H 27χρονη Μαρίνα Γκοντόι δεν έλαβε μέρος την περασμένη Τρίτη στη διαδήλωση που οργάνωσαν τα δύο μεγάλα συνδικάτα της Ισπανίας στη Μαδρίτη. Ηταν η πρώτη μαζική κοινωνική κινητοποίηση κατά της κυβέρνησης Θαπατέρο, η οποία ανακοίνωσε μεταξύ άλλων την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, με στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από το 11,4% στο 3% του ΑΕΠ.
Αν και μια μέρα μπορεί να πληγεί από τα μέτρα, η Μαρίνα δεν είναι διατεθειμένη να βγει στους δρόμους για να υπερασπιστεί τις συντάξεις. Oπως συμβαίνει με τους περισσότερους νέους Ισπανούς, τα συνδικάτα δεν της φαίνονται πολύ αξιόπιστα. Η πραγματική της ανησυχία είναι το "dia a dia", δηλαδή η καθημερινότητα. «Τα σχέδια και οι φιλοδοξίες δεν έχουν νόημα για μένα», τονίζει. «Πρέπει να αγωνίζεσαι συνεχώς, ελπίζοντας ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, ότι αυτή η αναθεματισμένη κρίση θα τελειώσει».
Μέχρι τα μέσα του 2008, όλα πήγαιναν καλά γι' αυτή τη δυναμική κάτοικο της Μαδρίτης. Είχε μια σταθερή δουλειά σε μια μονάδα παραγωγής (αν και τα ωράρια ήταν εφιαλτικά) και κέρδιζε 2.000 ευρώ τον μήνα. Μέσα σε μια νύχτα, όμως, οι τράπεζες έκοψαν τα δάνεια στην επιχείρησή της. Από τα εννιά άτομα που εργάζονταν στη μονάδα, τα επτά απολύθηκαν, μεταξύ των οποίων κι εκείνη.
«Ευτυχώς βρήκα γρήγορα δουλειά ως πωλήτρια σε ένα κατάστημα ρούχων. Από τα 2.000 ευρώ, όμως, έπεσα στα 700, και επιπλέον η δουλειά δεν μου αρέσει».
«Γενιά του Θαπατέρο, γενιά της απογοήτευσης», έτσι αποκαλούν τα μέσα ενημέρωσης τη γενιά της Μαρίνα, μια γενιά που βλέπει τα όνειρά της να ψαλιδίζονται ύστερα από μια 15ετία ευημερίας και ξέφρενης κατανάλωσης. Η φούσκα των ακινήτων έσπασε, η οικονομία κατέρρευσε. Λίγο πριν απολυθεί, η Μαρίνα είχε αγοράσει ένα Audi 1.3 έναντι 25.000 ευρώ. Και τώρα δεν μπορεί να πληρώσει τη μηνιαία δόση των 400 ευρώ. «Ετσι, το αυτοκίνητο μένει στο γκαράζ!» Σκόπευε επίσης να νοικιάσει ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Μαδρίτης.
Αλλά ούτε αυτό μπορεί να γίνει. Θα συνεχίσει να μένει λοιπόν με τους γονείς της, όπως ο αδελφός της. Μέσα σε δύο χρόνια, το ποσοστό χειραφέτησης από τους γονείς έπεσε από 45% σε 35%.
Η ανεργία των νέων φτάνει στην Ισπανία το 37%. Πέρυσι, έψαχναν δουλειά 1,4 εκατομμύρια Ισπανοί κάτω των 30 ετών, ποσοστό κατά 52% μεγαλύτερο σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Ανάμεσά τους, κι η 28χρονη Ρεμπέκα, που μένει στη συνοικία Λα Λατίνα της Μαδρίτης. Το 2008, αυτή η διπλωματούχος στον τομέα της διαφήμισης απολύθηκε από μια οπτικοακουστική εταιρεία. Από τότε κάνει μικροδουλειές εδώ κι εκεί. «Εφτιαχνα βίντεο για ιστοσελίδες περιοδικών, αλλά δεν με πλήρωναν και σταμάτησα».
Η Ρεμπέκα κερδίζει κάπου 300 ευρώ τον μήνα, ίσα-ίσα για να πληρώνει το νοίκι ενός διαμερίσματος που μοιράζεται μ' ένα Γάλλο κι έναν Αργεντίνο, άνεργους όπως κι εκείνη. «Χωρίς την οικονομική βοήθεια των γονέων μου, δεν θα μπορούσα να ζήσω. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι νιώθω άχρηστη. Εδώ και μερικούς μήνες μοιράζω βιογραφικά στα μπαρ της γειτονιάς μου. Χωρίς επιτυχία. Ούτε για σερβιτόρα δεν με παίρνουν!»
Η «γενιά της απογοήτευσης» κινδυνεύει να βυθιστεί στην κατάθλιψη. Σύμφωνα με το ινστιτούτο Demoscopia, το 54% των νέων λένε ότι δεν έχουν σχέδια για το μέλλον. Πεντακόσιες χιλιάδες νέοι ούτε δουλεύουν ούτε σπουδάζουν. Κι εκείνοι που δουλεύουν, είναι κατά 60% μερικώς απασχολούμενοι. «Το πραγματικό πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, είναι η ανικανότητά μας να αποφασίσουμε για την τύχη μας», λέει ο 30χρονος Ολμο.
Όπως επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Ενρίκε Χιλ Κάλβο, «οι νέοι ανατράφηκαν σε μια κοινωνία της αφθονίας και των νέων πλουσίων. Και τώρα πρέπει να συνηθίσουν την ιδέα ότι η Ισπανία έχει χαμηλή ανταγωνιστικότητα και φτωχές προοπτικές».
Πηγή: Liberation, ΑΠΕ-ΜΠΕ
