Οι ενδιαφέρουσες ταινίες που βγαίνουν αυτή την εβδομάδα σε συνάρτηση με το μουντό τοπίο που συνθέτει ο καιρός ανοίγουν τον δρόμο για τις σκοτεινές αίθουσες. Εκεί, δυνατό καστ σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, τρισδιάστατος Τιμ Μπάρτον, ενδιαφέρον γαλλικό δράμα, αναπάντεχη κομεντί και μια δανέζικη παραγωγή με φόντο το Μπουένος Αϊρες των αντιθέσεων και της λατρείας του ποδοσφαίρου θα αποτελέσουν τις επιλογές των σινεφίλ.
«Cloud Atlas»
Οι δημιουργοί της τριλογίας «Matrix», τα αδέλφια Αντι και Λάνα Γουακόφσκι και ο σκηνοθέτης του «Τρέξε Λόλα, τρέξε», Τομ Τίκβερ, βασίζονται στο ομώνυμο βραβευμένο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μίτσελ και δημιουργούν μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, για να δείξουν ότι τα πάντα συνδέονται και αλληλεπιδρούν, μέσα από μία σειρά αλλεπάλληλων ζωών, που πραγματεύονται το «Σύννεφο», τον ατέρμονα μεταβαλλόμενο χαρακτήρα του «Άτλαντος», της σταθερής ανθρώπινης φύσης. Με ένα εντυπωσιακό καστ που αποτελείται από τους Τομ Χανκς, Χιούγκο Γουίβινγκ, Χάλι Μπέρι, Σούζαν Σαράντον, Χιου Γκραντ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Τζέιμς Ντ’Άρσι, Τζιμ Στέρτζες, Μπεν Γουίσο, Κιθ Ντέιβιντ, Ντούνα Μπέι και Ντέιβιντ Γκιάζι, το δράμα, το μυστήριο, η δράση και η αιώνια αγάπη εναλλάσσονται ασταμάτητα, σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα διάστημα 500 χρόνων. Οι χαρακτήρες - ψυχές συναντιούνται και ενώνονται ξανά, καθώς περνούν από τη μια ζωή στην άλλη, αλλάζοντας σώματα, όσο γεννιούνται και ξαναγεννιούνται, αφού οι συνέπειες των πράξεων και των επιλογών τους επηρεάζουν τα πάντα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
«Frankenweenie»
Ο μετρ των σκοτεινών παραμυθιών, Τιμ Μπάρτον, επανέρχεται με μια ασπρόμαυρη stop motion ταινία με τρισδιάστατο animation, προσεγγίζοντας τον κλασικό ήρωα της Μέρι Σέλεϊ, τον «Φράνκενσταϊν», από μία παιδική σκοπιά. Με χαρακτήρες βγαλμένους από κλασικές ταινίες τρόμου του '30, δημιουργεί μία ακόμα αλλόκοτη ιστορία, στην οποία ο μικρός Βίκτωρ, αφού έχασε αναπάντεχα τον αγαπημένο του σκύλο, επιστρατεύει την επιστήμη για να τον επαναφέρει στη ζωή. Όλα πηγαίνουν καλά, όταν, όμως, το αναστημένο και, δυστυχώς, κακοραμμένο σκυλάκι το σκάει, όλοι το αντιμετωπίζουν σαν τέρας. Όπως εξηγεί ο Τιμ Μπάρτον: «Ο λόγος που ήθελα να κάνω αυτή την ταινία, προκύπτει από το γεγονός ότι μεγάλωσα με ταινίες τρόμου, τις οποίες αγάπησα. Αλλά ήταν και η σχέση που είχα, όταν ήμουν παιδί, με έναν σκύλο. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη και βαθειά σχέση. Οι σκύλοι δεν ζουν όσο οι άνθρωποι, οπότε βιώνεις το τέλος αυτής της σχέσης. Έτσι, σε συνδυασμό με τον μύθο του «Φράνκενσταϊν», ήταν μια πολύ δυνατή ιστορία, μια πολύ προσωπική ανάμνηση».
«Holy motors»
Το γαλλικό δράμα του Λεός Καράξ - με τους Ντενίς Λεβάντ, Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ και Μισέλ Πικολί- συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 65ου Φεστιβάλ Καννών, όπου απέσπασε το βραβείο νεότητας και ήταν η ταινία έναρξης του 53ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία απεικονίζει τη σουρεαλιστική οδύσσεια ενός αινιγματικού ηθοποιού, ο οποίος γυρίζει ταυτόχρονα πολλές ταινίες και, σε διάστημα 24 ωρών, ζει διαφορετικές ζωές μέσα από τους ρόλους του ως εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα. Όμως, πού αρχίζει και πού τελειώνει ο κάθε ρόλος και πού βρίσκεται, τελικά, η αλήθεια του;
«Ποτέ δεν είναι αργά»
Ο Ντέιβιντ Φράνκελ («Ο Διάβολος φοράει Prada») συνεργάζεται ξανά με τη Μέριλ Στριπ, την οποία πλαισιώνουν οι Τόμι Λι Τζόουνς και Στιβ Καρέλ, σε μία κομεντί που αφηγείται τις αναπάντεχες συνέπειες της απόφασης μιας γυναίκας να αναθερμάνει τη σεξουαλική της ζωή μετά από 30 χρόνια γάμου, με τη βοήθεια ενός «προχωρημένου» ειδικού επιστήμονα.
«Buenos Aires σ' αγαπώ»
Το τρίτο μέρος της τριλογίας του Δανού σκηνοθέτη Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, με θέμα τον χωρισμό, πριν, κατά και μετά το διαζύγιο, συμμετείχε επίσημα στα Φεστιβάλ Τορόντο και Θεσσαλονίκης και ήταν στους 9 φιναλίστ για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Με κωμικό τρόπο αυτήν τη φορά, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα μέρη, η ταινία αναλύει τη συναισθηματική κατάσταση μετά τη λήξη ενός γάμου, με φόντο το - ζωντανό και γεμάτο πάθος - Μπουένος Αϊρες των αντιθέσεων και της λατρείας του ποδοσφαίρου. Όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης: «Το ζήτημα με τη θλίψη μας σε σχέση με την αγάπη, το διαζύγιο και την απώλεια είναι ότι δημιουργούμε ένα κλειστοφοβικό σύμπαν για τον εαυτό μας. Αυτή η ταινία ανοίγει αυτόν τον κόσμο, τον βάζει σε μια μεγαλύτερη εικόνα και του προσθέτει μια νότα χαράς και αισιοδοξίας. Και, ενώ διαπραγματεύεται πολύ σοβαρά ζητήματα, εντούτοις, επιμένει να κοιτάζει μόνο τη θετική τους πλευρά».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
