Δέκα χρόνια μετά την υπογραφή της ιστορικής συνθήκης του Οσλο, με τους Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ να ανταλλάσσουν χειραψία υπό το βλέμμα του Μπιλ Κλίντον, τα πάντα στη Μέση Ανατολή μοιάζουν να κρέμονται από μία κλωστή.
Ο «οδικός χάρτης» αντί να φρενάρει την αλυσιδωτή αντίδραση της βίας, λειτούργησε σαν νέος μεγεθυντικός φακός αδικιών και ανισοτήτων χρόνων.
Το Ισραήλ προχωρεί σε επιλεγμένες δολοφονίες στελεχών της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, σε κατεδαφίσεις οικιών, σε αποκλεισμό των παλαιστινιακών εδαφών και σε συνέχιση της ανέγερσης του «τείχους ασφαλείας», ενώ οι νεαροί Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες «συνωστίζονται» για το ποιος θα πρωτοζωστεί τα εκρηκτικά στο πλαίσιο ενός αδιέξοδου ιερού πολέμου.
Στα τρία χρόνια από την έναρξη της ιντιφάντα σχεδόν 3.500 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και από τις δύο πλευρές. Το πνεύμα του Ράμπιν είναι ούτως ή άλλως από καιρό νεκρό και τώρα ήρθε η σειρά του έτερου πρωταγωνιστή, του Αραφάτ, που απειλείται, πολιορκημένος σε ένα κατ’ ευφημισμόν αρχηγείο στη Ραμάλα, με εκδίωξη, ακόμη και φυσική εξόντωση.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, το ισραηλινό κτύπημα στο έδαφος της Συρίας ήρθε να δείξει ότι οι κανόνες του παιγνιδιού έχουν αλλάξει, καθώς η κυβέρνηση Σαρόν μετέφερε τη γραμμή του πολέμου προς τη Δαμασκό. Από τη Βηρυτό, ο πολιτικός επιστήμονας Ουάλιντ Μουμπάρακ είπε ότι με την επίθεσή του στη Συρία –την πρώτη μετά τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή το 1973- το Ισραήλ προσπαθεί να δείξει πως μάχεται τον ίδιο εχθρό με τις Ηνωμένες Πολιτείες. «Οι Ισραηλινοί προσπαθούν να συνδέσουν τη στρατηγική τους με την αμερικανική στρατηγική της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της αύξησης της πίεσης στη Συρία».
«Εφόσον δεν υπάρχει στρατιωτικό αντίδοτο στο Ισραήλ, το Ισραήλ θα χρησιμοποιήσει αυτή τη νέα πολιτική ξανά, αν υπάρξει άλλη επίθεση εναντίον ισραηλινών πολιτών», δήλωσε ο Φαρίντ αλ-Χάζεν, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού.
Ενας ματωμένος κύκλος χωρίς τέλος. Εξωφρενικές υπερβολές, αβάσταχτα πραγματικές. Ταρακουνούν την άμμο ενός ποταμού, γεμάτου ψήγματα χρυσού και τι καταφέρνουν: να γεμίζουν τα χέρια τους με άμμο και αίμα, χωρίς ίχνος χρυσού.
