Το ότι πυροβολούν στα πόδια και η άμεση επιδίωξη είναι ο τραυματισμός έχει καμία σημασία για τον προσδιορισμό του δόλου; Όχι. Γιατί; Κατά το γερμανικό ακυρωτικό δικαστήριο, επειδή προσφεύγουμε και σε αυτό, νομίζουμε ότι είναι σημαντικότερο απ’ το δικό μας, αλλά επειδή πρωτογενώς καθιέρωσε το ποινικό δίκαιο του οποίου αντιγραφή είναι το δικό μας, πώς θα αξιολογήσουμε αυτή την πιθανολόγηση του δράστη, την αποτίμηση ότι είναι σοβαρό ενδεχόμενο να επέλθει το αποτέλεσμα;
Ανάμεσα στα άλλα θα αποτιμήσουμε λέει, ιδίως τον σκοπό και το κίνητρο του δράστη για την τέλεση της αξιόποινης πράξης, η από την πράξη αυτή απορρέουσα επικινδυνότητα, οι γνώσεις του δράστη και η ψυχική του κατάσταση. Αποτιμώντας λοιπόν αυτά τα στοιχεία, αναφερόμενος στους συγκεκριμένους κατηγορουμένους λέω το εξής: Οι γνώσεις τους ήταν ασφαλώς τόσες και τέτοιες ώστε να γνωρίζουν ότι τα πόδια ενός ανθρώπου είναι μέλος του σώματός του από το οποίο διέρχονται αιμοφόρα αγγεία καθοριστικά για τη ζωή του, αρτηρίες, φλέβες κτλ., η προσβολή και ο τραυματισμός των οποίων αφενός μεν είναι σφόδρα πιθανολογούμενος από την πληθώρα των τραυμάτων που προκαλούν οι έξι σφαίρες, αφετέρου δε αυτός ο τραυματισμός αυτών των αγγείων θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του και είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο να επέλθει ο θάνατος.
Παρά ταύτα, ενεργούν υπ’ αυτή την γνώση αδιαφορώντας για τον θάνατο. Και τώρα, ακροθιγώς ήδη με την υποβολή ένστασης για την αποβολή της Πολιτικής Αγωγής, ισχυρίστηκαν οι εκλεκτοί συνάδελφοί μου της Υπεράσπισης και θα το επαναφέρουν κατά τις αγορεύσεις τους ότι αν διαβάσετε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου θα δείτε ότι –δεν ξέρω πώς θα τεθεί το ζήτημα, είτε υπό την μορφή της διακοπής του αιτιώδους συνδέσμου, είτε υπό την άλλη μορφή που είπα, την υποκειμενική επικάλυψη της αιτιώδους διαδρομής από πλευράς γνώσης, πιθανολόγησης του υπαιτίου. Για μεν την αιτιώδη συνάφεια είπα όσα είπα πριν και ασφαλώς αυτός ο βαρύτατος τραυματισμός δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα αν αποτελεί όρο του αποτελέσματος ή όχι.
Κύριε Πρόεδρε θα μπορούσα με πολλή ευχέρεια να απευθυνθώ στο Δικαστήριό σας και να πω: Κύριοι Δικαστές δεσμεύεστε ως προς εκείνους που κρίθηκαν τότε, από το ποινικό δεδικασμένο που είπε ότι είναι αθώοι. Θα εκτιμήσετε ελευθέρως την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου μεν, αλλά δέσμευση κυριολεκτικώς για εσάς ως Ποινικό Δικαστήριο αποτελεί το ποινικό δεδικασμένο. Γιατί αμετακλήτως εκρίθη ότι οι γιατροί ήταν αθώοι και δεν επέδειξαν αμέλεια περί το αποτέλεσμα.
Όμως επειδή ο στρουθοκαμηλισμός δε μου αρέσει και το να κρύβομαι πίσω απ’ δάχτυλό μου, πρέπει να πάρω θέση εκτιμώντας την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου. Καταφεύγοντας στην απόφαση του Διοικητικού Εφετείου και ιδιαίτερα στο σκεπτικό της βέβαια που γίνεται αριθμητικώς η παράθεση των επιμέρους υπολειπομένων του μέσου επιμελούς ανθρώπου συμπεριφορών, παρατηρεί κανείς δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι ο μακαρίτης Ανδρουλιδάκης χαρακτηρίζεται βαρυτραυματίας και ότι για την αντιμετώπιση του προβλήματος επελήφθησαν γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων. Ισχύει πράγματι όταν πολλοί εμπλέκονται στην αντιμετώπιση ενός και του ιδίου ζητήματος, εκείνο που η λαϊκή σοφία πάρα πολύ εύστοχα επισημαίνει, ότι «όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει›. Όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί εδώ, για να μην είμαστε άδικοι, μια δυσχέρεια των περισσοτέρων ειδικοτήτων να συμπράξουν σε σύντομο χρονικό διάστημα για την αντιμετώπιση τραυμάτων εντοπισμένων σε ένα σημείο του ανθρωπίνου σώματος.
Δεν μπορεί δηλαδή την ίδια ο ορθοπεδικός να επιχειρεί να ανατάξει ένα συντριπτικό κάταγμα, ο αγγειοχειρουργός να απολινώσει αγγεία για να μην αιμορραγούν και άλλος γιατρός, άλλης ειδικότητας, να κάνει τη δική του επέμβαση. Σε ένα περιορισμένο τοπίο όπως είναι το πόδι, είναι αδύνατον αυτοί οι άνθρωποι να δράσουν από κοινού, συγχρόνως, αποτελεσματικά αλλά είναι υποχρεωμένοι διαδοχικώς να επέμβουν, πράγμα που ούτως ή άλλως επιβραδύνει την δράση τους την τελεσφόρο για τη ζωή ενός ανθρώπου.
Από την άλλη πλευρά, η χήρα Ανδρουλιδάκη σας κατέθεσε και οι μάρτυρες που υπήρξαν αυτόπτες του περιστατικού ότι το αυτοκίνητο είχε πλημμυρίσει με αίμα. Η αιμορραγία δηλαδή και η από αυτήν έκπτωση των βασικών οργάνων του ανθρωπίνου οργανισμού είχε αρχίσει ήδη από την ώρα εκείνη.
Επανέρχομαι όμως στην απόφαση για να πω ότι η αμέλεια την οποία αποδίδει, εντιμότατη κ.κ. Εφέτες ανάγεται σε καθυστέρηση δράσης ή επιλογή επιστημονικώς αναγνωρισμένης μεν μεθόδου που κατά την κρίση όμως του Δικαστηρίου επειδή ήταν πιο χρονοβόρος δεν θα έπρεπε να επιλεγεί; Αλλά ήταν αναγνωρισμένη η επιστημονική μέθοδος και συνεπώς εκείνο το οποίο καταλογίζεται ως προς την χρονική καθυστέρηση αντιμετώπισης του προβλήματος είναι ενδεχόμενο το οποίο εκείνοι οι οποίοι έδρασαν κατά την συγκεκριμένη στιγμή της πρωτογενούς αιτιογόνου του αποτελέσματος βλάβης το γνώριζαν.
Και γνώριζαν κ.κ. Δικαστές ότι όταν τραυματίζεις βαρύτατα έναν άνθρωπο σε ένα οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας, ανεξαρτήτως του αν τα αίτια μπορεί να είναι και άλλα ποικίλα ως προς την καθυστέρηση, εν τούτοις η καθυστέρηση που είναι το ζήτημα που μας ενδιαφέρει, είναι αποτιμητό από την στιγμή της δράσης. Διότι παραδείγματος χάριν δεν ξέρεις πότε και ποιος θα προστρέξει για τη μεταφορά του κι αν αυτή θα γίνει καθυστερημένα κατά ένα τέταρτο, κατά μισή ώρα ή κατά μία ώρα. Δεν ξέρεις αν το όχημα που θα τον μεταφέρει είτε είναι ασθενοφόρο, είτε περιπολικό, είτε ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητο καθοδόν πιθανόν να μην μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του.
Ξέρεις ότι έχει πυκνότητα κυκλοφοριακή που εμποδίζει την ταχεία μετάβαση. ¶ρα στα ενδεχόμενα που εκτιμάς εντάσσεται η πιθανότητα της καθυστέρησης που εδώ αποδίδεται ως αμελής συμπεριφορά. Τί σημαίνει αυτό; Ότι και με παράλληλη αποδοχή αυτής της αμελείας εγκειμένης κυρίως στην καθυστέρηση δεν έχουμε περιστατικό που να αποκλίνει από τη μετά πιθανότητος προβλεφθείσα αιτιώδη διαδρομή των γεγονότων. ¶ρα και υπό το βάρος και υπό το κράτος αυτής της αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου δεν αναιρείται ο ενδεχόμενος δόλος των δραστών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτουμε για μισή ώρα.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
