Τα 13 χρόνια συνεχώς για όλους μας είναι μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να μην είναι γι αυτόν; Η σταθερότητα στην ορθή συμπεριφορά του, κάπου μας λέει και ο ίδιος «εγώ δεν έχω κατηγορηθεί, δεν έχω σχέση με πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου, δεν ξανανέβει στο εδώλιο, δεν έχω ξανακαθίσει› μας είπε. Είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης. Δεν συμπεριφέρθηκε καλά ούτε έδειξε μετανοιωμένος ο Θωμάς Σερίφης ενόψει της Δίκης ή επειδή είναι στη φυλακή για να ελαφρώσει. Είναι αποδεδειγμένο. Είναι στα 13 χρόνια πριν. Ο Θωμάς Σερίφης με την ειλικρίνεια που τον διακατέχει μετέφερε αυτό που ήταν έξω, το οποίο μας το επιβεβαίωσαν και οι μάρτυρες και εδώ και γι αυτό πιστεύουμε ότι ο κόσμος που του αξίζει πραγματικά είναι αυτός ο έξω κόσμος με τις αξίες όπως τις υπηρέτησε μετά το ΄90 ο Θωμάς Σερίφης και όπως μας τα έδωσε πρέπει να τις υπηρέτησε με πολύ ηθική ταλαιπωρία, πολύ δύσκολα, πολύ βασανίστηκε για να καταλήξει να μας πει ότι «εγώ κάνω κατάθεση ψυχής και ήταν λύτρωση για μένα›.
Γι αυτό πιστεύουμε ότι τα δικαιούται και πρέπει να του αναγνωριστούν τα ελαφρυντικά της ειλικρινούς μεταμέλειας και της επίδειξης μετά το έγκλημα καλής συμπεριφοράς. Τα ζητάμε και πιστεύουμε και θέλουμε ότι θα του αναγνωριστούν. Κύριοι Δικαστές, παρακολουθώντας πριν από καιρό κάποιο σεμινάριο Ποινικού Δικαίου και Ποινικής Δικονομίας ο καλός συνάδελφος ο κ. Κονταξής ο οποίος είχε την επιμέλεια και μας παρουσίαζε κάποια πράγματα όταν αναφέρθηκε στα προβλήματα που προκύπτουν στην δικαστηριακή πρακτική σε σχέση με την διαφορετικότητα των απόψεων για το ίδιο όμως νομικό και ουσιαστικό θέμα – με την έννοια ότι υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και από τα ίδια άτομα και στην ίδια περίπτωση και σε διαφορετική – μας έκανε μία αναφορά σε ένα έργο ενός Πέρση ποιητή του 13ου αιώνα που τότε εγώ εκτίμησα ότι σε σχέση με αυτό που μας ανέφερε, στη σχέση δηλαδή αυτής της αναφοράς με τα προβλήματα της Δικαιοσύνης δεν ήταν και πολύ δεμένη.
Μετέχοντας όμως επί τόσους μήνες σε αυτή τη Δίκη, την αναφορά αυτή την αναζήτησα μόνη. Πήγα στις σημειώσεις μου και βρήκα τι λέει αυτός ο Πέρσης ποιητής τον 13ο αιώνα. Μας λέει «η αλήθεια είναι ένας καθρέφτης που έπεσε από τα χέρια του Θεού και έσπασε. Ο καθένας βέβαια είναι ένα κομματάκι και πιστεύει ότι περιέχει όλη την αλήθεια ενώ η αλήθεια παραμένει σκορπισμένη μέσα στα άπειρα θρύψαλα›.
Όλα αυτά τα λέω σε σχέση με τον τρόπο που προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε όλη την αλήθεια του συγκεκριμένου κατηγορούμενου. Το λέω με την πεποίθηση ότι θα προσπαθήσετε με το δικό σας κομματάκι ο καθένας να πλησιάσει, να αγγίξει και να ερμηνεύσει όσο το δυνατόν πιο κοντά το κομματάκι αυτού του καθρέφτη της αλήθειας, αυτού του ανθρώπου και έτσι να μπορέσετε να του καταλογίσετε πράγματι τα δίκαια. Σας ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε κι εμείς την κα Μπουλιέρη η οποία περάτωσε το λόγο. Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε 5 λεπτά διακοπή.
ΔΙΑΚΟΠΗ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Τον λόγο έχει ο κ. Ζούλας.
Γ. ΖΟΥΛΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, θέλω να πιστεύω πως στη Δίκη αυτή που δικάζουμε σήμερα, τη Δίκη της 17Ν με την αδιαμφισβήτητη πολυπλοκότητα που τη διακρίνει, η υπόθεση του Θωμά Σερίφη αποτελεί μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή περίπτωση. Η ιδιαιτερότητά της αυτή έγκειται όχι τόσο στο είδος των πράξεων για τις οποίες αυτός κατηγορείται αλλά όσο από την υπόσταση του κατηγορούμενου που έχετε μπροστά σας.
Είναι τέτοια η ιδιαιτερότητα που φάνηκε από τις πρώτες ημέρες της Δίκης. Ξέφυγε από το εδώλιο του κατηγορουμένου, έγινε εμφανής στα έδρανα των δικηγόρων της Υπεράσπισης και της Πολιτικής Αγωγής, σημειώθηκε από τον Τύπο και κάποια στιγμή διατυπώθηκε με διαφορετικούς τρόπους στην Εισαγγελική πρόταση.
Όμως θέλω να πιστεύω ότι η ιδιαιτερότητα αυτή είχε προκύψει πολύ νωρίτερα από τότε που άρχισε η Δίκη αυτή. Είχε προκύψει από τότε που συνελήφθη από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία ο Θωμάς Σερίφης και οδηγήθηκε ενώπιον των Ανακριτικών αρχών και των πράξεών του.
Ο Θωμάς Σερίφης παραπέμπεται ενώπιόν σας για συνολικά 7 πράξεις τις οποίες φέρεται ότι διέπραξε από τις αρχές του 1989 μέχρι τον Ιούλιο του 1990. Επτά πράξεις λοιπόν μέσα σε ενάμισι χρόνο. Επιγραμματικά οι πράξεις αυτές είναι οι εξής: ένταξη σε εγκληματική Οργάνωση από το 1989, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών, διακεκριμένες κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια κλοπές και μετάθεση πινακίδων την 21/6/1990 και την 26/4/1990 αντίστοιχα, συναυτουργία σε εκρήξεις που έλαβαν χώρα στις 22/2/1990 στο Κολωνάκι, στα Βριλήσσια και στο Χαλάνδρι, ληστεία στο Πολεμικό Μουσείο και ληστεία της ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ στο Περιστέρι στις 28/7/1990.
Από τις κατηγορίες αυτές παραδέχεται τις πέντε, γεγονός άλλωστε το οποίο έχει ομολογηθεί και το έχει αναφέρει τόσο στην προδικασία όσο και ενώπιόν σας κατά την απολογία του. Παραδέχεται λοιπόν ο Θωμάς Σερίφης την ένταξη και τη συμμετοχή του στη 17Ν, την προμήθεια εκρηκτικών υλών από το Συκούριο, τη συμμετοχή στη ληστεία του Πολεμικού Μουσείου, τη ληστεία στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ στο Περιστέρι και μία έκρηξη μόνο στην ακατοίκητη μονοκατοικία των Βριλησσίων.
Οι εις βάρος του κατηγορίες κ. Πρόεδρε προέρχονται από τη δική του μόνο ομολογία και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για τον ίδιο τον κατηγορούμενο όσο και για την Υπεράσπισή του. Από κανένα μα κανένα άλλο αποδεικτικό στοιχείο εις βάρος του, είτε είναι αυτό έγγραφο είτε είναι δακτυλικά αποτυπώματα είτε είναι μαρτυρίες ή καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων ή παθόντων, δεν προέκυψε.
Δεν αποδέχεται όμως ο Θωμάς Σερίφης τις κατηγορίες έτσι όπως αυτές εισάγονται με το παραπεμπτικό του βουλεύματος. Αυτές είναι: Η συμμετοχή του στην Οργάνωση 17Ν μετά το έτος 1993, δεν αποδέχεται τη συμμετοχή του στις δύο από τις τρεις εκρήξεις που έλαβαν χώρα στο Κολωνάκι και στο Χαλάνδρι για τις οποίες παραπέμπεται ως συναυτουργός. Επίσης δεν αποδέχεται τη συνέργια για την κλοπή αυτοκινήτου και τη μετάθεση πινακίδων που έγιναν στις 21/4/1990 και 26/7/1990 στα Πατήσια και στη Νέα Χαλκηδόνα διότι δεν συμμετείχε στις πράξεις αυτές και ούτε από πουθενά προέκυψε συμμετοχή του.
Δεν αποδέχεται λοιπόν την κατοχή εκρηκτικών και όπλων διότι ουδέποτε εν τοις πράγμασι την είχε. Όλες οι πράξεις που του αποδίδονται κατά το βούλευμα εντάσσονται στις ενότητες του Ποινικού Κώδικα, επιβολή δημοσίας τάξεως, τα κοινώς περί τα επικίνδυνα εγκλήματα που αφορούν την έκρηξη και τις παραβάσεις σχετικά με τις εκρηκτικές και εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, όπως αυτά τυποποιούνται στα άρθρα 380α και 374.
Καμία λοιπόν πράξη κατά ανθρώπινης ζωής ή σωματικής ακεραιότητας. Δεν συμμετείχε και δεν κατηγορείται για ανθρωποκτονία ή σωματική βλάβη ανθρώπου. Δεν έβαψε ούτε και αυτός τα χέρια του με αίμα, όπως χαρακτηριστικά ελέχθη από τον κ. Αναπληρωτή Εισαγγελέα για κάποιον άλλον κατηγορούμενο. Υπό το βάρος των ευθυνών του για τις πράξεις και τις συνέπειες που επέφερε τόσο στον ίδιο αλλά και στην κοινωνία, ο Θωμάς Σερίφης απεχώρησε από την ομάδα το 1990, 12 χρόνια πριν τη σύλληψή του, μετά από ώριμη σκέψη, συναισθανόμενος το βάρος των επιλογών και το αδιέξοδο στο οποίο είχε αυτός βρεθεί.
Διεφώνησε με την ομάδα και απεχώρησε. Η αποχώρησή του αυτή είναι ένα πραγματικό γεγονός το οποίο έλαβε χώρα όπως είπα, το 1990. Τούτο προκύπτει από στοιχεία τα οποία βρίσκονται μέσα στη δικογραφία, από στοιχεία τα οποία προστέθηκαν στην επί του ακροατηρίου συζήτηση και από μαρτυρικές καταθέσεις.
Αρχίζοντας λοιπόν μία μία τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται ο Θωμάς Σερίφης και τα πραγματικά περιστατικά τα οποία συγκροτούν αυτές, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Στις 22 Φεβρουαρίου 1989 έγιναν τρεις εκρήξεις. Η μία σε διαμέρισμα πολυκατοικίας στο Κολωνάκι και οι άλλες δύο σε ακατοίκητες μονοκατοικίες, η μία στα Βριλήσσια και η άλλη στο Χαλάνδρι, από τις οποίες προέκυψαν αποδεδειγμένα μόνο υλικές ζημίες. Την ευθύνη των εκρήξεων αυτών ανέλαβε με προκήρυξή της η 17Ν πολύ αργότερα. Για τις εκρήξεις αυτές φέρονται ως δράστες δύο εκ των κατηγορουμένων, ο Θωμάς Σερίφης και ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Τα στοιχεία που έχουμε για τις εκρήξεις αυτές είναι η προκήρυξη της 17Ν και η ομολογία του Θωμά Σερίφη. Η μεν προκήρυξη αναφέρει ότι αναλαμβάνει τις πράξεις αυτές η 17Ν, ο δε κατηγορούμενος Θωμάς Σερίφης παραδέχεται τη συμμετοχή του μόνο σε μία απ’ αυτές τις εκρήξεις και μάλιστα αυτή στην ακατοίκητη μονοκατοικία των Βριλησσίων, στην οποία αποδεδειγμένα προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημιές, γεγονός άλλωστε το οποίο κατέθεσε ενώπιόν σας τόσο ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας όσο και οι γείτονες των γύρω ακινήτων.
Τη συμμετοχή του αυτή την είχε παραδεχθεί προανακριτική στην έκρηξη αυτή ο κατηγορούμενος αλλά και ενώπιον της 4ης Ανακρίτριας, της κας Μπούρη όπου επιβεβαιώνει και πάλι την εμπλοκή του σε μία μόνο έκρηξη της συγκεκριμένης βραδιάς. Εξηγεί τον σκοπό της παρουσίας του που ήταν ακριβώς να ελέγχει και να εποπτεύει τον γύρω από την έκρηξη χώρο ούτως ώστε να μην δημιουργηθεί κάποιος κίνδυνος για τους διερχόμενους εάν υπήρχαν, πεζούς.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να μου επιτρέψετε να διαβάσω την προανακριτική, στο σημείο το οποίο πράγματι, για του λόγου το αληθές, ο Σερίφης αναφέρεται στην έκρηξη: «Αυτό το θυμήθηκα γιατί στις αρχές του έτους 1989 είχα συμμετάσχει στην τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα Βριλήσσια, σε ακατοίκητο σπίτι›. Τα ίδια ακριβώς επανέλαβε ο κατηγορούμενος και ενώπιον του Ειδικού Εφέτου Ανακριτού, τα ίδια ακριβώς ισχυρίστηκε και κατά την απολογία του ενώπιόν σας.
Τόσο στη δικογραφία όσο και κατά την εξέταση των μαρτύρων, δεν προέκυψε τίποτε το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται ο κατηγορούμενος. Ουδείς ανεγνώρισε, ουδείς περιέγραψε τους δράστες αυτών των πράξεων, αλλά ούτε επίσης κάποιος εκ των κατηγορουμένων οι οποίοι αποδέχονται τη συμμετοχή τους, αναφέρουν κάτι συγκεκριμένο για την πράξη αυτή. Διότι τα γεγονότα συνέβησαν ακριβώς όπως τα περιγράφει ο κατηγορούμενος και αυτός αναφέρεται μονάχα στην έκρηξη των Βριλησσίων.
Διότι απλά ο Θωμάς Σερίφης δεν συμμετείχε σε τρεις εκρήξεις εκείνη τη βραδιά, παρά μόνο σε μία. Σε αυτήν που περιγράφει. Εξάλλου θα ήταν πρακτικά δύσκολο για να πράξουν τις πράξεις αυτές δύο άνθρωποι, λόγω του χρόνου που θα απαιτείτο, της απόστασης την οποία θα έπρεπε να καλύψουν για τη μετακίνηση και ένα απαραίτητο χρονικό διάστημα το οποίο θα χρειαζόταν για την προετοιμασία του χώρου, την επόπτευση του χώρου, την τοποθέτηση ενδεχομένως του εκρηκτικού μηχανισμού και την ασφαλή διαφυγή τους. Χρονικά αυτό το πράγμα θα ήταν αδύνατο.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι το Δικαστήριό σας θα πρέπει να κηρύξει αθώο τον κατηγορούμενο για τις πράξεις της συναυτουργίας στις δύο εκρήξεις στο Κολωνάκι και στο Χαλάνδρι.
Ως προς τη συμμετοχή του στην έκρηξη στα Βριλήσσια, την οποία αποδέχεται και ομολογεί, προέκυψε ότι η συμμετοχή του αυτή περιορίστηκε στο να παρακολουθεί μη τυχόν πλησιάσει κάποιος και κινδυνεύσει και επόπτευε τον γύρω χώρο. Εις ουδεμία άλλη ενέργεια δεν προέβη.
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, ο Ποινικός μας Κώδικας δέχεται τη στενή έννοια του αυτουργού, δηλαδή ένας είναι ο αυτουργός, η δε δράση του διαφέρει από αυτήν του ηθικού αυτουργού και των συνεργών του. Ο Ποινικός Κώδικας δεν περιέχει την έννοια του αυτουργού. Κατά τον Ανδρουλάκη αυτό είναι αυτονόητο, ότι αυτός που πραγματώνει, καθ’ ολοκληρία μόνο το στοιχείο της ειδικής υπόστασης του εγκλήματος, είναι και ο αυτουργός της πράξης. Αυτονόητο επίσης είναι ότι οι περισσότεροι δράστες που πραγματώνουν από κοινού καθ’ ολοκληρίαν ο καθένας το παραπάνω στοιχείο είναι συναυτουργοί.
Η ποινική ευθύνη έτσι του καθενός συναυτουργού αρχίζει μόνο από τη στιγμή που αυτός επιχειρήσει πράξη αρχής τελέσεως του εγκλήματος. Εάν δεν συντέλεσε καθόλου στην παραγωγή τούτου, δεν έχουμε συναυτουργία. Η μεταξύ της συναυτουργίας και της ενέργειας διαφορά στηρίζεται επί της αντικειμενικής διαφοράς της πράξης τελέσεως του εγκλήματος και της πράξης της βοηθητικής, δηλαδή πράξη που συνιστά απλή προπαρασκευή ή υποστήριξη της κύριας πράξης.
Επίσης η διάκριση μεταξύ αυτουργού και συνεργού εξαρτάται από το είδος της πράξεως και όχι από την κατεύθυνση της βουλήσεως αυτού. Στην απλή λοιπόν συνέργια απαιτείται να παρασχεθεί στον αυτουργό της πράξης με οποιονδήποτε μη έμμεσο τρόπο συνδρομή προ και κατά την τέλεση της πράξης, εν γνώσει του ότι υποβοηθά τον αυτουργό στην πραγμάτωση της πράξης με ψυχική συνδρομή που συνίσταται στην ενίσχυση της ήδη ειλημμένης απόφασης του αυτουργού και η οποία μπορεί να επιτευχθεί ακόμα και με την απλή παρουσία του συνεργού στον τόπο της πράξης.
Από την έκρηξη αυτή προκλήθηκαν αναμφισβήτητα μόνο υλικές ζημιές και αυτές στην πόρτα της μονοκατοικίας. Η μονοκατοικία σημειωτέον ήταν ακατοίκητη. Το γεγονός αυτό άλλωστε μας το ανέφερε και οι εξετασθέντες μάρτυρες ενώπιόν σας, ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας και οι περίοικοι όπου βεβαίωσαν ότι δεν θα μπορούσε να προκύψει κίνδυνος με τον τρόπο με τον οποίο είχε τοποθετηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός στο συγκεκριμένο σημείο.
Πέραν της ζημίας αυτής και της θραύσης μιας τζαμαρίας σε παρακείμενη οικία, ουδείς σοβαρότερος κίνδυνος επήλθε έτσι ώστε να κινδυνεύει ανθρώπινη ζωή. Έτσι λοιπόν, καταφανώς έχει εφαρμογή στην περίπτωση αυτή η παράγραφος α’ του 270 και όχι η παράγραφος β’ με την οποία εισάγεται η πράξη.
Για τον λόγο αυτό ζητούμε παραδεκτώς την μεταβολή σε απλή συνέργια για την πράξη αυτή της έκρηξης όπως αυτή παραγράφεται στην παράγραφο αυτή.
Για τη δεύτερη πράξη σχετικά με την οποία κατηγορείται ο Θωμάς Σερίφης και αφορά τη ληστεία που έγινε στο Πολεμικού Μουσείο στις 3/2/1909, τη συμμετοχή στην οποία αποδέχεται πρέπει να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα: Από τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων προέκυψε ότι στο χώρο του Μουσείου εισήλθαν 4 άτομα. Αυτά ισχυρίζονται οι φύλακες, αυτά ισχυρίζονται και οι επισκέπτες.
Ο κατηγορούμενος με την απολογία του έχει αποδεχθεί τη συμμετοχή του και επιβεβαιώνει τα πραγματικά αυτά περιστατικά, δηλαδή ότι σύμφωνα με το ρόλο που του είχε ανατεθεί, παρέμεινε στην είσοδο του Μουσείου και επιτηρούσε το χώρο έξω από το Μουσείο για να μην γίνονται αντιληπτοί οι δράστες. Για τον λόγο αυτό και επειδή ο ρόλος του ήταν τόσο συγκεκριμένος, δεν έγινε αντιληπτός από κανέναν από τους μάρτυρες. Ήταν ο πέμπτος δράστης.
Κατά το βούλευμα παραπέμπεται ενώπιόν σας ως συναυτουργός. Εν προκειμένω όμως, η συμμετοχή του κατηγορουμένου είναι διαφορετική διότι σύμφωνα με το σχέδιο στάθηκε δίπλα στην είσοδο του Μουσείου, ο δε ρόλος που του είχε ανατεθεί βάσει κάποιου σχεδίου, θα υπήρχε πράγματι κάποιο σχέδιο, ήταν να εποπτεύσει τον γύρω χώρο από τους διερχόμενους πεζούς. Και ναι μεν ήταν εντός της πόρτας, πλην όμως η συμμετοχή του ήταν να προσέχει την κίνηση γύρω από τον τόπο της πράξης.
Θεωρώ λοιπόν κ.κ. Δικαστές ότι είναι δυνατόν να συντρέχουν στην περίπτωση αυτή οι προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος και λαμβανομένων υπόψη των ειδικών συνθηκών της πράξης αυτής, της μετατροπής της εις βάρος του κατηγορίας σε απλή συνέργια. Υπάρχει πληρότητα της νομολογίας μας και προς αυτή την κατεύθυνση.
Έρχομαι τώρα στην τρίτη πράξη, είναι η ληστεία στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ του Περιστερίου, που έγινε στις 16/7/1990. Είναι ένα γεγονός το οποίο αποδέχθηκε εξαρχής ο κατηγορούμενος. Το αναφέρω τούτο γιατί ουδείς εκ των μαρτύρων δεν αναφέρει τίποτε άλλο τόσο προανακριτικά ούτε και κανένας εκ των εμπλεκομένων δεν τον αναφέρει. Αλλά ούτε και κατά την ακροαματική διαδικασία προέκυψε κάποια αναγνώριση. Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι η πράξη αυτή ήταν η τελευταία και οριστική στην οποία συμμετείχε ο Θωμάς Σερίφης.
Ωστόσο, η τέταρτη πράξη και τελευταία όπως εισάγεται κατά το βούλευμα, είναι η κλοπή των ΙΧ αυτοκινήτων και η μετάθεση πινακίδων που έγιναν στις 26/4/1990 και 27/6/1990 στη Νέα Χαλκηδόνα και στα Πατήσια, πράξεις τις οποίες αρνείται κατηγορηματικά, διότι ουδεμία συμμετοχή είχε σε αυτές αλλά ούτε εις ελάχιστον αποδείχθηκε η εις βάρος του κατηγορία.
Ένα άλλο κεφάλαιο στο οποίο θα σταθεί με ιδιαίτερη προσοχή η υπεράσπιση είναι η συμμετοχή του και η διάρκειά του σε αυτήν. Πότε δηλαδή εντάχθηκε, πότε διέπραξε τις πράξεις που φέρονται ότι έχει τελέσει και πότε αποχώρισε από την Οργάνωση, αν πράγματι αποχώρησε ή όχι.
Στο σύνολο της δικογραφίας και στα στοιχείς που προσετέθησαν στην έπ’ ακροατηρίω συζήτηση από την ανάγνωση των απολογιών των κατηγορουμένων προέκυψε το ολιγόχρονο της συμμετοχής του Θωμά Σερίφη στην 17Ν. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος παραδέχεται ως γεγονός αδιαμφισβήτητο την ένταξή του στην ομάδα αυτή το έτος 1989 όταν του ζητήθηκε να συμμετάσχει σε μία καινούργια ομάδα και αυτός το αποδέχθηκε.
Αρχικά δεν γνώριζε σε ποια ομάδα εντασσόταν αλλά αυτό καθ’ αυτό το γεγονός και πότε έλαβε χώρο το αποδέχεται ο κατηγορούμενος και στην προανάκριση και συνέχεια ενώπιον της 4ης Ανακρίτριας αλλά και ενώπιον του Ειδικού Εφέτου Ανακριτού. Ρητά όμως ωστόσο αναφέρεται ενώπιον των ανακριτικών αυτών Οργάνων και για τον χρόνο αποχώρησής του από την Οργάνωση που ήταν το έτος 1990.
Όλες οι πράξεις για τις οποίες φέρεται ότι έχει διαπράξει συντελέστηκαν την περίοδο 1989 μέχρι τον Ιούλιο 1990. έκτοτε καμία άλλη πράξη δεν έχει προκύψει σε προγενέστερο ή σε μεταγενέστερο χρόνο αλλά και ο ίδιος ούτε έχει ομολογήσει, ούτε έχει παραδεχθεί κάτι το διαφορετικό. Κανείς δεν τον εμπλέκει κάπου αλλού αλλά και κανείς δεν αναφέρει κάτι το διαφορετικό από αυτό που ισχυρίζεται ο κατηγορούμενος.
Συνεπώς αποδεικνύεται πλήρως ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου ότι καμία εμπλοκή δεν είχε μετά το έτος 1990. Προς επίρρωση του σκεπτικού αυτού έχουμε την κατάθεση του Σωτήρη Κονδύλη ο οποίος ερωτηθείς ενώπιόν σας αν γνωρίζει τον Θωμά Σερίφη απάντησε πως δεν τον γνωρίζει.
Σημαντικό στοιχείο είναι επίσης και οι αναγνωσθείσες προανακριτικές απολογίες του Σάββα Ξηρού όπου μέσα σε αυτές μία φορά και με αμφιβολία αναφέρει το ψευδώνυμο «Στάθης› όταν αναφέρεται στο Συκούριο. «Δεν θυμάμαι μπορεί να ήταν και ο Στάθης› λέει ο Σάββας. Τέλος η αναγνωσθείσα προανακριτική απολογία του Κώστα Καρατσώλη που αναφέρει εκτός των άλλων ότι ο Θωμάς Σερίφης ήταν μέλος της Οργάνωσης.
Σημαντική εδώ πέρα είναι και η κατάθεση που έδωσε ενώπιόν σας ο μάρτυρας υπεράσπισης, ο αδελφός του Θωμά Σερίφη ο Γιώργος Σερίφης ο οποίος σας είπε ότι στην πρώτη του επαφή που είχε με τον αδελφό του το 2002 στον Κορυδαλλό του ανάφερε ότι συμμετείχε μέχρι το 1990. Αυτά ως προς τη συμμετοχή.
Ο λόγος που αποχώρησε ο κατηγορούμενος οριστικά από τον ομάδα ήταν γιατί η δράση της Οργάνωσης δεν τον αντιπροσώπευε πλέον και ξέφευγε κατ’ αυτόν από τις δικές του αντιλήψεις και την ιδεολογία του. Διαισθανόμενος την κρίσιμη στιγμή το άτοπο ίσως της επιλογής του αποχώρισε οριστικά. Οι οποιεσδήποτε επαφές που μπορεί να υπήρξαν και ήταν τυχαίες μέχρι το 1993 με μέλη της Οργάνωσης δεν αποδεικνύουν την επαναδραστηριοποίηση του Θωμά Σερίφη στην Οργάνωση.
Όλα αυτά τα στοιχεία, η ομολογία του και οι καταθέσεις των μαρτύρων και ο αποδεδειγμένος χρόνος της συμμετοχής του 1989 μέχρι Ιούλιο 1990 αποδεικνύουν το ολιγόχρονο της συμμετοχής του. Ως προς το ζήτημα αυτό και κατά την απολογία του ο κατηγορούμενος δεν ήσκησε το δικαίωμα σιωπής, απάντησε για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείτο αλλά και για την συμμετοχή του δείχνοντας έτσι μία απαραίτητη ειλικρίνεια και υπευθυνότητα.
Κύριε Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές, ο τρόπος με τον οποίο εντάχθηκε ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος στην Οργάνωση είναι γνωστός. Αναφερόμενος σε αυτόν ο κατηγορούμενος μας λέει ότι το ζητήθηκε στις αρχές του 1989 να συμμετάσχει σε μία νέα ομάδα της επαναστατικής ή της άκρας Αριστεράς όπου είχε ως σκοπό την ανάπτυξη λαϊκών και πολιτικών αγώνων στα πλαίσια ενός μαζικού κινήματος κατά της εξουσίας και του κράτους, ότι αυτή θα αποτελείται από νέους ανθρώπους που μετέχουν ενεργά και ισότιμα στην δράση της ομάδας, συμμετέχουν πλήρως με δημοκρατικούς κανόνες στη δράση της.
Μετά από τις σχετικές συζητήσεις πείστηκε και εντάχθηκε στην ομάδα αυτή η οποία για λόγους ασφαλείας χρησιμοποιούσε συνωμοτικούς κανόνες. Με την διαβεβαίωση αυτή ότι είναι μία νέα ομάδα της επαναστατικής Αριστεράς με πολλά μέλη και δράσεις στο μαζικό κίνημα έλαβε μέρος με τον τρόπο που όπως αυτός περιγράφει στην έκρηξη στα Βριλήσσια το Φεβρουάριο του ΄89, στην κλοπή του Συκουρίου τον Δεκέμβριο του ΄89, τη ληστεία του Πολεμικού Μουσείου το Φεβρουάριο του 1990. Με την πράξη αυτή κατάλαβε ότι η ομάδα που συμμετείχε ήταν η 17Ν, γεγονός το οποίο και του το επιβεβαίωσαν.
Είχε όμως αρχίσει να διαφωνεί από καιρό πώς λαμβανόταν οι αποφάσεις στην ομάδα και ο ρόλος που διαδραμάτιζε αυτός. Αντί να συμμετέχει ισότιμα όπως θα ήθελε ή όπως νόμιζε στην λήψη των αποφάσεων, στην ουσία μάλλον εκτελούσε περισσότερο. Παρέμενε όμως στην Οργάνωση παρότι του αποκαλύφθηκε η ταυτότητα της Οργάνωσης και τον Ιούλιο του 1990 έλαβε μέρος στη ληστεία της Τράπεζας Εργασίας στο Περιστέρι.
Η ενέργεια αυτή ήταν αποφασιστική για να συνειδητοποιήσει τη διαφωνία του και να αποχωρήσει από την Οργάνωση και από το αδιέξοδο που ο ίδιος προσωπικά είχε περιέλθει. Αυτοί λοιπόν είναι οι λόγοι που εντάχθηκε στην ομάδα, αυτοί είναι οι λόγοι που διαφώνησε με την ομάδα, αυτοί είναι και οι λόγοι που αποχώρισε από την ομάδα.
Εδώ θέλω να σημειώσω ότι παρόμοιος τρόπος ένταξης στην ομάδα με αυτόν που αναφέρει ο Θωμάς Σερίφης, μας περιγράφει και ένας εκ των συγκατηγορούμενών του αποδέχεται την συμμετοχή του, ο Σωτήρης Κονδύλης αλλά και στην αναγνωστέα προανακριτική του κατάθεση και ο Καρατσώλης.
Κύριε Πρόεδρε, κ.κ. Δικαστές, την ένταξη σε αυτήν την ομάδα ο κατηγορούμενος την χαρακτήρισε με την απολογία του ως πράξη πολιτική που την ενήργησε με βάση την πολιτική θέση και την φιλοσοφία του. Ανήκει στο χώρο της Αριστεράς χωρίς ποτέ του να έχει ενταχθεί επίσημα σε κάποιο Κόμμα. Η ιδεολογία του και η φιλοσοφία του που τον διέπει είναι αναμφισβήτητα η μαρξιστική θεωρία.
Είναι η θεωρία αυτή – επιτρέψτε μου χωρίς να θέλω να πολιτικολογήσω, δεν είναι ο χώρος εδώ, αλλά ούτε να παρερμηνεύσω και τις απόψεις του κατηγορούμενου – είναι η θεωρία αυτή που δέχεται τις σχέσεις των ανθρώπων με την υλική παραγωγή και ότι αυτές οι σχέσεις αποτελούν το θεμέλιο της κοινωνίας. Είναι η θεωρία που δέχεται την ύπαρξη των τάξεων μέσα σε μία κοινωνία και οι οποίες διαμορφώνονται με βάση την σχέση την δικιά τους με την υλική παραγωγή.
Είναι η θεωρία που αποδέχεται την επανάσταση των εργαζομένων ως μοναδικό τρόπο πάλης κατά της εκμετάλλευσης και της αδικίας που προκαλείται από τη συσσώρευση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια λίγων ανθρώπων και εις βάρος των πολλών και ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να αναπτυχθεί αυτή η πάλη είναι ο αγώνας των εργατών για ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αυτής της κοινωνίας και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Επίσης ότι για να υπάρξουν τέτοιες προοπτικές θα πρέπει να αναπτυχθεί ένας έντονος πολιτικός αγώνας του εργαζομένου και κάτω από τις ιστορικές συνθήκες της κάθε χώρας να οδηγήσουν στις ανατροπές αυτές. Προϋπόθεση είναι λοιπόν η ανάπτυξη μιας ταξικής συνείδησης μέσα στην Οργάνωση. Με κίνητρο λοιπόν την ιδεολογία του και σε ηλικία 22 χρονών αφού τα Κόμματα πλέον της παραδοσιακής Αριστεράς δεν τον εκπροσώπευαν εξαιτίας του τρόπου λειτουργίας εντάχθηκε το 1989 στην Οργάνωση.
Στην πορεία ανακαλύπτει την ταυτότητά της, διαφωνεί με τον τρόπο δράσης που αναπτύσσει και αποχωρεί. Όμως είχε διαπράξει ήδη βαρύτατα ποινικά αδικήματα για τα οποία βρίσκεται ενώπιόν σας. Ο κατηγορούμενος ανέλαβε ευθύς εξ αρχής την ευθύνη των πράξεων που του αναλογούν και τούτο διότι το θεωρεί σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας του της υπόστασης της ζωής που συνδέεται τόσο με τις προσωπικές του αντιλήψεις αλλά όσο και με την ιδεολογία την οποία έχει.
Ο Θωμάς Σερίφης στάθηκε ενώπιόν σας και με ειλικρίνεια αναφέρθηκε σε πράξεις ή σε γεγονότα τον οποίο αφορούσαν. Παραδέχθηκε την συμμετοχή του και είναι σε θέση αυτή την στιγμή να δεχθεί και την ποινή που πιθανόν αργότερα θα του επιβάλλετε, μάλλον με βεβαιότητα θα επιβάλλετε θεωρώντας ότι κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, θεωρώντας ότι όλα έχουν και κάποιο αντίστοιχο κόστος και στη συγκεκριμένη περίπτωση η διακινδύνευση του ίδιου στη διάρκεια αυτής της ολιγόχρονης παραμονής του στην Οργάνωση διακινδύνευσε ακόμα και άλλων αγαθών της ζωής του αλλά και άλλων ανθρώπων, είχε και αυτή ένα συγκεκριμένο κόστος ότι κάποια στιγμή πιθανόν να βρισκόταν ενώπιον κάποιου Οργάνου το οποίο άσχετα αν το αναγνωρίζει ή όχι θα έπρεπε να λογοδοτήσει.
Ενώπιόν σας λοιπόν λογοδότησε ο Θωμάς Σερίφης, αποδέχθηκε τις κατηγορίες για τις πράξεις που αυτός έχει διαπράξει, δεν αποδέχθηκε τις πράξεις για τις οποίες του αποδίδονται και δεν τις έχει κάνει και δεν θέλησε να είναι η απολογία του ένα εφαλτήριο για τον σχηματισμό κάποιας κατηγορίας εις βάρος κάποιων εκ των συγκατηγορουμένων του.
Αυτό νομίζω αποτελεί μία στάση ζωής του Θωμά Σερίφη η οποία δεν ξεκίνησε μόνο μέσα από μία ώριμη πολιτική σκέψη την οποία ανέπτυξε από ένα σημείο και μετά. Είναι μία στάση ζωής που τον είχε μάθει να την ζει και τον είχαν δώσει και στο χώρο που γεννήθηκε, που έζησε αλλά και το οικογενειακό του περιβάλλον.
Ο Θωμάς δεν είχε τις ιδιαίτερες γνώσεις παρά μόνο τη θέληση να συμμετάσχει σαν ένας απλός άνθρωπος σε κοινωνικούς αγώνες. Δεν είχε ιδιαίτερες γνώσεις, δεν είχε ιδιαίτερη πολιτική εμπειρία. Ήταν ένας απλός άνθρωπος που θέλησε με τον τρόπο του, με όποιον τρόπο αυτός έκρινε κατάλληλο να βοηθήσει στην ανάπτυξη του Αριστερού Κινήματος ή μιας πάλης κατά της εξουσίας, κατά του συγκεκριμένου κράτους.
Ενήργησε απλά και με υψηλά – θέλω να πιστεύω – πολιτικά κίνητρα. Τίποτε άλλο δεν υπήρξε κίνητρο στις αποφάσεις του και στις ενέργειές του αυτές. Δεν μας αφορούν είμαι υποχρεωμένος όμως να το αναφέρω, ότι λέγονται, ότι αναφέρονται και ότι γράφονται σε τεφτέρια, δεν αφορούν τον Θωμά Σερίφη αυτά. Η μόνη του περιουσία είναι δύο μισθοί οι οποίοι βρίσκονται σε ένα βιβλιάριο της Εθνικής Τραπέζης γύρω στις 500.000.
Ο Θωμάς Σερίφης με την στάση του αυτή πράγματι έδειξε ότι είναι μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση όπως σας είπα αρχικά. Αυτό το επεσήμαιναν και οι μάρτυρες τους οποίους ο ίδιος δεν θέλησε παρά μόνο ελάχιστους να φέρει, ανθρώπους με τους οποίους ήταν δεμένος από τον αδελφό του, από το οικογενειακό του περιβάλλον, των συναδέλφων από την δουλειά και οι άλλοι που ήρθαν από μόνοι τους οι συνάδελφοι που δούλευαν μαζί και τον γνώριζαν από τότε που έχει έρθει στην Αθήνα τον γνώριζαν πολύ καλά.
Εκτός από αυτούς οι οποίοι μας προσέφεραν σημαντικά πράγματα, το γεγονός ότι ο Θωμάς Σερίφης ήταν ένας άνθρωπος που δούλευε και δούλευε για τον επιούσιο και ταυτόχρονα όμως μπορούσε και να κάνει και μια άλλη δεύτερη δουλειά μόνο και μόνο για να μπορεί να συντηρεί τον ίδιο τον εαυτό του και την οικογένειά του, τους γονείς του.
Η ιδιαιτερότητα του Θωμά Σερίφη μετά την απολογία του φάνηκε πλέον ξεκάθαρη και στους συναδέλφους θέλω να πιστεύω της πολιτικής αγωγής οι οποίοι όντως εντεταγμένοι στο καθήκον της υπεράσπισης των εντολέων τους ήταν υποχρεωμένοι και πολλές φορές ξέφυγαν από τα όρια θέλω να πιστεύω μιας πραγματικής εκτίμησης της κατάστασης και βάζοντας όλους και αποδίδοντας κατηγορίες εκεί που δεν έπρεπε.
Κάποιοι εξ αυτών όμως και θέλω να πιστεύω ότι η άποψή τους, δεν θα την χρησιμοποιήσω ως κίνητρο αλλά κάποιοι εξ αυτών είδαν και αντιλήφθηκαν την διαφορετικότητα αυτού του ανθρώπου, την ντομπροσύνη και την παλικαριά αν θέλετε που αυτό το πράγμα του κοστίζει και αναφέρθηκαν σε αυτόν.
Επίσης έγινε πιο ξεκάθαρο το γεγονός μετά την απολογία του και της αντιμετώπισης που είχε ο Θωμάς Σερίφης από μερίδα του Τύπου. Στην αρχή της Δίκης ή πολύ πιο νωρίτερα είχε κατηγοριοποιηθεί, είχε μπει στην κατηγορία των ανθρώπων οι οποίοι ενδεχομένως για να σώσουν κάτι από το τομάρι τους (να το πούμε έτσι) ή να έχουν μία ευνοϊκή υπέρ τους απόφαση από το Δικαστήριο ήταν διατεθειμένοι να προχωρήσουν και σε ανταλλάγματα. Δεν συνέβη αυτό με τον Θωμά Σερίφη.
Επίσης και από τις ερωτήσεις στην εξαντλητική και στην εξονυχιστική θα ήθελα να πω απολογία του ενώπιόν σας ο Θωμάς όχι μόνο δεν έχει ενταχθεί σε κάποια ομάδα ούτε επαναδραστηριοποιήθηκε, όχι μόνο δεν έγινε έμμεσα συνεργάτης αν θέλετε της Εισαγγελικής Έδρας όπως δυστυχώς έμμεσα ακούστηκε και από την πλευρά της υπεράσπισης αλλά τράβηξε τον δικό του δρόμο απέναντι στις πράξεις που είχε κάνει.
Ο Θωμάς Σερίφης δεν προφασίστηκε ούτε δέχθηκε να φτάσει σε ένα σημείο τέτοιο στο οποίο εκτός των άλλων θα έχανε και την προσωπική του υπόληψη. Δεν διαπραγματεύθηκε λοιπόν ούτε συνδιαλέχθηκε με κανέναν κ. Εισαγγελεύ. Ο Θωμάς Σερίφης έχει τον δικό του μοναχικό δρόμο τον οποίο πιστεύω ότι με περηφάνια τον περνά.
Κλείνοντας την αγόρευσή μου θα ήθελα να σας διαβάσω κάτι γιατί αυτό το θεωρώ και το πιο σημαντικό, το οποίο αποδεικνύει πράγματι τον χαρακτήρα του Θωμά Σερίφη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο σημείο αυτό να διακόψουμε για 5 λεπτά.
ΔΙΑΚΟΠΗ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Κύριε Ζούλα έχετε τον λόγο να συνεχίσετε.
Γ. ΖΟΥΛΑΣ: Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε μία φράση που θεωρώ σημαντική, με την οποία αρχίζει ο φίλος μου και γνωστός μου Θωμάς Σερίφης. Το λέω αυτό γιατί με τον Θωμά είμαστε από το ίδιο μέρος, στο ίδιο σχολείο πήγαμε, στα ίδια θρανία καθίσαμε. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα παιδιά.
Έτσι λοιπόν, θα τελειώσω λέγοντας αυτό που άρχισε ο ίδιος. «Αναλαμβάνω την ευθύνη την πράξεων αυτών γιατί πιστεύω πως είναι χρέος μου όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος που παλεύει συνειδητά σε κοινωνικούς αγώνες για μια κοινωνία δημοκρατική και δίκαιη με σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Αλλά και στην περίπτωση που οι πράξεις αυτές δεν σχετίζονταν με τα ιδεολογικά μου πιστεύω, η οικογενειακή μου ανατροφή και η συνείδησή μου δεν θα μου επέτρεπαν να μη δεχθώ τις ευθύνες μου αυτές›. Σας ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κι εμείς σας ευχαριστούμε. Μπορεί να συνεχίσει ο κ. Ράπτης.
Σ. ΡΑΠΤΗΣ: Αξιότιμοι κ.κ. Δικαστές, κ.κ. Εισαγγελείς, θεωρώ χρέος μου να αναφερθώ λίγο στο ότι φαίνεται και είναι ίσως πολυπληθής η Υπεράσπιση του Θωμά Σερίφη, αλλά δεν είναι όμως πολυτελής σε καμία περίπτωση. Το γεγονός ότι είναι πολυπληθής, οφείλεται σε κάποιους λόγους και σε κάποιες συγκυρίες. Μεταξύ αυτών είναι και κάποιοι συναισθηματικοί λόγοι, τουλάχιστον για ορισμένους από μας εδώ.
Αυτό θεώρησα χρέος μου να σας το πω. Παρά το γεγονός ότι και η κα Μπουλιέρη και ο κ. Ζούλας αναφέρθηκαν σε όλο το πλέγμα των υποθέσεων που εμπλέκεται ο Θωμάς, θα περιοριστώ συμπληρωματικά και μόνο σε ορισμένα πράγματα διότι δε νομίζω ότι προσφέρει τίποτα στο να επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα.
Ο Θωμάς Σερίφης σε ηλικία μόλις 22 ετών έρχεται στην Αθήνα να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη με ελπίδες, με αγωνία. Εκείνη την εποχή είναι γνωστό, 1988-89, ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή σκάνδαλα τα οποία δηλητηρίαζαν και συγκλόνιζαν τη ζωή. Αυτό το λέω για να μεταφέρω το κλίμα που όλοι ξέρουμε, που επικρατούσε εκείνη την εποχή.
Ένα κλίμα αβεβαιότητας, ένα κλίμα που και οι πολιτικές ηγεσίες γενικώς των κομμάτων αρκούνταν σε στείρες αντιπαραθέσεις και τίποτε άλλο, πολιτικές θέσεις και τακτικές που ήταν φυσικό να οδηγούν νέους οι οποίοι ήταν ανήσυχοι όπως ο Θωμάς και οι οποίοι αναζητούσαν και έχοντας και μία ιδεολογία βέβαια αυτό το παιδί, αναζητούσε χώρους ώστε να συμμετέχει σε κάποιους αγώνες αλλά πάντα κ.κ. Δικαστές και αυτό το τονίζω γιατί είναι λόγια του Θωμά, δεν είναι λόγια δικά μου, τα έχει πει ευθύς εξαρχής στην προανακριτική, ότι πάντα μέσα από το μαζικό κίνημα επιχειρούσε να δράσει και να αγωνιστεί.
Θα μου πείτε βέβαια, εντάσσεται σε μία ομάδα σε κάποια στιγμή. Ναι, πιστεύοντας όμως ότι με την ένταξή του αυτή θα αφυπνιστεί το μαζικό κίνημα και έτσι θα προχωρήσει μία άλλη δημοκρατική λειτουργία. Έτσι το έβλεπε ο Θωμάς, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι με τον Θωμά, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να σταθούμε στο υποκειμενικό στοιχείο, τη θέση τη συγκεκριμένη που είχε ο Θωμάς εκείνη την εποχή που κατέβηκε στην Αθήνα.
Έτσι λοιπόν, κάποια στιγμή εντάσσεται σε κάποια ομάδα που δεν γνώριζε όπως είναι γνωστό, όπως έχει κατατεθεί, σε ποια ομάδα ήταν. Η πρώτη ενέργεια που συμμετείχε ήταν αυτή των Βριλησσίων σε μία και μόνο έκρηξη. Στη συνέχεια συμμετέχει στο Συκούριο και αμέσως μετά από δυο τρεις μήνες στο Πολεμικό Μουσείο. Οπότε τότε συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στην Οργάνωση της 17Ν.
Θα ήθελα να παρατηρήσω κάποια πράγματα σχετικά με τις ενέργειες του Συκουρίου και του Πολεμικού Μουσείου. Όλοι εδώ μέσα θα θυμόμαστε το κλίμα που επικράτησε όταν έγιναν αυτές οι ενέργειες οι οποίες ήταν και κοντινές η μία με την άλλη. Έχουμε δηλαδή τέλος του ’89 το Συκούριο αρχές του ’90 το Πολεμικό Μουσείο. Δηλαδή τί επικρατούσε στον Τύπο, στα ΜΜΕ, στις συζητήσεις μεταξύ μας, όλοι λέγαμε το ίδιο πράγμα: Μα επιτέλους δεν είναι σε θέση κανείς να προστατεύσει τίποτα;
Δηλαδή αυτός ο εξευτελισμός της κρατικής μηχανής, της κρατικής εξουσίας της ίδιας, αυτό ακριβώς στόχευε ο Θωμάς όταν συμμετείχε σε αυτές τις συνέργιες κ.κ. Δικαστές. Και γελοιογραφίες είχαν κόρον γραφτεί εκείνη την εποχή, διότι αναμφίβολα ο οπλισμός που αφαιρέθηκε από το Συκούριο και πολύ περισσότερο και από το Πολεμικό Μουσείο ήταν οπλισμός που εξ αντικειμένου θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για πράξεις βίας περαιτέρω. ¶λλο τώρα πώς χρησιμοποιήθηκε μετά και τί μέσα εμφιλοχώρησαν στη διάρκεια αυτή και τί γνώσεις ενδεχομένως πολύ αργότερα βέβαια.
Αντικειμενικά όμως, αυτά τα οποία αφαιρέθηκαν από το Συκούριο και από το Πολεμικό Μουσεί ήταν άχρηστα υλικά. Δηλαδή οι ενέργειες αυτές έτειναν αποκλειστικά και μόνο στον ευτελισμό της κρατικής εξουσίας και ο καυτηριασμός της ελληνικής κοινωνίας τότε ήταν ποιος; Η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να διαφυλάξει στοιχειωδώς τα πράγματα του Δημοσίου.
