Ο Ντέιβιντ Κάμερον (με τον κυβερνητικό εταίρο του Νικ Κλεγκ στην Ντάουνιγκ Στριτ)είναι ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας και η κοινοβουλευτική εκδοχή του Πολέμου των Ρόουζ έλαβε τέλος.
Κι όμως, τα πράγματα δεν έμοιαζε να οδηγούν εκεί. Τη Δευτέρα το βράδυ, οι πολιτικοί παρατηρητές πίστεψαν ότι ο τολμηρός ελιγμός του Μπράουν (η παραίτησή του τον Σεπτέμβριο, εφόσον το Εργατικό Κόμμα μετείχε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με τους Φιλελευθέρους) μπορεί και να δούλευε. Παρόλο που ο Νικ Κλεγκ είχε δηλώσει ότι οι Συντηρητικοί είχαν τον πρώτο λόγο για τον σχηματισμό κυβέρνησης, ο Μπράουν αποκάλυψε ότι οι Φιλελεύθεροι είχαν προσεγγίσει τους Εργατικούς.
Στη συνέχεια, μια ατέλειωτη σειρά υπουργών του Εργατικού Κόμματος άρχισε να παρελαύνει στην τηλεόραση επιμένοντας ότι παρόλο που το κόμμα έχασε 91 έδρες και έλαβε δύο εκατομμύρια ψήφους λιγότερες από τους Συντηρητικούς, στην πραγματικότητα δεν είχε χάσει τις εκλογές. Αρα, δεν υπήρχε λόγος να αλλάξει η κυβέρνηση.
Κι έτσι, το εκλογικό σώμα βρέθηκε αντιμέτωπο με το ασυνήθιστο θέαμα μιας «Συμμαχίας των Χαμένων». Αν και συνταγματικά θεμιτή, μια τέτοια διευθέτηση δεν έχει καμιά σχέση με τη βρετανική αίσθηση του fair play. Πολύ περισσότερο, που ούτε μια τέτοια συμμαχία θα είχε την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, και θα χρειαζόταν τη στήριξη των κομμάτων της Σκωτίας, της Ουαλλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας.
Τελικά, επικράτησαν φρονιμότερες σκέψεις. Ο Κλεγκ βρέθηκε παγιδευμένος. Αν συμμαχούσε με τους Συντηρητικούς, θα τον τιμωρούσαν οι ψηφοφόροι της Σκωτίας και της βόρειας Αγγλίας. Αν υποστήριζε τους Εργατικούς, θα διακινδύνευε την εκδήλωση αντιδράσεων στη νότια και νοτιοδυτική Αγγλία. Κορώνα γράμματα, έχανε. Επρεπε όμως να αποφασίσει. Και υπέρ της τελικής του επιλογής μέτρησαν ορισμένοι παράγοντες.
Πρώτον, οι Συντηρητικοί και οι Φιλελεύθεροι μαζί έχουν 363 έδρες, πράγμα που ισοδυναμεί με σταθερότητα. Οι επόμενες εκλογές δεν χρειάζεται θεωρητικά να γίνουν πριν από το 2015.
Δεύτερον, παρόλο που τα δύο κόμματα αντιπροσωπεύουν αντίθετες ιδεολογικές πτέρυγες, έχουν περισσότερα κοινά σημεία απ' όσα θα περίμενε κανείς. Σε θέματα όπως οι ατομικές ελευθερίες, η φορολογική μεταρρύθμιση, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και η αποκέντρωση του πολιτικού συστήματος, τους ενώνει μια φιλοσοφική προσέγγιση που τοποθετεί το άτομο πάνω από το κράτος. Αυτή η προσέγγιση φαίνεται ότι υπερίσχυσε άλλων υπολογισμών, όπως το τι θα γίνει με τη μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος.
Το άμεσο καθήκον της κυβέρνησης είναι να διαβεβαιώσει τις αγορές ότι η Βρετανία θα ασχοληθεί σοβαρά με τη βελτίωση των δημοσιονομικών της. Σε κάθε περίπτωση, τονίζει ο Αλεξ Μάσι στους «New York Times», η κυβέρνηση αυτή θα ασκεί λιγότερη επιρροή στο διεθνές πεδίο από την προηγούμενη. Η σχέση της Βρετανίας με τις Βρυξέλλες θα «παγώσει» μέχρι το 2015. Και θα πρέπει να βρεθεί ένας συμβιβασμός για το Αφγανιστάν.
Πηγή: The New York Times, AΠΕ-ΜΠΕ
