Ακολούθησαν μεγάλη σειρά Διεθνών Συνθηκών εκ των οποίων 12 είναι οι πλέον σημαντικές και οι οποίες περάσαμε μετά στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 26/11/1968 που έγινε η σύμβαση των κρατών-μελών του ΟΗΕ για τη μη παραγραφή εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Περάσαμε στη Σύμβαση των κρατών-μελών του Συμβουλίου Ευρώπης για τη μη παραγραφή εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, Στρασβούργο 25 Ιανουαρίου ΄74, Ευρωπαϊκή Σύμβαση για καταστολή τρομοκρατίας το 1977 και πρόσφατα σύσταση και καταστατικό Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Ρώμη 17 Ιουλίου 1998 η οποία Σύμβαση έχει κυρωθεί και έχει ενταχθεί στο Δικαιϊκό μας Σύστημα με το νόμο 3003/2002 το οποίο αφορά τη σύσταση και καταστατικό λειτουργίας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Όλες αυτές οι Συνθήκες κατέτειναν σε αυτό ακριβώς, το να προλάβουν δηλαδή την επέκταση του φαινομένου της τρομοκρατίας το οποίο αποτελεί σύγχρονη μάστιγα. Δυστυχώς όμως απ’ ότι φαίνεται κ. Πρόεδρε δεν το κατάφεραν γιατί απ’ ότι βλέπουμε βαίνουν κλιμακούμενες οι τρομοκρατικές ενέργειες σε όλον τον κόσμο δυστυχώς.
Εν πάση περιπτώσει εκείνο το οποίο προκάλεσε η επιθυμία των κρατών να καταστείλουν την δράση των τρομοκρατικών Οργανώσεων ήταν η μεγάλη συζήτηση για το τί εστί τρομοκρατία τελικά. Έπ’ αυτού δεν μπόρεσε δυστυχώς μέχρι στιγμής να βρεθεί ορισμός. Γιατί; Γιατί απλούστατα η τρομοκρατία είναι ένα θέμα το οποίο είναι πάρα πολύ μεγάλο, εμπλέκει πάρα πολλές δράσεις και δεν θέλησαν και πάρα πολλά κράτη να εμπλέξουν ανθρώπους ή ομάδες οι οποίες δρούσαν υπέρ της ελευθερίας καταπιεσμένων λαών. Και αυτό ήταν το σημαντικό σημείο στο οποίο προσέκρουσαν όλες οι προσπάθειες διατυπώσεως ορισμού για την τρομοκρατία.
Καθώς λοιπόν δεν υπήρχε ο ορισμός για την τρομοκρατία διεθνώς αποδεκτός ο οποίος να έχει διατυπωθεί με κάποια Διεθνή Σύμβαση όπως καταλαβαίνετε υπήρξε εύφορο πεδίο δράσης των συστηματικών μελετητών και των θεωρητικών του Δικαίου μεταξύ των οποίων είναι και ο ¶λεξ Μιτ. Είναι ενδιαφέρων ο ορισμός που δίνει για την τρομοκρατία ο Καθηγητής ο κ. Μιτ δεδομένου ότι εξηγεί και πολλά από τα φαινόμενα τα οποία διεξοδικά αντιμετωπίσαμε εδώ μέσα σε αυτή την αίθουσα.
Λέει ότι η τρομοκρατία είναι ένας μεθοδικός αγώνας που διεξάγεται από κάποια άτομα ή ομάδες για λόγους ιδιοσυγκρασίας εγκληματικούς ή πολιτικούς με την χρήση επαναλαμβανόμενης βίας εμπνέοντας φόβο κατά προσώπων τα οποία ανήκουν σε κοινωνικές ομάδες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Τα άμεσα ανθρώπινα θύματα της βίας είναι γενικά επιλεγμένα τυχαία, ευκαιριακοί στόχοι ή συμβολικοί στόχοι ή αντιπροσωπευτικά τα οποία επιλεκτικά επιλέγουν, τα οποία γίνεται η επιλογή τους με κριτήρια αντιπροσωπευτικά σε σχέση με τον στόχο. Είναι μέλη μιας ομάδας η οποία αποτελεί τον πραγματικό στόχο της συγκεκριμένης Οργάνωσης η οποία δρα και λειτουργούν ως ακούσιοι μεταφορείς μηνυμάτων.
Η απειλή και η βία βασίζονται σε μία πορεία επικοινωνίας μεταξύ της τρομοκρατίας και των θυμάτων αφού σκοπός τους είναι να κατευθύνουν τον πραγματικό τους στόχο και καταστάσεις φοβίας, καταπίεσης ή να τον μετατρέψουν σε μοχλό της προπαγάνδας τους.
Νομίζω ότι έχοντας δει και άλλους ορισμούς της τρομοκρατίας ότι ο συγκεκριμένος κατά τρόπο πληρέστερο αποδίδει αυτά τα οποία και εμείς οι ίδιοι είδαμε εδώ. Δηλαδή τί ακριβώς είδαμε; Είδαμε να επιλέγονται θύματα τα οποία δεν είχαν προκαλέσει στο παραμικρό τους συγκεκριμένους. Είχε προκαλέσει ο αείμνηστος Μπακογιάννης την συγκεκριμένη Οργάνωση; Είχε προκαλέσει ο Αθανασιάδης; Είχε προκαλέσει ο Μομφεράτος; Γιατί επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι; Επιλέχθηκαν γιατί σκοπός της συγκεκριμένης Οργάνωσης ήταν να αποθαρρύνει κάποιες ομάδες είτε αυτή είναι η ομάδα των εκδοτών, είτε είναι η ομάδα των πολιτικών, είτε των επιχειρηματιών, είτε οποιαδήποτε άλλη ομάδα από το να προβεί σε πράξεις τις οποίες θεωρούνται ως αυτοδίκαιες, ως αναφαίρετα δικαιώματα κάθε ανθρώπου που ζει σε μία δημοκρατική κοινωνία, του αυτοκαθορισμού του, της δυνατότητας του ταξικού διαλόγου, της αντιπαλότητας στα πλαίσια της Δημοκρατίας η οποία γίνεται επί τη βάση διαλόγου και όχι επί τη βάση των όπλων.
Αυτό λοιπόν το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοκαθορισμού ατόμων και λαών, αυτό το στέρησε η συγκεκριμένη Οργάνωση από τη χώρα μας. Όταν λοιπόν έρχεται και λέει με περισσή αναίδεια ότι «εμείς σκοτώσαμε τον αείμνηστο Μπακογιάννη γιατί δεν θέλαμε να υπάρξει σύγκλιση Αριστεράς και Δεξιάς δεδομένου ότι ο Μπακογιάννης ήταν φορέας της Αριστεράς κλπ› αυτό δεν αποτελεί ωμή παραβίαση στον Ελληνικό λαό, δεν αποτελεί ωμή παραβίαση της ετυμηγορίας του Εκλογικού Σώματος, δεν αποτελεί νόθευση της Δημοκρατίας, δεν αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος αυτοκαθορισμού λαού και προσώπων; Βεβαίως και αποτελεί.
Δεν επρόκειτο για συνθήκες ανελευθερίας. Όπως σας είπα κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές η μεγάλη συζήτηση για τα ζητήματα της τρομοκρατίας και η μη κατάληξη σε ορισμό ή θέση οφείλεται σε ένα μόνο λόγο, στο ότι δεν είναι δυνατόν με ακρίβεια να τεθούν τα όρια τα οποία θα καθορίσουν την δράση των απελευθερωτικών κινημάτων. Αυτός είναι ο μόνος λόγος.
Επειδή λοιπόν η δράση τους είναι ρευστή και υπάρχουν πολυδιασπασμένες ομάδες απελευθερωτικών κινημάτων γι’ αυτό δεν κατέστη δυνατό και προβάλλουν βέτο Αραβικά κράτη, προβάλλουν βέτο διάφορα κράτη τα οποία έχουν λόγους να θεωρούν ότι καταπιέζονται εθνικά. Όταν λοιπόν σε συνθήκες άπλετης Δημοκρατίας έρχεται η 17Ν και κάνει τις συγκεκριμένες πράξεις, ποιο ήταν το δημοκρατικό έλλειμμα που κάλυψε; Ποια ήταν η δήθεν και αυτή η κατεπίφαση την οποία ισχυρίζονται απελευθερωτική δράση τους; Ποιος μας καταπίεζε;
Κύριε Πρόεδρε δεν είναι τυχαίο ότι η δράση τους άρχισε το 1974. Τί συνέβη το 1974; Το γνωστό σε όλους τους Έλληνες γεγονός της κατάρρευσης της 7ετούς δικτατορίας. Επί 7 χρόνια κατά τα οποία διήρκεσε η δικτατορία των συνταγματαρχών, κατά τα οποία πατριώτες δημοκράτες αγωνιστές βασανίστηκαν, κατά τα οποία άνθρωποι ελεύθεροι οι οποίοι δεν δέχονταν το ζυγό της τρομοκρατίας της δικτατορίας, εξορίστηκαν σε όλα τα ξερονήσια τα οποία στέναζαν υπό το βάρος των εξορισμένων και τους οποίους τιμούμε όλο αυτό το διάστημα για τη δράση τους και τη βοήθειά τους και τη συμβολή τους στην αποκατάσταση της δημοκρατίας σ’ αυτόν τον τόπο, όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι περίοικοι των τόπων βασανισμών, που δε μπορούσα να κοιμηθούν το βράδυ από τα βογκητά των ανθρώπων που βασανίζονταν κατά τη διάρκεια της 7ετίας, όλοι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι υπέμεναν το ζυγό και προσπαθούσαν να τον αποτινάξουν και αγωνίστηκαν να τον αποτινάξουν και κατάφεραν τελικά να τον αποτινάξουν, δεν είδαν καμία βοήθεια από καμία Οργάνωση 17Ν.
Η 17Ν δραστηριοποιήθηκε εντελώς συμπτωματικά αφ’ ης στιγμής έπαψε ο τρόμος και η καταπίεση της δικτατορίας. Τότε λοιπόν, ήρθε να καλύψει το κενό στη καταπίεση και στην τρομοκρατία η συγκεκριμένη Οργάνωση η οποία, αφ’ ης στιγμής ο λαός χάρηκε και συναισθάνθηκε ότι θα απολαύσει το περιζήτητο αγαθό της ελευθερίας και της δημοκρατίας ήρθε να του το στερήσει.
Γιατί όταν απαγορεύεις από το λαό το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, το δικαίωμα του πολιτικού διαλόγου, το δικαίωμα της γόνιμης αντιπαράθεσης μέσω του διαλόγου των κοινωνικών τάξεων, τί άλλο κάνεις; Καταλύεις τη δημοκρατία κ. Πρόεδρε, αυτό κάνεις. Αυτή ήταν η συμβολή της 17Ν σ’ αυτόν εδώ τον τόπο.
Κύριε Πρόεδρε τελειώνω με αυτό: Πέραν του ότι αποδείχθηκαν όπως προηγουμένως είπα όλα τα εγκλήματα τα οποία έγιναν και η συγκεκριμένη συμμετοχή των δραστών την οποία ακριβώς περιλαμβάνει το κατηγορητήριο, θα ήθελα να τελειώσω με το εξής, λαμβάνοντας υπόψη τα προειρηθέντα σχετικά με την τρομοκρατία ως διεθνές φαινόμενο και ως ένα φαινόμενο το οποίο τείνει να λάβει καταστροφικές διαστάσεις σε όλο τον κόσμο.
Όπως προανέφερα με το Ν. 3003/2002 που το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου μεταφέρθηκε στην ελληνική έννομη τάξη, είναι και η πρώτη φορά που διατυπώνεται ορισμός για το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Λέει λοιπόν ο συγκεκριμένος νόμος -ενώ μέχρι τότε και αυτό ήταν πάλι ρευστό λόγω ίσως και αυτών των ιδιαιτεροτήτων που σας είπα, που αφορούσαν και το θέμα της τρομοκρατίας-, λέει λοιπόν το άρθρο 1: «Για τους σκοπούς του παρόντος καταστατικού, έγκλημα κατά της ανθρωπότητος σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις όταν διαπράττεται ως μέρος ευρείας και συστηματικής επίθεσης που κατευθύνεται κατά οποιουδήποτε αμάχου πληθυσμού εν γνώσει της επίθεσης›. Και αναφέρει από κάτω ποια είναι τα αδικήματα. Πρώτη-πρώτη στη σειρά έχει την ανθρωποκτονία με πρόθεση.
Κύριε Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές, το ζήτημα του εάν η τρομοκρατική δράση και εν προκειμένω της συγκεκριμένης Οργάνωσης αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητος, είναι κάτι το οποίο δεν απασχόλησε ή δεν τίθεται μόνο στο Δικαστήριό σας, έχει τεθεί διεθνώς. Ήδη πρώτος ο Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ, ο Κόφι Ανάν, αναφερόμενος σε έκρηξη βόμβας στο Ισλαμαμπάντ, στη χριστιανική εκκλησία, αναφέρει ότι η συγκεκριμένη πράξη, η τρομοκρατική ενέργεια, αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητος και κατά της θρησκείας.
Ήδη, μετά τη σύλληψη του δράστη ο οποίος σκόρπισε το θάνατο στο Μπαλί με έκρηξη βόμβας και καταδικάστηκε εις θάνατον δι’ απαγχονισμού, ο δικαστής έκανε ειδική μνεία ότι το συγκεκριμένο αδίκημα αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητος. Πού κατατείνει η συγκεκριμένη μνεία κ. Πρόεδρε και τί σχέση έχει με την υπόθεση αυτή: Πέραν του γεγονότος το οποίο είναι αναντίρρητο ότι οι συγκεκριμένες τρομοκρατικές πράξεις, εφόσον γίνονται ως μέρος μιας ευρείας και συστηματικής επίθεσης κατά πολιτικού πληθυσμού συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ως τέτοιο έχει και μια διαφορετική προστασία. Καταρχήν εξοπλίζεται με το απαράγραπτο, δεδομένου ότι ήδη στο άρθρο 29 αναφέρεται ότι «τα εγκλήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου αυτού δεν υπόκεινται σε παραγραφή›.
Καταλήγω στο εξής: Αυτά τα σοβαρά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όπως αυτά που δικάζετε εσείς σήμερα κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές, είναι απαραίτητο και το Δικαστήριό σας να συμβάλει κάνοντας μνεία, γιατί δεν υπάρχει στο κατηγορητήριο τέτοια κατηγορία αλλά θα πρέπει πιστεύω να γίνει μνεία ότι αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Γιατί; Γιατί τέτοιες πράξεις δεν μπορούν να υποκύπτουν σε παραγραφή.
Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποίοι αιματοκύλισαν την Ελλάδα επί τριάντα χρόνια, να επικαλούνται διατάξεις παραγραφής, όπως δυστυχώς έγινε και όπως θα γίνει και κατά την πορεία υποθέσεων που ενδεχομένως μετά από ολόκληρη διελκυστίνδα δικαστικών δικών και ενδεχομένως προσφυγών σε δικαστήρια της αλλοδαπής, έρθουμε να δούμε πράξεις να παραγράφονται.
Θεωρώ λοιπόν ότι είναι απαραίτητο να γίνει και από το Δικαστήριό σας μνεία και συμβολή σε όλη τη διαμορφούμενη αυτή τη στιγμή διεθνή νομολογία ότι πράξεις σαν κι αυτή αποτελούν πράξεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία δεν είναι δυνατόν και δεν μπορεί να ανεχθεί η διεθνής κοινότητα, να υποκύψουν σε παραγραφή.
Ζητώ λοιπόν ολοκληρώνοντας κ. Πρόεδρε, την ενοχή τους κατά το κατηγορητήριο, για όλους όσους λόγους προανέφερα. Σας ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κι εμείς ευχαριστούμε κ. συνήγορε. Σχετικά με το ICC τον κανονισμό που κάνατε αναφορά, αλλού είχαν στόχευση αυτοί.
Κ. ΚΑΠΕΛΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, ξέρετε πολύ καλά ότι όταν ο νομοθέτης νομοθετεί, νομοθετεί για το μέλλον, δε νομοθετεί μόνο για το παρόν. Οι σύγχρονες ανάγκες στη διεθνή κοινωνία έτσι όπως εξελίσσονται, δε νομίζω ότι μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι αυτές οι επιθέσεις βαίνουν κλιμακούμενες και βαίνουν επικινδυνότερες και βαίνουν προς το σύνολο και προς το όφελος της ανθρωπότητος.
Αν μου επιτρέπετε, επειδή βλέπω ότι εμβριθώς διαβάζουν οι σοβαρότεροι κατηγορούμενοι της υπόθεσης, ελπίζω ότι η μελέτη τους η οποία γίνεται σε αυτήν εδώ την αίθουσα, ίσως επί δυσμενεία των όσων λέγονται εδώ που ίσως θα έπρεπε να τους απασχολούν και να τους προβληματίζουν, ελπίζω τουλάχιστον να φανεί χρήσιμη στο μέλλον και ως νέοι Ρενάτο Κούρτσιο να μπορέσουν να συμβάλλουν έστω και από τα σίδερα της φυλακής στην συγγραφή του ορισμού για την τρομοκρατία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Ταουξής έχει τον λόγο για το ίδιο θέμα.
Β. ΤΑΟΥΞΗΣ: Αξιότιμε κ. Πρόεδρε, κ.κ. Εφέτες, κ.κ. Εισαγγελείς, δυστυχώς οι εκλεκτοί συνάδελφοι που κοσμούν τα έδρανα της Υπεράσπισης δεν μας έκαναν την τιμή να είναι σήμερα για να ακούσουν αυτά που θα πούμε, εμείς όμως θα είμαστε εδώ για να ακούσουν αυτά που θα πουν εκείνοι όταν θα έρθει η ώρα τους.
Μετά από μία εξόχως αναλυτική διαδικασία και ενώ εσείς από την Έδρα έχετε καταβάλλει ιδιαίτερες προσπάθειες που εγώ θα έλεγα στην περί 20ετή σταδιοδρομία μου δεν έχω ξαναδεί τόσο αναλυτική διαδικασία, τόσα μέσα να προσφέρονται πλουσιοπάροχα στους κατηγορουμένους και στους συνηγόρους τους, εν τούτοις αυτή η κίνηση δημοκρατίας, αυτή η προσπάθεια αναδίφησης της αλήθειας δεν έγινε αποδεκτή από την πλειονότητα των κατηγορουμένων και δεν βοήθησαν στην ανακάλυψη της αλήθειας.
Επειδή πολλά ακούστηκαν κατά την πολύμηνη διάρκεια αυτής της διαδικασίας εδώ από την πλευρά των κατηγορουμένων υπό την έννοια της μομφής προς τους εκπροσώπους της πολιτικής αγωγής, θέλω να τους διαβεβαιώσω αυτούς που ενδιαφέρονται εν πάση περιπτώσει, ότι εμείς εδώ δεν ήρθαμε σαν εκδικητές, ήρθαμε σαν σκαπανείς της αλήθειας, ήρθαμε σαν συνλειτουργοί της δικαιοσύνης, ήρθαμε να βοηθήσουμε στο μέτρο των δικών μας δυνατοτήτων να λάμψει η αλήθεια.
Αυτή η αλήθεια που επί 30 χρόνια ήταν ζητούμενο από ολόκληρη τη δημοκρατική πολιτεία, από το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού και που μία μικρή ομάδα ανθρώπων είχε τραβήξει κουρτίνες και πέπλα προκειμένου να συσκοτίσουν την πραγματικότητα και προκειμένου η δική μας η χώρα να διασύρεται στα διεθνή φόρα και να ταυτίζεται η Ελλάδα με τις τριτοκοσμικές χώρες όπου η τρομοκρατία είναι άνθος που ιδιαίτερα ευδοκιμεί και πολλά λουλούδια εκεί βγαίνουν, σε αντίθεση με τη δική μας ιστορική πολιτική δημοκρατική πραγματικότητα που ήταν ένα πρωτόγνωρο, ένα πρωτοφανές γεγονός.
Έρχομαι και καταθέτω πάρα πολλές επιφυλάξεις και πολλές απορίες. Θα μάθουμε μέχρι το τέλος της διαδικασίας όλη την αλήθεια ή θα μάθουμε ένα κλάσμα, ένα πολλοστημόριο, ένα μέρος αυτής της αλήθειας, αφού οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας έχουν καταβάλλει απεγνωσμένες, απέλπιδες προσπάθειες προκειμένου να συγκαλύψουν αυτή την αλήθεια;
Βέβαια η ομολογία των αδελφών Ξηρών και στη συνέχεια των υπολοίπων συλληφθέντων κατηγορουμένων στη λογική του «μας πρόδωσαν, ας τα πούμε όλα να ξεκαθαρίσουμε, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, να σώσουμε τους εαυτούς μας, να καρφώσουμε και τους υπόλοιπους›, ευτυχώς εισέφερε άφθονο, πλούσιο αποδεικτικό υλικό για να σχηματίσετε και εσείς δικανική πεποίθηση αλλά και όλος ο κόσμος και εμείς που είμαστε σ’ αυτή την αίθουσα, πεποίθηση περί του ποιος έχει κάνει τί, ποιος συμμετέχει σε ποιες πράξεις και να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Μας απασχολεί και μας προβληματίζει που από τα χείλη κάποιων κατηγορουμένων ακούσαμε με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι υπάρχουν και άλλοι που είχαν συμμετοχή σε εγκληματικές δραστηριότητες, σε ανθρωποκτονίες, σε ληστείες, σε εκρήξεις και δεν είναι σήμερα παρόντες σε αυτά τα έδρανα. Δεν ξέρω αν κάποτε θα μπορέσουμε να φτάσουμε στα ίχνη τους και να συλληφθούν και να λογοδοτήσουν.
Φοβάμαι όμως πως αυτό το πέπλο που έχουν τραβήξει, αυτή την κουρτίνα που έχουν τραβήξει πάνω από ένα σημαντικό μέρος των πραγματικών περιστατικών και της αλήθειας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε στα ίχνη τους, δε θα μπορέσει το χέρι της δικαιοσύνης να τους ακουμπήσει και αυτοί οι άνθρωποι ενδεχομένως και με ένα μέρος της λείας των ληστειών να απολαμβάνουν τα αγαθά χωρίς να μπορεί να τους ακουμπήσει κανείς, υποδυόμενοι τους ενάρετους, τους έντιμους, τους νορμάλ πολίτες αυτής της κοινωνίας.
Έχουμε ακούσει πάρα πολλές κατηγορίες από την πλευρά των κατηγορουμένων, ότι η δικαιοσύνη σε συνεργασία με κάποιες ξένες κρατικές υπηρεσίες, είτε αυτή λέγεται CIA είτε Υπηρεσία της Αγγλίας και του κράτους του Ισραήλ έχουν κάνει ένα μεγάλο σενάριο, μια διεθνή συνωμοσία για να συλλάβουν, να κατηγορήσουν, να δικάσουν και να καταδικάσουν κάποιους από αυτούς.
Μήπως όμως οι ίδιοι είναι μέρος μιας σκευωρίας, μιας συνωμοσίας κατά της λειτουργίας της κοινωνίας και επέκεινα του δημοκρατικού πολιτεύματος για τη φαλκίδευση της λαϊκής έκφρασης, που ίσως εξυπηρετούσε μόνο κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο η δική τους δραστηριότητα; Δε θέλω να πολιτικολογήσω και δε θέλω να επεκταθώ, αλλά τα ερωτηματικά τα δικά μου και του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού είναι πώς οι στόχοι που επελέγοντο ανήκουν σε όλους τους χώρους πλην ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου;
Πώς γίνεται όταν είχαμε μεγάλα πολιτικά ζητήματα στη χώρα μας, εμφανιζόταν ως από μηχανής Θεός η 17Ν και με ένα χτύπημά της ξεστράτιζε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, του κόσμου, στο συγκεκριμένο κοινωνικό ή πολιτικό πρόβλημα και ασχολιόμαστε ξαφνικά με το χτύπημα της 17Ν; Επειδή δε θέλω να κινδυνολογήσω ή να επεκταθώ ή να δώσω τροφή για σχόλια σε κάποιους κατηγορουμένους, θα σταματήσω αυτή μου τη σκέψη σε αυτό το σημείο.
Το καλοκαίρι πάντως της συλλήψεώς τους είναι παγκοίνως γνωστό και κυκλοφορούσε όλους τους νομικούς κύκλους και στα δημοσιογραφικά στέκια ότι τουλάχιστον δύο εν ενεργεία πολιτειακοί παράγοντες ήταν συνοδοιπόροι της 17Ν και ίσως είχαν λάβει μέρος και στην ιδρυτική τους συγκέντρωση. Εν ενεργεία πολιτειακοί παράγοντες και για εσάς κ. Κουφοντίνα ευρύτατα είχε ακουστεί ότι ήσαστε μέλος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, έκτακτος, εξωτερικός συνεργάτης. Έτσι έλεγαν τα κανάλια, αυτά έλεγαν.
Περιμέναμε εσάς να μας τους πείτε αλλά δυστυχώς δεν μας τους είπατε και η δική μας απορία είναι από πού αντλείτε αυτή την ολύμπια ηρεμία και εσείς και ο κ. Γιωτόπουλος και λειτουργείτε με τον τρόπο που λειτουργείτε σε αυτή την αίθουσα;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Αφού θα αθωωθώ....
Β. ΤΑΟΥΞΗΣ: Εκτός από την αθώωση υπάρχουν και άλλα, υπάρχουν και άλλες συμφωνίες, και άλλες εκπτώσεις, και εδώ έχουμε να κάνουμε με εκπτώσεις και κατηγοριών και κατηγορουμένων, όπως προανέφερα.
Κάποιοι συνάδελφοι της Υπεράσπισης πραγματικά αγωνίστηκαν με πάθος υπέρ του τεκμηρίου αθωότητας και υπέρ της άποψης ότι θα πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές οι απόψεις και οι θέσεις ακόμα και η επιθετική και υβριστική συμπεριφορά των κατηγορουμένων εν ονόματι του θεσμού της αρχής του δικού μας δικαιοδοτικού συστήματος των γενικών αρχών της δικής μας δικαιοσύνης και του ότι ο κατηγορούμενος είναι ιερό πρόσωπο.
Καμία αντίρρηση, μηδεμία αμφισβήτηση. Όμως ποια συμπεριφορά επεφύλαξαν οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι για όλους τους παρόντες αυτού του Δικαστηρίου; Υβριστική συμπεριφορά κατά κόρον και κατ’ εξακολούθηση, περιφρονητική συμπεριφορά για συνηγόρους της Πολιτικής Αγωγής, απαξίωση του Δικαστηρίου, απαξίωση των μαρτύρων, κυρίως όμως, και αυτό είναι το ιδιαίτερα τραγικό της ιστορίας, προσπάθεια απαξίωσης, απειλής, ακόμα και απειλής μηνύσεων σε εκείνους τους μάρτυρες που τόλμησαν να έρθουν ενώπιοι ενωπίω να τους δουν και να τους αναγνωρίσουν.
Προσπάθησαν να διακωμωδήσουν τα αθώα θύματα των δικών τους ενεργειών, της δικής τους εγκληματικής δραστηριότητας, της δικής τους εγκληματικής συμπεριφοράς, όπως τους έρημους, τους δύστυχους αστυφύλακες των ΜΑΤ τους οποίους εγώ υποστηρίζω από αυτή τη θέση του συνηγόρου Πολιτικής Αγωγής.
Όταν ήρθαν και κάποιοι απ’ αυτούς αναγνώρισαν τον κ. Κουφοντίνα, τον κ. Τζωρτζάτο, τον κ. Ξηρό, σηκώθηκαν και οι ύβρεις που τους απηύθυναν ήταν πραγματικά αδικαιολόγητες, ακατανόητες, τραγικές για αίθουσα δικαστηρίου και, αν θέλετε, ενδεικτικές του πώς σκέφτονται και του πώς λειτουργούν οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι. Απαιτούν από όλους να τους σέβονται, απαιτούν τα πάντα από το ελληνικό δημοκρατικό πολίτευμα, όταν οι ίδιοι δεν σέβονται τίποτε και κανέναν.
Και δεν το απέδειξαν αυτό μόνο με την πολυετή εγκληματική συμπεριφορά τους, με τους ποταμούς αίματος που έχυσαν, αλλά συνέχισαν να το αποδεικνύουν σε τούτη την αίθουσα με τον τρόπο που συμπεριφέρονταν απέναντι στο Δικαστήριο. Ποτέ δικαστήριο δεν επεφύλαξε τέτοια φροντίδα, τέτοια μέριμνα, τέτοια επιεική αντιμετώπιση, σε καμία δίκη από αυτές που έχουν γίνει στα ελληνικά δικαστικά χρονικά. Και δε μιλώ μόνο για απλούς ποινικούς κρατούμενους, αν θέλετε και για άλλες υποθέσεις, είτε ήταν το Ειδικό Δικαστήριο αυτό είτε ήταν η υπόθεση των ΔΕΚΟ είτε η υπόθεση του καλαμποκιού, υπήρχε ένα άλλο κλίμα, οι κατηγορούμενοι εσέβοντο τους δικαστές που τους δίκαζαν.
Δεν είχαμε αθρόες επιθέσεις των κατηγορουμένων κατά όποιων τολμούσαν να εκφράσουν αντίλογο, κατά όποιων τολμούσαν να τους αναγνωρίσουν και να τους αποδώσουν ευθύνες, κατά όποιων τολμούσαν να έχουν διαφορετική άποψη από αυτούς τους κατηγορούμενους. Βέβαια, νομίζω ότι ήταν ατύχημα για την ελληνική κοινωνία, για την ελληνική πολιτεία, το γεγονός ότι υπό το καθεστώς του καινούργιου νόμου δεν επετράπη στα ΜΜΕ να είναι σε αυτή την αίθουσα.
Διότι η γύμνια, η ιδεολογική γύμνια των κατηγορουμένων, η απρεπέστατη συμπεριφορά τους θα περνούσε στον κόσμο και θα καταλάβαιναν με τί ανθρώπους είχαν να κάνουν, ποιοι ήταν αυτοί που είχαν ενδυθεί το δήθεν ιδεολογικό ένδυμα και αιματοκύλισαν 30 χρόνια τη χώρα μας, για ποιους ανθρώπους μιλάμε.
Για ανθρώπους οι περισσότεροι των οποίων δεν έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν ότι σε αυτή την αίθουσα, την ιερή αίθουσα του δικαστηρίου, οφείλουν και απέναντι του εαυτού τους και απέναντι της ιστορίας και, αν θέλετε, της δικής τους υστεροφημίας, να σταθούν έντιμα, ειλικρινά, παλικαρίσια θα έλεγα, όπως ελάχιστοι από τους κατηγορουμένους το έκαναν.
Νομίζω ότι αυτό που «προσπαθούσαν› να κάνουν, δήθεν να χτυπήσουν το μεγάλο κεφάλαιο, δήθεν να χτυπήσουν τους εχθρούς του λαού, δήθεν να είναι εκείνοι το μακρύ χέρι των ανθρώπων που καταπιέζονται, το έχασαν με τη συμπεριφορά τους, το έχασαν με όλα όσα μπορέσατε να βγάλετε από την εξονυχιστική αυτή διαδικασία με όσα είπαν κάποιοι συγκατηγορούμενοί τους και με όσα καταλάβαμε σε αυτή την πολύμηνη διαδικασία σε αυτή την αίθουσα.
Κάποιοι από τους κατηγορούμενους και κυρίως οι πρωταγωνιστές βρίζουν τους πάντες. Δεν αναγνωρίζουν σε κανέναν το δικαίωμα να τους κρίνει, να τους σχολιάσει και εν τέλει να τους δικάσει, θεωρούν εαυτούς γκουρού κάποιας αίρεσης που έχουν αυτοαναγορευτεί το κέντρο του κόσμου. Δεν λογοδοτούν πουθενά και αυτά που λένε θεωρούν ότι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τα παίρνουμε και άνευ σχολίων να τα μασάμε λες και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν έχουν νου, λογική, φρόνηση και εμπειρία από τούτες τις αίθουσες και από τούτες τις διαδικασίες.
Βέβαια επειδή σε αυτή την αίθουσα αυτή τη στιγμή ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα, οφείλω να πω το εξής: πραγματικά αυτά που κάνουν, αυτά που λένε, την συμπεριφορά που έχουν επιλέξει ενδεχομένως σε αυτή τους την πρακτική να έχουν βρει πολύτιμο σύμμαχο τα Media. Όταν μιλάει ο κ. Κουφοντίνας γίνεται πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες ημερήσιες εφημερίδες, όταν στέλνει μια επιστολή ο κ. Γιωτόπουλος ή όταν δίνει συνέντευξη ο κ. Ξηρός δίνεται σαλόνι στις μεγαλύτερες αθηναϊκές εφημερίδες και τις απόψεις τους κάποιοι δημοσιογράφοι που δεν γνωρίζουν νομικά, προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα να τις περάσουν στον κόσμο, π.χ. ανακάλεσαν τις προανακριτικές και τις ανακριτικές τους, άρα είναι αθώοι αφού τις ανακαλούν.
Με τέτοιες πρακτικές, με τέτοια σκεπτικά κάποιοι δημοσιογράφοι περνούν αυτές τις απόψεις στον κόσμο που δεν γνωρίζει νομικά, που δεν ξέρουν ότι και η προανακριτική κατάθεση και η ανακριτική κατάθεση είναι ισχυρότατο αποδεικτικό μέσο και η κατάθεση του συγκατηγορουμένου, όταν δεν είναι ένας αλλά είναι περισσότεροι επίσης είναι ισχυρότατο αποδεικτικό μέσο. Όταν παρελαύνουν οι μάρτυρες κατηγορίας και τους αναγνωρίζουν δεν ασχολούνται οι εφημερίδες, ή προσπάθησαν κάποιους από αυτούς να τους γελοιοποιήσουν. Ενώ όταν μιλάει ο κ. Γιωτόπουλος, ο κ. Κουφοντίνας ό,τι λένε είναι θέσφατο.
Βρήκαν ένα εύφορο κλίμα και προσπαθούν να περάσουν αυτές τις απόψεις και πάλι, γιατί σε αυτό τον τομέα υπήρξε επιλογή, υπήρξαν οι πατρίκιοι, υπήρξαν και οι πληβείοι. Κάποιοι εκ των κατηγορούμενων όταν βήχουν, γίνεται θέματα. Για τους περισσότερους από τους κατηγορούμενους εδώ, ελάχιστα έχει απασχοληθεί ο Τύπος ή καθόλου.
Βέβαια το μεγάλο παράπονο των τραγικών θυμάτων αυτής της ιστορίας είναι πότε ασχολήθηκαν τα ΜΜΕ με τα θύματα αυτής της δραστηριότητας. Ποτέ. Πέρασαν εδώ οι δόλιοι οι αστυφύλακες και όχι μόνο δεν βρέθηκε ένας λόγος συμπάθειας από τους κατηγορούμενους, μα δεν βρέθηκε κι ένας λόγος συμπάθειας έστω και από τα ΜΜΕ, τις προσωπικές τους τραγωδίες δεν βρέθηκε καμιά εφημερίδα να τις φιλοξενήσει. Τουναντίον όταν τους επιτέθηκαν και τους είπαν και τους στόλισαν και τους έλουσαν με όλα τα κοσμητικά επίθετα εδώ και τα ακούγαμε όλοι και δεν αισθάνθηκε κανείς την ανάγκη από την Υπεράσπιση να τους επαναφέρει στην τάξη και όταν πρωτοστάτησαν δυστυχώς συνάδελφοί μου από την πλευρά της Υπεράσπισης σε υβρεολόγια και σε απειλές κατά θυμάτων αυτής της δραστηριότητας, αυτής της πρακτικής, τότε οι εφημερίδες αυτές τις ύβρεις και αυτές τις απόψεις υιοθέτησαν.
Όταν τα νεαρά αστυφυλακάκια των 22 των 23 των 24 ετών που επί 18 χρόνια κουβαλάνε τα τραύματά τους και δεν βρέθηκε κανένας να τους συμπονέσει, κανείς να απαλύνει το πόνο τους, κανείς να θεραπεύσει τα τραύματά του, για παράδειγμα ο Λουρίδας έχει κάνει 17 εγχειρίσεις στο Λονδίνο αποκατάστασης της υγείας του και το κράτος, η ελληνική πολιτεία δεν του έχει δώσει απολύτως τίποτα κι έχουν πουλήσει τα ελάχιστα χωραφάκια τους για να αντιμετωπίσει τα έξοδα νοσηλείας, ή ο Ζαφειρόπουλος κουβαλάει 18 χρόνια συσκευή αιμοκάθαρσης πάνω του και αναγκάζονται κάποιοι από αυτούς εκτός από την Αστυνομία που δουλεύουν στο ωράριό τους να κάνουν και τους οδηγούς ΤΑΞΙ προκειμένου να εξασφαλίσουν τα έξοδα της πολύχρονης και πολυδάπανης νοσηλείας τους, γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν βρέθηκε από πουθενά ένας λόγος συμπάθειας.
Ο μόνος λόγος συμπάθειας ήταν η περίπτωση του Αξαρλιάν. Γιατί; Είπαν οι προηγούμενοι συνάδελφοί μου ήταν μέγιστο επικοινωνιακό τρικ. Το κοριτσάκι που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο του Παλαιοκρασσά αν σκοτωνόταν, που τραυματίστηκε ψυχικά δεν υπήρχε γι’ αυτό το αθώο μωρό ένας λόγος συμπάθειας. Υπήρξε λόγος υποκριτικός συμπάθειας μόνο για την περίπτωση του Θάνου Αξαρλιάν. Για τους υπόλοιπους δεν υπήρξε απολύτως τίποτα. Ούτε πιστεύω ότι αυτοί που ζήτησαν συγγνώμη για τον Αξαρλιάν, το πιστεύουν, το εννοούν, το έχουν συνειδητοποιήσει και πραγματικά στέκονται αυτοκριτικά. Το κάνουν μόνο και μόνο για λόγους επικοινωνιακούς.
Οι πλέον αδόκιμοι επιστημονικά αβάσιμοι και λογικά αστήρικτοι βερμπαλιστικοί ισχυρισμοί των κατηγορουμένων γίνονταν πρωτοσέλιδα. Σημαία κάποιων εφημερίδων: «Δεν λαμβάνονται υπόψη οι προανακριτικές› και διεκδίκησαν τη θέση του προεδρεύοντος και των μελών του Δικαστηρίου και τρόπον τινά προσπαθούσαν αυτοί να προκαταλάβουν τη δική σας την απόφαση γιατί οι αξιότιμοι αδελφοί Ξηροί κατέθεσαν, ξανακατέθεσαν, τα πήραν πίσω, τα ξαναείπαν και κατέστησαν τους εαυτούς τους πραγματικά στην αρχή μεν πολύτιμους συνεργάτες της Δικαιοσύνης διότι από τις δικές τους ομολογίες ξηλώθηκε το δίκτυο της 17Ν και στη συνέχεια με την εμφάνιση του κ. Κουφοντίνα μέσα στη φυλακή προσπάθησαν να τα μαζέψουν για να περισώσουν τί; Ούτε καν την αξιοπρέπειά τους.
Δεν ξέρω τι συζητούν και τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, τουλάχιστον οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους -και βλέπω ότι οι αδελφοί Ξηροί δεν είναι παρόντες σήμερα- τήρησαν αξιοπρεπέσταση στάση, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Κουφοντίνα ο οποίος πραγματικά έδωσε μάχη για να περισώσει τα συντρίμμια μιας Οργάνωσης που είχε διαλυθεί, είχε ξηλωθεί και ήδη σχηματίζεται στο πανελλήνιο η γνώμη ότι «Αυτοί ήταν τέλος πάντων οι δήθεν ιδεολόγοι; Αυτή ήταν η 17Ν; Αυτοί είναι ανθρωπάκια που έπεσαν στα χέρια της Αστυνομίας ο καθένας λέει όσα μπορεί περισσότερα και καταθέτει όσα μπορεί περισσότερους συντρόφους του›.
Όμως που αντλούν τη δύναμη και το κουράγιο να λοιδορούν τους πάντες, να παρεμβαίνουν ακατανοήτως, να διατυπώνουν δήθεν νομικές ερμηνείες και νομικούς ισχυρισμούς που φτάνουν στα όρια του επιστημονικού σαλταδορισμού. Ποιος τους έχει πει να λένε τέτοια πράγματα; Οι περισσότεροι δικηγόροι της Υπεράσπισης από αυτούς που εγώ γνωρίζω, είναι έγκριτοι ποινικολόγοι. Από ποιους μηχανισμούς και από ποιους κύκλους παίρνουν εντολές; Μήπως ο μόνος και μοναδικός στόχος είναι η απόκρυψη κάποιων στοιχείων που αφορούν τα αρχηγικά πατάρια της Οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Γιωτόπουλου;
