Για την επίτευξη αυτού του στόχου που τόσο γράφτηκε στην προκειμένη προκήρυξη η Οργάνωση στη συνέχεια φτιάχνει ολόκληρο φέιγ βολάν για να πει τα ίδια πράγματα. Στη σελ. 423 – 424 υπάρχει αυτό το φέιγ βολάν της 9/6/1989 στο οποίο λέει ότι: «Ψήφος σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ σημαίνει είμαι ηλίθιος κλπ. ¶κυρο 17Ν – λευκό – αποχή σημαίνει αποδοκιμάζω ενεργά?› και καταλήγει «¶κυρο 17Ν – λευκό – αποχή στις εκλογές του Ιούνη›. Η Οργάνωση επινόησε τον τρόπο με τον οποίο θα αποδείξει ότι ο ελληνικός λαός την επιδοκιμάζει.
Γιατί πρόκειται για τέχνασμα; Μα κύριοι Δικαστές δεν θα υπήρχε αποχή; Δεν υπάρχει σε κάθε εθνικές εκλογές αποχή; Δεν υπάρχουν λευκοί ψήφοι; Δεν υπάρχουν άκυρα; Βεβαίως δεν υπάρχουν άκυρα πάντοτε με το σήμα της 17Ν. Αυτά ναι ρητά σημαίνουν λαϊκή επιδοκιμασία, αλλά για τα υπόλοιπα η Οργάνωση λέει σίγουρα ότι ένα μεγάλο ποσοστό από τις λαϊκές εκλογές που θα γινόταν θα μπορούσε να το καρπωθεί και να προσκομίσει την για χρόνια ζητούμενη απόδειξη της λαϊκής επιδοκιμασίας και να αποδείξει περαιτέρω ότι η Οργάνωση είναι μια μείζον πολιτική δύναμη στην Ελλάδα.
Και ω του θαύματος στις 11 Οκτωβρίου 1989 δημοσιεύεται η δεύτερη προκήρυξη Μπακογιάννη. Στην προκήρυξη αυτή είναι εκτεταμένο το απόσπασμα δεν θα ταλαιπωρήσω το Δικαστήριό σας να το διαβάσω, θα διαβάσω μόνο το δια ταύτα: «Συνολικά είτε σαν άκυρο – λευκό, είτε σαν αποχή οι ψήφοι που δόθηκαν στο επαναστατικό ρεύμα –βλέπετε πως άλλαξε τώρα ορολογία η Οργάνωση; Στην αρχή λέει ψηφίστε για να χτυπήσετε το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία κλπ., τώρα λέει ότι οι ψήφοι που δόθηκαν στο επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν σαν κύρια δύναμη του χώρου, ανέρχονταν με τους δικούς της υπολογισμούς αλλά εγώ τους παίρνω τοις μετρητοίς σε 4% με 5% σύμφωνα με το εκλογικό αποτέλεσμα της 18ης Ιούνη. Το ποσοστό αυτό βρίσκεται κάτω από την πραγματική μας δύναμη, αφού ένας κόσμος που μπορεί να μας υποστηρίζει προτίμησε για λόγους χρήσιμης ψήφου να ψηφίσει είτε Συνασπισμό, είτε ΠΑΣΟΚ. Το ελάχιστο ποσοστό των 4% με 5% σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα –προσέξτε- καθιστούν το επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν την τέταρτη πολιτική δύναμη της χώρας μετά τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και πάνω από την ΕΑΡ που δεν εκπροσωπεί ούτε 1,6%, τη ΔΗΑΝΑ, το ΚΚΕ Εσωτερικού κλπ.
Νάτη η πολυπόθητη λαϊκή επιδοκιμασία: Έχω από πίσω μου το 5% του ελληνικού πληθυσμού. Να που αρχίζω να πετυχαίνω το στρατηγικό μου στόχο να φτιάξω μαζική ένοπλη πάλη. Τι αποδεικνύει αυτό το τέχνασμα που χρησιμοποίησε η 17Ν; Μα στο ότι ο λαός μου έδωσε ένα φιλοδώρημα για την δράση μου. Η 17Ν αντιμετώπισε τις εθνικές εκλογές της χώρας μας ως έρανο υπέρ της ανομιμοποίητης κορασίδος και μετέβαλλε την εκλογική κάλπη σε παγκάρι της λαϊκής επιδοκιμασίας. Αυτό έκανε η 17Ν.
Βλέπετε ότι αυτή η Οργάνωση ούτε ως τιμωρός πήρε ποτέ σοβαρά τον εαυτό της, ούτε τους στρατηγικούς της στόχους πήρε ποτέ σοβαρά γιατί όταν τα χρειάστηκε κατέφυγε σε τεχνάσματα για να αποδείξει στον ελληνικό λαό ότι ήταν νομιμοποιημένη η δράση της. Αλλά δυστυχώς η Οργάνωση αυτή έδρασε κι έκανε αυτό το πράγμα γιατί λυπάμαι που το λέω βρήκε ένα πρόσφορο συχνά πολιτικό και κοινωνικό έδαφος.
Η Οργάνωση αυτή εκμεταλλεύτηκε από την άποψη αυτή τους όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς της χώρας μας και πάνω από όλα εκμεταλλεύτηκε έναν συναισθηματικά ταλαιπωρημένο λαό για να χτυπά όπου και όποτε αυτή έκρινε σκόπιμο. Είναι πικρές αυτές οι αλήθειες για την πολιτική και κοινωνική μας ιστορία, αλλά δεν πρέπει να ξεχνιούνται και δεν πρέπει να ξεχαστούν και σε αυτό το Δικαστήριο. Ποτέ το κακό στη μεταπολιτευτική ιστορία δεν είχε χειρότερο πρόσωπο από το πρόσωπο της 17Ν και όμως η δράση αυτής της Οργάνωσης για χρόνια ολόκληρα με την εξαίρεση του νόμου 1916 αντιμετωπιζόταν σαν πλημμέλημα από τον Ποινικό Κώδικα με το 187. Όπως και μια παρέα από ανηλίκους που κλέβουν τα παγκάρια της εκκλησίας για να χρηματοδοτήσουν τη σχολική τους εκδρομή και η πράξη τους αυτή αντιμετωπίζεται από τον Ποινικό μας Κώδικα έτσι αντιμετωπιζόταν και η συμπεριφορά του κ. Γιωτόπουλου ο οποίος φορούσε την κουκούλα και εμφανιζόταν στον Τέλιο και συνωμοτικά προσπαθούσε να τον πείσει. Για όνομα του Θεού.
Είναι τραγικό για την πολιτική ιστορία της χώρας μας να υπάρχουν Υπουργοί της Δικαιοσύνης -δεν με ενδιαφέρει να πω τα ονόματά τους και τους χώρους στους οποίους ανήκουν- και στους δυο χώρους που κυβερνούν την Ελλάδα, γιατί δεν με ενδιαφέρει να θίξω πρόσωπα, με ενδιαφέρει να θίξω ζητήματα που ανέκυψαν και το κοινωνικό σύνδρομο στο οποίο έδρασε και ανδρώθηκε αυτή η Οργάνωση. Υπήρξαν Υπουργοί Δικαιοσύνης οι οποίοι σε επερωτήσεις Βουλευτών έλεγαν: «Έχουμε επαρκέστατη νομοθεσία για τη 17Ν›. «Που τη βρήκατε;› «Μα, στο 299. Η ανθρωποκτονία. Δεν σκοτώνουν; ¶μα τους πιάσουμε θα τους δικάσουμε›. «Καλά και η Οργάνωση και τα υπόλοιπα που θα σας πω;› «Επαρκέστατη η νομοθεσία›.
Σας είπα ότι αυτή την άποψη υποστήριξαν επανειλημμένα με επιστημονικά τους άρθρα για όλους τους αντιτρομοκρατικούς νόμους τους τρεις που είχε η χώρα μας, η πλειοψηφία των προοδευτικών Καθηγητών Ποινικού Δικαίου στα Πανεπιστήμια.
Δυστυχώς κ. Πρόεδρε, είναι τραγικό επίσης να βλέπουμε στο Κοινοβούλιο τα εθνικά θέματα, να προσπαθούν το ένα να ανιχνεύσει στους κόλπους του άλλου ψήγματα της 17Ν. Όλοι παίζαμε το παιχνίδι τους. Είναι τραγικό για τον Τύπο της χώρας μας και την ελευθεροτυπία ως δικαίωμα, -εννοώ όμως και την εφημερίδα, όχι μόνο αυτήν, αλλά και όλες τις άλλες οι οποίες μετά τη δολοφονία οποιουδήποτε προσώπου, δημοσίευε τις προκηρύξεις και η προσπάθεια της δικαιοσύνης να το αντιμετωπίσει αυτό είτε με το Ν. 1916 είτε ως εγκωμιασμό κακουργήματος είχε τραγελαφικά αποτελέσματα και για τους δύο πολιτικού χώρους.
Ήταν υποχρεωμένα τα θύματα την ημέρα της κηδείας, όπως το έζησα εγώ, να διαβάζουν για ποιο λόγο, «καλά έκανε η Οργάνωση κι έκανε αυτό που έκανε›. Και αυτό το ανεχόταν η κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα. Είναι τραγικό για την κοινωνία μας, είναι τραγικό για την εκκλησία, είναι τραγικό για διάφορους κοινωνικούς θεσμούς, ότι δεν ασχολήθηκαν ποτέ συστηματικά, όχι σε ατομικό επίπεδο, αυτό έγινε, αλλά συστηματικά ως θεσμοί με τα θύματα. Διότι όλη η ελληνική κοινωνία δεν ασχολείται με τα θύματα, ασχολείται με τους δράστες.
Γιατί όλη η ελληνική κοινωνία πιστεύει ότι θύμα υπάρχει μόνο όταν έχουμε δράστη, άμα καταδικαστεί κάποιος τότε βέβαια έχει και θύμα. Λες και ο Αξαρλιάν δεν ήταν θύμα αν δεν γινόταν αυτή η Δίκη εδώ πέρα, έπρεπε να αρχίσει η Δίκη για να γίνει θύμα ο Αξαρλιάν.
Είναι τραγικό κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές, ότι ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σαν πρόβλημα του κράτους δικαίου ο κάθε ένας δολοφονηθείς. Ως πρόβλημα αντιμετωπίστηκε πάντοτε –και καλά έκανε και αντιμετωπίστηκε έτσι- ο κάθε ύποπτος, συνήθης ύποπτος, όπως θέλετε πείτε τους, οι οποίοι κλήθηκαν στα Δικαστήριο να λογοδοτήσουν για πράξεις ή για υποτιθέμενες πράξεις, δε μ’ ενδιαφέρει. Καλά έκανε η ελληνική κοινωνία και ασχολήθηκε με αυτό. Με τον Αξαρλιάν γιατί δεν ασχολήθηκε;
Δεν ήταν αυτό πρόκληση για το κράτος δικαίου μας; Δεν έπρεπε κάποιος ποτέ να πει στην κυρία Σταυρούλα Αξαρλιάν τί γίνεται με τη διαδικασία; Έπρεπε αυτή να πηγαίνει στα Δικαστήρια για να μάθει; Να ψάξει να βρει ποιος Εισαγγελέας έχει κάθε φορά τον φάκελο; Ποιον φάκελο κ. Πρόεδρε και κ.κ. Δικαστές; Η Αστυνομία δεν έκανε ποτέ τη λάντζα, είχαμε όλοι θεωρίες συνωμοτικές για το τί είναι η 17Ν, τη λάντζα, πόσα ήταν τα θύματά της, ποιες ήταν οι επιπτώσεις της δράσης της στην ελληνική κοινωνία, αυτά όλα δεν υπήρχαν ούτε καν σε φάκελο στην Ελληνική Αστυνομία. Τίποτα, ψευτοπράγματα μόνο.
Αυτό το σύμπτωμα λοιπόν, αυτή η συντριπτική πολιτική κοινωνική, εκκλησιαστική, αδιαφορία των θεσμών μας για τη δράση της 17Ν, της επέτρεψε να έχει το θράσος να βγαίνει και να λέει ότι είναι η τέταρτη πολιτική δύναμη στη χώρα μας.
Έρχομαι σε ένα άλλο κεφάλαιο κ. Πρόεδρε. Είναι οι πράξεις που δικάζετε τρομοκρατικές, ή είναι πράξεις όπως λένε όλοι –επιτρέψτε μου κι εμένα αυτή την ακυριολεξία- του κοινού ποινικού δικαίου; Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι λένε βεβαίως ότι «δεν είμαστε τρομοκράτες και απόδειξη γι αυτό ισχυρίζονται είναι το γεγονός ότι θέσαμε επανειλημμένα τον εαυτό μας σε κίνδυνο για να πετύχουμε κάποιες ιδέες. Θέλετε να τις πείτε στραβές ιδέες; Πείτε το. Αλλά δεν μπορείτε να μας αμφισβητήσετε ότι θέσαμε σε κίνδυνο τη ζωή μας και τη σωματική μας ακεραιότητα για να τις πετύχουμε.
Είναι αλήθεια αυτό; Δεν προέκυψε από την ακροαματική διαδικασία οι ακριβείς συνθήκες τελέσεως κάθε δολοφονίας, κάθε εκρήξεως, κάθε βομβιστικής επιθέσεως, ώστε να ξέρουμε αν πράγματι ο ισχυρισμός αυτός της 17Ν είναι αληθής, ότι δηλαδή πράγματι αυτοί οι άνθρωποι έβαλαν το τομάρι τους σε κίνδυνο για τις ιδέες τους. Κακές, δεν πειράζει, αλλά έστω αυτό, δεν αποδείχθηκε. Εγώ δεν έχω πολλούς λόγους να το πιστεύω ότι έγινε αυτό, ότι έβαλαν πραγματικά σε κίνδυνο, αλλά βεβαίως εξίσου πρέπει να υποστηρίξω για λόγους αρχής και εντιμότητας, ότι υπάρχουν και πράξεις που εκεί είναι προφανές, το χέρι το δεξί του Σάββα Ξηρού είναι απόδειξη αυτού του ισχυρισμού, ότι έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του για τις ιδέες του.
Είναι τρομοκράτης αυτός; Ήταν τρομοκρατική αυτή η Οργάνωση; Τί είναι τελικά η τρομοκρατία; Θα μου πείτε κ. Προέδρε και τί μας νοιάζει εμάς τί είναι τρομοκρατία; Έχουμε εμείς κανέναν νόμο που να αντιμετωπίζει αυτή τη δράση ως τρομοκρατία; Όχι. Λέει πουθενά ο ποινικός κώδικας καμία επικεφαλίδα «τρομοκρατικές πράξεις› για να πρέπει να ασχοληθώ εγώ ως Δικαστήριο με τη συμπεριφορά τους αυτή και να μάθω αν είναι τρομοκρατική δράση ή όχι; Γιατί να με απασχολήσει;
Κύριοι Δικασταί, υπάρχει νομικός αντίλογος σε αυτό που αφορά τη βαρύτητα της ενοχής στην κάθε πράξη, αλλά πέρα από αυτό υπάρχει ένα ηθικό επιχείρημα που θέλω να προβάλλω απέναντί σας. Σας παρακαλώ, αποφύγετε να θεωρήσετε τη δολοφονία Αξαρλιάν σαν να την έκανε ο Κοεμτζής, ζητώ συγνώμη απ’ τον άνθρωπο, από τον οποιονδήποτε Κοεμτζή εννοώ, διότι έτσι θα πιστώσετε τη 17Ν με ένα τρομακτικό ηθικό κεφάλαιο, αν της πείτε ότι έκανε μόνο μια δολοφονία, μόνο έναν άνθρωπο σκότωσε και δεν καταλάβετε τη βαθύτερη απαξία αυτής της συμπεριφοράς, η οποία είναι τρομοκρατική, όπως θα σας εκθέσω αμέσως κατόπιν.
Το τί είναι τρομοκρατία μας το λέει η ίδια η Οργάνωση κι όχι κάποιος τρομονόμος, όχι καμία απόφαση-πλαίσιο της Ε.Ε. και ιδίως όχι καμία αμερικανόφερτη οδηγία. Ακούστε το σας παρακαλώ γιατί έχει και ψήγματα επιστημονικής ορθότητας. Στη σελ. 50 του βιβλίου αυτού, πρόκειται για την προαναφερθείσα προκήρυξη-απάντηση στα κόμματα και της Οργανώσεις της 4ης Απριλίου 1977, η Οργάνωση μας δίνει τον ορισμό της τρομοκρατίας που τόσο πολύ ζητάμε και δεν το ξέραμε ότι μας το έχουν πει οι ίδιοι.
«Αλλά ας δούμε αν η δράση μας είναι τρομοκρατία: Τρομοκρατία δεν είναι οποιαδήποτε χρησιμοποίηση βίας, τρομοκρατία είναι η χρησιμοποίηση βίας με τέτοιον τρόπο που να έχει για κύριο στόχο, γενικότερο για τα πλατύτερα στρώματα, εκφοβιστικό χαρακτήρα›. Τρομοκρατία είναι η βία εκείνη η οποία για τα πλατύτερα στρώματα έχει έναν γενικότερο εκφοβιστικό χαρακτήρα. Τί θαυμάσιος ορισμός!
Για να δούμε λοιπόν, χωράει η 17Ν σ’ αυτόν τον ορισμό; Η ίδια βεβαίως σε προηγούμενή της προκήρυξη –ανακοίνωση προς τον Τύπο- στις 26/12/1975 αφορά νομίζω τη δολοφονία Γουέλς, λέει εκεί η Οργάνωση: «Δεν υπήρχε περίπτωση να χτυπηθεί άλλος, ούτε ο οδηγός, ούτε η γυναίκα ούτε και τρίτος αν ήταν στο αυτοκίνητο και έκανε προσπάθεια να μας επιτεθεί, γιατί δεν θεωρούμε τον οδηγό και τη γυναίκα του σαν υπεύθυνους. Κατά συνέπεια έπρεπε να διαλέξουμε έναν τρόπο δράσης που να αποκλείει ακόμα και τον τυχαίο τραυματισμό αυτών των δύο ή οποιουδήποτε άλλου περαστικού, να αποκλείεται κάθε άσκοπη αιματοχυσία›.
Αφού τα λέει αυτά η Οργάνωση και δεν τα έπραξε, δεν είναι τρομοκρατική, σύμφωνα με τον ορισμό που η ίδια έδωσε. Θα δούμε αν ισχύει αυτό, αλλά προηγουμένως θέλω να επανέλθω στον ορισμό ο οποίος λέει ότι η τρομοκρατία είναι άσκηση βίας με γενικότερο στόχο την κατατρομοκράτηση, τον εκφοβισμό δηλαδή πλατύτερων στρωμάτων του πληθυσμού.
Για να γίνεται αυτό, για να υπάρχει αυτός ο εκφοβισμός, σύμφυτο προς τη συμπεριφορά της είναι να υπάρχει προκήρυξη, να υπάρχει επικοινωνιακό ενέργημα. Η Οργάνωση βέβαια η ίδια λέει μολονότι πάντοτε ή σχεδόν πάντοτε έχει στείλει προκηρύξεις, λέει κάτι ουσιώδες: Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει πάντοτε και προκήρυξη, πρέπει το ίδιο το χτύπημα να είναι το μήνυμα.
Τώρα θα σας διαβάσω ένα από τα πιο σημαντικά παραθέματα από προκήρυξη της Οργάνωσης που θα το ακούσετε αυτό στην original γλώσσα 17Ν και σας παρακαλώ την ίδια που θα το διαβάζω να φέρετε στο νου σας και στο μυαλό σας τις δολοφονίες που έγιναν εδώ και βεβαίως τη δολοφονία για την οποία παρίσταμαι ως Πολιτικώς ενάγων, του Θάνου Αξαρλιάν. Είναι η προκήρυξη της 24/7/1981 για τους εμπρησμούς των πολυκαταστημάτων, είναι ένα χρυσωρυχείο αυτή η προκήρυξη, εγώ σας διαβάζω μόνο το παράθεμα αυτό που είναι σημαντικότατο και θα το χρησιμοποιήσω και στη συνέχεια και για άλλα νομικά ζητήματα και γι αυτό σας παρακαλώ την ώρα που θα το ακούτε να θυμάστε τη δράση της και τον Αξαρλιάν:
«Βέβαια, μέσα στην πορεία του αγώνα μπορεί να χρειαστεί να γίνουν ενέργειες που δεν είναι άμεσα κατανοητές από τις πλατιές μάζες. –Είναι πρωτοπόρα η 17Ν, μπροστάρισσα και δε χρειάζεται πάντοτε την κατανόηση των λαϊκών μαζών-. Αυτό όμως μόνο εφόσον υπάρχουν πολύ ισχυροί λόγοι και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ακόμη αυτές οι ενέργειες πρέπει να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. –Θυμηθείτε την έννοια της εξαίρεσης γιατί θα την ακούσουμε μετά από τον κ. Κουφοντίνα-.
Η επιλογή του στόχου πρέπει να είναι τέτοια που να μην υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις, είτε υλικές, είτε πολιτικές, στους εργαζόμενους ή στο μαζικό κίνημα του χώρου όπου βρίσκεται ο στόχος, είτε σε τρίτους που δεν έχουν σχέση με αυτόν (τον στόχο). Γιατί τότε αυτές οι αρνητικές επιπτώσεις έχουν με τη σειρά τους αρνητικό γενικότερο αντίκτυπο, δημιουργούν λαϊκή δυσφορία και η ενέργεια δεν πετυχαίνει πολιτικά τον στόχο της αφού οι παραπάνω επιπτώσεις φαίνονται σαν συνέπεια της λαϊκής βίας και όχι της λαθεμένης επιλογής›.
Και τώρα το κρίσιμο κομμάτι: «Οι παραπάνω αρνητικές επιπτώσεις είναι πολύ πιο πιθανές σε περίπτωση βόμβας, ιδιαίτερα σε στόχους πολυσύχναστους που βρίσκονται σε κεντρικά σημεία για τρίτους, άσχετους με το στόχο αλλά και για τους εργαζόμενους και το μαζικό κίνημα του χώρου. Γι αυτό θα πρέπει να εξετάζονται όχι μία αλλά δέκα φορές, όλες οι πιθανότητες που μπορούν να συμβούν και να σταθμίζονται όλες οι συνέπειες προς όλες τις κατευθύνσεις μιας καταστροφής που μπορεί να είναι μεγαλύτερη απ’ αυτή που προβλέψαμε λόγω άλλων, εύφλεκτων προϊόντων ελαττωματικής κατασκευής κτλ. Ενώ λοιπόν η βόμβα είναι πρακτικά πιο εύκολη, έχει περισσότερα και μεγαλύτερα πολιτικά ρίσκα και όποιος τη διαλέγει πρέπει να έχει εξασφαλίσει απόλυτα όλα τα παραπάνω, για να ελπίζει σε πολιτική επιτυχία της ενέργειας›.
Αυτές τις οδηγίες δίνει σε αυτή την προκήρυξη η 17Ν, σε άλλες ομάδες ένοπλης βίας που είχαν τον καιρό εκείνο αναπτυχθεί και είχαν κάψει κάτι σούπερ μάρκετ και μεγάλα πολυκαταστήματα στην Αθήνα. Χρειάζεται να σας αποδείξω εάν η Οργάνωση τήρησε αυτά που λέει σ’ αυτή την προκήρυξη; Όχι, ωραία λόγια είναι και πάλι. Αυτοϊκανοποιείται και πάλι με το να τα λέει, δεν τα πιστεύει. Διότι όπως θα αποδείξει στη συνέχεια με άλλη αιτία και το φυλάω αυτό για την πολύ σημαντικότερη επόμενη αιτία, ενώ εδώ θα ήταν η φυσική του θέση, να το πω τώρα, όπως λοιπόν θα σας αποδείξω στη συνέχεια, σχεδόν πάντοτε υπήρχαν θύματα, περαστικοί, τραυματισμοί, ιδίως δε όπως θα πω στη συνέχει, σε όλες τις περιπτώσεις που η 17Ν χρησιμοποίησε ρουκέτα, όπως και στην περίπτωση αυτή, του Θάνου Αξαρλιάν.
Ο κ. Κουφοντίνας κατά την ακροαματική διαδικασία, είπε –χρησιμοποιώ ακριβώς τα λόγια του- ότι «η περίπτωση του Θάνου Αξαρλιάν είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα›. Ποιος είναι ο κανόνας; Αυτός που σας διάβασα; Ποια είναι η εξαίρεση; Ο Θάνος Αξαρλιάν μας λέει ο Κουφοντίνας, θα δούμε στη συνέχεια αν ήταν εξαίρεση ο Θάνος Αξαρλιάν. Θέλω να πω ότι αυτή την εντύπωση, ότι ο Θάνος υπήρξε εξαίρεση, δυστυχώς δεν την έχει μόνο ο κ. Κουφοντίνας που τον συμφέρει, αλλά την έχει στη συντριπτική του πλειοψηφία και ο ελληνικός Τύπος.
Διότι δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει και να βρει, έχουμε το βούλευμα μπροστά μας, δε μπήκε στον κόπο να καταμετρήσεις, όχι να μάθει τότε που έγιναν οι ενέργειες αυτές ποιοι ήσαν οι παθόντες και να φτιάξει κι ένα αρχείο για τους παθόντες, αφού δεν το έκανε η αστυνομία, ας το έκανε ο Τύπος, όχι λοιπόν μόνο δεν το έκανε, αλλά δεν μπήκε κανείς στον κόπο να καταμετρήσεις τους τραυματισμένους που αναφέρονται ονομαστικά στο παραπεμπτικό βούλευμα. Όλους τους τραυματισμένους.
Να μετρήσει όλες τις ζημιές που έγιναν από τις εκρήξεις, παθόντες είναι κι αυτοί, τρίτοι, μη στόχοι. Να βρει όλον αυτόν τον κατάλογο για να δει η θεάρεστη αυτή Οργάνωση αν πράγματι πήρε στα σοβαρά τα ίδια πράγματα που έλεγε εδώ πέρα και αν δεν τα πήρε στα σοβαρά, τότε δυστυχώς γι αυτήν, ισχύει ο ορισμός της. Ασκούσε εκφοβισμό στα πλατύτερα λαϊκά στρώματα με την ένοπλη βία που ασκούσε και άρα ήταν τρομοκρατική Οργάνωση.
Κύριοι Δικασταί, δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Στον «Ελεύθερο σκοπευτή› ακούγεται η φράση ότι η «η σφαίρα που βγαίνει από το όπλο σου καθοδηγείται πλέον από το διάβολο, όχι από τη βούλησή σου›. ¶ρα όποιος χρησιμοποιεί την ένοπλη βία, ακόμα και αν έχει πάρει όλα τα μέτρα που ισχυρίζεται εδώ η Οργάνωση που καθοδηγεί τις άλλες οργανώσεις να παίρνουν κι αν έχει κάνει όλες τις πρόβες που πρέπει, πάντοτε θα προκύπτουν ενδεχόμενα διαφορετικά απ’ αυτά που στόχευε.
Αλλά αν συμβαίνει αυτό, αν είχε γίνει αυτό συνείδηση σε όλους μας, τότε, επαναλαμβάνω, θα είχαμε καταλάβει ότι αυτή η Οργάνωση επιβεβαίωνε τον ορισμό της. Κατατρομοκρατούσε άλλους, έχει εκατοντάδες θύματα από τις ενέργειές της, τρίτους, μη στόχους όπως λέει αυτή, τη δική της ορολογία χρησιμοποιώ.
Αλλά με απασχόλησε το εξής ερώτημα κ.κ. Δικαστές το οποίο θέλω να το μοιραστώ μαζί σας: Από την ακροαματική διαδικασία διατρέξαμε όλοι τον κίνδυνο να αντιληφθούμε τη 17Ν σαν μια παρέα ομοϊδεατών οι οποίοι έβγαιναν μερικά βραδάκια σε ταβέρνες, μοιράζονταν ο ένας τον ιδεολογικό πόνο που έχει με τον άλλον και αφού έβρισκαν ότι έχουν δίκιο ότι αυτά που πιστεύουν είναι τα σωστά, την άλλη μέρα έκαναν μια ενέργεια. Κύριε Πρόεδρε δεν είναι αυτό μια τρομοκρατική Οργάνωση.
Εμένα με απασχόλησε το θέμα πως είναι δυνατό ένας άνθρωπος που πιστεύει σε ορισμένες ιδέες, να ξεπερνά τον Ρουβίκωνα κάποια στιγμή και να χτυπάει πρώτο ταμπού που έχει ο άνθρωπος να σκοτώνει. Για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα δεν έκανα εύκολη τη ζωή μου. Παράγγειλα στο Ποινικό Σπουδαστήριο βιβλία και κάθισα και διάβασα πως γίνεται κανείς τρομοκράτης, πως ένας άνθρωπος που πιστεύει μέσα του σε ιδέες κάποια στιγμή διαβαίνει αυτό το κρίσιμο οριακό σύνορο και σκοτώνει. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, θα τους κάνουμε τη χάρη να νομίζουν ότι ήταν μια παρέα ιδεολόγων και ομοϊδεατών. Εάν το καταλάβουμε αυτό θα αντιληφθούμε τι σημαίνει τρομοκρατικό δυναμικό, τι δυναμικό δηλαδή εσωτερικό ψυχολογικό έχει μια τρομοκρατική Οργάνωση.
Δεν θέλω βέβαια τώρα να κάνω ενώπιον του Δικαστηρίου σας διάλεξη για τα ψυχολογικά αίτια που οδηγούν κάποιον στο να γίνει τρομοκράτης. Υπάρχει όμως στη διεθνή βιβλιογραφία πολύ έγκυρο έργο το οποίο αναφέρεται σε αυτό και το οποίο επικαλούμαι, το οποίο έχει εκδοθεί σε επιμέλεια του Γουόλτερ Ριτς με τίτλο «Origins of terrorism – Psychologies Ideologies – Theologies states of mind› εκεί υπάρχουν περισσότερα άρθρα μέσα που εξηγούν αυτό το πράγμα και για τα οποία δεν θα κάνω τώρα μνεία εκτός από ένα πράγμα που μου έκανε κι εμένα τρομερή εντύπωση. Η βασική λειτουργία μιας τρομοκρατικής Οργάνωσης είναι να θέσει σε κίνηση μηχανισμούς απανθρωποποίησης Dehumanzing effect όπως λέει το βιβλίο.
Αυτό σημαίνει ότι η Οργάνωση υπάρχει για ν’ αναπτύξει ψυχολογικά εργαλεία αποδυνάμωσης του ταμπού του κανόνα Ου φονεύσεις. Πρέπει να χειραγωγήσει, να μανιπουλάρει όπως θα έλεγε ο κ. Γιωτόπουλος το ψυχικό κόσμο και τον ηθικό κόσμου του ανθρώπου και να χρησιμοποιήσει τον άνθρωπο ως όπλο. Δεν είχε όπλα η 17Ν, τα μέλη της ήταν τα όπλα της. Το είπε ο κ. Κονδύλης τόσο χαρακτηριστικά εδώ όταν είπε «Τι να τα κάνεις τα χέρια και τα όπλα, αν δεν έχεις τις ιδέες›. Δώστε σημασία σε αυτή τη φράση. Τα όπλα της Οργάνωσης είναι τα μέλη της Οργάνωσης και τα μέλη της Οργάνωσης δεν κάνουν συζητήσεις με τον κ. Γιωτόπουλο. Ο κ. Γιωτόπουλος αναπτύσσει αυτούς τους ψυχολογικούς μηχανισμούς απανθρωποποίησης στα μέλη. Δεν κάνει συζήτηση με τον Τέλιο. Αυτά τα μέσα, οι μεθοδεύσεις που ακούσατε εδώ πέρα να λέγονται θα σου δώσουμε λεφτά, δεν θα πας στρατό, θα σε σκοτώσουμε, θα, θα, θα, όλα αυτά είναι μια μεγάλη παλέτα έγκυρων, αναγνωρισμένων διεθνώς μεθοδεύσεων ψυχολογικής χειραγώγησης του ηθικού status των μελών μιας Οργάνωσης.
Δεν είναι μόνο οι ιδέες και η ιδεολογία, είναι αυτό το ψυχολογικό υπόβαθρο το οποίο χρειάζεται μια Οργάνωση για να δράσει και δεν είναι η πνευματική υπεροχή του κ. Γιωτόπουλου αυτή η οποία τελικά τον κάνει ηθικό αυτουργό, αλλά είναι αυτός ο έλεγχος πάνω σε αυτούς τους μηχανισμούς ψυχολογικής χειραγώγησης των μελών. Αυτός είναι ο ρόλος του.
Όταν τα μέλη υποστούν αυτούς τους μηχανισμούς απανθρωποποίησης τότε δεν πιστεύουν και τα ίδια πλέον στο πρόσωπο άλλων ανθρώπων. Δεν υπάρχει πρόσωπο πια γι’ αυτούς, αποσυντονίζουν, αποσυναρμολογούν τους μηχανισμούς οι οποίοι μέσα τους θα τους έλεγαν «όχι αυτό›.
Εκτός από αυτό όμως η τρομοκρατία και η τρομοκρατική πράξη ακόμη κι αν σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία μας καλύπτεται από το γράμμα του νόμου ως ένα έγκλημα του κοινού ποινικού Δικαίου όπως λέμε, έχει μια περαιτέρω απαξία την οποία αν δεν την αντιληφθεί το Δικαστήριό σας θα πιστώσει τους κατηγορούμενους μ’ ένα τεράστιο ηθικό κεφάλαιο γιατί νομικό δεν είναι, δεν το προβλέπει ο νόμος δυστυχώς. Θεωρεί ανθρωποκτονία ίσον ανθρωποκτονία, θα δούμε βέβαια αν είναι έτσι τώρα με το 187. Αλλά η δολοφονία του ζηλότυπου εραστή είναι η ίδια κατά το γράμμα του νόμου με την οποιαδήποτε δολοφονία της 17Ν δεν λέω μόνο του Αξαρλιάν. Δεν με ενδιαφέρει μόνο ο Αξαρλιάν, όλοι με ενδιαφέρουν.
Κάθε πράξη της τρομοκρατίας είναι ένα υπερχειλές στην υποκειμενική του υπόσταση έγκλημα. Είναι μια υπερχειλής ανθρωποκτονία. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο τρομοκράτης σε αντίθεση με το μαφιόζο και με τον οποιονδήποτε άλλο που σκοτώνει δεν σκοτώνει για να εξοντώσει τον άλλον μόνο φυσικά, στο σώμα του. Η Οργάνωση σκοτώνει γιατί θέλει να τον εξαλείψει, να τον εξοντώσει στην ιδιότητά του, του ανήκειν κάπου, στην κοινωνική του ιδιότητα το οποιοδήποτε θύμα. Η Οργάνωση χρησιμοποιεί το θύμα της για να πετύχει άλλους σκοπούς, δεν την ενδιαφέρει να τον σκοτώσει τόσο στη φυσική του υπόσταση. Γιατί άλλες ανθρωποκτονίες ο μαφιόζος σκότωσε και τελείωσε εκεί το πράγμα, δεν ήθελε να πετύχει τίποτα άλλο, ήθελε να βγάλει έναν ανταγωνιστή του από τη μαύρη αγορά και τον έβγαλε. Έβγαλε το πιστόλι και τον σκότωσε.
Η 17Ν δεν θέλει βεβαίως να κάνει αυτό το πράγμα, θέλει να περάσει ένα μήνυμα. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τον άνθρωπο για να περάσει το μήνυμα. Ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Αυτό το μήνυμα είναι ότι αυτή η ιδιότητα, ή αυτό το επιτήδευμα είναι σπιλωμένο. Το να είσαι Αμερικάνος στρατιώτης, το να είσαι Τούρκος διπλωμάτης, το να είσαι Έλληνας βουλευτής, το να είσαι μέλος των εκδοτικών συγκροτημάτων, των βιομηχανιών της Ελλάδας όλα αυτά είναι πρόστυχες δουλειές και επίσης αν είσαι οδηγός αυτού του μέλους, αν είσαι μπράβος αυτού του μέλους κι εσύ κακά κάνεις που το κάνεις αυτό το πράγμα. Σκοτώνει για να σπιλώσει την ηθική τους υπόσταση, σκοτώνει για να καταστήσει τα μέλη, τους πεθαμένους αξιολησμόνητους.
Το λέω αυτό γιατί όλοι σε μια κηδεία λέμε «Αιωνία του η μνήμη›. Αυτό ακριβώς πάει να χτυπήσει η Οργάνωση σκοτώνοντας. Δεν την ενδιαφέρει η φυσική υπόσταση του ανθρώπου, δεν θέλει να εξοντώσει τη φυσική του υπόσταση θέλει να τον άρει στην ιδιότητά του να έχει υπάρξει ως κοινωνικό πρόσωπο, να τον θυμούνται και να δακρύζουν. Αυτό δεν θέλει η Οργάνωσης. Τον χρησιμοποιεί για να πετύχει αυτό τον περαιτέρω στόχο, γι’ αυτό είναι μια υπερχειλής ανθρωποκτονία κι έχει μια επιπλέον απαξία αυτή η συμπεριφορά η οποία πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί από τη νομοθεσία μας.
Το έχω ξαναπεί για τη γενοκτονία. Αυτός που αρχίζει και σκοτώνει και ξεκληρίζει μέλη μιας κάστας δεν το κάνει μόνο για να τους σκοτώσει αυτούς ως φυσικές οντότητες, αλλά για να εξαφανίσει τη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, τη συγκεκριμένη θρησκευτική, ιδεολογική, γενετική ομάδα. Αυτές δεν είναι κοινές ανθρωποκτονίες, αυτές είναι άλλες ανθρωποκτονίες υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης και πρέπει επιτέλους ν’ ασχοληθούμε με αυτές και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε στην απαξία τους και γι’ αυτό δεν είναι λάθος που δικάζετε εσείς αυτές τις ανθρωποκτονίες και δεν τις στείλαμε στο Μικτό Ορκωτό, γιατί έχουν αυτή την περαιτέρω υπερχειλή υποκειμενική υπόσταση.
Ο φυσικός θάνατος για όλους τους ανθρώπους είναι δεδομένος, ανήκει στη μοίρα μας ως ανθρώπων. Αλλά ο ηθικός μας θάνατος και ο πολιτικός μας θάνατος είναι επιλογή μας και αυτή την επιλογή πήγαινε να χαλάσει η 17Ν. Πήγαινε να σκοτώσει πολιτικά, να προκαλέσει πολιτικούς θανάτους, ηθικούς θανάτους, να εξοντώσει τον άλλον ως κοινωνικό άτομο. Αυτό είναι επιλογή μας. Το αν θα θυμόμαστε κάποιον ή όχι είναι επιλογή μας.
Θυμάται κανείς εδώ πέρα πως σκοτώθηκε η Βιργινία στο INTERCONTINENTAL; Την ξέρει κανείς τη Βιργινία Κωνσταντίνου; Δεν αφορά την Οργάνωση ο θάνατός της, είναι ένα τυχαίο θύμα άλλο, αλλά είναι κλασική περίπτωση τέτοιων ομάδων. Τα ξεχνάμε ως ελληνική κοινωνία. Γιατί τα ξεχνάμε αυτά; Γιατί τα αντιμετωπίζουμε σαν κοινές ανθρωποκτονίες. Είναι ντροπή αυτό και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε εσείς στις συγκεκριμένες πράξεις και η πολιτείες για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα.
Κύριοι Δικαστές τη συνέχεια θα θίξω ενώπιόν σας ειδικότερα νομικά ζητήματα που αφορούν την υπόθεση στην οποία παρίσταμαι ως πολιτικώς ενάγων. Από όλα τα προβλήματα επειδή έχουν ήδη καλυφθεί από τους αξιότιμους συναδέλφους τον κ. Αναγνωστόπουλο, την κα Τσόλκα, τον κ. Δημακόπουλο και επειδή έχω καλυφθεί σχεδόν πλήρως από όσα έχουν αυτοί υποστηρίξει στο Δικαστήριό σας, θα περιοριστώ μόνο σε τρία ζητήματα που έχουν ένα νομικό προβληματισμό τον οποίο είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε με την εμπειρία και τις γνώσεις σας θα μου επιτρέψετε όμως κι εμένα απλώς δι’ ολίγων να τον εκθέσω.
Αυτά τα νομικά προβλήματα αφορούν πρώτον το 211α δηλαδή την αξιολόγηση των καταθέσεων συγκατηγορουμένων μεταξύ τους, αφορούν ειδικότερα προβλήματα αξιολόγησης συμπεριφορών κατά τη δολοφονία του Αξαρλιάν και αφορούν τέλος το μείζον ζήτημα της ηθικής αυτουργίας στην προκειμένη περίπτωση για τον Αξαρλιάν.
Πριν όμως μπω σε αυτά, θέλω να υπενθυμίσω στο Δικαστήριό σας ξανά ένα πρόβλημα νομικό ως προς την αξιολόγηση της συμπεριφοράς έναντι του ετέρου των προσώπων για τα οποία παρίσταμαι ως πολιτικώς ενάγων του Στυλιανού Κύλη. Ο κ. Κύλης όπως θυμάστε είναι ένα παιδί το οποίο τραυματίστηκε σοβαρά και έχασε το μάτι του την ημέρα εκείνη με την επίθεση της ρουκέτας.
Ενώ για όλους τους άλλους μάρτυρες οι οποίοι κατέθεσαν ενώπιόν σας και οι οποίοι τραυματίστηκαν εκείνη την ημέρα η κατηγορία είναι απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως με ενδεχόμενο δόλο για τον Κύλη δεν είναι απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως με ενδεχόμενο δόλο, αλλά είναι το αποτέλεσμα του εγκλήματος της έκρηξης με την επελθούσα βαριά σωματική βλάβη. Δεν μπορέσαμε να το διορθώσουμε στην προδικασία, όπως εξήγησα στους συναδέλφους της Υπεράσπισης, διότι κι εμείς υπέστημεν την ταχύτητα αυτή της προδικασίας και δεν κατορθώσαμε να διορθώσουμε τέτοιου είδους λάθη και δεν θελήσαμε να ζητήσουμε τη δίωξη για ανθρωποκτονία, για να μην ξαναγίνει καμία Δίκη της 17Ν εδώ για τον Κύλη. Δεν το ήθελε ο ίδιος. Έτσι έχουμε αυτό το πράγμα. Λυπάμαι που έχει γίνει αυτό, αλλά το θέτω υπόψη σας και για όσα θα πω θ’ αναφέρονται και στον Κύλη αλλά βεβαίως με αυτή τη διαφοροποίηση ως προς τη νομική αξιολόγηση.
Έρχομαι στην αποδεικτική βαρύτητα των καταθέσεων συγκατηγορουμένων μεταξύ τους και ειδικότερα εκείνη των προανακριτικών καταθέσεων και ακολούθως της απολογίας του εκ των κατηγορούμενων Κων/νου Τέλιου. Για τα γενικότερα ζητήματα αυτών των καταθέσεων για το αν λήφθησαν υπό καθεστώς βασανιστηρίων ή όχι κλπ., το μεν συντάσσομαι με τις προτάσεις των αξιότιμων κυρίων Εισαγγελέων, το δε όπως είπα προηγούμενα καλύπτομαι από όσα έχουν ήδη εκθέσει στο Δικαστήριό σας άλλοι συνάδελφοι και δεν θα εκμεταλλευτώ την κούρασή σας για να τα εκθέσω και τώρα ξανά από την αρχή.
Όμως ειδικότερα όσον αφορά τον Τέλιο θέλω κάτι να πω, γιατί ο Τέλιος καταθέτει για άλλους συγκατηγορουμένους του στην προκειμένη υπόθεση, μεταξύ των άλλων και για πράξη για την οποία είναι ο ίδιος κατηγορούμενος. Κατά τούτο θα έλεγε κανείς ότι η κατάθεσή του έχει περιορισμένη αποδεικτική αξία. Βεβαίως δεν έχει έδαφος εφαρμογής το άρθρο 211α στην προκειμένη περίπτωση, διότι λέει μόνη η απολογία αυτή, μόνη η κατάθεση αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση από τη διαδικασία όσον αφορά ειδικότερα την υπόθεση Αξαρλιάν δεν έχουμε μόνη αυτή την κατάθεση αλλά έχουμε σε συνδυασμό τις απολογίες, ομολογίες τις προανακριτικές συγκατηγορουμένων για την ίδια πράξη Σάββα Ξηρού, Χριστόδουλου Ξηρού, έχουμε φυσικά τα αποτυπώματα, έχουμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία τα οποία προσκομίστηκαν στο Δικαστήριό σας και κατά τούτο δεν βρίσκει έδαφος εφαρμογής το 211α.
Πρέπει όμως ν’ αναρωτηθούμε περαιτέρω εάν η κατάθεση αυτή του Τέλιου καίτοι δεν είναι μόνη της και μπορεί να αξιοποιηθεί είναι παρ’ όλα αυτά και αξιόπιστη, πρέπει να της δώσουμε πίστη. Η άποψη της Πολιτικής Αγωγής είναι ότι μπορούμε ακωλύτως να το κάνουμε αυτό. Γιατί; Για μια σειρά από λόγους. Δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι αυτή η κατάθεση δεν είναι προϊόν δοσοληψίας με τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου 2928 κακώς έχουν δυσφημιστεί αυτές. Αυτές, παραπέμπουν στο άρθρο 84 του Ποινικού Κώδικα. Ούτως ή άλλως θα είχαμε ζήτημα εφαρμογής του άρθρου 84 στον Τέλιο ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι διατάξεις του νόμου 2928. Δεν προβλέπει τίποτα εξαιρετικό για την περίπτωση που έχουν τελεστεί οι πράξεις στο μεταμεληθέντα, εάν ο μεταμεληθείς έχει τελέσει και την κύρια πράξη εκτός από τη συμμετοχή στην Οργάνωση, ο νόμος λέει τότε εφαρμόζεται το άρθρο 84 και παίρνει αυτά τα ευεργετήματα. Μα το άρθρο 84 θα ετίθεται ούτως ή άλλως εδώ ως πρόβλημα διότι θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ως ειλικρινή την επιδειχθείσα μετά την τέλεση της αξιόποινης πράξη μεταμέλεια και επομένως να του αναγνωρίσει τα ελαφρυντικά για τα οποία και δικαιούμαι να μιλήσω.
Όμως ο Τέλιος πρώτα – πρώτα δεν συνελήφθη αλλά παραδόθηκε, δεύτερον παραδόθηκε σε μια στιγμή που η Οργάνωση φερόταν ως ήδη εξαρθρωθείσα και άρα ούτως ή άλλως η δική του συμβολή δεν έπαιζε κάποιο ρόλο περαιτέρω στην εξάρθρωση στο να αποκτήσουμε δηλαδή μια βαθύτερη εικόνα για τις δομές και τα πρόσωπα της Οργάνωσης. Κατά τούτο δεν είναι σωστό το επιχείρημα που προέβαλε η Υπεράσπιση συγκεκριμένα θυμάμαι ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Αγιοστρατίτης ο οποίος απαξιωτικά απευθυνόμενος στον Τέλιο στο Δικαστήριό σας είπε «Δεν θα κάνω ερωτήσεις στο συγκεκριμένο κατηγορούμενο για να μην νομιμοποιήσω αυτή του τη συμπεριφορά. Ουαί και αλίμονο εάν η συμπεριφορά της Πολιτικής Αγωγής ή της Υπεράσπισης νομιμοποιούσε ή όχι μια διαδικαστική πράξη. Για τη νομιμοποίηση των διαδικαστικών πράξεων είστε μόνο εσείς υπεύθυνοι, μόνο εσείς λογοδοτείτε όχι εμείς με τη συμπεριφορά μας.
Πέραν αυτού δόθηκε ο λόγος από εσάς στην Υπεράσπιση να ρωτήσει και συνεπώς κατά τούτο είναι πλήρως νομιμοποιημένη η κατάθεση και αν έκαναν χρήση ή όχι του δικαιώματός του να υποβάλλουν ερωτήσεις ως προς τους συγκατηγορουμένους τους, είναι δικό τους δικαίωμα να κάνουν όπως νομίζουν χρήση οποιασδήποτε δικονομικής δυνατότητας του παρέχει ο νόμος. Αλλά περαιτέρω κύριοι Δικαστές πιστεύω ότι η κατάθεση του Τέλιου είναι αξιόπιστη, διότι όπως είπε χτες και ο συνάδελφός μου ο κ. Τσεβάς στο Δικαστήριό σας είναι προϊόν ειλικρινούς μεταμέλειας.
Ο Τέλιος, κοιτάξτε τον σας παρακαλώ, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση αυτού που περιγράφει ο Κάφκα στο διήγημά του «Η αποικία καταδίκων›. Εκεί, λέει ο Κάφκα, υπάρχει ένα τρομερό μηχάνημα που έχει εφευρεθεί στην αποικία καταδίκων, το οποίο γράφει πάνω στο πετσί των καταδίκων τις ποινές τους. Φέρουν οι ίδιοι στο κορμί τους την ποινή τους. Ο Τέλιος είναι ειλικρινής κατά τούτο στην κατάθεσή του, ότι «εγώ μεν διανοητικά μεν δεν έχω πειραχτεί, αλλά συναισθηματικά θα φέρω αυτή μου τη συμπεριφορά για όλη μου τη ζωή›. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι ειλικρινής η δική του κατάθεση και όσον αφορά συγκατηγορουμένους του και πρέπει απολύτως να αξιοποιηθεί από το Δικαστήριό σας αποδεικτικά.
Έρχομαι στο δεύτερο νομικό ζήτημα που θέλω να θέσω υπόψη σας, το οποίο αφορά τις επιμέρους συμπεριφορές των κατηγορουμένων για την υπόθεση Παλαιοκρασσά, αλλά ειδικότερα για τον θάνατο Αξαρλιάν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ να κάνουμε 5’ διακοπή στο σημείο αυτό.
ΔΙΑΚΟΠΗ
