Ο ρόλος της Καμίλ Ντάρκους ζωντανεύει από την ηθοποιό Μαρία Αλιφέρη, στο έργο του David Foley «Βρώμικα κόλπα», που παίζεται στο θέατρο Studio Κυψέλης, την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου.
Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και -σύμφωνα με τη γνώμη των κριτικών- είναι ένα από τα τρία καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, μαζί με την «Παγίδα θανάτου» και το «Σλουθ».
Μια ιδιόμορφη ερωτική ιστορία, ανάμεσα σε μία διάσημη σχεδιάστρια κοσμημάτων και έναν νεότερό της γοητευτικό άντρα, γίνεται αφορμή για μια παράσταση γεμάτη σασπένς. Έρωτας, άνισα παιχνίδια ερωτικής διεκδίκησης, εφιάλτες από το παρελθόν και ένα μυστηριώδες σμαράγδι υφαίνουν την πολύπλοκη, όσο κι εντυπωσιακή, ιστορία. Το ιδιαίτερο έγκειται στην παραστασιοποίηση, αφού ο σκηνοθέτης Γιώργος Λιβανός επέλεξε να «εγκλωβίσει» τους ήρωες σε ένα κλειστό δωμάτιο και ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει την παράσταση κυριολεκτικά πίσω από έναν διάτρητο τοίχο. Άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η παρουσία ζωντανής μουσικής που υπογραμμίζει τα δρώμενα, υπό τους ήχους του πιάνου.
Η Μαρία Αλιφέρη υποδύεται έναν ρόλο που στην Ευρώπη και την Αμερική ενσαρκώνεται από σημαντικές πρωταγωνίστριες. Η παράσταση ήταν μια καλή αφορμή για να κουβεντιάσουμε με την δική μας σημαντική, διαχρονικά αγαπημένη ηθοποιό.
Τι σας γοητεύει στον ρόλο της Καμίλ Ντάρκους;
Είναι μια γυναίκα έξω από μένα, παράξενη, ατσάλινη, μυστηριώδης, κρύβει πράγματα, έχει σαρκαστικό χιούμορ στις πιο ακραίες στιγμές και μια εξαιρετική ψυχραιμία στις πιο δύσκολες καταστάσεις, που σε προκαλεί υποκριτικά να δεις αν αυτό το μέταλλο είναι συμπαγές ή επιφανειακό.
Ο έρωτας είναι ένας «πόλεμος», όπου όλα τα μέσα είναι θεμιτά;
Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος, αλλά όλα τα μέσα δεν είναι θεμιτά. Σε μία σχέση, όλοι θέλουν να επικοινωνήσουν με τον άλλον μέσα από ένα ροζ σύννεφο, αλλά ακριβώς αυτή η ερωτική σχέση δεν παύει να κρύβει μια διαρκή μάχη κατάκτησης του ενός από τον άλλον. Όσον αφορά στην επαφή και τα θεμιτά όπλα, ναι, επιτρέπονται τα πολεμοφόδια, σπαθί, πιστόλι, ακόντιο, αλλά απαγορεύεται ο φόνος!
Το πάθος άλλοτε δημιουργεί και άλλοτε καταστρέφει. Είναι από τη φύση του το πιο αντιφατικό συναίσθημα;
Το πάθος είναι δημιουργικό σε όλες τις εκφράσεις, μέχρι να αγγίξει τα όρια του φανατισμού. Τότε πιστεύω πως γίνεται καταστροφικό.
Αν ο χρόνος είναι ακίνητος κι εμείς εκείνοι που κινούμαστε, ολόκληρη η ζωή μας είναι απλά μια στιγμή στην αιωνιότητά του;
Το πιστεύω βαθύτατα αυτό και με αυτήν τη συνειδητοποίηση θα έπρεπε να ζούμε. Έτσι θα γλυτώναμε πολλά άχρηστα συναισθήματα, όπως φόβο, αγωνία, ενοχή, απληστία, κατάθλιψη. Τότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Για μένα αυτή η εσωτερική ελευθερία είναι ύψιστο ζητούμενο και ύψιστο αγαθό.
Πού μας οδηγεί η σύγχρονη υλιστική τάξη πραγμάτων;
Στην απώλεια της ελευθερίας που ήδη αναφέραμε, άρα στη δυστυχία. Και καταφέραμε να την πετύχουμε εν έτει 2012!
Πώς θα μπορούσαμε να κλείσουμε το σύγχρονο κουτί της Πανδώρας και να κλειδώσουμε μέσα όλα τα δεινά του;
Σίγουρα όχι με σωτήρες από έξω! Αν δηλαδή ο καθένας μας είχε δουλέψει με τον εαυτό του, ώστε να είναι ένας συνειδητός άνθρωπος και πολίτης που δεν περιμένει βοήθεια από τους αρχηγούς και τους ηγέτες, τότε το κουτί δεν θα είχε καν ανοίξει.
Πού κρύβεται ο χάρτης του ψυχικού μας λαβύρινθου;
Αν στρέψουμε τη ματιά μας προς τα μέσα, θα τον βρούμε. Αλλά εμείς χαζολογάμε επιπόλαια και ξώφαλτσα στα εξωτερικά επιφανειακά δρώμενα. Γι’ αυτό και η τηλεόρασή μας, η οποία είναι ο καθρέφτης μας, γέμισε κουτσομπολιό.
Πόσες πραγματικότητες μπορεί να υπάρχουν πέρα από αυτήν που βλέπουν τα μάτια μας;
Για μένα άπειρες και παράλληλες, δεν το συζητώ! Όπως στο ραδιόφωνο γυρνάμε το κουμπί και πιάνουμε διαφορετικές συχνότητες, αν γυρίσουμε το κουτί της αντίληψής μας, μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όλες ή, τουλάχιστον, με πάρα πολλές από αυτές.
Πόσο μακρύς και δύσκολος είναι o δρόμος προς τη συνειδητότητα;
Η ελευθερία που ανέφερα νωρίτερα, είναι ακριβώς αυτή η συνειδητότητα. Αυτό σημαίνει καθημερινή και αδιάλειπτη προσπάθεια, άρα καθημερινή και αδιάλειπτη παρουσία στη ζωή.
Ταυτότητα παράστασης: μετάφραση: Kωνσταντίνα Ρίτσου, σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός, στίχοι τραγουδιών: Μαριάννα Τόλη, σκηνικά-κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη, μουσική: Johannes Mueller, φωτισμοί: Socole Tomcini, φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Αλμαλής. Παίζουν: Μαρία Αλιφέρη, Χρήστος Λιακόπουλος, Μάριος Ντερντές.
Πληροφορίες
Θέατρο Studio Κυψέλης (αίθουσα «Βίλμα Κύρου»), Κυψέλης και Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη, τηλ.: 210 8819571. Έναρξη: Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου. Λήξη: τέλος Μαΐου 2012. Παραστάσεις: Παρασκευή μεταμεσονύκτια στις 00.00 ακριβώς, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00. Διάρκεια: 1.40΄. Χωρητικότητα θεάτρου: 80 θέσεις. Τιμή εισιτηρίου: 17 ευρώ, 12 ευρώ (φοιτητικό-συνταξιούχοι), 12 ευρώ για 2 άτομα στους κατόχους κάρτας ανεργίας, ατέλειες δεκτές, ισχύουν εισιτήρια Εργατικής Εστίας.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
