Το περιοδικό Wired έγραψε την περασμένη εβδομάδα ότι τα δημόσια σχολεία της Εσθονίας καθιερώνουν ένα πρόγραμμα για να διδάσκονται τα παιδιά από νωρίς πώς να κάνουν προγραμματισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το μάθημα αυτό καθιερώθηκε επειδή οι εταιρείες της χώρας δυσκολεύονται να προσλάβουν προγραμματιστές. Και η θέση αυτή έχει μεγάλη σημασία λόγω της επιτυχίας του Skype, το οποίο αναπτύχθηκε στην Εσθονία το 2003.
Ολα αυτά τα διάβασε ο αμερικανός δημοσιογράφος Τόμας Φρίντμαν στη Σανγκάη, που τα δημόσια σχολεία της κατέκτησαν το 2010 την πρώτη θέση στην κατάταξη της PISA στα μαθηματικά, την ανάγνωση και τις επιστήμες. Κι αυτό τον έκανε να αναρωτηθεί κατά πόσον είναι σωστή η φράση που πρωτοδιατύπωσε ο Κλίντον το 1992 και επαναλαμβάνει σήμερα ο Ομπάμα: ότι αν εργαστείς σκληρά και ακολουθήσεις τους κανόνες, το αμερικανικό σύστημα θα σε ανταμείψει με μια καλή ζωή και θα δώσει την ευκαιρία στα παιδιά σου να κάνουν μια ζωή ακόμη καλύτερη.
Η φράση αυτή είναι όμορφη, αλλά ξεπερασμένη, γράφει ο Φρίντμαν στους «Νιου Γιορκ Τάιμς». Η αλήθεια είναι πως αν θέλεις μια αξιοπρεπή δουλειά που θα σε οδηγήσει σε μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να δουλέψεις πιο σκληρά απ' ό,τι στο παρελθόν, να επανεφευρίσκεις συνεχώς τον εαυτό σου, να ακολουθήσεις ένα είδος μεταπτυχιακής εκπαίδευσης, να μη σταματάς να μαθαίνεις και να ακολουθήσεις τους κανόνες. Ολα αυτά μπορεί να μην κατασκευάζουν ένα εύπεπτο σύνθημα, είναι όμως η απλή αλήθεια.
Γιατί; Επειδή όταν ο Κλίντον διατύπωσε εκείνη τη φράση το 1992, το Internet μόλις ερχόταν στο προσκήνιο, κανείς δεν είχε e-mail και ο Ψυχρός Πόλεμος μόλις είχε τελειώσει. Με άλλα λόγια, ζούσαμε ακόμη σε ένα κλειστό σύστημα, έναν κόσμο από τείχη, τα οποία μόλις είχαν αρχίσει να καταρρέουν. Ηταν ένας κόσμος πριν από την παγκοσμιοποίηση και την επανάσταση της τεχνολογίας, ένας κόσμος όπου τα συνδικάτα ήταν ακόμη ισχυρά και όπου η Αμερική εξακολουθούσε να μπορεί να γράφει τους κανόνες στους οποίους οι άνθρωποι έπρεπε να υπακούουν.
Ο κόσμος αυτός ανήκει στο παρελθόν. Σήμερα έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο ανοιχτό σύστημα. Η δια βίου μάθηση είναι πλέον το κλειδί για να εντάσσεται κανείς στη μεσαία τάξη, και να παραμένει εκεί.
Ο μελλοντολόγος Αλβιν Τόφλερ είπε κάποτε ότι στο μέλλον «ο αναλφαβητισμός δεν θα μετράται με βάση αυτούς που δεν μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν, αλλά με βάση αυτούς που δεν θα μπορούν να μαθαίνουν και να ξαναμαθαίνουν». Οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν τα συνέδρια των δύο μεγάλων κομμάτων, για παράδειγμα, έπρεπε να γράφουν, να στέλνουν κείμενα στις ιστοσελίδες των εφημερίδων τους, να τουιτάρουν, να ανανεώνουν συνεχώς το περιεχόμενο των κειμένων τους για τις ιστοσελίδες, να παρακολουθούν τα τουιτ των άλλων, να ετοιμάζουν βίντεο και να γράφουν ένα τελικό άρθρο για την εφημερίδα. Οποιος θέλει να γίνει σήμερα δημοσιογράφος σε μια μεγάλη εφημερίδα πρέπει να εργάζεται σκληρότερα, εξυπνότερα και να καλλιεργεί ταχύτερα νέες ικανότητες.
Τα ποσοστά της ανεργίας στις ΗΠΑ είναι αποκαλυπτικά: 4,1% για όσους σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο για τέσσερα χρόνια, 6,6% για όσους ακολούθησαν μια διετή πανεπιστημιακή εκπαίδευση, 8,8% για τους απόφοιτους λυκείου και 12% για όσους δεν τέλειωσαν καν το σχολείο.
Να γιατί είχε δίκιο ο Μπιλ Κλίντον όταν τόνισε σε αυτό το συνέδριο των Δημοκρατικών: «Πρέπει να προετοιμάσουμε περισσότερους Αμερικανούς για τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται σ' έναν κόσμο όπου δεσπόζει η νέα τεχνολογία. Η επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό μας είναι σημαντικότερη από ποτέ».
Πηγή: New York Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ
