Όμως κ.κ. Δικαστές, δεν δέχομαι απλές και ανεπαρκείς υπόνοιες, έχουμε σαφείς αποδείξεις και μάλιστα έγγραφες. Και λέω ότι έχουμε έγγραφες αποδείξεις αφού σας υπενθυμίσω την 65η προκήρυξη στην οποία αναφέρονται τα εξής: «Τους απλούς αστυφύλακες δεν τους θεωρούμε εξ ορισμού εχθρούς και γι αυτό δεν θα τους χτυπάμε, παρά μόνο αν κινηθούν εναντίον μας› κτλ. Υπογραφή από κάτω: «Ε.Ο. 17Ν, 3/11/1991›
Δηλαδή γράφτηκε 17 μέρες πριν από την επίθεση στα Σεπόλια. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προαναγγελία ότι η Οργάνωση θα χτυπήσει αστυνομικούς στο άμεσο μέλλον. Επιπλέον, ο κ. Σάββας Ξηρός, απολογούμενο στον κ. Ζερβομπεάκο, είπε τα παρακάτω: «Καθώς προσπαθούσαμε να διαφύγουμε με το ταξί, εγώ δεν πυροβόλησα καθόλου γιατί απευθυνόμουν στους πολίτες και όχι στους αστυνομικούς›.
Αυτό προδίδει μια εμμονή των τρομοκρατών να χτυπούν αστυνομικούς, δηλαδή στο μυαλό τους εμπεδώθηκε η ιδέα ότι οι αστυνομικοί είναι εχθρός και κατά συνέπεια στόχος. Σε αυτό φυσικά συνετέλεσε η καθοδήγηση, η κατήχηση και η πλύση εγκεφάλου εκ μέρους του κ. Γιωτόπουλου. Αυτός έδωσε και την εντολή «όποιος αστυνομικός κινείται εναντίον σας, τελειώστε τον›. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση των Σεπολίων.
Γι αυτό ζητώ την ενοχή των συγκεκριμένων κατηγορουμένων, σύμφωνα με αυτά τα οποία ανέλυσα.
Κύριε Πρόεδρε, παρίσταμαι και ως συνήγορος Πολιτικής Αγωγής και για τον οδηγό του Βρανόπουλου, τον κ. Γρίσπο. Απόπειρα ανθρωποκτονίας όπως είπε και ο κ. Εισαγγελέας, ο κ. Λάμπρου, εις βάρος του κ. Γρίσπου.
Θα έρθω αμέσως στο κατηγορητήριο για να μην κουράσω. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ως δράστες της απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος του Γρίσπου φέρονται ο κ. Κουφοντίνας και ο Σάββας Ξηρός. Ο κ. Κουφοντίνας ως φυσικός αυτουργός και ο Σάββας Ξηρός ως απλός συνεργός. Η ενοχή του κ. Κουφοντίνα ως φυσικού αυτουργού, προκύπτει τόσο από την προανακριτική απολογία του Σάββα Ξηρού όσο και από τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων Τσερνόγλου και Καλαμπόκα.
Ο κ. Σάββας Ξηρός στην α’ συμπληρωματική προανακριτική απολογία του την 20/7/2002, ανέφερε τα εξής: «Στη δολοφονία του Βρανόπουλου εγώ ήμουν οδηγός του δικύκλου με το οποίο μαζί με τον Λουκά (Κουφοντίνα) πήγαμε στην οδό Σόλωνος και περιμέναμε να φανεί ο στόχος, δηλαδή ο Βρανόπουλος. Όταν φάνηκε, ο Λουκάς τον πλησίασε και τον πυροβόλησε από πολύ κοντά. Τον οδηγό του τον πυροβόλησε και αυτόν μία φορά με πιστόλι των 45, είναι το πιστόλι που όπως είπα χρησιμοποιούσε η Οργάνωση κατά παράδοση για τις εκτελέσεις. Εγώ δεν αντέδρασα, αλλά έβαλα εμπρός στο μηχανάκι, στο οποίο επιβιβάστηκε και ο Λουκάς και αφού ανέπτυξα ταχύτητα, φύγαμε και κινηθήκαμε για λίγο αντίθετα στη Σόλωνος›.
Αυτά λέει ο Σάββας Ξηρός. Ο μάρτυρας τώρα ο Τσερνόγλου, ο αυτόπτης μάρτυρας, περιγράφοντας το περιστατικό, ανέφερε τα παρακάτω: «Ακούω πυροβολισμούς, τρεις-τέσσερις. Γυρνώ το κεφάλι μου στα αριστερά προς το μέρος των πυροβολισμών και βλέπω έναν άνθρωπο κάτω, μέσα από την κολώνα που υπήρχε εκεί. Έναν δεύτερο άνθρωπο να οπισθοχωρεί. Μια σκιά να οπισθοχωρεί προς τα πίσω και κάποιον κύριο με προτεταμένο το χέρι του να ρίχνει σ’ αυτή την περιοχή. Υπήρξε μια πολύ μικρή παύση και συνέχισε ο κύριος που πυροβολούσε μέχρι που άδειασε το όπλο που ήταν πιστόλι 45άρι. Ο δράστης κρατούσε ένα τσαντάκι στο χέρι του. Αυτό το είδα τη στιγμή που γυρνούσε να φύγει. Γύρισε, προχώρησε λοξά όπου τον περίμενε ένα μηχανάκι τύπου παπί, ανέβηκε πάνω και κινήθηκε ανάποδα στο δρόμο›.
Δηλαδή βλέπουμε ότι ο Τσερνόβλου περιγράφει με λεπτομέρεια και ακρίβεια το περιστατικό. Θυμάται τον αριθμό των πυροβολισμών, θυμάται τον τύπο του πιστολιού, θυμάται ότι ο αυτουργός είχε τσαντάκι. Θυμάται και τον τύπο του μέσου διαφυγής. Ο ίδιος τώρα ο μάρτυρας, αναφορικά με το πόσες φορές ήρθε αντιμέτωπος με τους δράστες, κατέθεσε και τα παρακάτω:
«Είμαι στο φανάρι, βλέπω το γεγονός και τη στιγμή που κινούνται αυτοί, εγώ ξεκινώ, στρίβω προς τη Σόλωνος και διασταυρώνομαι μαζί τους –εννοεί τους δράστες- τους παίρνω από πίσω με τη μηχανή. Στη διαδρομή τους βλέπω ξεκάθαρα. Όταν είχα περίπου 15-20 μέτρα για να φτάσω στην πρασιά, στην πάροδο, ξαφνικά βλέπω τον άνθρωπο ο οποίος πυροβολούσε, να βγαίνει από εκεί. Πιθανώς με γνώρισε γιατί σταμάτησε, εγώ σταμάτησα ενστικτωδώς και μου έκανε νόημα του στυλ «τρέχει τίποτε;› και δεν μου μίλησε. Έκανα αναστροφή με τη μηχανή και είδα από τους καθρέφτες ότι μπήκε σε ένα αμάξι›.
Δηλαδή ο μάρτυρας είδε τους δράστες και μάλιστα από κοντινή απόσταση, τρεις φορές. Μία κατά τη στιγμή των πυροβολισμών επί της Σόλωνος, μία κατά την διασταύρωσή τους επί της Σόλωνος, κατά τη διαφυγή τους και συνεχόμενα κατά την καταδίωξή τους και τρίτη φορά είδε τον αυτουργό να βγαίνει από την πρασιά και να κατευθύνεται στο αυτοκίνητο.
Ακόμη, ο ίδιος ο μάρτυρας αναφορικά με την αναγνώριση εκ μέρους των δραστών, κατέθεσε τα εξής: «Τον άνθρωπο που πυροβόλησε τον είδα προφίλ, αλλά μετά, όταν γύρισε, τον είδα ξεκάθαρα, ανφάς. Όπως επίσης τον είδα σε μια πολύ μικρή απόσταση, όταν διασταυρωθήκαμε, εγώ πάνω στη μηχανή και αυτοί –εννοεί τους δράστες- πάνω στο μηχανάκι. Και τους δύο τους είδα από πάρα πολύ κοντά. Ο αυτουργός είχε ύψος γύρω στο 1,75, δεν είχε περιττά κιλά επάνω του, δηλαδή δεν ήταν χονδρός, ενώ εκινείτο με τρομερή ψυχραιμία και ευκινησία. Είχε λευκό πρόσωπο και μάτια έντονα διαπεραστικά. Ο αυτουργός είμαι βέβαιος 100% ότι είναι ο Κουφοντίνας. Για το άλλο πρόσωπο, -εννοεί τον οδηγό της μικρής μηχανής, δηλαδή τον Σάββα- είναι πιο πιθανό να είναι αυτός –δηλαδή ο Σάββας›.
Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε ο μάρτυρας λόγω της σωματοδομής του Σάββα που δεν έχει αλλάξει. Σε σχέση με την εικόνα που είχε στο μυαλό του παρέπεμψε στη σημερινή εικόνα του αδελφού του Βασίλη. Δηλαδή από την κατάθεση συνάγεται ότι ο μάρτυρας διέθετε αυξημένη παρατηρητικότητα. Παρατήρησε πολλά επιμέρους χαρακτηριστικά κι έτσι έκανε την ταυτοποίηση με το πρόσωπο του Κουφοντίνα και του Σάββα Ξηρού.
Ο Τσερνόγλου σε σχέση με τον Γρίσπο είπε σχετικά: «Είδα μια σκιά να οπισθοχωρεί –το επεσήμανα πριν από λίγο- που φυσιολογικά πρέπει να του έχει ρίξει –εννοεί προφανώς τον κ. Γρίσπο- ενώ τον άλλον –εννοεί τον Βρανόπουλο- καθώς πήγα να στρίψω τον είδα πεσμένο κάτω, μέσα στα αίματα›.
Έρχομαι τώρα στην κατάθεση του γιατρού, του Καλαμπόκα. Μεταξύ άλλων ανέφερε και τα παρακάτω: «Το άτομο που πυροβόλησε ήταν γύρω στο 1,75, φορούσε σκουρόχρωμο κουστούμι, τα μάτια του ήταν σχιστά. Κατά την διάρκεια της ανάκρισής μου από τον κ. Πετρόπουλο, είχα πει ότι ο δράστης μοιάζει με τον κατηγορούμενο Κουφοντίνα, δηλαδή μοιάζει κυρίως σε ό,τι αφορά την κατανομή του προσώπου, στα μάτια, στη μύτη, δηλαδή στη μορφή του προσώπου, στη δομή του προσώπου›. Συνεχίζοντας ο ίδιος μάρτυρας είπε: «Χτυπήθηκαν δύο άνθρωποι, χτυπήθηκε δηλαδή ο κ. Γρίσπος και ο Βρανόπουλος›.
Είπα πριν από λίγο κ. Πρόεδρε ότι ο Σάββας Ξηρός ευθύνεται ως απλός συνεργός και η ενοχή του αυτή προκύπτει και από την ομολογία του αλλά και όπως είπα από την κατάθεση του κ. Τσερνόγλου. Και λέω ευθύνεται ως απλός συνεργός καίτοι γνώριζε από πριν την εκτέλεση της άδικης πράξης. Μετέφερε με το μηχανάκι του τον Κουφοντίνα στον τόπο του συμβάντος, παρέμεινε εκεί για να του προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια θα χρειαζόταν ανάλογα με την εξέλιξη της πράξης και τελικά διευκόλυνε τη διαφυγή του Κουφοντίνα αφού στο μηχανάκι που επέβαινε και ο Κουφοντίνας, το οδηγούσε ο ίδιος.
Όσον αφορά την ηθική αυτουργία του κ. Γιωτόπουλου, ισχύουν τα ίδια. Έρχομαι τέλος στην απόπειρα ανθρωποκτονίας. Εδώ κ. Πρόεδρε, συντρέχουν και οι τρεις βασικοί όροι: Έχουμε τον πυροβολισμό με 45άρι, όπως προανέφερα, δηλαδή πιστόλι το οποίο χρησιμοποιούσε η Οργάνωση κατά παράδοση για τις εκτελέσεις της. Έχουμε το σημείο της επαφής που κατηύθυνε την ενέργειά του ο κ. Κουφοντίνας, δηλαδή επλήγη κ. Πρόεδρε στο αριστερό ημιθωράκιο.
Αυτό προκύπτει και από την ιατροδικαστική έκθεση του 2/1994 του ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ νοσοκομείου που διαπιστώθηκαν τα κάτωθι: «Διαμπερές τραύμα υπό χειρουργική αποκατάσταση εκ βολίδος πυροβόλου όπλου, προκληθέν με πύλη εισόδου στην περιοχή προσθίου τμήματος του αριστερού ημιθωρακίου και στο ύψος του 4ου μεσοπλεύριου διαστήματος υπό την θηλή του μαστού με διεύρυνση των χειλέων του τραύματος λόγω της χειρουργικής επέμβασης. Κατά την διαδρομή της βολίδας, τρώση του κάτω λοβού του αριστερού πνεύμονος, καθώς και τρώση του θόλου του διαφράγματος αριστερά. Η πύλη εξόδου της βολίδος, εντοπίζεται στην αριστερή νεφρική χώρα. Και η ιατροδικαστική έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα: «βαρεία σωματική βλάβη, δια βολίδος πυροβόλου όπλου και κατ’ επικίνδυνο τρόπο δια την ζωή του ατόμου προκληθείσα›.
Αλλά δεν έχουμε μόνο το βαρύτατο τραυματισμό, αλλά βλέπουμε ότι επλήγη σχεδόν εξ επαφής. Ακόμα βλέπουμε και την ένταση της πράξης. Δηλαδή πέντε πυροβολισμοί στον Βρανόπουλο, που προκάλεσαν τον θανάσιμο τραυματισμό και έκτο πυροβολισμό στο αριστερό ημιθωράκιο σε βάρος του Γρίσπου, που τραυματίστηκε βαρύτατα και ευτυχώς σώθηκε λόγω της έγκαιρης μεταφοράς, της αποτελεσματικής ιατρικής βοήθειας και φυσικά της τύχης.
Αλλά εδώ όμως θα ήθελα κ. Πρόεδρε να επισημάνω δυο επιπλέον στοιχεία. Το πρώτο στοιχείο είναι, ότι η οργάνωση κατά παράδοση, πέραν από τον κύριο στόχο, χτυπούσε και τον συνοδό. Δηλαδή έχουμε τα προηγούμενα του Τσάντες και του Βελούτσου. Του Μομφεράτου και του Ρουσσέτη. Βλέπουμε αυτές τις διπλές δολοφονίες.
Δηλαδή την τακτική αυτή ακολούθησε και σ’ άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Και το άλλο σημείο που θα ήθελα να επισημάνω εδώ είναι, ότι δεν μπορεί κ. Πρόεδρε, να μην είχε εντοπιστεί και ο Γρίσπος , όταν παρακολουθούσαν τον κ. Βρανόπουλο οι δράστες. Δηλαδή και ο Γρίσπος ήταν στο εγκληματικό σχέδιο.
Εάν δηλαδή η παρουσία του Γρίσπου τους ξάφνιαζε, τότε έπρεπε να δείξουν μια νευρικότητα, βιαστικές κινήσεις. Αλλά όπως διάβασα, έδειξαν μια ψυχραιμία. Που σημαίνει ότι το σχέδιο εκτελέστηκε σύμφωνα με αυτά τα οποία είχαν σκεφθεί.
Κύριε Πρόεδρε, συντρέχει και ο ανθρωποκτόνος σκοπός, όμως συντρέχει και ο τρίτος όρος που είπα, η μη πλήρης πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. Σώθηκε ο Γρίσπος λόγω της έγκαιρης μεταφοράς του στο νοσοκομείο. Μεταφέρθηκε σε 20 λεπτά στο Ιπποκράτειο, αλλά όπως είπα και της αποτελεσματικής ιατρικής βοήθειας που έτυχε.
Είπα πρωτύτερα ότι σώθηκε και από τύχη. Ο μάρτυρας ο Καλαμπόκας που είναι γιατρός, τι είπε ενώπιον ημών; Εάν η βολίδα είχε χτυπήσει ελάχιστα χιλιοστά πιο πάνω, θα είχε πληγεί η βασική αορτή. Και ο θάνατος θα ήταν αναπόφευκτος. Συνεπώς συντρέχουν και οι τρεις βασικοί όροι, άρα στοιχειοθετείται η έννοια της απόπειρας ανθρωποκτονίας.
Πριν κλείσω κ. Πρόεδρε, να κάνω ένα σχόλιο σ’ αυτά τα οποία είπε η άλλη πλευρά. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να γίνει αυτό το σχόλιο, γιατί προβλέπω ότι θα επαναληφθεί από την υπεράσπιση στο στάδιο της αγόρευσης. Είπε κάποιος συνάδελφος ότι, ότι κατέθεσε ο κ. Κότσιας, το κατέθεσε ελαφρά τη καρδία. ¶κουσον, άκουσον! Και από εκδικητικότητα.
Κύριοι Δικαστές, δεν τα κατέθεσε ούτε ελαφρά τη καρδία, ούτε από εκδικητικότητα. Κατέθεσε αυτά τα οποία είδε. Και τα είδε καλά. Αυτά τα οποία θυμάται και θυμάται καλά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μάλιστα κ. Πρόεδρε, διαφοροποιήθηκε από τις προανακριτικές απολογίες των κατηγορουμένων. Δεν έσπευσε να πει ότι τον πυροβόλησε ο Κουφοντίνας, πράγμα που είπε ο Σάββας Ξηρός. Το ίδιο ισχύει και για τον μάρτυρα Καδά και το ίδιο ισχύει και για το μάρτυρα Παπαφώτη, ο οποίος ενώ είχε την ευκαιρία να φορτώσει την ευθύνη στον κ. Σκυφτούλη, δεν το έκανε.
Όπως είπα πρωτύτερα, είναι προφανής η δύσκολη θέση της υπεράσπισης. Όμως κ. Πρόεδρε, δεν πρέπει να μετατρέψουμε τα θύματα σε θύτες. Τα εγκλήματα έγιναν και πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ζητώ την ενοχή των συγκεκριμένων κατηγορουμένων, σύμφωνα με το κατηγορητήριο και το νόμο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε τον κ. Παπαδημητρίου. Η κα Σόμπολου για την υπόθεση του κ. Παπαδημητρίου.
Έχετε το λόγο κυρία Σόμπολου.
κα. ΣΟΜΠΟΛΟΥ: Μερικά από τα χτυπήματα της 17Ν είναι στ’ αλήθεια πιο εύκολα κατανοητά. ¶λλα πάλι, έχουν αίτια δυσερμήνευτα, που χάνονται ανάμεσα στην ιδεολογία της οργάνωσης και σε τυχόν σκοπιμότητες που δεν έχουν θιχτεί στο Δικαστήριό σας μέχρι σήμερα.
Ένα από τα χτυπήματα που είναι πιο δύσκολο να ερμηνευτούν, είναι αυτό, εναντίον του Λευτέρη Παπαδημητρίου, η απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο Λευτέρης Παπαδημητρίου υπήρξε ένας στόχος ανεξήγητος.
Μήπως έχει η απόπειρα εναντίον του να κάνει με την κάθαρση που ποτέ δεν ήρθε, όπως αναφέρεται στην προκήρυξη η οποία ακολούθησε; Έχει να κάνει με τις ιδιωτικοποιήσεις; Με την φαυλότητα της εξουσίας; Με τις μίζες των υπουργών; Των συμμετεχόντων στην τότε κυβέρνηση; Έχει να κάνει με την διασπάθιση του κοινού χρήματος;
Σε μια προσπάθεια να εξηγηθούν τα αίτια του χτυπήματος εναντίον του, της επιλογής του ως στόχου της 17Ν, θα πρέπει να γίνει μια αναφορά στον Λευτέρη Παπαδημητρίου ως άνθρωπο και ως δημόσιο πρόσωπο.
Αφού τελείωσε τη Νομική Σχολή Αθηνών και την Ανωτάτη Εμπορική Σχολή Αθηνών, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και έκανε μεταπτυχιακά στα Οικονομικά. Μ’ αυτές τις σπουδές και μ’ αυτά τα προσόντα, μπόρεσε να εργαστεί ως νομικός συνεργάτης σε θέματα προγραμματισμού και σχεδιάσεων στο τότε Υπουργείο Συντονισμού, το σημερινό Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Την περίοδο ’75 με ’77.
Στα έτη ’79 με ’81, πάλι στο ίδιο Υπουργείο, υπήρξε υπεύθυνος για την διαρθρωτική πολιτική των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στην ελληνική γεωργία. Διετέλεσε βουλευτής ¶ρτας για 12 έτη, από το ’81 έως το ’93. Στο διάστημα αυτό, ανέπτυξε έντονη κοινοβουλευτική δράση, διατελώντας μέλος της Κ.Ε. κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, Πρόεδρος των Ομάδων Κοινοβουλευτικού Έργου της Νέας Δημοκρατίας, σε οικονομικά και αγροτικά θέματα.
Σε προσωπικό επίπεδο ο Λευτέρης Παπαδημητρίου είναι ένας οικογενειάρχης με δυο παιδιά. Γιατί λοιπόν να αποτελέσει στόχο της 17Ν; Η μόνη εξήγηση που δίνεται από την οργάνωση στην προκήρυξη που ακολούθησε, είναι ότι, απλώς ήταν ένας από τους 152 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας εκείνη την εποχή.
Είναι όμως αυτός λόγος για να επιλεγεί ένας άνθρωπος να δολοφονηθεί; Η ανθρώπινη ζωή είναι για τους εκτελεστές αυτούς πολύ μικρή. Γι’ αυτό και τη βάζουν σε μια κληρωτίδα με δεκάδες άλλα ονόματα. Επιλέγουν ποιος δεν θα ζήσει άλλο, παίζοντας το ρόλο της μοίρας. Ο μύθος της στρατηγικής επιλογής στόχων εκ μέρους της οργάνωσης, καταρρίπτεται σ’ αυτό το σημείο. Να θυμίσω ότι, η συγκεκριμένη προκήρυξη δόθηκε στη δημοσιότητα την 21η Δεκεμβρίου, την ίδια ημέρα που χτυπήθηκε ο βουλευτής, φαίνεται ότι είχε γραφτεί πέντε μέρες πριν από την ημερομηνία που η προκήρυξη φέρει, την 16η Δεκεμβρίου.
Είναι δύσκολο να μπει κανείς στην νοοτροπία των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι ξυπνούσαν, πήγαιναν στις δουλειές τους – όσοι είχαν – έπαιζαν με τα παιδιά τους, κοιμόντουσαν, έχοντας ήδη αποφασίσει ότι θα σκοτώσουν έναν συνάνθρωπό τους.
Τι είδους άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό και για ποια ιδεολογία; Πώς να κατανοήσει κανείς τη θέση τους και πώς να τους αναγνωρίσει ελαφρυντικά; Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, τέτοιες πρακτικές και τέτοιες αντιδράσεις, τέτοιες αποφάσεις και τέτοιες εκτελέσεις είναι έξω από τη λογική μας και από οποιαδήποτε κατανόηση.
Η απόπειρα κατά του Λευτέρη Παπαδημητρίου έχει μια καινοτομία και μια επανάληψη. Η καινοτομία έγκειται στο ότι, πρώτη φορά έχουμε δυο εκτελεστές συναυτουργούς να χτυπούν τα πόδια. Η επανάληψη έγκειται στον τρόπο θανάτωσης του θύματος, ο οποίος σκόπευαν να είναι ο ίδιος, με την περίπτωση του αείμνηστου Ανδρουλιδάκη.
Ας δούμε με συντομία πώς εξελίχθηκε το συμβάν. Ο Λευτέρης Παπαδημητρίου είχε ξεκινήσει από το σπίτι του, πηγαίνοντας προς την βουλή την 21η Δεκεμβρίου του ’92 με το αυτοκίνητό του μάρκας Mercedes. Δεν είχε κάποιου είδους προστασία, δεν είχε οδηγό, δεν είχε συνοδευτικό αυτοκίνητο, δεν οπλοφορούσε επίσης.
Ακολουθώντας τη διαδρομή που έκανε κάθε μέρα, μπήκε στην οδό Ρόδου στο Μαρούσι, όπου του έκλεινε το δρόμο ένα σταματημένο πορτοκαλί κλειστό φορτηγάκι, μάρκας WV. Όσα ακολούθησαν έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Ο Σάββας Ξηρός και ο Βασίλης Τζωρτζάτος κατέβηκαν από το φορτηγάκι, πλησίασαν το αυτοκίνητο του βουλευτή, ο ένας από την πόρτα του οδηγού, ο άλλος από την πόρτα του συνοδηγού.
Ο Τζωρτζάτος άνοιξε την πόρτα του οδηγού και πυροβόλησε το Λευτέρη Παπαδημητρίου στα πόδια τρεις φορές με 38άρι περίστροφο. Ο Σάββας Ξηρός πυροβόλησε δυο φορές, επίσης στα πόδια, με 45άρι πιστόλι. Ο Λευτέρης Παπαδημητρίου σε κατάσταση σοκ άρχισε να καλεί σε βοήθεια. Και οι δυο δράστες, με μεγάλη άνεση, όπως λένε και οι μάρτυρες που υπήρχαν και με αταραξία μπήκαν στο φορτηγό, όπου τους περίμενε στη θέση του οδηγού ο συνεργός τους Δημήτρης Κουφοντίνας και εξαφανίστηκαν.
Το σχέδιο της δολοφονίας του βουλευτή ανέκοψε η άμεση άφιξη ενός περιπολικού και η διακομιδή του σε κοντινό νοσοκομείο, σε συντομότατο χρονικό διάστημα.
Μάρτυρες στο περιστατικό αυτό υπήρχαν δυο άτομα, τα οποία ήρθαν και στο Δικαστήριό σας. Η κα Μαρία Βλάχου, η οποία μίλησε για δυο εκτελεστές ξεκάθαρα, χωρίς να μπορεί να τους αναγνωρίσει, λόγω της απόστασης και λόγω της ταραχής της την στιγμή εκείνη. Ο δεύτερος μάρτυρας είναι ο κ. Γεώργιος Βούτζαλης, ο οποίος είδε όλη την σκηνή από τα παράθυρα του σπιτιού του, το οποίο βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο σημείο που έλαβε χώρα η απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Ο μάρτυρας αυτός αναγνώρισε τον οδηγό του van στο πρόσωπο του Δημήτρη Κουφοντίνα. Αναγνώρισε επίσης τον ένα εκτελεστή, αυτόν που ήρθε από την πλευρά του οδηγού, στο πρόσωπο του Βασίλη Τζωρτζάτου. Και τους δυο τους αναγνώρισε με μεγάλη βεβαιότητα, όσο αυτό βέβαια είναι δυνατό, μετά από τόσα χρόνια.
Μίλησε και για τον δεύτερο εκτελεστή, τον οποίον αναγνώρισε στο πρόσωπο του Σάββα Ξηρού, με λιγότερη βεβαιότητα. Οι δυο αυτοί μάρτυρες, ήταν οι πρώτοι που πλησίασαν τον Λευτέρη Παπαδημητρίου, ο οποίος έχανε αίμα από τις πληγές στα πόδια και καλούσε σε βοήθεια. Όπως οι ίδιοι περιέγραψαν στο Δικαστήριό σας και θα θυμάστε, το θέαμα ήταν φρικτό. Η κα Βλάχου είπε, στο πεντάλ του αυτοκινήτου, εκεί που ήταν τα πόδια του είχε αίμα, πολύ αίμα. Ο κ. Βούτζαλης από την πλευρά του ανέφερε ότι, ήταν μέσα στα αίματα, πλημμύρα, ήταν φοβερό το θέαμα.
Ο άμεσος δόλος πρώτου βαθμού είναι πλήρως αποδεδειγμένος στην περίπτωση Παπαδημητρίου, φυσικά γιατί υπάρχει το προηγούμενο της περίπτωσης Ανδρουλιδάκη. Αυτό το προηγούμενο δημιουργούσε στην οργάνωση την πεποίθηση ότι, ο σκοπός τους, δηλαδή η δολοφονία του βουλευτή, θα εστέφετο και πάλι με επιτυχία.
Επεδίωκαν να τον θανατώσουν με ένα θάνατο αργό και βασανιστικό, όπως ήδη κάνει στο παρελθόν σε άλλη περίπτωση. Δεν πρόκειται συνεπώς για την περίπτωση ενδεχόμενου δόλου. Αυτό επίσης από το γεγονός ότι, ο βουλευτής πυροβολήθηκε από δυο διαφορετικά όπλα, διαφορετικού διαμετρήματος, διαφορετικής επικινδυνότητας, από δυο πλευρές, από δυο ανθρώπους.
Ειδάλλως ποιο ήταν το νόημα της παρουσίας και της συναυτουργίας δυο προσώπων; Εάν θεωρήσουμε βάσιμο τον ισχυρισμό που ο Σάββας Ξηρός αναφέρει στην από 9 Αυγούστου 2003 προανακριτική του απολογία, ότι σκόπευαν απλώς να τραυματίσουν τον βουλευτή και όχι να τον σκοτώσουν, το οποίο θα ήταν και πιο εύκολο όπως είπε, δημιουργείται η εύλογη απορία, ποιος ο ρόλος των δυο εκτελεστών;
Έκαναν προπόνηση σε ζωντανό στόχο; Ήθελαν περισσότεροι να μοιραστούν την δόξα ότι χτύπησαν το βουλευτή Παπαδημητρίου; Τους φάνηκε διασκεδαστικό μήπως, ή δεν είχαν τι να κάνουν με το πρωινό τους; Το προφανές συμπέρασμα καταρρίπτει τον προαναφερθέντα ισχυρισμό του Σάββα Ξηρού.
Οι εκτελεστές ήθελαν να σιγουρέψουν ότι ο στόχος τους θα τραυματιζόταν με αρκετές σφαίρες. Τόσες, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα έχανε αρκετό αίμα, ώστε τελικά να ξεψυχήσει. Ειδάλλως, τι οδηγεί έναν άνθρωπο, στο να συμμετάσχει ενεργά σε μια δολοφονία που τελείται από έναν άλλον; Όπως ο Σάββας Ξηρός ισχυρίστηκε ότι συνέβη.
Είναι ερωτήματα που δυστυχώς δεν απαντήθηκαν από τους κατηγορούμενους, καθώς δυο απ’ αυτούς, αρνούνται τις κατηγορίες που τους βαρύνουν, ο Βασίλης Τζωρτζάτος και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Ο ένας παραδέχεται την αυτουργία του, αλλά παραποιεί την αλήθεια για να καλύψει τους συνενόχους του, ο Σάββας Ξηρός. Και ο τελευταίος Δημήτρης Κουφοντίνας, αναλαμβάνει μια αόριστη πολιτική ευθύνη, όπως εκείνος την ονομάζει και ουδέν ειδικότερο.
Πιο συγκεκριμένα, σ’ ότι αφορά την ευθύνη των μελών της 17Ν χωριστά, θα πρέπει να αναφέρω τα εξής: Ο Σάββας Ξηρός στην προανακριτική του απολογία έκανε λόγο για δική του ενεργή συμμετοχή στην εκτέλεση με ένα 45άρι και επίσης για την συμμετοχή του Βασίλη Τζωρτζάτου με ένα 38άρι περίστροφο. Αργότερα ανασκεύασε την απολογία του, μιλώντας για ψυχοτρόπα φάρμακα, για απειλές και για χρήση ψυχικής και σωματικής βίας στο πρόσωπό του από αστυνομικούς της Ασφάλειας, προκειμένου να δικαιολογήσει την αλλαγή στη στάση του.
Κατήγγειλε δε τους γιατρούς του Ευαγγελισμού με απαράδεκτο τρόπο, επιδιώκοντας να σας πείσει ότι, όλο το σύμπαν έχει συνομωτήσει για να πετύχει τον εγκλωβισμό του και την καταδίκη του. Από εκεί και ύστερα δεν αναγνώρισε τίποτα απ’ όσα είχε παραδεχθεί στις προηγούμενες ομολογίες του. Αντίθετα, μπροστά στο Δικαστήριό σας, την 25η Ιουλίου 2003, δήλωσε ρητά ότι, ο ίδιος ήταν ο μόνος αυτουργός στην απόπειρα ανθρωποκτονίας εναντίον του Λευτέρη Παπαδημητρίου, τον οποίο ισχυρίστηκε ότι χτύπησε με δυο διαφορετικά όπλα, ενώπιον του μάρτυρα κ. Βούτζαλη, τον οποίον και εκείνος δέχθηκε.
Ο Βασίλης Τζωρτζάτος απαντώντας σε ερώτηση συνηγόρου της πολιτικής αγωγής, κάποια στιγμή, δήλωσε ότι, καθώς ο ρόλος του ήταν περιφερειακός δεν κρατούσε ποτέ όπλο στα χτυπήματα, καθώς δεν ήθελε δήθεν, να χρησιμοποιεί όπλα. Αυτή η δήλωση προέρχεται σημειωτέον, από ένα από τα πιο δραστηριοποιημένα μέλη της οργάνωσης, όπως αυτό διαφαίνεται.
Ο Τζωρτζάτος στην προανακριτική του απολογία ομολόγησε την συμμετοχή του στις πιο στυγερές δολοφονίες της 17Ν και μάλιστα σε ρόλο εκτελεστή. Παρόλα αυτά, μπροστά στον Εφέτη Ανακριτή την 23η Οκτωβρίου 2002, όπως και στο Δικαστήριό σας, ο Τζωρτζάτος ανασκεύασε την απολογία του, και δήλωσε άλλα αντί άλλων, επικαλούμενος ότι δήθεν υπέστη ψυχολογικούς και σωματικούς βασανισμούς στην Ασφάλεια.
Τι άλλο όμως ως δικηγόροι, θα συμβουλεύαμε τον πελάτη μας κατηγορούμενο να πει σε αντίστοιχη περίπτωση; Είναι κοινή, εύκολη και ευρείας απήχησης, λόγω των καταλοίπων της δικτατορίας, η δικαιολογία των βασανισμών, για να καλυφθεί από τον κατηγορούμενο η όποια ομολογία, δεν φαίνεται πια συμφέρουσα, έγινε κάτω από τη πίεση της σύλληψης κ.ο.κ.
Όμως ο κατηγορούμενος σ’ αυτή τη περίπτωση δεν γίνεται πιστευτός. Οι απαντήσεις που έδωσε στο Δικαστήριό σας και στους συνηγόρους της πολιτικής αγωγής, ήταν γενικόλογες και επιθετικές, με σαφή την διάθεσή του να αποκρύψει στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην απόδοση των ευθυνών.
Δεν γνωρίζω, δεν ρώτησα ποτέ, δεν μου έλεγαν, απλώς οδηγούσα?.Η αρνητική στάση του κατηγορουμένου ήταν έκδηλη και σαφώς δεν δικαιολογείται από τις ιδεολογικές του τοποθετήσεις. Αντίθετα, είναι προϊόν της αμηχανίας του και της αντίδρασής του σε κάθε προσπάθεια διαλεύκανσης της υπόθεσης.
Σε κάθε περίπτωση η στάση του, δεν φανέρωνε άνθρωπο που διαμαρτύρεται για την αθωότητά του, ούτε έμοιαζε με ειλικρινή μετάνοια, ακόμα και για τα πράγματα που ο ίδιος παραδέχθηκε ότι έχει συμμετάσχει.
Οπωσδήποτε οι ισχυρισμοί του Τζωρτζάτου κατά την διάρκεια της προανάκρισης, όπως και οι ισχυρισμοί του στην κυρία ανάκριση και στην ακροαματική διαδικασία, θα κριθούν ανάλογα από το Δικαστήριό σας. Είναι όμως θλιβερό και άνανδρο τουλάχιστον, για ένα από τα πιο στυγερά μέλη της οργάνωσης, να μην παραδέχεται την δράση του. Να μην ζητά συγχώρεση από τα θύματα και τις οικογένειές τους.
Είπα θλιβερό και άνανδρο είναι όμως και αναμενόμενο από έναν άνθρωπο που ασφαλής πίσω από ένα περίστροφο εκτονώθηκε σε οργανωμένες δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και μετά από κάθε χτύπημα γύριζε σπίτι του και συνέχιζε τη ζωή του, ή πολύ περισσότερο έβγαινε με τους ομοίους του για να διασκεδάσουν σε ρεμπετάδικα.
Ο Βασίλης Τζωρτζάτος δεν παραδέχτηκε μπροστά στο Δικαστήριό σας ότι πυροβόλησε τον Λευτέρη Παπαδημητρίου -βουλευτή νόμιμα εκλεγμένο από χιλιάδες ψηφοφόρους στην ¶ρτα- εν ψυχρώ με ένα 38ντάρι. Ο Τζωρτζάτος δεν παραδέχεται ότι στόχος του και στόχος της Οργάνωσης ήταν να σκοτώσουν τον Λευτέρη Παπαδημητρίου, όπως ακριβώς είχε συμβεί με τον αείμνηστο Ανδρουλιδάκη, με τον ίδιο βασανιστικό και απάνθρωπο τρόπο. Κανένας δεν αξίζει να πεθάνει έτσι. Η 17Ν όμως είχε άλλη άποψη και γι’ αυτό έστειλε δύο από τους εκτελεστές της να κάνουν τη δουλειά.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας από την άλλη ήταν εκείνος που πρώτος στο Δικαστήριό σας ανέλαβε την πολιτική –όπως εκείνος την ονόμασε- ευθύνη. Στη συγκεκριμένη ενέργεια όπως προκύπτει από την κατάθεση του αυτόπτη μάρτυρα κ. Βούτζαλη ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν ο οδηγός του κλειστού φορτηγού το οποίο πρώτον έκλεισε το δρόμο στον κ. Παπαδημητρίου ώστε να μην μπορεί να προχωρήσει με το αυτοκίνητό του και δεύτερον με το οποίο διέφυγαν οι δράστες. Ο μάρτυρας αναγνώρισε με άνεση τον Κουφοντίνα τον οποίο είχε περιγράψει και με αρκετή λεπτομέρεια στην κατάθεση που είχε δώσει στους αστυνομικούς τότε.
Προκύπτει ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας παρείχε άμεση συνδρομή στην τέλεση της απόπειρας ανθρωποκτονίας εναντίον του Βουλευτή Παπαδημητρίου και θα πρέπει να καταδικαστεί από το Δικαστήριό σας για το αδίκημα αυτό.
Σε ό,τι αφορά τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, η συμμετοχή του στην Οργάνωση αποδείχθηκε από την προανάκριση, την κύρια ανάκριση και την ακροαματική διαδικασία πέρα από κάθε αμφιβολία, παρ’ όλο που ο ίδιος δεν παραδέχεται την παραμικρή συμμετοχή. Ο καθοδηγητής της 17Ν, ο εμπνευστής και συγγραφέας των προκηρύξεων, ο ιθύνων νους των χτυπημάτων, ο παρανόμως διαβιώσας στη χώρα μας επί σειρά ετών, είναι εκείνος που διέταζε τη δολοφονία των αθώων θυμάτων.
Στο ακροατήριο ο Γιωτόπουλος αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις της Πολιτικής Αγωγής και κράτησε μια στάση που ερμηνεύτηκε ως σνομπισμός, όχι άδικα. Αντίθετα όμως με το Δημήτρη Κουφοντίνα ο Γιωτόπουλος έχει κινήσει αισθήματα αντιπάθειας ακριβώς λόγω αυτής της άρνησής του να δεχτεί κάθε κατηγορία. Ο απλός πολίτης είναι πεπεισμένος για την ενοχή του Γιωτόπουλου παρακολουθώντας τη Δίκη και τα τεκταινόμενα σε αυτήν και απορεί για την απέλπιδα προσπάθειά του να αποφύγει τις συνέπειες των παράνομων και παράλογων αποφάσεων και πράξεών του.
Η ηθική αυτουργία αποδεικνύεται τόσο από τις προανακριτικές απολογίες των συγκατηγορουμένων του οι οποίες από μόνες τους βέβαια δεν επαρκούν, όπως το άρθρο 211α του Κ.Ποιν.Δ. ορίζει και όπως σίγουρα θα προβάλλουν οι συνήγοροι Υπεράσπισης όμως σε συνδυασμό με τα στοιχεία που προέκυψαν από τις κατ’ οίκον έρευνες, από τις γραφολογικές κι άλλες πραγματογνωμοσύνες και από τις απολογίες των κατηγορούμενων Πάτροκλου Τσελέντη και Σωτηρίου Κονδύλη.
Θα ήθελα να προσθέσω μια προσωπική άποψη που μου δημιουργήθηκε όλο αυτό το διάστημα που συνεχίζεται η συνεδρίαση του Δικαστηρίου σας. Μπορώ να θυμηθώ την αίσθηση από τα χτυπήματα της 17Ν: κάθε φορά ήταν κάτι το εξαιρετικό, ήταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, θέμα συζήτησης για εβδομάδες, μετά ερχόταν η αναμονή της προκήρυξης, ο σχολιασμός από κάθε σχετικό και άσχετο αναλυτή, η μεγάλη συζήτηση που είχε προκαλέσει ο αντιτρομοκρατικός νόμος με την απαγόρευση της δημοσίευσης των προκηρύξεων, η κίνηση των θυμάτων και των οικογενειών τους να συστήσουν την Οργάνωση Συγγενών Θυμάτων της Τρομοκρατίας με το σύνθημα «Ως Εδώ›.
Θυμάμαι πολύ καλά και τις εκτιμήσεις εκείνων που θεωρούνταν ειδήμονες όταν έλεγαν ότι «Υπολογίζουμε ότι πρέπει σύμφωνα με την πρακτική της Οργάνωσης να έχουμε προσεχώς νέο χτύπημα›. Η πρακτική της 17Ν είχε ήδη από καιρό χαρτογραφηθεί σε μια προσπάθεια να πλησιάσουν οι διωκτικές Αρχές την Οργάνωση. Ήταν πάντα όμως ιδίως στο μυαλό των ειδημόνων μια Οργάνωση που χτυπούσε παράλογα και όχι τιμωρητικά. Σε κάποιες περιπτώσεις οι ίδιοι οι εκτελεστές ανέφεραν στις προκηρύξεις τους ότι ο στόχος επιλεγόταν δειγματοληπτικά όπως στην περίπτωση του Παπαδημητρίου.
Τελικώς ήταν φανερό ότι οι εν δυνάμει στόχοι του μένους της Οργάνωσης αυτής, μπορεί να ήταν εκατοντάδες άνθρωποι πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, εκδότες, δικαστικοί, εφοπλιστές, αλλοδαποί, διπλωματικοί υπάλληλοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, αλλά και όλως παρεμπιπτόντως περαστικοί φοιτητές, οδηγοί, παρακείμενα εποχούμενοι, ανύποπτοι σύζυγοι.
Εκτός από τον κύκλο των χτυπημάτων εναντίον προσώπων, η Οργάνωση φρόντισε να προξενήσει εκρήξεις σε κάθε είδους επιχείρηση και δημόσιο Οργανισμό που θεωρήθηκε από εκείνους φύλλα προσκείμενος στη διαφθορά και στον αστικό καπιταλισμό. Χτυπήθηκαν μια σειρά οικονομικών υπηρεσιών, ταχυδρομεία, τράπεζες, αντιπροσωπείες αυτοκίνητων, τηλεοπτικοί σταθμοί, πρεσβείες. Ο κατάλογος των στόχων δεν έχει αριθμό. Ο κατάλογος των στόχων συμπεριλαμβάνει κοντολογίς τους πάντες και τα πάντα.
Εάν ο απώτατος στόχος της 17Ν ήταν τελικά το να δημιουργήσει συμπάθειες για τη δήθεν αντίδραση και τιμωρία της αδικίας και της διαφθοράς η Οργάνωση απέτυχε. Αντίθετα στη συνείδηση του λαού η Οργάνωση υπήρξε τουλάχιστον από την αρχή της δεκαετίας του ’80 και εξής ο τυφλός εκτελεστής που με προσωπικά κριτήρια επέλεγε κάθε φορά το δρόμο της βίας και της επίθεσης προκειμένου να πετύχει συνθήκες φόβου και τρομοκρατίας.
Θα ήθελα να σημειώσω και κάτι ακόμη: η Δικτατορία έπεσε πριν ακόμη γεννηθώ, η δράση της 17Ν όμως εκτείνεται σε όλα τα χρόνια της ζωής μου με δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις, κλοπές κι άλλα αδικήματα. Αναρωτιέμαι ειλικρινά σε ποια πραγματικότητα ζουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί προφανώς δεν τους ενημέρωσε κανείς για το ότι ζούμε σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν γνωρίζουν ότι είμαστε αυτεξούσιοι και ότι κάθε πολιτικό που χτύπησαν τον εκλέξαμε εμείς οι ίδιοι ψηφίζοντάς τον, ή ψηφίζοντας την Κυβέρνηση που τον διόρισε Υπουργό; Αλλά είναι τόσο υπερφίαλοι που πίστεψαν ότι μπορούν να αποφασίζουν για μας τι είναι το καλύτερο και μάλιστα υιοθετώντας μεθόδους απεχθείς και απάνθρωπες.
Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να πεθάνει ούτε για να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες που έκανε, ούτε για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Κανένας επίσης δεν αξίζει ελαφρυντικών από την στιγμή που αψήφησε τον απλό αυτό κανένα που μας επιτρέπει να συμβιώνουμε χωρίς να αλληλοσπαραζόμαστε.
Οι κατηγορούμενοι κινήθηκαν από αντικοινωνικά, απάνθρωπα και ταπεινά συναισθήματα και από συμπλέγματα κατωτερότητας, προσπαθώντας να γλιτώσουν από τις μίζερες ζωές του μ’ ένα βίαιο και εκδικητικό τρόπο. Ουδέποτε προσπάθησαν σοβαρά να επιβάλλουν τις διαφορετικές πολιτικές τους πεποιθήσεις με τρόπους που έχει θεσμοθετήσει η κοινωνία μας. Από την κοινωνία αυτή όμως έπαιρναν χρήματα όταν εργάζονταν, στην κοινωνία αυτή παρακολουθούσαν τηλεόραση, στην κοινωνία αυτή αγόραζαν τα αυτοκίνητά τους, τις μηχανές, τα σπίτια τους, στα σχολεία της κοινωνίας αυτής έστελναν τα παιδιά τους σχολείο.
Οι άνθρωποι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια ζουν σε μια σύγχυση την οποία παρέβλεπαν γιατί δεν τους συνέφερε να την αντιμετωπίσουν. Οι άνθρωποι αυτοί πήραν τα όπλα για λόγους άλλους από εκείνους που επικαλούνται ακόμη και στη συνείδησή τους την ίδια. Οι άνθρωποι αυτοί το έβλεπαν ως μια περιπέτεια και ας έρθουν να υποστηρίξουν το αντίθετο όταν συνέχισαν να ζουν και να δρουν, αφού σκότωσαν τον πρώτο αθώο περαστικό φοιτητή. Κανένας άνθρωπος με αυτό που ο λαός μας λέει «τσίπα› δεν θα καταδεχόταν να συνεχίσει να ζει μετά από αυτό.
Φοβάμαι ότι όλη η φιλολογία και η παραφιλολογία που τόσα χρόνια έτρεφε το μύθο της 17Ν, έχει πια καταρρεύσει μπροστά στα μάτια μας. Δεν δικάζετε αξιότιμοι κύριοι Εφέτες μια πολιτική Οργάνωση με όραμα και ιδεολογία γι’ αυτό και δεν θα μπω στην ανάλυση του αν τα εγκλήματα της 17Ν έχουν ή όχι πολιτικό χαρακτήρα. Δικάζετε την Οργάνωση που θέλησε να παίξει το ρόλο του τιμωρού και κατέφερε να γίνει κερδοσκοπική επιχείρηση και καταφύγιο αποτυχημένων συζύγων και γονέων, αποτυχημένων επαγγελματιών και αποτυχημένων ανθρώπων.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να σας ευχαριστήσουμε ήταν από τις πιο ήρεμες της Δίκης καίτοι υπήρχε αιχμηρότητα. Όλα θα εκτιμηθούν. Το Δικαστήριο διακόπτει για μισή ώρα.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
