Φορώντας τις γκρίζες ενδυμασίες και την κόκκινη περούκα της, η Τζίνα Αλιμόνου παίζει, χορεύει και τραγουδά, στο έργο του Alfred Gehri, «Έκτο πάτωμα», που κλείνει τον κύκλο των παραστάσεων του στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».

Η σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του διάσημου μουσικού έργου, σε διασκευή Aννας Παναγιωτοπούλου, χαρακτηρίζεται από ένα καθαρό ύφος musical, την ώρα που οι ήρωες του συνειδητοποιούν ότι - πάνω και πέρα από τα όνειρα, που, δυστυχώς, τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι, απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση, μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.

Σε ένα μουσικό και κωμικό σκηνικό, με εντυπωσιακές χορογραφίες, η πρωταγωνίστρια της παράστασης, Τζίνα Αλιμόνου, επισκέπτεται το «Έκτο πάτωμα» και από εκεί, μας περιγράφει πώς ο μικρόκοσμος του αντικατοπτρίζει ολόκληρη την κοινωνία.

Δώστε μας μερικά στοιχεία για το πρωτότυπο έργο.

Το έργο του Alfred Gehri γράφτηκε το 1936, και αποτελεί μία ηθογραφία. Στο Παρίσι του '30, εν μέσω οικονομικής κρίσης, παρακολουθούμε την καθημερινότητα των κατοίκων του «Έκτου πατώματος», μιας λαϊκής πολυκατοικίας στην Μονμάρτη, και τις προσπάθειες τους να ανταπεξέλθουν στην κρίση. Οι χαρακτήρες - άλλοι πιο συνηθισμένοι και άλλοι πιο ακραίοι- συνθέτουν συνολικά τη μικρή κοινωνία του «Έκτου πατώματος». Κουτσομπολιά, έρωτες, κλάματα, αυτοκτονίες... χαμός! Τελικά, όμως, όλοι μαζί, ενωμένοι, αντιμετωπίζουν τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες. Από το πρώτο ανέβασμά του, την περίοδο της κατοχής, το έργο έχει ανέβει συνολικά περισσότερες από 360 φορές! Τελευταίο ανέβασμα του έργου ήταν στο θέατρο Περοκέ, το 1991 - 1992, σε διασκευή Aννας Παναγιωτοπούλου και σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου.

Πώς μεταλλάσσεται το έργο με τη διασκευή της Aννας Παναγιωτοπούλου;

Η Aννα Παναγιωτοπούλου διασκεύασε το έργο σε μουσική κωμωδία, το 1991. Με το προσωπικό της χιούμορ και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, που παίζουν σημαντικό ρόλο στη μεγάλη επιτυχία της παράστασης, πρόσθεσε στο έργο μια χαρακτηριστική ελληνικότητα, που του έδωσε ένα διακριτό στίγμα.

Πόσο επίκαιρη είναι η παράσταση και ποιο είναι το πιο δυνατό μήνυμα της για τη δύσκολη περίοδο που διανύει η χώρα μας;

Το «Έκτο πάτωμα» είναι ένα ιδιαίτερα επίκαιρο έργο για την Ελλάδα του 2012. Καταρχήν, γιατί η παρούσα οικονομική κατάσταση της χώρας μοιάζει με εκείνη του '30 και μας δείχνει πως εκείνοι οι πληθωρικοί και «αγαπησιάρικοι» ήρωες ξεπέρασαν τη δική τους «θύελλα» ενωμένοι! Η ιστορία μάς έχει αποδείξει πως χώρια καταστρέφουμε και ενωμένοι νικάμε. Το έργο -που η σκηνοθέτης Μαριάννα Κάλμπαρη το ανέβασε ως μιούζικαλ- σε μεταφέρει από την μαγική σκηνή του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», στο Παρίσι του ’30. Ένα τρελό, τρελό μιούζικαλ, με πολύ τραγούδι και χορό. Ο 15μελής θίασος -σπάνιο φαινόμενο πλέον, με την ενέργεια και το κέφι του, σε κάνει να ξεχάσεις όλες τις έγνοιες σου. Με σεβασμό στη δύσκολη οικονομική κατάσταση των συμπολιτών μας, το εισιτήριό μας είναι ιδιαίτερα οικονομικό.

Πώς λειτουργεί το «Έκτο πάτωμα», ως μικρογραφία της κοινωνίας;

Η ιδιοφυΐα του συγγραφέα είναι ότι έπλασε αυτούς τους ήρωες, οι οποίοι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε μια οποιαδήποτε πολυκατοικία, σε μια οποιαδήποτε περιοχή, σε μια οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Τον καλλιτέχνη, την κουτσομπόλα, την «εύκολη» του ορόφου, την ιδιοκτήτρια των διαμερισμάτων, τη θυρωρό, τον λογιστή, τον γιατρό που γράφει όπερες...

Πόσο απαιτητικός είναι ο ρόλος σας και τί σας συναρπάζει σε αυτόν;

Το μιούζικαλ είναι ένα πολύ απαιτητικό είδος για τον ηθοποιό. Η πρόζα, ο χορός και το τραγούδι πρέπει να εναλλάσσονται με φυσικότητα. Ο δικός μου ρόλος, «η κυρία με τα γκρίζα», είναι μια προσεγμένη, καλοντυμένη γυναίκα, η οποία δεν μένει στο 6ο πάτωμα, όμως το επισκέπτεται, γιατί νοσταλγεί έναν παράφορο έρωτα που είχε ζήσει παλαιότερα εκεί. Για τους κατοίκους του 6ου πατώματος, είναι μια γυναίκα μύθος. Το άπιαστο όνειρο! Τί γίνεται, όμως, που η Ιρέν, η κυρία με τα γκρίζα, ερωτεύεται ξανά και το πάθος της προσδίδει «ανθρώπινες αδυναμίες»;

Αν είχατε την απόλυτη δυνατότητα, τί θα διαγράφατε από τον πολιτικό μας χάρτη;

Τις θεωρητικές απαντήσεις που δίνουν οι πολιτικοί μας στα πραγματικά προβλήματα του λαού, τις αερολογίες!

Ταυτότητα παράστασης: διασκευή: Aννα Παναγιωτοπούλου, μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη, σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης, σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Τέλλος, μουσική επίβλεψη & διδασκαλία τραγουδιών: Αλέξης Πρίφτης, χορογραφίες: Βάλια Παπαχρήστου, μουσική επένδυση: Διονύσης Καλογερόπουλος, ηχητική επένδυση: Aρης Γεροντάκης, βοηθοί σκηνοθέτη: Μιχάλης Κωνσταντινίδης - Δάφνη Σκρουμπέλου, βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Παπαδοπούλου, βοηθός φωτιστή: Στέλλα Κάλτσου, φωτογραφίες: Βαγγέλης Κύρης, διεύθυνση παραγωγής: Σταύρος Καπελούζος. Παίζουν: Τζίνα Αλιμόνου, Αιμιλία Βασιλακάκη, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ευγενία Δημητροπούλου, Διαμαντής Καραναστάσης, Γιάννης Στεφόπουλος, Άρης Γεροντάκης, Μαριλού Κατσαφάδου, Ασπασία Κοκόση, Ρούλα Μανιάτη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Δημήτρης Παπανικολάου, Δημήτρης Τσολάκης. Στο πιάνο, ο Διονύσης Καλογερόπουλος. Οδηγός σκηνής: Στέλιος Δημόπουλος.

Πληροφορίες: Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (αίθουσα «Θέατρο»), Πειραιώς 206, Ταύρος – Αθήνα, τηλ.: 210 3418550. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: έως και τις 10 Ιουνίου, στις 21:00, Σάββατο, Κυριακή (Σάββατο δύο παραστάσεις: 18:00 & 21:00). Διάρκεια παράστασης: 135 λεπτά με διάλειμμα.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης