Οι μνήμες μιας μεγάλης τραγωδίας παραμένουν ζωντανές. Για αυτούς που υπέστησαν την βαρειά απώλεια, η ζωή δεν θα είναι η ίδια. Η δολοφονία αθώων δεν μπορεί να εξηγηθεί. Μπορεί μόνο να την υπομείνει κανείς.

Ενα χρόνο μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο, η Αμερική έχει μεταμορφωθεί. Είναι ασφαλώς πιο ενωμένη, όπως δείχνει η υποστήριξη που εξακολουθεί να έχει ο πρόεδρος Μπους στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Υπάρχει μια έξαρση του πατριωτισμού. Ταυτόχρονα, η Αμερική έχει γίνει πιο μισαλλόδοξη και πιο αλαζονική. Πιστεύει ακράδαντα ότι έχει δίκιο, και ότι ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να την ακολουθήσει. Πιστεύει ότι οι τρομοκράτες τη ζηλεύουν για τη δημοκρατία της και τις ελευθερίες της.

Ούτε αυτή όμως είναι όλη η εικόνα. Η Αμερική έχει ανάγκη από ήρωες: πυροσβέστες, αστυνομικούς, ακόμη και τον Ρούντολφ Τζουλιάνι. Αλλά παρά τους ήρωες, η Αμερική φοβάται. Μπορεί να κρεμά τις σημαίες της, να υποστηρίζει τον πρόεδρό της, να τραγουδά τον εθνικό της ύμνο, τίποτα απ' αυτά όμως δεν κρύβει τον φόβο ότι η 11η Σεπτεμβρίου δεν ήταν το τέλος.

Οι εκκρεμότητες που άνοιξε η επίθεση στις ΗΠΑ παραμένουν ανοιχτές. Πολλοί ηγέτες είδαν στην 11η Σεπτεμβρίου τη συμφορά που συμφέρει. Ο Πούτιν χάραξε μια στρατηγική σχέση μακράς πνοής με τις ΗΠΑ, ο Σαρόν έδωσε τέλος στην ειρηνευτική διαδικασία ταυτίζοντας τους Παλαιστίνιους με τους τρομοκράτες, η Ινδία και το Πακιστάν όξυναν το κλίμα ανάμεσά τους.

Τα προβλήματα όμως που καθιστούσαν ήδη πριν τις 11 Σεπτεμβρίου τον κόσμο άδικο και επικίνδυνο παραμένουν: η ανισορροπία ανάμεσα στη Δύση και στους άλλους, οι περιφερειακές κρίσεις με πρώτο το Μεσανατολικό, οι οικολογικές απειλές.

Η 11η Σεπτεμβρίου δεν μετέβαλε την παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες να αυξήσουν τη στρατιωτική τους πίεση και το βάρος τους στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές του παγκόσμιου παιχνιδιού. Με αυτή την έννοια, η 11η Σεπτεμβρίου αποτέλεσε περισσότερο έναν καταλύτη, παρά σημείο καμπής.