Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Θα ήθελα να υποβάλω αίτημα παράκλησης στο Δικαστήριό σας για λογαριασμό του κ. Γιάννη Σερίφη, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας, έχει οξύ πονόδοντο και πυρετό, έχει ραντεβού με τον οδοντογιατρό του και ζητάει την άδεια από το Δικαστήριό σας να αποχωρήσει και να τον εκπροσωπήσω εγώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς βεβαίως. Κύριε Εισαγγελεύ;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Βεβαίως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επιτρέπει του κ. Σερίφη την απουσία, για λόγους της υγείας του και διορίζει για την εκπροσώπησή του και περαστικά. Για τους υπόλοιπους συνεχίζεται η εκπροσώπηση αυτή που υπάρχει.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μπορούμε να συνεχίσουμε με τον κ. Κεράτση και να πούμε για ποιες υποθέσεις πρώτα.
κ. ΚΕΡΑΤΣΗΣ: Είμαι για την δολοφονία του Γιάννη Βαρή, στην υπόθεση στα Εξάρχεια. Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, δεν προτίθεμαι να σας κουράσω περισσότερο, για θέματα και ζητήματα που έχουν ήδη ακουστεί. Ως προς το ζήτημα της συμμετοχής των κ. κατηγορουμένων, του κ. Γιωτόπουλου, Σάββα και Χριστόδουλου Ξηρού, του κ. Τζωρτζάτου και του κ. Κουφοντίνα, δεν πρόκειται να πω τίποτα περισσότερο απ’ αυτά που είπε ο κ. Παπαδημητρίου τα οποία και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.
Θα ήθελα λίγο να δούμε το ζήτημα του δόλου της προθέσεως προς διάπραξη όχι μόνο ανθρωποκτονίας, αλλά και ανθρωποκτονιών, που κατά την γνώμη μου είχαν οι δράστες. Εάν κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, ερχότανε ένας άνθρωπος ξαφνικά σ’ αυτή εδώ την αίθουσα την ώρα που ο κ. Παπαδημητρίου περιέγραφε λεπτομερώς τις συνθήκες της επίθεσης, τότε πιστεύω ότι σίγουρα δεν θα νόμιζε ότι έμπαινε σε αίθουσα Δικαστηρίου, αλλά σε κάποια αίθουσα όπου γίνονταν περιγραφή πολεμικών καταστάσεων και περιστατικών από πολέμους, είτε από πρόσφατους, είτε από παλαιότερους.
Μιλάμε κύριε Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές, για ένα πούλμαν, για ένα λεωφορείο της αστυνομίας, το οποίο βλήθηκε με ρουκέτα, των 3,5 ιντσών, αντιαρματική ρουκέτα, η οποία σκοπό έχει και κατασκευασμένη είναι, για να ακινητοποιεί άρματα μάχης. Οι κατηγορούμενοι λοιπόν, σε ένα λεωφορείο το οποίο ήταν ακινητοποιημένο επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη, ένα λεωφορείο που τα ξέρουμε όλοι μας, είναι αυτά τα οποία βλέπουμε κάθε Κυριακή στα γήπεδα, οι ευγενείς φίλαθλοι να τα πετροβολάνε. Αυτά τα λεωφορεία αντέχουν στις πέτρες και γι’ αυτό έχουν φτιαχτεί. Δεν είναι όμως λεωφορεία τα οποία μπορούν να δέχονται ρουκέτες. Ούτε καν οι αστυνομικές αύρες.
Οι κατηγορούμενοι λοιπόν οι οποίοι ασφαλώς και γνώριζαν, που άντεχε και που δεν άντεχε αυτό το λεωφορείο, σαφώς γνώριζαν τι ήθελαν να προκαλέσουν, όχι μόνο το χτύπησαν με ρουκέτα, αλλά εν συνεχεία κιόλας, πέταξαν και μια χειροβομβίδα, προκειμένου να αποχωρήσουν με ασφάλεια. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να σκοτωθεί ένας 26χρονος άνθρωπος, ο Γιάννης Βαρής, οι συγγενείς του οποίου βρίσκονται εδώ όπως είπε και ο κ. Παπαδημητρίου κ. Πρόεδρε, και πιστεύω ότι γι’ αυτούς ως ανθρώπους, το μεγάλο ζήτημα δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι δεν ζήτησαν συγνώμη, αλλά δεν εξήγησαν κιόλας, γιατί έγινε αυτό το περιστατικό; Για ποιο λόγο σκοτώθηκε αυτός ο άνθρωπος;
Ακουστήκανε εκ μέρους της υπεράσπισης κάποια επιχειρήματα, σε πρώτη φάση ότι δεν υπήρχε πρόθεση θέλανε απλά να προειδοποιήσουν. Εγώ κ. Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές, την προειδοποίηση, την εννοώ ως εξής. Όταν θέλεις να υποδηλώσεις την παρουσία σου, χωρίς όμως να ριψοκινδυνεύσεις, να ρισκάρεις ανθρώπινες ζωές, είτε χτυπάς στον αέρα μη σκοπεύοντας κανέναν και τίποτα, ή εάν θέλεις να χτυπήσεις ένα όχημα, στην χειρότερη περίπτωση, χτυπάς τα λάστιχα αυτού του οχήματος και στη συνέχεια μέσα από μια προκήρυξη, λες και αναφέρεις ότι, κύριοι εγώ σας χτύπησα και την επόμενη φορά εσείς ως ματατζήδες, εάν τυχόν ξαναχτυπήσετε απεργούς, διαδηλωτές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, τότε θα σας χτυπήσουμε.
Αυτή είναι η έννοια της προειδοποίησης. Προειδοποίηση με χτύπημα ρουκέτας, εγώ αδυνατώ να καταλάβω. Κύριε Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές, ο μόνος τρόπος να μπορέσουμε εδώ να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα και κάποιες συμπεριφορές είναι μόνο η λογική. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Τα πραγματικά περιστατικά με την λογική κρίνονται και έτσι μπορούμε να τα υπάγουμε σε κανόνες δικαίου.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος ενοχλείται από έναν γείτονά του, ο οποίος έχει μια μικρή παράγκα, να βάλει διακόσια κιλά δυναμίτιδα στα θεμέλια του σπιτιού, μόνο και μόνο για να τον προειδοποιήσει, μόνο και μόνο για να τον τρομάξει. Και από καθαρή τύχη να μην τινάξει την μισή Αθήνα στον αέρα. Είναι δυνατόν ο άνθρωπος αυτός να μιλάει και να λέει και να ισχυρίζεται ότι δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει;
Είναι δυνατόν κύριε Πρόεδρε, οι άνθρωποι αυτοί να μιλούν για παράπλευρες απώλειες ή για ελαχιστοποίηση της βίας; Πού τα έχουμε ξανακούσει αυτά κύριε Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές; Στους τελευταίους πολέμους των αμερικανών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, για τι μιλάγανε και αυτοί; Για παράπλευρες απώλειες δεν μιλάγανε;
¶ρα ουσιαστικά τι έχουμε; Έχουμε την εξίσωση πλέον της 17Ν και των αμερικανών. Δηλαδή του καλού και του κακού, σύμφωνα πάντα με τα λόγια που οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι έχουν αναφέρει και θεωρούν ότι εμείς κυνηγάγαμε τους κακούς. Μα πώς μπορείς να τους κυνηγάς όταν γίνεσαι ίδιος μ’ αυτούς;
Συνεχίζοντας κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, θέλω να πω σ’ αυτό το οποίο λίγο έθιξα, ότι για τους συγγενείς του Γιάννη Βαρή που βρίσκονται εδώ, οι άνθρωποι αυτοί έχασαν τον άνθρωπό τους και δεν έχουν καταλάβει ουσιαστικά γιατί τον έχασαν, τι σκοπό εξυπηρέτησε ο Γιάννης Βαρής, ίσως στο μυαλό κάποιων από τους ανθρώπους που έχετε μπροστά σας, πιθανόν να υπάρχει κάποιος λόγος. Εγώ αδυνατώ να τον καταλάβω.
Και πώς μπορούν να τον εξηγήσουν κ. Πρόεδρε, όταν δεν έχουν εξηγήσει άλλες δολοφονίες, οι οποίες υποτίθεται ότι ήταν και επιλεγμένες; Σκόπευαν δηλαδή εναντίον των συγκεκριμένων ανθρώπων. Η άρνηση της λογικής, ή η λογική του παραλόγου, την οποία επί τόσους μήνες ακούμε εδώ συνεχώς, έχει αγκαλιάσει πλέον όλες τις δραστηριότητες αυτών εδώ των κυρίων, οι οποίοι έχουν δικαιολογήσει όχι μόνο τις ανθρωποκτονίες που έχουν τελέσει, αλλά τις ληστείες για παράδειγμα λέγοντας ότι απαλλοτριώνουμε, γιατί πρέπει να βρούμε χρήματα, γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε δάνεια.
Μα είναι δυνατόν, ξέρετε εσείς κανέναν ληστή που από χόμπι να ληστεύει τράπεζες; Σαφώς και όλοι έχουν κάποιο λόγο. Σαφώς και όλοι έχουν κάποιο κίνητρο. Και σε τελική ανάλυση όταν είσαι πραγματικός αγωνιστής, δουλεύεις για να χρηματοδοτείς εσύ ο ίδιος την οργάνωσή σου. Και στην περίπτωση αυτή, επιτρέψτε μου αλλά θα το πω, ο Μπιν Λάντεν είναι περισσότερο έντιμος από τους κατηγορουμένους, γιατί τουλάχιστον την οργάνωσή του την χρηματοδοτεί ο ίδιος.
Και σε τελική ανάλυση, δεν μπορούμε όλα εν ονόματι μιας επανάστασης όπως εμείς την εννοούμε, να δικαιολογούμε όλες μας τις συμπεριφορές. Οι κατηγορούμενοι, κατά την γνώμη μου, κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, απώλεσαν την τελευταία σημαντική ευκαιρία που είχαν, να μπορέσουν όχι μόνο να εξηγήσουν κάποια από τα πράγματα που έκαναν, αλλά να δώσουν μια διάσταση στην λέξη και την έννοια αξιοπρέπεια.
Δυστυχώς, ή ευτυχώς και αυτό νομίζω ότι οι ίδιοι το ξέρουν, η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές και η ιστορία στην προκειμένη περίπτωση γράφεται πάντα απ’ αυτούς που είναι έξω από τη φυλακή. Οι ίδιοι λοιπόν απώλεσαν την ευκαιρία, να μπορέσουν να εξηγήσουν τι εν τέλει ήθελαν να πετύχουν και το μόνο πράγμα το οποίο θα αφήσουν, θα είναι μια αναφορά, μια μαύρη αναφορά στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας, ως μια οργάνωση εγκληματική, ως μια οργάνωση ανθρώπων, που το μόνο πράγμα το οποίο έκαναν, ήταν να βάφουν τα χέρια τους με αίμα, τίποτα άλλο.
Ο κ. Κουφοντίνας, ο οποίος κατά την γνώμη μου κρατά την πιο αξιοπρεπή στάση απ’ όλους τους συγκατηγορούμενούς του, ακόμα και αυτός όμως, την στάση του οποίου σε πολλά σημεία εγώ την βρίσκω και την θεωρώ σωστή, δεν κάνει το πιο σημαντικό, δηλαδή δεν εξηγεί για ποιο λόγο κρατάει αυτή τη στάση.
Δίνω ένα παράδειγμα για να γίνω κατανοητός. Όταν οι Γερμανοί έπιαναν ένα αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, ο οποίος έλεγε, δεν μιλώ, δεν συνεργάζομαι, δεν προδίδω, γιατί το έκανε αυτό; Για να δώσει μια υπόσταση και μια έννοια στην ίδια του την δράση. Την δράση την αγωνιστική, την δράση την επαναστατική.
Ο κ. Κουφοντίνας παρ’ όλες τις εκκλήσεις από το Δικαστήριό σας, και από τους κ. Εισαγγελείς, ουδέποτε απάντησε σε κανένα ερώτημα, ουδέποτε τοποθετήθηκε απέναντι σε κανένα ζήτημα, ή μη μόνον εφαρμόζει μια γενική άρνηση. Ακόμα λοιπόν και η πιο αξιοπρεπής στάση του κ. Κουφοντίνα, στην ουσία δεν κάνει τίποτα περισσότερο, από το να δηλώνει το παράλογο των ενεργειών όλων αυτών των ανθρώπων που έχετε μπροστά σας.
Θέλω επίσης να πω κ. Πρόεδρε, όσον αφορά τον κ. Γιωτόπουλο, ότι επειδή σας μίλησα πριν για τη λογική, εγώ δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό κανενός. Θεωρώ όμως ότι, η αντίδραση ενός ανθρώπου ο οποίος κατηγορείται ως ο αρχηγός, ή ο πνευματικός καθοδηγητής της 17Ν, είναι πάρα πολύ χλιαρή, σε σχέση με το μέγεθος της κατηγορίας που αντιμετωπίζει.
Ο κ. Γιωτόπουλος ξέρει, ότι εάν και εφόσον κριθεί ένοχος, δυο πράγματα θα συμβούν. Το ένα είναι, ότι μάλλον δεν θα ξαναβγεί έξω ποτέ στη ζωή του και το δεύτερο είναι ότι, το όνομά του θα σπιλωθεί για τουλάχιστον πενήντα γενιές ακόμα. Είναι αντίδραση αυτή ανθρώπου, ο οποίος ξέρει γιατί έχει επίγνωση, και είναι και έξυπνος άνθρωπος, είναι αντίδραση ενός ανθρώπου ο οποίος αντιμετωπίζει μια τέτοια Δαμόκλειο Σπάθη πάνω από το κεφάλι του; Εγώ αν ήμουν στην θέση του κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές και αν η Αντιτρομοκρατική με έπιανε ξαφνικά από το σπίτι μου και με πήγαινε σιδηροδέσμιο κατηγορώντας με για αρχηγό μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που και ας μη λέγονταν 17Ν, ας λέγονταν και 35 Μάρτη ή όπως αλλιώς και αν λέγονταν, το λιγότερο το οποίο θα έκανα, θα ήταν αντιδράσεις οι οποίοι θα ξεπερνούσαν τα όρια της λογικής, στην προσπάθειά μου να πείσω ότι είμαι αθώος.
Εδώ σε έναν άνθρωπο λες χωρίς να σου χρωστάει ότι σου χρωστάει ένα χιλιάρικο και πάει να σε πνίξει. Και εδώ πέρα έχουμε αναφορές σε αντιστασιακές δράσεις, σε προηγούμενα με την Αμερική κλπ. Κατά την γνώμη μου αντιδράσεις οι οποίες στερούνται λογικής και αποδεικνύουν ενοχή. Και είναι κρίμα κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, γιατί οι άνθρωποι αυτοί εγώ πιστεύω ότι είναι ικανοί άνθρωποι. Είναι ικανοί άνθρωποι, έχουν πάρα πολλά στοιχεία, όπως αποφασιστικότητα, είναι γρήγοροι άνθρωποι, είναι άνθρωποι οι οποίοι ενεργούσαν υπό καθεστώς πανικού με μεγάλη ψυχραιμία, πιστεύω ότι όποια δουλειά και αν κάνανε θα είχανε επιτυχία.
Τώρα το γιατί διάλεξαν να είναι εκτελεστές; Αυτό είναι δικό τους ζήτημα. Πιστεύω δε, και φαντάζομαι κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, τα γέλια τα οποία θα έριχναν κάθε απόγευμα, όταν θα παρακολουθούσαν τα δελτία ειδήσεων και θα έβλεπαν το κάθε πιθανό και απίθανο, το κάθε σχετικό και άσχετο, να κάνει αναλύσεις σχετικά με τα χτυπήματα που οι ίδιοι έκαναν. Όλοι θυμόμασταν τότε τι ακούγονταν, για αλλοδαπούς, άραβες εκτελεστές, για προϊόντα μυστικών υπηρεσιών κλπ.
Φαντάζεστε λοιπόν ότι αυτοί οι άνθρωποι κάθε φορά που τα άκουγαν αυτά, όχι μόνο θα γελούσαν, αλλά θα ένιωθαν ότι γίνονται ακόμα περισσότερο ισχυροί, ακόμα περισσότερο άτρωτοι και ότι πλέον μπορούν να αποφασίζουν ότι θέλουν, όπως θέλουν και όποτε το θέλουν.
Είχανε φθάσει λοιπόν θαρρώ, στο υπέρτατο σημείο έπαρσης. Και το μόνο πράγμα το οποίο αγνόησαν εξαιτίας αυτού του πράγματος, ήταν τη στατιστική και το νόμο των πιθανοτήτων, ο οποίος λέει ότι, δυο πράγματα, τρία πράγματα, πέντε πράγματα, μπορείς να τα κάνεις σωστά. Πέντε χιλιάδες πράγματα όμως, δεν μπορείς να τα κάνεις χωρίς να τα κάνεις λάθος.
Εξαιτίας λοιπόν αυτού του τρόπου σκέψης που είχαν δημιουργήσει και αυτού του τρόπου ζωής στον οποίον είχαν μπει, δυστυχώς κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν από το θάνατο των συνανθρώπων τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους ζητώ την ενοχή τους κατά το κατηγορητήριο. Ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστώ τον κ. συνήγορο.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για την υπόθεση Παλαιοκρασσά. Ο κ. Τσεβάς έχει το λόγο.
Ν. ΛΙΒΟΣ: Αν μου δίνετε το λόγο, έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας οι συνήγοροι να προηγηθεί ο κ. Τσεβάς, να ακολουθήσει ο κ. Σταθόπουλος, στη συνέχεια να μιλήσω εγώ και κατόπιν ο κ. Μαύρος με τον κ. Κατσαντώνη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κανένα πρόβλημα, αρκεί να υπάρχει συνέχεια κάποιος εδώ. Και πάλι λέω όμως προς το μέρος της υπεράσπισης, ότι πρέπει κάποιος αύριο να είναι εδώ. Μεριμνήστε.
Δ. ΤΣΕΒΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικασταί, ο Πάτροκλος Τσελέντης απολογούμενος ενώπιόν σας και σε σχετική ερώτησή σας κ. Πρόεδρε είχε απαντήσει, δυστυχώς η εξουσία σε όλες τις μορφές, φέρνει αλαζονεία και παρακμή. Την εποχή που δρούσαμε επειδή οι αστυνομικές αρχές δεν ήταν ικανές να μας συλλάβουν όλοι νιώθαμε μια αλαζονεία. Δηλαδή η οργάνωση διαχρονικά ένιωθε, ότι μπορεί να κάνει ανεξέλεγκτα ότι θέλει. Αυτό ονόμασα είδος εξουσίας.
Στην φράση αυτή του Πάτροκλου Τσελέντη, ενός ανθρώπου που βίωσε την οργάνωση από μέσα, στην φράση αυτή κ. Δικασταί, πιστεύω ότι βρίσκεται όλη η ουσία της υπόθεσης για την οποία παρίσταμαι ως συνήγορος της πολιτικής αγωγής. Δηλαδή αυτής που αφορά την απόπειρα κατά του τότε Υπουργού Οικονομικών Ιωάννη Παλαιοκρασσά, η οποία είχε ως αποτέλεσμα, τον τραγικό θάνατο ενός 20χρονου αγοριού, του Θάνου Αξαρλιάν, τον ακρωτηριασμό του Στυλιανού Κήλη και του Χιδαιριώτη και τον σοβαρό τραυματισμό τόσων άλλων, ανύποπτων πολιτών, οι οποίοι εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησαν με φρίκη, ότι το δικαίωμα στην ζωή και στην σωματική ακεραιότητα, δεν είναι αυτονόητα, αλλά απειλούνται από τη δράση μιας ανεξέλεγκτης ομάδας, συγκροτημένης από ανθρώπους, που προσπαθούν να αυτοεπιβεβαιωθούν με οποιοδήποτε τίμημα.
Συγχρόνως είχαν την πεποίθηση ότι είχαν πολιτική, ότι είχαν ιδεολογία για να αντισταθμίσουν τα όποια ψήγματα ηθικών αναστολών μπορεί να είχαν μέσα τους. Ανθρώπους των οποίων τα προσωπικά ελλείμματα έπρεπε να πληρώσει ολόκληρος ο ελληνικός λαός επί δεκαετίες με το αίμα του.
Την περίοδο στην οποία αναφέρομαι, δηλαδή μέσα του έτους 1992 η Οργάνωση διήνυε την πιο επιτυχημένη επιχειρησιακά περίοδό της. Ήδη κατά τα 2 τελευταία χρόνια είχε στο ενεργητικό της 33 ενέργειες, δηλαδή φόνους, απόπειρες ανθρωποκτονίας, εκρήξεις, κλοπές. Φαντάζεστε τι σήμαινε αυτό για εκείνους; 33 σοβαρές ενέργειες υπό την έννοια των στόχων και της επικινδυνότητας και αυτοί να κινούνται ανενόχλητοι, να παραμένουν ασύλληπτοι. Κανείς να μην μπορεί ούτε στο ελάχιστο να τους υποψιαστεί ή να τους προσεγγίσει.
Το έγκλημα και το παιχνίδι με τους μπάτσους ή νενέκους ήταν τρόπος ζωής πια και όπως μας εξήγησε ο Πάτροκλος Τσελέντης χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους, κυρίως αφήνοντας επίτηδες πίσω τους παραπειστικά στοιχεία με επιτυχία αποπροσανατόλιζαν τις Αρχές ώσπου αποφάσισαν το μεγάλο χτύπημα, το χτύπημα εκείνο που κατά την προφανή πρόθεσή τους θα τους καταξίωνε και θα τους έκανε να βιώσουν σε υπέρτατο βαθμό την εξουσία. Οι ίδιοι είχαν πει στην προκήρυξη που έστειλαν μετά το φόνο του Παύλου Μπακογιάννη «Αν θέλαμε να είμαστε τρομοκράτες θα ρίχναμε μια βόμβα στο Σύνταγμα› και αυτό έκαναν. Όχι βεβαίως για να αποκτήσουν την ιδιότητα του τρομοκράτη αλλά γιατί εκεί τους εξώθησε η τυφλή αλαζονεία, η έλλειψη του παραμικρού σεβασμού στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Διότι εν προκειμένω ο τότε Υπουργός Οικονομικών δεν ήταν ο πρωταρχικός στόχος, ήταν ένας αναγκαίος, εύκολος στόχος. Ο πραγματικός στόχος ήταν το Σύνταγμα, η καρδιά του κράτους.
Όπως θ’ αναφέρω αναλυτικότερα στη συνέχεια η ενέργεια αυτή απέδειξε περίτρανα ότι η επιλογή των στόχων και το ιδεολογικό κάλυμμα της ενέργειας ήταν ένα πρόσχημα. Στόχος ήταν η ελληνική κοινωνία. Κατ’ αυτής εκτοξεύτηκε η ρουκέτα την ημέρα εκείνη. Την ενέργεια είχε αναλάβει ο επιχειρησιακός πυρήνας της Οργάνωσης: Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός και Βασίλης Τζωρτζάτος. Ένα πραγματικό κουαρτέτο του τρόμου. Στην επιχείρηση συμμετείχε τόσο κατά τη δική του ομολογία όσο και από διηγήσεις συγκατηγορουμένων του και ο Κων/νος Τέλιος. Το γεγονός της συμμετοχής των ανωτέρω αποδείχθηκε κατά τη διαδικασία όπως καθορίστηκε και ο ρόλος του καθενός στη συγκεκριμένη ενέργεια.
Στην από 17/7/2002 προανακριτική απολογία του ο Χριστόδουλος Ξηρός περιγράφει την προετοιμασία της ενέργειας: «Λίγες μέρες πριν από την ενέργεια αρχίσαμε να ψάχνουμε για σημείο τοποθέτησης των εκτοξευτήρων. Εντοπίσαμε ένα εγκαταλειμμένο κατάστημα στο πρώτο όροφο μιας γωνιακής πολυκατοικίας. Παραβιάσαμε την κλειδαριά και τοποθετήσαμε μια άλλη δική μας. Την ημέρα της ενέργειας εγώ με το Σταμάτη ήμασταν αρχικά πάνω στο κατάστημα μαζί με άλλους δύο και κάναμε τις τελευταίες εργασίες›. Ο Κων/νος Τέλιος στην ενώπιόν σας απολογία του καταθέτει τα εξής: «Το πρωί της ίδιας μέρας εγώ, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Βασίλης Τζωρτζάτος και ο Σάββας Ξηρός και Χριστόδουλος Ξηρός πήγαμε στην περιοχή και ανεβήκαμε σ’ ένα ημιώροφο. Εκεί ο Σάββας Ξηρός μαζί με τον Τζωρτζάτο έκαναν την εγκατάσταση ενός μηχανισμού από όπου θα εκτοξευόταν μια ρουκέτα. Κατόπιν κατεβήκαμε κάτω και περιμέναμε ο καθένας στη θέση που προεπιλεγεί›.
Ποιες ήταν αυτές οι θέσεις; Μας τις υπέδειξε ο Κων/νος Τέλιος κατά την απολογία του στο σχεδιάγραμμα που του επιδείχθηκε: «Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρισκόταν στη γωνία των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής επί της οδού Βουλής με την πλάτη προς το Υπουργείο Οικονομικών. Ο Χριστόδουξος Ξηρός βρισκόταν στην γωνία των ίδιων οδών στο απέναντι όμως πεζοδρόμιο λίγο πιο πάνω από το ξενοδοχείο «ASTOR› δηλαδή απέναντι και διαγώνια του Κουφοντίνα κοιτάζοντας προς την πλευρά του Υπουργείου Οικονομικών. Ο Βασίλης Τζωρτζάτος βρισκόταν επί του πεζοδρομίου της οδού Βουλής λίγο πιο κάτω και εξ αριστερών του Κουφοντίνα και ο Τέλιος στην ίδια πλευρά και εξ αριστερών του Τζωρτζάτου›. Σχετικά με το ζήτημα της παρουσίας του Σάββα Ξηρού, θα μιλήσω στη συνέχεια.
Ο ρόλος του Κουφοντίνα ήταν η ενεργοποίηση του εκρηκτικού μηχανισμού, του Χριστόδουλου Ξηρού να δώσει το σύνθημα για την πυροδότηση και των άλλων δύο κατά τη στιγμή εκείνη η διευκόλυνση της διαφυγής τους. Ήταν μεσημέρι το Σύνταγμα ήταν γεμάτο κόσμο δεν χρειάζεται να κάνω ειδικές αναφορές, όλοι οι μάρτυρες το βεβαιώνουν. Είναι ένα από τα πολυσύχναστα σημεία της Αθήνας, οι μάρτυρες που τραυματίστηκαν μας είπαν ότι γύριζαν από τις δουλειές τους, πήγαιναν περίπατο ή στα καταστήματα πολλά από τα οποία ήταν εκείνη την ώρα ανοιχτά επειδή η περιοχή θεωρείται τουριστική. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί μάρτυρες που είχαν καταθέσει προανακριτικά μετά το συμβάν, ήταν καταστηματάρχες ή υπάλληλοι των γύρω καταστημάτων.
Το αυτοκίνητο του Ιωάννη Παλαιοκρασσά ξεκίνησε από την οδό Καραγιώργη Σερβίας και κατευθύνεται προς την οδό Βουλής. Ο Χριστόδουλος Ξηρός που βλέπει τον κόσμο να πηγαινοέρχεται γύρω του δίνει το σύνθημα. Τι στιγμή που αρχίζει να στρίβει προς την οδό Βουλής ο Κουφοντίνας που βλέπει απέναντί του όχι το αυτοκίνητο του Υπουργού Οικονομικών, αλλά τους διαβάτες την Αθηνά Μεργούπη που μόλις έχει περάσει από μπροστά του, τον Αξαρλιάν, τον Κύλη, τον Χυδιριώτη και τόσους άλλους, ενεργοποιεί παρ’ όλα αυτά τον εκρηκτικό μηχανισμό, πατάει το μπουτόν.
Η ρουκέτα εκτοξεύεται, δεν βρίσκει τον στόχο της αλλά χτυπά επί της οδού Βουλής το οδόστρωμα από τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου. Το μακελειό που ακολούθησε μας το περιέγραψαν τόσο οι μάρτυρες, όσο και ο Κων/νος Τέλιος κατά την απολογία του. Όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες -πολλοί από τους οποίους τραυματίστηκαν σοβαρά- μίλησαν κατ’ αρχήν για ένα ωστικό κύμα για μια δύναμη που τους έσπρωξε μακριά και τους πέταξε κάτω. Ο Χρήστος Χυδιριώτης, η Αθηνά Μεργούπη, η Αργυρώ Μουσουράκη και ο Στυλιανός Κύλης και ο τελευταίος λέει χαρακτηριστικά κατά την ενώπιόν σας εξέτασή του: «Υπήρχε ένα ωστικό κύμα που με πέταξε μισό μέτρο κάτω και έχασα τις αισθήσεις μου› Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν σε διαφορετικά σημεία γύρω από τον τόπο της έκρηξης. Η Μεργούπη και ο Μουσουράκης στην οδό Βουλής προς την πλευρά της οδού Ερμού, ο Κύλης σε απόσταση 15 μ. επί της οδού Περικλέου σχεδόν μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου «ASTOR› και ο Χυδιριώτης επί της οδού Περικλέους σε απόσταση 20 μ. από το σημείο της έκρηξης.
Οι άνθρωποι αυτοί που κυκλοφορούσαν αμέριμνοι, ανυποψίαστοι βρέθηκαν ξαφνικά αιμόφυρτοι στο δρόμο με καρφωμένα θραύσματα από τη ρουκέτα στα κορμιά τους. Ο Θάνος Αξαρλιάν ήταν δυστυχώς πιο κοντά. Βρισκόταν ήδη στην γωνία των οδών Βουλής και Καραγιώργη Σερβίας. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Αυτό προκύπτει κατ’ αρχήν από την αναγνωσθείσα ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας την οποία διενήργησε ο ιατροδικαστής Εμμανουήλ Νόνας. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση ο θάνατος επήλθε λόγω της πλήρους διατομής της αορτής κατά την έκθεσής της διαπλήσεως υπό θραυσμάτων εκρηκτικού μηχανισμού. Η αιτία και μόνο του θανάτου αποδεικνύει το χρόνο κατά τον οποίο αυτός επήλθε. Ακόμη και για τους πλέον αδαής πλήρης διατομή της αορτής σημαίνει ότι ο άνθρωπος που την υφίσταται δεν μπορεί να ζήσει περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα.
Όμως το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή ο θάνατος του παιδιού ήταν ακαριαίος, το βεβαίωσαν και όλοι οι εξετασθέντες ενώπιόν σας μάρτυρες. Ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς καταθέτει ενώπιόν σας: «Ο γιατρός ο Αθανάσιος Βελίκης ο οποίος ήταν ο πρώτος που πήγε να βοηθήσει το Θάνο Αξαρλιάν και διαπίστωσε ότι ήταν νεκρός και ανέβηκε μετά και μου το είπε›. Στον Ιωάννη Παλαιοκρασσά επιδείχθηκαν δυο φωτογραφίες της εποχής που αναπαριστούν ένα κύριο με άσπρο πουκάμισο και τον ευρισκόμενο σε απόγνωση συνεργάτη της οικογένειας Αξαρλιάν, ο οποίος έφτασε τρέχοντας στο σημείο που βρισκόταν το άψυχο σώμα του παιδιού, αφού το εργαστήριό τους βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο σημείο αυτό.
Εκείνος αμέσως αναγνώρισε τον Αθανάσιο Βελίκη εξ άλλου ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς επικαλέστηκε τη μαρτυρία ενός εκ των ανδρών της ασφαλείας του του Βασιλείου Μαστρογεωργίου στον οποίο μάλιστα παραπονέθηκε γιατί δεν βρέθηκε γρήγορα κοντά του μετά την έκρηξη και εκείνος του απάντησε ότι «πρώτα έτρεξα στο παιδί, αλλά αφού είδα ότι ήταν νεκρό, μετά ήρθα›.
Συνεχίζει ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς «και σας είπα και του Αθανασίου Βελίκη που τον θεωρώ πολύ πιο έγκυρο, ήταν γιατρός και τον εξέτασε. Μου είπε μάλιστα χαρακτηριστικά ότι τον εξέτασε λεπτομερώς για να διαπιστώσει με πολλούς τρόπους ότι ήταν ήδη νεκρός›.
Σχετικά με τον χρόνο κατά τον οποίο βρέθηκε κοντά στον Θάνο Αξαρλιάν ο γιατρός Αθανάσιος Βελίκης, μίλησε κατ’ αρχήν ο αυτόπτης μάρτυρας Παναγιώτης Φωτεινόπουλος αστυνομικός συνοδός του Ιωάννη Παλαιοκρασσά ο οποίος κατ’ εξαίρεση εκείνη την ημέρα δεν οδήγησε το αυτοκίνητο του Υπουργού γιατί εκείνος του είχε ζητήσει να οδηγήσει ο ίδιος. Επομένως καθόταν στη θέση του συνοδηγού στο δεξιό μέρος του αυτοκινήτου.
Βγαίνοντας μετά την έκρηξη το πρώτο που αντίκρισε ήταν το άψυχο σώμα του Αξαρλιάν. Λέει χαρακτηριστικά: «Βγήκα από το αυτοκίνητο δεξιά και το μάτι μου πήγε αμέσως στο μακαρίτη Αξαρλιάν που ήταν ακριβώς στη διασταύρωση πεσμένος κάτω. Προσέτρεξε ένας άνθρωπος αμέσως τον οποίο δεν τον γνωρίζω, ούτε τον ρώτησα πως λέγεται ο οποίος μου είπε ότι ήταν γιατρός και ότι ο Αξαρλιάν είναι νεκρός›. Στο μάρτυρα επιδείχθηκε μια εφημερίδα της εποχής η οποία στην πρώτη σελίδα της είχε τη γνωστή φωτογραφία με το συνεργάτη της οικογένειας Αξαρλιάν και το γιατρό. Ο Παναγιώτης Φωτεινόπουλος προσδιόρισε ότι δεν θα ήταν πάνω από 3 λεπτά μετά την έκρηξη που ο Αθανάσιος Βελίκης βρέθηκε πάνω από το Θάνο Αξαρλιάν και διαπίστωσε ότι ήταν νεκρός.
Εξάλλου ο αδελφός του Θάνου Αξαρλιάν Σέργιος, κατέθεσε απαντώντας σε ερωτήσεις του κ. Προέδρου ότι συνεργάτης τους και φίλος του Θάνου βρέθηκε μέσα σε 3 λεπτά από πάνω του και προσδιόρισε ότι ο αδελφός του ήταν ήδη νεκρός όταν ο άνθρωπος αυτός έφτασε εκεί. Πράγματι το μικρό εργαστήριο που διατηρούν στην οδό Περικλέους απέχει ελάχιστα μέτρα από τον τόπο του συμβάντος. Εξάλλου ο Σέργιος Αξαρλιάν κατέθεσε και την προσωπική του μαρτυρία σύμφωνα με την οποία κατά τη διάρκεια της εκταφής του αδελφής του, πλην 2 χρόνια κατά την οποία ήταν παρόν, διαπίστωσε ότι η δεξιά θωρακική κοιλότητα «απλά δεν υπήρχε›, όπως είχε χαρακτηριστικά.
Οι συνέπειες για τη μάνα και τα αδέλφια του παιδιού είναι αυτονόητες. Όπως σας κατέθεσε ο Σέργιος Αξαρλιάν είχαν χάσει τον πατέρα τους ένα χρόνο πριν από την ανίατη ασθένεια. Ο ίδιος εγκατέλειψε τότε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να στηρίξει ηθικά και υλικά τη μάνα τους στο μικρό εργαστήριο χρυσοχοϊας που διατηρούν στην οδό Περικλέους και το μικρό 6χρονο τότε αδελφό του Πέτρο.
Η μάνα του παιδιού έκανε όμως μια πράξη γενναιότητας εκείνη τη στιγμή την οποία θα ήθελα να υπενθυμίσω στο Δικαστήριό σας. Παραμέρισε τον πόνο της και τοιχοκόλλησε ένα κηδειόσημο με το οποίο καλούσε την Οργάνωση να σταματήσει τη δράση της και σε αντάλλαγμα τους υποσχόταν τη συγχώρεση. Όπως είπε στο Δικαστήριό σας το εννοούσε. Γνωρίζετε βεβαίως κατά πόσο εισακούστηκε.
Στη μνήμη του γιου της ίδρυσε το έτος 1993 ένα Σύλλογο το όνομα του οποίου φέρει το όνομα του Θάνου Αξαρλιάν που έχει σαν σκοπό τη βοήθεια των θυμάτων τρομοκρατικών ενεργειών και των οικογενειών τους. Όλοι οι μάρτυρες που εξετάστηκαν εδώ μίλησαν για τις συνέπειες στους τραυματισμούς και για τα μεταλλικά θραύσματα που δέχτηκαν κι έχουν ακόμη στο σώμα τους.
Ο Στυλιανός Κύλης είχε την ατυχία να δεχτεί θραύσματα όχι μόνο σε όλο του σώμα τα οποία και σας έδειξε, αλλά κυρίως στο αριστερό του μάτι το οποίο έχασε. Καταθέτοντας ενώπιόν σας αναφέρει: «Ήμουν ζεστός, γεμάτος αίματα και μεταλλικά θραύσματα τα οποία έχω ακόμη κι ένα μεταλλικό θραύσμα μπήκε στον αριστερό μου οφθαλμό. Έχω κάνει 4 χειρουργεία, τα 3 ήταν στο μάτι, το ένα ήταν για να σώσω το μάτι μου που είχε ανοίξει όπως ένα σπασμένο ρόδι. Έγινε η συρραφή του βολβού πρώτα, κατόπιν έκατσα 45 μέρες στο νοσοκομείο που ήμουν σε πλήρη ακινησία γιατί είχα πάθει δυο αποκολλήσεις με το βίαιο αυτό τραυματισμό, έτσι μου είπαν στο νοσοκομείο και άλλη μια εγχείρηση έκανα στα γεννητικά όργανα γιατί με πήραν μέχρι κι εκεί θραύσματα›.
Ο Στυλιανός Κύλης όπως και οι άλλοι τραυματισθέντες σας κατέθεσε τις συνέπειες που είχε ο τραυματισμός του στην προσωπική και την επαγγελματική του ζωή. Είπε ότι έχει ακόμη φοβίες, η χειρότερη από όλες είναι μήπως χάσει και το υγιές μάτι του, το δεξί του μάτι. Μιλώντας για τα υπόλοιπα ψυχολογικά του προβλήματα, είπε χαρακτηριστικά: «Ξυπνώ πάντα το πρωί και βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμη›. Μετά τον τραυματισμό του έχασε τη δουλειά του κι έμεινε για ένα πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα άνεργος.
Επανέρχομαι στο σημείο στα πρόσωπα τα οποία συμμετείχαν στη συγκεκριμένη ενέργεια. Σύμφωνα με το βούλευμα ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Σάββας Ξηρός κατηγορούνται ως συναυτουργοί της πράξης της έκρηξης η οποία είχε σαν αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό μεταξύ άλλων του Στυλιανού Κύλη, τραυματισμός ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα τη μόνιμη αναπηρία αυτού και της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως με ενδεχόμενο δόλο του Θάνου Αξαρλιάν και οι Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος και Κων/νος Τέλιος ως απλοί συνεργοί στις ανωτέρω πράξεις, ο δε Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ως ηθικός αυτουργός.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας από την πρώτη στιγμή ανέλαβε την πολιτική ευθύνη όπως την αποκάλεσε των ενεργειών της 17Ν. Ο ρόλος του στην Οργάνωση έχει ήδη αναλυθεί από πολλούς συναδέλφους γι’ αυτό θα περιοριστώ μόνο στο ρόλο του στη συγκεκριμένη ενέργεια η οποία μας απασχολεί αυτή τη στιγμή. Για τη συγκεκριμένη ενέργεια επανειλημμένα είπε ότι πρόκειται για ένα ολέθριο λάθος. Δεν αντιλαμβάνομαι όμως ποια είναι κατά τον κ. Κουφοντίνα η έννοια του ολέθριου αυτού λάθους. Δεν είναι βεβαίως το αποτέλεσμα που η πράξη του επέφερε, το μακελειό που προκάλεσε, αλλά οι συνέπειες της ενέργειας αυτής για την ίδια την Οργάνωση.
Γιατί καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα; Ο κ. Κουφοντίνας είχε τοποθετηθεί επί των αποτελεσμάτων της συγκεκριμένης πράξης του: «Πόλεμος είναι και υπάρχουν απώλειες› απάντησε στον Κων/νο Τέλιο όταν εκείνος κλαίγοντας του μίλησε για τον Αξαρλιάν. Πιστεύω ακράδαντα ότι η στιχομυθία αυτή διημείφθη όχι επειδή το επιβεβαίωσε ο Κων/νος Τέλιος κατά την απολογία του, αλλά επειδή αυτή είναι ακριβώς η εικόνα που σχηματίσαμε επί τόσους μήνες για τον κ. Κουφοντίνα. Ο χαρακτηρισμός του κ. Αναπληρωτή Εισαγγελέα ότι πρόκειται για ένα ιδεοληπτικό άτομο, νομίζω ότι αποδίδει πλήρως την προσωπικότητα του συγκεκριμένου κατηγορούμενου.
Ο κ. Κουφοντίνας εκτελεί με ακρίβεια και ψυχρότητα, όταν όμως μιλάει για τις ιδέες του συνταράσσεται από λυγμούς. Δεν είδα όμως τον κ. Κουφοντίνα να ρίξει έστω ένα δάκρυ για τον Θάνο Αξαρλιάν.
Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή του όλοι οι συγκατηγορούμενοί του που έλαβαν μέρος στη συγκεκριμένη ενέργεια συμφωνούν. Ο Σάββας Ξηρός στην από 11/8/2002 απολογία του λέει: «Ξέρω ποιοι έλαβαν μέρος ήταν ο Χριστόδουλος, ο Τζωρτζάτος, ο Λουκάς, ήταν και ο Μάρκος ο δάσκαλος από τη Θεσσαλονίκη› Ο Χριστόδουλος Ξηρός στην από 17/7/2002 απολογία του λέει: «Η τελευταία πολιτική ενέργεια που συμμετείχα ήταν η εκτόξευση ρουκετών κατά του Παλαιοκρασσά στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 1992 μαζί με τον αδελφό μου τον Σάββα, τον Λουκά και τον Σταμάτη›. Ο Βασίλειος Τζωρτζάτος στην από 18/7/2002 απολογία του προσδιορίζει: «Συμμετείχα μαζί με το Μανόλη, το Μιχάλη και τον Λουκά στην επίθεση Παλαιοκρασσά τον Ιούλιο του ‘92›.
Σε τι ακριβώς συνίσταται η πράξη του Δημήτρη Κουφοντίνα μας το λέει κατ’ αρχήν ο Κων/νος Τέλιος στην 23/7/2002 απολογία του: «Το τηλεχειριστήριο το πάτησε ο Λουκάς, γεγονός που επιβεβαίωσε και κατά την ενώπιον του ακροατηρίου απολογία του. Εξάλλου ο Σάββας Ξηρός στην από 11/8/2002 απολογία του ενώπιον του ειδικού Εφέτη ανακριτή Λεωνίδα Ζερβομπεάκου βεβαιώνει: «Την πυροδότηση της ρουκέτας την έκανε ο Λουκάς›.
Δεν θα επαναφέρω στο σημείο αυτό το νομικό ζήτημα της αποδεικτικής αξίας των καταθέσεων συγκατηγορουμένων. Το έχουν διεξοδικά αναλύσει οι συνάδελφοί μου της Πολιτικής Αγωγής, ορισμένοι από αυτούς είναι και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Επιγραμματικά μόνο θα ήθελα να τονίσω σε ό,τι αφορά τις απολογίες του Κων/νου Τέλιου ότι είναι κατά τη γνώμη μας αξιόπιστες όχι μόνο λόγω της γενικότερης στάσης του από την πρώτη στιγμή μέχρι την ολοκλήρωση της απολογία του στο ακροατήριο, αλλά επίσης διότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Κων/νος Τέλιος δεν συνελήφθη αλλά παραδόθηκε αυτοβούλως. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας θα πρέπει να κηρυχθεί ένοχος ως φυσικός αυτουργός των πράξεων που τέλεσε στις 14/7/1992 σύμφωνα με το κατηγορητήριο.
Ο Σάββας Ξηρός κατηγορείται όπως είπα για συναυτουργία στην πράξη της έκρηξης και επίσης αυτής της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως. Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή του στη συγκεκριμένη ενέργεια, αυτή βεβαιώνεται απ’ όλους τους συγκατηγορουμένους του που συμμετείχαν, εκτός βεβαίως από τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Καταρχήν ο ίδιος ομολογεί στην από 20/7/2002 απολογία του λέγοντας: «Στην ενέργεια κατά του Παλαιοκρασσά εγώ δεν ήμουν, στην όλη επιχείρηση εγώ πήρα μέρος στην προετοιμασία της, δηλαδή στην παραβίαση του διαμερίσματος όπου βάλαμε τον εκτοξευτήρα σε πρόχειρη ξύλινη βάση›.
Επανειλημμένα ακούστηκε στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ότι ο Σάββα Ξηρός είχε τέτοιου είδους γνώσεις και μάλιστα ότι όσο περνούσε ο καιρός τόσο επιδιδόταν σε πειράματα και ήθελε να μαθαίνει νέες τεχνικές. Εξάλλου στην από 11/8/2000 απολογία του λέει: «Στην υπόθεση Παλαιοκρασσά συμπληρώνω ότι την ημέρα της εκτέλεσης εγώ είχα πάει το πρωί αρκετές ώρες πριν και έκανα την τοποθέτηση της ρουκέτας και μετά αποχώρησα›.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει και ο Κωνσταντίνος Τέλιος στην ενώπιόν σας απολογία του, την οποία θεωρώ, όπως είπα, αξιόπιστη. Λέει ο Κωνσταντίνος Τέλιος: «Εκεί ο Σάββας μαζί με τον Τζωρτζάτο έκαναν την εγκατάσταση ενός μηχανισμού απ’ όπου θα εκτοξευόταν μία ρουκέτα›. Ο Τζωρτζάτος με τη σειρά του απλώς επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του Σάββα Ξηρού στην εν λόγω ενέργεια.
Ο Σάββας Ξηρός ισχυρίζεται ότι η συμμετοχή του στη συγκεκριμένη ενέργεια περιορίζεται στην εγκατάσταση του εκτοξευτήρα. Λέει χαρακτηριστικά στην από 20/7/2002 απολογία του: «Την ημέρα της ενέργειας δεν ήμουν εκεί για τον εξής λόγο: Τις προηγούμενες ημέρες έξω από το σπίτι μου στο Κολωνάκι στάθμευε ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας με δύο αστυνομικούς που κάτι παρακολουθούσαν. Έτσι για κάθε ενδεχόμενο η Οργάνωση είπε να μη συμμετάσχω εγώ στην ενέργεια›.
