Οι κάτοικοι είναι πικραμένοι, απογοητευμένοι, απελπισμένοι, και δεν κρύβουν την οργή τους για τους Συμμάχους, τους οποίους κατηγορούν ότι «σαμποτάρουν την ανασυγκρότηση».

Πολλοί λένε ότι η κατάσταση είναι χειρότερη απ ό,τι πριν. Οι περιγραφές αυτές μοιάζουν οικείες. Δεν αφορούν όμως το Ιράκ του 2003, αλλά την Γερμανία τον χειμώνα του 1946. Και ανήκουν σε ένα σουηδό δημοσιογράφο, τον Στιγκ Ντάγκερμαν, της «Expressen» ο οποίος ταξίδεψε στη Γερμανία το φθινόπωρο του 1946 για να γράψει για την ανασυγκρότηση της χώρας. Στο κάτω-κάτω, είχαν περάσει 18 μήνες από την ήττα του ναζιστικού καθεστώτος. Αυτό που βρήκε όμως ήταν μια εικόνα καταστροφής, ένα λαό ο οποίος ετοιμαζόταν να περάσει τον τέταρτο χειμώνα του στα καταφύγια, συχνά χωρίς τρόφιμα ή θέρμανση.

Σε αυτή τη Γερμανία, η μαύρη αγορά ανθούσε. Λύση από το πεδίο της πολιτικής δεν διαφαινόταν. Μπορεί να οργανώνονταν τοπικές εκλογές, αλλά η ίδια η ιδέα των εκλογών φαινόταν ύποπτη ή γελοία. Ο αντιαμερικανισμός φούντωνε. Ο αμερικανός πολεμικός ανταποκριτής Ερνι Πάιλ έγραψε ότι οι Γερμανοί προτιμούσαν να καταστρέψουν τα όπλα και τα τανκς τους, παρά να τα παραδώσουν στις δυνάμεις κατοχής.

Οσο για τις τελευταίες, έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο. (Οποία σύμπτωση, και στο Ιράκ).

Ο Ντάγκερμαν επέστρεψε στην πατρίδα του πεισμένος ότι η Γερμανία οδηγείται σε αδιέξοδο. Αλλά και ο άγγλος εκδότης Βίκτορ Γκόλανς είχε γράψει τότε ότι στη Γερμανία διακυβεύονται οι αξίες της Δύσης.

Οι Αμερικανοί παρομοίαζαν εξαρχής την κατάσταση που θα προέκυπτε στο Ιράκ (μετά την εισβολή) με την κατάσταση στη Γερμανία -και την Ιαπωνία-ευθύς μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες είχαν ηττηθεί στον πόλεμο, και οι Σύμμαχοι τους το τόνιζαν ανά πάσα στιγμή, ενώ στους Ιρακινούς εμφανίστηκαν ως λυτρωτές και ελευθερωτές, με αποτέλεσμα το «ευχαριστούμε πολύ, και τώρα φύγετε».

Το Ιράκ δεν είναι Γερμανία, και οι αξίες της Δύσης, κατά Γκόλανς, δεν κυριαρχούν εκεί.