Η δολοφονία του ολλανδού πολιτικού Πιμ Φόρτουιν προσέδωσε μια απροσδόκητη ευθύτητα και σοβαρότητα στη συζήτηση γύρω από τη μετανάστευση, που μέχρι τώρα κινούνταν σε μεταμοντέρνους τόνους.
Ο Φόρτουιν επιτέθηκε στο πολυ-πολιτιστικό κοινωνικό μοντέλο, το οποίο κυριαρχεί στη βόρεια Ευρώπη και ασκεί μεγάλη επιρροή στον υπόλοιπο κόσμο, περιλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το μοντέλο αυτό, σημειώνει ο Ουίλιαμ Πφαφ στην International Herald Tribune ορίζει ότι καμιά κουλτούρα δεν είναι καλύτερη από τις άλλες και ότι είναι δικαίωμα των μεταναστών να μη δέχονται τις αξίες των κοινωνιών που τους φιλοξενούν.
Με βάση το πολιτικό σύστημα που έχει υιοθετήσει μια συγκεκριμένη κοινότητα για τον εαυτό της, και τις ανθρώπινες αξίες που έχει αποφασίσει να υπηρετεί, έχει κάθε δικαίωμα να καθορίσει τους όρους με βάση τους οποίους φιλοξενεί τους μετανάστες και να δώσει προτεραιότητα στη δική της ιστορική κουλτούρα.
Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι έχει το χρέος να το κάνει, για να αποτρέψει σκοταδιστικές αντιδράσεις εναντίον των μεταναστών από ομάδες τύπου Εθνικού Μετώπου.
Το πρόβλημα που έχει σήμερα η Ευρώπη, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ότι οι περισσότεροι μετανάστες της έρχονται από μη δυτικές κοινωνίες, μπορεί εύκολα να εντοπιστεί η φυλή τους και συχνά είναι Μουσουλμάνοι. Το ισλάμ, τουλάχιστον στις σημερινές του εκδοχές, δεν φαίνεται διατεθειμένο να συμβιβαστεί με άλλες θρησκείες ή άλλες αξίες.
Στο ζήτημα αυτό, ο Πιμ Φόρτουιν είπε κάτι που κανείς άλλος στην Ολλανδία δεν έχει πει: ότι οι αξίες της φιλοξενούσας χώρας πρέπει να υπερισχύουν. Αν οι Μουσουλμάνοι θέλουν να ζήσουν στην Ευρώπη, πρέπει να δεχθούν τις επιταγές της αφομοίωσης: λαϊκή εκπαίδευση σε κρατικά σχολεία για τα παιδιά τους και απαγόρευση πρακτικών όπως η πολυγαμία, οι κανονισμένοι γάμοι και η κλειτοριδεκτομή.
Η φιλοξενούσα χώρα, συνεχίζει ο Πφαφ, είναι υποχρεωμένη να διαλύσει τα ισλαμικά γκέτο, να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να βρει δουλειά σε νεαρούς μετανάστες, να ενθαρρύνει (μέσω της παροχής ανώτερης εκπαίδευσης) την ανάδειξη μιας ενταγμένης ισλαμικής μεσαίας τάξης και να στηρίξει την ανάπτυξη μιας μουσουλμανικής θρησκευτικής ηγεσίας εκπαιδευμένης στη Δύση. Ολα αυτά είναι βέβαια πολύ απλά στη θεωρία. Αν όμως αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπιστούν στην πράξη, οι μετανάστες της Ευρώπης θα φέρνουν όλο και συχνότερα τις κυβερνήσεις των χωρών που τους φιλοξενούν με διχαστικές και εκρηκτικές καταστάσεις.
Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι το αποτέλεσμα δύο χωριστών δημοσκοπήσεων σε Ισπανία και Βρετανία. Σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, κατά της μετανάστευσης τάσσεται η πλειοψηφία των ερωτηθέντων http://www.naftemporiki.gr/news/static/02/05/20/217526.htm .
