Ο Τζορτζ Μπους αντιμέτωπος με τις προειδοποιήσεις των φίλων - συμμάχων του να μην αναλάβει δράση εναντίον του Ιράκ, αναζητεί στήριξη στη μελέτη της σταδιοδρομίας του μεγαλύτερου εχθρού του κατευνασμού, του Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Η άρνηση του Τσόρτσιλ να ακούσει τους «επαγγελματίες της ειρήνης», όταν ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία, μια άρνηση που αποδείχθηκε οδυνηρά ορθή, δίνει ένα παράδειγμα που ο αμερικανός πρόεδρος βρίσκει ιδιαίτερα χρήσιμο.
Αν ο Τσόρτσιλ είχε δίκιο ως προς τον Χίτλερ –λέει ο Μπους– πώς μπορεί η Αμερική να κάνει λάθος για τον Σαντάμ, έναν δικτάτορα που είναι έτοιμος να αποκτήσει κάτι που ο Χίτλερ δεν απέκτησε ποτέ, δηλαδή πυρηνικά όπλα;
Το ερώτημα, σημειώνει ο στρατιωτικός συντάκτης της «Daily Telegraph», Τζον Κίγκαν, είναι πόσο δίκιο είχε ο Τσόρτσιλ. Σύμφωνα με τον στρατηγό Σερ Αλαν Μπρουκ, προσωπάρχη του Τσόρτσιλ, «ο Ουίνστον είχε δέκα ιδέες κάθε μέρα, από τις οποίες μία ήταν καλή, αλλά δεν ήξερε ποια ήταν». Ο ρόλος του ήταν λοιπόν να απομακρύνει τον Τσόρτσιλ από τις κακές του ιδέες και να τον ενθαρρύνει να εφαρμόζει τις καλές.
Ο Τσόρτσιλ είχε ασφαλώς πολλές κακές ιδέες. Εννούσε να υπερτιμά τη στρατιωτική ισχύ της Βρετανίας. Ηθελε να εισβάλει στη Νορβηγία, μια χώρα που παρέχει τον πιο δύσκολο δρόμο προς το Βερολίνο. Επέμενε πως η Τουρκία μπορούσε να ευθυγραμμιστεί με τους Συμμάχους. Ορισμένες από τις πρωτοβουλίες του οδήγησαν σε καταστροφή, όπως η επιμονή του να εισβάλει στα Δωδεκάνησα το 1943, παρά την αντίθετη γνώμη των Αμερικανών. Παρά ταύτα, όπως αναγνωρίζει και ο Σερ Αλαν Μπρουκ, χωρίς τον Τσόρτσιλ ο πόλεμος δεν θα είχε κερδηθεί.
Ο Τσόρτσιλ γνώριζε ότι οι πόλεμοι κερδίζονται μόνο με την ανάληψη δράσης. Οπως έλεγε: «Μπορεί να έχουμε σκεφτεί τα πάντα, αλλά η ουσία του θέματος είναι αν έχει γίνει τίποτα στην πράξη».
Ο πρόεδρος Μπους περιβάλλεται αυτή την περίοδο από ανθρώπους που σκέπτονται τα πάντα: τον διάχυτο αντιαμερικανισμό, την αστάθεια της Μέσης Ανατολής, το πόσο απρόβλεπτες είναι οι συνέπειες μιας στρατιωτικής επιχείρησης. Κάθε μέρα «βομβαρδίζεται» από τις συμβουλές «σοφών» που βλέπουν παντού κινδύνους. Τέτοιους «σοφούς» είχε γνωρίσει και ο Τσόρτσιλ. Τη δεκαετία του '30, όταν η δύναμη του Χίτλερ μεγάλωνε συνεχώς, εκείνοι έλεγαν ότι η οικονομία δεν αντέχει το βάρος του επανεξοπλισμού και ότι οι παραχωρήσεις μπορούν να εξαγοράσουν την ειρήνη.
Για τον πρόεδρο Μπους, τονίζει ο δημοσιογράφος της «Daily Telegraph», η ουσία του προβλήματος δεν είναι αν οι σύμβουλοί του τα έχουν σκεφτεί όλα, αλλά αν πρέπει κάτι να γίνει.
Ο Σαντάμ δεν είναι βέβαια Χίτλερ. Αν όμως ο ιρακινός πρόεδρος αποκτήσει πυρηνικά όπλα, η δυνατότητα να συντριβεί χωρίς να προκαλέσει έναν ευρύτερο πόλεμο θα έχει παρέλθει. Σήμερα, μπορεί να ανατραπεί εύκολα και γρήγορα. Η δυναμική αυτή αύριο δεν θα υπάρχει πια.
Ο Τσόρτσιλ, συνεχίζει ο Τζον Κίγκαν, θα διέκρινε αυτή την ευκαιρία και, αν βρισκόταν στην εξουσία, θα την άρπαζε. Θα αγνοούσε τις επιφυλάξεις των ανθρώπων του και θα χτυπούσε.
Η Βρετανία, καταλήγει ο βρετανός αναλυτής, σηκώθηκε ξανά στα πόδια της, με ένα τεράστιο κόστος. Δεν θα μπορούσε να το κάνει αν ο Χίτλερ είχε πυρηνικά όπλα.
