Οι επαναστάσεις συχνά αρχίζουν με ενθουσιασμό και τελειώνουν με δάκρυα. Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, τα δάκρυα θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν ο πρόεδρος Ομπάμα παραμείνει πιστός στις αξίες χάρις στις οποίες εξελέγη... ενθαρρύνοντας ταυτοχρόνως τους διεφθαρμένους και καταπιεστικούς ηγέτες να παραμερίζουν και να επιτρέπουν σε νέους ηγέτες να εκλέγονται ύστερα από ελεύθερες και δίκαιες εκλογές.
Αυτά γράφει στην «Ουάσινγκτον Πόστ» ο Τζορτζ Σόρος, πρόεδρος των Ιδρυμάτων για την Ανοιχτή Κοινωνία που υποστηρίζουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε περισσότερες από 70 χώρες.
Οπως επισημαίνει, οι προοπτικές για δημοκρατική αλλαγή στην Τυνησία είναι ευνοϊκές, καθώς στη χώρα αυτή υπάρχει μια σχετικά ανεπτυγμένη μεσαία τάξη, οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερα δικαιώματα και περισσότερες ευκαιρίες απ' ό,τι στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες, και το καθεστώς που κατέρρευσε ήταν κοσμικό.
Στην Αίγυπτο, η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη και η έκβαση της κρίσης θα μετρήσει περισσότερο. Οι διαδηλωτές ανήκουν σε διάφορες κοινωνικές τάξεις, είναι νέοι και γέροι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι. Ενώ τα συνθήματα στην πλατεία Ταχρίρ δεν αναφέρονται καθόλου σε μια θεοκρατική ατζέντα, η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι το πιο οργανωμένο κίνημα της αντιπολίτευσης. Και σε μια εκλογική αναμέτρηση, είναι βέβαιο ότι θα αποσπάσει μεγάλα ποσοστά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κατακτήσει την πλειοψηφία.
Ορισμένοι φοβούνται ότι οι εκλογές δεν θα είναι τίμιες, ότι ο στρατός θα προσπαθήσει να παραποιήσει τα αποτελέσματα, ότι το Ισραήλ θα αντιταχθεί σε μια αλλαγή καθεστώτος, ότι θα υπάρξει ένα ντόμινο εξτρεμιστικών καταστάσεων σε όλη την περιοχή και θα διαταραχθεί η ροή του πετρελαίου. Αυτοί οι φόβοι δεν πρέπει να εμποδίσουν την κυβέρνηση Ομπάμα να συνταχθεί με τα αιτήματα του λαού για αξιοπρέπεια και δημοκρατία, τονίζει ο Σόρος. Η συνεργασία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, αποτελεί μια ένδειξη ότι το ισλαμικό αυτό κίνημα προσπαθεί να παίξει έναν εποικοδομητικό ρόλο σε ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Σε ό,τι αφορά το «φαινόμενο ντόμινο», είναι πιθανότερο να πλήξει τους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών -τη Συρία και το Ιράν- παρά τους συμμάχους τους.
Το κυριότερο εμπόδιο είναι το Ισραήλ, συνεχίζει ο αμερικανός χρηματιστής. Στην πραγματικότητα, η χώρα αυτή έχει εξίσου πολλά να κερδίσει από την εξάπλωση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το πιθανότερο είναι όμως ότι το Ισραήλ δεν θα αναγνωρίσει τα συμφέροντά του, γιατί η αλλαγή είναι απότομη και περιλαμβάνει πολλούς κινδύνους. Επιπλέον, μερικοί υποστηρικτές του Ισραήλ στις ΗΠΑ είναι ιδεολογικά πιο άτεγκτοι από τους ίδιους τους Ισραηλινούς. Το ευτύχημα είναι ότι η αμερικανο-ισραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων δεν είναι πια μονολιθική ούτε είναι ο μόνος αντιπρόσωπος της εβραϊκής κοινότητας. Ο κυριότερος κίνδυνος, έτσι, είναι η κυβέρνηση Ομπάμα να μην προσαρμόσει την πολιτική της αρκετά γρήγορα στη μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.
«Από τη φύση μου είμαι επιφυλακτικός απέναντι στις επαναστάσεις», καταλήγει ο Σόρος. «Στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας... δεν μπορώ παρά να μοιράζομαι τον ενθουσιασμό που σαρώνει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Και να ελπίζω ότι ο πρόεδρος Ομπάμα θα υποστηρίξει ανοιχτά τον λαό της Αιγύπτου».
Πηγή: Washington Post, ΑΠΕ-ΜΠΕ
