Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να ψάξουμε παίρνοντας υπόψη και αυτό που είπατε, λογικές ρυθμίσεις. Και θα σας πω αμέσως τί προτείνω για κάθε έναν από τους δυο κατηγορουμένους που μου ανέθεσαν την υπεράσπισή τους και μετά θα τα αναλύσουμε και όπου χρειάζεται σε ορισμένες φάσεις θα κάνουμε και ορισμένες παρενθέσεις για να πούμε διάφορα πράγματα που σχετίζονται πάντοτε με το αντικείμενο που έχουμε, όχι έξω από το αντικείμενο. Ούτε πολλή ιστορία χρειάζεται ούτε πολλή πολιτική επιστήμη, ό,τι μας χρειάζεται για να τυποποιήσουμε αυτά που θέλουμε να ρυθμίσουμε στο νομικό επίπεδο.
Για τον Γιάννη Σερίφη, πρέπει να είμαι ξεκάθαρος. Ζητώ την αθώωσή του γιατί δεν απεδείχθη η συμμετοχή του και η τέλεση των πράξεων που του αποδόθηκαν. Αθώωση γιατί δεν αποδείχθηκε καθόλου η συμμετοχή στην Οργάνωση και η τέλεση των πράξεων τις οποίες του αποδίδετε. Όχι αθώωση λόγω παραγραφής.
Γιατί το λέω αυτό: Γιατί η πρόταση των Εισαγγελέων περιλαμβάνει τα εξής σφάλματα: Είναι νομικά εσφαλμένη, στερείται νόμιμης βάσης, διότι το σύστημα το οποίο έχουμε απαγορεύει με μόνο το στοιχείο ομολογία συγκατηγορουμένου να προχωρήσεις έστω και έμμεσα σε αξιολόγηση που περιλαμβάνει κρίση ενοχής.
Διότι όπως τέθηκε το ζήτημα από σας, εσείς λέτε: Ήταν από το τάδε ως το τάδε διάστημα, δέχομαι το περιεχόμενο δηλαδή της ομολογίας συγκατηγορουμένου και τίποτε άλλο, αυτό είναι βέβαιο, δε νομίζω ότι υπάρχει καμία αμφισβήτηση σε αυτό το επίπεδο, και ότι διεκόπη η συμμετοχή, άρα εφαρμόζοντας τον κανόνα 2 και τη θεωρία που λέει ότι το έγκλημα αυτό είναι διαρκές κτλ., θεωρώ ότι υπάρχει παραγραφή του αδικήματος και να πάψει η ποινική δίωξη.
Αυτό είναι λάθος, διότι νομικά δεν μπορείτε να το πείτε. Δεν έχετε κανένα στοιχείο που να μπορεί, για την περίπτωση Σερίφη, να στηρίξει έστω και έμμεσα ότι έχω συμμετοχή στην Οργάνωση εφόσον το αποκλειστικό δεδομένο, ανεξάρτητα από την ποιότητά του, γι αυτή την ποιότητα θα σας πω παρακάτω, ανεξάρτητα από την ποιότητά του, δεν μπορεί να καλύψει από μόνο του την έννοια έμμεσης ενοχής για να φτάσετε στην αξιολογική κρίση να πείτε ότι έχει παραγραφεί το αδίκημα με την διακοπή της συμμετοχής του.
Αυτό είναι το ένα, είναι τελείως νομικό θέμα. Βεβαίως αυτό το άρθρο, το 211α, έχει δημιουργήσει μεγάλη συζήτηση εδώ πέρα και ήταν επόμενο να έχουμε πολλές συζητήσεις. Είναι ένας εύλογος, κατά την άποψή μου περιορισμός, ήπιος στο μοντέλο της ηθικής απόδειξης, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι το μοντέλο της ηθικής απόδειξης δεν ήρθε έτσι στα δικαστικά δεδομένα και στη δικαστική πρακτική.
Στηρίχθηκε και μπήκε μέσα στην πρακτική των δικαστηρίων επειδή τα δικαστήρια είχαν ενόρκους, είχαν λαϊκούς δικαστές και τότε άρχισε η διαδικασία να φεύγουμε από τις νομικές δεσμεύσεις και περιορισμούς και να πάμε σε ένα ανοιχτό συνειδησιακό μοντέλο που την κρίση για την ενοχή θα την έλεγε κυρίως η συνείδηση του πολίτη και όχι του τεχνοκράτη δικαστή.
Έτσι ανοίχτηκε αυτό το σύστημα των ηθικών αποδείξεων. Δεν πήγαμε στις ηθικές αποδείξεις επειδή είχαμε καλούς δικαστές. Πήγαμε στης ηθικές αποδείξεις επειδή είχαμε πολλούς και ανοιχτούς ενόρκους, είχαμε λαϊκό σύστημα, οι ένορκοι πολίτες να δίδουν και αποδίδουν την δικαιοσύνη. Έτσι προχώρησε από τον 18ο αιώνα και μετά και έτσι καθιερώθηκε. Και τα μοντέλα τα ευρωπαϊκά έχουν μερικούς περιορισμούς σε αυτή τη μορφή της ηθικής απόδειξης, άλλοι περισσότεροι, άλλοι λιγότεροι, εμείς είμαστε λιγάκι πιο ανοιχτοί, περιορίζεται από την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία και από ορισμένες ήπιες ρυθμίσεις όπως είναι το 211α και άλλες που έχει το δικονομικό σύστημα.
Αλίμονο λοιπόν αν με διευρυμένη προσέγγιση νομική δεν αντιμετωπίσουμε αυτό το σχετικό άρθρο. Αυτό πρέπει να το ερμηνεύσουμε διασταλτικά, όχι συσταλτικά και να πούμε «τα είπε ο τάδε, αυτό είναι, τα ανακάλεσε, δεν υπάρχει θεσμός ανάκλησης κτλ.›. Όλα αυτά περιλαμβάνουν μια αμφιβολία για την ποιότητα και του μέσου. Φυσικά ο περιορισμός αυτός δεν έγινε μόνο για να σας περιορίσει εσάς στον τρόπου που θα σκεφτείτε συνειδησιακά και θα αναλύσετε τα πραγματικά περιστατικά, έγινε και για το καλό του συστήματος, για την ασφάλεια δικαίου, για να μην κάνουμε λάθη.
Και αν το θέλετε, στην περίπτωση του Σερίφη, είναι μια από τις κλασικές περιπτώσεις στις οποίες είναι ανασφάλεια δικαίου αν πεις ότι εγώ παίρνω αυτή την ομολογία συγκατηγορουμένου από μόνη της για την εκτιμήσω. Και θα σας πω παρακάτω γιατί. ¶ρα λοιπόν, λάθος νομικό, έλλειψη νόμιμης βάσης η σκέψη ότι έχω ενδείξεις οι οποίες μπορούν να φτάσουν σε απόδειξη, να κάνω αξιολογική κρίση για ενοχή και να πω ότι ήταν από το τάδε ως το τάδε σημείο σύμφωνα με τις ομολογίες, όπως τις ερμηνεύετε ευρέως εσείς τώρα και καταχρηστικά θα έλεγα και να φτάσω στην αξιολογική κρίση να πω ότι ήταν μέλος αυτής της Οργάνωσης αλλά με το σύστημα που έχω, της αναδρομικής ισχύος της ηπιότερου νόμου, λέω παραγραφή το 1983. Λάθος νομικό.
Επίσης έχει γίνει άλλο ένα λάθος στη σύγκριση ορισμένων πραγματικών στοιχείων που προκύπτουν από τη διαδικασία. Ειδικά στην περίπτωση του Σερίφη δεν άκουσα μια κουβέντα για το τεράστιο εύρος των προσώπων, διακεκριμένων προσωπικοτήτων της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της εργατικής τάξης, αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία, δεν άκουσα μια κουβέντα «πού το πάτε αυτό;›
Δεν παίζει κανένα ρόλο; Παίζει μόνο η ομολογία συγκατηγορουμένων; Δεν άκουσα ούτε μια κουβέντα. Αυτό είναι ένα λάθος στην αξιολόγηση των δεδομένων της απόδειξης που έχετε στο Δικαστήριό σας και δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό το λάθος. Ιδίως όταν έχουμε αυτά τα μοντέλα και αυτές τις συζητήσεις για την αξία ομολογίας συγκατηγορουμένου.
Το τρίτο που καταλήγω, η εντύπωση που έχει η Υπεράσπιση και ο ίδιος ο κατηγορούμενος, είναι ότι δεν έχουμε ποινική δίωξη στην ουσία της, επίφαση είναι η ποινική δίωξη του Σερίφη. Έχουμε πολιτική δίωξη. Δυστυχώς, έχουμε πολιτική δίωξη διότι η εμμονή τμήματος του διωκτικού μηχανισμού στη χώρα, σε αυτό το εύρος, σε αυτή την συνέχεια, τόσα χρόνια, δείχνει ότι έχουμε εμμονή πολιτική, δεν έχουμε εμμονή με στοιχεία για να κάνουμε ποινικές διώξεις και να ελέγξουμε ποινικά τον άνθρωπο.
Πήγαμε το 1977-79, τόσο κοντά στην πράξη που λέτε ότι ήταν η εναρκτήρια της συμμετοχής του κατηγορουμένου. Λέτε, ασχολήθηκε όλη η χώρα 5 χρόνια, δε μπόρεσε να αποκαλύψει και έπρεπε να έρθει η 21η Ιουνίου 2002 για να αποκαλυφθεί η μυστηριώδης συμμετοχή του Σερίφη στην Οργάνωση αυτή; Τί έκανε δηλαδή ο μηχανισμός; Αλλά τί λέτε παρακάτω: Ότι όλος ο πολιτικός κόσμος ο οποίος συμπαραστάθηκε τότε στη Δίκη σ’ αυτό το στάδιο και έθεσε τα ζητήματα ήταν και αυτός σε σκοτάδι βαθύ και περίμενε την αποκάλυψη; Τόσο πολύ δεν ξέρουμε τί κάνουμε σε αυτή τη χώρα, τί κάνουν οι πολιτικοί, τί λέει ο καθένας μας; Αν υπάρχει ασφάλεια σε αυτά που λέμε, μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε;
Εγώ δεν δέχομαι αυτή τη γενίκευση και την υποτίμηση όλων των παραγόντων της κοινωνικής συνύπαρξης της κοινωνίας και την υπερτίμηση άλλων στοιχείων. Έχουμε το δεδομένο μιας μακριάς, για 30 περίπου χρόνια, επανάληψης σε ορισμένα επίπεδα για τον Γιάννη Σερίφη, επανάληψης της ίδιας υποψίας ενοχής. Μου θύμισε εκείνο το μοντέλο, αυτό που λένε συνήθως οι δημοσιογράφοι και μετά κοντεύουμε να το πάρουμε και στα νομικά –υπήρχε παλαιότερα-, «συνήθης ύποπτος›.
Ήταν στο παλαιό σύστημα των νομικών αποδείξεων, υπήρχε η έννοια του υπόπτου, του αιώνια υπόπτου. Όταν λέει τον έπιαναν οι δικαστές και δεν είχαν τρεις μάρτυρες, πέντε δακτυλικά αποτυπώματα, άλλες αποδείξεις οι οποίες να ρύθμιζαν αυτό το ζήτημα, έλεγε ο δικαστής «αυτός είναι αμετανόητος, ‘τί λες άνθρωπές μου, ομολογίες, δεν ομολογείς’›, τον βάζαμε στα βασανιστήρια ένα διάστημα και απέβαινε άκαρπος. Ήταν σκληρότατος εγκληματίας, δεν ομολογούσε. Θα τον αφήναμε εμείς ως δικαστές, ως σύστημα; Όχι, δεν τον αφήναμε, έμπαινε στην ποινή υποψίας.
Ήταν δηλαδή συνήθης ύποπτος αιωνίως. Αυτό θα κάνουμε τώρα στο φιλελεύθερο σύστημα το ανοιχτό; Θα μου λέτε από το ’75 μέχρι το 2002 «παρακολουθούμε τον Σερίφη σε επαναληπτικές φάσεις› και δεν έχω μια πληροφορία να την αξιολογήσω και να βρω πέντε συγκεκριμένα στοιχεία; Δεν τα βρήκες; Απέτυχες, τον αφήνεις ήσυχο και αφήνεις ήσυχη και τη χώρα διότι η φόρμουλα αυτή της παραγραφής οφείλω να σας πω, αφήνει και ορισμένα προβλήματα για τη χώρα μακροπρόθεσμα.
Επειδή ρύθμισε ορισμένα ζητήματα η χώρα, αντίθετα με αυτά που γνωμοδοτούσε το ακυρωτικό. Όλο λέγατε «δεν υπάρχει πολιτικό αδίκημα, δεν υπάρχει αγώνας για την ελευθερία, τί είχε κάνει αυτός, είχε μπει σε ένα αεροπλάνο, τί είχε κάνει ο άλλος, πήγε στη Ρώμη και έβαλε έναν εκρηκτικό μηχανισμό, άρα συγκρίνω την ανθρώπινη αξία, απομονώνω τη σύγκριση της ανθρώπινης αξίας με τα άλλα συνεπόμενα που έχει η ανθρώπινη αξία, δηλαδή όλα τα δικαιώματα, ελευθερία, ισότητα κτλ. που πάνε μαζί με την ανθρώπινη αξία, απομονώνω τη ρήτρα που έχει το 1.1.4 τότε και το 120 τώρα, ότι δι’ όλων των μέσων προστατεύω το σύστημα αλλά και τις ελευθερίες που συνεπάγεται αυτό.
Μπορούσες να βρεις μια αναλογικότητα σε αυτό και να πεις ότι δεν είναι τόσο φοβερές οι προσβολές που γίνονται. Αφού τα απομονώσουμε λοιπόν όλα αυτά, πάμε στην πλήρη αποπολιτικοποίηση του πολιτικού αδικήματος και λέμε ότι δεν υπάρχει κανένα πολιτικό αδίκημα. Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το επίπεδο και κάνουμε αυτές τις ρυθμίσεις. Θα σας πω δυο τρεις κουβέντες.
Πηγαίνοντας όμως σε τέτοιες ρυθμίσεις τις οποίες σε δυο περιπτώσεις που χειρίστηκα εγώ, διεθνείς, όχι βέβαια τις εύκολες όπου σε 5 μέρες λέμε ότι δεν υπάρχει αδίκημα πολιτικό και διώκεται για την περίπτωση καχυποψίας της χώρας και τον αφήνουμε επειδή έχει την άλλη πλευρά μαζί του, εδώ δεν είχε την άλλη μεριά μαζί του, είχε την υπερδύναμη να του ζητά.
Δέχθηκε τη θεωρία αυτή, τη στενή ότι δεν είναι πολιτικό αδίκημα, ότι δεν είναι αγώνας ελευθερίας. Τί έκανε μετά όμως; Η πολιτική εξουσία της χώρας, αναγκάστηκε να πει ότι είναι αγώνας για την ελευθερία και «δεν τον εκδίδω›. Και έτσι φέρατε σε δύσκολη θέση τον πολιτικό μηχανισμό, κάνοντας ρυθμίσεις οι οποίες είναι έξω από την πραγματικότητα. Αυτά θα σας πω αναλυτικά.
Συμπεραίνοντας λοιπόν σας λέω να μην ανοίξουμε τώρα νέες ιστορίες. Με αυτή τη φόρμουλα, όχι ότι αποκλείει οποιαδήποτε υπερδύναμη να έρθει εδώ και να μας πει ό,τι θέλει, οι υπερδυνάμεις, τις διεθνείς συμφωνίες που επικαλείστε κιόλας και λέτε να τις εφαρμόσουμε και δε μπορούμε να τις λάβουμε υπόψη μας, πρέπει και να τις αναλύσουμε. Δε θα πάρω μια διεθνή συμφωνία σε περιεχόμενο τέτοιο που θα αλλάζει τις βασικές κατευθύνσεις που είχε ο συνταγματικός κανόνας. Αν μου περιορίζει τα δεδομένα του αγώνα για την ελευθερία, αν μου περιορίζει καταχρηστικά το πολιτικό αδίκημα, το οποίο το έχω εγώ μέσα στο συνταγματικό μου χάρτη, θα δω τί θα κάνω με τη διεθνή σύμβαση και πώς θα το ερμηνεύσω.
Όλες λοιπόν αυτές οι διεθνείς συμβάσεις όπως πάνε να εξελιχθούν, πάνε από το κακό προς το χειρότερο από την άποψη δικαίου ασφάλειας των ημεδαπών, προσέξτε το αυτό. ¶λλο να υπογράφουμε με επιφύλαξη «προστατεύουμε τον αγώνα για την ελευθερία› στη Διεθνή Σύμβαση για την καταστολή της τρομοκρατίας στην Ευρώπη αλλά και τη νέα σύμβαση που κάναμε με τις ΗΠΑ και αυτή προστατεύει τα αδικήματα πολέμου. Δε θα τους πείτε αν έκαναν ή δεν έκαναν, έχουν ειδική ρήτρα και αυτοί.
Αυτές λοιπόν οι λύσεις και οι λύσεις που παρακάτω μπορώ να σας πω πώς αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα από άποψη υπερδύναμης και σημασίας του δικαίου του δικού της σε σχέση με τις διεθνείς συμβάσεις, δηλαδή στον Ρασίντ δεν είπε ότι έχω διαδικασία εκδόσεως και αφού δεν εξέδωσες και δίκασες, δεσμεύομαι διεθνώς και δε μπορώ να τον ξαναδικάσω. Έστω και αν το λέει η σύμβαση του Μόντρεαλ τί είπατε: «Δεν την παίρνουμε υπόψη, δικάζουμε εμείς όπως θέλουμε, όταν τον βρούμε›.
Αυτό τί δείχνει: Ότι πάλι με ένα διαφορετικό κριτήριο ερμηνεύουμε και τις διεθνείς συμβάσεις τις οποίες τις αναγάγουμε στο πρώτιστο κανόνα ο οποίος πρέπει να διέπει τις εσωτερικές ρυθμίσεις που θα κάνουμε σε ένα σύστημα που εν πάση περιπτώσει σε ορισμένα πράγματα είχε ορισμένα σημεία ανοιχτής δημοκρατίας. Μπορεί να μην αρέσει στους κατηγορουμένους, αλλά αυτό είναι η πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου.
Το πώς θα το διατηρήσουμε είναι, το πώς δεν θα το απεμπολήσουμε. Έχω λοιπόν, συμπεραίνοντας, για την περίπτωση Σερίφη την εντύπωση ότι είναι πολιτική δίωξη, ότι γι αυτό το μοντέλο πολιτικών αξιών που έχει ο Σερίφης και που το διάβασα εγώ μετά στο internet, -το άκουσα εδώ αλλά δεν το πολυκατάλαβα και το ξαναδιάβασα-, είναι ξεκάθαρη η πολιτική του άποψη για όλα τα ζητήματα. Σαφέστατη και ξεκάθαρη.
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτές τις προσεγγίσεις. Η άποψη η αντιεξουσιαστική, η σαφής που είπε, είναι ένα σημείο που και αυτό δεν το αξιολογήσαμε καθόλου. Είπαμε ότι δεν το παίρνουμε υπόψη. Λέω λοιπόν αθώωση γιατί δεν απεδείχθη. Εγώ είπα τις απόψεις μου τις νομικές κάποτε και μου είπαν πολλοί «μα είπες κι εσύ κάτι για παραγραφές στις τηλεοράσεις› -πήγα μια-δυο φορές-. Ευχόμουν από μέσα μου να μην κάνω και πιο χοντρά λάθη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο σημείο αυτό να διακόψουμε για μισή ώρα.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί.
(Διαλογικές συζητήσεις)
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Έλεγα σε αυτήν την εισαγωγή γιατί ζητούμε για τον Σερίφη την απαλλαγή διότι δεν απεδείχθη. Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να συνεκτιμηθεί είναι η αυθεντικότητα στις απόψεις που λέει ο ίδιος. Εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι ότι έλεγε ο Σερίφης στην απολογία του εδώ πέρα στο Δικαστήριο ακριβώς τα ίδια είχε πει και στην άλλη απολογία που έχει δώσει το 1977 στο Δικαστήριο.
Λέω για να τις συγκρίνω. ¶λλαξε αυτός; γιατί η πολιτική σκέψη μπορεί να τροποποιηθεί ουσιωδώς. ¶λλαξε πολιτική σκέψη ο άνθρωπος, άλλα έλεγε τότε, άλλα λέει τώρα; Έχει αλλάξει η σκέψη του, έχει τροποποιήσεις που να αφήνουν περιεχόμενο να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί να μας λέει τώρα αυτά για το αντεξουσιαστικό κίνημα και την δράση την αυτόνομη των μαζών για να επιτύχουν ενδεχομένως την τροποποίηση του πολιτικού συστήματος έξω από την πολιτική βία την ατομική ή άλλα έλεγε τότε;
Αν κάνετε αυτή την σύγκριση, την έκανα εγώ τις προηγούμενες ημέρες, είδα ότι τα ίδια ακριβώς σαν μοντέλο ιδεολογικό είναι η άποψή του η οποία τον διακατέχει. Αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο που πρέπει και αυτό να αναλυθεί. Επίσης το τελευταίο σημείο που έχει σημασία σε αυτές τις αναλύσεις που κάνουμε, της έλλειψης δηλαδή νόμιμης βάσης στη σκέψη ότι έχω έστω και έμμεσα αποδεχθεί την ενοχή και τη συμμετοχή είναι ότι δεχόμεθα ένα συμβάν, ένα αδίκημα που φέρεται ότι τελέσθηκε το 1975 και αφορά την γνωστή περίπτωση Ουέλς ως αποδεδειγμένο.
Λέμε δηλαδή διαβάζοντας το βούλευμα, ήσουν εκεί και έκανες αυτή την πράξη και είσαι μέχρι το ΄83 γιατί σε λένε άλλοι δύο. Πράξεις τις οποίες κατά το σύστημά μας είναι παραγεγραμμένες, κακουργήματα δηλαδή παραγεγραμμένα λόγω παρόδου του χρόνου και δεν μπαίνουμε στην εξέταση της ουσίας τους για να στοιχειοθετήσουμε το αδίκημα με την διαρκή μορφή του της σύστασης ή της συμμετοχής σε οργανωμένη ομάδα εγκληματική, τις φέρουμε ως αποδεδειγμένες ότι ήσουν σε αυτή την πράξη. Αφού ήσουν λοιπόν σε αυτή έφυγες το τάδε διάστημα.
Αυτό όμως, το ίδιο γίνεται και σε άλλες περιπτώσεις, είναι απόλυτα λαθεμένο. Δεν μπορεί να αποτελέσει σκέψη νομική. Έχουμε ένα αδίκημα που έχει παραγραφεί. Δεν θα το βάλουμε μέσα σαν να το έχουμε δικάσει ή θα το δικάζεις. Θα πεις ότι παρά την παραγραφή εγώ καθίζω και κάνω και κάνω και την υπόθεση αυτή για να δω αν ήταν ή δεν ήταν, για να την αξιολογήσω ως άλλο στοιχείο που ενδεχομένως απαιτεί η νομολογιακή πρακτική του Αρείου Πάγου που λέει «αν βρεις άλλα στοιχεία τότε μπορεί να κηρύξεις την ενοχή› για να το αξιολογήσω ως άλλο στοιχείο στην ενοχή εφόσον έχω μόνο ομολογία η οποία έχω τον περιορισμό.
Αν δεν κάνεις όμως αυτή την προσέγγιση δεν μπορείς να λες του άλλου του κατηγορουμένου ότι έχεις και αυτό «βρε μπαγάσα› και τι να σε κάνω τώρα, «να σε βγάλω›. Δεν μπορώ να σε βγάλω. Μιλώντας απλά και εντός εισαγωγικών αυτές οι λέξεις.
Αυτό είναι ένα επιχείρημα λάθος στην κατάρτιση σκέψεων που να στηρίζουν νομικά τα επιχειρήματα για τη συμμετοχή στην Οργάνωση. ¶ρα συμπεραίνοντας εισαγωγικά για την περίπτωση Σερίφη και θα σας τα πω αναλυτικά στην αυριανή πρωινή συνέχιση για λίγες ώρες. Μην ανησυχείτε. Είπαμε το βασικό συμπέρασμα ότι δεν χρειάζονται πολλά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είπαμε να μιλήσετε σε χρόνο δεκαπλάσιο απ’ ότι ο κ. Εισαγγελεύς για τον πελάτη σας;
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Είπε σε δύο φάσεις. Είπε στην πρώτη και ευτυχώς είπε και στο τέλος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: 20 λεπτά.
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Εγώ θυμάμαι είπε στην πρώτη φάση κάτι αόριστα, λέω θα πει μάλλον «καταδίκη› αλλά στην δεύτερη φάση την δεύτερη ημέρα?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και εσείς για να τον εκδικηθείτε πείτε τα επίσης αόριστα.
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Όλα που λέω εγώ αόριστα τα λέω και εσείς τα καταλαβαίνετε. Ελπίζω ότι τα καταλαβαίνετε για να βρίσκουμε μια ισορροπία μεταξύ μας. ¶λλωστε και ο ρόλος του δικηγόρου είναι μάλλον μεσολαβητικός ανάμεσα στον κατηγορούμενο και στο σύστημα το δικαστικό για να γίνεται αυτό που λέγαμε (να μην πιάσουμε όλους τους αρχαίους) επανόρθωμα νομίμου δικαίου. Να έχουμε δηλαδή μία ρύθμιση επιεική. Επιεική δεν σημαίνει ότι του το χαριζόμαστε. Σημαίνει ότι κάνουμε στη βάση αυτή που είναι η πραγματική αντικειμενική πραγματικότητα.
???.: Διαφωνώ.
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Εσείς δεν πειράζει, να διαφωνήσετε. Αλίμονο αν συμφωνήσουμε όλοι σε αυτήν τη χώρα. Χαθήκαμε. Να είμαι ως δικηγόρος στο ένα από τα δυο; Να μην κάνω μεσολαβητική δουλειά; Είναι πιο αυστηρό μοντέλο αυτό. Επειδή εγώ πέτυχα και μερικές αθωώσεις και με επικρίνουν διάφορες εφημερίδες και διάφοροι έχω ίσως αυτή τη ροπή να κάνω πιο διαλεκτική σχέση με τα Δικαστήρια και να τους λέω διάφορα μήπως και πείσουμε και περισώσουμε δηλαδή και μερικούς ελάχιστους κανόνες που θέλουμε δεχόμενοι ότι είμαστε σε ένα ?..
(Διαλογικές συζητήσεις)
Σ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Στην ευρύτητα που έχουν τα ελαφρυντικά. Παίζει μια σημασία στη συζήτηση που κάνω. Λέω λοιπόν ότι με αυτά τα δεδομένα η περίπτωση του Σερίφη είναι μια καθαρή περίπτωση και η θέση μας είναι ξεκάθαρη, αθώωση γιατί δεν απεδείχθη.
Πάω στην περίπτωση του Παπαναστασίου, θα ασχοληθώ τώρα αναλυτικά γι’ αυτά τα ζητήματα. Συμπερασματικά για τον Παπαναστασίου. Η θέση μας είναι για τις τρεις απόπειρες ανθρωποκτονιών που φέρονται ότι γίνονται το τέλος του ΄84 αρχές του ΄85 ή αθώωση λόγω αμφιβολιών (πάρα πολλές αμφιβολίες) ή γιατί δεν απεδείχθη.
Δηλαδή έχω την εντύπωση ότι στην περίπτωση Παπαναστασίου με το υλικό στις τρεις αυτές περιπτώσεις δεν έχουμε ποσοτική και ποιοτική επάρκεια ενδείξεων για να καταλήξουμε ότι έχουμε αποδείξεις που αναπλάθουν πλήρως την αντικειμενική πραγματικότητα και οδηγούμεθα σε αξιολογική κρίση ενοχής στο επίπεδο το οποίο νομικά μπορεί να υπάρξει.
Στο δεύτερο επίπεδο της συμμετοχής σε ομάδα και παράβαση του άρθρου 187.1 λόγω αμφιβολιών αθώωση διότι δεν υπάρχουν όλα τα απαιτούμενα στοιχεία για να φτάσουμε σε κρίση για την ενοχή ως ουσιαστικό μέλος αυτής της Οργανώσεως, αυτού του σχηματισμού με την έννοια που δίνουμε αναλύοντας αυτή την έννοια του σχηματισμού Οργανώσεως του σχετικού άρθρου, με την έννοια που θέλουμε να δώσουμε δεν έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία που να οδηγούν σε πλήρη βεβαιότητα.
Τα στοιχεία αυτά είναι ελλιπή. Στηρίζονται σε δυο δεδομένα, ομολογία συγκατηγορουμένου και εύρημα. Στην ουσία ένα εύρημα. Ομολογίες συγκατηγορουμένων και ένα εύρημα. Εάν εν πάση περιπτώσει το Δικαστήριό σας δεχθεί ότι στην περίπτωση του Παπαναστασίου μπορεί να φτάσει σε αξιολογική κρίση ενοχής ζητούμε το ελαφρυντικό της μακριάς μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς.
Εγώ για μεγάλο διάστημα, δηλαδή μετά την πράξη αυτές που θα δεχθείτε, συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο καλό με τα μοντέλα που έχει το κοινωνικό σύστημα το οποία διαβιούμε. Περαιτέρω σε κάθε περίπτωση εγώ θα έλεγα ότι η συμπεριφορά του εάν δεχθείτε ότι είναι στην ομάδα την ιδρυτική όπως το εισάγει το κατηγορητήριο δεν κινήθηκε από ταπεινά αίτια. Ήταν δηλαδή ένας πολιτικός αδικηματίας. Θα σας αναλύσω παρακάτω αυτά τα ζητήματα.
Εδώ μπαίνει ένα θέμα νομικό πολύ σημαντικό. Εάν δεχθείτε ότι έχει συμμετοχή στην ομάδα κι αν δεχθείτε ότι τα δεδομένα με τα οποία στηρίζονται είναι ομολογία συγκατηγορουμένου συν ένα εύρημα αυτό σας δίδει ένα όριο ως προς την συμμετοχή. Για να πάτε ως το 2002 έχω την εντύπωση ότι πρέπει να περιγράφει η απόφασή σας ενεργητικές πράξεις συμμετοχής καθ’ όλο το διάστημα. Όλο δηλαδή το διάστημα που λέμε ότι ένας δράστης είναι συμμέτοχος σε μια ομάδα του άρθρου 187 πρέπει να περιγράφουμε εμείς για να έχουμε ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία και για να έχουμε σκέψεις αληθινές και συμπεριφορά του.
Όπως είναι με πρώτη ματιά φανερό για τον Παπαναστασίου από το 1985 και μετά δεν υπάρχει άλλη ένδειξη η οποία να τον συνδέει με την Οργάνωση. Αντίθετα υπάρχει μια σειρά περιγραφόμενη συμπεριφορά η οποία τον εντάσσει στο πολιτικό και το κοινωνικό σύστημα αυτό που ισχύει. Έχεις το ερώτημα «διακόπηκε η συμμετοχή›; Στις επικουρικές βάσεις πάντα συζητώ, εάν επικουρικά δεχθείτε εσείς ότι ήταν μέλος, διακόπηκε ή δεν διακόπηκε η συμμετοχή; Εδώ είναι το ζήτημα, εδώ μπαίνει σοβαρά το ζήτημα της παραγραφής στη συμμετοχή.
Αυτά είναι τα δύο ζητήματα. Αν επιλέξουμε κ. Πρόεδρε την ερμηνεία του 187 με αυτά που λέτε κι εσείς, εντατικοποίηση κάνει της καταστολής αυτό το άρθρο, αν την επιλέξουμε εντάξει μπορεί να κάνουμε μεγάλες γενικεύσεις. Είναι η ώρα όμως να κάνουμε εμείς αυτή την εντατικοποίηση της καταστολής και να κάνουμε γενικεύσεις και στο πεδίο της ηθικής απόδειξης πέραν από αυτά που έχουμε δεχθεί παλιότερα ως νομική σειρά, ως νομολογιακή ρύθμιση ή δεν είναι η ώρα να κάνουμε σε τέτοια έκταση σε οριακές περιπτώσεις αυτές τις γενικεύσεις;
Εγώ θα σας έλεγα σε ποια άλλη περίπτωση όπως είναι οι τρεις απόπειρες ανθρωποκτονιών με τη μορφή της απλής συνέργιας, στην πρώτη φέρεται ως ενεργητική απλή συνέργια. Δηλαδή περιγράφει πράξη το κατηγορητήριο. Στις άλλες δυο περιπτώσεις δεν περιγράφει καμία πράξη, απλώς λέει ψυχική συνέργια. Ψυχικώς ενεθάρρυνε τους δράστες. Δια της παρουσίας του ενδεχομένως, δεν το γράφει και αυτό αλλά ας πούμε δια της απλής παρουσίας του.
Εδώ μπαίνει και ένα άλλο ζήτημα που αποτελεί μεγάλη συζήτηση εάν η απλή παρουσία στο χώρο που γίνεται η δράση αποτελεί απλή χωρίς άλλη περιγραφή, ενισχυτική του δράστη. Αν η απλή αυτή παρουσία αποτελεί απαραίτητη και επαρκή προϋπόθεση για να τον κηρύξει ένοχο απλής συμμετοχής ή αν πρέπει να περιγράφονται και πράξεις ενισχυτικές προ και στην κύρια πράξη, όχι στο επίπεδο να οδηγήσουν στην βούληση του δράστη, σε μια προειλημμένη απόφαση του δράση να είναι ενισχυτικές οι πράξεις που κάνει ο απλός συνεργός για να οδηγηθεί σε κρίση ενοχής το Δικαστήριο.
Υπάρχει διπλή άποψη. Ενδεχομένως να σας τις πω και αυτές τις αποφάσεις αν και θα σας αναφερθώ μόνο στις αποφάσεις που έχω δικάσει εγώ και που τις θυμάμαι. Υπάρχει διπλή νομολογιακή άποψη. Το ένα μοντέλο λέει -οι τελευταίες μάλλον προσαρμόζονται προς το άλλο μοντέλο- το παλιό μοντέλο λέει και απλή μη ενεργώς στάση είναι ψυχική συνέργια. Δεν χρειάζεται να περιγράψω ή να πω τίποτε άλλα. Έτσι μπορώ να γενικεύσω πολύ ανοιχτά και διερευνητικά και να πω «αφού ήταν μέλος και τον λέει και ένας επαρκεί για να τον πω και συμμέτοχο στην πράξη αυτή, τι άλλο να ψάχνουμε›. Αυτό είναι το παλιό μοντέλο.
Υπάρχει ένα νεώτερο μοντέλο που λέει ότι πρέπει να περιγράφονται με σαφήνεια για να έχει ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία η απόφαση, να περιγράφονται με σαφήνεια οι πράξεις του δράστη. Ένα τρίτο πρόβλημα που τίθεται σε αυτό το ίδιο ζήτημα είναι τι γίνεται εάν έχω υπέρβαση στη δράση του αυτουργού.
Δηλαδή εδώ στην δεύτερη περίπτωση, Μάτη, ληστείας σε μια Τράπεζα στα Πετράλωνα όπου εδώ έχουμε ψυχική συνέργια για τον κατηγορούμενο, τίθενται τα παρακάτω ζητήματα. Το πρώτο ζήτημα που τίθεται, έχω επάρκεια ποσοτική δεδομένων γι’ αυτήν την υπόθεση; Μία ομολογία συγκατηγορουμένου, μία δεύτερη ομολογία συγκατηγορουμένου ο οποίος λέει ότι δεν ήταν.
Έχει αξιολογηθεί και αξιολογείται και με το 187α το άρθρο δηλαδή που λέει πώς θα του δώσω αυτού που μεταμελήθηκε και δίδει ουσιώδεις πληροφορίες σε όλα αυτά, ελαφρυντικά κλπ. Για να το πεις αυτό πρέπει να πεις ότι η ομολογία συγκατηγορουμένου η οποία μπορεί να υπαχθεί στη διάταξη την δεύτερη είναι πιο αξιόπιστη από την άλλη ή δεν πρέπει να το πεις αυτό.
Καταρχήν πρέπει να το πεις. Όταν λοιπόν η αξιόπιστη κατά το μοντέλο που έχετε εσείς τώρα και δικάζετε, ας μην μπω εγώ σε αξιολογική κρίση αυτού του συστήματος, ίσως πω δυο κουβέντες παρακάτω. Κατά το μοντέλο που έχετε και δικάζεται όταν λες ότι η αξιόπιστη ομολογία είναι η τάδε και γι’ αυτό την παίρνω εγώ υπόψη μου και της δίνω και ελαφρυντικά και την αφήνω κλπ κι αν είχατε κάνει και καλύτερη νομική κατασκευή ενδεχομένως θα είχαν φύγει πολλά ζητήματα όπως κάνουν άλλες χώρες. Έχουν καλύτερες νομικές κατασκευές και όταν έχεις μια ομολογία δεν τον φέρνεις στο Δικαστήριο, τα τακτοποιείς νωρίτερα, τον φέρνεις ως μάρτυρα αργότερα με το ελικόπτερο. Εμένα που έφεραν στην υπόθεση Ρασίντ με ένα ελικόπτερο τον μάρτυρα ο οποίος τον αναγνώρισε. Ήρθε το ελικόπτερο, προσγειώθηκε εδώ πέρα.
Αλλά το αμερικανικό σύστημα και η διεθνής σκέψη καταστολής έχει βρει και κάνει και ορισμένες κατασκευές, δεν χαζεύει συνεχώς. Αυτή η διάταξη είναι τελείως αόριστη. Πάει κανείς να συμβιβαστεί με το σύστημα και να ομολογήσει που λέει ο λόγος και την άλλη μέρα το πρωί τον έχετε βάλει στη φυλακή το ίδιο με τους άλλους. Τι θέλετε να κάνετε; Αιωνίως θα σας ομολογεί μετά; Δεν τον καλομεταχειρίζεστε.
Εκεί λοιπόν μόλις ομολόγησε αυτός, όχι συλληφθείς, εκτελών μια βαριά βομβιστική ενέργεια τον πήραν οι υπηρεσίες και του είπαν «παιδί μου εσύ είσαι αυτός; Για έλα›. Πήγε σε βίλες στην Ελβετία, σε βίλες στο Μαρόκο και κατέληξε μισθοδοτούμενος με άγνωστο όνομα, απόρρητος μάρτυρας, όχι να τον φωνάζουμε και να είναι στο ακροατήριο στις Ηνωμένες Πολιτείες και όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλησαν να έρθουν εδώ και να συμπράξουν όχι και να αναγνωρίσουν την διαδικασία της δικιά σας επειδή δεν τον εξέδωσε ο Μητσοτάκης, είπαμε εμείς «πώς θα κάνουμε τη Δίκη›, ήμασταν και ζωηροί τότε, ταλαιπωρούσαμε τα Δικαστήρια, δεν είχαμε μπει στο συμβιβαστικό σύστημα απολύτως του δικηγόρου κλπ. Κάναμε λοιπόν ένσταση και είπαμε να έρθει αυτός. Ήρθε με ελικόπτερο κύριοι. Προσγειώθηκε εκεί, τον φέραμε, τον φυλάξαμε, τα είπε, τον πήρε το ελικόπτερο, έφυγε, χάθηκε.
Δεν πήγε ο άνθρωπος να κάθεται συγκατηγορούμενος. Έτσι λοιπόν αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αποτελεσματικοί, οι συμφωνίες περιλαμβάνουν πολλά. Μπορεί να περιλαμβάνουν αλήθειες, μπορεί να περιλαμβάνουν και πολλά ψέματα. Αλλά για να κατοχυρωθούν κυρίως τα ψέματα θέλουν ασφάλεια. ¶μα δεν του βάλεις ασφάλεια του άλλου που λέει τις ψευτιές και συνεργάζεται με το σύστημα για να σου κάνει την πολιτική δίωξη, τι θέλεις «να σου τι λέει συνέχεια›; Δεν θα σου την πει συνέχεια, θα φύγει και έτσι έχεις φαινόμενα τα οποία λέτε εσείς δεν τα προβλέπει το σύστημά μας.
Πρέπει να είμεθα πολύ προσεκτικοί λοιπόν σ’ αυτά που λένε οι ομολογίες, για να έχουμε ασφάλεια δικαίου. Και παρά το ότι ο έλληνας νομοθέτης έκανε τι να έκανε μέσα στις διεθνείς πιέσεις, αυτή την προσέγγιση να πάμε στην καταστολή, ως σύστημα δικαστικό, άφησε την διάταξη, δεν νομίζω ότι το ξέχασε και σας το άφησε εκείνο εκεί τον μπελά, το άφησε γιατί δεν θέλει από τους δικαστές να αξιολογήσουν υπερβολικά τις ομολογίες συγκατηγορουμένων γι’ αυτό σας το άφησε. Αλλιώς θα σας το έβγαζε μαζί με την τροποποίηση που έκανε και αντισυνταγματική τροποποίηση να πάρει όλα τα αδικήματα και να τα πάει στο 187 και να αποξηλώσει το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο από τις βασικές υποθέσεις. Εγώ έχω την εντύπωση ότι θα το έκανε, δεν το ξέχασε.
Μάλιστα το έβαλε αυτό το άρθρο, μετά από μια διαδικασία δοκιμής του, αποτυχούς δοκιμής του. Γιατί στο νόμο για τα ναρκωτικά το έχει από παλιότερα. Όποιος πάει και αποκαλύψει ομάδα εμπόρων κλπ, θα τύχει και θα κάνει. Και μετά ετέθη το 211Α με μεταγενέστερο νόμο. Και στον ειδικό νόμο που κάνατε εσωτερικές υποθέσεις λέει της αστυνομίας και κάτι τέτοια διάφορα, το ξαναέβαλε. Δηλαδή όποιος πάει και ομολογήσει από την ομάδα που κάνει τα διάφορα παραπτώματα, έχει ευεργετικές διατάξεις, άφησε την διάταξη όμως αυτή.
Και όταν έκανε το νόμο για το οργανωμένο αυτό έγκλημα, δηλαδή το πολιτικό αδίκημα, το οποίο δεν ήθελε να το πει έξω πολιτικό αδίκημα, ότι θα διώξω τους πολιτικούς αδικηματίες που χρησιμοποιούν ένοπλη βία, αυτό ήταν το νομοσχέδιο, τουλάχιστον η περίπτωση του Μητσοτάκη το έγραψε έτσι. Καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η πρώτη φάση του μακαρίτη Καραμανλή, για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Και η δεύτερη, οργανωμένο έγκλημα. Εδώ κάναμε τέτοια διεύρυνση, για να μην το πούμε, τι θέλουμε να κάνουμε που βάλαμε όλα τα αδικήματα, δεν υφίσταται κανέναν, ποιος θα τα δικάσει; Τι να κάνουν οι ένορκοι; Καμιά βεντέτα ψάχνουν να βρουν στην Κρήτη, για να δικάσουν οι άνθρωποι ένας που πήγε, αν έχει και τον φίλο του, τον πάτε οργανωμένο έγκλημα.
Τι δείχνουν αυτά; Αυτά δείχνουν ότι, ο περιορισμός που σας έχει βάλει το άρθρο αυτό, το οποίο δεν μπορείτε να το ακούτε, γιατί σας είπα εδώ είναι χιλιάδες αποφάσεις, εκατομμύρια, ο περιορισμός αυτός έχει τη σημασία του και πρέπει να λειτουργεί ευρύτατα υπέρ του κατηγορουμένου, όχι εις βάρος του συνεχώς.
Έτσι λοιπόν πάω στον Παπαναστασίου. Δυο ομολογούν. Ο ένας ο αξιόπιστος λέει, δεν είναι στις πράξεις που ήμουν εγώ. Δηλαδή στην δεύτερη απόπειρα ανθρωποκτονίας που έχω απλή συνέργια δηλαδή στην περίπτωση Μάτη και στην τρίτη τετελεσμένη ανθρωποκτονία, και στην τρίτη περίπτωση, που πάω απλούς συνεργός σε τετελεσμένες ανθρωποκτονίες, στην περίπτωση Μομφεράτου κλπ. Τι θα την κάνετε αυτή; Θα πείτε εσείς όχι. Εμένα μ’ αρέσει τώρα, του προηγούμενου μάρτυρα, που τα πήρε πίσω, αυτή μ’ αρέσει εμένα. Ε, ήσουν. Με ποιο κριτήριο γίνεται αυτό; Με ποιο κριτήριο θα γίνει αυτή η ρύθμιση; Αυτό είναι το ζητούμενο τώρα που λέμε πώς λειτουργεί η ηθική απόδειξη, πώς έχεις αιτιολογία και πώς η γενική πεποίθηση μπαίνει και σε ένα όριο, μ’ αυτό που μου είπε στην αρχή ο κ. Εισαγγελεύς με την λογική, τι λέει η λογική. Η λογική λέει, ότι εάν έχω περιορισμό τον πετάω και πάω στην άλλη την λογική ότι έλα, αυτή είναι και άστα αυτά τώρα μας λες και μας τρώτε και τον χρόνο;
Εγώ λέω ότι η λογική είναι πιο σύνθετη διαδικασία για να την επικαλούμαστε και να την εφαρμόζουμε στα συγκεκριμένα ζητήματα. ¶ρα λοιπόν στις δυο αυτές περιπτώσεις, 2 και 3 τις λέω εγώ αυτές τις περιπτώσεις που έχουμε τετελεσμένη ανθρωποκτονία, με βάση την αντιφατική ομολογία συγκατηγορουμένων και την ποιότητα που πρέπει να δώσουμε σ’ αυτή την ομολογία συγκατηγορουμένου, να αναδείξουμε ποια είναι η ακριβέστερη και η σημαντικότερη και η ασφαλέστερη να πούμε με βάση αυτό το κριτήριο, νομίζω ότι εκεί δεν έχεις ποιοτική επάρκεια ενδείξεων για να φθάσεις σε αποδείξεις.
Δηλαδή να αναπλάσεις την αντικειμενική πραγματικότητα και να πεις, ναι ήταν. Και μετά θα πάω στα υπόλοιπα, μόνο μ’ αυτές τις ομολογίες, γιατί μ’ αυτές τις ομολογίες κινηθήκανε, αν ήταν αυτά τα άτομα, ή αν ήταν άλλα, αν ήταν λιγότερα. Προσεγγίζω και τα υπόλοιπα. Έχω αναγνώριση από τρίτο εμπλακέν έξω από τους μηχανισμούς, ομολογίες κλπ, έναν πολίτη που τα είδε τα περιστατικά, για τον συγκεκριμένο κατηγορούμενο που υπερασπίζομαι; Όχι.
Καμία. Και στις τρεις περιπτώσεις, καμία άλλη ένδειξη και στις τρεις περιπτώσεις. Δεν έχω καμία άλλη ένδειξη. Έχω περιγραφή από τους μάρτυρες που αυτά που λέει ο πρώτος ομολογών ταυτίζονται από άποψη, εγώ λέω μόνο προσώπων, αριθμού προσώπων, με τα πρόσωπα που η αποδεικτική διαδικασία εδώ πέρα φανέρωσε και είπε ότι είναι οι δράστες περίπου τέσσερις έως πέντε κλπ; Όχι.
Το βούλευμα το παραπέμπει σε κάθε περίπτωση με βάση την ομολογία του πρώτου συγκατηγορουμένου, λέει έξι στην περίπτωση δυο, πέντε στην περίπτωση τρία, και την αντιφατική αυτή ρήση ότι μπορεί να ήταν και αυτός που τηλεφώνησε, μπορεί να μην ήταν αυτός στην υπόθεση ένα του Τσαντ δηλαδή την υπόθεση.
Η πραγματικότητα δείχνει ένα τουλάχιστον πρόσωπο λιγότερα, αν πάρετε όλες τις καταθέσεις, δεν θέλω τώρα να τα πω αναλυτικά, τα έκανε και ο συνάδελφός μου, ένα τουλάχιστον πρόσωπο σε συνολικό αριθμό, λιγότερο στους δράστες που φέρονται ότι ενήργησαν σ’ αυτή την φάση. Σε αυτές τις δυο κυρίως, δεύτερη και τρίτη πράξη. Λιγότερα πρόσωπα.
