Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, στέλνει και αυτήν τη φορά το δικό της συμβολικό μήνυμα, με σκοπό η μούσα του χορού, Τερψιχόρη, να εμπνεύσει την ψυχή και την καρδιά μας.
Η Επιτροπή Χορού του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού της Unesco, καθιέρωσε την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, το 1982, με έναυσμα την επέτειο της γέννησης του δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου, Ζαν - Ζωρζ Νοβέρ, στις 29 Απριλίου του 1727.
Κάθε χρόνο, μία προσωπικότητα του χορού αναλαμβάνει να γράψει ένα μήνυμα, με στόχο την ανάδειξη του χορού ως μία μορφή τέχνης που δεν γνωρίζει πολιτικά, πολιτιστικά και εθνικά όρια και, μέσα από τη ρυθμική της γλώσσα, συνδέει όλους τους ανθρώπους.
Συγγραφέας του μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού αυτής της χρονιάς είναι ο διεθνούς φήμης, πολυβραβευμένος Bελγο - μαροκινός χορογράφος, Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι, ο οποίος γράφει:
«Γιορτάστε την ατελείωτη χορογραφία της ζωής. Μέσα στον χρόνο, μέσα στους αιώνες, αυτό που διαρκεί είναι κυρίως η τέχνη. Η τέχνη μοιάζει να είναι όλα όσα αφήνει η ανθρωπότητα στους κληρονόμους της ή μέσα από τα κτίρια, ή τα βιβλία, ή τους πίνακες ζωγραφικής, ή τη μουσική, ή μέσα από την κίνηση, ή τον χορό. Υπό αυτήν την έννοια, βλέπω τον χορό ως το πιο σύγχρονο, το πιο ενημερωμένο μάθημα ιστορίας, καθώς βρίσκεται σε μια διαρκή σχέση με το πιο πρόσφατο παρελθόν του και μπορεί να συμβεί μόνο στο παρόν.
Ο διεθνούς φήμης, πολυβραβευμένος Bελγο - μαροκινός χορογράφος, Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι.
Πέραν αυτού, ο χορός, κατά κάποιον τρόπο, δεν αναγνωρίζει σύνορα, όπως κάνουν πολλές άλλες τέχνες. Ακόμα και όταν ορισμένα στυλ προσπαθούν να περιορίσουν τον εαυτό τους ή να εργαστούν μέσα σε ένα πλαίσιο, η κίνηση της ζωής, η χορογραφία της και η ανάγκη για ροή αναλαμβάνουν πολύ γρήγορα τα ηνία, επιτρέποντας σε ορισμένα στυλ να σμίξουν με άλλα. Οι άνθρωποι καθρεφτίζουν ο ένας τον άλλο συνεχώς, αλλά όταν χορεύουν, ίσως αυτό που καθρεφτίζουν περισσότερο είναι η στιγμή εκείνη της ειλικρίνειας.
Για μένα μια παράσταση χορού είναι μια γιορτή συνύπαρξης, ένας τρόπος να μοιραστούμε και να παραχωρήσουμε χώρο και χρόνο ο ένας στον άλλον. Δεν υπάρχει τίποτα ιδιωτικό σε αυτό. Μια παράσταση είναι μια εξαιρετικά κοινωνική εμπειρία. Όλοι μας μαζευόμαστε για αυτό το τελετουργικό, που είναι ο δεσμός μας με την παράσταση, ο δεσμός μας με το ίδιο παρόν.
Το 2012, εύχομαι σε όλους πολύ χορό. Όχι για να ξεχάσουμε όλα τα προβλήματα του 2011, αλλά αντιθέτως, για να τα αντιμετωπίσουμε δημιουργικά, να τα αποφύγουμε έντεχνα, χορεύοντας γύρω τους, για να βρούμε έναν τρόπο να συνδεθούμε ο ένας με τον άλλο και με τον κόσμο, να συνδεθούμε με τη ζωή ως μέρος της αέναης χορογραφίας της. Χορέψτε για να βρείτε την ειλικρίνεια και να τη μεταδώσετε, να την καθρεφτίσετε και να τη γιορτάσετε».
