Η Γερμανία γνωρίζει πολλά για την πολιτική του ποδοσφαίρου. Για πολλές δεκαετίες μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νίκες του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1954, το 1974 και το 1990 ήταν από τις λιγοστές εκφράσεις εθνικής υπερηφάνειας που διέθετε.
Μαζί με το μάρκο, το ποδόσφαιρο αποτελούσε το πρώτο θεμιτό μεταπολεμικό σύμβολο της γερμανικής εθνικής ισχύος.
Οταν, στις 8 Ιουλίου 1990, η «νατσιονάλμανσαφτ» νίκησε στον τελικό της Ρώμης την Αργεντινή, λίγους μήνες μετά από την πτώση του Τείχους, το ρίγος που διαπερνούσε τους πολίτες και των δύο πλευρών ένωσε αναμφίβολα τη χώρα περισσότερο από ό,τι η πολιτική.
Μια ακόμη γερμανική νίκη (στη φωτογραφία τα «πάντσερ» προπονούνται), αυτή τη φορά στο Euro 2012, θα αύξανε την αίσθηση της ανωτερότητας που οδήγησε το Βερολίνο να κυριαρχήσει οικονομικά και πολιτικά σε ολόκληρη τη «Γηραιά Ηπειρο». Yπερβολές; Ρωτήστε και τους Μαδριλένους.
Ο διπλός θρίαμβος, το 2008 στα γήπεδα της Αυστρίας/Ελβετίας και το 2010 στη Νότια Αφρική, δεν έσωσε βέβαια τους Ισπανούς από την κρίση, αλλά ένας τρίτος συνεχής τίτλος θα ανύψωνε εκ νέου το ηθικό μιας χώρας, που βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία.
Το ποδόσφαιρο είναι συχνά η πολιτική με άλλα μέσα.
