Πρόσωπα που προετοιμάζονται για την «πέμπτη γενιά ηγετών», όπως ο Μπο Σιλάι, γραμματέας του κόμματος στη μεγαλούπολη Τσονγκτσίνγκ της νοτιοδυτικής Κίνας ή ο φιλελεύθερος αντίπαλός του από την Καντόνα Ουανγκ Γιανγκ, επιδιώκουν την αναρρίχησή τους στην εννιαμελή διαρκή Επιτροπή του πολιτικού γραφείου, η σύνθεση της οποίας θα αποφασιστεί τον ερχόμενο Οκτώβριο. Επτά έδρες θα κριθούν, ενώ οι υποψήφιοι είναι διπλάσιοι.
Δύο είναι οι συμμαχίες που θα αντιπαρατεθούν. Η μία είναι η Τουανπάι (ο Σύνδεσμος της κομμουνιστικής νεολαίας, από τον οποίο προήλθε ο Χου Τζιντάο) και η άλλη είναι «οι πριγκιπικοί γιοι», όπως ο Μπο Σιλάι και ο Σι Τζινπίνγκ. Οπως λέει στη «Μοντ» ο Λι Τσενγκ, διευθυντής ερευνών του China Center που ανήκει στο Ιδρυμα Μπρούκινγκς της Ουάσινγκτον, οι ακραίες τακτικές του Μπο φαίνεται ότι απομάκρυναν πολλούς από τους συμμάχους του.
Γεννημένος το 1949, ο Μπο ήταν μέλος της «επιτροπής ενιαίας δράσης», μιας από τις πιο εξτρεμιστικές και βίαιες τάσεις των ερυθροφρουρών. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους «αθάνατους» του κόμματος, η μητέρα του αυτοκτόνησε στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης και ο ίδιος κατέληξε στη φυλακή. «Ο Μπο Σιλάι ακολουθεί μια μαοϊκή παράδοση και οι μέθοδοί του είναι πολύ παραδοσιακές», σημειώνει ο Μισέλ Μπονέν, διευθυντής του γαλλοκινεζικού κέντρου του πανεπιστημίου Τσινγκχουά στο Πεκίνο και συγγραφέας του βιβλίου «Χαμένη γενιά».
Ο Σι Τζινπίνγκ, πάλι, γεννήθηκε το 1953 «και ήταν πολύ νέος για να λάβει μέρος στις βιαιότητες. Ηταν πάντα σχετικά ουδέτερος στη μάχη μεταξύ των φατριών, γεγονός που εξηγεί την αναρρίχησή του στην κορυφή. Ο Ουανγκ Γιανγκ, τέλος, είναι μεταρρυθμιστής, τολμηρός και υποστηρίζει σύγχρονες λύσεις στα προβλήματα».
Στο Πεκίνο, τα νέα της πιθανής εξόδου του Μπο Σιλάι από τη μάχη μονοπώλησαν την περασμένη εβδομάδα το ενδιαφέρον των φιλελεύθερων. Ορισμένοι απ' αυτούς ανακοίνωσαν το «τέλος του μοντέλου της Τσονγκτσίνγκ» και τον θρίαμβο του «μοντέλου της Γκουανγκντόνγκ», δηλαδή της πιο ανοιχτής διακυβέρνησης που ακολουθεί στο Νότο ο Ουανγκ Γιανγκ.
Στην πραγματικότητα, τα δύο μοντέλα είναι μάλλον συμπληρωματικά παρά ανταγωνιστικά. Η Τσονγκτσίνγκ και η Γκουανγκντόνγκ δεν βρίσκονται στην ίδια φάση ανάπτυξης και οι ανάγκες τους είναι διαφορετικές. Για τον φιλελεύθερο ιστορικό Ου Σι, «όσο λιγότεροι άνθρωποι ερευνούν διαφορετικούς δρόμους, τόσο το χειρότερο για τις μεταρρυθμίσεις στην Κίνα», τονίζει. «Ορισμένες από τις εμπειρίες της Τσονγκτσίνγκ είναι θετικές, όπως οι προσπάθειες για άμεση δημοκρατία ή κοινωνική προστασία. Οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι πρέπει να είναι ανεκτικοί.»
Πηγή: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ
