Σε ποια αστυνομία θα πήγαινε; Τα παραδείγματα που και εσείς είδατε με την υπόθεση Ριανκούρ, όποιο είναι το περιεχόμενο, όπως επίσης και με την προσαγωγή του Τζωρτζάτου στην Ασφάλεια, ό,τι και αν έγινε, είναι ακόμα νωπά στο Δικαστήριό σας. Να θυμίσω ότι η οικογένεια Αγγελόπουλου για τη δύναμη της οποίας δε νομίζω ότι μπορούν να υπάρχουν πολλές αμφισβητήσεις, δεν προσκόμισε στην αστυνομία ένα σημαντικότατο κατά την κρίση της έγγραφο που αφορά τη 17Ν επί 17 χρόνια γιατί, όπως δήλωσε, παράλληλα με το φόβο δεν εμπιστευόταν την αστυνομία;
Μήπως ζητάμε πολλά όμως από έναν άνθρωπο; Του ζητάμε να ζυγίσει το φόβο με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ειδικά όταν είμαστε παρατηρητές και μάλιστα εκ των υστέρων; Του ζητάμε να γίνει ήρωας όταν είμαι βέβαιος πως, προσωπικά για μένα αν αλλάζαμε θέσεις, δεν ξέρω αν θα έπραττα τόσο ηρωικά όσο θα ήθελα;
Το επόμενο ερώτημα που τέθηκα και πρέπει να το απαντήσουμε είναι μήπως τελικά ο Κώστας είναι διανοητικά ασθενής και όσα λέει είναι κατασκευάσματα της φαντασίας του. Από την διαδικασία ενώπιόν σας δεν προέκυψε ότι ο Κώστας Τέλιος έχει πρόβλημα νόησης. Αντίθετα, από τις ιατρικές γνωματεύσεις αλλά και την ίδια του την απολογία, διευκρινίστηκε ότι η ψυχική του νόσος είναι συναισθηματική.
Σπεύδω δε να διευκρινίσω ότι ουδέποτε μέχρι στιγμής επικαλέστηκε διατάραξη των πνευματικών λειτουργιών ή της συνείδησής του είτε ελαττωμένη ικανότητα προς καταλογισμό σε οποιοδήποτε στάδιο και δεν ήταν αυτό ποτέ το περιεχόμενο των αιτήσεων ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης το οποίο υπέβαλλε κατά καιρούς. Θα μπορούσε όμως να το υποστηρίξει ενώπιόν σας. Θα μπορούσε να επικαλεστεί τα φάρμακα που αναμφισβήτητα λάμβανε και λαμβάνει και να σας πει: «Δεν ήξερα τί έλεγα στην αστυνομία, δεν ήξερα τί έλεγα στον ανακριτή, εγώ δεν έχω σχέση με τη 17Ν».
Εξάλλου, φρονώ ότι τα στοιχεία που έχετε θα συνηγορούσαν σε μια τέτοια δήλωση. Ο μόνος που ταυτοποιεί τον Κώστα Τέλιο με τον Μάρκο είναι ο Χριστόδουλος Ξηρός ο οποίος σήμερα αρνείται το περιεχόμενο της απολογίας του. Κανένας άλλος δεν τον ταυτοποιεί, δεν υπάρχει καμία βέβαιη αναγνώριση, έχετε αμυδρές μόνο αναγνωρίσεις στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ που δε στηρίζουν κανονική αναγνώριση και έχουν γίνει και μετά την ομολογία του.
Δεν έχετε γενετικό υλικό δικό του στις γιάφκες. Υπάρχουν δακτυλικά αποτυπώματα σε θήκες παλαιών δισκετών, θυμίζω και πάλι ότι εκ παραδρομής γράφεται ότι υπάρχουν σε θήκη υπολογιστή, το είχα θέσει και στο Δικαστήριό σας, το πειστήριο το αντίστοιχο που προκύπτει. Μιλά για θήκη παλαιά. Έχω φέρει και στο Δικαστήριό σας μια τέτοια παλαιά θήκη, αυτές έχουν σταματήσει από την αρχή της προηγούμενης 10ετίας να κυκλοφορούν, διότι ήταν πολύ εύκαμπτες και είχαν το ελάττωμα ότι ο δίσκος είναι εξωτερικά ακάλυπτος και στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν με τη γνωστή δισκέτα των 3,5 ιντσών.
Ήταν δεδομένη η γνωριμία του με τον Χριστόδουλο Ξηρό. «Δικές μου θήκες με δικά μου δακτυλικά αποτυπώματα κυκλοφορούν δόξα τω θεώ σε πολύν κόσμο›, θα μπορούσαν λοιπόν οι δικές του θήκες να έχουν φτάσει στη γιάφκα μέσω του Σάββα που θα τις είχε δώσει ο Χριστόδουλος. Το βασικότερο: Δεν έχετε δακτυλικά αποτυπώματα στη αυτοκίνητο διαφυγής στην υπόθεση Ανδρουλιδάκη στην οποία σας είπε ο Κώστας Τέλιος ότι «δεν φόρεσα τα γάντια μου από τον πανικό κι έχω πιάσει όλο αυτοκίνητο›.
Όμως δεν υπάρχει κάθε έκθεση τέτοια που να πιστοποιεί ότι υπάρχουν δακτυλικά αποτυπώματα. Ο Κώστας όμως παραμένει σταθερός μέχρι και τώρα και ανέλαβε πλήρως όλες τις ευθύνες του. Από τα στοιχεία αυτά όλα φρονώ ότι προκύπτει ανενδοίαστα ότι μπροστά σας έχετε έναν απολύτως ειλικρινή άνθρωπο που κατέθεσε όσα γνωρίζει και κυρίως δεν κατέθεσε αυτά που δεν γνωρίζει, αν και θα μπορούσε να επωφεληθεί απ’ αυτό. Έναν άνθρωπο που στο διάστημα από τις 10/1/89 (υπόθεση Ανδρουλιδάκη) μέχρι τον Ιούλιο του 1992 (υπόθεση Παλαιοκρασσά) συμμετείχε, ήταν παρών σε τρεις ή τέσσερις αν θέλετε με το Συκούριο πράξη, από τις 33 πράξεις της Οργάνωσης.
Είναι όπως λέγετε και γράφεται «ρουφιάνος› και «προδότης;› Αναμφισβήτητα ναι κ.κ. Δικαστές. Και ποιον ρουφιάνεψε; Τον Κων/νο Τέλιο αποκλειστικά και μόνο και κανένα άλλο. Είναι βέβαιο όμως κ.κ. Δικαστές ότι δεν μπορεί ο Κώστας Τέλιος να θεωρηθεί ειλικρινής και αξιόπιστος για όσα τον επιβαρύνουν ενώ αντιθέτως να θεωρηθεί μη ειλικρινής και μη αξιόπιστος για όσα τον απαλλάσσουν. Θα πρέπει να τον θεωρήσετε είτε ειλικρινή και αξιόπιστο για το σύνολο αυτών που λέει είτε ασθενή που πλάθει ιστορίες και φυσικά η θέση του δεν είναι σε αυτή την αίθουσα.
Τί αποδείχθηκε από την ενώπιόν σας διαδικασία; Καταρχήν φρονώ ότι μόλις χρειάζεται να υπενθυμίσω σε εσάς ότι ασχέτως με την επιστημονική συζήτηση ποιος αποδεικνύει τί στην ποινική δίκη, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αποδεικνύει ο κατηγορούμενος στους ισχυρισμούς που έχει, ο οποίος έρχεται ενώπιόν σας εξοπλισμένος με το τεκμήριο της αθωότητας.
Από τη διαδικασία λοιπόν φρονώ ότι προέκυψαν τουλάχιστον εύλογες αμφιβολίες για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται ο Κων/νος Τέλιός. Ειδικότερα: Συμμετοχή σε εγκληματική Οργάνωση. Δεν αποδείχθηκε η ένταξη του Κώστα Τέλιου στην Οργάνωση 17Ν, από κανένα σημείο δεν προέκυψε πως είχε το δόλο που απαιτείται από το νόμο για να τελέσει περισσότερα του ενός από τα κακουργήματα που υπάρχουν στο σχετικό κατάλογο.
Δεν αποδείχθηκε πως είχε την οποιαδήποτε σχέση με τη 17Ν μετά το 1992. Τα μοναδικά αντικειμενικά δεδομένα που έχετε είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα σε αυτές τις τρεις θήκες δισκετών και η ανυπαρξία αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού από τα κρησφύγετα της Οργάνωσης.
Ακόμα και στα περίφημα βιβλία δεν υπάρχει καμία καταγραφή άσχετα από το ότι μόνο ο συντάκτης όποιος είναι αυτός (γιατί ούτε αυτό απεδείχθη) θα μπορούσε να μας πει με σαφήνεια τι είναι ακριβώς οι καταγραφές και ποια είναι τα ονόματα τα οποία βρίσκονται εκεί. Δεν υπάρχουν λοιπόν εγγραφές στο όνομα «Μαρκ› μετά το 1992.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει δηλώσει ήδη στο Δικαστήριό σας μετά από σχετική ερώτησή μου πως πράγματι υπήρξαν αποχωρήσεις από την 17Ν. Έχω ξεκινήσει με τα πραγματικά περιστατικά κ.κ. Δικαστές για να διευκολύνω την διαδικασία και θα μπω στα νομικά στη συνέχεια. Στη δεύτερη κατηγορία για την διακεκριμένη κατοχή και προμήθεια εκρηκτικών υλών νομίζω ότι δεν αποδείχθηκε ότι ο Κώστας Τέλιος είχε την φυσική εξουσίαση των εκρηκτικών υλών που βρίσκονταν στις γιάφκες.
Αποδείχθηκε πως το βράδυ της αφαίρεσης των εκρηκτικών από το στρατόπεδο του Συκουρίου ο Κώστας Τέλιος δεν βρισκόταν εκεί. Το καταθέτει ο ίδιος δηλώνοντας πως με εξαίρεση την περσινή παραμονή Χριστουγέννων πάντα βρισκόταν στο πατρικό σπίτι με φίλους και συγγενείς. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε ο αδελφός του, όμως κυρίως έχετε την μαρτυρία του Θωμά Σερίφη ο οποίος σας δηλώνει ότι «ξέρω ότι υπήρχε κάποιος Μάρκος, τον Μάρκο όμως αυτόν δεν τον συνάντησα ποτέ›.
Θέλω εδώ να θυμίσω ότι ο Θωμάς Σερίφης δέχεται την παρουσία του στο Συκούριο ενώ αντιθέτως οι Σάββας και Χριστόδουλος Ξηρός και ο Βασίλης Τζωρτζάτος που αναφέρουν τον Κώστα Τέλιο δεν αναφέρουν τον Θωμά Σερίφη ο οποίος όμως ήταν παρών. Αποδείχθηκε ακόμα πως ο Κώστας Τέλιος βρισκόταν πράγματι κάποιες βραδιές πριν από την συγκεκριμένη βραδιά σε στρατόπεδο του Συκουρίου και σε κάποια άλλα στρατόπεδα τα οποία δεν μπορεί να προσδιορίσει ο ίδιος για την κατόπτευση του χώρου.
Η τρίτη κατηγορία αφορά την διακεκριμένη οπλοκατοχή. Ούτε εδώ αποδείχθηκε η φυσική εξουσίαση των όπλων που βρίσκονται στις γιάφκες. Η τέταρτη κατηγορία αφορά την υπόθεση Ανδρουλιδάκη. Κύριοι Δικαστές, πιστεύω ότι αποδείχθηκε ότι ο Κώστας Τέλιος βρισκόταν χωρίς ρόλο στο χώρο της ενέργειας και δεν έφερε όπλο. Δεν έχετε αντίθετη αναφορά από κανέναν συγκατηγορούμενό του. Αντιθέτως ο Σάββας Ξηρός και μεταγενέστερα από την απολογία του Κώστα Τέλιου αναφέρει πως πήρε μέρος και ο Μάρκος ως μαθητευόμενος ενώ μέχρι την απολογία του Κώστα Τέλιου όσοι αναφέρθηκαν στην ενέργεια έκαναν λόγο για δύο άλλους συγκατηγορούμενους.
Η μάρτυρας Ελένη Βαβουράκη καταθέτει πως ο τρίτος, ο Κώστος Τέλιος δεν κρατούσε τίποτα στα χέρια του ενώ βέβαια για πρώτη φορά στο ακροατήριό σας μίλησε για κάποιο νεύμα που έκανε ο Κώστας Τέλιος. Μέχρι τότε μιλούσε μόνο για ερευνητική ματιά στο χώρο. Η ίδια όμως κ.κ. Δικαστές υπέπεσε σε λάθη κατά την κατάθεσή της, λάθη που επεσήμανε και η ίδια η πολιτική αγωγή. Θεώρησε λοιπόν ότι οι τρεις δράστες συγκλίνουν πριν τον πυροβολισμό ενώ έχει καταθέσει και έτσι αναφέρεται και στην κατηγορία ότι συγκλίνανε μετά τον πυροβολισμό και κατά την διάρκεια της αποχώρησης. Σε σχετική ερώτηση δέχθηκε ότι η κατάθεσή της που δόθηκε λίγη ώρα μετά τον συμβάν ήταν πιο κοντά στα γεγονότα και λογικά ήταν και πιο ξεκάθαρη.
Έτσι κι αλλιώς κ.κ. Δικαστές όμως είναι βέβαιο και από την κοινή λογική ότι δεν χρειαζόταν να γίνει κάποιο νεύμα, δεν ήταν ένα χτύπημα κάποιου ανθρώπου που θα περπατούσε στο δρόμο. Ο Εισαγγελέας κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητό του και όποιος άνοιγε το αυτοκίνητό του ήταν ο Εισαγγελέας ο οποίος αποτελούσε και τον στόχο. Έτσι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα για την ταυτότητα του θύματος.
Ο μάρτυρας Χρήστος Καραγιώργος δεν αναφέρει καν για τρίτο πρόσωπο. Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι σκοπός του χτυπήματος ήταν ο τραυματισμός στα πόδια του Κωνσταντίνου Ανδρουλιδάκη και όχι ο θάνατός του. Χρησιμοποιήθηκε 38άρι περίστροφο και όχι 45άρι πιστόλι και οι πυροβολισμοί έγιναν εξ επαφής.
Στην προκήρυξη αναφέρεται ότι πρόκειται περί χτυπήματος και όχι περί ανθρωποκτονίας ενώ ο Σάββας Ξηρός αναφέρεται στην υπόθεση Ταρασουλέα ότι επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή διότι υπήρχε το πρόβλημα με τις επιπλοκές που παρουσιάστηκαν στην υπόθεση Ανδρουλιδάκη. Αποδείχθηκε επίσης ότι ο τραυματισμός του Κωνσταντίνου Ανδρουλιδάκη έγινε πρωί σε κατοικημένη περιοχή με κόσμο και πολύ κοντά στο Λαϊκό Νοσοκομείο στο οποίο να θυμίσω στο Δικαστήριό σας ότι η Ελένη Βαβουράκη η μάρτυρας εκείνο το πρωί πήγαινε και πηγαίνει πάντα με τα πόδια, είναι σχεδόν δίπλα.
Στην αμετάκλητη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου με ενάγουσες τις σημερινές πολιτικώς ενάγουσες αναφέρεται σύμφωνα με το δικόγραφο και το πόρισμα δύο ΕΔΕ πως ο τραυματισμός ήταν βαρύς αλλά όχι θανάσιμος και πως ο θάνατος οφείλεται σε αμέλεια των γιατρών. Θυμίζω επίσης τα δημοσιεύματα της επόμενης ημέρας με τα οποία κυκλοφόρησε και δημοσιεύθηκε η άποψη της Ασφάλειας ότι πρόκειται περί τραυματισμού ακριβώς αφού χρησιμοποιήθηκε 38άρι και χτυπήθηκαν τα πόδια.
Στην Τράπεζα Εργασίας αποδείχθηκε ότι ο Κώστας Τέλιος εισήλθε άοπλος, δεν απείλησε κανέναν και δεν αφαίρεσε χρήματα, ότι κατευθύνθηκε δίπλα το μηχάνημα αυτόματων συναλλαγών με σκοπό να κλείσει τα στόρια, κάτι που δεν έκανε χωρίς όμως να εμποδιστεί από εξωτερικούς λόγους.
Ο Θεόδωρος Νιαβής καταθέτει ότι αμυδρά όσο θυμάμαι θα πρέπει να ήταν κάπου στην είσοδο. Ο Βασίλειος Καλιακμάνης ο Διευθυντής της Τράπεζας καταθέτει πως δεν αποκλείει πως θα μπορούσε να είναι κάποιος δίπλα στο μηχάνημα στο γραφείο του Υποδιευθυντή. Ενώ ο Αλκιβιάδης Γκρίτζας για πρώτη φορά καταθέτει πως το άτομο που ίσως ήταν ο Κώστας Τέλιος ίσως κρατούσε αυτόματο. Αλλά αυτό απεδείχθη ότι δεν ταιριάζει καθόλου και έρχεται σε προφανή αντίφαση με την κατάθεση που είχε δώσει αμέσως τότε το 1989 που αναφέρει πως τα δύο αυτόματα τα κρατούσαν κοντοί και αδύνατοι ενώ φαντάζομαι ότι ο Κωνσταντίνος Τέλιος όπως και ο ίδιος δέχθηκε σαφώς δεν μπορεί να θεωρηθεί κοντός.
Ο Σάββας Ξηρός αναφέρει ο ίδιος ότι ο ρόλος του Κώστα Τέλιου ήταν κλείσει τα κουρτινάκια ενώ προκύπτει πράγματι και από τις φωτογραφίες της Τράπεζας τις οποίες ζήτησα να επισκοπήσετε εκείνη την στιγμή, η διαρρύθμιση περιγράφει στις απολογίες του ο Κώστας Τέλιος και τα στόρια τα οποία δεν είχε και κανένα λόγο να θυμάται ιδιαίτερα από την πρώτη στιγμή αν δεν αποτελούσαν το πεδίο της δικής του δράσης.
Στην υπόθεση Παλαιοκρασσά αποδείχθηκε ότι ήταν παρών στην συγκεκριμένη ενέργεια που υπέδειξε χωρίς ρόλο και χωρίς όπλο. Το κατέθεσε ο ίδιος. Δεν προκύπτει από κανένα άλλο στοιχείο κάτι αντίθετο, ούτε καν βέβαια και η συμμετοχή του σε κείνη την πράξη. Στο ότι από την θέση που βρισκόταν δεν είχε ρόλο να διευκολύνει την διαφυγή συνηγορεί και η απλή λογική. Είναι βέβαιο ότι στην συγκεκριμένη πράξη δεν μπορεί να τεθεί θέμα διαφυγής διότι το χτύπημα θα γινόταν με τηλεχειρισμό και η οποιαδήποτε διαφυγή ήταν σαφώς εξασφαλισμένη μέσα στον πανικό που θα επικρατούσε και επικράτησε όντως.
Τελευταία κατηγορία είναι η κατηγορία των διακεκριμένων κλοπών. Εδώ θεωρώ ότι καλύφθηκε επαρκώς από την Εισαγγελική πρόταση και πράγματι δεν είναι δυνατόν να διαγνωσθεί ποιος τελούσε κάθε φορά τις κλοπές. Θα κάνω όμως μια παρατήρηση κ.κ. Δικαστές. Ποιες κλοπές; Στο Δικαστήριό σας δεν αποδείχθηκε ούτε από έγγραφα, ούτε από μάρτυρες ότι έγινε οποιαδήποτε κλοπή, καμία απολύτως και μάλιστα κακουργηματική.
Είναι βέβαιο ότι οι κλοπές χαρακτηρίστηκαν κακουργηματικές για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της παραγραφής ιδιαιτέρως μάλιστα όταν οι κλοπές της τελευταίας πενταετίας εισάγονται στο Δικαστήριό σας ως απλές κλοπές και μάλιστα για κατηγορουμένους που μέχρι πριν 5 χρόνια τελούσαν κακουργηματικές κλοπές.
Βεβαίως θα μπορούσαμε να κάνουμε μεγάλη συζήτηση για το ζήτημα συρροής μεταξύ του 187 και του 374 και του άρθρου 13 για το κατ’ επάγγελμα με την υποδομή που έχει διαμορφωθεί. Αλλά φρονώ ότι αυτό παρέλκει στην παρούσα φάση. Αυτά κατά την άποψή μου αποδείχθηκαν στην Δίκη. Το πρόβλημα τώρα είναι πώς θα τα αξιολογήσουμε στο νομικό επίπεδο.
Πρώτη κατηγορία λοιπόν είναι η συμμετοχή σε εγκληματική Οργάνωση. Το Δικαστήριό σας βέβαια έχει κρίνει ήδη ότι δεν τίθεται ζήτημα αντισυνταγματικότητας του συγκεκριμένου άρθρου λόγω αοριστίας της άδικης πράξης όπως είχαμε ζητήσει. Παραμένει βέβαια ανοιχτό το ζήτημα της οριοθέτησης της δράσης του μέλους και του απλού συνεργού. Πέρα όμως από τον προσδιορισμό δεν αμφισβητείται ότι η φύση του εγκλήματος του 187 είναι τυπικό έγκλημα, δηλαδή ένα έγκλημα συμπεριφοράς. Χρόνος τέλεσης λοιπόν θα πρέπει να θεωρηθεί ο χρόνος που ο δράστης επιδεικνύει την συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται άδικη.
Στην προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκε ότι ο χρόνος αυτός -στην περίπτωση που πράγματι θεωρήσετε ότι υπήρχε τέτοια συμπεριφορά- σταματά το 1992. Είναι άραγε όμως ορθή η κρίση του Συμβουλίου Εφετών ότι οι κατηγορούμενοι παρέμειναν μέλη της Οργάνωσης μέχρι τη σύλληψή τους δεδομένου ότι καθόλου αυτό το χρονικό διάστημα δεν προέβησαν σε καμία φανερή ενέργεια που να δείχνει σαφή και σταθερή βούληση αποχωρήσεως; Τέτοια δεν συνιστά μόνιμη συμμετοχή κάποιου ως αυτουργού ή συνεργού σε τρομοκρατική πράξη της Οργανώσεως.
Τα ερωτήματα τα οποία αμέσως γεννούνται είναι τρία. Ο Κώστας Τέλιος δεν αναφέρεται σε καμία ενέργεια της Οργάνωσης μετά το ΄92 αν και όλες οι ενέργειες έχουν αποδοθεί σε κατηγορουμένους. Δεν έχετε καμία ορφανή ενέργεια τουλάχιστον από το διάστημα μετά το ΄92. Ποιο λοιπόν είναι το περιεχόμενο της δράσης του Κωνσταντίνου Τέλιου ως μέλος; Τι ακριβώς υποτίθεται ότι έκανε 10 χρόνια; Αυτό πρέπει να προκύψει θετικά και όχι αποθετικά και δεν νομίζω ότι αποδείχθηκε κάτι τέτοιο.
Το δεύτερο ερώτημα είναι: είναι δυνατόν να απαιτείται επίσημη αποχώρηση από την Οργάνωση όταν δεν απαιτείται επίσημη ενέργεια για την ένταξη στην Οργάνωση; Στη περίπτωση αυτή θα ήταν υποχρεωτική η αυτονεχοποίηση παρά τις σχετικές διατάξεις και των άρθρων 273 παράγραφος 2 και 223 παράγραφος 4 το δικαίωμα σιωπής του κατηγορουμένου και του δικαίωμα του μάρτυρα να μην απαντήσει.
Το βασικότερο ερώτημα το οποίο μάλλον έχει ανακύψει είναι: είναι δυνατή η τέλεση του εγκλήματος του άρθρου 187 δια παραλήψεως; Η απάντηση φρονώ πως είναι αρνητική κ.κ. Δικαστές καθώς για την παράληψη θα πρέπει να συντρέχουν οι όροι του άρθρου 15. Δηλαδή θα πρέπει να έχει μία ιδιαίτερη νομική υποχρέωση οι οποίες όμως διατάξεις του άρθρου 15 σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εφαρμοστούν σε τυπικά εγκλήματα. Πρέπει να έχετε έγκλημα το οποίο έχει και αποτέλεσμα.
Βεβαίως σε αυτή την περίπτωση όλοι μας τελούσαμε το συγκεκριμένο αδίκημα αφού παραλείπαμε πανηγυρικώς τόσα χρόνια να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε μέλη της συγκεκριμένης Οργάνωσης. Εάν υποστηριχθεί ότι είναι αναγκαία η ένταξη και πρέπει μετά να υποστηρίξεις ότι βγήκες τότε φρονώ ότι θα προσθέσουμε ανεπίτρεπτα όρους στην αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος. Κατά συνέπεια θεωρώ κ.κ. Δικαστές ότι δεν θα μπορεί να υπάρχει κατηγορία για το άρθρο 187.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτουμε για μισή ώρα.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί.
Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Επειδή έχω ένα πρόβλημα αύριο με το ΙΚΑ θα σας παρακαλούσα να μου επιτρέψετε να φύγω στις 11:30 αύριο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα το πείτε αύριο για να εκπροσωπηθείτε από κάποιον συνήγορο. Όπως ξέρετε μπορούμε πια να τα κάνουμε αυτά.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτά δεν είναι τίποτα, άλλα βλάπτουν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τον αφήνουμε τον άνθρωπο τώρα;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν σας λέω τίποτα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να καταλάβω κι εγώ κ. Εισαγγελεύ, σε ποιον δεν λέτε τίποτα; Στον κ. Πρωτέκδικο;
Ν. ΠΡΩΤΕΚΔΙΚΟΣ: Όχι, εγώ είμαι ο μόνος που δεν μετέχει αυτή την στιγμή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνεχίζει την αγόρευσή του ο κ. Πρωτέκδικος.
Ν. ΠΡΩΤΕΚΔΙΚΟΣ: Κύριοι Δικαστές, στην δεύτερη κατηγορία που έχουμε, την προμήθεια εκρηκτικών από την αξιολόγηση του υλικού όπως σας προείπα κατά την άποψή μας προκύπτει ότι εκείνο το βράδυ δεν βρισκόταν ο Κώστας Τέλιος στο Συκούριο. Εάν κρίνεται ότι η προηγούμενη συμπεριφορά του όμως, δηλαδή η κατόπτευση του χώρου 1-2 βράδια πριν συνιστά κάποιο αδίκημα τότε φρονώ ότι η πράξη αυτή θα μπορούσε να συνιστά μόνο το αδίκημα της τιμωρητής προπαρασκευαστικής πράξης, της διακεκριμένης προμήθειας εκρηκτικών η οποία προβλέπεται ως πλημμέλημα στο άρθρο 15 παράγραφος 2 του νόμου 2168 και καθώς δεν έχει ανασταλεί νομίμως η παραγραφή, η προθεσμία της 5ετούς παραγραφής πρέπει να παύσετε οριστικά την ποινική δίωξη.
Η πράξη που μάλλον θα μας απασχολήσει λίγο περισσότερο είναι η πράξη εναντίον του Εισαγγελέα Κωνσταντίνου Ανδρουλιδάκη και τον σωστό, ορθό νομικό χαρακτηρισμό που πρέπει να προσλάβει αυτή η πράξη. Πριν από τον σεισμό της Αθήνας το 1999 δεν είχε εμφανιστεί κάποια σοβαρή αμφισβήτηση για το πότε υπάρχει ενδεχόμενος δόλος και πότε υπάρχει αμέλεια. Ούτε καν κατά την διάρκεια του σεισμού την επόμενη ημέρα καθώς η δίωξη που ασκήθηκε ήταν για ανθρωποκτονίες και σωματικές βλάβες φυσικά από αμέλεια.
Το πρόβλημα είναι όταν συνειδητοποιήθηκε ότι έχει παρέλθει πλέον ο χρόνος, η 5ετία από την παράβαση των κανόνων οικοδομής και ως μόνη λύση πλέον προέβαλε ο ενδεχόμενος δόλος ο οποίος δυστυχώς συστηματικά έκτοτε χρησιμοποιείται τόσο για να ξεφύγουμε από τον σκόπελο της παραγραφής όσο επίσης και να έχει δυνατότητα ο Ανακριτής να επιβάλλει την προσωρινή κράτηση και συνήθως σε περιπτώσεις που υπάρχει έντονο το στοιχείο της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Με την θεώρηση αυτή του ενδεχόμενου δόλου που αρχίζει και επικρατεί με την οποία εφόσον πράττεις, εφόσον μάλλον θεωρείς ως ενδεχόμενο κάτι αλλά το πράττεις άρα το αποδέχεσαι θεωρώ κ.κ. Δικαστές ότι αποκλείεται πλέον το βουλητικό στοιχείο και δεν υπάρχει πλέον χώρος στην ελληνική έννομη τάξη για την ενσυνείδητη αμέλεια αφού κάθε ενέργεια σημαίνει αναγκαστική αποδοχή του αποτελέσματος.
Όπως συμβαίνει με όλες τις διαθετικές έννοιες ο ανθρωποκτόνος δόλος πρέπει να συνάγεται από ενδείξεις εμπειρικά παρατηρήσιμες οι οποίες να δημιουργούν απόλυτη βεβαιότητα σε σας ότι ο δράστης γνώριζε ως ενδεχόμενο έστω ότι με την πράξη του θα προκαλείτο κάποιο αποτέλεσμα, ο θάνατος ανθρώπου στην προκειμένη περίπτωση και ότι αποδεχόταν το αποτέλεσμα αυτό.
Τα αντικειμενικά στοιχεία με βάση τα οποία μπορεί να συναχθεί ο ανθρωποκτόνος δόλος του δράστη είναι σωρευτικά. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, το μέρος του σώματος το οποίο ο δράστης κατεύθυνε την ενέργειά του, η απόσταση που υπήρχε μεταξύ του δράστη και του θύματος και η φορά του χτυπήματος και η ένταση της πράξης.
Τα στοιχεία αυτά θα πρέπει στο σύνολό τους να δείχνουν ότι ο δράστης έκανε ότι ήταν κατά την κοινή αντίληψη δυνατόν για να σκοτώσει το θύμα. Έθεσε δηλαδή τόσους όρους κινδύνου για την ζωή του ώστε η πιθανή αποφυγή του θανάτου να εναπόκειται πλέον ουσιαστικά στην τύχη. Πάντως θεωρώ ότι είναι σημαντικό ότι για την διαπίστωση του δόλου θα πρέπει να αξιολογείται το σύνολο των εμπειρικά παρατηρήσιμων ενδείξεων τόσο αυτών που ωθούν στην αποδοχή του δόλου όσο και εκείνων που αποσταθεροποιούν αυτές τις ενδείξεις και δημιουργούν τις εύλογες αμφιβολίες για το δόλο του δράστη.
Δεν πρέπει βέβαια να παραγνωρίσουμε το γλωσσικό κριτήριο. Το άρθρο 299 λέει «όποιος με πρόθεση σκότωσε άλλον›. Θεωρώ κ.κ. Δικαστές ότι είναι δύσκολο να θεωρηθεί ότι τελεί τέτοια πράξη όποιος έχει στην διάθεσή του ως στόχο ολόκληρο το σώμα αλλά στρέφει το όπλο και μάλιστα μικρού διαμετρήματος στα πόδια. Ελπίζοντας άραγε σε τι; Μήπως θα καταφέρει να τρώσει την ιγνυακή αρτηρία και να σκοτώσει τελικά το θύμα;
Στην επίθεση Ανδρουλιδάκη όπως ήδη σας είχα προαναφέρει στην ουσιαστική αξιολόγηση σκοπός ήταν η σωματική βλάβη του Εισαγγελέα στην περιοχή των ποδιών. Αυτό προκύπτει από την απολογία του Κώστα Τέλιου, από την απολογία του Βασίλη Τζωρτζάτου, από την προκήρυξη της Οργάνωσης, από την επιλογή του όπλου και από την επιλογή του σημείου του σώματος με δεδομένη την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα στον δράστη και στο θύμα.
Φρονώ ότι σε καμία περίπτωση κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να θεωρηθεί ο τραυματισμός στα πόδια ως απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ήδη ο νομοθέτης με το νεαρό 369/2003 θεωρεί ότι τα κάτω άκρα δεν είναι ζωτικά όργανα. Η βασική πράξη στην περίπτωση Ανδρουλιδάκη είναι επικίνδυνη σωματική βλάβη και αυτό καλύπτει ο δόλος του αυτουργού σύμφωνα με το σχέδιο της Οργάνωσης. Αυτό γνώριζε και ο Κώστας Τέλιος άσχετα εάν δεν το αποδέχθηκε κιόλας.
Τόσο η βαριά σωματική βλάβη όσο και η θανατηφόρος σωματική βλάβη αποτελούν εγκλήματα εκ του αποτελέσματος και όπως ξέρετε πολύ καλά θα πρέπει να οφείλονται σε αμέλεια του αυτουργού. Δεν θα αναφερθώ σε τυχόν αμέλεια του αυτουργού ούτε στην διακοπή του αιτιώδους συνδέσμου λόγω της αμέλειας των γιατρών αφού αυτά κατά βάση αφορούν τον αυτουργό της πράξης και όχι τον συμμέτοχο.
Το ζητούμενο εδώ είναι εάν είναι δυνατή η απλή συνέργια σύμφωνα με το βούλευμα σε ένα τέτοιο έγκλημα. Η άποψή μου είναι πως κάτι τέτοιο είναι απαγορευμένο. Η επέκταση της εξ αμελείας ευθύνης για το βαρύτερο αποτέλεσμα και στο συμμέτοχο και η αναλογική εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 29 του Ποινικού Κώδικα θα αντίκειται στην γνωστή αρχή «nulla crime nulla poena sine lege›.
Συνεπώς ξέχωρα από την κρίση σας για τον αυτουργό, για τον συμμέτοχο η πράξη (για τον Κώστα Τέλιο δηλαδή) πρέπει να χαρακτηριστεί απλή συνέργια σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και καθώς δεν έχει ανασταλεί νομίμως η προθεσμία για την παραγραφή να παύσετε οριστικά την ποινική δίωξη.
Στην Τράπεζα Εργασίας είναι γνωστό πως η συναυτουργία προϋποθέτει και πράξη από την αντικειμενική υπόσταση. Εδώ είναι το παράπονό μου αν θέλετε και στην Εισαγγελική πρόταση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Κώστας Τέλιος ούτε απείλησε, ούτε αφαίρεσε. Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να κλείσει τα κουρτινάκια της Τράπεζας για να μην είναι ορατή η ληστεία από όσους βρίσκονταν έξω από το Κατάστημα.
Όμως όπως αποδείχθηκε ο Κώστας Τέλιος δεν έκλεισε τα κουρτινάκια όπως επιβεβαιώνει και ο Σάββας Ξηρός, χωρίς αυτό να προέλθει από εξωτερικά εμπόδια αλλά ήταν αποτέλεσμα της δικής του βούλησης αφού έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχε δόλο να τελέσει ληστεία ή να συμμετέχει σε τέτοια είδους πράξη.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν υφίσταται καμία συνδρομή του Κώστα Τέλιου προς τους αυτουργούς της ληστείας και δεν αποτελεί η πράξη του ή καλύτερα η μη πράξη του συμμετοχή όπως αργότερα θα αναφερθώ αναλυτικά για το θέμα των συμμετοχών. Εάν όμως χαρακτηρίσετε στην συγκεκριμένη περίπτωση τη συμμετοχή του απλή συνέργια νομίζω ότι υφίσταται ένα ζήτημα εφαρμογής του άρθρου 44 δηλαδή υπάρχει μία υπαναχώρηση από μη πεπερασμένη απόπειρα την οποία πρέπει να κρίνετε ατιμώρητη.
Γενικά τώρα θέματα τα οποία νομίζω ότι απασχολούν την υπεράσπιση του Κώστα Τέλιου. Το πρώτο ζήτημα είναι εάν αποτελεί η απλή φυσική παρουσία απλή συνέργια κατά το άρθρο 47 του Ποινικού Κώδικα. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε και επαναλαμβάνω εν τάχει ο λόγος τιμώρησης της συμμετοχής είναι η επίδραση της πράξης του συμμετόχου στην επέλευση του αποτελέσματος, να απαιτείται δηλαδή να υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της συνδρομής και της πληρώσεως της αντικειμενικής υποστάσεως.
Ο δόλος του απλού συνεργού είναι διπλός και περιλαμβάνει αφενός την παροχή συνδρομής στον αυτουργό και αφετέρου την εκτέλεση της κύριας δράσης από τον αυτουργό. Συνέργια εξ αμελείας είναι βεβαίως νοητή αλλά δεν τιμωρείται από τον Ποινικό Κώδικα.
Το ερώτημα είναι: είναι δυνατή τελικά η συμμετοχή με παράλειψη; Στο άρθρο 47 προβλέπεται η παροχή συνδρομής, δηλαδή προβλέπεται μία θετική ενέργεια. Εφόσον ο νομοθέτης δεν προέβλεψε ρητά την δυνατότητα συμμετοχής με παράλειψης θα αποτελούσε ανεπίτρεπτη επέκταση του αξιοποίνου να δεχθούμε ότι μπορούμε να έχουμε τέτοια παράλειψη αν δεν συντρέχουν οι όροι του άρθρου 15 του Ποινικού Κώδικα.
Τα Δικαστήρια συνήθως πραγματικά αναζητούν την συνδρομή της ιδιαίτερης νομικής υποχρεώσεως στο πρόσωπο του φερομένου ως συμμετόχου ως αναγκαίο όρο. Διαφορετικά θα είχαμε την ανεπίτρεπτη διεύρυνση του αξιοποίνου της συμμετοχής πέρα και έξω από τα όρια που διαγράφει γι αυτά ο νόμος.
Υπάρχουν όμως βέβαια περιπτώσεις των Δικαστηρίων στις οποίες φαίνεται να επιχειρήθηκε να υπερβούν τα Δικαστήρια την αδυναμία θεμελίωσης από θετικής συνέργιας λόγω της έλλειψης της απαιτούμενης ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης με μία εύκολη κατάφαση απλής συνέργιας με την μορφή ψυχικής συνδρομής. Πρόκειται δηλαδή για περιπτώσεις που ο συμμέτοχος απλώς βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος και χωρίς να επέχει κάποια ιδιαίτερη νομική υποχρέωση για την προστασία του εννόμου αγαθού δεν έκανε τίποτα να παρεμποδίσει τον δράστη. Οπότε θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε έτσι, δηλαδή χωρίς άλλο στοιχείο στην ενθάρρυνση και με αυτή την έννοια κρίθηκε ως απλός συνεργός.
Έτσι όμως φυσικά υπάρχει ο κίνδυνος να παρακαμφθεί η αναγκαιότητα συνδρομής της ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης σε περιπτώσεις που αυτό που κάνει ο συμμέτοχος είναι απλώς να παραλείπει κάτι. Έτσι θα διευρύνετε όμως ανεπίτρεπτα τα όρια της συμμετοχικής ευθύνης αφού η απλή παρουσία του δράστη για να συνιστά ψυχική συνέργια θα πρέπει να αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι και με μεγάλη προσοχή φυσικά ότι πράγματι λειτούργησε ως ψυχική συνδρομή στον αυτουργό, δηλαδή ότι εμψύχωσε τον αυτουργό και χωρίς την δική του ενθάρρυνση είτε θα ήταν πολύ δύσκολη η πραγμάτωση της πράξης από τον αυτουργό, είτε θα ματαιωνόταν κιόλας.
Δεν υφίσταται συνέργια παραδείγματος χάρη όταν δεν ενισχύεται καθόλου ο αυτουργός, όταν έχει αποφασίσει ότι θα κατατροπώσει το θύμα του και δεν χρειάζεται καμία ενθάρρυνση. Στην περίπτωση αυτή θα κινδυνεύαμε να έχουμε τιμώρηση του φρονήματος και πολύ περισσότερο γι αυτό το λόγο ακριβώς και η απλή παρουσία δεν μπορεί να τιμωρηθεί.
Γι αυτούς τους λόγους φρονώ ότι η παρουσία του Κώστα Τέλιου στην ενέργεια κατά Παλαιοκρασσά και στην Τράπεζα Εργασίας όπως σας είπα δεν αποτελεί απλή συνέργια σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες περιπτώσεις αν κρίνεται ότι δεν έχει έλθει παραγραφή σύμφωνα με την κρίση που θα κάνετε για τον ορθό νομικό χαρακτηρισμό της πράξης.
Αν όμως κ.κ. Δικαστές κρίνετε ότι ο Κώστας Τέλιος υπήρξε απλός συνεργός σε όλες ή σε κάποιες από τις παραπάνω πράξεις πρέπει να θυμίσω στο Δικαστήριό σας την διάταξη του άρθρου 32 για την κατάσταση ανάγκης που αποκλείει τον καταλογισμό. Το περιεχόμενο και η ερμηνεία του σας είναι ασφαλώς γνωστά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Κώστας Τέλιος υπήρξε δέκτης σοβαρότατων απειλών κατά της ζωής του από μία Οργάνωση ιδιαιτέρως επικίνδυνη όπως όλοι δέχεστε αλλά και κατά της ζωής των μελών της οικογένειάς του γεγονός που συνιστά αναμφισβήτητα κατάσταση ανάγκης καθώς τα προσβαλλόμενα έννομα αγαθά ήταν ανάλογα κατά είδος και σπουδαιότητα με τα απειλούμενα έννομα αγαθά.
Παρεμφερή απόφαση έχει εκδώσει το Γερμανικό Ακυρωτικό. Είναι μία απόφαση του Γερμανικού Ακυρωτικού 25/5/1992 δημοσιευμένα στα «Ποινικά Χρονικά ΜΒ› σελίδα 1127 σύμφωνα με την οποία συντρέχει κατάσταση ανάγκης που αίρει τον καταλογισμό όταν ο δράστης εξαναγκάζεται να συμπράξει ανθρωποκτονία επειδή απειλείται με απώλεια της δικής του ζωής.
Στην συγκεκριμένη μάλιστα πράξη κ.κ. Δικαστές ο κατηγορούμενος υπήρξε και ο αυτουργός της πράξης. Ακόμα κι αν δεχθείτε πως η απειλή αυτή δεν ήταν πραγματική αλλά ήταν αποτέλεσμα της υπερευαισθησίας του Κώστα Τέλιου και λανθασμένα την εξέλαβε έτσι, βρισκόμαστε πλέον μπροστά σε μία νομιζόμενη κατάσταση ανάγκης που αποκλείει τον δόλο και κατά συνέπεια θα πρέπει να εξετάσετε εάν μπορεί να κηρυχθεί ένοχος για πράξεις που δεν απαιτούν στην υποκειμενική τους υπόσταση δόλο.
Νομίζω ότι μόνο οι περιπτώσεις ανθρωποκτονίας εξ αμελείας θα μπορούσαν σε ένα τέτοιο πλαίσιο να διερευνηθούν αλλά γι αυτές πρέπει να παύσει οριστικά η ποινική δίωξη λόγω παραγραφής. Εάν παρά ταύτα και όλα αυτά κρίνετε ότι υπάρχουν πράξεις και συμμετοχή του Κώστα Τέλιου στην εγκληματική Οργάνωση μέχρι το 1992 και ότι πρέπει να κηρυχθεί ένοχος όλων ή κάποιων από τις υπόλοιπες πράξεις για τις οποίες κατηγορείται το Δικαστήριό σας φρονώ ότι πρέπει να εφαρμόσει το άρθρο 17 του νόμου 1916/90 που σύμφωνα με το οποίο (επειδή έχει καταργηθεί απλώς το θυμίζω) όποιος διέπραξε εγκλήματα που αναφέρονται στον παρόντα νόμο ή άλλα συναφή προς αυτά απαλλάσσεται από κάθε ποινή, αν πριν ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του αποχωρήσει από την ομάδα ή την Οργάνωση και δώσει πληροφορίες για τα πρόσωπα, την οργανωτική δομή και την δραστηριότητά τους και κατ’ αυτόν τον τρόπο συντελέσει στην εξάρθρωσή τους.
Σε περίπτωση που δεν συντελεστεί εξάρθρωση της ομάδας ή της Οργάνωσης ή οι πληροφορίες συντέλεσαν μόνο στην ματαίωση σχεδιαζόμενης εγκληματικής πράξης το προβλεπόμενο στο νόμο ανώτατο όριο ποινής μειώνεται στο ήμισυ επειδή, σε ποινή ισόβιας κάθειρξης επιβάλλεται ποινή κάθειρξης μέχρι 15 ετών μη αποκλειομένης εφαρμογής διατάξεως 84 του Ποινικού Κώδικα.
Μπορεί όμως το Δικαστήριο εκτιμώντας την μεταμέλεια, τις ειδικές περιστάσεις και την προσωπικότητα του δράστη να τον κρίνει ατιμώρητο. Η δε παράγραφος 2 ορίζει ότι οι διατάξεις του πρώτου και δεύτερου εδαφίου της προηγούμενης παραγράφου εφαρμόζονται αναλόγως και στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος μετά την άσκηση ποινικής διώξεως και μέχρι να καταδικαστεί αμετακλήτως έδωσε τις ανωτέρω πληροφορίες.
Μεταξύ των εγκλημάτων που υπήρχαν σε αυτό το νόμο είναι η σύσταση τρομοκρατικής τότε και εγκληματικής Οργάνωσης δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων με σκοπό την διάπραξη κατ’ εξακολούθηση ή σωρευτικά πλην άλλων ανθρωποκτονίας, αρπαγής προσώπων, εμπρησμού κλπ. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε με το άρθρο 35 του νόμου 2172 και η ισχύς του οποίου άρχισε από την δημοσίευσή του, δηλαδή 16/12/93.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Κώστας Τέλιος απεχώρησε από την Οργάνωση το 1992 και συνεπώς καταλαμβάνεται από τον 1916. Παρουσιάστηκε στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης αυθορμήτως πριν ασκηθεί σε βάρος του ποινική, προσωποποιημένη όμως φυσικά, δίωξη και έδωσε πληροφορίες για πρόσωπα, για την οργανωτική δομή και την δραστηριότητα της Οργάνωσης. Κατέθεσε όσα γνώριζε και με τον τρόπο αυτό συνετέλεσε στην εξάρθρωσή της η οποία πανηγυρικά επιβεβαιώνεται διαρκώς από όλους και σε κάθε περίπτωση.
Κατά συνέπεια το Δικαστήριό σας θα πρέπει να τον απαλλάξει από κάθε ποινή. Εάν κρίνετε βεβαίως ότι ο Κώστας Τέλιος είναι ένοχος κάποιων από τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται και δεν συντρέχουν λόγοι αποκλεισμού του αξιοποίνου ή εξάλειψης του αξιοποίνου θα πρέπει λόγω της ιδιαιτερότητας του δικονομικού μας συστήματος σε αυτό το σημείο να ζητήσω να του αναγνωρίσετε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμελείας για τους λόγους που έχει αναφέρει ήδη η εισαγγελική αρχή και της καλής συμπεριφοράς για μεγάλο χρονικό διάστημα περίπου 10 έτη.
Γι αυτήν την καλή συμπεριφορά σας κατέθεσαν οι μάρτυρες τόσο για την δράση του στο σχολείο όσο και για την προσπάθειά του μέσα από το έργο του να λυτρωθεί. Ο «Απών› το ποίημα του Κώστα Τέλιου τελειώνει ως εξής:
«Όμως είναι, που να! πώς να το πω; Εγώ δεν ήμουν και είναι που μια μικρή, έστω λεπτότατη και ανεπαίσθητη διαφορά και ένα βήμα που δεν έκανες ποτέ σου όπου μπορεί να είναι ο κόσμος όλος και να αρκεί ώστε να ζήσεις τη ζωή σου νικημένος›.
Κύριοι Δικαστές, ο Κώστας είναι πραγματικά μία τραγική μορφή. Στην ηλικία των 23 ετών οι πολιτικές του αναζητήσεις τον έφεραν κοντά σε μία ομάδα με την οποία τελικώς διαφωνούσε πολιτικά όπως αναλυτικά σας εξέθεσε. Βίωσε την βία και τα αποτελέσματά της τόσο στον εαυτό του όσο και σε συνανθρώπους μας και στιγματίστηκε ανεξίτηλα για όλη του τη ζωή αφού το σύστημα αξιών του βρέθηκε σε τραγική αντίθεση με την παρουσία του σε ενέργειες της 17Ν.
Μπροστά σας δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξεφύγει από την δικαιοσύνη των ανθρώπων μετανοώντας ευκαιριακά. Μπροστά σας βρίσκεται ένας άνθρωπος που μετά από βαθύτατη ενδοσκόπηση έχει μετανοήσει βαθύτατα γι αυτό κυρίως που δεν έκανε γιατί δεν μπόρεσε να βρει την δύναμη να σταματήσει άσκοπες βίαιες ενέργειες.
Είναι αλήθεια πως δεν μπόρεσε να επανορθώσει και πώς θα μπορούσε άλλωστε το κακό που προκλήθηκε στις οικογένειες των θυμάτων. Προσπάθησε όμως να επανορθώσει μέσα από το σχολεία διαπαιδαγωγώντας σωστά τους μαθητές του ώστε μέσω της ατομικής βελτίωσης να βελτιωθεί η κοινωνία μας. Και τα κατάφερε κ.κ. Δικαστές τιμώντας την ευκαιρία που του έδωσε η πολιτεία και αυτός είναι ο λόγος που οι γονείς των μαθητών του είναι έτοιμοι να τον δεχθούν ξανά στο σχολείο του.
Ο Κώστας κρατείται όχι από το 2002 αλλά από το 1988 ύστερα από αμετάκλητη απόφαση της συνείδησής του και θα συνεχίσει να κρατείται μέχρι το τέλος της ζωής του. Εμπιστεύθηκε την πολιτεία και φρονώ ότι η εκπροσώπως σας ζητά να τον εμπιστευθείτε και να του δώσετε την ευκαιρία να προχωρήσει στη ζωή του και στην προσπάθειά του να επανορθώσει το όποιο κακό έχει κάνει. Ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κι εμείς σας ευχαριστούμε κ. Πρωτέκδικε. Η κα Δαλιάνη θα μιλήσει;
Ν. ΠΡΩΤΕΚΔΙΚΟΣ: Όχι κ. Πρόεδρε, μόνο εγώ θα μιλήσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τελειώσαμε δηλαδή. Αύριο θα είναι ο κ. Σταμούλης και η κα Ευαγγελία Σταμούλη. Δεν έχουμε κανέναν άλλον σήμερα εδώ. Δεν θέλει ο κ. Ρουμελιώτης. Διακόπτουμε για αύριο στις 09:00.
