροφυλακής ο οποίος είχε έρθει, υπήρχε διάχυτη η εντύπωση από κυβερνητικές πηγές ότι «ξέρετε εξερράγη το καζανάκι του καλοριφέρ›. Αυτό, γιατί θα αναφερθώ μετά στην ατολμία και στην έλλειψη πολιτικής βούλησης. Το καζανάκι του καλοριφέρ λοιπόν και πιεζόταν ο ξενοδόχος να συνομολογήσει ότι ήταν το καζανάκι του καλοριφέρ, για να πάρει άτοκο δάνειο να επισκευάσει το ξενοδοχείο του. Υπήρξαν όμως τρεις αξιωματικοί πυροτεχνουργοί του Ελληνικού Στρατού, οι οποίοι βεβαίωσαν ότι πρόκειται για έκρηξη βόμβας εκρηκτικού μηχανισμού μεγάλης ισχύος.
Ένα παραλειπόμενο: ενώ μαζί με τον κ. Ανδρεουλάκο τότε κατεβάζουμε την έκθεση των πυροτεχνουργών στην Αθήνα, όλως περιέργως στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης γίνεται ανώνυμο τηλεφώνημα ότι έχει τοποθετηθεί βόμβα στο αεροπλάνο.
Υπάρχει μία καθυστέρηση για την έρευνα των χειραποσκευών τότε η οποία οδήγησε στο να κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες εκείνης της ημέρας και να μην μπορέσουν να περιέχουν την είδηση του πορίσματος. Συμπτώσεις. Είμαι υποχρεωμένος όμως να τις αναφέρω γιατί ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς χτυπήθηκε και μετά.
Ο Τζωρτζ Αθανασιάδης ήθελα να πω ότι ήταν ένας εκδότης ευπατρίδης. Δεν είχε ποτέ κατηγορηθεί ότι δεν συμπεριφερόταν καλά στους εργαζομένους του. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε σταθεί ακλόνητος στην λαίλαπα της νεόδμητης εξουσίας μετά τις εκλογές το ΄81. Ασκούσε σκληρή κριτική. Τότε αρθρογραφούσε και ο μαχητικός δημοσιογράφος ο Δημήτρης Ρίζος από τις στήλες της εφημερίδας του και ήρθε ως λύση εξ ουρανού, ως απομηχανής Θεός η εξόντωσή του για να σταματήσει σιγά-σιγά αυτή η μαχητική πορεία της εφημερίδας του.
Μην μου πει κανείς ότι ο εκδότης της «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ› ο Νίκος Μομφεράτος δολοφονήθηκε λέει γιατί υπήρξε Υπουργός της Χούντας. Εκατοντάδες Υπουργοί της Χούντας κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και κανείς δεν έγινε στόχος και μάλιστα με λιγότερη ασφάλεια απ’ ότι είχε ο Μομφεράτος. Είχε μία ιδιότητα. Ποια ήταν η ιδιότητα; Ήταν εκδότης και αυτός μιας εφημερίδας του Κεντροδεξιού χώρου και ήταν ένα χτύπημα για την «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ› η απώλεια του εκδότη της. Δεν φυτοζωεί βέβαια όπως είπε ο κ. Εισαγγελεύς έκτοτε, όμως ήταν ένα πλήγμα το οποίο σημάδεψε την πορεία της εφημερίδας.
Θέλω όμως να αναφερθώ, νομίζω ότι είχα την ευκαιρία να το πω και στην διάρκεια της δίκης και σε άλλον έναν εκδότη της Κεντροδεξιάς, τον εκδότη του «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ›. Είναι γεγονός ότι ο μακαρίτης ο Βουδούρης γνώριζε ότι ήταν στην λίστα προγραφών της 17Ν. Λάβαινε πολλά μέτρα για να αποφύγει την εκτέλεση, μεταξύ των οποίων ήταν και οι ιλιγγιώδεις ταχύτητες τις οποίες ανέπτυσσε κατά την κίνησή του οι οποίες και τον οδήγησαν στο τροχαίο ατύχημα από το οποίο επήλθε ο θάνατός του. Και να μην έτρεχε για τους λόγους αυτούς, αν δεχθούμε την άποψη που ακούστηκε εδώ ότι τα τροχαία ατυχήματα αποδεικνύουν τη σχετικότητα της ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία, μπορούμε και χωρίς τη στοχοποίηση να μιλήσουμε για δολοφονία του ¶ρη Βουδούρη σύμφωνα με την αντίληψη των κατηγορουμένων.
Θέλετε να πιστέψουμε ότι αυτά τα χτυπήματα προήλθαν από πολιτική ανάλυση της γενικής συνέλευσης των μελών της 17Ν ή κάποιο καθοδηγητικό κέντρο ίσως άγνωστο και σε αρκετούς από τους κατηγορούμενους έδωσε αυτές τις εντολές; Θέλω να πω το 1986 χτυπιέται ο Δημήτρης Αγγελόπουλος και μετά από λίγο ο Μποδοσάκης. Χτυπιούνται τα «παλιά τζάκια› της βιομηχανίας. Πότε; Την δεκαετία του ΄80, όταν μεγαλοπρομηθευτές του ελληνικού δημοσίου εξελίσσονται σε οικονομικά μεγαθήρια και με σκανδαλώδεις και ληστρικές συμβάσεις ληστεύουν άμεσα τον κρατικό κορβανά, τον κόπο και τον μόχθο του Ελληνικού λαού.
Κανένας όμως κρατικοδίαιτος εκμεταλλευτής του ιδρώτα του Ελληνικού λαού δεν έγινε στόχος. Να έπαιξε ρόλο άραγε το ότι δεν ανήκε στο χώρο της Κεντροδεξιάς κανείς τους; Δεν ξέρω, θα το σκεφτούμε. Χτυπιέται ο Αγγελόπουλος και μετά την δολοφονία του Αγγελόπουλου έχουμε μία δήλωση του τότε Πρωθυπουργού από το Πεκίνο ο οποίος αναφέρεται στο ότι γνωρίζει τον εγκέφαλο των δραστών. Υποτίμησε τις Αρχές για έλλειψη φαντασίας που τις παρεμποδίζει να στραφούν προς ορισμένο χώρο και φωτογραφίζει παλιό στέλεχος του ΠΑΚ και στέλεχος του Κινήματος ως ηγετικό στέλεχος της 17Ν.
Δεν θα συνεχίσω, όλοι ξέρουν την εξέλιξη αυτού του στελέχους μετά την εξάλειψη του Ανδρέα Παπανδρέου από τον κόσμο τούτο. Στην ίδια αυτή αμαρτωλή δεκαετία χτυπιέται ο Γιώργος Πέτσος, Υπουργός των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και κατηγορείται γιατί; Αστεία πράγματα! Τον κατηγορούν ότι έγινε στόχος για κάποιες πολεοδομικές παραβάσεις στο συγκρότημα της Παλλήνης.
Ο ίδιος είπε πολλά και θα πει και περισσότερα εδώ. Μίλησε για Μυστικές Υπηρεσίες και για ευθύνη τους. Εγώ θέλω να επισημάνω ότι όταν μιλούσε ο Γιώργος Πέτσος στην Βουλή για την παραπομπή του λέγοντας ότι ως εκ θαύματος γλίτωσε το θάνατο υπήρξε εν ενεργεία Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που αναφώνησε : «κρίμα› και υπάρχουν γραμμένα και υπάρχουν καταγγελίες τέτοιες.
Μετά από τον Γιώργο Πέτσο έρχεται το χτύπημα στον Παύλο Μπακογιάννη. Ο Γιώργος Πέτσος καταγγέλλει ότι δεν ήθελαν να φτάσει στο Ειδικό Δικαστήριο, το είπε και ενώπιον της Βουλής για να άρει τις αμαρτίες του σκανδάλου Κοσκωτά για λογαριασμό του Κινήματος. Ο Παύλος Μπακογιάννης μας είπε και κάποιος μάρτυρας χτυπήθηκε, ναι γιατί πέτυχε τον ιστορικό συμβιβασμό της συγκυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και Αριστεράς.
Πρέπει να κάνουμε τη σκέψη μας ένα «κλικ› πιο κει. Ο ιστορικός συμβιβασμός ήταν αυτός που ενόχλησε ή ότι με αυτόν τον ιστορικό συμβιβασμό και τη συγκυβέρνηση οδηγηθήκαμε στην δρομολόγηση του Ειδικού Δικαστηρίου και στην παραπομπή των στελεχών της τότε Αντιπολίτευσης για το σκάνδαλο Κοσκωτά;
Θέλω να πω ότι χτυπιέται ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς και ο Λευτέρης Παπαδημητρίου. Όταν χτυπιέται ο Ελευθέριος Παπαδημητρίου έχω την δική μου αντίληψη εγώ. Είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής ως μέλος του κυβερνώντος Κόμματος και επίσης όλως συμπτωματικώς χτυπιέται και ο Υπουργός Οικονομικών, αυτός ο «άσπλαχνος› Υπουργός των Οικονομικών λες και οι υπόλοιποι Υπουργοί των Οικονομικών που πέρασαν από αυτόν τον τόπο ήταν εύσπλαχνοι και φιλολαϊκοί όλοι.
Χτυπήθηκε μάλλον μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική διότι βλέπετε οι υπόλοιπες οικονομικές πολιτικές της μονόπλευρης αντιλαϊκής λιτότητας της δεκαετίας του ΄80 ήταν φαίνεται φιλολαϊκές. Χτυπήθηκε ο Μιχάλης Βρανόπουλος ως αμαρτωλός εκπρόσωπος του τραπεζικού κεφαλαίου. Βέβαια είναι γνωστό ότι οι ιδιωτικές τράπεζες λειτουργούν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Χτυπιέται το ΄97 ο Κωστής Περατικός. Λίγο καθυστερημένα το χτύπημα. Είναι όμως γεγονός ότι όπως χτυπήθηκε ο Βρανόπουλος για τις αποκρατικοποιήσεις έτσι χτυπιέται και ο Κωστής Περατικός και στο πρόσωπό του χτυπιέται η αποκρατικοποίηση και χτυπούν ποιους; Χτυπούν τους Περατικούς οι οποίοι από αυτό το πείραμα κατεστράφησαν οικονομικά και αυτοί οι εναπομείναντες πράγματι φυτοζωούν σήμερα.
Εγώ δεν θέλω να αναφερθώ, ας το κάνει η υπεράσπιση της πολιτικής αγωγής για τον Περατικό σε αυτά που ακούστηκαν για το πώς μετά την δολοφονία στους διαδόχους του άνοιξαν οι οικονομικές στρόφιγγες του κράτους προς τη νέα ιδιοκτησία των ναυπηγείων που τόσο χρόνια ήταν κλειστές.
Είπε απολογούμενος ο Βασίλης Τζωρτζάτος «στα 27 χρόνια της δράσης της η Οργάνωση είχε μεγάλη αποδοχή στον λαό με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ›. Ήταν ένα χρονικό διάστημα τότε στο οποίο είχε αναστείλει την δράση της και η Οργάνωση.
Είδαμε παρέλαση μαρτύρων που ιδεολογικά στήριξαν την δράση της Οργάνωσης εδώ μέσα να λένε «μετά την απογοήτευση που αισθάνθηκε το λαϊκό κίνημα που τόσα είχε επενδύσει στις εκλογές του ΄81›. Με έκανε να ρωτήσω, την έκανα αυτή την ερώτηση εδώ μέσα «μήπως αυτές οι προσδοκίες που είχαν αυτοί που είχαν αυτή την άποψη τους έκανε να θελήσουν να βοηθήσουν μια πολιτική κατάσταση να ανέβει και να δράσει ανενόχλητη τα πρώτα χρόνια μετά;›. Εμένα δεν θα μου διώξει κανείς από το μυαλό την προεκλογική περίοδο του ΄81 όταν κατελήφθη το κράτος με αλλεπάλληλους εμπρησμούς πολυκαταστημάτων και εμπρησμούς ολόκληρης της χώρας, απειλήθηκε τότε και η πρωτεύουσα από τους εμπρησμούς των δασών.
Δόθηκε μία εικόνα διαλυμένου κράτους η οποία έδωσε το χαριστικό χτύπημα στην τότε κυβέρνηση και ευνόησε τα μέγιστα την Αντιπολίτευση. Αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα τουλάχιστον δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς για τους εμπρησμούς των πολυκαταστημάτων. Τί μπορούσε να είναι αυτό; Για να μην πω τί μου θυμίζει ο αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύει η Οργάνωση. Για να μην πω τί μου θυμίζουν οι Αριστερές αναλύσεις οι οποίες έχουν διάχυτα εθνικιστικά στοιχεία και εθνικοαπελευθερωτικές αναφορές.
Δυστυχώς ήμουν απών στην απολογία του Θεολόγου Ψαραδέλλη. Κάτι έμαθα ότι είπε για κάποια πράγματα. Εάν ήμουν εδώ θα μου θύμιζε τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη ότι παλιά στελέχη του ΠΑΚ και απογοητευμένα ήταν αυτά τα οποία αποτελούσαν σε κάποια φάση τουλάχιστον την ηγεσία της 17Ν. Δήλωση με την οποία φαίνεται ότι συμφώνησε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου από το Πεκίνο όταν στέλεχος του ΠΑΚ υπεδείκνυε ως ηγετικό στέλεχος της Οργάνωσης.
Ξέρετε έχω μία απορία. Αισθανθήκαμε την ανάγκη να αναζητήσουμε τους δολοφόνους του Γουέλς. Αισθάνθηκε την ανάγκη όχι το Δικαστήριο, η διαδικασία, το Δικαστήριο δεν μπορούσε να ασχοληθεί γιατί είναι παραγεγραμμένη η πράξη. Γιατί όμως τους δολοφόνους του Γουέλς; Δεν υπήρχαν άλλες δολοφονίες αργότερα οι οποίες είτε παρεγράφησαν, είτε αφέθηκαν να παραγραφούν με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς;
