«Κατευθυνόμαστε προς μια ένοπλη επιχείρηση που η κυβέρνηση Μπους θα πραγματοποιήσει κατά προτίμηση με την έγκριση των Ηνωμένων Εθνών, αν χρειαστεί όμως και μονομερώς. Ο πόλεμος θα γίνει πολύ σύντομα. Το Ραμαζάνι αρχίζει φέτος στις 5 Νοεμβρίου και τελειώνει στις 4 Δεκεμβρίου. Ο πόλεμος μπορεί να έχει τελειώσει πριν από το τέλος του χρόνου».
Αυτή είναι η εκτίμηση του γάλλου αναλυτή γεωστρατηγικής Ζεράρ Σαλιάν, όπως την παρουσιάζει σε συνέντευξή του στη «Le Figaro».
«Οι αεροπορικές επιχειρήσεις θα έχουν ένταση πρωτοφανή και ωμή ακρίβεια. Οι βομβαρδισμοί, που δεν έχουν σταματήσει ποτέ από το 1991, έχουν πολλαπλασιαστεί εδώ και έξι εβδομάδες, με στόχο να αποδυναμώσουν τη δυνατότητα απάντησης του ιρακινού καθεστώτος, ιδίως στον τομέα των επικοινωνιών. Στις επιχειρήσεις δεν θα λάβουν μέρος πάνω από 60.000 άνδρες. Και θα χρειαστεί η συνεργασία, επίσημη ή υπόγεια, χωρών όπως η Τουρκία, το Κατάρ, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, η Ιορδανία και ίσως η Σαουδική Αραβία».
Σύμφωνα με τον Σαλιάν, συγγραφέα, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Το Οπλο της Τρομοκρατίας» (εκδ. Audibert), οι επιχειρήσεις έχουν σχεδιαστεί κατά τρόπο που να κρατήσουν το λιγότερο δυνατόν. Ο πόλεμος θα είναι πολύ πιο σύντομος από εκείνον στο Αφγανιστάν. Και θα γίνει προσπάθεια να αποφευχθεί η αποσταθεροποίηση καθεστώτων φιλικών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες (Ιορδανία, Αίγυπτος). Θα υπάρξουν βέβαια μαζικές διαδηλώσεις, σε χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδονησία και η Μαλαισία. Αλλά αποσταθεροποίηση στο άμεσο μέλλον δεν θα υπάρξει. Μεσοπρόθεσμα, βέβαια, θα υπάρξουν εντάσεις.
Ο πόλεμος θα γίνει, με τον Αριέλ Σαρόν να έχει το ελεύθερο να συνεχίσει τον εποικισμό της Δυτικής Οχθης, γεγονός που θα απομακρύνει την προοπτική δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους.
Και η επόμενη ημέρα; Ποιος θα διαχειριστεί το μεταπολεμικό Ιράκ;
«Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι στο Ιράκ, το 55% του πληθυσμού είναι Σιίτες και το 25% Κούρδοι. Και οι δύο κοινότητες θα δεχθούν με ικανοποίηση την πτώση του καθεστώτος. Μετά τις διαδηλώσεις υποστήριξης για τον Σαντάμ, θα δούμε διαδηλώσεις χαράς για το τέλος του δικτάτορα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την πλευρά τους, θα καταλάβουν μερικούς στρατηγικούς τόπους, όπως το Κιρκούκ και η Μοσούλη, για να αποφευχθεί μια διαμάχη μεταξύ Αράβων και Κούρδων για τον έλεγχό τους. Η ιρακινή αντιπολίτευση θα πραγματοποιήσει σύντομα ένα συνέδριο, όπου θα εκφράσει τη βούλησή της να αναλάβει τη διαδοχή. Η διαδοχή αυτή θα είναι πιθανότατα ομαλότερη απ’ ό,τι στο Αφγανιστάν, λόγω της κρατικής παράδοσης του Ιράκ».
Το βασικό ερώτημα, σημειώνει ο Σαλιάν, είναι τι θα γίνει μεσοπρόθεσμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να πληρώσουν το τίμημα μιας παρουσίας που θα συμβάλει στην εδραίωση ενός ομόσπονδου, δημοκρατικού καθεστώτος;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Το παράδειγμα του μεταπολεμικού Αφγανιστάν αποθαρρύνει. Πέρυσι, μόνο η Καμπούλ προστατευόταν ουσιαστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους. Φέτος, η Ουάσιγκτον διαπιστώνει ότι πρέπει να κάνει περισσότερα. Εν τω μεταξύ, η δυναμική της αταξίας έχει φέρει τα αποτελέσματά της.
Μένουν οι αβεβαιότητες που λέγονται Κούρδοι και Τουρκία. Οι Κούρδοι, είτε το PDK του Μπαρζανί στο Βορρά είτε το UPK του Ταλαμπανί στο Νότο, αντιμετωπίζουν το μέλλον εντός των σημερινών συνόρων του Ιράκ. Δεν υπάρχει θέμα ανεξαρτησίας, ότι κι αν λένε οι Τούρκοι. Οι Κούρδοι θέλουν την αυτονομία στην περιοχή τους, καθώς και να λάβουν μέρος στην πολιτική εξουσία στη Βαγδάτη.
Οσο για την Τουρκία, όποιες κι αν είναι οι επιφυλάξεις της, θα ευθυγραμμιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κατάστασή της είναι εξίσου καταστροφική με την κατάσταση της Αργεντινής, από γεωστρατηγική άποψη όμως είναι καλύτερα τοποθετημένη.
Οι ιέρακες του Πενταγώνου, καταλήγει ο γάλλος αναλυτής, είναι αποφασισμένοι. Ενδιαφέρονται βέβαια για το ιρακινό πετρέλαιο, που θα τους επιτρέψει να μειώσουν την εξάρτησή τους από τη Σαουδική Αραβία. Το ουσιώδες, όμως, δεν βρίσκεται εκεί. Το σχέδιο πίσω από την επιχείρηση κατά του Ιράκ είναι να ανασυγκροτηθεί ολόκληρη η Μέση Ανατολή. Το Ιράν θα απομονωθεί, όπως και τα καθεστώτα που διάκεινται εχθρικά προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Ισραήλ θα βγει κερδισμένο από τον πόλεμο. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η περιφερειακή αυτή ανασυγκρότηση θα χαρίσει τη δημοκρατία σε Αραβες για τους οποίους ελάχιστα ενδιαφέρονται τα «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους.
