Tώρα, στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσεις

Εγώ αποβλέπω σ' έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με κόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια

Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες

Και τα βουνά ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω

απ' τη γραμμή του ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου

Και μια λύπη άγνωστης γενεάς

Που από ψηλά κάνει ρυάκι

πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο

λάμπει.

Οδυσσέας Ελύτης