O πόλεμος στο Ιράκ δεν τελείωσε την 1η Μαϊου, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζόρτζ Μπους ανακοίνωσε το τέλος των εχθροπραξιών.

Ο πόλεμος συνεχίζεται στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, επεκτείνεται, μετράει θύματα στο Ριάντ και πρόσφατα στην Κωνσταντινούπολη. Και φυσικά, ο πόλεμος συνεχίζεται καθημερινά στην Παλαιστίνη, και το Ισραήλ, όπου οι πολίτες ζουν σε μια χώρα ναρκοπέδιο.

Τίποτα δεν έχει λυθεί με όλους αυτούς τους πολέμους. Γιατί, ο πόλεμος δεν είναι η φυσική κατάσταση των πραγμάτων, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι επαγγελματίες της σύγκρουσης.

Η Αλ Κάιντα, οι Ταλιμπάν και οι Φενταγίν φυσικά δεν είναι η απάντηση. Η ρητορεία τους είναι ένας ύμνος στο θάνατο, στην εξόντωση του διαφορετικού, και εν τέλει του πολιτισμού. Δεν υπάρχει καλή και κακή τρομοκρατία. Υπάρχει τρομοκρατία που πρέπει να ηττηθεί. Αλλά, όχι χτίζοντας τείχη, φυσικά και πολιτισμικά, για την προστασία της δυτικής ευημερίας, και αφήνοντας «χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψιν», εκτός μεγάλο μέρος του πλανήτη σε συνθήκες μεσαίωνα. Αν η ζωή του καμικάζι είναι φτηνή, είναι ζωή με το κομμάτι, γιατί να κοστολογήσει ακριβότερα τις ζωές των άλλων; Η μόνη ουσιαστική άμυνα στην τρομοκρατία είναι περισσότερη δικαιοσύνη, και γνώση, και λιγότεροι παρίες.

Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις αναδεικνύουν για μια ακόμη φορά την ανάγκη να ξεπεράσουμε τη διαχωριστική γραμμή του Σάμιουελ Χάντινγκτον (Σύγκρουση των Πολιτισμών). Μόνο όταν η ζωή γίνει ακριβή σε Δύση και Ανατολή, θα πάψει να θυσιάζεται.