ΔΙΚΗ 17Ν
ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2003
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΕΩΣ: 09:05
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλή σας ημέρα. Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί, δεν έχουμε Υπεράσπιση για να νομιμοποιηθούν οι κατηγορούμενοι επομένως θα πρέπει να διακόψουμε μέχρι να έρθει ένας τουλάχιστον.
ΔΙΑΚΟΠΗ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί.
ΑΡΧΙΦΥΛΑΚΑΣ: Κύριε Πρόεδρε οι κρατούμενοι Τζωρτζάτος Βασίλειος, Χριστόδουλος Ξηρός και Βασίλειος Ξηρός δεν θα εισέλθουν σήμερα καθόλου στην αίθουσα, ενώ ο Σάββας θα έρθει σε λίγο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για όλους διορίζουμε επί του παρόντος συνήγορο τον κ. Χρυσικόπουλο και εφόσον βέβαια δεν υπάρχει σε αυτό το στάδιο καμία σύγκρουση συμφερόντων κανενός.
Ο κ. Παπαδημητρίου έχει τον λόγο για τις υποθέσεις στα Σεπόλια και στα Εξάρχεια.
Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Αξιότιμοι κύριοι Δικαστές, προτού έρθω στο κύριο θέμα της αγόρευσής μου θα μου επιτρέψετε να πω δυο λόγια για τον χαρακτήρα της εγκληματικής Οργάνωσης, όπως διαφάνηκε στην πολύμηνη ακροαματική διαδικασία και που αξιολογείται κατά την επιμέτρηση της ποινής.
Κύριοι Δικαστές, κατά τη διάρκεια της δράσης της Οργάνωσης, έγιναν αναρίθμητες συζητήσεις. Πολλοί προσπάθησαν να την αναλύσουν και να μπουν στη λογική της. Μάλιστα, είχε χαρακτηριστεί ως το τελευταίο προπύργιο πολιτικής τρομοκρατίας στη Δυτική Ευρώπη. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η άποψη αυτή συμβάδιζε με το μύθο που τα ίδια τα μέλη δημιούργησαν γύρω από την Οργάνωση. Ηταν λογικό και αναμενόμενο κάποιος να υποπτεύεται ότι πίσω από μια Οργάνωση που δρα ανενόχλητη για 27 ολόκληρα χρόνια θα κρύβεται κάτι περισσότερο από ένα μελισσοκόμο, από έναν αγιογράφο και από ένα μεταφραστή άνευ πτυχίου.
Κατά τη διάρκεια της Δίκης επιχειρήθηκε συστηματικά από την Υπεράσπιση να καταδειχθεί η πολιτικότητα των κινήτρων για κάθε πράξη που καταλογίζεται στην Οργάνωση. Η προσπάθεια να ενταχθεί η δράση της 17Ν στα πλαίσια μιας εξωκοινοβουλευτικής και βίαια μαχόμενης Αριστεράς, ή όπως ειπώθηκε της επιτιθέμενης Αριστεράς ήταν εμφανής και μεθοδευμένη.
Όμως κατά τη γνώμη μου δεν κατάφερε διόλου να πείσει και τούτο διότι πρώτον τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς στη χώρα μας καταδίκασαν συλλήβδην τη δράση της 17Ν και μάλιστα θεώρησαν ιεροσυλία να βαφτίζεται μια στιγμή εγκληματική δράση, ως παρελκυόμενη αριστερών καταβολών και ιδεολογίας. Δεύτερον, η ίδια δράση της Οργάνωσης όπως εξελίχθηκε δεν κατάφερε να πείσει για την εκδήλωση μιας συμπαγούς και απαρέγκλιτης ιδεολογίας.
Θυμάστε τον κ. Τσελέντη απολογούμενο ενώπιον υμών. Μίλησε για αλαζονεία και εκφυλισμό της Οργάνωσης. Είπε χαρακτηριστικά ότι «Η Οργάνωση δεν σταμάτησε τις ληστείες παρά το γεγονός ότι εξοικονόμησε ένα τεράστιο ποσό με το οποίο θα μπορούσε να καλύψει τις επιχειρησιακές ανάγκες δεκάδων Οργανώσεων τέτοιου είδους› και συνέχισε ο κ. Τσελέντης λέγοντας: «Η Οργάνωση δεν επένδυσε το χρηματικό αυτό ποσό σε κάποια οικονομική δραστηριότητα όπως είχε συμφωνηθεί, αλλά συνέχισε τον εύκολο, τον ανέξοδο και αιματηρό δρόμο των ληστειών›.
Δεν ξέρουμε σε ποια χέρια βρίσκονται αυτά τα χρήματα. Όμως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν αξιοποιήθηκαν σε αγαθοεργούς σκοπούς μιας και η φιλανθρωπία του διαχειριστή της Οργάνωσης του κ. Κουφοντίνα στη διανομή μελιού σε μικρούς μαθητές.
Αναφορικά με την πολιτική προπαγάνδα, αλλά πριν έρθω όμως στην πολιτική προπαγάνδα κύριοι Δικαστές θα ήθελα ν’ αναφερθώ σ’ ένα κείμενο, δηλαδή στα πρώτα χρόνια της Οργάνωσης ανάγεται ένα κείμενο με τον τίτλο «Για την ανάπτυξη του επαναστατικού λαϊκού Κινήματος›. Στο κείμενο αυτό η ανάπτυξη του επαναστατικού λαϊκού Κινήματος επικεντρώνονταν σε τρεις επιμέρους στρατηγικό-ιδεολογικές ενότητες:
1. Επαναστατική στρατηγική και επιλογή στόχων.
2. Πολιτική προπαγάνδα για την οποία είπα πριν.
3. Έναρξη του ένοπλου αγώνα.
Τι από όλα αυτά κατάφερε να κάνει έστω στο ελάχιστο η Οργάνωση; Ποια επανάσταση ξεκίνησε; Ποια επιλογή στόχων που να εξυπηρετεί την υποτιθέμενη επαναστατική στρατηγική ακολούθησε η Οργάνωση; Ήταν στρατηγική επιλογή τα χτυπήματα εναντίον ανυποψίαστων υπαλλήλων; Τα χτυπήματα ανεξέλεγκτης επικινδυνότητας στο κέντρο της Αθήνας; Οι ληστείες με λεία δισεκατομμυρίων; Οι δολοφονικές ενέργειες εναντίον πολιτών σε βάρος των οποίων ουδείς ψόγος υπήρχε ούτε καν στα κείμενα των προκηρύξεων; Για παράδειγμα χτύπησαν τον Λευτέρη Παπαδημητρίου. Γιατί; Γιατί ήταν βουλευτής. Αυτός ήταν ο ψόγος. Αν είναι δυνατόν! Μπορούμε όμως έτσι να μιλάμε για στρατηγική επιλογή των στόχων;
Έρχομαι τώρα στην πολιτική προπαγάνδα. Αναφορικά με την πολιτική προπαγάνδα είναι κοινή παραδοχή μεταξύ των μελετητών και των αναλυτών της Οργάνωσης ότι τα κείμενα των προκηρύξεων αποτελούν ένα ανομοιογενές συνονθύλευμα ιδεολογιών. Η Οργάνωση ακολουθούσε τη λογική του λίγο απ’ όλα. Οι ιδέες της ξεκίνησαν από την άκρα Αριστερά και σταδιακά έφτασαν έως τις αντιλήψεις της άκρας Δεξιάς. Διαμορφώνονταν ανάλογα με τη διαμορφωθείσα κοινή γνώμη. Τι μπορούσε να πουλάει στο λαό; Ο αντι-αμερικανισμός; Τα Ίμια; Γράφουμε μια προκήρυξη εναντίον των Τούρκων, εναντίον των Αμερικανών, βρίσκουμε ένα εξιλαστήριο θύμα και το χτυπάμε.
Δηλαδή δεν υπήρχε ένα σταθερό και σοβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο που θα αποτελούσε τη βάση για τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης και εφαρμόσιμης πολιτικής πρότασης. Είπε ο κ. Κουφοντίνας –θα μου επιτρέψετε να τον πω επιχειρησιακό αρχηγό, πέρα από τον τίτλο του διαχειριστή- απολογούμενος ενώπιον υμών ότι το σύστημα για να εκδημοκρατιστεί, για να μεταρρυθμιστεί και να εξανθρωπιστεί θα πρέπει να ανατραπεί με μια σοσιαλιστική επανάσταση.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: η 17Ν είχε μια ανατρεπτική επαναστατική πρόταση δομημένη σε λογική που θα οδηγούσε σε αποτέλεσμα; Ασφαλώς όχι. Η λογική της σταματούσε στις εκτελέσεις, στην αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής, στις ληστείες καθώς και στις φλύαρες και κενόλογες προκηρύξεις. Είναι δυνατό έτσι να προπαγανδίσεις πολιτικά; Η Οργάνωση περιοριζόταν και αναλωνόταν στις ίδιες παρωχημένες καφενειακές διακηρύξεις που αν δεν συνοδεύονταν από ένα χτύπημα, δεν θα γινόταν αντιληπτές από κανέναν. Ποιος θα έδινε την ελάχιστη σημασία στις προκηρύξεις χωρίς χτυπήματα; Αλήθεια, θα τις δημοσίευαν διαφορετικά οι εφημερίδες; Ούτε καν στη στήλη των επιστολών των αναγνωστών. Θα τους θεωρούσαν γραφικούς. Δυστυχώς τέτοιοι γραφικοί μπέρδεψαν τις ανθρωποκτονίες με την επανάσταση.
Αναφορικά με την έναρξη της ένοπλης πάλης. Μιλούν τα ίδια τα γεγονότα, αποσπασματικές ενέργειες που με την πάροδο του χρόνου αραιώνουν. Είναι δυνατό όμως να μιλάμε για ένοπλη πάλη από μια ολιγάριθμη και περιθωριακή ομάδα ατόμων, που δεν κατέφερε στα 27 χρόνια δράσης της να προσεγγίσει και να στρατολογήσει νέα μέλη εκτός από πρώην υπόδικους αλλοδαπούς και συγγενείς; Είναι δυνατό να μιλάμε για λαϊκή στήριξη όταν τα μέλη δεν ξεπέρασαν τα 19; Αλλά κι αν δεχτούμε ότι το ολιγάριθμο της δομής επιβλήθηκε από συνωμοτικούς κανόνες τότε κάποια λογική τα μέλη αναγορεύονται λαϊκοί αγωνιστές;
Σε κάποια προκήρυξη γίνεται λόγος για δίκαιες και βίαιες λαϊκές ενέργειες. Όμως εύλογα γεννάται το ερώτημα: α) Πώς διαπιστώνεται η ύπαρξη του λαϊκού στοιχείου στις ενέργειές τους; β) πώς δικαιολογείται το δίκαιο των ενεργειών τους και της αναγόρευσής τους ως τιμωρών εν ονόματι του ελληνικού λαού;
Όταν ο ελληνικός λαός αποφασίζει κ. Κουφοντίνα να εκλέγει σταθερά και επανειλημμένα έναν πολιτικό, που του δίνει την εντολή να τον εκπροσωπεί, πώς τολμά η Οργάνωση να διατείνεται ότι εκφράζει το λαϊκό αίσθημα πυροβολώντας τον; Δεν μπορώ να καταλάβω κ. Προέδρε, τί το διαφορετικό σε σχέση με την Οργάνωση θα έκανε η χούντα. «Αποφασίζουμε και διατάσσουμε› οι μεν, «αποφασίζουμε και εκτελούμε› οι δε.
Ειπώθηκε κ. Πρόεδρε ότι κατά την μεταπολίτευση, υπήρχε μια ανοχή του λαού προς την Οργάνωση λόγω της χούντας. Ίσως ανοχή, όχι λαϊκή στήριξη. Όμως η συντεταγμένη πολιτεία οχυρώθηκε και θεμελιώθηκε γρήγορα προσφέροντας ένα αίσθημα δικαίου και ασφάλειας στους πολίτες και καθιστώντας περιττή και κατακριτέα οποιαδήποτε τέτοιου είδους δράση. Εδώ ακριβώς κ. Πρόεδρε είναι που μετατρέπεται η 17Ν σε μια αναχρονιστική περιθωριακή ομάδα ατόμων που ζουν και δρουν εκτός τόπου και χρόνου.
Δεν μπορεί και η Οργάνωση να μην το αντιλήφθηκε αυτό. Δεν μπορεί να μην αντιλήφθηκε τη ματαιότητα και το αδιέξοδο του ένοπλου αγώνα, παρά τις αδικαιολόγητα για μια επαναστατική Οργάνωση συνεχείς εκτελέσεις της. Όμως δεν σταμάτησε εδώ γιατί είχε εθιστεί α) από τη δύναμη μιας ιδιότυπης εξουσίας την οποία ασκούσε μέσω της τρομοκρατίας και του θανάτου, β) από την εξουσία του αυτόκλητου τιμωρού και γ) από την έλξη του εύκολου πλουτισμού. Λειτουργούσε πλέον συνειδητά στο πρότυπο μιας Α.Ε. που βάφτιζε τους παράνομους σκοπούς της «απαλλοτριώσεις›.
Κύριε Πρόεδρε, αξιότιμοι κ.κ. δικαστές, κατά τη διάρκεια της Δίκης οι κατηγορούμενοι προσπάθησα να χαρακτηρίσουν την ειδεχθή δράση τους ως πολιτική, επικαλούμενοι ορισμένες μεμονωμένες ενέργειες που ενδεχομένως είχαν κάποια πολιτική διάσταση. Όμως, οι μεμονωμένες αυτές ενέργειες δεν αρκούν να προσδώσουν στο σύνολο της δράσης της 17Ν πολιτικό χαρακτήρα.
Θα ήταν παράλογο να υποστηριχθεί ότι η Οργάνωση αυτή ήταν πολιτική Οργάνωση αφού και τα ίδια τα μέλη δεν είχαν μια σαφή εικόνα για τον σκοπό που υποτιθέμενα θα εξυπηρετούσε. Ο κ. Κουφοντίνας είπε απολογούμενος ενώπιον υμών ότι οι πράξεις της Οργάνωσης είναι πράξεις απόδοσης και λαϊκής άμυνας, διεκδικώντας έναν ρόλο αντιπροσωπευτικό του λαού, ενώ ο κ. Τζωρτζάτος είπε ότι σκοπός της Οργάνωσης είναι να αφυπνίσεις και να πυροδοτήσεις νέες επαναστατικές κινήσεις χωρίς να λειτουργεί ως αντιπρόσωπος του λαού.
Τα μέλη της Οργάνωσης κ. Πρόεδρε, δεν έχουν ούτε τη μόρφωση ούτε την κουλτούρα ούτε ακολουθούσαν τον τρόπο ζωής ενός ιδεολογικά ταγμένου ανθρώπου που αφοσιώνεται στον αγώνα. Είναι εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου. Το μόνο που δικαιολογείται τον μύθο που τα μέλη δημιούργησαν γύρω από την Οργάνωση είναι το ασύλληπτο για τρεις σχεδόν 10ετίες. Πρόκειται για άτομα –θα είμαι λίγο σκληρός εδώ- κατεχόμενα από έντονα συμπλέγματα, διότι δεν κατάφεραν να ανελιχθούν σε νόμιμες πολιτικές κινήσεις του Αριστερού χώρου, αν και όλοι σχεδόν το επεδίωξαν. Αλλά ούτε και μπόρεσαν να εξελιχθούν επαγγελματικά ή κοινωνικά. Εάν κ. Πρόεδρε το είχαν πετύχει αυτό, δεν θα εντάσσονταν στην 17Ν η οποία πράγματι ικανοποιούσε την ανάγκη τους να νιώθουν ότι είναι κάποιοι.
Έρχομαι τώρα στη δική μου την υπόθεση, θα προσπαθήσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Την 21η Δεκεμβρίου του 1992, έλαβε χώρα μια ακόμη στυγνή και καλοσχεδιασμένη εγκληματική ενέργεια της Οργάνωσης. Έλαβε χώρα η απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του ομιλούντος. Δεν θα αναφερθώ στα πραγματικά περιστατικά του συμβάντος για τα οποία θα μιλήσει η κα Σόμπολου. Θα έρθω κατευθείαν στο κατηγορητήριο.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο ως δράστες της απόπειρας ανθρωποκτονίας εναντίον μου φέρονται ο Σάββας Ξηρός και ο Βασίλειος Τζωρτζάτος ως φυσικοί αυτουργοί και ο Κουφοντίνας ως άμεσος συνεργός. Η ενοχή του Σάββα Ξηρού ως φυσικού αυτουργού, είναι δεδομένη. Ομολόγησε και ενώπιον υμών. Είπε κυνικά, χωρίς ίχνος μεταμέλειας: «Εγώ πυροβόλησα τον Παπαδημητρίου›.
Η ενοχή του Τζωρτζάτου ως συναυτουργού προκύπτει από την προανακριτική απολογία του ιδίου, την απολογία του ιδίου στην ανακρίτρια και από την προανακριτική απολογία του Σάββα Ξηρού. Επίσης, από την κατάθεση του αυτόπτη μάρτυρα κ. Βουτζαλή έξω από το σπίτι του οποίου έγινε η απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος μου. Ο κ. Τζωρτζάτος στην απολογία την 18/7/2002 που επιβεβαίωσε και ενώπιον της 4ης Ανακρίτριας, την 19/7, ανέφερε και τα ακόλουθα:
«Συμμετείχα με τον Λουκά (Κουφοντίνα) και τον Μιχάλη (Σάββας Ξηρός) στον τραυματισμό εναντίον του Βουλευτή Παπαδημητρίου τον Δεκέμβριο του 1992 στο Μαρούσι. Τον πυροβόλησα εγώ με 38άρι περίστροφο και ο Μιχάλης με το 45άρι πιστόλι›. Δηλαδή ομολογεί την πράξη του σε βάρος μου.
Σήμερα τα αναιρεί και δικαίωμά του. Όμως η προανακριτική του απολογία και οι απολογία είναι έγκυρες. Αυτό κρίθηκε από το Δικαστήριό σας. Ανεξάρτητα όμως από αυτό κ. Πρόεδρε, όταν του ζητήθηκε από την Πολιτική Αγωγή να πει πού ήταν το πρωινό εκείνο της 21/12/1992, είπε ότι δεν θυμάται και αντί να προσκομίσει στο Δικαστήριο σοβαρά στοιχεία που θα αποδεικνύουν ότι αυτός την ημέρα του συμβάντος δεν ήταν εκεί, ήταν αλλού, αντί δηλαδή να προσκομίσει αυτά τα σοβαρά στοιχεία δεν τα προσκόμισε.
Τί έκανε: Έφερε σε εσάς μια φωτογραφία που φαινόταν το μουστάκι του και όπως είπε η φωτογραφία αυτή βγήκε ένα μήνα μετά το περιστατικό, δηλαδή μετά την 21/12/1992. Προφανώς, έφερε αυτή τη φωτογραφία για να δείξει ότι δεν είναι αυτός που ανεγνώρισαν οι μάρτυρες. Όμως όταν πάλι η Πολιτική Αγωγή του είπε για να απαντήσει αν είχε μουστάκι μετά τέσσερις μήνες από το περιστατικό, δηλαδή τότε που συνελήφθη από την Αντιτρομοκρατική υπηρεσία για κάποιο λόγο, είπε «δεν έχω μουστάκι›. Αυτό σημαίνει ότι την ημέρα του περιστατικού, δηλαδή το πρωινό της 21/12/1992, δεν είχε μουστάκι.
Ο Σάββας Ξηρός στην πρώτη συμπληρωματική προανακριτική του απολογία την 20/7/2002 αναφέρει τα ακόλουθα: «Στην ενέργεια κατά του Βουλευτή της Ν.Δ. Ε. Παπαδημητρίου, εγώ πήρα μέρος μαζί με τον Λουκά και τον Τζωρτζάτο. Κινηθήκαμε με ένα φορτηγάκι μπροστά από το αυτοκίνητο του στόχου. Κατεβήκαμε και ο Τζωρτζάτος τον πυροβόλησε με περίστροφο 38άρι και εγώ τον πυροβόλησα με πιστόλι 45άρι›. Αυτά λέει ο κατηγορούμενος και συναυτουργός κ. Σάββας Ξηρός.
Ο αυτόπτης μάρτυρας, ο κ. Βουτζαλής, κατέθεσε ενώπιον υμών τα παρακάτω: «Ο ένας που πυροβόλησε τον κ. Παπαδημητρίου από την αριστερά πλευρά του αυτοκινήτου του κρατούσε 38άρι περίστροφο. Φορούσε ένα μαύρο σκουφάκι και τα μάτια του ήταν πολύ έντονα όταν τον είδα. Πέρα από το πολύ έντονο βλέμμα, τα μάτια του ήταν βαθουλωτά. Ήταν μελαμψός και θυμάμαι ακόμη τη γαμψή του μύτη. Αυτός είναι ο κ. Τζωρτζάτος και τον αναγνωρίζω με βεβαιότητα 100%. Έπεσαν 5 πυροβολισμοί›.
Θα μου επιτρέψετε κ. Πρόεδρε να επισημάνω περιληπτικά και τί κατέθεσε ενώπιόν σας και άλλη μάρτυς, η κα Βλάχου. Είπε τα εξής: «Δύο άτομα, ο ένας από την αριστερή μεριά και ο άλλος από την δεξιά, πήγαν προς τη MERCEDES›, δηλαδή το αυτοκίνητου που οδηγούσα εγώ. «Το άτομο που ήταν από την αριστερή πλευρά, από την πλευρά του οδηγού, ήταν 1,75. Τον άλλον δεν τον θυμάμαι, παρά μόνο το χέρι του με το πιστόλι›. Δηλαδή από την κατάθεση αυτή της κας Βλάχου προκύπτει ότι αυτοί που με πυροβόλησαν ήταν δύο. Οι φυσικοί αυτουργοί ήταν δύο.
Έρχομαι τώρα στον κ. Κουφοντίνα, ο οποίος όπως είπα, σύμφωνα με το κατηγορητήριο ενέχεται ως άμεσος συνεργός. Κατά τη γνώμη μου άμεσος. Τώρα, αν είναι απλός θα το κρίνει το Δικαστήριο. Ο κ. Βουτζαλής, ο αυτόπτης μάρτυρας κατέθεσε ενώπιόν σας τα παρακάτω: «Τον Κουφοντίνα αναγνωρίζω με βεβαιότητα 100%. Ήταν ο οδηγός του αυτοκινήτου των δραστών. Είχε το χέρι του στο παράθυρο. Φορούσε μια τραγιάσκα με μπεζ και καφέ ρίγες. Μου έδινε την εντύπωση όχι ότι είχε μούσι, αλλά ότι ήταν αξύριστος κάποιες μέρες. Ήταν πολύ δυνατό το βλέμμα του, πάρα πολύ έντονο όταν με κοίταξε›.
Επίσης κατέθεσε: «Τον οδηγό τον έβλεπα από το δεύτερο παράθυρο που πήγα πολύ καλά. Με αντιλήφθηκε, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου έδινε την εντύπωση ότι με απειλούσε. Ένιωσα μια μαχαιριά εκείνη την ώρα›. Είπα ότι ο κ. Κουφοντίνας ευθύνεται ως άμεσος συνεργός κατά τη γνώμη μου και αυτό γιατί γνώριζε από πριν την εκτέλεση της άδικης πράξης και παρενέβαλλε το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε και στο οποίο επέβαιναν οι δύο αυτουργοί μπροστά από το δικό μου το αυτοκίνητο και μου έκοψε την πορεία. Αναγκαστικά σταμάτησα. Έτσι έδωσε την ευκαιρία στους αυτουργούς να κατέβουν και να με πυροβολήσουν εξ εγγυτάτης αποστάσεως, δηλαδή εξ επαφής, για να επιτύχουν τον θανάσιμο τραυματισμό μου που ευτυχώς απέτυχαν στην προσπάθειά τους αυτή για λόγους εξωτερικούς και ανεξάρτητους της θελήσεως των δραστών. Θα μιλήσω στη συνέχει γι αυτό.
Το ότι οδηγούσε κ.κ. Δικαστές το αυτοκίνητο ο κ. Κουφοντίντας είναι γεγονός αναντίρρητο. Το κατέθεσε όπως σας είπα και ο αυτόπτης μάρτυρας, ο κ. Βουτζαλής. Όμως θα σταθώ στον κ. Βουτζαλή. Ο κ. Βουτζαλής, ανεγνώρισε με πιθανότητα 70-80% τον κ. Σάββα Ξηρό ως τον άνθρωπο που με πυροβολούσε εξ περιτροπής από την θέση του συνοδηγού. Έτσι βλέπουμε ότι ο Βουτζαλής επαληθεύτηκε στην περίπτωση του κ. Σάββα Ξηρού, παρά το γεγονός ότι τον ανεγνώρισε με πιθανότητα 70-80%. Αυτό σημαίνει ότι λέει την αλήθεια και στις περιπτώσεις του Τζωρτζάτου και του Κουφοντίνα που τους ανεγνώρισε με πιθανότητα 100%.
Δυστυχώς, η Υπεράσπιση κατηγόρησε τον κ. Βουτζαλή ως αναξιόπιστο. Μάλιστα ζήτησε να κρατηθεί στο Δικαστήριο και τον απείλησαν με μήνυση για υπόνοιες ψευδορκίας. Είναι προφανής η δύσκολη θέση της Υπεράσπισης. Γι αυτήν, όποιος μάρτυρας κατηγορίας ανεγνώριζε κάποιον κατηγορούμενο ήταν εξ ορισμού αναξιόπιστος. Όμως η θέση της Υπεράσπισης περί κατασκευασμένων μαρτύρων δεν μειώνει τη βαρύτητα της κατάθεσης του Βουτζαλή, η οποία είναι απόλυτα αληθινή και πλήρως αξιόπιστη.
Έρχομαι τώρα να πω για την ηθική αυτουργία σε σχέση με τον κ. Γιωτόπουλο. Για την ηθική αυτουργία μίλησαν εξαντλητικά συνάδελφοί μου της Πολιτικής Αγωγής. Αναλυτικά, πολύ αναλυτικά. Γι αυτό εγώ θα είμαι συνοπτικός. Καταρχήν επισημαίνω ότι ο κ. Γιωτόπουλος ήταν αναμφισβήτητα μέλος της Οργάνωσης. Υπάρχουν 26 δακτυλικά του αποτυπώματα. Σε ορισμένα από αυτά, όπως τα «Μέτρα ασφάλειας και το ?Who is who της αλλαγής?, βρέθηκαν και δακτυλικά αποτυπώματα του Τσελέντη και του Τζωρτζάτου που αναμφισβήτητα ήταν μέλη της Οργάνωσης.
Η ηθική αυτουργία του Γιωτόπουλου προκύπτει από τα εξής σημεία: Από την έκθεση γραφολογικής πραγματογνωμοσύνης της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Έτσι, το υπό στοιχεία Π-160 πειστήριο έγγραφο το οποίο ανευρέθη στη γιάφκα της Πάτμου 84 και αποτελεί προσχέδιο της προκήρυξης Περατικού, περιέχει χειρόγραφες σημειώσεις και βελτιώσεις που έγιναν αναμφισβήτητα από τον κ. Γιωτόπουλο.
Φυσικά ο κ. Γιωτόπουλος λέει ότι το πειστήριο έγγραφο είναι κατασκευασμένο, το κατασκεύασαν οι διωκτικές αρχές. Αλλά αν το κατασκεύασαν οι διωκτικές αρχές, τότε γιατί να μην κατασκευάσουν περισσότερα χειρόγραφα προσχέδια προκηρύξεων που να αποδίδονται στον κ. Γιωτόπουλο και να είναι έτσι περισσότερο πειστικές; Και κάτι άλλο: Γιατί ο κ. Γιωτόπουλος δεν έκανε αυτό που έκανε και ο κ. Τζωρτζάτος; Γιατί ο κ. Γιωτόπουλος να μην προσκομίσει στο Δικαστήριο μια έκθεση του δικού του τεχνικού συμβούλου ώστε να πείθει το Δικαστήριο ότι δεν έχει καμία σχέση; Δεν είχε χρήματα; Αν δεν είχε χρήματα μπορούσε να απευθυνθεί στην πολιτεία ή και στους ιδεολογικούς του φίλους.
Μήπως τα χρήματα ήταν απλά και μόνο δικαιολογία; Μήπως εσκεμμένα ο κ. Γιωτόπουλος απέφυγε να διορίσει τεχνικό σύμβουλο γιατί γνώριζε ότι τα πορίσματα των γραφολογικών εκθέσεων της δικογραφίας λένε την αλήθεια; Το πειστήριο Π-160 αποτελεί τρανή απόδειξη του ηγετικού ρόλου του Γιωτόπουλο αφού τουλάχιστον στην περίπτωση Περατικού προκύπτει εγγράφως ότι η επιλογή και η δικαιολόγηση των στόχων γινόταν από τον Γιωτόπουλο.
Και λέγω «τουλάχιστον› κ. Πρόεδρε, γιατί η ηθική αυτουργία στοιχειοθετείται για όλες τις περιπτώσεις. Έτσι και στη δική μου, και αυτό αποδεικνύεται από το εξής: Δεν υπάρχει κανένας κατηγορούμενος που να κατονόμασε άλλο άτομο πέραν από τον Γιωτόπουλο που υποδείκνυε τον στόχο.
Εκτέλεση αποτελεί ο Τζωρτζάτος στην περίπτωση Καψαλάκη αλλά αυτό είναι μοναδικό γεγονός, ήσσονος σημασίας. Αλλά δεν είναι μόνο το πειστήριο έγγραφο Π160 αλλά υπάρχει και η απολογία ενώπιον υμών του κ. Τσελέντη. Είπε ο κ. Τσελέντης απολογούμενος ενώπιον υμών ότι πριν από την εκτέλεση του Περατικού ο κ. Γιωτόπουλος έφερε την χειρόγραφη προκήρυξη σε συνάντηση των μελών που θα συζητούσαν τον τρόπο που θα ενεργούσαν. Η πρακτική αυτή λέει ο κ. Τσελέντης ακολουθήθηκε και τις επόμενες φορές. Για εμένα είναι ειλικρινής η απολογία του κ. Τσελέντη, γιατί μόνο κάποιος που έζησε πραγματικά τα γεγονότα θα μπορούσε να δώσει τόσο λεπτομερειακές περιγραφές.
Πέρα όμως από την απολογία του κ. Τσελέντη έχουμε και την απολογία στον ειδικό ανακριτή τον κ. Ζερβομπεάκο του Σάββα Ξηρού ο οποίος μεταξύ άλλων επεσήμανε και τα ακόλουθα: «Κατά καιρούς αναρωτιόμουν αν ο Λάμπρος αποφασίζει μόνος του ή αν υπήρχε κοινή αρχηγία. Αλλά βλέποντας το χαρακτήρα του πίστεψα ότι δεν δέχονταν ούτε εντολές, ούτε ιδέες από κάποιον άλλον. Ο συντάκτης των προκηρύξεων ήταν πάντα ο Λάμπρος›. Αυτά είπε ο κ. Σάββας στον κ. Ζερβομπεάκο.
Επίσης ο αδελφός του ο Χριστόδουλο στην προανακριτική του απολογία τη 17η Ιουλίου του 2002 ανέφερε και τα παρακάτω: «Για το άτομο με το ψευδώνυμο Λάμπρος ή ψηλός, θέλω να τονίσω τον αρχηγικό του ρόλο σε όλες τις ενέργειες που εγώ έχω συμμετάσχει καθώς επίσης ήταν γνωστό σε όλα τα μέλη ότι αυτός ήταν ο συντάκτης των προκηρύξεων και αυτός που πρότεινε στα μέλη τον εκάστοτε στόχο›. Πέρα όμως από την απολογία του κ. Σάββα και την προανακριτική απολογία του κ. Χριστόδουλου, υπάρχει και η συνέντευξη του Σάββα στο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που επιβεβαιώνεται ο ηγετικός ρόλος του κ. Γιωτόπουλου. Δεν θα πω περισσότερα για τη συνέντευξη γιατί αναφέρθηκαν και οι συνάδελφοι της Πολιτικής Αγωγής που προηγήθηκαν στο βήμα.
Όμως πέρα από αυτά υπάρχει και το πειστήριο Π277Ι με τον τίτλο «Μέτρα ασφάλειας› που περιλαμβάνει υποδείξεις προς τα μέλη. Αυτό το κείμενο το γράφει αυτός που ηγείται, αυτός που προσδοκά να γίνουν σεβαστές οι υποδείξεις του από τα άλλα μέλη. Δεν είναι δυνατό το κείμενο αυτό να το γράφει κάποιο ισότιμο ή κατώτερο μέλος και να προσδοκά να γίνουν σεβαστές οι υποδείξεις του από τα υπόλοιπα μέλη. Κανείς άλλος πέραν του αρχηγού μπορεί να γράφει τέτοια κείμενα.
Φυσικά ο κ. Γιωτόπουλος τα αρνείται και λέει ότι «μου τα φόρτωσαν όλα οι μυστικές υπηρεσίες› ισχυριζόμενος ότι είχε το προφίλ του ανθρώπου εκείνου που έψαχναν οι μυστικές υπηρεσίες να βρουν για να τον ονομάσουν αρχηγό. Όμως τίθεται εύλογα το ερώτημα: δεν υπήρχε άλλο πρόσωπο με ανάλογη πορεία ζωής; Δηλαδή Αριστερός, με αντιστασιακό παρελθόν, με σπουδές στη Γαλλία κλπ. Υπήρχε. ¶ρα μπορούσαν οι μυστικές υπηρεσίες να βρουν αυτό το πρόσωπο και μάλιστα πολύ νωρίτερα.
Κάποιοι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ο κ. Γιωτόπουλος ήταν καθοδηγητής καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης της 17Ν. Μην ξεχνάμε ότι πολλοί από εμάς είχαμε υπερεκτιμήσει την όλη Οργάνωση. Σήμερα όμως ο μύθος διαλύθηκε και ενώπιον του Δικαστηρίου τι διαπιστώσαμε; Είδαμε ότι τα μέλη έβλεπαν στο πρόσωπο του Γιωτόπουλου μια υπεροχή, μια ηγετική φυσιογνωμία. Γι’ αυτούς μπορούσε να ήταν –και πράγματι ήταν- ο ηγέτης και καθοδηγητής τους. Σημασία δεν έχει τι πιστεύουμε εμείς εκ των υστέρων, αλλά τι πίστευαν τα μέλη για τον κ. Γιωτόπουλο. Η προσπάθειά του στην απολογία του να υποβαθμίσει τον εαυτό του λέγοντάς μας ότι δεν είχε επιπλέον προσόντα σε σχέση με τα μέλη ώστε να τα κάνει να τον ακολουθήσουν, απέτυχε πλήρως.
Κύριε Πρόεδρε έχετε ενώπιόν σας ένα πρόσωπο που έζησε στο σκοτάδι και στην παρανομία, με ψεύτικο όνομα. Έχετε ένα πρόσωπο που είχε αναγάγει σε επάγγελμα την τέλεση εγκλημάτων κατά της κοινωνίας που δήθεν υπηρετούσε. Έχετε ένα πρόσωπο που λόγω δειλίας δεν ανέλαβε έστω και την ύστατη στιγμή την ευθύνη των πράξεών του, παρά το γεγονός ότι ακόμη και οι πέτρες φωνάζουν την ενοχή του. Κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του όμως όλοι τον βλέπουμε.
Το ότι ο Γιωτόπουλος είναι ηγέτης και καθοδηγητής δεν σημαίνει ότι στην ηγετική ομάδα ανήκε μόνο ο Γιωτόπουλος. Κανένας από εμάς δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Στην ακροαματική διαδικασία προέκυψε ότι πρέπει να συνεχιστεί η έρευνα προς κάθε κατεύθυνση και σε σχέση με την ηγετική ομάδα και σε σχέση με τις πηγές πληροφόρησης και σε σχέση με την περίφημη γυναίκα της 17Ν, η παρουσία της οποίας επιβεβαιώνεται σε σειρά χτυπημάτων, μεταξύ αυτών και το δικό μου. Οπωσδήποτε δεν είναι θέμα της δικής σας αρμοδιότητας, κρίνω αναγκαίο να τονιστεί σε αυτή εδώ την αίθουσα.
Έρχομαι ν’ αναφερθώ αναλυτικά στα στοιχεία τα οποία πρέπει να συντρέχουν για να στοιχειοθετηθεί η έννοια της απόπειρας ανθρωποκτονίας και όπως ξέρετε οι βασικοί όροι είναι τρεις: η πράξη που περιέχει τουλάχιστον αρχή εκτέλεσης, ο ανθρωποκτόνος σκοπός και η μη πλήρης πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. Ο πρώτος όρος συντρέχει: έχουμε τους πυροβολισμούς με 38ντάρι περίστροφο και με 45ντάρι πιστόλι.
Ο ανθρωποκτόνος σκοπός συντρέχει, αποδεικνύεται από τα εξής στοιχεία:
1. Από τα μέσα τα οποία χρησιμοποίησαν οι δράστες. Χρησιμοποίησαν δηλαδή 38ντάρι περίστροφο και 45ντάρι πιστόλι. Είναι γνωστό ότι το 45ντάρι πιστόλι χρησιμοποιούσε κατά παράδοση η Οργάνωση για τις εκτελέσεις.
2. Από την απόσταση που υπήρχε μεταξύ εμού και των δραστών. Με πυροβόλησαν εξ εγγυτάτης αποστάσεως, σχεδόν εξ επαφής.
3. Από τα σημεία του σώματος που κατεύθυναν την ενέργειά τους οι δράστες. Με πυροβόλησαν σε καίρια σημεία του σώματός μου ως προκύπτει τόσο από την ιατροδικαστική έκθεση που είναι αναγνωστέο έγγραφο, όσο και από την ιατρική γνωμάτευση του θεράποντος ιατρού του κ. Στάμου.
4. Από την ένταση της πράξης. Χτυπήθηκα επανειλημμένα, δέχτηκα 5 πυροβολισμούς, 3 στο αριστερό μου πόδι με 38ντάρι περίστροφο και 2 στο δεξί μου πόδι με 45ντάρι πιστόλι. Δέχτηκα 5 πυροβολισμούς, ούτε έναν ούτε δύο.
Αλλά δεν είναι μόνο τα μέσα, η απόσταση, η ένταση της πράξης τα σημεία του σώματος που κατεύθυναν την ενέργειά τους οι δράστες που προκύπτει ο ανθρωποκτόνος σκοπός. Είναι και το εγκληματικό τους σχέδιο κ. Πρόεδρε. Με παρακολουθούσαν, παρακολουθούσαν τις κινήσεις τόσο τις δικές μου όσο και της οικογένειάς μου. Ήξεραν ότι οδηγώ χωρίς να έχω συνοδό, ήξεραν το συγκεκριμένο δρομολόγιο που ακολουθούσα. Μάλιστα επέλεξαν τέτοιο σημείο επί της οδού Ρόδου, στο Μαρούσι για να με χτυπήσουν, ώστε να μην προκαλούν καμία υποψία, δηλαδή εμφανίστηκαν ελαιοχρωματιστές κρατώντας κουβάδες με υδρόχρωμα και με χτύπησαν έξω από ανεγειρόμενη οικοδομή. Με αιφνιδίασαν. Δεν προέβαλα καμία αντίσταση.
Πέρα όμως και από το εγκληματικό σχέδιο που προκύπτει ο ανθρωποκτόνος σκοπός, υπάρχει και το εγκληματικό παρελθόν της Οργάνωσης. Ήταν -όπως διαπιστώθηκε στην πολύμηνη ακροαματική διαδικασία- μια Οργάνωση τρόμου και θανάτου. Τα άτομα ήταν επαγγελματίες εκτελεστές, χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές. Ρωτώ: γιατί εγώ να αποτελέσω την εξαίρεση. Αλλά αν ήθελαν να με τραυματίσουν για ποιο λόγο αυτή η προετοιμασία; Για ποιο λόγο αυτή η καλοσχεδιασμένη ενέργεια; Παρακολουθήσεις κλεμμένα αυτοκίνητα, τσιλιαδόροι κλπ.
Ίσως πει κάποοις «Κύριε Παπαδημητρίου γιατί δεν σε χτύπησαν στην καρδιά ή στο κεφάλι;›. Αν με χτυπούσαν στην καρδιά ή στο κεφάλι ο θάνατος θα ήταν ακαριαίος, αλλά αυτοί επεδίωκαν τον αργό και επώδυνο θάνατό μου.
Έρχομαι τώρα στον τρίτο όρο που κι αυτός συντρέχει που είναι η μη πλήρης πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. Γλίτωσα για λόγους εξωτερικούς και ανεξάρτητους της θέλησης των δραστών που είπα νωρίτερα. Σώθηκα λόγω της έγκαιρης μεταφοράς μου στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ από τον οδηγό του περιπολικού που ήρθε αμέσως στον τόπο του συμβάντος, αλλά και λόγω της αποτελεσματικής ιατρικής βοήθειας που έτυχα, ειδικότερα από τον γιατρό Καθηγητή τον κ. Στάμου, αλλά γλίτωσα κύριοι Δικαστές και από τύχη. Αν με χτυπούσε η βολίδα όπως λέει ο θεράπων ιατρός στην ιατρική του γνωμάτευση που είναι αναγνωστέο έγγραφο, εάν η βολίδα με είχε πλήξει ελάχιστα χιλιοστά πιο πάνω στο αριστερό μου γόνατο, θα είχε πληγεί βασική αρτηρία και ο θάνατος θα ήταν αναπόφευκτος.
¶ρα από αυτά τα οποία ανέλυσα συντρέχουν οι τρεις βασικοί ουσιαστικοί όροι και έτσι στοιχειοθετείται η έννοια της απόπειρας ανθρωποκτονίας και ζητώ την ενοχή τους σύμφωνα με το κατηγορητήριο και το νόμο.
Να περάσω στα Εξάρχεια. Από την Οργάνωση όπως είναι γνωστό έγιναν πολλά χτυπήματα εναντίον πολιτικών, εναντίον επιχειρηματιών, εναντίον αλλοδαπών και εναντίον απλών αστυνομικών εν ώρα διατεταγμένης υπηρεσίας όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. Πρόκειται για την εκτόξευση ρουκέτας και την ρίψη χειροβομβίδας κατά λεωφορείου της ΕΛ.ΑΣ. που είχε σταθμεύσει σε υπαίθριο parking επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη. Στο λεωφορείο επέβαιναν 10 αστυνομικοί και 2 εκτελούσαν υπηρεσία σκοπού. Συνολικά 12 αστυνομικοί.
Αποτέλεσμα των εκρήξεων ήταν ο θανάσιμος τραυματισμός του Ιωάννη Βαρή, ο τραυματισμός 7 αστυνομικών ήτοι του Αβράζη, του Αθανασόπουλου, του Ανδρονή, του Βρουβάκη, του Γκόγκου, του Μπάκα και του Καψάλη, ενώ τέθηκε σε άμεσο κίνδυνο η ζωή των υπόλοιπων 4 δηλαδή του Γώγου, του Σάββα, του Πολυμενέα και του Αραβαντινού. Προκλήθηκαν ζημιές στο λεωφορείο και σε ιδιωτικά πράγματα γύρω από το χώρο της έκρηξης. Όλα αυτά έγιναν 1 προς 2 Νοεμβρίου του 1991 στη 1 μετά τα μεσάνυχτα.
Ως δράστες φέρονται σύμφωνα με το κατηγορητήριο ο Σάββας, ο Χριστόδουλος, ο Τζωρτζάτος και ο Κουφοντίνας. Τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται είναι εκρήξεις, τετελεσμένη ανθρωποκτονία σε βάρος του Βαρή και απόπειρες ανθρωποκτονίας σε βάρος των υπολοίπων αστυνομικών. Ειδικότερα ο Σάββας ευθύνεται ως φυσικός αυτουργός, ο Χριστόδουλος ως άμεσος συνεργός και οι δύο άλλοι, δηλαδή ο Τζωρτζάτος και ο Κουφοντίνας ευθύνονται ως απλοί συνεργοί.
Ξεκινώ από τον Σάββα Ξηρό. Η ενοχή του Σάββα Ξηρού προκύπτει τόσο από την ομολογία του ιδίου, όσο και από τις προανακριτικές απολογίες των συγκατηγορουμένων του Χριστόδουλου Ξηρού και Τζωρτζάτου. Ο ίδιος ο Σάββας στην πρώτη συμπληρωματική προανακριτική του απολογία την 20/7/2002 λέει τα παρακάτω: «Επόμενος στόχος ήταν λεωφορείο των ΜΑΤ στη Χαριλάου Τρικούπη. Μέρος στην επιχείρηση αυτή εκτός από εμένα, έλαβαν και οι Χριστόδουλος, Λουκάς και Τζωρτζάτος. Χτύπησα το λεωφορείο των ΜΑΤ αφού με βοήθησε ο Χριστόδουλος και ανέβηκα σε τοίχο, με αυτοσχέδιο πλαστικό εκτοξευτή έριξα μια ρουκέτα και χτύπησα το λεωφορείο αρκετά ψηλά. Εκεί ρίξαμε και τη χειροβομβίδα›.
Ο αδελφός του ο Χριστόδουλος στην προανακριτική απολογία την 17/7/2002 ανέφερε τα παρακάτω: «Το Νοέμβριο του 1991 εγώ, ο αδελφός μου ο Σάββας, ο Σταμάτης (δηλαδή ο Τζωρτζάτος) και ο Λουκάς (δηλαδή ο Κουφοντίνας) κάναμε την επίθεση εναντίον λεωφορείου της Αστυνομίας που ήταν σταθμευμένο σε parking της Χαριλάου Τρικούπη. Στο σημείο που επιλέξαμε για την εκτόξευση της ρουκέτας υπήρχε τοιχίο και λόγω που δεν είχαμε σκάλα, εγώ υποβάσταζα στους ώμους μου τον αδελφό μου Σάββα ο οποίος κατάφερε να στοχεύσει και να εκτοξεύσει τη ρουκέτα›. Αυτά είπε ο Χριστόδουλος Ξηρός.
Ο Τζωρτζάτος στην προανακριτική του απολογία την 18/7/202 ανέφερε τα ακόλουθα: «Επίσης συμμετείχα μαζί με τον Μανόλη (Χριστόδουλο), τον Μιχάλη (Σάββα) και τον Λουκά στο ρίξιμο μιας ρουκέτας και μιας χειροβομβίδας κατά λεωφορείου των ΜΑΤ στο πάρκινγκ που βρισκόταν απέναντι στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη. Δηλαδή η ενοχή του Σάββα ως αυτουργού προκύπτει και από την ομολογία του όπως είπα και από τις προανακριτικές απολογίες που διάβασα του Χριστόδουλο και του Τζωρτζάτου.
Επίσης κ. Πρόεδρε, η ενοχή του προκύπτει εμμέσως και από την 65η προκήρυξη της Οργάνωσης. Τί αναφέρεται μεταξύ άλλων στην προκήρυξη αυτή: «Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε μια κλούβα των ΜΑΤ που αστυνόμευε την περιοχή των Εξαρχείων και που γι αυτό κάθε βράδυ άλλαζε θέση σταθμεύοντας άλλοτε Ιπποκράτους και Καλλιδρομίου, άλλοτε Ιπποκράτους και Διδότου, άλλοτε Χαριλάου Τρικούπη. Τη χτυπήσαμε με αυτοσχέδιο μπαζούκας που εκτόξευσε ρουκέτα των 3,5 ιντσών και με ρίψη χειροβομβίδας›.
Είναι προφανές ότι η εκτόξευση έγινε απευθείας και όχι με ωρολογιακό μηχανισμό ή με τηλεχειρισμό όπως γράφηκε. «Κομάντος της Οργάνωσης πλησίασε, έστησε τον εκτοξευτήρα, σκόπευσε, πυροδότησε, εκτόξευσε τη ρουκέτα, έριξε μετά τη χειροβομβίδα και αποχώρησε ομαλά›. Θα σταθώ κ. Πρόεδρε στη λέξη «κομάντος›. Τί σημαίνει η λέξη αυτή; Σημαίνει ότι ο επιχειρησιακός πυρήνας των 4-5 ατόμων είχε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για την εκτέλεση τέτοιου είδους ενεργειών, δηλαδή για την εκτόξευση ρουκετών και αυτός ήταν ο Σάββας.
Για την ενίσχυση του επιχειρήματός μου αυτού επικαλούμαι ανάλογη περίπτωση. Την εκτόξευση της ρουκέτας κατά της κατοικίας Γερμανού πρέσβη που στον τόπο του συμβάντος βρέθηκε κηλίδα αίματος που διαπιστώθηκε μετά από εξέταση DNA ότι ανήκε στον Σάββα Ξηρό που εκτόξευσε και τη ρουκέτα. Επισημαίνω και τη λέξη «έριξε› που σημαίνει ότι αυτός είναι ο φυσικός αυτουργός και για τη δεύτερη έκρηξη, αυτός δηλαδή έριξε όπως είπε και ο κ. Εισαγγελέας τη χειροβομβίδα.
Έρχομαι τώρα στον Χριστόδουλο ο οποίος κατηγορείται για άμεση συνέργια. Η ενοχή του προκύπτει τόσον από την ομολογία του όσο και από τις προανακριτικές απολογίες Τζωρτζάτου και Σάββα, να μην επανέλθω, έχω ήδη αναφερθεί. Όμως χρειάζεται να πω το εξής εδώ. Στην ομάδα αυτή τη μικρή κ. Πρόεδρε που συνήθως δρούσε, ο Χριστόδουλος είχε την σωματοδομή εκείνη που ήταν αναγκαία για να διευκολυνθεί ο αυτουργός, δηλαδή αυτός που εκτόξευσε τη ρουκέτα.
Ακόμη, όπως ο ίδιος ομολογεί, αλλά ομολογεί και ο ίδιος ο Σάββας Ξηρός, ο Σάββας ανέβηκε στους ώμους του Χριστόδουλου για να εκτοξεύσει τη ρουκέτα. Εάν τώρα λάβουμε υπόψη μας ότι η ρουκέτα εκτοξεύτηκε από τοίχο ύψους 3,40 μ. καθώς και την ταχύτατη εξέλιξη της πράξης χωρίς χρησιμοποίηση της σκάλας, τότε ερχόμαστε στο ακόλουθο συμπέρασμα: Μόνο τα ύψη των δύο αυτών ατόμων, δηλαδή του Σάββα και του Χριστόδουλου θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την οπτική επαφή του δράστη προς τον στόχο, δηλαδή προς το λεωφορείο της ΕΛΑΣ. Επισημαίνω ότι τα ύψη των ατόμων αυτών ήταν γύρω στο 1,86-1,87.
