Η ισχυρή οικονομική ανάπτυξη επέτρεψε στο Πεκίνο να αυξάνει συνεχώς τον προϋπολογισμό για την άμυνα. Τα χρόνια που ακολούθησαν τη σφαγή της πλατείας Τιεν Ανμέν, ο προϋπολογισμός αυξανόταν κάθε χρόνο πάνω από 10%, ποσοστό που έφτασε το 17% το 2001. Με τη Ρωσία να μη συνιστά πλέον απειλή και με τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιδιώκουν τη διατήρηση της ειρήνης και του status quo στην περιοχή, γιατί άραγε η Κίνα πολλαπλασίαζε σε τέτοιο βαθμό τις αμυντικές της δαπάνες;
Η απάντηση του Πεκίνου είναι ότι έπρεπε να αποκατασταθεί μια ισορροπία μεταξύ ποιότητας και ποσότητας στις ένοπλες δυνάμεις και να εκσυγχρονιστεί ο απηρχαιωμένος εξοπλισμός.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Taipei Times», όμως, η Κίνα έχει ένα μακροπρόθεσμο στόχο: να χρησιμοποιήσει τον εκσυγχρονισμένο στρατό της για να επιβάλει αλλαγές στην περιφερειακή τάξη.
Η Κίνα καταγγέλλει τόσο την περιφερειακή τάξη, χαρακτηρίζοντάς την σύμπτωμα μιας νεοαποικιοκρατίας που στηρίζεται σε στρεβλές οικονομικές σχέσεις, όσο και το σημερινό διεθνές σύστημα, που κυριαρχείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αναγκάζει άλλες μεγάλες δυνάμεις να παίζουν δευτερεύοντα και περιθωριακό ρόλο. Πώς εκδηλώνεται αυτή η δυσαρέσκεια στην πράξη; Η Κίνα υποθάλπει εδαφικές διαμάχες με όλους σχεδόν τους γείτονές της, εκτός από τη Μιανμάρ. Στα σχολικά της βιβλία, όλες σχεδόν οι νησίδες της θάλασσας της ανατολικής Κίνας, ακόμη κι αυτές που είναι κοντά στην Ινδονησία, εμφανίζονται να ανήκουν στην επικράτειά της. Η δικαιολογία είναι ότι πρόκειται για μια «ιστορική θάλασσα» που παραπέμπει στην εποχή της δυναστείας των Χαν.
Η Ταϊβάν είναι ο βασικός στόχος του προγράμματος εκσυγχρονισμού των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων. Παίρνοντας μαθήματα από την «Καταιγίδα της Ερήμου», η Κίνα έχει εγκαταστήσει στις επαρχίες Φουτζιάν και Τζιανγκσί 400 βαλλιστικούς πυραύλους (Μ-9 και Μ-11) στραμμένους προς την Ταϊβάν. Κάθε χρόνο προστίθενται 50 πύραυλοι. Με τον ρυθμό αυτό, η Κίνα θα έχει εγκαταστήσει μέχρι το 2010 750 πυραύλους που είναι στραμμένοι προς τους «συμπατριώτες» της στην Ταϊβάν. Θα μπορεί τότε να υποχρεώσει το νησί να υποταχθεί στη συνταγή «μια χώρα, δύο συστήματα» που εφαρμόζεται ήδη στο Χονγκ Κονγκ.
Ο μακροπρόθεσμος στόχος της Κίνας, επαναλαμβάνουν οι «Taipei Times», είναι να επιβάλει την ηγεμονία της στην ανατολική Ασία και στον δυτικό Ειρηνικό. Για τον σκοπό αυτό, είναι απαραίτητος ο έλεγχος της θάλασσας της ανατολικής Κίνας. Η πρόσβαση σε αυτή τη θάλασσα από βορρά, όμως, εξαρτάται από την Ταϊβάν. Επιβάλλοντας λοιπόν τον έλεγχό του στο νησί, το Πεκίνο θα μπορεί να ελέγχει τις ναυτικές οδούς που διέρχονται από τον δίαυλο Μπάσι (που χωρίζει την Ταϊβάν από τις Φιλιππίνες) και από τον πορθμό της Ταϊβάν. Από εδώ περνά το 70% του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής με προορισμό την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Ο έλεγχος της Ταϊβάν και της θάλασσας της ανατολικής Κίνας θα επιτρέπει έτσι στην Κίνα, σε περιόδους έντασης, να διαταράσσει τη ναυσιπλοϊα σε όλο το αρχιπέλαγος της θάλασσας της ανατολικής Κίνας, μέχρι τον πορθμό της Μαλάκας και την είσοδο στον Ινδικό Ωκεανό.
Ενας στόλος κινεζικών πυρηνικών υποβρυχίων με έδρα το Σουάο, λιμάνι της Ταϊβάν στον Ειρηνικό ωκεανό, θα αποτελούσε εφιάλτη για όλες τις χώρες που χρησιμοποιούν τις γειτονικές ναυτικές οδούς. Μέσα σε λίγα λεπτά, ένα υποβρύχιο θα μπορούσε να ξεκινήσει από το Σουάο, χωρίς να μπορεί κανείς ούτε να το εντοπίσει ούτε να το ακολουθήσει.
Πηγές: Taipei Times, ΑΠΕ
