Με τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στα παλαιστινιακά εδάφη να κλιμακώνονται, πολλοί αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λύση στην κρίση της Μέσης Ανατολής.
Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μπεν-Γκουριόν, Νιβ Γκόρντον, γράφει στην εφημερίδα Baltimore Sun ότι η λύση πρέπει να αναζητηθεί στους εβραϊκούς οικισμούς.
Η εξέταση της γεωγραφίας των κατεχομένων εδαφών, σημειώνει ο Νιβ Γκόρντον, βοηθά στην αποκάλυψη των πραγματικών αιτίων της σημερινής αιματοχυσίας. Και απαντά στο ερώτημα γιατί την ώρα που τα πράγματα έδειχναν να οδηγούν σε μια ειρηνική λύση, ξέσπασε η παλαιστινιακή εξέγερση.
Η γεωγραφία βρίσκεται στην καρδιά των συμφωνιών του Οσλο. Οπως και οι ειρηνευτικές συνθήκες με την Αίγυπτο και την Ιορδανία, οι συμφωνίες του Οσλο βασίστηκαν στο ψήφισμα 242 του ΟΗΕ, του 1967, που αναφέρει ότι η ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του πρέπει να περιλαμβάνει δύο αρχές. «Πρώτον, την αποχώρηση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τα εδάφη που καταλήφθηκαν προσφάτως, και δεύτερον τον σεβασμό του δικαιώματος κάθε χώρας της περιοχής να ζει ειρηνικά, με ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα».
Αν λάβει κανείς υπόψη ότι η βάση της συμφωνίας μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων είναι η αρχή «γη αντί ειρήνης», θα περίμενε ότι το Ισραήλ θα σταματούσε την οικοδόμηση οικισμών και την εγκατάσταση εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη, αφού τα τελευταία θα αποτελούσαν με βάση τις συμφωνίες του Οσλο μέρος του νέου παλαιστινιακού κράτους.
Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Μεταξύ του 1993 και του 2000, ο εβραϊκός πληθυσμός στα κατεχόμενα σχεδόν διπλασιάστηκε, φτάνοντας από 110.000 στα 200.000 άτομα.
Αυτό που δείχνουν οι αριθμοί είναι ότι ενώ το Ισραήλ χρησιμοποιούσε μια γλώσσα ειρήνης, στην πράξη έκανε ό,τι μπορούσε για να δημιουργήσει μια μη αντιστρεπτή κατάσταση, εγκαθιστώντας δεκάδες χιλιάδες Εβραίους στη γη που είχε καταλάβει.
Οι Παλαιστίνιοι που ξεχύθηκαν στους δρόμους τον Σεπτέμβριο του 2000 γνώριζαν πολύ καλά αυτό το γεγονός και αποφάσισαν πως είχε έλθει η ώρα να αποκαλύψουν το χάσμα ανάμεσα στα έργα και στα λόγια.
Με αυτή την έννοια, οι παλαιστινιακές διαμαρτυρίες στράφηκαν και κατά του Αραφάτ ο οποίος, όπως και οι ισραηλινοί συνομιλητές του, αρκέστηκε σε ένα λεξιλόγιο ειρήνης, αγνοώντας την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής.
Η επιτροπή με επικεφαλής τον πρώην γερουσιαστή Τζορτζ Μίτσελ, αφού ερεύνησε την κατάσταση, διαπίστωσε ότι οι οικισμοί αποτελούν μείζον εμπόδιο για την ειρήνη. «Ο τερματισμός της βίας», τονίζεται στην έκθεσή της, «θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος αν η ισραηλινή κυβέρνηση δεν σταματήσει την οικοδόμηση οικισμών».
Παρά την προειδοποίηση αυτή, το Ισραήλ συνέχισε και πέρυσι να κτίζει οικισμούς στα κατεχόμενα εδάφη, θέλοντας να εξασφαλίσει έτσι ότι μεγάλες περιοχές των κατεχομένων εδαφών δεν θα επιστραφούν ποτέ στους Παλαιστινίους. Συνεργαζόμενοι στενά, το Λικούντ και το Εργατικό Κόμμα έκτισαν 34 νέους οικισμούς στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα, οι οκτώ από τους οποίους κτίστηκαν μόλις το τελευταίο δίμηνο.
Αν η βάση μιας συμφωνίας είναι πράγματι η αρχή «γη αντί ειρήνης», αυτοί οι νέοι εβραϊκοί οικισμοί, όπως και οι 145 που κτίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ειρήνη.
Ο αμερικανός απεσταλμένος Αντονι Ζίνι, τονίζει ο αρθρογράφος της Baltimore Sun, θα πρέπει κατά συνέπεια να ζητήσει από τον πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν να διαλύσει όλους τους νέους οικισμούς σε μια χειρονομία καλής θέλησης.
Στη συνέχεια, είναι σαφές πως το Ισραήλ πρέπει να διαλύσει όλους τους οικισμούς στα κατεχόμενα εδάφη και να επιστρέψει στα σύνορα προ του 1967.
Μόνο έτσι, καταλήγει ο Νιβ Γκόρντον, μπορεί να γεννηθεί μια ελπίδα για μια διαρκή ειρήνη.
