Έχει μία σημασία η δήλωση αυτή και ο χρόνος της υποβολής της από τον λόγο τον εξής: στις 22/10 μας είπατε ότι όλοι όσοι ανακάλεσαν τις προανακριτικές τους απολογίες το έκαναν διότι μπήκε ο Κουφοντίνας στην φυλακή, τους ξανάκανε Οργάνωση. Δεν ξέρω τι έγινε εδώ πέρα, τους άλλαξε τα μυαλά και αποφάσισαν όλοι να ξαναγίνουν επαναστάτες. Ο Τέλιος δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ανήκει στους μεταμεληθέντες ο οποίος έχει συγκεντρώσει και την συμπάθεια του Δικαστηρίου και προεχόντως βεβαίως της Εισαγγελίας διότι ότι έχει σχέση με μεταμέλεια αυτού του είδους η Εισαγγελία το εκτιμάει ιδιαίτερα εδώ, την συμπάθεια όλων μας αλλά δεν είναι άνθρωπος ενεργούμενος από κανέναν για να έχει λόγο να είναι απαλλακτικός για κάποιον και επιβαρυντικός για κάποιον άλλον.
Έρχεται και λέει λοιπόν «δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ποιο ήταν το χέρι που πυροβόλησε›. Έρχεται ακόμα εδώ πέρα στο ακροατήριο όταν απολογείται στις 27/8/2003, ερωτάται από τον κ. Ζαϊρη (έχω εδώ μία στιχομυθία). «Είπατε για τον αείμνηστο Ανδρουλιδάκη. Ποιος ήταν στην πλευρά του οδηγού;›. Τέλιος: «Ο Βασίλης Τζωρτζάτος›. «Είχατε οπτική εικόνα από το σημείο που βρισκόσαστε και σε ποια απόσταση βρισκόσαστε από το αυτοκίνητο;›. «Βρισκόμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο›. «Σε απόσταση περίπου πόσων μέτρων;›. «15 μέτρων, είχα οπτική επαφή αλλά την στιγμή ακριβώς που υπολόγισα ότι θα γίνει το χτύπημα γύρισα το κεφάλι μου προς την άλλη μεριά από αποτροπιασμό κι έτσι δεν είδα το χέρι που πυροβόλησε. Ξέρω ότι στο πλάνο έλεγε να πυροβολήσει ο Βασίλης Τζωρτζάτος αλλά εγώ δεν είδα το χέρι του να πυροβολεί›. «Υπήρχε άλλο πρόσωπο σε κοντινή απόσταση που μπορούμε να πούμε ότι?› «Ναι, υπήρχε ο Δημήτρης Κουφοντίνας›. «Σε πόση απόσταση;› «Στα 3-4 μέτρα› «Πάλι στην πλευρά του οδηγού;› «Πάλι στην πλευρά του οδηγού›. «Είστε βέβαιος ποιος πυροβόλησε;› «Όχι›. «Πόσες φορές ακούσατε πυροβολισμούς;› «4-5 φορές›.
Εδώ λοιπόν κ.κ. Δικαστές το γεγονός ότι το πλάνο προέβλεπε να πυροβολήσει ο Τζωρτζάτος δεν σημαίνει ότι πυροβόλησε ο Τζωρτζάτος και δεν σημαίνει κατά ακολουθία και όσα άλλα ελέχθησαν περί Τζωρτζάτου ιδιοτέλειας, απόδοσης ευθυνών στον Κουφοντίνα κλπ από τον κ. Εισαγγελέα. Απόδειξη περί αυτού δεν έχουμε πέραν της προβληματικότητας αυτής καθ’ αυτής της κατάθεσης Τέλιου για τους λόγους που προανέφερα, απόδειξη η οποία να λέει έστω κι ένας συγκατηγορούμενος έστω αυτής της ψυχικής κατάστασης ο συγκατηγορούμενος «ναι, τον είδα αυτόν να πυροβολεί› δεν υπάρχει.
Ένα τελευταίο στο θέμα Ανδρουλιδάκη το οποίο έπρεπε να το πω αλλά μου διέφυγε πριν στα πλαίσια εξέτασης του ενδεχόμενου δόλου. Ο λόγος για έναν άλλον μεταμεληθέντα, τον κ. Τσελέντη ο οποίος ερωτάται για το 45άρι και το 38άρι διότι βεβαίως ο αείμνηστος Ανδρουλιδάκης πυροβολήθηκε με 38άρι και το 38άρι ήταν το όπλο το οποίο η 17Ν το χρησιμοποιούσε όταν δεν ξεκινούσε για να πάει να σκοτώσει. Όποτε το χρησιμοποίησε και επήλθε θάνατος ήταν για άμυνα, ήταν χωρίς να επιδιώκεται όπως την περίπτωση του Μάτη.
Όταν πήγαινε η 17Ν κάποιον να σκοτώσει με πιστόλι έπαιρνε το 45άρι. Λέει εδώ πέρα ο κ. Ζαϊρης: «η χρήση του 45αριού ήταν προνόμιο ορισμένων προσώπων;›. Τσελέντης: «όχι, ήταν προνόμιο αυτών που θα πυροβολούσαν για να σκοτώσουν τον άνθρωπο που είχε αποφασιστεί. Όμως αυτό το όπλο δεν το έφερναν πάνω πάρα πολλοί. Συνήθως εμείς οι υπόλοιποι παίρναμε όπλα που δεν έχουν ξαναχρησιμοποιηθεί εκτός από τον Δημήτρη Κουφοντίνα›.
Πρωτέκδικος: «Κύριε Πρόεδρε, θέλω κι εγώ να ζητήσω δι υμών μία ερώτηση μόνο, αφορά την επιλογή των όπλων. Πότε η Οργάνωση χρησιμοποιούσε 38άρι και πότε 45άρι;›. Πρόεδρος: «Αν θέλετε απαντάτε›. Τσελέντης: «Το 45άρι είναι αποτελεσματικότερο από το 38άρι. Όταν ήθελε να αφαιρεθεί η ζωή χρησιμοποιούσε 45άρι. Όταν ήθελε να χτυπήσει κάποιον στα πόδια χρησιμοποιούσε 38άρι. Υπήρχαν όμως και άλλα όπλα τα οποία ήταν έτοιμα, δηλαδή έπαιρναν μέρος στις ενέργειες για οποιαδήποτε άλλη σύγκρουση χρειαστεί με την Αστυνομία›.
Είδατε ότι δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λέει ο κ. Τσελέντης. «Νομίζω πως απαντώ ιστορικά πώς έχουν γίνει αυτά τα όπλα›. Πρωτέκδικος: «Η σύνδεση του 38αριού με τα χτυπήματα στα πόδια έχει να κάνει με τις πιθανές βλάβες και τα πιθανά εμπόδια;›. Τσελέντης: «Είναι μικρότερη η σφαίρα για μικρότερη ζημιά στον άνθρωπο, γιατί ένα 45άρι μπορεί να του διαλύσει το μισό πόδι›.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος για να ταλαιπωρώ το Δικαστήριο με την υπόθεση Ανδρουλιδάκη. Είναι σεβαστό το πρόσωπο του θανόντος, είναι σεβαστή η οδύνη των οικείων του, είναι σεβαστή η φόρτιση που συνοδεύει τον κ. Μαρκή και πιστεύω ότι όσο κι αν ο ίδιος δεν το δέχεται ότι η φόρτιση αυτή έχει συμβάλλει στην ιδιαίτερη αντιμετώπιση την οποία δεχθήκαμε από αυτόν σε όλη την διάρκεια της Δίκης οι υπερασπιστές της υπόθεσης αυτής. Εξάλλου ρητά κάποιες φορές είχε όπως εχθές σας θύμισα από τα πρακτικά τεθεί και στην διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας η δυσφορία του κ. Μαρκή για το γεγονός ότι υπερβαίνουμε τα όρια της υπερασπιστικής ανάγκης των δικαιωμάτων του πελάτη μας. Ίσως ότι το παρακάνουμε δηλαδή.
Στον κ. Μαρκή θα ήθελα να πω και στο Δικαστήριό σας ότι η μεγαλύτερη απόδοση τιμής σε έναν άνθρωπο που υπήρξε λειτουργός του Δικαίου είναι η απόδοση δικαιοσύνης ακόμα κι όταν αυτή αφορά τον ίδιο, πολύ δε περισσότερο όταν αυτός απολείπεται και δεν είναι παρών. Νομίζω ότι η απόδοση τιμής σε αυτόν τον δικαστικό λειτουργό και σε αυτόν αλλά και σε αυτούς οι οποίοι έχουν το βάρος να επιλαμβάνονται της μετά θάνατον τύχης του σε αυτά τα Δικαστήρια είναι να αποδώσουν τον προσήκοντα νομικό χαρακτηρισμό και να εφαρμόσουν το δίκαιο της απόδειξης σε ότι αφορά την απόδοση των ποινικών ευθυνών τις οποίες κανένας στο κάτω-κάτω δεν ήρθε εδώ πέρα για να πει να νομιμοποιήσετε ηθικά τις ανθρωποκτονίες ή τους τραυματισμούς ή οτιδήποτε άλλο.
Νομίζω συνεπώς ότι και υπό την χειροτέρα των εκδοχών έχουμε θανατηφόρα σωματική βλάβη αν όχι επικίνδυνη σωματική βλάβη και βεβαίως υπό κάθε εκδοχή δεν αποδεικνύεται ότι ο Τζωρτζάτος είναι ο δράστης.
Να περάσουμε στην επόμενη υπόθεση η οποία είναι πάρα πολύ εύκολη. Πέτσος. Είναι η 11η υπόθεση του κατηγορητηρίου. Και με όλη την συναίσθηση ευθύνης εδώ, απέναντι σε έναν άνθρωπο που τον είχα απέναντί μου σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Ένα στοιχείο κατά την γνώμη μου αξιόλογο, γενικής φύσεως, απλώς το λέω για να μην ξεχνιέται, το είπα και στην προεισαγωγική μου φάση της αγόρευσης προχθές, είναι ότι ο κ. Πέτσος ένας άνθρωπος ο οποίος έχει περάσει από το πόστο του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, αντιμετωπίζει με πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης την ίδια την Ελληνική Αστυνομία.
Υποψιάζεται ένα περιπολικό ότι βρίσκεται στο τόπο του εγκλήματος για να συνδράμει τους δράστες, υποψιάζεται αυτούς που έχουν διενεργήσει την προανάκριση και άγνωστο γιατί, ο συνοδός του κ. Καραχάλιος αν θυμάμαι καλά, διηγείται κάποια φάση ανάλογη εκείνων που υπομνήσαμε προχθές με τις νυχτερινές επισκέψεις του κ. Διώτη στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, όπου προσπαθούσε ο αστυνομικός προανακριτικός υπάλληλος να τον χειραγωγήσει στον τρόπο με τον οποίο θα καταθέσει.
¶γνωστη η σύνδεση των υποψιών αυτών με την συγκεκριμένη υπόθεση, όπως άγνωστη και η αιτία για την οποία τον κ. Πέτσο, περιέργως και τον κ. Παπαδημητρίου, τα κόμματα υπέρ των οποίων δραστηριοποιήθηκαν και εξαιτίας της δραστηριότητάς τους αυτής υπέστησαν όσα υπέστησαν, ήταν εκείνα που τους απέβαλαν από τις τάξεις τους και κατά ρητή δήλωση και των δυο, τερμάτισαν την πολιτική τους θητεία.
Πραγματικά άγνωστο και αντικείμενο πάρα πολλών προβληματισμών, που δεν είναι όμως του παρόντος. Σε ότι αφορά το νομικό επίπεδο, είναι μια από τις πιο απλές περιπτώσεις για τον κ. Τζωρτζάτο, η υπεράσπιση του κ. Πέτσου φαίνεται ότι το έχει αντιληφθεί πάρα πολύ έγκαιρα, το διασκέδασε με δυο τρόπους. Ο ένας ήταν, σοβαρός. Ήταν στη φάση της ανάκρισης. Όταν ο κ. Κεχαγιόγλου με ένα πολυσέλιδο υπόμνημα, ζήτησε τη διενέργεια μιας σειράς ανακριτικών πράξεων και καλά έκανε και τις ζήτησε, ήθελε αναπαραστάσεις, ήθελε ανεύρεση κάποιων μαρτύρων, ήθελε συσχετισμό κάποιων εγγράφων, ήθελε κατ’ αντιπαράσταση εξετάσεις των κατηγορουμένων και βέβαια ένα στοιχείο που σηματοδοτεί την προχειρότητα και το βεβιασμένο της ανάκρισης, ήταν και η απόρριψη αυτού του αιτήματος των ανακριτικών ενεργειών, τις οποίες βεβαίως για να τις ζητά, σημαίνει ότι και εκείνος αμφέβαλε.
Και πώς να μην αμφιβάλει, με την εμπιστοσύνη που είχε στην Αστυνομία βέβαια, για το ποιοι είναι ένοχοι στην περίπτωση τη δική του; Δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά. Ποια στοιχεία έχουμε εδώ πέρα; Καλά, κανένας μάρτυρας φυσικά, κανένα έγγραφο, αυτά δεν χρειάζεται πια να τα λέω κάθε φορά, ισχύουν παντού, οι εξαιρέσεις πρέπει να αναφέρονται. Οι εξαιρέσεις είναι κάτι σαν την κα Βεργή που είπαμε πριν.
Χριστόδουλος Ξηρός 17/7/2002. «Η επόμενη ενέργεια στην οποία συμμετείχα, ήταν κατά του Πέτσου. Αφού φτιάχτηκε το αυτοκίνητο, χωρίς να θυμάμαι από ποιους, εγώ, ο αδελφός μου Σάββας και ο Λουκάς, πήγαμε με ένα κλεμμένο αυτοκίνητο μάρκας MORRIS τύπου caravan το οποίο παρκάραμε σε σημείο οπτικής επαφής με το παγιδευμένο, πλην όμως ο στόχος δεν πέρασε από το σημείο και φύγαμε, παίρνοντας τον εκρηκτικό μηχανισμό και τους πυροκροτητές από το παγιδευμένο αυτοκίνητο, για να αποφύγουμε την τυχαία έκρηξη. Μετά από μια, δυο μέρες, ξαναπήγαν ο Λουκάς και ο αδελφός μου Σάββας και κάποιος άλλος στη θέση μου, γιατί είχα πρόβλημα με την μέση μου και πραγματοποίησαν την έκρηξη.› Εδώ ουδέν περί Σταμάτη. Για να δούμε τον Σάββα Ξηρό, στις 20/7/2002. «Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα υπήρχε το σκάνδαλο Κοσκωτά. Ο Λάμπρος αποφάσισε ότι έπρεπε να γίνουν δυο ενέργειες, με στόχους έναν του ΠΑΣΟΚ και έναν της Νέας Δημοκρατίας, γιατί θεωρούσε αυτά τα δυο κόμματα υπεύθυνα για το σκάνδαλο. Από το ΠΑΣΟΚ είχε επιλέξει ως στόχο τον βουλευτή Πέτσο. Ο Λάμπρος μάλιστα πριν την ενέργεια, είχε συντάξει και σχετική χειρόγραφη προκήρυξη. Εγώ διάβασα την προκήρυξη αλλά δεν πίστεψα τους λόγους που ανέφερε. Γιατί ήξερα ότι ήταν άνθρωπος της εκκλησίας και δεν τον θεωρούσα υπεύθυνο.
Στην επιχείρηση που σχεδιάστηκε, πήραμε μέρος εγώ, ο Λουκάς και ο Χριστόδουλος. Συγκεκριμένα σταθμεύσαμε ένα παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο, δεν θυμάμαι ακριβώς τις διαδρομές που ακολουθούσε ο Πέτσος και εμείς περιμέναμε σε απόσταση 20-25 μέτρα, μέσα σε κλεμμένο αυτοκίνητο μάρκας MORRIS μικρό φορτηγάκι για να πυροδοτήσουμε τα εκρηκτικά με τον τηλεχειρισμό. Δεν θυμάμαι πόσες φορές πήγαμε στο σημείο αυτό, χωρίς να επιχειρήσουμε για διάφορους λόγους.
Την ημέρα τελικά που έγινε η έκρηξη στο σημείο, ήμουν εγώ και ο Λουκάς. Ο Χριστόδουλος δεν είχε έρθει. Ο Λουκάς κοίταξε πότε θα φανεί ο στόχος και με ειδοποίησε ότι έρχεται. Όταν αυτό το αυτοκίνητο του Πέτσου πέρασε από το σημείο που ήταν το παγιδευμένο αυτοκίνητο, πάτησα το μπουτόν του τηλεχειρισμού και έγινε η έκρηξη με τα γνωστά αποτελέσματα. Θέλω εδώ να σας πω, επίτηδες πάτησα το μπουτόν καθυστερημένα για να μην σκοτωθεί ο Πέτσος, γιατί δεν πίστευα σ’ αυτή την ενέργεια, για τους λόγους που προανέφερα.› Που ήταν της εκκλησίας.
«Ο Λουκάς μου ζήτησε εξηγήσεις γιατί αστόχησα, και εγώ δικαιολογήθηκα ότι, τάχα μια διερχόμενη γυναίκα μου εμπόδισε την ορατότητα.›
Την διάβασα ολόκληρη μόνο και μόνο γιατί είναι μια κατάθεση, η οποία αντί γενικολογίας και δεν θυμάμαι και προσθήκης περιστατικών, λέει περιστατικά. Λέει πολλά πράγματα βεβαίως εξ αυτών άλλα είναι κοινότυπα, ποιο ήταν το αυτοκίνητο, ποιο ήταν το σημείο κλπ, άλλα είναι έτσι κι αλλιώς ουδέποτε αποδεικτέα όπως με τον Λουκά και ότι έχει σχέση, αλλά Σταμάτη δεν αναφέρει, ούτε ο Χριστόδουλος, ούτε ο Σάββας.
Τι λέει ο ίδιος ο φερόμενος ως Σταμάτης: «Στην επίθεση εναντίον του βουλευτή Πέτσου, εγώ η μόνη συμμετοχή που είχα είναι ότι αρκετές μέρες πριν το χτύπημα με πήρε ο Λουκάς και πήγαμε να παρατηρήσουμε το σπίτι του. Δεν γνωρίζω ποιοι έκαναν το χτύπημα αυτό. Ο λόγος που επιλέχθηκε σαν στόχος, ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά.›
Με πήρε λοιπόν είπε και πήγαμε να παρατηρήσουμε το σπίτι του, μέρες πριν από το χτύπημα και δεν ξέρω ποιοι κάνανε την έκρηξη.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Λέω λοιπόν τα εξής, έστω και αληθής η ομολογία αυτή, γι’ αυτή τη μορφή συμμετοχής στο αδίκημα αυτό του Πέτσου, για το οποίο κατηγορείται κατά το βούλευμα, πάλι για απλή συνέργια, η οποία συνίσταται με την γνωστή πια μέθοδο του copy in page στο γεγονός ότι, προέβη σε παρακολούθηση των κινήσεων του Γεωργίου Πέτσου τις προηγούμενες μέρες, πράγμα που δεν προκύπτει από πουθενά εδώ πέρα, πήγε και είδε το σπίτι, όχι παρακολουθούσε τον Πέτσο και των καθημερινών του μετακινήσεων με το αυτοκίνητο, αφετέρου δε, προέβη στην τοποθέτηση των κλεμμένων την παραμονή στο αυτοκίνητο κλπ, κι ήταν τα κλεμμένα συνδεδεμένα την παραμονή στο αυτοκίνητο όλα και περιμένανε να σκάσουν από το τηλεχειριστήριο του γείτονα και βέβαια ο Τζωρτζάτος επειδή είναι ηλεκτρολόγος, τα έκανε όλα αυτά.
Συνεπώς πέρα από την αναξιοπιστία από το βούλευμα ακόμα της συγκεκριμένης κατηγορίας, εδώ δεν υπάρχει κανένα απολύτως αποδεικτικό μέσο, έστω και αν ληφθούν υπόψη αυτά όλα τα οποία, να ενοχοποιούν τον Τζωρτζάτο για οποιαδήποτε πράξη, την στιγμή που ακόμα και αυτή η προηγούμενη επίσκεψη στο σπίτι, το πολύ – πολύ να θεωρηθεί απλή προπαρασκευαστική ενέργεια, η οποία δεν έχει καμία σχέση με αρχή εκτέλεσης και συνεπώς δεν υπόκειται στη σφαίρα πραγμάτωσης του εγκλήματος.
Πάμε στην ανθρωποκτονία του Παύλου Μπακογιάννη. Εδώ θα είμαι συνοπτικός, διότι αναφέρθηκε ο κ. Μυλωνάς στο αδίκημα αυτό, αρκετά εκτενώς και ιδίως εκείνο το οποίο νομίζω ότι αποτελεί το βαρύνον αποδεικτικό στοιχείο στο Δικαστήριο και άξιζε το κόπο εξ αυτού του λόγου να τρέχουμε στα ληξιαρχεία και να αναζητούμε ληξιαρχική πράξη θανάτου του μάρτυρα Λέκκα, είναι η κατάθεση του μάρτυρα αυτού, η οποία μας λέει, ότι το αυτοκίνητο διαφυγής με το οποίο φέρεται ο Τζωρτζάτος ότι οδηγούσε και παρέλαβε τους δράστες στην γωνία των οδών Ομήρου και Σκουφά, μετά την δολοφονία του Μπακογιάννη για να τους φυγαδεύσει, ήταν ένα αυτοκίνητο δίπορτο, στο οποίο διέκρινε, ένα άτομο να μπαίνει από την πόρτα του οδηγού, να το οδηγεί εν συνεχεία και να φεύγει και δυο από την πόρτα του συνοδηγού.
Έχουμε προηγούμενες περιγραφές για τρεις δράστες, δεν έχουμε καμιά απολύτως περιγραφή για τον Τζωρτζάτο και δεν έχουμε όπως αβασίμως η κα Τσόλκα υποστήριξε στην αγόρευσή της, αντίφαση της μαρτυρικής αυτής κατάθεσης με την κατάθεση της επίσης μάρτυρος συνταξιούχου δικηγόρου κας Αγγελοπούλου, διότι η κα Αγγελοπούλου και στην τότε κατάθεσή της και στην κατάθεση τώρα στο ακροατήριο, δεν ήταν σαφής δεν θυμόταν, εάν μπήκε κάποιος και από την πόρτα του οδηγού. Έχει σημασία διότι είναι ένα αυτοκίνητο δίπορτο.
Εάν η θέση του οδηγού δεν ήταν κατειλημμένη, όπως και δεν ήταν, όπως φαίνεται, κάποιος από τους τρεις δράστες θα έμπαινε στην πόρτα εκείνη. Αν ήταν κατειλημμένη από οδηγό, ο οδηγός έπρεπε να σηκωθεί για να μπει ο άλλος από την αριστερή μεριά, αυτό θα ήταν απώλεια χρόνου, χρόνου πολύτιμου σε εκείνη τη στιγμή.
Ο Σπυρίδων Λέκκας εργαζόταν, όπως προκύπτει από τη δικογραφία, στην Εταιρεία Κουτσουμπέλης ΕΠΕ, η οποία δεν υπάρχει πλέον, στεγαζότανε στο 2ο όροφο της πολυκατοικίας που είναι στην οδό Ομήρου 58, είναι ακριβώς γωνία με την Σκουφά. Και είναι η ίδια ακριβώς γωνία στην οποία φέρεται ότι ανέμενε το αυτοκίνητο τους δράστες. Από τον δεύτερο όροφο τα είδε από το μπαλκόνι, ακριβώς από πάνω από το αυτοκίνητο, αυτά τα οποία είδε, δεν ήταν καρύδια στο λαιμό και με μεσολάβηση δένδρων όπως κάποιοι άλλοι μάρτυρες, δεν θυμάμαι για ποιον, υπεστήριζε ότι κοιτούσε από τον 3ο όροφο. Ήταν σαφέστατος δυο ώρες μετά από το συμβάν μόνο, τα άτομα τα οποία είδε είναι προφανές ότι είναι οι δράστες, διότι αναφέρει μια προηγούμενη διένεξή τους με μια γειτόνισσα που τους είχε αντιληφθεί και φώναζε, βοήθεια πιάστε τους.
Μεταξύ αυτών, δεν είναι ο Τζωρτζάτος. ¶λλο άτομο δεν υπήρχε μέσα στο αυτοκίνητο. Το δε αυτοκίνητο δυο ώρες αργότερα από την στιγμή που έδωσε την κατάθεσή του, πήγε στην Ασφάλεια και το αναγνώρισε ότι ήταν αυτό.
Και βέβαια απ’ όλα αυτά τα οποία λέει το βούλευμα ότι, μετέβη ένοπλος και ανέμενε και ενεθάρρυνε και επιτηρούσε κλπ, εν πάση περιπτώσει ας μείνουν στο βούλευμα, δεν έχουν επιβεβαιωθεί από την πράξη με κανένα αποδεικτικό στοιχείο.
Εδώ έχει μια σημασία όμως να εκτιμηθεί για ποιο λόγο, ειδικά στη περίπτωση Μπακογιάννη, εμπλέκεται ο Τζωρτζάτος. Διότι όπως θα θυμάστε και από την αγόρευση του κ. Μυλωνά και από κάποιες δικές μου αναφορές, υπήρχε μια πεποίθηση, μια διάχυση πεποίθησης μάλλον στο αναγνωστικό κοινό του Τύπου την περίοδο εκείνη, ότι ο Τζωρτζάτος όχι μόνο ενέχεται, αλλά είναι και ο εκτελεστής του Μπακογιάννη.
Σας διάβασε ο κ. Μυλωνάς ένα δημοσίευμα από το ΒΗΜΑ της κας Μάνδρου, που έλεγε αυτό. Εδώ υπάρχει και άλλο ένα δημοσίευμα, παρασκευή στις 19 Ιουλίου 2002, θυμίζω ότι στις 24 Ιουλίου η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ είχε δημοσιεύσει τότε όλες τις ανακριτικές απολογίες και πλέον διαλύθηκε η σύγχυση ως προς το τι έχει πει ο καθένας κλπ, το θέμα είναι όμως αυτή η σύγχυση από πού εκπορεύεται και γιατί εκπορεύεται.
ΒΗΜΑ, «ως εκτελεστής λοιπόν του Παύλου Μπακογιάννη φαίνεται ο Βασίλης Τζωρτζάτος.› Ρεπόρτερ ο κ. Λαμπρόπουλος, μετέπειτα συγγραφέας του γνωστού βιβλίου «Πάτμου και Δαμάρεως γωνία›, άλλος φωτογράφος υπόπτων.
«Δράστης της δολοφονίας το 1989 του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παύλου Μπακογιάννη, συμμέτοχος στις παγιδεύσεις τριών αυτοκινήτων από την Οργάνωση 17Ν παρών στην οδό Λουίζης Ριανκούρ όπου υπήρξε το ’92 η αποτυχημένη αστυνομική επιχείρηση, αλλά και συμμέτοχος σε πέντε επιθέσεις της οργάνωσης – φάντασμα, θεωρείται από τους αξιωματικούς της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας ο 48χρονος ηλεκτρολόγος Βασίλης Τζωρτζάτος, ο οποίος συνελήφθη κλπ.κλπ?›
Και θα έλεγα ότι θα μπορούσε να είναι αυτό το πράγμα τυχαίο, ή να είναι εντασσόμενο εν πάση περιπτώσει στα πλαίσια μιας ειδικής αντιμετώπισης του Τζωρτζάτου από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, που είναι προφανές ότι διαρρέει αυτά τα σενάρια, διότι έχουμε δυο τουλάχιστον δημοσιεύματ του αυτού περιεχομένου την ίδια χρονική περίοδο, όλα ανατρέχοντας σε πηγές έγκυρες εν πάση περιπτώσει και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι πάει να πει αυτό, έχοντας υπόψη ποια ήταν η όλη επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, θα μπορούσε λοιπόν κανείς να τα εντάξει σε μια γενική εκδικητικότητα της αστυνομίας απέναντι στον Τζωρτζάτο που απορρέει από το περιστατικό του ’93, και σε μια γενική εκμετάλλευσή της να κάνει τι;
Αναβαθμίζοντας το ρόλο του Τζωρτζάτου μέσα στην οργάνωση, να αναβαθμίσει τον ρόλο της ίδιας. Να ξαναφωνάξει, λύστε μας τα χέρια, να! Θα τον είχαμε πιάσει τότε αυτόν, να ο δολοφόνος, να τι έκανε, που δεν μας αφήνετε να κάνουμε την δουλειά μας. Μιλάτε για δικαιώματα, που μιλάτε ότι καταπατάμε τα δικαιώματα και κάνουμε σκευωρίας. Να ο δολοφόνος. Αυτό απέπνεε στον κόσμο.
Και ίσως αν δεν είχαν διαρρεύσει, ή δεν είχαν δημοσιευθεί, αυτούσιες οι προανακριτικές απολογίες, η εντύπωση αυτή θα επλανάτο επί μήνες ακόμα. Και ως εντύπωση περιστατικού. Γιατί τα αποτελέσματα που έχει δημιουργήσει, πλανώνται ακόμα, είπαμε είναι η αλήθεια η ψεύτικη, που συγκρούεται με την αλήθεια την δικονομική εδώ πέρα.
Αλλά έχουμε και ένα άλλο στοιχείο. Ο Σάββας Ξηρός. Ο Σάββας Ξηρός έχουμε εδώ πέρα την εξής παράξενη εξέλιξη των καταθέσεών του. 20/7/2002. Περιγράφει την ενέργεια Μπακογιάννη χωρίς να αναφέρει Τζωρτζάτο καθόλου. Έρχεται στις 9/8/2002 στον κ. Ζερβομπεάκο και λέει:
«Στην αθρωποκτονία του βουλευτή Μπακογιάννη, το 4ο πρόσωπο που συμμετείχε, πρέπει να ήταν ο Τζωρτζάτος, ο οποίος βρισκόταν στην παράλληλη οδό της Σόλωνος, την Σκουφά, μέσα στο αυτοκίνητο. Ερώτηση: Αυτός δηλαδή ήταν ο οδηγός; Απάντηση: Είναι πιθανό.›
Προσέξτε, έρχεται υστερογενώς ο Ανακριτής να ρωτήσει τον Σάββα Ξηρό, ο οποίος τίποτα δεν έχει πει στις 20/7 καίτοι φαίνεται να έχει προηγηθεί η ομολογία του Τζωρτζάτου, ότι ναι, το τέταρτο άτομο πρέπει να ήταν ο Τζωρτζάτος, πρέπει. Επακολουθεί ερώτηση, αυτός ήταν ο οδηγός; Είναι πιθανό. Και πρέπει και πιθανό, βεβαιότητα δεν υπάρχει. Και λέει κανείς, τι συμβαίνει εδώ πέρα; Από πού υπαγορεύεται αυτή η υστερογενής αναφορά και ποιοι είναι οι λόγοι του πρέπει και του πιθανόν;
Και έρχεται ο Σάββας Ξηρός, χωρίς να ρωτηθεί από μένα, χωρίς να αναφέρεται στην υπόθεση Μπακογιάννη για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να έχει ανακύψει στη διαδικασία της ημέρας εκείνης κάποιο θέμα γύρω απ’ αυτό στις 25/7/2003 και λέει αναφερόμενος στην κατάθεσή του στον κ. Ζερβομπεάκο. «Όταν μπήκα μέσα και όταν μου διάβασαν έγιναν τα εξής πράγματα. Ή δεν άκουγα τι μου διάβαζαν, δηλαδή άκουγα ένα μουρμουρητό που είναι η πραγματικότητα, ή είπα στο Ζερβομπεάκο για την Ριανκούρ και δεν το έγραψε. Διαλέγετε και παίρνετε. Η πραγματικότητα είναι ότι, δεν άκουγα τι μου έλεγαν. Υπήρχε ένα μουρμουρητό μέσα και στα συγκεκριμένα σημεία, είχε ο Ζερβομπεάκος επίσης ερωτήσεις. Θυμάμαι ότι ο Σύρος μου είπε «στον Μπακογιάννη πρέπει να βάλεις και τον Τζωρτζάτο›, για παράδειγμα, υπάρχει αυτό. Δηλαδή ενώ μέχρι τότε είχαν καταγραφεί 3 άτομα, στον Μπακογιάννη προστίθεται και ο Τζωρτζάτος εκ των υστέρων. Δηλαδή τέτοιες προσθήκες έχουν μπει στο Ζερβομπεάκο και δεν έχουν μπει αυτά τα οποία θα έλεγα αν ήμουν στα λογικά μου. Δηλαδή έχουν μπει ότι μου είπε ο Σύρος και ο Διώτης, αυτά ακριβώς προστέθηκαν στον Ζερβομπεάκο.›
Βλέπετε λοιπόν εδώ πέρα ότι υπάρχει μια ειδική σκοπιμότητα, ενοχοποίησης και εμπλοκής του Τζωρτζάτου, στην περίπτωση του Μπακογιάννη. Μα θα μου πείτε η απολογία του η προανακριτική; Μα και υπόψη να την λάβετε και αυτή η προανακριτική απολογία, για να την διαβάσουμε και αυτήν.
Τί να πω για την κατάθεση του ταξιτζή κ. Εισαγγελέα; Είδε τον Τζωρτζάτο ο ταξιτζής, αναγνώρισε τον Τζωρτζάτο ο ταξιτζής; Τί λέει για τον Τζωρτζάτο ο ταξιτζής; Καμία σχέση δεν έχει, στη Σόλωνος ήταν ο ταξιτζής, στο άλλο μέρος. Και εν πάση περιπτώσει αν σας πείθει μία τέτοια παραμυθατζίδικη κατάθεση ανάξια λόγου γι αυτά τα οποία λέει εκεί πέρα.... έχετε δει εσείς πολλούς δράστες δολοφονίας να παίρνουν ταξί στην οδό Σόλωνος;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τα λέει για τον Τζωρτζάτο αυτά.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Ξέρω ότι τα λέει για τον Σάββα, αλλά εγώ σας λέω και στα μέτρα που αναφέρεται για τον Σάββα, Εισαγγελέας Αρείου Πάγου είστε, για όνομα του Θεού τώρα! Εκτελούν κάποιον στην οδό Σόλωνος και περιμένουν ταξί για να φύγουν εκεί, στο ίδιο σημείο; Να πάει ένα χιλιόμετρο πιο πέρα ξεκάρφωτος και να πάρει ταξί το καταλαβαίνω, αλλά έτσι;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ όχι ένταση...
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Η ένταση δεν είναι επιθετικότητα, είναι απλώς ένταση αγανάκτησης με τις αηδίες που σερβίρουν εδώ μέσα μ’ αυτές τις καταθέσεις. Δεν έχει να κάνει ο ταξιτζής με τίποτα επιβαρυντικό για τον Τζωρτζάτο αλλά από όποια εκδοχή και να ληφθεί, έλεος πια! Αυτός είναι χειρότερος κι από τις Ευγενούλες και από τους Βουτζαλήδες....
Ο ίδιος ο Τζωρτζάτος τί ομολογεί: «Για τον ίδιο λόγο σε συνάντηση που είχαμε κτλ., αποφασίσαμε την εκτέλεση του βουλευτή Μπακογιάννη. Μέχρι την ημέρα εκτέλεσης, δυο τρεις φορές εγώ και ο Λουκάς κάναμε παρατήρηση στα γραφεία κτλ.. Σύμφωνα με το σχέδιο, την ημέρα εκτέλεσης πήγα στην οδό Σκουφά σε προκαθορισμένο σημείο και περίμενα σε απαλλοτριωμένο αυτοκίνητο. Μετά την εκτέλεση ήρθαν και οι τρεις στο αυτοκίνητο που ήμουν εγώ και αφού μπήκαν μέσα κινηθήκαμε διά μέσω του περιφερειακού του Λυκαβηττού, φθάσαμε στους Αμπελόκηπους, όπου εγκαταλείψαμε το αυτοκίνητο και χωρίσαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις›.
Λοιπόν, και η ύπαρξη του αυτοκινήτου και το σημείο παραλαβής των δραστών με το αυτοκίνητο και το σημείο εγκατάλειψης του αυτοκινήτου, προϋπήρχαν στη δικογραφία. Τί πιο εύκολο από το να βάλουμε κάποιον να πάρει το ρόλο του οδηγού. Γιατί τώρα; Και γιατί ο Σύρος βάζει να λένε για τον Μπακογιάννη και γιατί αυτά τα δημοσιεύματα; Να βάλουμε το μυαλό μας λιγάκι να δουλέψει γιατί αυτό ειδικά. Γιατί πράγματι η δολοφονία του Μπακογιάννη είχε ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Δε θεωρήθηκε ποτέ από το σύνολο του κόσμου μία πράξη ανοχής εγκεκριμένη και βεβαίως διότι έχει πάρα πολύ μεγάλη ισχύ η οικογένεια του Μπακογιάννη στην πολιτική ζωή της χώρας.
Βάζοντας τον Τζωρτζάτο ως έναν εκ των ενόχων στην υπόθεση Μπακογιάννη, πρώτον ευαισθητοποιούσαν την κοινή γνώμη στα πλαίσια της επικοινωνιακής διαχείρισης της επιχείρησης «εξάρθρωση› και δεύτερον συνέδεαν με την πλέον προσφερόμενη για επικοινωνιακή αξιοποίηση ενέργεια της 17Ν έναν άνθρωπο που η ενοχοποίησή του εξύψωνε την αστυνομία γιατί ενίσχυε το «λύστε μας τα χέρια›, επειδή ο άνθρωπος αυτός συνδέεται με μία ακόμα αποτυχία της στο περιστατικό του ’93.
Ήθελε λοιπόν η αστυνομία και είχε κάθε λόγο να τον ενοχοποιεί και για τη συγκεκριμένη υπόθεση γιατί σε αυτή τη συγκεκριμένη υπόθεση η ενοχοποίηση, να το πω έτσι, πολιτικά, «πούλαγε›, έπειθε, στερέωνε την ψεύτικη επιτυχία του εγχειρήματος της εξάρθρωσης. Αυτά λοιπόν για την περίπτωση Μπακογιάννη.
Φυσικά εδώ δεν υπάρχει απλώς έλλειψη αποδεικτικών μέσων νομίμων εις βάρος του Τζωρτζάτου αλλά υπάρχει σαφής απόδειξη του αντιθέτου από την κατάθεση του θανόντος Λέκκα ότι ο Τζωρτζάτος δεν είχε καμία εμπλοκή και καμία σχέση στην υπόθεση αυτή. Και βέβαια περιττό να πω ότι και στην υπόθεση του Μπακογιάννη, καμία αιτιολόγηση, καμία συγκεκριμένη αναδρομή της Εισαγγελικής πρότασης δεν υπάρχει σ’ αυτά τα περιστατικά και βεβαίως καμία δεν υπάρχει στην κατάθεση του Λέκκα η οποία, ξαναλέω, καθόλου δε συγκρούεται με την κατάθεση της Αγγελοπούλου, διότι η Αγγελοπούλο στο ερώτημα αν είδε να μπαίνει κανείς από τη θέση του οδηγού, απαντά «δεν είδα›, όχι «δε μπήκε›.
Επόμενη υπόθεση, Πολεμικό Μουσείο. Εδώ πολύ λίγα έχουμε να πούμε. Η Εισαγγελική πρόταση δεν μας βοηθά ιδιαίτερα να αξιολογήσουμε τα περιστατικά. Έχουμε ήδη πει και είναι δεδομένο και από το βούλευμα ότι τα αφαιρεθέντα από το Πολεμικό Μουσείο δεν αποτελούν ενεργά όπλα υπό την έννοια ότι είναι απενεργοποιημένα και κατά συνέπεια δεν μιλάμε για ληστεία οπλικών συστημάτων αλλά για ληστεία κάποιων αντικειμένων κτλ., δεν έχουμε και εδώ καμία αναγνώριση από τους μάρτυρες, έχουμε κι εδώ μία παράξενη αντίφαση εν μέσω κοινοτοπιών κατά τα λοιπά, της αυτοενοχοποιητικής υποτιθέμενης ομολογίας του Βασίλη Τζωρτζάτου.
Ακούστε εδώ πέρα μία κοτσάνα των φωστήρων της προανάκρισης: Ο Τζωρτζάτος υποτίθεται ότι λέει στις αρχές το 1990: «Σε μία συνάντηση που έγινε μεταξύ εμένα, του Λουκά, του Λάμπρου, του Μανόλη κτλ., μας ανακοίνωσε ο Λουκάς ότι θα απαλλοτριώσουμε το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών. Ο λόγος που πάρθηκε η απόφαση ήταν οι πυροσωλήνες που διέθετε για τις ρουκέτες που είχαμε πάρει από το Συκούριο στις αρχές Φεβρουαρίου. Εγώ, ο Μιχάλης, ο Λουκάς, ο Μανόλης και ο Στάθης πήγαμε με απαλλοτριωμένο αυτοκίνητο που πάρκαρε απέναντι από το Μουσείο και μπήκαμε όλοι μέσα. Μπαίνοντας βγάλαμε τα όπλα μας, είπαμε σε δυο τρεις φύλακες.. « κτλ.
Εδώ η κοτσάνα είναι η εξής: Αυτό το «παρκάραμε απέναντι από το Πολεμικό Μουσείο› το έχετε διανοηθεί καμία φορά; Μπήκαν μέσα για να πάρουν μπαζούκας και για να πάρουν ρουκέτες και θα πάρκαραν απέναντι, στη Βασιλίσσης Σοφίας που είναι 20 μέτρα από απέναντι, ή στη Ριζάρη που είναι άλλα τόσα, στις 11 η ώρα το πρωί, για να περνάνε από την κίνηση, τροχονόμος δεν αναφέρεται απλός συνεργός στη 17Ν, για να μεταφέρουν τα μπαζούκας απέναντι από το Μουσείο.
Και θα πρέπει εγώ αυτή την κατάθεση να τη θεωρήσω σοβαρή, να τη θεωρήσω αυτοενοχοποιητική ή οτιδήποτε άλλο και να πω ότι αυτήν θα λάβω υπόψη ως αποδεικτικό μέσο για να καταδικάσω κάποιον. Φέρτε στο μυαλό σας πώς είναι το Πολεμικό Μουσείο και σκεφτείτε αν υπάρχει περιθώριο να παρκάρεις αυτοκίνητο, όχι απέναντι στη Βασιλίσσης Σοφίας με δύο ρεύματα από τρεις και τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας το καθένα ή και στη Ριζάρη, αλλά ακόμα και μακριά από την πόρτα του. Πώς δηλαδή θα τα κουβαλάγαν αυτά; Έτσι, φόρα παρτίδα μέσ’ στη μέση του δρόμου, μέρα μεσημέρι να τους βλέπει ο κόσμος να κόβουν την κίνηση; Εκεί θα πάρκαραν;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Εγώ λέω κ. Εισαγγελέα το εξής: Ότι στην υπόθεση αυτή έχετε απολογία συγκατηγορουμένων με το 211α και το 6.3 τάδε όλων των εκδοχών στην ΕΣΔΑ και μία ομολογία που αν ληφθεί υπόψη ως αβίαστη ομολογία που δεν είναι, θα πρέπει να είναι το μόνο επιπλέον αποδεικτικό στοιχείο το οποίο συνδυάζεται με τα υπόλοιπα χωλά αποδεικτικά στοιχεία του 211α για να στοιχειοθετήσει ενοχή. Ποια είναι λοιπόν η αξιολόγηση η σοβαρή αυτής της απολογίας από άποψη πραγματικών περιστατικών; Ότι αυτός ο οποίος είναι ο μόνιμος οδηγός της Οργάνωσης στον Μομφεράτο και σε άλλες ενέργειες, λέει ότι πάρκαραν απέναντι από το Πολεμικό Μουσείο.
Είναι δυνατό; Και να ήθελε ο ίδιος να ομολογήσει, θα έγραφε τέτοιες μπούρδες σε προανακριτική απολογία; Για να κουβαλάνε τα μπαζούκας; Τί να πω άλλο; Το αν πάρκαραν ή όχι και πότε και πού είναι άλλο θέμα. Εγώ σας λέω εδώ, με τα στοιχεία που έχετε σ’ αυτή την υπόθεση που έχετε, τί είδους αποδεικτικά στοιχεία έχετε και τί είδους ενοχοποίηση εν πάση περιπτώσει νόμιμα μπορούν να παράσχουν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο σημείο αυτό μπορούμε να κάνουμε διάλειμμα μισής ώρας.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
