Πορτ Ελίζαμπεθ,
Το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα με τη Νότια Κορέα σίγουρα αφήνει απογοητευμένους όλους τους φίλους της Εθνικής ομάδας. Παρόλα αυτά, καλό θα ήταν στην όποια κριτική να αποφευχθεί η εύκολη ισοπέδωση.
Τι θέλω να πω με αυτό; Επειδή, όπως φαίνεται, οι μνήμες από το 1994 ακόμα πονάνε, η ήττα με δυο γκολ παθητικό και κανένα ενεργητικό προκαλεί παράξενους συνειρμούς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ήττα, έτσι όπως αυτή ήρθε, δεν είναι ούτε συντριβή, ούτε κάτι το απίθανο σε μια άσχημη μέρα για μια ομάδα που αγωνίζεται σε κορυφαίο επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Νότια Κορέα είναι η πιο σταθερή ασιατική ομάδα εδώ και δεκαετίες και μάλιστα με μια πορεία σε προηγούμενο Μουντιάλ μέχρι τα ημιτελικά.
Στο καθ' αυτό ματς όλα κρίθηκαν από το γρήγορο γκολ των Νοτιοκορεατών. Όλοι το παρατηρούσαν άλλωστε εδώ και αρκετό καιρό. Όποια ομάδα σκόραρε πρώτη, θα κέρδιζε. Αυτό είναι το στυλ παιχνιδιού και των δυο και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αντίπαλοί μας ήταν αυτοί που κατάφεραν να το επιβάλουν.
Όχι πως δεν έγιναν λάθη. Έγιναν και μάλιστα πολλά. Ας τα σημειώσουμε...
Κατ' αρχάς αυτή τη φορά δεν βγήκε σε καμία περίπτωση το ρίσκο που παίρνει ο Ρεχάγκελ με την αλλαγή ρόλων στους ποδοσφαιριστές. Ο Τοροσίδης από τα αριστερά δεν κατάφερε να φανεί. Ο Βύντρα, αν και στον Παναθηναϊκό αγωνίζεται συχνά πυκνά στο κέντρο της άμυνας, σε τέτοιο επίπεδο δεν τα κατάφερε. Ο Πατσατζόγλου ως χαφ έχασε το κέντρο και ο Χαριστέας για δεξί εξτρέμ τα πήγε χάλια.
Επίσης, η απόφαση του Γερμανού να αλλάξει τελευταία στιγμή το αμυντικό του δίδυμο αποδείχθηκε καταστροφική. Βύντρα και Παπαδόπουλος δεν θυμάμαι από πότε έχουν να παίξουν μαζί σε αυτούς τους ρόλους. Και από τη στιγμή που πριν το Μουντιάλ για το κεντρικό δίδυμο προετοιμάζονταν οι Μόρας-Κυργιάκος η άμυνά μας σήμερα εμφανίστηκε εντελώς απροετοίμαστη.
Επιπλέον για μια ακόμη φορά ο Σωτήρης Νίνης έμεινε στον πάγκο, όταν από ένα σημείο και ύστερα φαινόταν πως χρειαζόμασταν τον δημιουργικό μυαλό, που θα έσπαγε την άμυνα των Κορεατών.
Τέλος, στα λάθη σημειώνεται και ο πανικός μετά το 2-0 και αυτό το κάτι σαν ποδόσφαιρο που παίχτηκε. Ομάδα χωρίς οδηγό και που δεν ήξερε τι θέλει να κάβει. Χαρακτηριστικό είναι πως έτρεχε ο Τοροσίδης για να εκτελέσει τα κόρνερ από τα δεξιά, που και καλός κεφαλοσφαιριστής είναι και που μετά θα έπρεπε να τρέχει πίσω αριστερά για να καλύψει το κενό που δημιουργόταν. Και αυτό είναι μόλις ένα από τα πολλά.
Ας μην υπερβάλλουμε όμως. Η σημερινή ήταν μια ήττα. Βαριά, λόγω σημασίας, αλλά σε καμία περίπτωση συντριβή.
