Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Εγώ λέω ότι θα μιλήσω μέχρι το σημείο που θα αρχίσετε να με πετροβολείτε. Όταν αρχίσετε να με πετροβολείτε θα διακόψω, θα ζητήσω να γραφτεί στα πρακτικά και θα αποχωρήσω κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να πάτε στο καλό. Θέλετε να φύγετε από τώρα; Να πάτε στο καλό. Κυρία Κούρτοβικ, εφόσον από κάποιο στάδιο της διαδικασίας και πέρα έχετε φορτιστεί με την σύγκρουση πηγαίνετε από τώρα, φύγετε να πάτε στο καλό σας. Δεν με ενδιαφέρει εμένα.
Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Δεν είναι σύγκρουση κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ κάνω την δουλειά μου εδώ πέρα, ούτε επηρεάζομαι από κανέναν σας. Εγώ σημειώνω αν έχετε επιχειρήματα και αξιολόγηση. Όλα τα άλλα τα ακούω «βερεσέ›. Τις συγκρούσεις και το ένα και το άλλο αυτά είναι δικές σας πρακτικές, πολιτικές, ότι θέλετε. Σκέφτεστε και περίεργα. Δεν μπορώ εγώ να μπω στη λογική σας. Εγώ πέρα από τη λογική της δικονομίας δεν μπορώ να λειτουργήσω.
Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Η λογική της δικονομίας όμως σας επιβάλλει να ακούτε τους συνηγόρους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι όταν είναι εκτός θέματος.
Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Όχι κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι βέβαια να λέει ο καθένας ότι θέλει.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου) Κυρία Κούρτοβικ, εγώ προσωπικώς?..
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Εισαγγελεύ, είμαστε υποχρεωμένοι να την ακούσουμε, να την προσέξουμε και να σημειώσουμε όσα έχει να πει.
Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Επισημαίνει ο κ. Λάμπρου ότι θα με ακούσει με ευχαρίστηση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ μάλιστα σας είπα από την αρχή θα σας ακούσω με ευχαρίστηση. Τι άλλο θέλετε;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ο κ. Πρόεδρος περισσότερο από εμένα.
Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Εγώ ζητώ μόνο την προσοχή σας. Πράγματι είναι πολύ λίγα τα πράγματα που θα είχα να πω και συγκεκριμένα στίξεις μόνο θα κάνω σε κάποια ζητήματα.
Το ένα ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να κάνω κάποιες στίξεις παρότι πολύ έχει συζητηθεί και ίσως έχει εξαντληθεί, φαίνεται να έχει εξαντληθεί κ.κ. Δικαστές είναι το 187. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα το εύρος του αξιόποινου στο ιστορικό φαινόμενο πάνω στο οποίο καλείστε να δικάσετε. Δεν λέω ότι καλείστε να δικάσετε ένα ιστορικό φαινόμενο αλλά καλείστε να δικάσετε πάνω σε ένα ιστορικό φαινόμενο. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα το εύρος του αξιόποινου.
Οι Οργανώσεις αυτού του τύπου έδρασαν στην Ευρώπη κύρια και όπου αλλού έδρασαν όπως έδρασαν και στην διάρκεια της δράσης τους ενέπλεξαν στις διαδικασίες τους, άγγιξαν μάλλον στις διαδικασίες τους και στη δραστηριότητά τους σε επάλληλους κύκλους εκατοντάδες και χιλιάδες κόσμο, συγγενείς, φίλους?.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: (εκτός μικροφώνου)
Ι. ΚΟΥΤΡΟΒΙΚ: Έχετε και τον επόμενο αγορητή οπότε όντως καταλαβαίνω και γιατί χαίρεστε ακόμη περισσότερο. ¶γγιξε η δράση αυτών των Οργανώσεων πάρα πολύ κόσμο, χιλιάδες κόσμο. ¶γγιξε γονείς, συγγενείς, φίλους, άγγιξε πρώην συντρόφους, άγγιξε συνομιλητές διάφορων τύπων σε διάφορα στάδια, άγγιξε ανθρώπους που είχαν οποιασδήποτε μορφής σχέσεις, συναλλαγές με τα άτομα που εμπλέκονταν, ανθρώπους που μπορεί να ήξεραν κάτι πολύ λίγο ή να ήξεραν κάτι περισσότερο, ανθρώπους που μπορεί να μπορούσαν να καταλάβουν κάτι και να κατάλαβαν ή να μην κατάλαβαν, ανθρώπους που μπορεί να έπρεπε να υποπτευθούν κάτι ή ανθρώπους που μπορεί να υποπτεύθηκαν.
Είναι ένα ζήτημα σε ποιο βαθμό αυτή η πραγματικότητα αυτών των Οργανώσεων ενέπλεξε χιλιάδες κόσμο έτσι κι αλλιώς ως μέλη στην Ιταλία. Η πραγματικότητα των ένοπλων Οργανώσεων είναι ένα ζήτημα ως ποιο σημείο μπορεί να δημιουργεί μια ποινική αξίωση από πλευράς της πολιτείας, μπορεί να θεμελιώνει μια αξίωση για τιμωρία. Μια διεύρυνση της αξίωσης αυτής για τιμωρία θα οδηγούσε την κοινωνία μας σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις. Θα οδηγούσε σε καταστάσεις όπου θα υπήρχε η δίωξη όχι του φρονήματος μόνον. Σε πολλές πραγματικότητες νομικές υπάρχει αλλά η δίωξη του εικαζόμενου φρονήματος. Κι αν υπάρχει δυνατότητα τυχόν να αποδειχθεί το φρόνημα δεν υπάρχει δυνατότητα να αποδειχθεί αλλά κυρίως δεν υπάρχει δυνατότητα να ανταποδειχθεί το εικαζόμενο φρόνημα και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα για την κοινωνία.
Θα εισερχόμασταν σε έναν προβληματισμό γενικότερο σε αυτήν την περίπτωση για τον κίνδυνο που διατρέχουμε από τις δραστηριότητες του διπλανού μας. Θα είχαμε τον γείτονα να καταγγέλλει τον γείτονα γιατί παραγγέλνει επί 2-3 βράδια συνέχεια δύο πίτσες αντί για μία, σας είχα διαβάσει και την εμπνευσμένη ανακοίνωση της αστυνομίας κατά την περίοδο της δίωξης του Δημήτρη Κουφοντίνα. Θα είχαμε αντίστοιχα την μάνα να καταγγέλλει τον γιο γιατί κάτι κρατάει κλειδωμένο σε εκείνο το συρτάρι και πάει λέγοντας. Η διεύρυνση θα μπορούσε να είναι τεράστια.
Θα είχαμε καταστάσεις λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση αντικειμενοποίησης και έχουμε καταστάσεις σε άλλα μέρη του κόσμου και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, αντικειμενοποιήσεις της ευθύνης και συλλογικής τιμωρίας. Καταστάσεις που ο δικός μας νόμος δεν τις επιτρέπει.
Σε προηγούμενες στιγμές, αυταρχικές στιγμές της ιστορίας μας αλλά και σύγχρονες στιγμές αυταρχικής διαχείρισης της εξουσίας έχουμε τέτοια φαινόμενα. Φαινόμενα δηλαδή όπου στρέφεται η οργή της πολιτείας και η αξίωση για τιμωρία ενάντια στην οικογένεια του δράστη. Έχουμε την περίπτωση (αναφέρθηκε και πρόσφατα και από τον κ. Σταμούλη νομίζω σε αυτήν την αίθουσα) του 1870 το νόμο του Χαρίλαου Τρικούπη για τη δίωξη της ληστείας. Πρόβλεπε ο νόμος την εκτόπιση των συγγενών της οικογένειας του ληστή. Ήταν ένα από τα μέτρα που εισήχθησαν. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό εφαρμόστηκαν πραγματικά για να μπορέσει να καταπολεμηθεί τότε εκείνο το φαινόμενο που είχε αντίστοιχα κοινωνικές διαστάσεις.
Έχουμε το αντίστοιχο φαινόμενο στα πιο πρόσφατα ιστορικά μας χρόνια μη θεσμοθετημένης αλλά πρακτικής δίωξης της οικογένειας στην διάρκεια του εμφύλιου όπου διώκονται οι μανάδες των ανταρτών για να τιμωρηθούν οι ίδιοι οι αντάρτες και γέμισε το Τρίκερι και γέμισαν τα νησιά, οι τόποι εξορίας με μανάδες αγωνιστών, με γυναίκες αγωνιστών που κανένα αδίκημα δεν είχαν διαπράξει εκτός από το να είναι μανάδες και γυναίκες ανταρτών. Μόνο σε καταστάσεις εμφυλίου θα μπορούσαν να σταθούν τέτοιου είδους φαινόμενα.
Έχουμε πρόσφατα, στις μέρες μας τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους. Ποια είναι η αντίδραση του Ισραήλ, της κυβέρνησης του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους; Δεν χτυπιέται ο ίδιος ο αντάρτης της πόλης, δεν αναζητείται το ίδιο το μέλος της Οργάνωσης της ανατρεπτικής, της αντιστασιακής αλλά η ίδια η οικογένεια. Πυρπολείται το σπίτι της οικογένειας, χτιζόταν μάλιστα προηγούμενα μέχρι πριν από κάποιο καιρό το σπίτι της οικογένειας, υποχρεώνονταν να βγει η οικογένεια και κτίζονταν πόρτες και παράθυρα για να λειτουργεί απέναντι στην τοπική κοινωνία, στην γειτονιά και στον υπόλοιπο κόσμο. Τώρα πια πυρπολείται, καίγεται, βομβαρδίζεται το σπίτι και κατεδαφίζεται για να μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να τιμωρηθεί ο νεκρός βομβιστής ή ο κρυπτόμενος βομβιστής, ο διαφεύγον βομβιστής και να τιμωρηθεί συνολικά η κοινωνία, να σωφρονιστεί συνολικά η κοινωνία.
Μόνο σε αυταρχικές στιγμές διακυβέρνησης μπορούν να φανούν στην ιστορία, έχουμε μάλλον εμφάνιση στην ιστορία τέτοιων φαινομένων. Ο νομοθέτης της χώρας μας στον 2928 θέλησε αλλιώς και πρέπει να το πούμε εδώ. Βέβαια μιλάω για ένα πράγμα το οποίο ο μεν ένας από την Έδρα έχει συμβάλλει στην επεξεργασία του, ο άλλος το έχει επεξεργαστεί στο βιβλίο που πρόσφατα εξέδωσε. Μιλάω ίσως σε χωράφια άλλων, δικά σας και είναι ακόμα πιο δύσκολος ο ρόλος μου σε μια τέτοιο περίπτωση παρόλα αυτά το επιχειρώ.
Πρέπει να πω λοιπόν ότι ακόμα και στις πιο αυταρχικές στιγμές της η πολιτεία στη χώρα μας έχει όρια πέρα από τα οποία δεν πηγαίνει και έχει όρια πέρα από τα οποία δεν πηγαίνει γιατί στη χώρα αυτή υπάρχουν αντιστάσεις. Ο κ. Λάμπρου θα συμφωνήσει μαζί μου. Υπάρχουν αντιστάσεις που θέτουν όρια στο δρόμο του αυταρχισμού.
Όταν λοιπόν ήρθε στη Βουλή ο νόμος, το νομοσχέδιο που αποτέλεσε στη συνέχεια το νόμο 2928 τέθηκε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο από το νομοθέτη -και ο νομοθέτης βέβαια είναι η Βουλή- το ζήτημα ότι με αυτόν το νόμο δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε το φρόνημα, δεν θέλουμε να κάνουμε αυτή την διεύρυνση του αξιόποινου προς χώρους άλλους πέρα από αυτούς στενά που αφορούν τους δράστες, στενά που αφορούν τους εμπλεκόμενους σε αυτήν την υπόθεση.
Σαφής διαφοροποίηση έγινε με επανειλημμένες δηλώσεις από το νόμο 1916. Δεν θέλουμε να έχουμε έναν 1916, δεν θα επιδιώξουμε να διευρύνουμε τα όρια του αξιόποινου με τον τρόπο που το έκανε εκείνος. Λέει η εισηγητική, λέει και με δήλωσή του ο κ. Σταθόπουλος τότε στη Βουλή εισηγούμενος το νόμο ότι ο 1916 διεύρυνε υπερβολικά το χώρο του αξιόποινου με την ποινικοποίηση της υποστήριξης, διευκόλυνσης και παρασιώπησης των Οργανώσεων προκαλώντας αθέλητα τον κίνδυνο δίωξης του επαναστατικού φρονήματος.
Τούτο λέει αποτρέπεται αποτελεσματικά στο προτεινόμενο σχέδιο. Τι μας έλεγε ο 1916 στο άρθρο 4; Μιλάω για υποστήριξη και διευκόλυνση και διευκρινίζω, μιλάω για τη συγκεκριμένη διάταξη περί υποστήριξης και διευκόλυνσης για να αφήσω το ζήτημα του φρονήματος και να το ξαναπώ και να το κάνω σαφές από την πρώτη στιγμή κ.κ. Δικαστές ότι μιλάω για το εικαζόμενο φρόνημα που θα επιμείνω να το λέω και να το ξαναλέω δεν αποδεικνύεται και κυρίως δεν ανταποδεικνύεται.
Λέει λοιπόν το άρθρο 4 του 1916/90 ότι τιμωρούσε το άρθρο 4 όποιον με πρόθεση υποστήριζε ή διευκόλυνε τις ανωτέρω εγκληματικές Οργανώσεις ή ομάδες παρέχοντας ή συλλέγοντας πληροφορίες, υποθάλποντας ή παρέχοντας κατοικία, προτρέποντας με πειθώ και φορτικότητα κάποιον να καταστεί μέλος, καταρτίζοντας και διανέμοντας ανακοινώσεις κλπ. παραθέτοντας μια σειρά από όρους οι οποίοι μπορούν να στοιχειοθετήσουν την έννοια της συνέργιας.
Έρχεται λοιπόν στη Βουλή ο κ. Σταθόπουλος και λέει ότι όχι, εμείς αυτό το πράγμα δεν το θέλουμε. Έρχεται και επανέρχεται το ζήτημα αυτό της συνέργιας, της έννοιας της συνέργιας στα πρακτικά της Βουλής, θα επανέλθω και θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα κομμάτια, σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης που γίνεται.
Εάν θυμάστε μάλιστα και το θυμάστε γιατί εκ των πραγμάτων όλοι το έχουμε διαβάσει και μελετήσει σε αυτή τη φάση φαντάζομαι, η συζήτηση ξεκινάει με μία δήλωση της πρόθεσης του εισηγητή του νόμου τότε, του κ. Σταθόπουλου να αποκλείσει την απλή συνέργια συνολικά από τις διατάξεις του νόμου.
Στον αποκλεισμό αυτό συνολικά της απλής συνέργιας βρίσκει την αντίθεση ενός μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αποτέλεσμα να επανέλθει σε κάποια απώτερη στιγμή, επόμενη στιγμή διευκρινίζοντας, διαφοροποιώντας την αρχική τοποθέτησή του ότι αποκλείεται η έννοια της απλής συνέργιας από το αξιόποινο του νόμου και να τροποποιήσει σε απλή ψυχική συνέργια αυτό το αξιόποινο.
Παρόλα αυτά πρέπει να πω στην εισηγητική έκθεση εξακολουθεί η αναφορά να γίνεται όχι στην ψυχική συνέργια αλλά σε αυτή καθαυτή τη συνέργια, την απλή συνέργια. Λέει λοιπόν η εισηγητική: «Το έγκλημα διαμορφώνεται ως υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης› -είναι στο θέμα του δόλου που θα επανέλθουμε- «Από τα αξιόποινα αποκλείονται πράξεις απλής συνέργειας σε συγκρότηση και ένταση, προκειμένου το αξιόποινο να μην επεκταθεί σε ενέργειες απλής συνέργειας ιδίως ψυχικής›.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί η εισηγητική έκθεση το ζήτημα του νόμου. Και ερχόμαστε στο περιεχόμενο αυτού του άρθρου 187 για να επανέλθουμε στα πρακτικά. Θέτοντας λοιπόν την έννοια του 187 ο Ν. 2928 επαναθέτοντας και επανακαθορίζοντας την έννοια του 187 έθεσε τα γνωστά στοιχεία, όποιος συγκροτεί εντάσσεται κτλ.
Τα στοιχεία της Οργάνωσης είναι γνωστά, έχουν επανειλημμένα λεχθεί, η διάρκεια, ο αριθμός των ατόμων, το σχέδιο κτλ. Υπάρχουν δύο σημεία τα οποία νομίζω ότι ενδιαφέρουν ειδικότερα την περίπτωση της κατηγορούμενης στην οποία αναφερόμαστε και στα οποία θα ήθελα να σταθώ παρότι αναφέρθηκε σ’ αυτά εκτενώς και η συνάδελφός μου.
Το ένα από τα δύο είναι η δομή της Οργάνωσης. Απαιτεί ο νόμος για να στοιχειοθετηθεί η έννοια της ύπαρξης της Οργάνωσης, δομή. «Οργάνωση δομημένη με κατανομή εργασίας› μας λέει ο εισηγητής του νομοσχεδίου ο κ. Σταθόπουλος μέσα στη Βουλή. Μας λέει λοιπόν ότι χρειάζεται κατανομή εργασίας, Οργάνωση με δομή και κατανομή εργασίας για να μπορούμε να πούμε ότι στοιχειοθετείται το άρθρο 187.
Τί σημαίνει δομή; Αναφέρθηκε εκτενώς η συνάδελφός μου, πυρήνα, συντονισμό, τρόπο λήψης αποφάσεων, κατανομή ρόλων και αρμοδιότητας. Στη δική σας την προσέγγιση που κάνετε εσείς κ. Πρόεδρε στο σχολιασμό του 187, εσείς θεωρείτε ότι δεν είναι αναγκαίο το μέλος να έχει συγκεκριμένο ρόλο για να θεωρήσουμε ότι θεμελιώνεται η έννοια της συμμετοχής του στην Οργάνωση. Θεωρείτε λοιπόν ότι δεν απαιτούνται τυπικά καθορισμένοι ρόλοι. ΄
Θα λέγαμε όμως ότι πράγματι δεν απαιτούνται τυπικά και μόνιμα καθορισμένοι ρόλοι, απαιτείται όμως ρόλος. Απαιτείται συγκεκριμένη θέση στη δομή της Οργάνωσης, όχι πάντα σταθερή, όχι πάντα ίδια, απαιτείται όμως θέση σε αυτή την κατανομή εργασίας, σε αυτή την κατανομή ρόλων η οποία αποτελεί στοιχείο της ίδιας της έννοιας της Οργάνωσης όπως μπαίνει από το νόμο. Αν ο νόμος απαιτεί δομή, αν ο νόμος απαιτεί κατανομή εργασίας, σε αυτή την κατανομή εργασίας, σε αυτή τη δομή θα πρέπει να τοποθετείται συγκεκριμένο άτομο για να μπορείτε να καταφάσκετε εσείς ότι ναι, είναι μέλος.
Εάν δεν υπάρχει η θέση μέσα σε αυτή τη δομή, πώς θα στηρίζεται η έννοια της συμμετοχής του στην Οργάνωση; Αυτή είναι η μία παρατήρηση που έχω να κάνω, νομίζω ότι εκτενώς όπως είπα αναφέρθηκε η κα Βαγιανού.
Το δεύτερο σημείο το οποίο μας προκύπτει από την τοποθέτηση του 187 στο νόμο από τον τρόπο με τον οποίο ορίζεται το 187 σε συνδυασμό με τον τρόπο με τον οποίο συζητήθηκε μέσα στη Βουλή, είναι το ζήτημα της ενεργητικής συμμετοχής του μέλους στις δραστηριότητες της Οργάνωσης για να μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει συμμετοχή στην Οργάνωση υπό την έννοια της αυτουργίας στο περιεχόμενο του 187.
Και πάλι κ. Πρόεδρε, εσείς λέτε στον σχολιασμό που κάνετε, ότι κατ’ εσάς δεν είναι αναγκαίο να συμμετέχει σε ενέργειες για να μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι μέλος. Εάν όμως δεν συμμετέχει σε ενέργειες, δεν συμμετέχει στη δραστηριότητα της Οργάνωσης, δεν συμμετέχει στις δομές της Οργάνωσης, σε τί συνίσταται η σχέση του με αυτό το πράγμα που περιγράφεται στο 187 για να μπορέσουμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχει αυτουργική τέλεση του 187; Η σχολή Θεσσαλονίκης, ο κ. Μανωλεδάκης νομίζω έχει διαφορετικές απόψεις.
Θεωρεί αναγκαία λοιπόν την ενεργητική παρουσία για να θεωρηθεί ότι στοιχειοθετείται το 187, την ενεργητική παρουσία του ατόμου για να θεωρηθεί ότι είναι μέλος. Αλλιώς, εάν μου επιτρέπετε, εάν δεν έχουμε αυτή την ενεργητική παρουσία, αν δεν έχουμε τη συμμετοχή στη δομή, αν δεν έχουμε τη συμμετοχή στις ενέργειες, αν δεν έχουμε τη συμμετοχή στη δράση, στη δραστηριότητα, τότε έχουμε ένα εικαζόμενα φρονηματικό άδικο, το οποίο όμως δεν μπορεί να σταθεί μέσα στις διατάξεις του 187, έτσι κυρίως όπως το νομοθέτησε, όπως το θέλησε ο νομοθέτης και όπως προκύπτει εκτεταμένα από τα πρακτικά της Βουλής, για να μπορούμε να οδηγηθούμε σε μία σύμφωνη με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, κρίση πάνω σ’ αυτό.
Ενδεικτικό, χρήσιμο γι αυτή την έννοια της ενεργητικής συμμετοχής είναι βέβαια όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται στη βουλή, υπό την έννοια του άμεσου ρόλου του συμμετόχου. Απαιτείται λοιπόν, επανειλημμένα έχει συζητηθεί και σε αυτή την αίθουσα, άμεσος δόλος πρώτου βαθμού. Λέει η εισηγητική ότι το έγκλημα διαμορφώνεται ως υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης, θα πρέπει δηλαδή τα μέλη να προβαίνουν στις πράξεις τους με σκοπό τη διάπραξη περισσότερων επιλεγμένων κακουργημάτων.
Και πάλι κ. Πρόεδρε, στον σχολιασμό σας στο 187 εσείς θεωρείτε ότι πρέπει να επιδιώκει όπως λέτε, η Οργάνωση, την τέλεση των συγκεκριμένων αδικημάτων τα οποία προβλέπονται στην έννοια του 187. εκτεταμένη η συζήτηση μέσα στη Βουλή πάνω σ’ αυτό το θέμα. Το μέλος πρέπει να επιδιώκει, το μέλος πρέπει να έχει τον άμεσο δόλο, όχι η Οργάνωση. Εκτεταμένη μάλιστα η συζήτηση –παραβιάζω πόρτες ανοιχτές έτσι κι αλλιώς αλλά πρέπει να ακούγονται και σε αυτή την αίθουσα, είναι δύσκολο να πρέπει να σας πείσω ότι οι απόψεις αυτών που δεν το έφτιαξαν και δεν το έγραψαν, που έγραψαν όμως πάνω σε αυτό, μπορεί σήμερα να πρέπει να επηρεάσουν τη σκέψη σας, πρέπει όμως να επηρεάσουν το αποτέλεσμα της Δίκης.
Διότι οφείλετε να δικάσετε σύμφωνα με τη θέληση του νομοθέτη. Και η θέληση του νομοθέτη ήταν αυτή στο συγκεκριμένο ζήτημα. Υπάρχει λοιπόν στη Βουλή, στα πλαίσια της συζήτηση για το αν ο δράστης πρέπει να επιδιώκει ο ίδιος την τέλεση αδικημάτων και επομένως αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο πρέπει να κρίνει την ιδιότητά του ως μέλος, υπάρχει μια εκτεταμένη συζήτηση και σύγκρουση, ανάμεσα στην κα Ψαρούδα-Μπενάκη και στον κ. Σταθόπουλο.
Θέλω να αναφερθώ σε μερικά κομμάτια από τα πρακτικά τα οποία είναι ενδεικτικά πάνω σ’ αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχει γίνει αναφορά σε αυτά κα Κούρτοβικ.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Από ποιον συνάδελφο; Γιατί έχω κοιτάξει στα πρακτικά και δεν έχω δει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάντως τα διαβάσαμε εδώ μέσα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εάν έχουν διαβαστεί δε θα σας τα διαβάσω. Από ποιον συνάδελφο έχουν διαβαστεί;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από τον κ. Σοφό. Μας διάβασε το κομμάτι με το «ή› και το «και›
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Σε ένα κομμάτι του κ. σοφού δεν ήμουν παρούσα οπότε το αποδέχομαι. Υπάρχει λοιπόν μια εκτεταμένη συζήτηση και επιμένει ο Υπουργός και επιμένει ο νομοθέτης και παραμένει στο νόμο το «και να επιδιώκει› και όχι το «που να επιδιώκει›, αυτό το οποίο ζητούσε η κα Μπενάκη και η Αξιωματική Αντιπολίτευση την οποία εκπροσωπούσε, το οποίο τελικώς δεν πέρασε.
Πέρα από το «που› και «και›, να επισημάνω ότι πέρα από την άμεση επιδίωξη του συγκεκριμένου ατόμου, επισημαίνει από την κα Μπενάκη ότι «με τον τρόπο που τοποθετείτε κ. Υπουργέ το ζήτημα του άρθρου, την έννοια του άρθρου, αποκλείετε από την έννοια του μέλους αυτόν που έχει τον ενδεχόμενο δόλο›. Και συμφωνεί ο κ. Σταθόπουλος και λέει «ναι, βεβαίως, δεν θέλουμε τον ενδεχόμενο δόλο, θέλουμε μόνο τον άμεσο δόλο›.
«Νομίζω λοιπόν› λέει ο κ. Σταθόπουλος, «ότι έγινε σήριαλ το ‘που’ και το ‘και’, υπάρχει μια διαφορά πολιτική. Αν βάλουμε ότι η ομάδα πρέπει να έχει αυτούς τους στόχους, αυτό σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος αρκεί να έχει ενδεχόμενο δόλο και να τιμωρηθεί 5-10 χρόνια. Εμείς θέλουμε να έχει άμεσο δόλο, αυτή είναι η διαφορά›.
Αυτός είναι ο τρόπος λοιπόν με τον οποίο νομοθέτησε ο νομοθέτης με τον 2928 την έννοια του 187. Θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα που ίσως θα πρέπει να προσελκύσει την προσοχή μας σε αυτά τα πρακτικά.
Μιλώντας λοιπόν ο κ. Βαλυράκης στη Βουλή και τοποθετούμενος, λέει τα εξής: «Σπεύδουμε να ψηφίσουμε ένα νόμο αποδεχόμενοι πολιτικά και ουσιαστικά την κατηγορία. Πράγματι, όλοι θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την τρομοκρατία. Εγώ δεν έχω αμφιβολία γι αυτό, αλλά όταν είναι διάτρητη η Αντιτρομοκρατική υπηρεσία, όταν η Αντιτρομοκρατική υπηρεσία ουσιαστικά είναι υπό τον έλεγχο των αμερικανικών υπηρεσιών για 10 χρόνια τώρα, τότε τί κάνουμε; Η CIA εκτός από την όποια δράση της στην Ελλάδα, ελέγχει ουσιαστικά και την ελληνική Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η CIA και το FBI έχουν ειδικές ομάδες συνεργασίας, πλήρη εποπτεία και έλεγχο στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Ήρθαν επίσης εδώ και οι αγγλικές υπηρεσίες›.
Θα πω και για την κα Σωτηροπούλου, αναφέρομαι σε όλο αυτό κ.κ. Δικαστές ακριβώς για να σας πω ότι για να μπορέσετε να κρίνετε το ζήτημα του αν η συγκεκριμένη κατηγορούμενη έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτή την Οργάνωση, πέραν του να είναι η γυναίκα, η σύντροφος ζωής του Δημήτρη Κουφοντίνα, θα πρέπει να μας πείτε ότι υπάρχει κάποια άλλης μορφής σχέση εκτός απ’ αυτήν της Αγγελικής Σωτηροπούλου με την Οργάνωση.
Θα πρέπει να μας πείτε εάν και από τί σας προκύπτει ότι έχει οποιαδήποτε θέση η συγκεκριμένη γυναίκα στη δομή της Οργάνωσης και στην κατανομή των ρόλων που είναι αναγκαίο να έχει για να στοιχειοθετείται το 187. Οποιαδήποτε δομή θα πρέπει να μας πείτε εάν και κατά πόσον αποφασίσετε και να αιτιολογήσετε το αν και κατά πόσον προκύπτει να έχει οποιαδήποτε σχέση με οποιαδήποτε συγκεκριμένη ενέργεια της Οργάνωσης,.
Και αν θέλετε να κάνουμε δεκτό το ότι μπορεί και να μην έχει συμμετοχή σε ενέργειες κ. Πρόεδρε, με βάση τον δικό σας σχολιασμό, θα πρέπει όμως να έχει κάποια συμμετοχή στη δράση της Οργάνωσης και στη δράση εκείνη που έχει ένα βαθμό επικινδυνότητας, γιατί αυτή είναι η δράση της Οργάνωσης. Αυτή είναι η δράση της Οργάνωσης η οποία σας αφορά, αυτή είναι η δράση της Οργάνωσης η οποία της δίνει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Θα πρέπει λοιπόν να κρίνετε ότι υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία και θα πρέπει να κρίνετε ότι σας προέκυψε από κάποιο στοιχείο ότι η συγκεκριμένη κατηγορούμενη είχε τον οποιονδήποτε δόλο η ίδια, την οποιαδήποτε επιδίωξη η ίδια για την τέλεση των οποιωνδήποτε άδικων πράξεων για να μπορέσετε να προχωρήσετε και να πείτε ότι υπάρχει οποιαδήποτε σχέση της Αγγελικής με τη 17Ν.
Εγώ λέω ότι δεν μπορείτε να πείτε ότι έχουμε με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή γιατί δεν έχουμε καμία υλική ενέργεια συμμετοχής. Δεν μπορείτε να πείτε ότι έχουμε με οποιονδήποτε τρόπο συνέργια στο 187, παρέκαμψα τα σχετικά για τη συνέργια, γιατί δεν έχουμε οποιαδήποτε ενέργεια στήριξης της Οργάνωσης με οποιονδήποτε τρόπο. Και κυρίως δεν έχουμε κάποια από τις εκδηλώσεις εκείνες που τυποποιούνται σαν στήριξη της Οργάνωσης στη νομολογία μας γενικότερα, όπως αυτές περίπου παραθέτονται και στο άρθρο 4 του 1916.
Και δε μπορείτε να πείτε με οποιονδήποτε τρόπο ότι καταλήγετε στο ότι υπάρχει ζήτημα ψυχικής συνέργιας, όχι μόνο γιατί αποκλείεται από το νόμο ρητά η καταδίκη του εικαζόμενου μέλους για ένα γεγονός που θα μπορούσε να στοιχειοθετεί ψυχική συνέργια, όχι μόνο γι αυτό, αλλά κυρίως γιατί θα μπορούσατε να μιλήσετε για ψυχική συνέργια μόνο στηριζόμενοι σε αυτό που χαρακτηρίζω εικαζόμενο φρόνημα. Ένα πράγμα το οποίο θα ήταν ένας εξαιρετικά επικίνδυνος τόπος για το δίκαιό μας.
Υπάρχει ένα ζήτημα του αν και κατά πόσο συμμετείχαν γυναίκες στην Οργάνωση. Σας είπαν επανειλημμένα σε αυτή την αίθουσα όλοι οι κατηγορούμενοι οι οποίοι αποδέχονταν οποιασδήποτε μορφής σχέση με την Οργάνωση, ότι ουδέποτε είδαν γυναίκες στην Οργάνωση, ουδέποτε περιήλθε σε γνώση τους οποιαδήποτε πληροφορία για σχέση γυναίκας με την Οργάνωση.
Προέκυπτε αυτό και από τη συνολική αστυνομική έρευνα. Υπήρχαν δύο τρία σημεία τα οποία επισημάνθηκαν στη διάρκεια της διαδικασίας, τα οποία θα ήθελα να τα επισημάνω κι εγώ για να σας τα αναφέρω. Αναφέρθηκε κάποια στιγμή από την Πολιτική Αγωγή ότι τα τηλεφωνήματα για τις ενέργειες τα έκαναν γυναίκες.
Έχουμε την ατυχία κ.κ. Δικαστές να έχουμε εξαιρέσει εμείς οι ίδιοι, να έχουμε απαιτήσει την εξαίρεση των διαβιβαστικών από τα αναγνωστέα αυτής της Δίκης. Ποτέ γυναίκα δεν τηλεφώνησε για να ανακοινώσει οποιαδήποτε ενέργεια της 17Ν στα Μέσα, όποτε γινόταν η ανακοίνωση και η ανάληψη της ευθύνης. Οι μοναδικές δύο φορές, βεβαίως δεν το περιλαμβάνει η δικογραφία, το περιλαμβάνει όμως η ιστορία γιατί είναι κοινά τοις πάσι και τα ξέρουμε όλοι από το γεγονός ότι τα έχουμε ζήσει, αλλά και από τις πολλές φορές που τα έχουμε ακούσει, ποτέ δεν έχει γίνει τηλέφωνο από γυναίκα, πλην δύο περιπτώσεων.
Η μία είναι η υπόθεση Ριανκούρ, το περιεχόμενο δε αυτής της υπόθεσης, παραμένει να το λύσει ένα άλλο δικαστήριο με άλλους κατηγορούμενους και νομίζω ότι είναι σαφές και σε εσάς όπως ήταν και σε εμάς, ότι καμία από τις δύο πλευρές που ήρθαν εδώ πέρα δεν ήταν καμία αθώα, καμία από τις δύο πλευρές δε έλεγε την αλήθεια και εγώ τουλάχιστον αποκόμισα την εντύπωση ότι η αθωώτερη όλων σε εκείνη την υπόθεση είναι η κατηγορούμενη, είναι η 17Ν.
Η δεύτερη φορά που υπάρχει ανακοίνωση από γυναίκα για προκήρυξη της 17Ν ήταν πρόσφατα μετά τις συλλήψεις με την προκήρυξη που βρήκε και την οποία επισημαίνω υπόγραφε μία 17Ν, δεν έφερε τα στοιχεία της 17Ν, δεν έφερε τα στοιχεία των προκηρύξεων της 17Ν και σας δηλώθηκε, δεν δηλώθηκε σε αυτήν την αίθουσα μάλλον, δηλώθηκε εκεί που έπρεπε ότι αυτή η προκήρυξη δεν είναι δικιά μας. Η αρχική μάλιστα διατύπωση είναι οι προκηρύξεις στην διάρκεια των διώξεων της εξάρθρωσης. Δηλώθηκε από τον κ. Κουφοντίνα.
Να πω μάλιστα ότι η αρχική εκτίμηση του κ. Κουφοντίνα ήταν ότι ήταν εγγεγραμμένοι από τις Μυστικές Υπηρεσίες. Εκτίμηση η οποία δεν ανακάλεσε, για την οποία επιφυλάχθηκε στη συνέχεια ενόψει του ότι κανείς δεν ξέρει γιατί προέκυψε και τι ήταν εκείνο το πράγμα το οποίο με τίποτα δεν αντιστοιχούσε στη λογική της Οργάνωσης.
Το τρίτο σημείο στο οποίο έγινε αναφορά για να γίνει σύνδεση, για να υποτεθεί η συμμετοχή γυναικών μέσα στην Οργάνωση ήταν οι γυναικείες στολές αστυνομικών που κλάπηκαν από το Αστυνομικό Τμήμα του Βύρωνα. Επισημάνθηκε νομίζω από σας κ. Μαρκή και οφείλουμε να επισημάνουμε, οι γυναικείες στολές αστυνομικών είναι όμοιες με τις ανδρικές. Έχουν ένα παντελόνι, έχουν ένα σακάκι, έχουν όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που έχει η στολή ενός αστυνομικού.
Δεν πιστεύετε, δεν θεωρείτε ότι η κλοπή αυτών των στολών έγινε επί τούτου, δεν το θεωρείτε, επομένως δεν θεωρείτε ότι υπάρχει λόγος ούτε μπορούσαν να αντιστοιχούν – το είπατε βεβαίως στην διάρκεια της τοποθέτησής σας – αυτές οι στολές στις ανάγκες της κας Σωτηροπούλου. Δεν το συζητάω όμως για την κα Σωτηροπούλου. Συζητάω γενικά για την συμμετοχή των γυναικών στην Οργάνωση και λέω ποια είναι τα 3-4 σημεία στα οποία αποδόθηκε συμμετοχή γυναικών στην Οργάνωση, αρνήθηκαν οι κατηγορούμενοι τη συμμετοχή στην Οργάνωση. Πιστεύω ότι δεν ήταν από ιπποτισμό, προκύπτει από τα στοιχεία όλα της δικογραφίας που έχουμε μπροστά μας ότι δεν συμμετείχαν γυναίκες στην Οργάνωση.
Το γεγονός ότι κλάπηκαν οι στολές κλάπηκαν διότι η κα Βεργή ήταν 1,80, η στολή ήταν αντίστοιχη, ήταν και μεγάλη αν θέλετε για τους περισσότερους από τους παρόντες κατηγορούμενους, θεωρήθηκε ότι ήταν ανδρική και κλάπηκε. Είναι απλό. Αυτά είχα να πω σε σχέση με το ζήτημα της συμμετοχής για να επανέλθω στη συνέχεια και με κάποια πρόσθετα πράγματα.
Να έρθω στο ζήτημα των αποτυπωμάτων. Είχαμε πολλούς λόγους αμφισβήτησης αυτών των αποτυπωμάτων κ.κ. Δικαστές. Είχαμε πολλούς λόγους να αντιτάξουμε δικονομικούς απέναντι σε αυτά. Τον τρόπο που λήφθηκαν, τον τρόπο που εντοπίστηκαν, τον τρόπο που αποκόπηκαν, τον τρόπο που ταυτοποιήθηκαν. Πότε δεν μας προέκυψε ούτε μέσα σε αυτήν την αίθουσα, ούτε έξω, ούτε με την έκθεση αυτοψίας το ποια και πόσα ήταν τα σημεία τα οποία συνδέονταν, τα οποία ταυτίζονταν για να μπορούμε να μιλήσουμε για ταύτιση αποτυπωμάτων.
Δεν το κάναμε, δεν θέλαμε να το κάνουμε. Αντίθετα από την πρώτη-πρώτη στιγμή η Αγγελική Σωτηροπούλου δήλωσε ότι ναι, αποδέχθηκε, ναι πράγματι, εγώ από αυτό το μέρος νομίζω ότι πρέπει να έχω περάσει. Εγώ θυμάμαι ότι έχω περάσει από διαμέρισμα στο Παγκράτι κι αν βρίσκετε αποτύπωμά μου εκεί μέσα σημαίνει ότι αυτό το διαμέρισμα από το οποίο έχω περάσει είναι αυτό. Από την πρώτη στιγμή που κλήθηκε στον Ανακριτή να καταθέσει δεν επιχείρησε να αμφισβητήσει την ύπαρξη αυτού του αποτυπώματος.
Θα είναι όμως ένα ζήτημα για μας να αναζητήσουμε πραγματικά και δεν το κάναμε, αυτά τα αποτυπώματα. Να αναζητήσουμε το λόγο για τον οποίο προέκυψαν αυτά τα αποτυπώματα. Να ζητήσουμε το λόγο για τον οποίο εμφανίστηκαν με τον τρόπο που εμφανίστηκαν. Να αναζητήσουμε την αξιοπιστία τους πράγματι με δεδομένο ότι ήταν παράδοξοι οι όροι υπό τους οποίους προέκυψε, εμφανίστηκε αυτό το αποτύπωμα το οποίο οδήγησε την κα Σωτηροπούλου στη φυλακή.
Ήδη από τον προηγούμενο Αύγουστο όταν γινόταν η μεγάλη επίθεση ενάντια στην Αγγελική τα μέσα, αυτό που αποκαλέσατε κ. Πρόεδρε «τα μαντρόσκυλα της δημοκρατίας›, κάποια από τα μαντρόσκυλα της δημοκρατίας αλυχτούσαν κάθε βράδύ στα παράθυρα φωνάζοντας ότι η γυναίκα της τρομοκρατίας πρέπει να πάει μέσα και δηλώνοντας ταυτόχρονα και τότε και μετά ότι η γυναίκα της τρομοκρατίας έπρεπε να πάει μέσα, ότι αυτά τα λέγαμε γιατί η Αγγελική Σωτηροπούλου ήταν το δόλωμα για να πιάσουμε τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Επανειλημμένα ακούστηκε, σας έχουμε καταθέσει κιόλας και δημοσίευμα εφημερίδας με τίτλο «το δόλωμα στη φυλακή›.
Φώναζαν λοιπόν τα μαντρόσκυλα της Δημοκρατίας ότι ενέχεται η Αγγελική Σωτηροπούλου. Φώναζαν ότι υπάρχουν στοιχεία για την Αγγελική Σωτηροπούλου και από τα μέσα Αυγούστου ακόμα άρχισε να γίνεται λόγος για αποτυπώματα. Να επισημάνω ότι το έγγραφο της αστυνομίας με βάση το οποίο κινήθηκε η ποινική δίωξη και εκδόθηκε το ένταλμα σύλληψης εκδόθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2002 από την αρμόδια αρχή, το τμήμα εξερευνήσεων. 12 Σεπτεμβρίου 2002 έφτασε και στον Ανακριτή. 12 Σεπτεμβρίου εξεδόθη το ένταλμα της σύλληψης. 12 Σεπτεμβρίου αυθημερόν έγινε και η σύλληψη της κας Σωτηροπούλου. Θα επανέλθω όμως σε αυτό.
Το έγγραφο αυτό λοιπόν παρότι είναι τις 12 Σεπτέμβρη από τα μέσα Αυγούστου ακούγαμε ότι υπάρχει αποτύπωμα. Σας το έχω πει και στην διάρκεια της διαδικασίας, το έχουμε πει και επανειλημμένα, είναι γραμμένο και στο υπόμνημα, να το ξαναπώ. Στις 5 Σεπτέμβρη κάτω από την τεράστια πίεση που ασκούσαν τα Μέσα η Αγγελική ήρθε και είπε «εγώ θέλω να τεθώ στην διάθεση του Ανακριτή›.
Επικοινωνήσαμε με τον κ. Ζερβομπεάκο και ζητήσαμε να πάμε να παρουσιαστούμε για να τεθεί στην διάθεση της δικαιοσύνης, στη διάθεση του Ανακριτή η Αγγελική. Ο κ. Ζερβομπεάκος ήταν απασχολημένος εκείνη την ημέρα και μας έκλεισε ραντεβού για την αμέσως επόμενη για τις 6 του μήνα. Στις 5 Σεπτέμβρη του μεσημέρι εμφανίστηκε ο κ. Κουφοντίνας και η εμφάνιση του Δημήτρη Κουφοντίνα και οι διαδικασίες που ενεργοποίησε άλλαξαν το σκηνικό, είχαν σαν συνέπεια την επόμενη ημέρα να ακυρώσω την συνάντηση με τον κ. Ζερβομπεάκο ενημερώνοντάς τον ότι δεν υπάρχει λόγος διότι εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να έρθω με την κα Σωτηροπούλου, θα έρθω με τον κ. Κουφοντίνα.
Πέντε μέρες μετά πιστέψαμε βέβαια ότι το δόλωμα είχε εκπληρώσει θεωρητικά αυτό το ρόλο, δεν θα εξακολουθούσε να διώκεται. Η δίωξη όμως εξακολούθησε και έτσι στις 12 Σεπτέμβρη βγαίνει το έγγραφο που βγαίνει. Βγαίνει με την ταχύτητα που βγαίνει. Κοινοποιείται με την ταχύτητα που κοινοποιείται στην αρμόδια αρχή, στον Ανακριτή. Ενεργοποιείται η διαδικασία σύλληψης με την ταχύτητα με την οποία ενεργοποιήθηκε.
Αναρωτιέμαι κ.κ. Δικαστές, αυτά τα αποτυπώματα, αυτό το αποτύπωμα μπορούσε να στοιχειοθετεί αυτό που απαιτούσε η δικαιοσύνη εκείνη την στιγμή για να διώξει με τον τρόπο που δίωξε την κα Σωτηροπούλου; Αυτό το αποτύπωμα έπρεπε εκείνη την στιγμή τα υπόλοιπα αποτυπώματα των υπόλοιπων κατηγορούμενων δεν είχαν ερευνηθεί. Δεν είχαν ερευνηθεί τα αποτυπώματα του Κουφοντίνα, δεν είχαν ερευνηθεί τα αποτυπώματα του Ξηρού, δεν είχαν φτάσει έγγραφα γι’ αυτά τα αποτυπώματα. Έφτασε όμως έγγραφο προ πάσης για την κα Σωτηροπούλου.
Υπήρχε λοιπόν ανάγκη τέτοια για τις αστυνομικές αρχές να προωθούν με τέτοιο τρόπο και με τέτοια ταχύτητα μια τέτοια δίωξη. Υπήρχε ανάγκη για την δικαιοσύνη να το κάνει; Υπήρχε κίνδυνος που αντιμετώπιζε η πολιτεία και η κοινωνία από αυτήν την γυναίκα εκείνη την στιγμή για να γίνει με τον τρόπο που έγινε αυτή η δίωξη;
Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι τίποτε από όλα αυτά δεν υπήρχε. Ένα και μόνο πράγμα υπήρχε, τα αντίποινα υπήρχαν, η ανάγκη αντιποίνων απέναντι στον Δημήτρη Κουφοντίνα, η ανάγκη ελέγχου της ανεξέλεγκτης για τις αρχές κατάστασης που προέκυψε μετά την σύλληψή του.
Για να έρθω όμως στα ίδια τα αποτυπώματα. Μας λέει η ανακριτική, μας λέει και η κοινή λογική ότι για να μπορέσει το αποτύπωμα – αναφέρθηκαν και εκτεταμένα οι συνάδελφοί μου – να αποτελέσει για σας, να έχει αποδεικτική αξία θα πρέπει να υπάρχει ο αιτιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στα ίχνη και στην πράξη. Θα πρέπει να υπάρχει η πραγματική αιτιώδης αλληλουχία για να μπορέσετε από το ίχνος, για να μπορέσετε από την ένδειξη να φτάσετε στην πράξη, να φτάσετε στην βεβαιότητα, να φτάσετε στην καταδίκη.
Έχουμε εδώ την οποιαδήποτε αλληλουχία, έχουμε την οποιαδήποτε πραγματική αλληλουχία ανάμεσα στο αποτύπωμα και στην πράξη ώστε να θεωρήσουμε ότι αυτό το μοναδικό στοιχείο που έχετε στα χέρια σας σε βάρος της κας Σωτηροπούλου μπορεί να αποτελεί ένα στοιχείο ερευνητέο για την περίπτωση της καταδίκης; Να επισημάνω αυτό που μου επεσήμανε και η συνάδελφός μου εδώ δίπλα ότι έχουν γίνει εξετάσεις DNA, δεν έχει βρεθεί DNA της κας Σωτηροπούλου σε κανένα από τα κρησφύγετα της Οργάνωσης. Έχει γίνει έλεγχος για τρίχες. Υπάρχει μία τρίχα γυναικεία η οποία έχει βρεθεί και ερευνάται. Δεν ανήκει στην κα Σωτηροπούλου. Κανένας από τους συγκατηγορούμενούς της δεν την αναφέρει σε οτιδήποτε, από κανέναν άλλο στοιχείο πλην αυτού του αποτυπώματος (δεν θεωρώ ότι τα κινητά έχουν οποιαδήποτε αξία) δεν την εμπλέκει σε αυτήν την υπόθεση.
Να πούμε δυο λόγια καταρχήν για τα αποτυπώματα πάνω σε κινητά. Είναι σε κάποια βιβλία αν θυμάστε, έχουν προσκομισθεί οι φωτογραφίες. Τα βιβλία αυτά όλα βρίσκονται σε μία σακούλα που σημαίνει ότι αποτελούν ένα αντικείμενο που έχει μεταφερθεί. Ένα αντικείμενο επομένως που δεν αποτελεί αναγκαία μόνιμο εξοπλισμό ως έχει του κρησφύγετου της Πάτμου.
Υπάρχουν κάποια μεμονωμένα αποτυπώματα σε βιβλία τα οποία έχουν βρεθεί στην Πάτμου. Στη Δαμάρεως είναι το σταθερό. Στην Πάτμου είναι τα αποτυπώματα στα βιβλία τα οποία είναι μεμονωμένα στα βιβλία. Σας εξήγησε και η κα Σωτηροπούλου για το ένα αποτύπωμα με τον τρόπο που έχει μπει το τι ακριβώς ήταν, το τίναγμα του βιβλίου για να φύγουν οι σκόνες και πρόκειται για βιβλία τα οποία βρίσκονται, το έχετε στις φωτογραφίες οι οποίες είναι αναγνωστέα μέσα σε μία σακούλα νάιλον ακουμπισμένη στο δάπεδο της Πάτμου.
Είναι βιβλία τα οποία προέρχονται από μία μεταφορά. Είναι βιβλία επομένως τα οποία δεν αποτελούν αναγκαία, το ξαναλέω, υλικό του εξοπλισμού του κρησφύγετου. Είναι βιβλία τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε εγκληματική δραστηριότητα. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την δράση της συγκεκριμένης Οργάνωσης. Δεν ήταν αναγκαίο το «Αντάρτικο των Πόλεων› του 1985 για να επιλέξει μία Οργάνωση τι θα κάνει το ΄95 ή το 2000, δεν ήταν αναγκαίος ο Οδηγός, το «Who is Who› μάλλον του 1980 για να καθορίσει την δράση της η Οργάνωση την δεκαετία του 1990 όπου η κα Σωτηροπούλου έχει σχέση με τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
Δεν μπορούν επομένως να σας δώσουν κανένα στοιχείο γι’ αυτήν την πραγματική αλληλουχία, να θεμελιώσουν μάλλον αυτήν την πραγματική αλληλουχία που πρέπει να υπάρχει για να πείτε ότι αυτά τα πράγματα έχουν κάποια σχέση με το έργο. Να έρθουμε και στο σταθερό αποτύπωμα. Τι αποδεικνύει; Έχουμε ένα σταθερό αποτύπωμα σε μία πόρτα. Τι αποδεικνύει αυτό το σταθερό; Να επισημάνουμε ξανά, δεν ξέρω αν το επισήμανε η συνάδελφός μας, αν αναφέρθηκε σε αυτό. Δεν έχουν επισημανθεί.
Έχουμε λοιπόν ένα αποτύπωμα που είναι σε σημείο μη επιλήψιμο, σε μία πόρτα, σε έναν χώρο του σπιτιού όπου δεν υπάρχει οτιδήποτε, οποιοδήποτε αντικείμενο το οποίο να σχετίζεται με την δράση της Οργάνωσης, κανένα αντικείμενο, ένα κρεβάτι υπάρχει, ένα υφαντό στον τοίχο υπάρχει, μια κουρτίνα υπάρχει, ένα καναπεδάκι νομίζω υπάρχει (δεν θυμάμαι), υπάρχουν δύο κρεβάτι νομίζω.
