Οι Γερμανοί συγγραφείς στιχουργούν για την Ελλάδα. Πρώτος και καλύτερος πριν από ένα μήνα ο Nομπελίστας Γκίντερ Γκρας με το ποίημά του «Η ντροπή της Ευρώπης», έναν εξάψαλμο για την ευρωπαϊκή αχαριστία απέναντι στην παραπαίουσα Ελλάδα.

Ο πεζογράφος Μάρτιν Βάλζερ, ο πολυγραφότατος βάρδος της καθημερινότητας, δημοσίευσε στην «Die Zeit» ένα ποίημα, που μοιάζει με απάντηση στον Γκρας.

Από τους Ελληνες μάθαμε τα πάντα

τη στιχουργία για παράδειγμα, αλλά και την αριθμητική

Κι ότι η αριθμητική δεν είναι άγος

Κι ότι μια συζήτηση για τα επιτόκια

δεν είναι έγκλημα, αφού δεν επιβάλλει και τη σιωπή

επί του Πλάτωνος και των εταίρων του. Ζούμε βλέπετε

σε πιο φωτισμένους καιρούς. Η Κασσάνδρα περνά διακοπές στη Νάξο.

Ο Γκρας υπενθύμιζε το πνευματικό χρέος της Ευρώπης στην Ελλάδα, ο Βάλζερ με μια ειρωνεία υπενθυμίζει ότι από την Ελλάδα δεν ξεκίνησε μόνο η ποίηση, αλλά και η αριθμητική και η συνείδηση ότι η μία δεν αποκλείει την άλλη, με άλλα λόγια η αρχαία ελληνική παράδοση δεν θεμελιώνει σε καμία περίπτωση τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Αθήνας σήμερα.

Αλλοι πάλι που κλήθηκαν από την ίδια εφημερίδα, δεν σχολίασαν την επικαιρότητα, ή το έπραξαν μόνο έμμεσα. Για πολλούς η Ελλάδα παραμένει ιδανικό καταφύγιο. Όπως για παράδειγμα για τον Μίρκο Μπονέ.

Έλα μαζί μου στη Φολέγανδρο

στο ακρογιάλι με το παντοτινό αγέρι.

Θέλω να δω το δέρμα σου να κοκκινίζει

κάτω απ' το φθηνό παλιό γαλάζιο τ' ουρανού.

Ελληνες και χρήμα, ούτε που με νοιάζει.

Το χρήμα είναι υπερτιμημένο. Εν ανάγκη

νοικιάζουμε ένα απλό δωμάτιο,

θα αρκεστούμε στο απέριττο, έλα.

Από τη Μήλο ξεκινά ένα καράβι.

Γλαρόνια – κι αυτό ξωπίσω τους.

Κι άμα πάρουμε μπρος, τότε

δεκάρα δε δίνει το Αιγαίο.

Έλα να πάμε στη Φολέγανδρο,

στης Ευρώπης το διάπυρο κόκκυγα.

Μεταφράζω τον Ενδυμίωνα του Κητς,

εσύ θα διαβάζεις τα μάτια των γαϊδάρων.

Δύο εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις της Ελλάδας που πιστοποιούν ωστόσο το ίδιο: την ιδιαίτερη βαρύτητα που διατηρεί στη γερμανική συνείδηση.

DEUTSCHE WELLE