ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Έχετε πάλι το λόγο κ. Παρασκευόπουλε.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, πιστεύω ότι η απόρριψη του αιτήματος λοιπόν περί του χαρακτηρισμού των αδικημάτων αυτών ως πολιτικών εγκλημάτων, στόχευε σε δυο. Το πρώτον είχε σαν συνέπεια να στερήσει τους συγκεκριμένους κατηγορουμένους από το φυσικό τους δικαστή και το δεύτερο, επιτρέψτε μου μια παρέκκλιση από τη νομική διατύπωση, που αξιώνει η περίπτωση αυτή, είναι ότι όχι μόνο τους στερείς το φυσικό δικαστή, αλλά επίσης να τους εξισώσει με τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, στερώντας τους, γι’ αυτό είπα ότι μη θεωρηθεί ως νομική παρέκκλιση, γνωρίζω ότι δεν είναι υποχρεωτικό να αποδοθούν ταπεινά ελατήρια για τον πολιτικό εγκληματία, αλλά εδώ θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση.
Αναγκαία παρένθεση. Είναι βέβαιον από τα αρχαία χρόνια, και αν θέλετε από την εποχή κυρίως του διαφωτισμού, από την εποχή των Ιακωβίνων, ο χαρακτηρισμός ενός οποιουδήποτε αδικηματία, εγκληματία, ως πολιτικού, είχε συνέπειες οπωσδήποτε ευνοϊκότερες. Θα μου επιτρέψετε να σας πω μια αναδρομή γι’ αυτό και αναφέρομαι σ’ αυτό τον διπλό στόχο. Είπα προηγουμένως, ότι είναι αποτέλεσμα της επέλασης της νομοθετικής εξουσίας σε βάρος ημών των δικαστών και εσείς ακολουθήσατε.
Ο πολιτικός εγκληματίας είναι ένας ιδεολόγος που διακρίνεται βασικά από τους άλλους εγκληματίες, από τα ευγενικά του κίνητρα, το υψηλό αίσθημα ευθύνης, τις γενναιόφρονες προσδοκίες, την τόλμη και το πνεύμα αυτοθυσίας, καθώς και την αφοσίωση στους ανθρώπους και στις ιδεολογικές του πεποιθήσεις.
Αυτό προήλθε από την νεοκλασσική σχολή του ποινικού δικαίου, και διαμορφώθηκε ειδικότερα θα ξέρετε και εσείς, από τον Γάλλο Φρανσουά Μπουιζώ, το ’21, ’22. Παρακάτω ο Λομπρόζο επιβεβαιώνει ότι οι πολιτικοί εγκληματίες επιταχύνουν την ιστορία. Εδώ είναι μια θα έλεγα παράλληλη άποψη φιλοσοφική, με την γενικότερη τοποθέτηση του Καρλ Μαρξ, ότι πράγματι στο κεφάλαιο που αναφέρει ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Το παίρνει ο Μαρξ εν πάση περιπτώσει και λέει παρακάτω, εκείνο στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι το εξής, σαν συνέπεια της πιο πάνω θέσης, απορρέει και διαφορετική ποινική αντιμετώπιση των εγκληματιών αυτών. Είναι άξιοι επιείκειας και αποκλείεται σ’ αυτούς η ποινή του θανάτου.
Αυτό λοιπόν ήταν εκείνο το οποίο ζήτησαν οι αμερικάνοι, έσπευσε ο κ. Χρυσοχοϊδης, συζήτησε με τον κ. Πετσάλνικο, θα μου πείτε πού τα ξέρεις αυτά Παρασκευόπουλε, ήσουν παρών; Δεν χρειάζεται κ. Πρόεδρε να τα ξέρουμε αυτά, ο μέγας Αίσωπος έλεγε εξ’ όνυχος τον λέοντα. Δεν είναι ανάγκη να δω το λιοντάρι, βλέπω το νύχι του και καταλαβαίνω τι γίνεται. Συνεπώς άποψη έχω, πολλά γράψανε οι εφημερίες εν τάχη έγιναν και θα δούμε και την ιστορία της νομοθετήσεως. Σε τριακόσιους βουλευτές, 20 εψήφισαν κι από τους 20 υπήρχαν και δυο διαρροές και μάλιστα εν χορώ και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ψήφισαν και τα δυο αυτά κόμματα, η αριστερά με τους εκπροσώπους της έφυγε και διερωτάται κανείς, ένα τόσο σοβαρό νομοθέτημα από τα ύψιστα, ψηφίστηκε από το 1/15ο του κοινοβουλίου;
Δεν δικαιούμεθα λοιπόν να διερωτώμεθα; Δεν δικαιούμεθα να αδιαφορούμε; Δεν δικαιούμεθα να προσχωρούμε στις απόψεις ότι ο big brother είπε αυτό, χτύπησε το ξύλο; Ναι κύριε Πρόεδρε, ίσως φαίνεται λίγο έτσι απλουστευμένο ή απλοϊκός αν θέλετε ο συλλογισμός, όμως είναι αληθινός. Εγώ το πιστεύω. Δεν είναι δυνατόν ξαφνικά, μέσα από μια διαδικασία, που ούτε καν είχε οριστεί, δεν υπήρχε ορισμός του πολιτικού εγκλήματος για να μπορούμε να κάνουμε τις αναγκαίες διακρίσεις, παίρνουμε καθ’ οδόν, λέχθηκε και στην αρχή από τον αξιότιμο κ. Σταμούλη ότι in rem υπήρχε δίωξης και παίρνουμε από το φυσικό δικαστή τους κατηγορουμένους και τους πάμε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων γιατί;
Ακούστε γιατί. Ο Μανωλεδάκης ο οποίος πιστεύω ότι είναι τουλάχιστον από τους πλέον έντιμους που εγώ γνωρίζω, λέει για την ιστορία του νομοθετήματος αυτού. Και μάλιστα, σας τα είπε και η κα Κούρτοβικ, είχαμε παραιτήσεις αλλεπάλληλα έξι καθηγητών του ιδίου, του Παρασκευόπουλου συνεπωνύμου μου, δεν έχω καμιά συγγένεια με τον άνθρωπο τον οποίο εκτιμώ και τιμώ, του Καρρά, δεν ξέρω και ποιος άλλος ήταν, ο Παπαχαραλάμπους ο τελευταίος.
Παρητήθησαν γνωρίζοντες, ξέρανε τι ακριβώς συμβαίνει. Και μάλιστα ξέρετε και κάτι, πριν ακόμα διοριστεί, βέβαια δεν ήθελα να το πω γιατί δεν είναι παρών, αλλά τα έχει πει τι να κάνουμε, ο κ. Αναγνωστόπουλος πριν διοριστεί πληρεξούσιος δικηγόρος των Αμερικανών και του Σόντερς, είχε διαφωνήσει με την τακτική αυτή. Είχε διαφωνήσει κάθετα. Ήταν στην ομάδα που έκαναν κριτική για το όνομα αυτό. Βέβαια άλλα μας είπε εδώ πέρα, θα ακούσετε και παρακάτω, όταν σας είπα στην αρχή, ότι θα συμφωνήσω σε ένα και θα διαφωνήσω σ’ όλα τα υπόλοιπα κάθετα.
Γιατί εγώ πιστεύω ότι ένας που εμφορείται από οποιεσδήποτε ιδέες, θα πρέπει και να τις εφαρμόζει, αυτή είναι η άποψή μου. Βεβαίως έχει κάθε δικαίωμα, σαν υπερασπιστής της από εκεί πλευράς να λέει ότι θέλει. Αλλά ξέρετε δεν μπορούμε να μαυρίζουμε τόσο πολύ το άσπρο, να το γκριζάρει το λέει και ο λαός, δεν βαριέστε, αλλά τόσο να είσαι σε επιτροπή στο Συνέδριο των Ποινικολόγων μάλιστα έγινε αυτή η συζήτηση στη Θεσσαλονίκη και βεβαίως ήταν αντίθετος με το νομοθέτημα.
Έρχομαι λοιπόν σ’ αυτό που είπα στην αρχή, ότι σ’ αυτό στόχευε η νομοθετική εξουσία. Στόχευε να μην αφήσει στα χέρια των ορκωτών λαϊκών δικαστών αυτή την υπόθεση.
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, είπα ότι μπορεί να φαίνονται απλοϊκά αλλά είναι αληθινά. Δεν είναι δυνατόν να μην πιστέψει κανείς ότι, όλη αυτή ιστορία έγινε, για να φύγει από τα χέρια τους και εδώ βλέπουμε αξιόλογους και πιστεύω επιφανείς στο αντικείμενό τους καθηγητές, που τα διατυπώνουν ακριβώς έτσι. Και λέει ο Μανωλεδάκης, στην ερμηνεία του νόμου 2928, τελευταία έκδοση του 2002, επειδή ακριβώς η απονομή της ποινικής δικαιοσύνης απαιτεί περισσότερο κοινωνική σοφία και λιγότερο νομική κατάρτιση, εδώ συμπλέεται κάπως σε κάποιες απόψεις για το Μικτό Ορκωτό, κάπως όχι απόλυτα, σ’ όλες σχεδόν τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, τα σοβαρά εγκλήματα, που έχουν πανάρχαιες καταβολές, όπως η ανθρωποκτονία, ή ο βιασμός και οι σχετικές διατάξεις που τα προβλέπουν, δεν έχουν δύσκολα νομικά προβλήματα, δικάζονται από λαϊκούς ή και από λαϊκούς δικαστές, ή το αμιγές Ορκωτό, ή ο Μικτό Ορκωτό.
Το Σύνταγμα προβλέπει ως κανόνα ότι τα κακουργήματα εκδικάζονται από τα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια και ως εξαίρεση μόνο από τα Ποινικά Εφετεία. Δυστυχώς η εξαίρεση πάει να γίνει κανόνας κατά φανερή παραβίαση της συνταγματικής επιταγής.
Κύριε Πρόεδρε μη με παρεξηγήσετε που κάπου επαναλαμβανόμεθα, αλλά πράγματι δεν θα δεχθούμε ποτέ ότι είναι δυνατόν όση φαιά ουσία καταναλώσετε και εσείς και οι ένθεν και ένθεν δικασταί που θα ψηφίσουν, για να διατυπώσετε σωστό συλλογισμό για το εάν είναι πολιτικό έγκλημα, δεν θα πείσετε κανέναν, να είστε βέβαιος περί αυτού. Ότι αυτά τα αδικήματα τα οποία διέπραξαν, όσοι τα διέπραξαν και όποια διέπραξαν, ήσουν του κοινού Ποινικού Δικαίου, αυτή είναι η άποψή μου.
Επίσης περαίνοντας για το θέμα αυτό, λέει ο Μανωλεδάκης, εξάλλου το επιχείρημα του φόβου δήθεν των λαϊκών δικαστών, να δικάσουν δράστες οργανωμένων εγκλημάτων δεν ευσταθεί, στο μέτρο που και οι επαγγελματίες δικαστές, υπόκεινται εξίσου στο συναίσθημα του φόβου.
Πιστεύω κ. Δικαστές ότι πράγματι, έχετε κάνει λάθος για να το πω έτσι απλά. Και όταν είπα ότι σας δίνετε ο χρόνος για να το ξανασκεφθείτε, τουλάχιστον δεν ευελπιστώ ότι θα αλλάξετε την απόφασή σας, αλλά θα είναι διατύπωσή σας, το ολιγότερο προσεκτικότερη. Αυτοί οι άνθρωποι, όσοι είπα απ’ αυτούς μετέχουν μερικοί αποδέχθηκαν ορισμένα αδικήματα, ξεκίνησαν με κάποια οράματα. Και ξεκίνησαν με κάποια οράματα όπως αυτά που περιγράφονται από την εποχή του Διαφωτισμού.
Δεν ήσαν άνθρωποι οποίοι ήσαν αργόσχολοι όπως έλεγε ο κ. Εισαγγελέας, τοκιστές ή τροτσκιστές και σουλατσαδόροι. Ήσαν άνθρωποι αν θέλετε να φθάσουμε και σε κάποια ιδεολογήματα, κάποιες απόψεις πεπλανημένες; Και αυτό να το σκεφθούμε. Θυμάστε, για να σας υπενθυμίσω είχε πει ο κ. Αναπληρωτής Εισαγγελέας για τον Τζωρτζάτο. Είχε συγκινηθεί και εσείς συγκινηθήκατε, γιατί πράγματι ήταν ένα παιδί, 15χρονο, 16χρονο, όπως και οι περισσότεροι απ’ αυτούς, με όλες εκείνες τις καταβολές της καταπίεσης, αυτές που σας έλεγα προηγουμένως που οι νικητές της Βέρμαχτ εσύρονταν στα δικαστήρια ως ληστοσυμμορίτες και δικάζονταν από τα στρατοδικεία, είχαν αυτές τις εμπειρίες.
Δεν θέλω να σας πω ότι τα έχω γνωρίσει και εγώ αυτά. Το είπα και προηγουμένως, να μην το επαναλαμβάνω. Με αυτά τα οράματα, με αυτά τα ιδεολογήματα αν θέλετε, θέλετε να το φθάσουμε στην ιδεοληψία; Φθάστε το και εκεί αν θέλετε. Έκαναν ότι έκαναν, όσοι τα έκαναν. Πιστεύω λοιπόν ότι δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε ότι τους ανήκει αυτός ο χαρακτηρισμός, του στυγνού δολοφόνου.
Είπα και προηγουμένως ότι δεν ζητούν να τους θωπεύσετε, να τους αποδώσετε αυτό που τους ανήκει. Και αυτό που τους ανήκει είναι ο χαρακτηρισμός του πολιτικού εγκληματία. Ένας άλλος επίσης θα έλεγα διακεκριμένος καθηγητής τότε διδάκτορας τώρα και υφυπουργός Εξωτερικών, ο Λοβέρδος, είχε γράψει μια ολόκληρη πραγματεία στη διατριβή του, γύρω από το θέμα του πολιτικού εγκλήματος και της τρομοκρατίας.
Να τα δούμε όλα αυτά, γιατί στη συνέχεια θα αναδείξω μερικά τα οποία προέκυψαν από τη διαδικασία, για να δούμε χωράνε σ’ αυτούς τους ορισμούς; Όσο και αν είναι δύσκολο. Και αν δεν χωράνε, απορρίψτε το. Αν χωράνε, δείτε το.
Έσπευσε βέβαια δεν ξέρω ποιος, να αφαιρέσουν το βιβλίο, για λόγους προσωπικούς. Εμείς το βρήκαμε εν πάση περιπτώσει και σας διαβάζω κάποιες παρατηρήσεις απ’ αυτό το βιβλίο. «Οι συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις καθορίζουν τα πολιτικά συστήματα και ακόμα και αυτή η προσβολή έννομων αγαθών, που εκφράζουν ή συμβολίζουν τις παραγωγικές σχέσεις, μπορεί να θεωρηθεί ως υλοποίηση συγκεκριμένης πολιτικής άποψης. Η έννοια λοιπόν της πολιτικής διευρύνεται τόσο, ώστε είναι αδύνατον να προσδιοριστεί σε κάποιες καταστάσεις, ή κάποια αγαθά, που την εξαντλούν. Κατά συνέπεια είναι αυθαίρετη η οποιαδήποτε άποψη που θεωρεί ότι με την αναγωγή κάποιων αγαθών που εξαντλούν την πολιτική σε έννομα, θα είναι πλέον τυπική η διαδικασία αναγνώρισης των πολιτικών εγκλημάτων, αφού η προσβολή των παραπάνω πολιτικών έννομων αγαθών, θα αποτελεί, ή θα δύναται να αποτελεί πολιτικό έγκλημα.›
Επειδή θεωρείται ότι βεβαίως το πολιτικό έγκλημα είναι προσβολή του εννόμου αγαθού της πολιτειακής εξουσίας μεθ’ όλων των λειτουργιών της και φυσικά και προσώπων που εκφράζουν την πολιτική εξουσία, έρχεται ο καθηγητής αυτός να μας πει τι έκανε ο συνταγματικός νομοθέτης. Και λέει, «όταν ο συνταγματικός νομοθέτης παρέχει δυνατότητα αμνήστευσης αποκλειστικά για τα πολιτικά εγκλήματα και ρητά την απαγορεύει για τα κοινά, τότε ερωτάται τι ισχύει για τις περιπτώσεις των συνθέτων›, όπως εδώ έχουμε σύνθετα εγκλήματα, ή μπορεί να έχουμε σύνθετα εγκλήματα.
Καταφατικά, υπέρ δηλαδή της αμνήστευσης. Είναι βέβαιο ότι κι ο συνταγματικός νομοθέτης, μόνο ως προς την επιβολή της ποινής του θανάτου κάνει διάκριση, ανάμεσα στο απλό πολιτικό και το σύνθετο πολιτικό έγκλημα. Κατά συνέπεια, στις περιπτώσεις που αυτή η διάκριση δεν επαναλαμβάνεται στο συνταγματικό κείμενο, όπως στη περίπτωση αμνηστίας, το ευνοϊκό αυτό μέτρο καλύπτει και τα σύνθετα.
Και προχωράμε στο να προσδιορίσουμε και τι άποψη έχει ο κ. Λοβέρδος, ο διακεκριμένος αυτός καθηγητής, για το θέμα του ποια θεωρία πρέπει να ακολουθηθεί για τον προσδιορισμό του πολιτικού εγκλήματος; Αυτή που ακολουθήσατε εσείς, την αντικειμενική; Γιατί αυτά έχετε γράψει εδώ, ή την υποκειμενική; Ή κάτι άλλο;
Και λέει τα εξής, επιτρέψτε μου να σας τα διαβάσω, γιατί όπως είπε ο κ. Μαρκής είναι νομικές έννοιες και μάλιστα είναι αόριστη νομική έννοια το πολιτικό έγκλημα και θέλει πράγματι ιδιαίτερη προσοχή. Δεν διαθέτω δε και την απομνημόνευση που διέθετα εδώ και κάποια χρόνια και αναγκάζομαι να καταφεύγω στην ανάγνωση.
« Η αντικειμενική θεωρία είναι αδύναμη για τους εξής λόγους. Αγνοεί τα κίνητρα και το σκοπό του δράστη, στα οποία άλλωστε οφείλει και την ύπαρξή της η πολυσυζητημένη διάκριση σε πολιτικά και κοινά εγκλήματα. Με την θεωρία αυτή, χωρίς την παρέμβαση του νομοθέτη, ή της νομολογίας, γίνεται φαινομενικά υπερβολική διεύρυνση της εννοίας του πολιτικού εγκλήματος, αφού είναι δυνατόν να θεωρούνται ως τέτοια και ορισμένα εγκλήματα, κατά της πολιτειακής εξουσίας, όπως τα εγκλήματα της απείθειας, της φύλαξης αρχής, επιβουλή, συμμετοχή σε αθέμιτο σωματείο κλπ, που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με τις πολιτικές διαδικασίες. Αν γίνει αποδεκτή η αντικειμενική θεωρία, το πολιτικό έγκλημα θα βρίσκεται κάθε φορά στο έλεος της οποιασδήποτε συστηματικής κατάταξης του ποινικού κώδικα, για παράδειγμα το άρθρο 193. Τέλος, με βάση τη θεωρία αυτή, θεώρηση του πολιτικού εγκλήματος δεν μπορεί να έχει σήμερα, παρά ελάχιστες δυνατότητες εφαρμογής, αφού η περίπτωση τέλεσης αμιγούς πολιτικού εγκλήματος, είναι σχεδόν αδύνατη.›
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, η νομολογία μας πράγματι κατά την συντριπτική της πλειοψηφία αποδέχεται την υποκειμενική θεωρία περί πολιτικού εγκλήματος. Σπάνια, όπως είπε και ο Μανωλεδάκης, σε πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, έχει δεχθεί την θεωρία των αντικειμενικών κριτηρίων. Το λέγω αυτό για τον εξής λόγο. Είπα και προηγουμένως οι παρόντες κατηγορούμενοι είναι γνωστό από πού ξεκίνησαν και από τι εμφορούνταν.
Θα το επαναλάβω λέγοντας συγκεκριμένα πράγματα, ότι δεν είχε ποτέ κανείς με κανέναν απ’ τα θύματα προσωπικά. Δεν είχε τίποτα να χωρίσει. Και να δούμε και από την πλευρά των θυμάτων, είπα προηγουμένως για τον Αξαρλιάν, δεν τον βάλαμε στη ζυγαριά τον Αξαρλιάν. Όταν εδώ ετέθη θέμα και έγινε συζήτηση για το τι είναι η ανθρώπινη ζωή, είναι απόλυτο αγαθό, είναι απόλυτη αξία ή δεν είναι; Ή τι είναι κύριοι, τι εσείς νομίζετε; Θα πρέπει να σας πω, ότι μήπως πρέπει να σκεφθούμε, αν είναι απόλυτο ή συγκρίσιμο αγαθό; Και με ποια έννοια το λέω αυτό.
Γιατί τάχα μιλάμε για την ζωή αυτών των αθώων θυμάτων και μας κακοφαίνεται όταν πετάγεται ο Κουφοντίνας και μιλάει για τις βόμβες που εδολοφόνησαν κυριολεκτικά χιλιάδες αμάχους; Δεν είναι διάθεση συμψηφισμού αυτή, αλλά όταν θα μιλήσουμε γι’ αυτό θα πρέπει να πούμε, η ανθρώπινη ζωή ποια αξία έχει;
Μήπως πρέπει να ανατρέξουμε στο Ρήγα Φεραίο; Να δούμε μήπως αυτό που συνοψίζει την ζωή, μήπως αυτό που εκπροσωπεί την ζωή, είναι κάποιες αξίες όπως είναι, η ελευθερία, όπως είναι η ειρήνη, όπως είναι το δικαίωμα του να ζει κανείς, όχι μόνο ελεύθερα, αλλά και ευπρεπώς. Όπως είναι το δικαίωμα εργασίας και τόσα άλλα δικαιώματα, που εάν δεν τα έχεις, φθάνουμε στο σημείο που φθάνουν οι Παλαιστίνιοι και όλοι οι Ντεσπεράντος και να μην λογαριάζουν ούτε την ζωή τους, ούτε βέβαια την ζωή του άλλου για να φθάσουμε εκεί.
Βεβαίως θα θέσετε το ερώτημα, μέσα σας το έχετε πει άλλωστε, δηλαδή τι μας προτείνεις; Σε καιρό δημοκρατίας, να σκοτώνουμε, αν δεν μας αρέσει ο πολιτικός αντίπαλος; Όχι κύριε Πρόεδρε, εγώ δεν είμαι αυτής της φιλοσοφικής σχολής. Απλά γνωρίζω ότι το κίνητρο και αυτό θέλω να σας εκθέσω, δεν ήταν ταπεινό. Αυτό θέλω να σας πω.
Ότι δεν το έκανε, όταν σας είπα, ο οποιοσδήποτε το έκανε, γιατί είχε ιδιοτελείς σκοπούς. Είναι αυτό που τον διακρίνει τον πολιτικό εγκληματία, από τον κοινό εγκληματία. Θα σας πω κάτι που ακούστηκε εδώ πέρα και μάλιστα από έναν για τον οποίον είπε ότι τιμά το όνομά του συνάδελφο, εν πάση περιπτώσει αυτό ήταν μια άποψη του κ. Κουφοντίνα, το διάβασα, δεν ήμουν εδώ. Ότι σε ένα τσουβάλι έβαλε Χίτλερ, Στάλιν, Μάο, Τσε, Κάστρο κλπ. κλπ. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά κ. Πρόεδρε και κ. Δικαστές, επειδή και εμένα με έχει βασανίσει το θέμα αυτό, των κάποιων καθεστώτων, αν θέλετε αυταρχικών, απολυταρχικών κλπ.
Ένα θα πω, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι τεταγμένος απόλυτα μ’ αυτή τη σκέψη. Για να δούμε - συγνώμη για την παρένθεση είναι αναγκαία, γιατί αυτή η παρένθεση αποδίδεται και στους κατηγορουμένους εν μικρογραφία θα έλεγα. Ποιος ήταν ο Χίτλερ; Ο άνθρωπος που εξόρκισε αυτή την ταπείνωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών από το μυαλό των Γερμανών και τους καθήμαξε; Και δεν καθήμαξε τους Γερμανούς, καθήμαξε όλον τον κόσμο. Ποιος ήταν ο Στάλιν; Ο άνθρωπος που πήρε τους μουζίκους και τους έκανε αστροναύτες; Είδατε ποτέ, ακούσατε ποτέ πέρα από τα εσωτερικά του αυτά που λένε για τις εκκαθαρίσεις να κάνει κανέναν επιθετικό πόλεμο σε καμία χώρα δίπλα; Όχι ασφαλώς.
Είδατε ποτέ τον Τσε Γκεβάρα να κάνει καμία επίθεση χωρίς να υπάρχει λόγος; Πήγε στη Βολιβία και μάλιστα τον κάρφωσε ένας βοσκός. Αν είχατε δει το έργο «οι Κομπάνιοι› των αδελφών Ταβιάνι θα βλέπατε πώς λειτουργεί, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη, πώς λειτουργεί πολλές φορές ο λαός. Τον πρόδωσε ένας βοσκός. Αυτός ήταν ο Τσε Γκεβάρα. Ποιος είναι Κάστρο; Τολμάμε να κάνουμε συγκρίσεις τέτοιες και να αποκαλούμε τους συγκεκριμένους κατηγορουμένους δολοφόνους και αιμοσταγείς; Πιστεύω ότι η αποδειχτική διαδικασία απέδειξε άλλα πράγματα. Θα πρέπει να αναφερθώ στο σημείο αυτό στις προτάσεις του κ. Εισαγγελέως για το θέμα του πολιτικού εγκλήματος.
Για να δούμε τι μας είπε ο κ. Εισαγγελέας ο Τακτικός τουλάχιστον. «Κύριε Δικαστές, το ΄74 καθώς η Ελλάδα έβγαινε καταρρακωμένη από την τραγική περιπέτειας της 7χρονης συνταγματικής εκτροπής και της τραγωδίας της Κύπρου, καθώς η Δημοκρατία μας πάλευε για τα βήματά της προς ένα ευοίωνο μέλλον και οι πολιτικές δυνάμεις και ο λαός αγωνίζονταν για την πραγμάτωση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας καθώς όλες οι δυνάμεις του έθνους αγωνίζονταν και η Ευρώπη παρακολουθούσε με σεβασμό και ενδιαφέρον τις προσπάθειες του Ελληνικού λαού και βοηθούσε σε αυτή την πορεία ανασυγκρότησης ενώ από το εξωτερικό κυνηγημένοι από την Δικτατορία αγωνιστές επέστρεψαν, αυτός ερχόταν (και εννοεί τον κ. Γιωτόπουλο) όχι για να βοηθήσει την κοινή προσπάθεια, ερχόταν για να εμποδίσει την Δημοκρατία, να πλήξει τους θεσμούς, να ανατρέψει το πολίτευμα, να χαλκεύσει νέα δεσμά στον Ελληνικό λαό. Κουβαλούσε μαζί τους στο οπλοστάσιό του την ένοπλη επαναστατική βία εναντίον τίνος; Εναντίον της Δημοκρατίας, εναντίον του Ελληνικού λαού›.
Παρακάτω: «οι ψευτοεπαναστάτες όμως της 17Ν δεν διανοήθηκαν ποτέ κάτι τέτοιο. (Λέει γιατί δεν παραδόθηκαν κλπ. Σας αναφέρω τα σημεία αυτά που αφορά στην έννοια του πολιτικού εγκλήματος). Δεν διανοήθηκαν ποτέ κάτι τέτοιο γιατί ούτε επαναστάτες είναι, ούτε αγωνιστές. Είναι απλοί φονιάδες, υλιστές, κλέφτες και δειλοί›.
Να λοιπόν πώς έγινε η ορχήστρα με μαέστρο τον κ. Λάμπρου της πολιτικής αγωγής εν χορώ «δολοφόνοι, αιμοσταγείς› κλπ. Ήταν ή δεν ήταν μαέστρος; «Φαλκίδευσαν το μεροκάματο του φτωχού εργάτη. Χτύπησαν όλους τους τομείς της ζωής, τους θεσμούς και τις αξίες, πρόσβαλαν σημαντικά τους πολιτικούς, την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό και τις λαϊκές κατακτήσεις›. Παρακάτω: «Κάθε επίθεση, κάθε δολοφονία, κάθε απόπειρα ήταν μια βίαιη πρόκληση, μια επίθεση χωρίς πρόσωπο ενάντια στο πολίτευμα, στους θεσμούς του, στο θεμέλιό του που είναι η λαϊκή βούληση, το δημοκρατικό πολίτευμα αυτό που όλοι μας από όλες τις πολιτικές παρατάξεις Δεξιά, Αριστερά, Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά φιλελεύθερα αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε να στεριώσουμε και να κρατήσουμε ισχυρό›.
Προχωρώ κ. Πρόεδρε γιατί αυτά είναι προφανώς – για να μην καταφύγω σε ανάγνωση των πρακτικών – είναι το ρεζουμέ, είναι αυτό που ο κ. Εισαγγελέας απεκόμισε από την αποδεικτική διαδικασία. Αυτό λέει. «Έτσι μέσα από το συγκομισθέν αποδεικτικό υλικό, τις καταθέσεις των μαρτύρων, τα έγγραφα και τις απολογίες και τις συγκλίνουσες ενδείξεις προκύπτει ότι οι κατηγορούμενοι με διάφορους ρόλους ο καθένας συγκρότησαν, συμμετείχαν και έδρασαν ως μέλη της τρομοκρατικής αυτής Οργάνωσης που επί 27 ολόκληρα χρόνια και μάλιστα εν μέση Δημοκρατία ανέπτυξε πλούσια και πολυσχιδή εγκληματική δράση στον ελλαδικό χώρο.
Στα πλαίσια της παράνομης αυτής εγκληματικής δραστηριότητας οι κατηγορούμενοι με ένοπλα χτυπήματα κατέστρεψαν ζωές, σκόρπισαν το θάνατο σε ανυποψίαστους και αθώους πολίτες, σακάτεψαν άπραγους πολίτες, δημιούργησαν χήρες και ορφανά κλπ και τρομοκράτησαν έναν ολόκληρο λαό›.
Παρακάτω: «οργάνωσαν και πραγματοποίησαν προσβολές κατά της ζωής αλλοδαπών προσώπων που βρίσκονταν νόμιμα στη χώρα μας με το πρόσχημα ότι η χώρα τους έφταιγε για την κακή πορεία των ελληνικών πραγμάτων, Δικτατορία, Κυπριακό. Οργάνωσαν προσβολές κατά της ζωής των πολιτικών προσώπων, του Μπακογιάννη, του Παλαιοκρασσά, του Πέτσου, του Παπαδημητρίου με την ψευδεπίγραφη δικαιολογία της δήθεν πολιτικής ευθύνης του καθένα από αυτούς για διαφορετική κάθε φορά υπόθεση. Οργάνωσαν και πραγματοποίησαν προσβολές κατά της ζωής δικαστικών λειτουργών με το ψευδές πρόσχημα ότι είχαν δήθεν συγκαλύψει οικονομικά σκάνδαλα, οικονομικών ισχυρών παραγόντων. Δολοφόνησαν και αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν δημοσιογράφους επιχειρώντας έτσι τον εξαναγκασμό αυτών επιχειρώντας να φιμώσουν τον Τύπο, να ελέγξουν την 4η εξουσία με το πρόσχημα ότι υποστήριζαν αντιλαϊκές πολιτικές απόψεις και καπιταλιστικά συμφέροντα, Μομφεράτος, επίθεση κατά MEGA CHANNEL κλπ. Οργάνωσαν και πραγματοποίησαν παράτολμες και προκλητικές επιδρομές εναντίον χώρων όπου φυλάσσονταν βαρύ πολεμικό υλικό και όπλων χρήσιμων για την άμυνα της χώρας την οποία άμυνα της χώρας έτσι και προσέβαλαν και μία σειρά από γεγονότα τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά πράξεις προσβολής εννόμων αγαθών ή αμέσως της πολιτείας ή εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας ή εννόμων αγαθών που είναι συναρτημένα με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας π.χ Συκούριο, Πολεμικό Μουσείο κλπ›.
Ερωτώ κι εγώ: προέκυψε πράγματι από την διαδικασία ο χαρακτήρας των αδικημάτων ως πολιτικών εγκλημάτων ναι ή όχι; Κύριε Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές είχα πει στην αρχή και το επαναλαμβάνω. Μπορεί να το ακούσετε και απορρίψτε το, αν είχατε οποιαδήποτε και υμείς και οι υπόλοιποι Δικαστές την φιλοδοξία να δικάσετε αυτή τη μεγάλη Δίκη, που είναι πράγματι μέγιστη Δίκη, η φιλοδοξία σας εκπληρώθηκε παραπάνω και στο μέγιστο βαθμό της.
Πιστεύω όμως ότι έχετε δικαίωμα να γράψετε ιστορία για να μην σας γράψει η ιστορία. Γιατί το λέω αυτό; Διότι ως γνωρίζετε από τους 5 που καταδίκασαν τον Κολοκοτρώνη, έτσι αναφέρθηκε ο Κολοκοτρώνης και ελέχθη ότι εζήλευσε την δόξα του Κολοκοτρώνη ο Κουφοντίνας. Ο άνθρωπος είπα «είμαι ένας αγωνιστής, άλλος ο Κολοκοτρώνης, άλλος εγώ, άλλο το ΚΚΕ, άλλο η 17Ν›, το είπε, το ξεκαθάρισε. Να εξηγούμεθα. Όμως γνωρίζετε ότι στην ιστορία έμεινε μόνο ο Πολυζωίδης και Τερτσέτης. Νομίζω ούτε εσείς θα ξέρετε τους άλλους τρεις, τον Φραγκούλη, τον Σούτσο ο οποίος ήταν συγγενής του τσανακογλύφτη του Όθωνα, τσανακογλύφτης ήταν ο πρώτος του ξάδελφος, αυτός είναι ο Σούτσος ο οποίος πήγε δικαστής να καταδικάσει τον Κολοκοτρώνη. Φραγκούλης, Σούτσος και Βούλγαρης.
Πιστέψτε κανείς από το λαό δεν τους γνωρίζει. Έμειναν αιωνίως άγνωστοι. Τους διαβάζουμε σε κάποια εγχειρίδια αν θέλουμε και επί τούτου. Το έψαξα να το βρω έτσι. Θέλετε παράλληλους βίους να ακούσετε για να δούμε με ποια κίνητρα οδηγήθηκαν οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι στα όσα ενδεχομένως έκαναν αυτοί που τα έκαναν γιατί μιλάω πάντα γι’ αυτούς. Ο Τζωρτζάτος, θα σας πω μετά, δεν δέχεται αυτά όταν θα φτάσουμε στους μάρτυρες.
Εδώ λοιπόν σας αναφέρω ένα περιστατικό. Αυτός που δολοφόνησε τον Κατσαντώνη – είναι από το βιβλίο του Φωτιάδη αυτό – ξέρετε πώς λεγόταν; Επίπαππος του Τσολάκογλου. Δηλαδή προ-πρόπαππος του Τσολάκογλου. Αυτή είναι η ιστορία ως γράφεται. Αυτά οπωσδήποτε τα έχουμε ακούσει και όταν είσαι κυνηγημένος, όταν μίλησε ο αξιότιμος συνάδελφος κ. Ραχιώτης για την κυνηγημένη Αριστερά και εν συνεχεία για την επιτιθέμενη Αριστερά, όταν μίλησε ο Κουφοντίνας για την Αριστερά που βαράει κλωτσιά στο καλάμι ασφαλώς αυτές τις εικόνες είχε μέσα του σαν παιδί. Τα έχουμε ζήσει κ. Πρόεδρε. Δεν είναι ότι βάλαμε στη ζυγαριά – το επαναλαμβάνω – κανέναν Αξαρλιάν. Σας λέω, δεν τον υπερασπίζομαι, είδα πραγματική συγκίνηση, κάτι που δεν το ήθελε, δεν το περίμενε ποτέ.
Πείτε εσείς ότι θέλετε για την έννοια του ενδεχόμενου δόλου. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία, είναι νομική έννοια, θα την συζητήσουμε και αυτή. Βλέπετε λοιπόν ότι ακριβώς από την σκοπιά αυτή δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε σε κάποιες απόψεις. Απόψεις που θα μας δώσουν τη σωστή λύση αρκεί να δούμε πράγματι τι μας λέει η υποκειμενική θεωρία. Αυτά λέει, είναι τα κίνητρά τους αυτά; Το θέμα δεν το συγχέω με τα ταπεινά ελατήρια. Είναι άλλη παράγραφος αυτή, θα δούμε του καθένα προσωπικά αν αξίζει ή όχι όποιος κηρυχθεί ένοχος ελαφρυντικών. Είναι άλλο πράγμα. Μιλώ αποκλειστικά γι’ αυτό που έχει μείνει στο λαό όσο και να μην έχει διαδοθεί έτσι τόσο επίσημα στους νομικούς κύκλους αλλά ο λαός ξέρει. Πολιτικός εγκληματίας είναι κάτι διαφορετικό, κάτι αλλιώτικο, είναι αυτός που θέλει να ανατρέψει καταστάσεις υπέρ του λαού. Έτσι τουλάχιστον λέει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτουμε για 5 λεπτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχει το λόγο ο κ. Παρασκευόπουλος και την προσοχή μας φυσικά.
Δ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως σας ευχαριστώ. Κύριε Πρόεδρε, θα προσπαθήσω να κλείσω το κεφάλαιο αυτό περί πολιτικού εγκλήματος για τα πολιτικά κίνητρα, δηλαδή τι εκίνησε αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν τα όσα δέχονται, ή όποιοι δέχονται, ή όσα αποδειχθούν ότι έκαναν; Και λέγω το εξής. Γεννήθηκαν σχεδόν όλοι τους, σε μια περίοδο που πράγματι η Ελλάδα ιδιαιτέρως είχε δεινοπαθήσει από μια στρατιωτική χούντα. Ήσαν έφηβοι την εποχή εκείνη. Έφεραν το φορτίο όλων αυτών των ανθρώπων, των παιδιών, όπως και εσείς και ο κ. Ζαϊρης απ’ ότι άκουσα, γιατί εγώ είμαι παιδί πολυμελούς οικογενείας, οκτώ αδέλφια ήμασταν και εμείς και προσωπικά είμαι πολύτεκνος εν πάση περιπτώσει, να το πούμε και αυτό και είχαμε βιώσει εκείνα τα πέτρινα, τα σκληρά χρόνια.
Αλλά δεν έφθανε μόνο αυτό για να σε οδηγήσει κάπου. Βεβαίως εσείς διαλέξατε να γίνεται δικαστής, ο γιος του μπάρμπα Πολύκαρπου. Ο κ. Εισαγγελέας, διάλεξε να γίνει Εισαγγελέας, δικαίωμά του. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ξέρετε κάτι κύριε, εσύ κοίταξες να τακτοποιηθείς. Εγώ μπήκα στη μάχη την αλλιώτικη. Λέτε εσείς κ. Πρόεδρε να μην ήξερε ο Κουφοντίνας, ή δεν ξέρω ποιοι απ’ αυτούς, ότι όταν μπαίνανε σ’ αυτή την οργάνωση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο συλλήψεως; Και τον κίνδυνο, δεν ξέρω τότε υπήρχε ακόμα τυπικά η ποινή του θανάτου. Ξέρανε, ότι οποιαδήποτε αδικοπραξία και αν έκαναν, θα αντιμετώπιζαν τον πέλεκι της δικαιοσύνης. Δεν είναι λοιπόν εκ του ασφαλούς. Δεν είναι αυτό που λέγανε, ξέρεις ο δολοφόνος, ο ύπουλος με την υπουλία, όπως το έλεγε ο κ. Αναγνωστόπουλος. Δεν νομίζω να έχετε ακούσει ποτέ, αντάρτες των πόλεων να δίνουν πρόσκληση για μονομαχία. Οι αντάρτες των πόλεων αυτό είναι. Οι οργανώσεις αυτές οι επαναστατικές αυτό έχουν. Τον αιφνιδιασμό.
Εκτός αν αξιώνουμε, να πετάμε το μαντήλι να πάρουμε και δυο μάρτυρες. Όχι ασφαλώς! Βέβαια φαίνεται σκληρό κ. Πρόεδρε, αλλά έτσι είναι. Όταν πήγανε στον Τσε Γκεβάρα οι σταλμένοι από την αμερικάνικη CIA προδότες, ξέρετε τι του είπαν, ένας μονάχα τόλμησε να τον χτυπήσουν κατευθείαν και επειδή τον ήξερε, αυτός που πήγε να τον συλλάβει επιτρέψτε μου την έκφραση κατουρήθηκε επάνω του μόλις τον είδε, είδε έναν ημίθεο, τον ψήσανε να σκοτώσουν τον Τσε, Βολιβιανός ο ίδιος και σταμάτησε. Θα τον σκοτώνανε έτσι, ύπουλα. Γιατί φοβόντουσαν μήπως τους φύγει. Ο μύθος, ο θρύλος αυτός, που λεγότανε Τσε Γκεβάρα.
Θέλω να πω λοιπόν σ’ αυτές τις καταστάσεις μη περιμένετε ευγένεια, μη περιμένετε αυτό το φανερό. Εφόσον επέλεξαν το δρόμο της επανάστασης, το δρόμο του αντάρτικου των πόλεων, το δρόμο αυτό του λαϊκού αγώνα, δεν έχουν τίποτα άλλο να δώσουν, ούτε συμβόλαια θα κάνουν. Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας, είναι ο παράγων των προκηρύξεων. Γιατί αυτό αναφέρεται, πιστεύω και σωστά από τον Μανωλεδάκη και τον Λοβέρδο, όταν θέλουν να χαρακτηρίσουν το έγκλημα ως πολιτικό, λένε βεβαίως, γιατί ακούστηκε και αυτό από την αντίπερα όχθη, οι μαφιόζοι δεν εκδίδουν προκηρύξεις. Είναι γνωστό αυτό. Μόνο αυτοί που αγωνίζονται, με όποιον τρόπο αγωνίζονται, τον πεπλανημένο κ. Πρόεδρε αν θέλετε, εγώ δεν θα έκανα φόνους ας πούμε, όμως θα συνετασσόμην εις την 17Ν. Γιατί το λέω αυτό; Για τον εξής λόγο, ότι δεν πίστεψα ποτέ ότι οι άνθρωποι αυτοί θα είχαν κατά νου για λόγους ιδιοτελείς να ληστέψουν, να οικονομήσουν, ή δεν ξέρω τι άλλο.
Ειπώθηκε αυτό και θα πρέπει να απαντηθεί. Θα κλείσω με το θέμα του πολιτικού εγκλήματος, γιατί και αυτό αφορά την έννοια του πολιτικού εγκλήματος, επειδή μετέχουν και σε ληστείες. Και ακούστηκε, τι τα κάνανε τα λεφτά, τόσα εκατομμύρια. Εάν θα δείτε τα τετράδια είναι μπροστά σας, είναι όλα – όλα 850 εκατομμύρια αν δεν με απατά η μνήμη μου, επί 27 χρόνια και κάποιοι έχουν πεθάνει, υποτίθεται ότι είναι μια οργάνωση αρκετά πολυπρόσωπη, δεν είναι χιλιάδες βέβαια ?ρώσοι, - γι’ αυτό και ξεκληριστήκανε, μπήκανε ρουφιάνοι και τους ξεκληρίσανε- εδώ δεν μπήκανε ρουφιάνοι, μετέπειτα έγινε, ότι έγινε. Εκεί λοιπόν, επειδή αναφέρθηκε αυτό, δεν είναι να βγάλουν προκηρύξεις ή να κάνουν κόμμα, διάλεξαν αυτό τον επαναστατικό δρόμο το επαναλαμβάνω, εκεί λοιπόν, να έχετε υπόψη σας, υπάρχει από την εποχή που ο Στάλιν ελέγετο Κόμπα, ένα είδος συμφωνίας θα έλεγε κανείς γι’ αυτούς που λέγονται επαγγελματίες επαναστάτες.
Όταν γίνεσαι επαγγελματίας επαναστάτης, δεν έχεις οικογένεια, δεν έχεις παιδιά, δεν έχεις τίποτα. Είσαι αυτός και οι ιδέες σου. Όποιες και αν είναι, στραβές, ζαβές ή ανάποδες. Εκεί λοιπόν αναλαμβάνει η οργάνωση να σε προμηθεύει με τα αναγκαία και απαραίτητα ελάχιστα χρήματα. Για λοιπόν διαιρέστε τα 800 εκατομμύρια με σημερινές τιμές, δια 27 χρόνια, δια του 25, 30 να δείτε, ότι πέραν από 2 πακέτα τσιγάρα υποτίθεται έκαστος, αν το πούμε έτσι και τίποτα περισσότερο και τα έξοδα κινήσεως, αυτά που λέγαμε. Αυτά λοιπόν είναι;
Μήπως θα πρέπει, δεν θέλω να γίνω πεζός ή χυδαίος αν θέλετε, αλλά είναι μια έκφραση που είχε γραφτεί στο ?αυτό που είπε ο Χριστόδουλος ότι θα πάρετε αυτό για καπνοσακούλα. Ξέρετε γιατί, αν δεν το ξέρετε αξίζει το κόπο. Του είπε ο βασιλικός επίτροπος πεντάκις εις θάνατον. Και του λέει, θέλετε καμιά τελευταία επιθυμία; Και εκεί του είπε ο προς εκτέλεση οδηγούμενος, ναι κύριε βασιλικέ επίτροπε να προσέξει ο εκτελεστής να μην με χτυπήσει κάτω, να με χτυπήσει εκεί, για να πάρετε για καπνοσακούλα τα υπόλοιπα.
