Ο Tζορτζ Μπους είχε προειδοποιήσει: οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινούν ένα «παγκόσμιο ανθρωποκυνηγητό». O διώκτης δεν αναγνωρίζει τον αντίπαλο ως αντίπαλο, δηλαδή ως ίσο, παρά μόνο ως λεία. Και τα μέσα που χρησιμοποιούνται δεν είναι γραμμένα στα κλασικά πολεμικά εγχειρίδια.

Η καταδίωξη στηρίζεται σε μια μέθοδο χαρτογράφησης των κοινωνικών δικτύων του καταζητούμενου, τα οποία ειδικοί αναλυτές επεξεργάζονται μεθοδικά.

Οπως γράφει ο Γκρεγκουάρ Σαμαγιού στη «Λιμπερασιόν», σύμφωνα μ' αυτό το νέο δόγμα, στόχος του πολέμου είναι να εντοπίζει, να διαλύει ή να καταστρέφει τα δίκτυα, προτού μπορέσουν να αντιδράσουν. Αυτό που παρουσιάζεται ως απόδοση «δικαιοσύνης» είναι στην πραγματικότητα ένας προληπτικός πόλεμος εναντίον επικίνδυνων ατόμων.

Αυτή η στρατηγική ερμηνεύει εκ νέου τις αρχές του διεθνούς δικαίου, ώστε να επιτρέπει τις συνοπτικές εκτελέσεις που βαπτίζονται «στοχευμένες δολοφονίες». Τα δυτικά κράτη προσπαθούν έτσι να προσεταιριστούν το δικαίωμα στο φόνο, εναντίον εχθρών που έχουν υποβιβαστεί σε εγκληματίες. Σύμφωνα με τον Σαμαγιού, πρόκειται για μια θανατική ποινή χωρίς δίκη, και όλες τις υπόλοιπες σχετικές διαδικασίες.

Η στρατηγική της καταδίωξης έχει όμως και εσωτερικούς στόχους: να συσπειρώσει την κοινή γνώμη μπροστά στην εξουδετέρωση του δημόσιου εχθρού.

Στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, είναι λοιπόν οι δημοκρατίες καταδικασμένες να προσφεύγουν σε μη δημοκρατικά μέσα; «Οι αντίπαλοι της επέμβασης στο Ιράκ είχαν επισημάνει ότι η κυβέρνηση Μπους δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μιμηθεί τον αντίπαλό της», λέει στην ίδια εφημερίδα ο γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μονό. «Πολλοί είχαν πει τότε ότι χρειαζόταν ένας πόλεμος πιο στοχευμένος, τον οποίο θα αναλάμβαναν οι μυστικές υπηρεσίες. Με την έννοια αυτή, ο θάνατος του μπιν Λάντεν σφραγίζει τη στρατηγική στροφή του Ομπάμα: προτεραιότητα στις στοχευμένες επιχειρήσεις, αποδέσμευση από το Ιράκ, στήριξη του εκδημοκρατισμού στο πλαίσιο των διακηρύξεων του Καΐρου».

Πηγή: Liberation, ΑΠΕ-ΜΠΕ