«Τον είχα προειδοποιήσει!» Αυτό φέρεται να δήλωσε ο Νικολά Σαρκοζί όταν άκουσε ότι ο Ντομινίκ Στρος-Καν είχε συλληφθεί στη Νέα Υόρκη με την κατηγορία ότι προσπάθησε να βιάσει μια καμαριέρα.
Όταν ο DSK πήγε το 2007 στην Ουάσινγκτον για να αναλάβει τη διεύθυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο γάλλος πρόεδρος φέρεται να του είπε να ελέγξει τα πάθη του, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το πάθημα Κλίντον.
Σε θέματα σεξ, όπως και σε θέματα πολέμου, οι Ευρωπαίοι κατάγονται από την Αφροδίτη. Γι' αυτούς, η αντιμετώπιση της σεξουαλικής ζωής των δημοσίων προσώπων από τους Αμερικανούς ισοδυναμεί με πουριτανισμό. Στην Αμερική, σημειώνει ο «Εκόνομιστ», το να απατά ένας πολιτικός τη σύζυγό του αποτελεί ένδειξη ανεντιμότητας. Είναι αρκετό να δει κανείς τι έγινε όταν αποκαλύφθηκε ότι ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ έχει εξώγαμο από μια υπηρέτρια. Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, όμως, οι υποθέσεις αυτές θεωρούνται ένδειξη αρρενωπότητας.
Όταν το 2006 τη ρώτησαν αν την ενοχλεί η φήμη του άνδρα της, η Αν Σενκλέρ απάντησε: «Οχι, μάλλον είμαι υπερήφανη! Είναι σημαντικό για έναν πολιτικό να γοητεύει. Στο βαθμό που με γοητεύει και τον γοητεύω, μου είναι αρκετό».
Η χώρα που ανέχεται περισσότερο απ’ όλες την ελευθεριότητα των πολιτικών απέναντι στο σεξ είναι η Ιταλία. Για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον μακροβιότερο πρωθυπουργό στη σύγχρονη ιστορία, η σεξουαλική όρεξη είναι λόγος κομπασμού. Ο ιταλός πρωθυπουργός δικάζεται με την κατηγορία ότι πλήρωσε για να κάνει σεξ με μια ανήλικη πόρνη. Αλλά κανείς δεν του έβαλε χειροπέδες. «Αγαπώ τη ζωή και αγαπώ τις γυναίκες», δηλώνει.
Η υπόθεση του Ντομινίκ Στρος-Καν, όμως, δεν έχει να κάνει με το σεξ. Ένα ερώτημα που εγείρεται είναι πόση ιδιωτική ζωή μπορεί να έχει ένα δημόσιο πρόσωπο. Η ανοχή των Ευρωπαίων ενέχει τον κίνδυνο της δημιουργίας μιας κουλτούρας σιωπής και ασυλίας που διευκολύνει την παραβίαση των ορίων ανάμεσα στη συναίνεση, την παρενόχληση και την επίθεση. Ο Χένρι Κίσινγκερ είπε κάποτε ότι η εξουσία είναι το απόλυτο αφροδισιακό. Η εξουσία μπορεί όμως να χρησιμοποιείται και για την απόσπαση σεξουαλικών ή άλλων υπηρεσιών. Αν το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης συνωμοτούν για να μένει μυστική η ασωτία των πολιτικών, δεν είναι πιο εύκολο να συγκαλυφθούν άλλα προβλήματα, όπως η διαφθορά;
Το 2007, η νεαρή συγγραφέας Τριστάν Μπανόν διηγήθηκε στην τηλεόραση πώς της επιτέθηκε ο Στρος-Καν όταν του πήρε συνέντευξη το 2002. Η εκπομπή εκείνη δεν έλαβε καμιά δημοσιότητα, πρώτον επειδή προβλήθηκε από ένα μικρό καλωδιακό κανάλι, και δεύτερον επειδή το όνομα του DSK καλυπτόταν από «μπιπ». Η Μπανόν θα έλεγε αργότερα ότι ο Στρος-Καν της έστελνε κοροϊδευτικά μηνύματα, όπως «Σε τρομάζω;» Σκέφτηκε να του κάνει μήνυση, αλλά δεν ήθελε να μείνει στην ιστορία ως «το κορίτσι που είχε πρόβλημα μ’ έναν πολιτικό».
Η Μπανόν δεν είναι βέβαια η πρώτη γυναίκα που παρενοχλείται σεξουαλικά από έναν ισχυρό άνδρα. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι το όνομα του Στρος-Καν δεν κυκλοφόρησε, όπως χωρίς αμφιβολία θα είχε γίνει στην Αμερική ή τη Βρετανία.
Ίσως είναι αναπόφευκτο να δόθηκε μεγαλύτερη προσοχή τις τελευταίες ημέρες στη διαπόμπευση του Στρος-Καν από την τύχη του φερόμενου ως θύματός του. Στη Γαλλία, η φωτογράφηση υπόπτων με χειροπέδες απαγορεύεται. Στη Βρετανία, άπαξ και παραπεμφθεί ένας ύποπτος, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να ασχολούνται μέχρι το τέλος της δίκης αποκλειστικά με τη δικαστική διαδικασία. Ο στόχος είναι να αποφεύγεται ο επηρεασμός των ενόρκων. Στην Αμερική, όλα γίνονται πιο θεατρικά. Παραμένει όμως ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: στη χώρα αυτή, ένας πανίσχυρος πολιτικός συνελήφθη ύστερα από την καταγγελία μιας φτωχής αφρικανής μετανάστριας. Θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο στο Παρίσι ή στη Ρώμη;
Πηγή: The Economist, ΑΠΕ-ΜΠΕ
